Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Tomasz Skowron

Protokolant Sylwia Piliszewska

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2019r.

sprawy J. O. ur. (...) w J.

s. C., W. z domu K.

obwinionego z art. 92a kw art. 97 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 20 czerwca 2017 r. sygn. akt II W 23/17

I.  uchyla zaskarżony wyrok wobec obwinionego J. O. i na podstawie art. 45 § 1 k.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt. 4 k.p.s.w. postępowanie umarza;

II.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 345/19

UZASADNIENIE

J. O. został obwiniony o to, że:

1.  W dniu 9 maja 2016 roku o godz. 16:35 w J., woj. (...), na ul. (...), kierujący pojazdem marki S. o nr rej. (...) w obszarze zabudowanym, na którym obowiązuje ograniczenie prędkości do 50km/h jechał z prędkością 84 km/h, przekraczając dozwoloną prędkość o 34 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

2.  W dniu 9 maja 2016 roku o godz. 16:35 w J., woj. (...), na ul. (...), kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...) nie korzystał z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 39 ust. 1 PRD

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 20 czerwca 2017 r. w sprawie II W 23/17:

I.  uznał obwinionego J. O. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku, tj. wykroczeń z art. 92a kw i art. 97 kw w zw. z art. 39 ust. 1 PRD w zw. z art. 9 § 1 kw i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych,

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpow, zwolnł obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa i nie obciążył go opłatą sądową.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, który na podstawie art. 103 § 2 w zw. z art. 105 § § 1 k.p.s.w. zaskarżył powyższe orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, a to:

a.  § 17 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U. z 2014 r. poz. 281) poprzez oparcie ustaleń faktycznych na odczytach z urządzenia, które nie spełnia wymagań umożliwiających dokonywanie wiarygodnych pomiarów prędkości pojazdów;

b.  art. 1 ust 1 pkt 1 w zw. z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.) poprzez jego zastosowanie pomimo, iż do jazdy bez pasów przez obwinionego doszło poza drogą publiczną, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu;

2.  mające wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie przepisów postępowania, a to art. 34 k.p.s.w w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z. art. 9 k.p.s.w., polegające na przyjęciu za obiektywne dowodów z zeznań świadków w osobach funkcjonariuszy policji dokonujących kontroli drogowej i ujawniających czyn popełniony przez obwinionego, a następnie dokonanie w oparciu o tak przyjęty dowód ustaleń faktycznych w sprawie, podczas gdy funkcjonariusze byli zainteresowani rozstrzygnięciem Sądu zgodnym z ich stanowiskiem prezentowanym podczas kontroli drogowej, kiedy to w drodze mandatu karnego dążyli do ukarania obwinionego;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu wykroczeń, podczas gdy w swoich zeznaniach świadkowie nie byli w stanie jednoznacznie wskazać, czy pomiar prędkości dotyczył pojazdu, którym poruszał się obwiniony.

Mając na uwadze powyższy zarzut, obrońca wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów obrony za postępowanie przed Sądem meriti;

2.  zasądzenie na rzecz obwinionego zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

ewentualnie zaś wniósł o:

3.  uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem jej ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Niezależnie od granic apelacji stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie wystąpiła negatywna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia orzekania (art. 5§1 pkt 4 k.p.s.w.).

J. O. zarzucono popełnienie dwóch wykroczeń w ruchu drogowym, które miały miejsce w dniu 9 maja 2016r. Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2017r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze w sprawie II W 23/17uznał obwinionego za winnego obydwóch zarzucanych mu czynów. Wyrok ten został następnie utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10 listopada 2017r. w sprawie VI Ka 479/17. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu dopatrzył się jednak wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej (w postaci niewłaściwej delegacji sędziego sądu niższego rzędu, który orzekał w postepowaniu odwoławczym) i wyrokiem z dnia 13 maja 2019r. (sygn. II AKo 77/19) wznowił postępowanie, uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10 listopada 2017r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

Art. 45§1 k.w. stanowi, iż karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym czasie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. Przepis art. 45§2 k.w. zaś stanowi, iż w razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia, przedawnienie biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia.

Powszechnie w zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie przyjmuje się, że przepis art. 45§2 k.w. przewiduje w razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia, że przedawnienie biegnie od tej daty ale tylko w sytuacji, gdy w dacie orzeczenia kasatoryjnego nie upłynął jeszcze okres przedawnienia karalności. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2017r., sygn. III KK 402/17, LEX nr 2390671, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2017r., sygn. IV KK 426/16, LEX nr 2306380, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2017r., sygn. IV KK 486/16, LEX nr 2241401, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2016r., sygn. III KK 268/16, LEX nr 2151431, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 2016r., sygn. IV KK 80/16, LEX nr 2272142)

Przedawnienie karalności zarzucanych J. O. czynów nastąpiło w dniu 9 maja 2019r., gdyż w ciągu roku wszczęto przeciwko niemu postępowanie, a zatem przedawnienie uległo wydłużeniu o kolejne dwa lata od zakończenia tego okresu (art. 45§1 k.w.). Uchylenie prawomocnego rozstrzygnięcia nastąpiło dopiero w dniu 13 maja 2019r., a więc już po upływie okresu przedawnienia.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie wystąpiła ujemna przesłanka procesowa. Stąd też zaskarżony wyrok należało uchylić i na podstawie art. 45§1 k.w. w zw. z art. 5§1 pkt 4 k.p.s.w. postępowanie w sprawie umorzyć.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia było obciążenie kosztami postępowania Skarbu Państwa (art. 118 §2 k.p.s.w. w zw. z art. 634 k.p.k.).