Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 324/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śl. z dnia 13 lutego 2024r. sygn. akt II K 402/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

11

A. K.

Brak zgody leasingodawcy na cesje praw w związku z zawarciem umowy leasingu nr (...) oraz wpłaty wynikające z tej umowy

Pismo M. (...)

184 -187

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Pismo M. (...) oraz dołączone potwierdzenia wpłat

Żadna ze stron nie kwestionowała informacji zawartych we wskazanym piśmie. Brak jest tez jakichkolwiek podstaw aby kwestionować informacje przekazane w piśmie leasingodawcy.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

I. obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenie, a to: art. 4 k.p.k., art.5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k., polegającą na:

a) niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, które doprowadziły do poczynienia ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonego, w zakresie czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, wbrew zasadzie obiektywizmu, wyłącznie w oparciu o okoliczności i dowody go obciążające, w sytuacji, gdy dowody te nie są spójne, rozbieżności między nimi są znaczne,

b) poczynieniu przez Sąd I Instancji ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonego jedynie w oparciu o dowody obciążające go, przy pominięciu okoliczności świadczących na jego korzyść, poprzez bezkrytyczne przyjęcie, że w zakresie przypisanych oskarżonemu zarzutów zasługują w pełni na wiarę zeznania W. K. i L. T., których relacja według Sądu jest spójna i logiczna i wiarygodna, w sytuacji, gdy brak w materiale dowodowym bezpośredniego dowodu na sprawstwo oskarżonego,

co w efekcie doprowadziło

2. do błędnego ustalenia stanu faktycznego, przejawiającego się w tym, że Sąd a quo uznał, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa stypizowane w art. 284 § 2 k.k., podczas gdy brak jest możliwości wykazania, że oskarżony w dniu 2 lutego 2022 roku przywłaszczył samochód M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w sytuacji, gdy W. K. w dniu 20 grudnia 2021 roku nie przedstawił oskarżonemu pełnomocnictwa do działania w imieniu M. (...), w dniu 2 lutego 2022 roku A. K. przekazał pojazd L. T., a L. T. tego samego dnia poinformował funkcjonariusza policji P. T., że zwróci pojazd M. (...) na wskazany przez leasingodawcę parking,

3. obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenie, a to: art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego z dnia 29 stycznia 2024 roku uznając go za zmierzający do przedłużenia postępowania, podczas gdy ustalenie wskazanych we wniosku informacji, z uwagi na sprzeczne relacje w tym zakresie, pozwoliłoby ustalić prawidłowy przebieg zdarzeń w zakresie regulowania obciążeń względem (...) sp. z o. o.,

4. obrazę przepisu postępowania, który miał wpływ na treść orzeczenie, a to art. 6 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i uniemożliwienie oskarżonemu skorzystania z pomocy obrońcy, w szczególności poprzez uniemożliwienie obrońcy wygłoszenie mowy końcowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1

Wbrew twierdzeniom skarżącego nie naruszył sąd I instancji art. 7 k.p.k. dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nie można mówić o obrazie art.7 k.p.k. w zakresie oceny dowodów dokonanej przez sąd orzekający tylko z tego powodu, że skarżący w tym względzie wyraża zdanie całkowicie odmienne. Apelujący poza gołosłownym sformułowaniem zarzutu obrazy art.7 k.p.k. nie był w stanie wykazać, iż Sąd meriti nie respektował w toku wyrokowania ( przy ocenie poszczególnych dowodów ) zasady prawidłowego ( logicznego ) rozumowania. Można skutecznie podnieść zarzut obrazy tego przepisu tylko wtedy, gdy równocześnie wykaże się ( z przywołaniem konkretnej argumentacji ), że sąd orzekający w sprawie postąpił wbrew którejkolwiek z tych przesłanek co uczyniło dokonaną w ten sposób przez niego ocenę dowodów dowolną ( nie zaś swobodną ). Tymczasem autor omawianej apelacji tego nie uczynił, zaś wbrew twierdzeniom skarżącego sąd rejonowy poddając analizie całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego działał w pełnej zgodzie z regułami określonymi w art.7 k.p.k

Jeśli chodzi o zeznania świadka L. T. to stwierdzić należy, że nie są one istotne z punktu odpowiedzialności oskarżonego A. K. w niniejszej sprawie. Fakt bowiem, że L. T. przekazał oskarżonemu leasingowany przez siebie samochód marki M. jest bezsporny. Podobnie jak i to, że umówili się oni, iż od tego momentu raty leasingowe będzie uiszczał A. K.. To, że oskarżony uiścił pewne kwoty tytułem spłaty rad leasingowych przedmiotowego samochodu jest również bezsporne i wynika z dołączonych do akt potwierdzeń wpłat. Kwestia natomiast czy L. T. nie dokonywał wpłat pieniędzy przekazywanych mu przez A. K. na poczet rat leasingowych dla wyczerpania przez oskarżonego znamion występku z art. 284§2 k.k. pozostaje bez znaczenia.

Istotnego znaczenia nabierają natomiast zeznania świadka W. K.. Świadek ten jako pełnomocnik (...) Sp. z o.o. był upoważniony do odbioru samochodu będącego przedmiotem umowy leasingowej nr (...). Warto przy tym podkreślić, że relacja przedstawiona przez tego świadka odnośnie przebiegu zdarzenia w miejscowości K. W.. w dniu 20 grudnia 2021r. nie została przez oskarżonego w toku przedmiotowego postępowania zakwestionowana. Bezsporne jest przy tym, że A. K. na wezwanie W. K. wydał mu dowód rejestracyjny użytkowanego przez siebie samochodu i przekazał jeden kluczyk od tego pojazdu. Dopiero później w trakcie oczekiwania na kierowcę. Który miał zabrać zabezpieczany samochód oskarżony zmienił zdanie, odmówił jego wydania. Oskarżony wbrew twierdzeniom autora apelacji nie składał wyjaśnień. Zarówno w postepowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie odmówił ich złożenia.

W ocenie sądu odwoławczego kwestia tego, że na pełnomocnictwie udzielonym przez pokrzywdzonego W. K. widniało upoważnienie do podjęcia działań windykacyjnych przeciwko firmie (...) należącej do L. T. pozostaje całkowicie obojętne. Trudno sobie wyobrazić inaczej udzielone pełnomocnictwo skoro to ta firma była leasingobiorcą bo jakakolwiek zgoda na cesje praw nie została udzielona co jest przecież bezsporne. Poza tym przebieg zdarzenia w dniu 20 grudnia 2021r. w K. W.. wskazywał, iż oskarżony nie miał żadnych wątpliwości w czyim imieniu i jakie czynności ma podjąć W. K. skoro wydał mu dowód rejestracyjny i kluczyk przedmiotowego pojazdu.

Ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego odpowiada zatem kryteriom art. 7 k.p.k., a oceniając ten materiał sąd uwzględnił całość zebranego materiał. Stad też absolutnie nie uchybił przepisowi art. 410 k.p.k.

Ad 2

W rezultacie stwierdzić należy, że poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne co istnienia po stronie oskarżonego zamiaru przywłaszczenia użytkowanego przez siebie samochodu są prawidłowe.

Jakkolwiek faktycznie oskarżony mógł nie wiedzieć, że leasingodawca wypowiedział firmie (...) Sp. z o.o. umowę co nastąpiło pismem z dnia 11 października 2021r. to jednak z całą pewnością o tym, że umowa została wypowiedziana dowiedział się w dniu 20 grudnia 2021r. Tego dnia bowiem do K. W.. przybył W. K., który poinformował go o tym fakcie oraz konieczności zwrócenia firmie leasingowej użytkowanego samochodu. Wtedy też oskarżony uzewnętrznił swój zamiar przywłaszczenia auta nie wydając go finalnie mimo, że w pierwszej fazie zdarzenia oddał W. K. jeden kluczyk do auta oraz dowód rejestracyjny.

Skoro zatem oskarżony co nie budzi wątpliwości był w dniu 20 grudnia 2021r. we władaniu przedmiotowego samochodu i nie wydał go uprawnionej osobie ( (...) Sp. z o.o. ) to stwierdzić należy, że dopuścił się jego przywłaszczenia. Żaden dowód przeprowadzony w sprawie nie dawał podstawy aby oskarżony mógł uważać, że w dniu 20 grudnia 2021r. był właścicielem przedmiotowego

pojazdu. Owszem zawarł z L. T. umowę o zobowiązaniu do przeniesienia własności w dniu 15 września 2020r. Jednakże jak się okazało nikt nie wystąpił do leasingodawcy z formalnym wnioskiem o cesję praw wynikających z umowy nr (...). Oskarżony mimo, iż uiścił pewne kwoty na rzecz rat leasingowych nie uzyskał z tego powodu żadnych uprawnień i w dniu 20 grudnia 2021r. miał pełną świadomość, że żadnego prawa do dysponowania przedmiotowym autem jak właściciel nie posiada.

Według wypracowanego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska przez przywłaszczenie powszechnie rozumie się rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym prawem majątkowym, z wykluczeniem osoby uprawnionej.

Przywłaszczenie polega nie tyle na nabyciu własności rzeczy przez przywłaszczającego, do którego nie może dojść z uwagi na okoliczności przejęcia rzeczy, ile na postępowaniu przez przywłaszczającego z rzeczą „jak właściciel”, a więc tak, jakby przysługiwało mu odpowiednie prawo do rzeczy.

Z punktu widzenia odpowiedzialności za przywłaszczenie nie ma znaczenia, w jaki sposób sprawca wszedł w posiadanie rzeczy.

Istotą przywłaszczenia (sprzeniewierzenia) jest rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą z wykluczeniem osoby uprawnionej. Niezbędnym warunkiem przyjęcia, że doszło do przywłaszczenia (sprzeniewierzenia), jest wykazanie, że stanowiąca przedmiot rozporządzenia rzecz znajdowała się we władztwie (posiadaniu) sprawcy, który nie posiada zarazem żadnego prawa do tej rzeczy. Innymi słowy, przywłaszczenie polega na takim zewnętrznym zachowaniu się sprawcy wobec rzeczy, które stwarza pozory przysługiwania sprawcy prawa majątkowego do rzeczy o określonej charakterystyce. ( zob. Małgorzata Dąbrowska – Kardas i Piotr Kardas w Kodeks karny pod red. Włodzimierza Wróbla i Andrzeja Zolla. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, opublikowano: WKP 2022 ).

Zakres okoliczności doniosłych z punktu widzenia ich oceny na potrzeby dokonania ustalenia zamiaru sprawcy przestępstwa sprzeniewierzenia (art. 284 § 2 k.k.) jest zawsze zależny od okoliczności konkretnej sprawy. Przywłaszczenie, niezależnie od tego, czy popełnione w typie podstawowym, czy kwalifikowanym, polega zasadniczo na włączeniu do majątku sprawcy m.in. rzeczy znajdującej się w jego niebezprawnym posiadaniu. Zamiar włączenia rzeczy do majątku sprawcy może wyrażać się w jakimkolwiek jego zachowaniu, które polega na realizacji uprawnień właścicielskich, a więc np. na posiadaniu rzeczy, dysponowaniu nią, czy też czerpaniu z niej korzyści, przy jednoczesnej świadomości o braku po stronie sprawcy tytułu do władania rzeczą, względnie utraty tytułu do takiego władania. ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2020r., sygn. III KK 294/20 LEX nr 3177718 ).

Ad 3

Odnosząc się o tego zarzutu stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, iż sąd okręgowy w postepowaniu odwoławczym przeprowadził dowód zgodnie z wnioskiem obrońcy oskarżonego złożonym w dniu 29 stycznia 2024r. stał się on bezprzedmiotowy.

Ad 4

Zdaniem sądu odwoławczego pomimo, iż obrońca oskarżonego nie był obecny na terminie rozprawy na którym zamknięto przewód sądowy i nie mógł wygłosić mowy końcowej nie zostało naruszone prawo oskarżonego do obrony. należy bowiem zauważyć, iż na terminie rozprawy w dniu 25 stycznia 2024r. obecna była substytut obrońcy i na jej wniosek sąd pomimo zakończenia postępowania dowodowego przerwał rozprawę do dnia 30 stycznia 2024r. w celu umożliwienia obrońcy oskarżonego wygłoszenia mowy końcowej. Obrońca w dniu 29 stycznia 2024r. sporządził wniosek o zmianę terminu z uwagi na wcześniej wyznaczone już w dniu 30 stycznia czynności oraz złożył wniosek dowodowy. Pismo nadał jednak pocztą i dotarło ono do sądu w dniu 1 lutego 2024r. Bark jest w aktach sprawy jakichkolwiek informacji aby obrońca sygnalizował niemożliwość stawienia się na terminie w dniu 30 stycznia 2024r. telefonicznie czy mailowo ( co ewentualnie umożliwiłoby reakcję sądu ). Zatem w dniu 30 stycznia 2024r. sąd nie dysponował żadną informacją o tym, iż obrońca nie może stawić się na ten termin rozprawy. Warto zauważyć, iż skoro pomiędzy terminami rozprawy był pięciodniowy okres przerwy a obrońca oskarżonego przecież już 25 stycznia 2024r. miał wiedzę o kolejnym terminie rozprawy oraz informację o tym, że na terminie tym przewidziano mowy końcowe to z uwagi na charakter niniejszej sprawy, niewielki przecież materiał dowodowy nie było żadnych przeszkód aby został zastąpiony przez substytuta.

Wniosek

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k. p. k., obrońca wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro sąd okręgowy uznał za niezasadne wszystkie zarzuty zawarte w wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego apelacji również w zawarty w niej wniosek ( zarówno odnośnie zmiany jak i uchylenia zaskarżonego wyroku ) nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości poza określeniem daty

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji poza datą przypisanego oskarżonemu czynu nie budzą wątpliwości. Przyjęta przez ten sąd kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu również nie budzi wątpliwości. Oskarżonemu została wymierzona kara pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia co przy uwzględnieniu, ze był on uprzednio karany sądownie nie pozwala uznać tej kary za rażąco niewspółmiernie surową. Zaskarżony wyrok zatem jako słuszny ( co do sprawstwa i wymierzonej kary ) należało utrzymać w mocy. Ponadto zważyć należy, iż w niniejszej sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 439§1 k.p.k., art. 440 k.p.k. czy art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Data przypisanego oskarżonemu czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Odnosząc się do zarzutów apelacji już wskazano, że to właśnie w dniu kiedy W. K. przybył do K. W.. Oskarżony uzewnętrznił swój zamiar przyłaszenia auta i to właśnie ten dzień należało przyjąć jako datę popełnienia przez niego przestępstwa przywłaszczenia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Z uwagi, iż apelacja wywiedziona w imieniu oskarżonego nie została uwzględniona mając na uwadze art. 636§1 k.p.k. kosztami sądowymi za postepowanie odwoławcze należało obciążyć oskarżonego. Wysokość opłaty za II instancję ustalono w oparciu o przepisy art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana