Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Tekieli

Protokolant Katarzyna Witkowska      

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej J. U. Z.

po rozpoznaniu w dniu 30.04.2019 r.

sprawy P. S. ur. (...) w J.

s. M. i W. z domu G.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 4 października 2018 r. sygn. akt II K 862/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. S.;

II.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami tego postępowania Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 47/19

UZASADNIENIE

P. S. oskarżony został o to że:

w dniu 15 kwietnia 2018 r. w S. woj. (...) na ul. (...) na drodze publicznej, w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny marki N. o nr rej. (...) znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej grupy I-P w postaci delta 9- THC w stężeniu wynoszącym 2,65 ng/ml krwi i jego metabolitu tj. karboksy - THC w stężeniu wynoszącym 25,2 ng/ml krwi, które to oddziałują na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila;

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 4.10.2018 r. w sprawie II K 862/18:

I.uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

II. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

III. na podstawie art. 43a § 2 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu (...)świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł;

IV. na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od 15 kwietnia 2018 r. do 4 października 2018 r.

V. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny zaliczył okres zatrzymania od dnia 15 kwietnia 2018 r. godz.22.40 do dnia 16 kwietnia 2018 r. godz. 00.40;

VI. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1.219,90 zł., w tym na podstawie art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu 200 złotych opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając:

I.błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, a to bezzasadne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż stwierdzone u oskarżonego stężenie substancji psychotropowej delta 9 THC wynoszące 2,65 ng/ml krwi i jego metabolitu tj. karboksy - THC w stężeniu wynoszącym 25,2 ng/ml krwi oddziaływały na ośrodkowy układ nerwowy oskarżonego jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila, podczas gdy w aktualnym stanie prawnym wobec braku zdefiniowania stanu „pod wpływem środka odurzającego” oraz stanu „po użyciu środka podobnie działającego do alkoholu” którym posługuje się art. 87 § 1 k.w.- ustalenia w zakresie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. odnosić należy nie do przyjętej wartości stężenia środka odurzającego a każdorazowo wymagają one wykazania realnego wpływu tego środka na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym jak w sytuacji znajdowania się pod wpływem alkoholu, zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy do poczynania takich ustaleń nie dawał podstaw,

II. art. 4 i art.7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z opinii sądowo – lekarskiej z dnia 6 września 2018 r. i przyjęcia że pozostaje on jasny, pełny i wyczerpujący w sytuacji gdy:

- wskazana przez biegłego stała granica dla rozróżnienia „stanu po użyciu” od „stanu pod wpływem” środka odurzającego jako stanowiąca wartość 2,5 ng/ml nie znajduje żadnego oparcia ani w obowiązującym stanie prawnym ani powszechnie dostępnych źródłach literatury w tym przedmiocie, zaś wnioskowanie biegłego w tym zakresie stoi nadto w rażącej sprzeczności z wnioskami przedstawionymi przez biegłego w sprawozdaniu z badania toksykologicznego z dnia 9 maja 2018 r.

- ustalenia biegłego iż w przypadku oskarżonego nie doszło do atypowego neutralizowania zażytego środka psychotropowego stoją w rażącej sprzeczności z opisem procesu utrzymywania się tego rodzaju substancji w przedstawionym w sprawozdaniu z badania toksykologicznego z dnia 9 maja 2018 r. w świetle którego spadek stężenia do wartości poniżej 1 ng/ml nastąpić powinien od 3-6 godzin po spożyciu ( w przypadku oskarżonego ok. godziny 13=16 );

III. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, a to niezasadne przyjęcie przez Sąd I instancji w świetle zgromadzonego materiału dowodowego iż oskarżony w momencie popełnienia czynu uświadamiał sobie oddziaływanie zażytych substancji podczas gdy prawidłowa ocena wszystkich ustalonych w sprawie okoliczności i przeprowadzonych dowodów skutkować winna przyjęciem iż oskarżony pozostawał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu co do stanu swojej trzeźwości, co powinno prowadzić do ustalenia, że oskarżony nie ponosi winy;

IV. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w sytuacji gdy zarówno stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, okoliczności popełnienia przestępstwa, postawa oskarżonego oraz jego właściwości i warunki osobiste przemawiają za warunkowym umorzeniem postępowania karnego.

Skarżący stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego oraz alternatywnie – na wypadek nie podzielenia zarzutów co do winy – o zmianę wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania i określenie okresu próby w wymiarze 1 roku, orzeczenie świadczenia pieniężnego w wysokości 1.000 zł. oraz nieorzekanie zakazu prowadzenia pojazdów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżący nie kwestionował ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, z wyjątkiem ustalenia że oskarżony P. S. świadomie prowadził samochód pod wpływem środka odurzającego. Na powyższej kwestii – kluczowej dla przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego - należało więc skupić się uznając stan faktyczny w pozostałym zakresie za bezsporny.

Ferując zaskarżony wyrok Sąd I instancji dysponował sprawozdaniem z badania toksykologicznego wykonanym w (...) Uniwersytetu Medycznego w P. ( k. k.23 – 24 ) i opinią sądowo – lekarską biegłego lekarza medycyny sądowej M. B. ( k.71 -72 ). Sąd Okręgowy nie podziela zapatrywania skarżącego że opinie te są niejasne , niespójne, niepełne, przeciwnie dowody te mają wszystkie cechy dowodów wiarygodnych. Zgodnie z przeprowadzonym badaniem toksykologicznym w próbce krwi pobranej od oskarżonego po zatrzymaniu go gdy prowadził samochód ujawniono substancję psychotropową w postaci delta 9- THC w stężeniu wynoszącym 2,65 ng/ml we krwi i jego metabolitu tj. karboksy - THC w stężeniu wynoszącym 25,2 ng/ml we krwi. Biegły M. B. w ramach swoich kompetencji stwierdził w opinii, że zawartość 2,65 ng/ml delta 9- THC we krwi upośledza psychofizyczne funkcje organizmu ludzkiego porównywalnie do obecności alkoholu w organizmie w taki sposób jak określane jest to kodeksowo jako „stan pod wpływem środka odurzającego” w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. Według biegłego granicą do rozróżnienia „stanu po użyciu” od „stanu pod wpływem” dla THC jest wartość 2,5 ng/ml, co kontestuje w apelacji skarżący stwierdzając, że to rozgraniczenie nie znajduje oparcia w obowiązującym stanie prawnym. Faktem jest że rozróżnienie powyższych stanów nie jest uregulowane ustawowo , pozostawione jest doktrynie i orzecznictwu niemniej stanowisko biegłego w tym przedmiocie jest dla Sądu Okręgowego przekonywujące i bynajmniej nie pozostaje w sprzeczności z wcześniejszym sprawozdaniem z badania toksykologicznego gdzie podkreślono, że „stwierdzenie obecności THC w wysokim stężeniu zgodnie z danymi piśmiennictwa wskazuje na możliwe oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila, jakie zachodziło u P. S. podczas badania próbki krwi” ( k. 24 ). Co ponadto istotne, biegły M. B. jednoznacznie wskazał, że stwierdzenie w pobranej od oskarżonego próbce nieaktywnego metabolitu powyższej substancji oznacza że oskarżony używał konopi indyjskich w sposób czynny, nie był jedynie palaczem biernym. Dodać należy, że z opinii biegłego wynika także, że skoro o godzinie 00.07 16.04.2018 r. kiedy pobrano krew stwierdzono stężenie substancji aktywnej marihuany w wysokości 2,65 ng/ml a oskarżony miał palić tą substancję 15.04.2018 r. o godz.10.00, to o godz. 21.35 kiedy został zatrzymany przez patrol policji do kontroli drogowej w jego krwi musiało znajdować się znacznie wyższe stężenie tej substancji odurzającej niż podczas badania ( k. 72 ). Zupełnie nieprzekonywująca, wręcz gołosłowna jest w tej sytuacji argumentacja skarżącego jakoby oskarżony miał pozostawać w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu co do stanu swojej trzeźwości. Biegły odniósł się również do przebytej przez oskarżonego choroby, w szczególności ostrej białaczki limfoblastycznej z przeszczepem szpiku kostnego, co miało miejsce w latach 2009 – 2011. Jednoznacznie stwierdził, że dokumentacja lekarska nie daje podstaw do stwierdzenia że przebyte schorzenie mogło mieć wpływ na oddziaływanie THC na ośrodkowy układ nerwowy oskarżonego. Skarżący obrońca nie bez racji podkreśla w apelacji że wartość stężenia środka odurzającego w organizmie oskarżonego powinna być oceniana także przez pryzmat realnego wpływu tego środka na jego zachowanie jako kierującego pojazdem. Świadkowie – policjanci którzy zatrzymali samochód oskarżonego K. S. i Ł. M. zgodnie jednak zeznawali że oskarżony po zatrzymaniu był „wyraźnie poddenerwowany” i było to jednym z powodów dla których zdecydowali o poddaniu go badaniu na zawartość środków odurzających w organizmie ( k.16, k.20 ). Zażyta wcześniej marihuana miała więc wyraźny wpływ na zachowanie się oskarżonego zbliżone do zachowania osoby znajdującej się pod wpływem alkoholu. W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie powyższe okoliczności powodują , że sprawstwo i wina oskarżonego w niniejszej sprawie nie budzą wątpliwości i zarzuty apelacji w tym zakresie są niezasadne.

Zarzut skarżącego dotyczący rażącej niewspółmierności kary połączony z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania okazał się niezasadny głównie z powodu sposobu i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu, co jest jednym z kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości czynu z art. 115 § 2 k.k. Z akt sprawy wynika, że oskarżony poruszał się samochodem z nadmierną prędkością jedną z ulic w S. ok. godz. 21.35 , a więc kiedy – mając na uwadze że zdarzenie miało miejsce w kwietniu – zapadł już zmrok. Podwyższa to stopień społecznej szkodliwości czynu, gdyż wprawdzie o tej porze ruch drogowy jest mniejszy niż w ciągu dnia, jednakże pogarsza się widoczność. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że pomimo choroby oskarżony od 2013 r. do 2016 r. był 14 razy karany za wykroczenia drogowe ( k. 30 ), zaś w lutym 2018 r. zapadł przeciwko niemu prawomocny wyrok sądu – wprawdzie nie skazujący lecz warunkowo umarzający postępowanie – o przestępstwo z art. 180 a k.k. ( k. 31, k. 36 ). Pomimo skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania oskarżony dwa miesiące później tj. w kwietniu 2018 r. oskarżony popełnił kolejne przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji będące przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Powyższe okoliczności przemawiają przeciwko warunkowemu umorzeniu postępowania wobec oskarżonego po raz kolejny.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. S..

Z akt sprawy wynika, że oskarżony jest osobą niepracującą, utrzymuje się z renty zdrowotnej, obciążony jest przy tym obowiązkiem alimentacyjnym ( k. 42 ). Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami tego postępowania Skarb Państwa.