Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 366/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 3 marca 2025r. w sprawie II K 269/25

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. co do czynu z art. 190a §1 k.k.

1. błąd w ustaleniach faktycznych, skutkujący niesłusznym uznaniem, że zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona przestępstwa określonego w art. 190a §1 k.k., a w konsekwencji skazaniem za czyn zakwalifikowany jako zbieg przestępstw z art. 190a §1 k.k. i art. 190 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. polegający na przyjęciu, że oskarżony uporczywie nękał pokrzywdzoną, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza takiej cechy jego zachowania - w szczególności, sąd błędnie zakwalifikował wiadomości SMS kierowane przez oskarżonego do pokrzywdzonej jako znaczne, przypisując im charakter uporczywego, celowego działania, mimo że zgromadzone dowody pozostają osadzone w kontekście osobistego konfliktu oraz rozstania partnerów (w tym brak konsekwentnego reagowania pokrzywdzonej, brak wezwania do zaprzestania kontaktu czy innych konkretnych działań) i nie wskazują, by intensywność kontaktu przekraczała granice zwykłego zachowania w relacjach interpersonalnych,

II. co do czynu z art. 190 §1 k.k.

1. rażąca niewspółmierność orzeczonej kary za przestępstwo z art. 190 §1 k.k. w wymiarze sześciu miesięcy pozbawienia wolności, która w sposób oczywisty przekracza granice sprawiedliwej reakcji karnej czyniąc orzeczenie niewspółmiernym i niesprawiedliwym, co przejawia się w błędnym przyjęciu, że czyn ten nosił znamiona "znacznej społecznej szkodliwości" oraz we wzięciu pod rozwagę przez Sąd meriti wyłącznie okoliczności obciążających oskarżonego - uznaniu za okoliczność determinującą wymierzenie kary izolacyjnej uprzednią karalność oskarżonego za czyny rodzajowo odmienne od zarzucanych mu w przedmiotowym postępowaniu, zignorowaniu strony motywacyjnej oskarżonego, genezy tkwiącej w silnym konflikcie emocjonalnym, spowodowanym nagłym ujawnieniem się intymnej relacji pomiędzy pokrzywdzoną a bliskim przyjacielem oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, podczas gdy prawidłowe i pełne uwzględnienie zespołu ustawowych dyrektyw wymiaru kary pozostaje w jednoznacznej kolizji ze stosowaniem wobec oskarżonego kary izolacyjnej w szczególności, iż wymiar indywidualno - prewencyjny reakcji prawno karnej zostaje zrealizowany poprzez orzeczony wobec oskarżonego zakaz zbliżania się i kontaktowania z pokrzywdzoną,

III. co do czynu z art. 157 § 2 k.k.

1. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dokonaniu przez Sąd I instancji nieprawidłowej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu jako znacznego, co w konsekwencji wpłynęło na nieprawidłowe skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności, podczas gdy zdarzenie miało charakter incydentalny, było sprowokowane zachowaniem Pokrzywdzonego przy jednoczesnym braku powstania szkody większych rozmiarów u Pokrzywdzonego, a prawidłowa jego ocena powinna doprowadzić do wniosku, że czyn cechuje znikoma społeczna szkodliwość czynu zabronionego, w związku z czym zaistniały podstawy do umorzenia postępowania karnego w przedmiotowej sprawie;

IV. o do czynu z art. 190 §1 k.k.

1. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dokonaniu przez Sąd I instancji nieprawidłowej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu jako znacznego, co w konsekwencji wpłynęło na nieprawidłowe skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności, podczas gdy działania Oskarżonego miały charakter chwilowy i emocjonalny, nie były elementem działań uporczywych i nie pozostawiły trwałych następstw psychicznych czy fizycznych, a prawidłowa jego ocena powinna doprowadzić do wniosku, że czyn cechuje znikoma społeczność czynu zabronionego, w związku z czym zaistniały podstawy do umorzenia postępowania karnego w przedmiotowej sprawie;

ewentualnie, w przypadku niepodzielenia ww. zarzutów wskazanych w pkt III i IV

1. na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażąca niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych, a w konsekwencji kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności wymierzonej Oskarżonemu, wynikającą z dokonania przez Sąd I instancji błędnej oceny uprzedniej karalności Oskarżonego jako okoliczności obciążającej, w sytuacji gdy orzeczone uprzednio kary wobec Oskarżonego były karami nieizolacyjnymi i stanowiły reakcję prawnokarną na zdarzenie inne rodzajowo i skierowane przeciwko mieniu oraz bezpieczeństwu w komunikacji, i na dzień wyrokowania zostały przez Oskarżonego wykonane, a nadto nieuwzględnienia przez Sąd I instancji w odpowiednim stopniu faktu przyznania się przez Oskarżonego do winy oraz opisania przebiegu zdarzeń, umożliwiającego Sądowi poczynienie dokładnych ustaleń stanu faktycznego, a także wyrażenia skruchy, co w konsekwencji doprowadziło do wyraźnej dysproporcji pomiędzy charakterem orzeczonej kary a karami wolnościowymi, które powinny zostać orzeczone przy zastosowaniu całokształtu dyrektyw wymiaru kary i byłyby wystarczające dla osiągnięcia celów kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie jest zasadny zawarty w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, odnoszący się do zachowania, kwalifikowanego z art. 190a § 1 kk. Zagadnienia tego nie sposób jednak rozważać w oderwaniu od subsumpcji, to jest oceny ustalonego stanu faktycznego przez pryzmat zespołu ustawowych znamion, określonych w treści wskazanego przepisu. Faktem jest, że A. N. nie stwierdziła, by żądała od oskarżonego zaprzestania prób nawiązywania z nią kontaktu. Jak jednak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy formułowanie żądań ze strony osoby pokrzywdzonej, aby sprawca zaprzestał nękania, nie należy do warunków, które determinują możliwość przypisania odpowiedzialności karnej za czyn z art. 190a § 1 k.k. Ich wystąpienie może jednak ilustrować stopień natężenia uporczywego działania (wyrok z dnia 11 kwietnia 2024 r. I KA 24/23, 3703663). W tej materii podnieść także należy, że działania A. K. spotkały się z reakcją pokrzywdzonej, skoro- jak wiarygodnie zeznała- zablokowała kontakt z nim na komunikatorze M. i konsekwentnie starała się usunąć wysyłane do niej przez oskarżonego treści. Na tę okoliczność dowodnie wskazuje wiadomość, wysłana przez oskarżonego (k.30). Z kolei treść wszystkich pozostałych, zawartych w aktach sprawy wiadomości, autorstwa A. K. jest tak jednoznaczna, że wprost świadczy o jego szczególnie negatywnym nastawieniu psychicznym wobec ofiary i trwaniu w uporze, by jej dokuczyć. Wobec owych treści zbędne było podejmowanie przez pokrzywdzoną próśb i upomnień o zaprzestanie przedmiotowych zachowań, albowiem podstawowe zasady doświadczenia życiowego wskazują, że A. N. nie życzyła sobie, by ją wulgarnie wyzywać i grozić jej. A. N. zeznała również- a brak jest podstaw do negowania prawdziwości jej twierdzeń- że kierowanie wobec niej wulgaryzmów i gróźb rozpoczęło się w grudniu 2023r. co oznacza, że działalność oskarżonego trwała w tym zakresie przez okres około dwóch miesięcy. Te zachowania sprawcy miały zatem charakter wielokrotnych i powtarzających i skutkowały wzbudzeniu w pokrzywdzonej uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia. W tej sytuacji trafne ustalenia Sądu Rejonowego doprowadziły do trafnej kwalifikacji prawnej działań sprawcy w zaskarżonym wyroku.

W zakresie pozostałych zachowań, w tym także będących elementami pierwszego z zarzucanych czynów gróźb zaskarżony został li tylko wymiar kary. Wprawdzie autorka apelacji i w tej materii odwołała się do błędnych w jej ocenie ustaleń faktycznych, lecz zagadnienie to dotyczyło wyłącznie stopnia społecznej szkodliwości zachowań oskarżonego a co za tym idzie elementu wpływającego na kwestię jego szeroko pojmowanego ukarania. Znaczne natężenie uporu i złej woli sprawcy, bardzo silna jego negatywna determinacja, przejawiająca się znaczna częstotliwością podejmowanych przestępnych akcji przeciwko dwóm różnym osobom, brak jakiegokolwiek aspektu wiktymologicznego, charakter kierowanych gróźb bez wątpienia uprawniają do tezy o znacznym stopniu społecznej szkodliwości podejmowanych przez oskarżonego działań. Słusznie Sąd Rejonowy powołał się na brak skruchy, choć ten element dotyczy jedynie tych działań, do jakich A. K. się przyznał. Co istotne, jego uprzednia wielokrotna karalność w połączeniu ze sposobem rodzajem inkryminowanych czynów wprost wskazuje, że jest on osobnikiem znacznie zdemoralizowanym, lekceważącym w stopniu znacznym zarówno podstawowe zasady porządku prawnego, jak i zasady współżycia społecznego. Nie jest w tej sytuacji prawdą twierdzenie o incydentalności naruszania przez oskarżonego prawa zwłaszcza, że oskarżony dokonał w warunkach uprzedniej karalności trzech różnych czynów zabronionych. Mieszczące się zatem w dolnych granicach ustawowego zagrożenia kary, wymierzone przez Sąd Rejonowy za poszczególne przestępstwa nie mogą być zasadnie odbierane jaku surowe a zwłaszcza surowe w stopniu rażącym. To samo spostrzeżenie dotyczy orzeczonej kary łącznej.

Wniosek

I. w zakresie czynu z art. 190 a §1 k.k. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez uniewinnienie Oskarżonego od czynu opisanego w art. 190a §1 k.k. i wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania art. 11 §3 k.k.,

II. w zakresie czynu z art. 190 §1 k.k. zmiana wyroku w pkt I poprzez wymierzenie Oskarżonemu kary łagodniejszej rodzajowo w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, przy zastosowaniu art. 37a § l k.k.,

III. w zakresie czynu z art. 157 §2 k.k. umorzenie postępowania karnego wobec Oskarżonego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu, ewentualnie - w przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku - wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie Oskarżonemu kary łagodniejszej rodzajowo w dolnej granicy ustawowego zagrożenia,

IV. w zakresie czynu z art. 190 §1 k.k. umorzenie postępowania karnego wobec Oskarżonego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu, ewentualnie - w przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku - wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie Oskarżonemu kary łagodniejszej rodzajowo w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w apelacji zarzuty nie okazały się zasadne a co za tym idzie również zawarte w niej, korelujące z zarzutami wnioski zasadne nie są.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest wolny w tym zakresie od uchybień, opisanych w apelacjach i nie zawiera on również uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i art. 440 kpk..

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze stanowi przepis art. 636 § 1 k.p.k. Sąd nie stwierdził podstaw faktycznych, uzasadniających odstąpienie od obciążania oskarżonego tymi należnościami.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana