Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 459/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 55/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

--------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza przepisów postępowania, a to art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez umorzenie postępowania pomimo braku ku temu podstaw, bowiem stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżoną czynów nie jest znikomy tylko znaczny z przyczyn wymienionych w kolejnym zarzucie;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę orzeczenie, który to miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, że: zachowania oskarżonej bezsprzecznie wyczerpujące znamiona przestępstw z art. 212 § 2 k.k. i z art. 216 § 2 k.k. charakteryzują się znikomym stopniem społecznej szkodliwości zarzucanych czynów w sytuacji, gdy:

- rodzajem naruszonego dobra była cześć, godność, dobre imię lekarza – chirurga z wieloletnim doświadczeniem oraz wypracowanej przez niego renomy i funkcjonowania jego prywatnej praktyki lekarskiej (z prowadzenia prywatnego gabinetu pokrzywdzony utrzymuje 5 osób – w tym troje małoletnich dzieci) oraz zatrudnia jako pracownika A. M.;

- rozmiar wyrządzonej szkody jest wysoki, bowiem doszło do zniewag i zniesławienia za pomocą środków masowego przekazu i codziennie przez kilka lat wpływało lub mogło wpływać na podważanie, czy wątpliwość czytających to potencjalnych pacjentów, a w 2020 r. było około 1.300 osób to obserwujących;

- miało to wpływ na bardzo złe samopoczucie pokrzywdzonego;

- popełnione przestępstwa przyniosły skutek, pomimo że art. 212 k.k. jest przestępstwem bezskutkowym;

- rozmiaru wyrządzonej szkody nie sposób matematycznie wykazać, bo należałoby przeprowadzić dochodzenie ile osób to przeczytało, ale nie udałoby się ustalić ile osób po przeczytaniu rozpowszechniło paszkwile, a oskarżona zbagatelizowała pismo pełnomocnika z dnia 30.07.2021 r. (załącznik do prywatnego aktu oskarżenia) oraz należy mieć na uwadze, że pokrzywdzony nie pracuje już w szpitalu, a jedynie prowadzi prywatną praktykę lekarską, zajmując się od lat m. in. zabiegami chirurgii plastycznej i bez wątpienia w tak małym mieście jakim jest L. oraz w zw. z faktem, że obecnie w znakomitej większości pacjenci bazują na opiniach zamieszczonych w Internecie, z dużą dozą prawdopodobieństwa graniczącą z pewnością utracił wielu pacjentów oraz był przez te lata oceniany pejoratywnie przez potencjalnych pacjentów i ich rodziny, znajomych;

- dokonane zostały za pośrednictwem Internetu;

- bierny odbiór lokalnej społeczności mógł być bardzo szeroki;

- nie wiadomo jak ucierpiał wizerunek prywatnej praktyki lekarskiej i chirurga;

- w sytuacji, gdy za o wiele bardzie błahe pomówienia i to czynione niepublicznie, czyli nie za pośrednictwem Internetu czy zniewag Sąd Rejonowy w Lubaniu nie uznał za społecznie szkodliwe w stopniu znikomym i wymierzył stosowne kary, środki karne, ewentualnie warunkowo umorzył postępowanie, orzekając jednocześnie nawiązkę na rzecz pokrzywdzonych;

- pomówienia i zniewagi były zamieszczone w opiniach o pokrzywdzonym od 2020 r. do 7.08.2024 r.;

- oskarżona pomimo otrzymania pisma od pełnomocnika pokrzywdzonego w lipcu 2021 r. zbagatelizowała je i nie usunęła wpisów przez następne lata;

- oskarżona groziła oskarżonemu, że pomówi go wysyłając wpisy do 1300 osób, które śledziły jego praktykę;

- zniesławienie w formie kwalifikowanej należy do takich działań, których skutki są w znacznym stopniu „nieodwracalne”;

- uznanie, że dobro takie jak dobre imię oraz godność pokrzywdzonego posiadają wartość nieznaczną, bowiem popełnianie takich przestępstw zagrożone najwyżej karą roku pozbawienia wolności, w sytuacji gdy dobre imię oraz godność oskarżyciela prywatnego są jednymi z najwyższych dóbr, szczególnie że od jego dobrego imienia zależy los finansowy 5 osób – pokrzywdzonego, jego partnerki i pracownicy oraz trojga małoletnich dzieci, a S. S. od wielu lat wykonuje zawód chirurga, jest powszechnie znany, musi legitymować się zaufaniem pacjentów m. in. w celu utrzymania trojga małoletnich dzieci, ponadto w życiu prywatnym równie bardzo zależy mu na tych wartościach, bowiem lekarz zawsze powinien licować z powagą wykonywanego zawodu;

- poprzez uznanie, że nie doszło do wyrządzenia szkody, a jedynie narażenia S. S. na szkody, w sytuacji gdy:

a) nie jest obiektywnie możliwym ustalenie jakie straty finansowe poniósł i poniesie w najbliższych latach pokrzywdzony w zw. z prowadzeniem prywatnej praktyki lekarskiej, ale jest faktem notoryjnym, że w dzisiejszych czasach w pierwszej kolejności społeczeństwo kieruje się opiniami zamieszczonymi w Internecie, obojętnie czy chodzi o hotel, wczasy czy lekarza albo adwokata;

b) wypowiedź skonsternowanego pokrzywdzonego, który nie jest prawnikiem, a jego językiem ojczystym jest język ukraiński, że „nie domaga się żadnego zadośćuczynienia” nie oznacza, że rozróżnia pojęcia – zadośćuczynienie, odszkodowanie, nawiązka, a już na pewno nie może stanowić o tym, czy doznał szkody, czy tylko był narażony na szkodę, bo te okoliczności ocenia Sąd, a nie oskarżyciel prywatny, to nie S. S. miał w sposób obiektywnie niemożliwy ustalić wartość szkód, tylko Sąd Rejonowy w Lubaniu kierując się logiką, zasadami wiedzy i doświadczenia, faktami notoryjnymi;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

3. Rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, w szczególności naczelnych zasad procesowych, mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci art. 2 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasad obiektywizmu procesowego, sprzeczną z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny a nie swobodny, m. in. poprzez niedostrzeganie lub całkowite pomijanie przez Sąd Rejonowy w Lubaniu istotnych faktów, np. że wpisy były zamieszczone od listopada 2020 r. do sierpnia 2024 r., że oskarżona groziła, że roześle paszkwil do 1.300 osób, że rozpoznawana była kwestia zabiegu nie leczniczego tylko upiększającego i to bez pozyskania opinii biegłego specjalisty z zakresu chirurgii plastycznej, że lek. med. M. K. przeprowadzał zabiegi po pokrzywdzonym, ale nie ustalono, co działo się z oskarżoną pomiędzy kolejnymi korekcjami, mogła np. skorzystać z usług jeszcze innego lekarza, czego wykluczyć się nie da i w zw. z faktem, że zastosował drugą, alternatywną metodę, nie mógł oceniać czy pochwalić metody oskarżyciela, ale nie uznał ją za błędną, nieprawidłową, tłumaczył jedynie, że on stosuje metodę poprzez nacięcie skóry, co jest większą ingerencją w organizm oraz co najistotniejsze oświadczył, że co do implantacji nici nie może się wypowiedzieć, bo nie wykonuje tych zabiegów, co doprowadziło do błędnie ustalonego stanu faktycznego i miało bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, że:

1) oskarżona I. O. dopuściła się przypisanych jej czynów w konkretnych okolicznościach, wywołanych zachowaniem samego oskarżyciela prywatnego m. in. poprzez wykonanie nieskutecznego i kosztownego dla I. O. zabiegu korekty uszu przy użyciu nieodpowiedniej metody, co w konsekwencji spowodowało u kobiety cierpienie fizyczne oraz psychiczne i nie spełnione marzenia w sytuacji, gdy to właśnie I. O. zależało na tej metodzie zabiegu, była doskonale poinformowana o skutkach ubocznych, o powikłaniach i niemożności osiągnięcia zamierzonego efektu w związku z faktem, że anatomiczna budowa uszu oskarżonej już sama w sobie wykluczała osiągnięcie w 100% wymaganego przez nią efektu;

2) S. S. zapewnił oskarżoną I. O. o tym, że nici zastosowane do korekcji uszu odpadną, co w rzeczywistości nie nastąpiło szpecąc ich wygląd, w sytuacji gdy oskarżona doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nici te po pierwsze są niewchłanialne, a po drugie nie można dążyć do tego, aby te nici odpadły, bowiem w rzeczywistości nici te utrzymują zamierzoną pozycję uszu poprzez przymocowanie ich bliżej głowy;

3) S. S. zeszpecił wygląd uszu oskarżonej w sytuacji, gdy jeszcze przed przybyciem do niego oskarżona I. O. twierdziła, ze te uszy są nieprawidłowe i dlatego następnie wykonała kilka operacji mających na celu korektę uszu i w sytuacji, gdy brak jakiegokolwiek dowodu, że te uszy zostały zeszpecone, szczególnie że skutki uboczne czy powikłania związane z tego typu zabiegu oskarżona doskonale znała, a w związku z faktem, że nie jest to zabieg ratujący życie czy zdrowie, tylko zabieg upiększający, to w takich przypadkach odpowiedzialność za negatywne konsekwencje w pierwszej kolejności powinna wziąć na siebie oskarżona.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2

Zarzut dotyczący oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez I. O. czynu był częściowo zasadny. Jak wynika z akt badanej sprawy, oskarżona zamieściła wpisy o charakterze znieważającym i zniesławiającym S. S. za pośrednictwem Internetu na popularnym serwisie społecznościowym, na którym były one widoczne dla nieokreślonej liczny odbiorców przez kilka lat i odnosiły się bezpośrednio do prowadzonej przez pokrzywdzonego działalności medycznej, godząc w jego wizerunek jako lekarza. Ze względu na tę okoliczność Sąd Odwoławczy przyjął, iż stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu był wyższy niż znikomy. Brak jest jednak podstaw do stwierdzenia, iż czyn ten cechował się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, czego domagał się pełnomocnik oskarżyciela prywatnego.

Przypomnieć należy, iż zgodnie z regulacją art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Sytuacja rodzinna pokrzywdzonego ani okoliczność, iż zatrudnia on pracownika, nie mają wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuściła się I. O.. Nie określono rozmiarów szkody, jakie wywołały publikowane przez oskarżoną wpisy. Sama liczba osób „obserwujących” stronę pokrzywdzonego na portalu F. nie ma bezpośredniego przełożenia na określenie wysokości ewentualnej szkody wyrządzonej popełnionym przestępstwem, choć oczywiście determinuje stopień społecznej szkodliwości dokonanego czynu. Biorąc jednak pod uwagę okoliczności popełnienia czynu należało mieć także na względzie ówczesną sytuację oskarżonej, która odczuwała dolegliwości bólowe po nieskutecznym zabiegu, który wymagał powtórzenia przy zastosowaniu innej metody i wiązał się dla oskarżonej z dodatkowymi kosztami, co z kolei przekłada się na umniejszony stopień jej winy.

Ad. 3

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy dokonał całościowej i swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zgodnej z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Sama niezgodność poczynionych ustaleń faktycznych z subiektywnym stanowiskiem oskarżyciela prywatnego nie jest wystarczająca do stwierdzenia, iż w badanej sprawie doszło do naruszenia zasad postępowania. Wobec powyższego zarzut naruszenia zasad określonych w art. 2 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. uznać należało w realiach niniejszej sprawy za bezzasadny.

Ad. 4

Wbrew stanowisku wyrażonemu w wywiedzionym środku odwoławczym, Sąd Rejonowy w sposób obiektywny przeanalizował okoliczności badanej sprawy, czemu dał wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia. Niewątpliwie oskarżona nie powinna zamieszczać wpisów o cytowanej treści na profilu gabinetu prowadzonego przez pokrzywdzonego w mediach społecznościowych. Jeżeli miała obiekcje lub wątpliwości co do prawidłowości przeprowadzonego zabiegu, powinna wyjaśnić je w formie nie naruszającej zasad społecznych i prawnych, rozpoczynając od wizyty kontrolnej u lekarza przeprowadzającego zabieg. Nie skorzystała też z możliwości dochodzenia swoich roszczeń na drodze sądowej. W toku postępowania nie udowodniono, aby S. S. dopuścił się błędu medycznego podczas wykonywania zabiegu korekcji uszu, chociaż wiadomości wymieniane z pokrzywdzonym po zabiegu utrzymywały oskarżoną w przekonaniu, iż użyte podczas zabiegu i widoczne nici z czasem się rozpuszczą. Okoliczność, iż zabieg, któremu poddała się I. O., nie służył ratowaniu zdrowia i życia, lecz miał charakter upiększający, w żaden sposób nie podważa prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego w tym przedmiocie. Skoro pokrzywdzony oferował w swoim gabinecie zabiegi z zakresu medycyny estetycznej, to oskarżona mogła oczekiwać, iż uzyska oczekiwany przez nią efekt.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez adekwatne do ww. okoliczności wymierzenie kary i środka karnego oraz obciążenie oskarżonej I. O. kosztami postępowania oraz zastępstwa procesowego, a także zasądzenie kosztów postępowania i zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pełnomocnika oskarżyciela prywatnego został uwzględniony częściowo i skutkował warunkowym umorzeniem postępowania wobec I. O. na okres próby jednego roku w oparciu o art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. Jak już wspomniano, pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zasadnie podniósł, iż stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu był wyższy niż znikomy.

Chociaż pełnomocnik oskarżyciela prywatnego domagał się skazania I. O., to przypomnieć należy, iż zgodnie z zawartą w art. 454 § 1 k.p.k. regułą ne peius Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie.

W badanej sprawie doszło do ziszczenia się przesłanek określonych w art. 66 § 1 k.k.: wina i społeczna szkodliwość popełnionego przez I. O. czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Także postawa oskarżonej, jej właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy tryb życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegała porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. I. O. nie była dotąd karana, prowadzi spokojny i ustabilizowany tryb życia, a ponadto wyraża krytyczny stosunek do popełnionego czynu: przyznała, iż umieszczała wpisy na pośrednictwem portalu społecznościowego będąc pod wpływem emocji i przedłużającego się bólu, ale wpisy te usunęła i przeprosiła pokrzywdzonego. W tych okolicznościach warunkowe umorzenie postępowania uznać należało za wystarczające dla osiągniecie wobec oskarżonej celów wychowawczych i prewencyjnych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie w części, tj. w zakresie sprawstwa i kosztów sądowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia to nie były kwestionowane w wywiedzionym środku odwoławczym, a jego treść nie wymagała ingerencji Sądu II instancji z urzędu, dlatego też orzeczenie w tej części to jako trafne i prawidłowe podlegało utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I części rozstrzygającej w ten sposób, że uznał oskarżoną I. O. za winną popełnienia zachowań opisanych w punkcie 1 i 2 części wstępnej zaskarżonego wyroku ustalając, że dokonała ich ona ze z góry powziętym zamiarem, wyczerpując ustawowe znamiona opisane w art. 212 §2 k.k. i art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 k.k. i na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarzył na okres próby, wynoszący rok.

Ponadto w oparciu o art. 67 § 3 k.k. Sąd II instancji orzekł od oskarżonej I. O. na rzecz oskarżyciela prywatnego S. S. nawiązkę w kwocie 500 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

W wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej Sąd II instancji ustalił, iż stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych I. O. był nie był znaczny, lecz wyższy niż znikomy. W ocenie Sądu Odwoławczego warunkowe umorzenie postępowania będzie wystarczającą reakcją prawno-karną na popełnione przez oskarżoną przestępstwo.

Jako że oskarżyciel prywatny nie wykazał wysokości wywołanej przestępstwem szkody ani nie wnioskował o orzeczenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, nawiązka w wysokości 500 zł będzie adekwatnym środkiem kompensacyjnym w badanej sprawie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 635 k.p.k. oraz art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 t.j.) zasądził od oskarżonej I. O. na rzecz oskarżyciela prywatnego S. S. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

Ponadto Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.2023.123) nie wymierzył oskarżonej I. O. opłaty za postępowanie odwoławcze.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela prywatnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

określenie stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu skutkująca umorzeniem postępowania w oparciu o art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana