Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 432/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z 27 września 2021 r. sygn. akt III K 130/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. L. (1)

Działanie z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia M. K. (1) polegające na tym, iż zaatakował pokrzywdzoną dużym nożem zadając cios pokrzywdzonej w środek klatki piersiowej.

zeznania świadka M.

K.

58 − 60,

338 − 339

nagranie z monitoringu − czas obrazu 11.32.32 sekundy

26

opinia psychologiczna

293

2.1.1.2.

M. L. (1)

Umiarkowana opinia o pobycie skazanego w Areszcie Śledczym w J..

opinia o skazanym sporządzona przez Dyrektora Aresztu Śledczego w J. mjr. M. G..

527 − 528

2.1.1.3.

M. L. (1)

Wielokrotna, bo 14-krotna karalność oskarżonego za przestępstwa umyślne przeciwko mieniu popełniane także warunkach recydywy podstawowej - poczynając od roku 2006 do roku 2018

dane o karalności

5121-523

2.1.1.4.

M. L. (1)

umiarkowany stan zdrowia oskarżonego

książka zdrowia osadzonego

533 − 550

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

nagranie z monitoringu − czas obrazu 11.32.32 sekundy

Bezdyskusyjnie obiektywny dowód działania oskarżonego z zamiarem bezpośrednim usiłowania zabójstwa. Analiza zapisu nagrania wideo nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, iż oskarżony gwałtownie powstał z krzesła skierował się w szybkim krokiem (biegiem do pokrzywdzonej), wyciągniętym z ubrania nożem zadał jej cios w środek klatki piersiowej, wcześniej odciągając jej głowę do tyłu. Istotnym jest, że pokrzywdzona siedziała na fotelu obrotowym na kółkach, co spowodowało odsunięcie do tyłu całego fotela w trakcie zadawania ciosu przez oskarżonego. Ogląd tego zapisu wideo nie budzi wątpliwości , co do prawdziwości przebiegu zdarzenia, a wnioski które należało wyciągnąć z tego dowodu to działanie w zamiarze bezpośrednim zabójstwa. Z dowodu tego wynika, że oskarżony przed podjęciem decyzji o czynie zabronionym siedział przez dłuższy czas na krześle usytuowanym w pomieszczeniu w pobliżu wyjścia, które mógł w każdej chwili opuścić. Pomimo tego zdecydował się na zaatakowanie pokrzywdzonej, która w żaden sposób nie interesowała się jego zachowaniem i miał pełne możliwości opuszczenia pomieszczenia.

opinia psychologiczna

Z dowodu tego wynika, że oskarżony ma organiczne zmiany CUN z uwagi na wieloletnie nadużywanie alkoholu, nadto ma niską tolerancję frustracji i niski próg wyzwalania agresji, a każdy niekorzystny dla niego fakt czy ocenę jego osoby traktuje jako atak bezpośrednio na niego. Dowód ten pośrednio wskazuje na przyczynę tak irracjonalnego zachowania oskarżonego.

zeznania świadka M. K. (1)

Z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonej wynika, iż oskarżony siedział na krześle i oczekiwał na przyjazd policji, a po 20 minutach nagle wstał chwycił pokrzywdzoną za włosy i odciągnął głowę do tyłu i zadał cios w klatkę piersiową, poniżej szyi.

2.1.1.2

opinia o skazanym sporządzona przez Dyrektora Aresztu Śledczego w J. mjr. M. G..

Opinia sporządzona przez uprawnionego przedstawiciela Służby Więziennej opisująca (według standardów opinii o osadzonym) zachowanie oskarżonego w trakcie stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania − dowód niekwestionowany przez strony.

2.1.1.3

dane o karalności

Obiektywny dowód pochodzący z rejestru danych o karalności Krajowego Rejestru Karnego wskazujący na ciągłą kryminalną przeszłość oskarżonego poczynając od roku 2006.

2.1.1.4

książka zdrowia osadzonego

Dowód pozyskany i przeprowadzony przez Sąd Apelacyjny na wniosek oskarżonego. Wynika z niego, że od początku pobytu w Areszcie Śledczym w J. to jest od 10 października 2020 r. osadzony korzystał z bardzo wielu porad lekarskich, gdzie przeprowadzono różnego rodzaju badania, w tym prześwietlenie klatki piersiowej badanie brzucha − diagnostyka ultrasonograficzna, badania usg moszny i jąder, badania krwi i szereg innych badań i porad lekarskich. Z dokumentacji wynika, iż stan zdrowia jest umiarkowanie dobry, osadzony zgłasza różnego rodzaju bolesności somatyczne, a także wskazuje na trudności ze snem oraz stany lękowe. Na bieżąco zaopatrywany jest medycznie w ramach leczenia ambulatoryjnego.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokuratur (...)w J. na podstawie art. 438 pkt. 3 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na mylnym uznaniu przez sąd I instancji, że zebrany i przeprowadzony na rozprawie materiał dowodowy nie uzasadniał popełnienia przez oskarżonego M. L. (1) czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku w zamiarze bezpośrednim tylko w zamiarze ewentualnym.

II. rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu M. L. (1) kar jednostkowych za czyny przypisane mu w punktach I − II części wstępnej zaskarżonego wyroku, biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia tych czynów, uwzględniając fakt, że czyny te kierowane były w stosunku do osób obcych dla oskarżonego i całkowicie przypadkowych, a ich charakter sprawia, że pozostawią bez wątpienia piętno na całym życiu pokrzywdzonych, nadto bardzo wysoki stopień zawinienia oskarżonego, przy praktycznym braku okoliczności łagodzących, a także niedostatecznego wzglądu na cele zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej.

III. rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w pkt. III zaskarżonego wyroku będącą konsekwencją wymierzenia rażąco łagodnych kar jednostkowych w pkt. I − II części wstępnej zaskarżonego wyroku, a także niedostatecznego wzglądu na cele zapobiegawcze jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad I.

Zarzut dotyczący błędu w ustaleniu faktycznym dotyczącym przyjętego zamiaru działania oskarżonego jest słuszny i jego uwzględnienie spowodowało konieczność zmiany wyroku w pkt. I części rozstrzygającej przez przyjęcie działania oskarżonego w zamiarze bezpośrednim zabójstwa. Rację ma skarżący prokurator, gdy przywołuje argument (i stosowną literaturę oraz orzecznictwo) polegający na tym, iż zamiar ewentualny działania jaki przyjął sąd I instancji nigdy nie występuje samodzielnie. Zamiarowi ewentualnemu zawsze towarzyszy jakiś podstawowy cel działania człowieka, nawet jeżeli nie jest to cel karnie relewantny. Innymi słowy, sprawca podejmuje określone działanie, by osiągnąć jakiś zamierzony skutek, a jednocześnie godzi się, że przy realizacji założonego celu podstawowego może (niejako po drodze) zrealizować także inne skutki, których osiągnięcia niekoniecznie chce, ale nie wyklucza, że takie skutki zaistnieją i na to się godzi. Przykładowo, gdy w celu wyłącznie rozrywki ktoś strzela z broni palnej do butelki trzymanej przez inną osobę w ręce zamierza zrealizować cel w postaci trafnego strzału i rozbicia butelki, godzi się jednak, że w przypadku nie trafienia w założony cel może spowodować obrażenia ciała lub też śmierć człowieka (gdy tak się stanie sprawca odpowiada na zasadzie zamiaru ewentualnego, a nie bezpośredniego). Poczynione przez sąd I instancji ustalenia świadczące o ewentualnym zamiarze działania oskarżonego nie są przekonywujące właśnie z tego powodu, że sąd meriti nie wskazał w pisemnym uzasadnieniu jaki był podstawowy cel działania oskarżonego, skoro jego zamiarem ewentualnym było usiłowanie zabójstwa. Tym podstawowym zamiarem nie była chęć ucieczki i uwolnienia się, bowiem nic nie utrudniało ucieczki oskarżonemu. Tymczasem właściwa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów osobowych ( np. także trzykrotne przyznanie się oskarżonego do sprawstwa i winy) i dowodów rzeczowych, w szczególności analiza przebiegu zdarzenia, która wynika z zapisu wideo monitoringu pomieszczenia sklepowego nie pozostawia wątpliwości, iż jedynym i podstawowym celem działania było zadanie ciosu nożem w klatkę piersiową pokrzywdzonej, który został przez oskarżonego wykonany w sposób gwałtowny, a nie doprowadził do skutku śmiertelnego wyłącznie z powodu czynności obronnych pokrzywdzonej i pracownika ochrony J. L., ale także co wyraźnie widać na filmie z powodu odsunięcia się pokrzywdzonej siedzącej na fotelu na kółkach. Jeśli do tego przedmiotowego zachowania oskarżonego dodamy okoliczności wynikające zarówno z opinii sądowo psychiatrycznej jak też i opinii psychologicznej - że oskarżony ma niską tolerancję frustracji i niski próg wyzwalania agresji oraz, że dominującymi cechami zaburzonej osobowości oskarżonego są obojętność i złość to zasadny i logiczny jest wniosek, że oskarżony wiedząc dlaczego został zatrzymany i że za chwilę będzie zabrany przez policję, chcąc wyładować nagromadzone negatywne emocje zaatakował pokrzywdzoną nożem o 12 centymetrowym ostrzu. Jak słusznie ustalił sąd I instancji oskarżony działał w sposób nagły (z uwagi na pewne ograniczenia poziomu intelektualnego) jego działanie było gwałtowne i jednokierunkowe. Oskarżony kierując się do pokrzywdzonej chciał wyładować swoją złość właśnie na niej, ponieważ to pokrzywdzona ujawniła jego kradzież sklepową. Analiza zachowania oskarżonego (na podstawie zapisu wideo) zdaniem Sądu Odwoławczego nie pozostawia cienia wątpliwości, że oskarżony chciał zabić i podjął wszystkie konieczne do tego celu czynności bowiem użył ostrego, dużego noża zadając cios w środek klatki piersiowej, a zatem w miejsce gdzie znajdują się ważne dla życia i zdrowia organy wewnętrzne człowieka. Nie byłoby żadnych wątpliwości, co do zamiaru działania oskarżonego, gdyby cios nożem drążył głębiej i doprowadził do rzeczywistej śmierci pokrzywdzonej. Przyjmowanie zamiaru ewentualnego usiłowania doprowadzenia do śmierci w tak ustalonych okolicznościach faktycznych jest nie do przyjęcia. Przecież nie sposób zgodnie z zasadami logiki i zdrowego rozsądku racjonalnie przyjąć, iż celem działania oskarżonego było zadanie nożem o 12 centymetrowym ostrzu wyłącznie nieznacznych obrażeń ciała (np. jak chce obrońca, naruszających czynności ciała powyżej 7 dni). By zasadnie twierdzić, że oskarżony taki właśnie miał cel działania musiałby mieć umiejętności fizyczne i psychiczne lekarza chirurga.

Ad. II i III.

Apelacja Prokuratora w części zasługiwała na uwzględnienie. Oskarżonemu przypisano popełnienie zbrodni z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 148§1 k.k. i art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. Okoliczności zdarzenia wskazują na bezwzględność działania oskarżonego i konsekwencję w realizacji zamiaru. Oskarżony zaatakował nożem nie tylko pokrzywdzoną M. K. (1), ale tym samym nożem zadawał ciosy J. L.. Dodać należy, że ciosy te były wymierzone w okolicę głowy, ramion oraz rąk. Oskarżony zatem zachowywał się wobec tych pokrzywdzonych w sposób wyjątkowo niebezpieczny, zmierzający w sposób przemyślany do spowodowania tym osobom ran kłutych i ciętych. Podkreślić należy, że oskarżony dokonał tych przestępstw sklepie wobec pracowników czym okazał lekceważenie jakichkolwiek zasad czy to moralnych czy też prawnych. Okoliczność ta powoduje, że dokonane przestępstwa nabierają wyjątkowo nagannego charakteru w powszechnym rozumieniu tego słowa. Powoduje to bowiem zwiększenie stopnia szkodliwości społecznej dokonanych przestępstw. Czyn dokonany w takim miejscu (sklepie) z użyciem noża wobec pokrzywdzonych wywołuje bowiem u postronnego obserwatora strach i przerażenie, a także obawy o życie własne i swoich bliskich. Konsekwencją takiego zachowania jest brak lub utrata bezpieczeństwa powszechnego mieszkańców. Zwiększa to niewątpliwie potrzebę surowego ukarania sprawcy, tak by cel orzekanej kary w zakresie prewencji ogólnej był właściwie wypełniony. Pamiętać należy, że karę sąd wymierza na podstawie art. 53 k.k. i z jednej strony kara ta nie powinna przekroczyć stopnia winy i być orzeczona w takiej wysokości, by cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć wobec sprawcy zostały osiągnięte, ale z drugiej strony kara ma spełniać także potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W przedmiotowej sprawie równie ważny jest ten drugi element wymiaru kary, który należało uwzględnić przy rozstrzyganiu o zarzutach apelacji oskarżyciela publicznego. Zwrócić należy także uwagę, że u oskarżonego trudno dopatrzeć się okoliczności pozytywnych, te wzięte pod uwagę przez sąd I instancji mają zdaniem Sądu Odwoławczego mniejsze znaczenie niż szereg okoliczności obciążających. Słusznie za takie okoliczności sąd I instancji przyjął: godzenie w podstawowe dobra chronione prawem − życie i zdrowie człowieka, działanie oskarżonego wobec pokrzywdzonych, których oskarżony nie znał, którzy wykonywali swoje obowiązki pracownicze i nie dali żadnego powodu do takiej agresji, dopuszczenie się czynu w stanie nietrzeźwości alkoholowej, uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego oraz dotychczasowy naganny sposób życia, brak zatrudnienia. Przewaga okoliczności obciążających, które wpływają na wymiar koniecznej do wymierzenia za dokonane przestępstwa sprawiedliwej odpłaty powoduje, że Sąd Apelacyjny częściowo uwzględnił podniesione zarzuty rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej i orzeczoną karę pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zawiązku z art. 148 § 1 k.k. i w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione w zamiarze bezpośrednim podwyższył do lat 13, natomiast karę za przypisane przestępstwo z art. 157§1 k.k. podwyższył do lat 3. Należało bowiem w większym stopniu uwzględnić bardzo wysoki stopień szkodliwości społecznej dokonanych przestępstw, wysoki stopień zawinienia przejawiający się intensywnością zachowania, i lekceważeniem podstawowych zasad porządku prawnego. Jak już wcześniej wspomniano w wyroku Sądu I instancji nie uwzględniono w sposób dostateczny skutków społecznego oddziaływania dokonanych przestępstw.

Z uwagi na podwyższenie kar jednostkowych za przypisane przestępstwa koniecznym stała się również zmiana orzeczenia o karze łącznej i jej podwyższenie do lat 14 pozbawienia wolności. Sąd zastosował zasadę asperacji, gdyż niewątpliwie przypisana oskarżonemu zbrodnia z art. 13 § 1 k.k. w zawiązku z art. 148 § 1 k.k. i w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. nosi w sobie większy ładunek szkodliwości społecznej i ta kara powinna wyznaczać także poziom kary łącznej. Oczywiście wykluczona w tym przypadku jest zasada absorpcji, a to z uwagi na to że oskarżony działał na szkodę 2 pokrzywdzonych i za 2 przestępstwa powinien ponieść karę. Rację ma bowiem prokurator, który wskazuje że popełnione na pokrzywdzonych przestępstwa zostaną w ich pamięci do końca życia.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części poprzez:

- zmianę wyroku w pkt. I poprzez uznanie, że M. L. (1) zarzuconego czynu dopuścił się w zamiarze bezpośrednim,

- zmianę wyroku w pkt. I części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenie na podstawie art. 148 § 1 k.k. kary 15 lat pozbawienia wolności ,

- zmianę wyroku w pkt. II w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez wymierzenie na podstawie art. 157 § 1 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności ,

- zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie III w części dotyczącej kary łącznej poprzez orzeczenie jej w wymiarze 17 lat pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski prokuratora o podwyższenie kar jednostkowych są słuszne i zostały uwzględnione w pewnej części poprzez podniesienie kary pozbawienia wolności za przestępstwo kwalifikowane z art. 148 § 1 k.k. do lat 13, w całości uwzględniono wniosek o podwyższenie kary za przestępstwo z art. 157§ 1 do lat 3. Dodać należy, że w tym wypadku skutki dokonanego przez oskarżonego przestępstwa są niższe z uwagi na skuteczną obronę pokrzywdzonego. Za niezasadny natomiast uznano wniosek o podwyższenie kary łącznej do 17 lat pozbawienia wolności. Kara na tak wysokim poziomie przekraczałaby stopień winy oskarżonego oraz byłaby wyrazem nadmiernej represji państwa, bowiem dla osiągnięcia celów resocjalizacji oskarżonego nie jest konieczna tak wysoka kara, która niewątpliwie nosiłaby cechy kary rażąco surowej.

3.2.

Obrońca oskarżonego z urzędu adw. E. J. zaskarżyła wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt. 2,3,4 k.p.k. zarzuciła:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść polegający na:

1. przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia M. K. (1), co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia prawa materialnego, a to art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. podczas gdy zachowanie M. L. (1) zarówno przed jak i po zdarzeniu wskazuje, niż nie miał on żadnego zamiaru zabicia M. K. (1), a uszkodzenia ciała pokrzywdzonej nie spowodowały choroby realnie zagrażającej życiu ,

2. przyjęciu, iż oskarżony M. L. (1) zachowaniem swoim dopuścił się zbrodni usiłowania zabójstwa wywołując u M. K. (1) chorobę realnie zagrażającą życiu, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy i jego właściwa analiza − wbrew stanowisku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze nie pozwalała na przyjęcie za udowodnionej tezy aktu oskarżenia, albowiem oskarżonemu w istocie nie towarzyszył na żadnym etapie zdarzenia z 8 października 2020 r. zamiar zabójstwa pokrzywdzonej, a zachowanie M. L. (1) można sytuować co najwyżej jako dokonanie czynu z art. 157 § 1 k.k. ,

3. uznaniu przez sąd, że w realiach sprawy rana kłuto - cięta okolicy wcięcia mostka położona poprzecznie o długości 2 cm, krwiaki i nadzianka krwawa uciskająca prawy płat tarczycy wraz z czynnym krwawieniem tętniczym międzymięśniowym stanowi chorobę realnie zagrażającą życiu, podczas gdy w świetle zeznań biegłego R. M. złożonych przed sądem 12 lipca 2021 r. wynika , że biegły co do wyżej wymienionego urazu wypowiadał się w kategoriach możliwości, a nie kategorycznego wystąpienia u pokrzywdzonej takiego ucisku na tchawicę oraz żyły tętnicy szyjnej, który w konsekwencji miałby zatrzymać oddech czy krążenie, a więc realnie zagrażać jej życiu ,

II. rażącą obrazę prawa procesowego, to jest art. 7 k.p.k. w zw. z błędami w ustaleniach faktycznych poprzez nieprawidłowe jego zastosowanie − w istocie przekroczenie swobodnej oceny dowodów i zaniechanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego przez pryzmat zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przed Sądem w dniu 16 czerwca 2021r. pod kątem zakwalifikowania urazu doznanego przez pokrzywdzoną jako choroby realnie zagrażającej życiu skoro pokrzywdzona sama zeznała: „lekarz powiedział, że było to szczęście w nieszczęściu, brakowało niewiele do tchawicy. Uraz był zadany w miejscu, że nie spowodowało to gorszych skutków, krwawienia wewnętrznego. Ze szpitala zostałam wypisana po 3 dniach."

III. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wyroku, to jest art. 201 k.p.k. polegającą na nieprzeprowadzeniu dowodu z opinii innego zespołu biegłych psychiatrów oraz psychologa na okoliczność ustalenia zdolności M. L. (1) do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w dacie popełnienia zarzuconego mu czynu, w sytuacji gdy opinia sądowo - psychiatryczna sporządzona w przedmiotowej sprawie na wstępnym etapie postępowania oraz opinia ustna uzupełniająca z dnia 24 sierpnia 2021 r. nie wyjaśniają logicznie wszystkich istotnych kwestii związanych ze stanem zdrowia psychicznego oskarżonego, nie odnoszą się do wszystkich istotnych faktów wskazanych w materiale dowodowym przez co ww. opinie są:

a. niepełne − w szczególności biegli opiniując pisemnie na podstawie materiału zawartego w aktach sprawy na etapie postępowania przygotowawczego z racji ubogiego jeszcze materiału dowodowego nie posiadali wiedzy rozszerzonej o zeznania choćby pokrzywdzonej w zakresie opisanych przez nią zachowań oskarżonego bezpośrednio przed atakiem,

b. niejasne − w opinii ustnej biegli stwierdzili u oskarżonego jednostkę chorobową F 07.8 (inne organiczne zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu), w sposób rażąco uproszczony dokonując oceny stanu poczytalności oskarżonego, podczas gdy konkretne cechy osobowości człowieka, takie jak niski poziom empatii, zwiększona impulsywność, obniżony poziom lęku, duża skłonność do ryzyka i występowanie cech psychopatycznych mogą być czynnikiem wpływającym na zakwalifikowanie czynu oskarżonego do popełnionego w stanie znacznie ograniczającym poczytalność ,

c. nierzetelne − poprzez brak wnikliwego zapoznania się z materiałem dowodowym w związku z powyższym skarżone opinie nie powinny stanowić podstawy rozstrzygania, a okoliczność poczytalności oskarżonego, która winna była zostać zgodnie z nakazem wyrażonym w przepisie podanym w podstawie zarzutu ustalona nową opinią ,

IV. rażącą niewspółmierność kar jednostkowych oraz kary łącznej poprzez wymierzenie kar nieadekwatnych do stopnia zawinienia oskarżonego, zupełnie ignorując występowanie okoliczności łagodzących podczas gdy prawidłowa ocena zawinienia oskarżonego, a przede wszystkim innych przesłanek zawartych w art. 53 k.k. powinna prowadzić do wniosków, że należałoby oskarżonemu wymierzyć karę o wiele mniej dolegliwą .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I

Co do zarzutów obrońcy podniesionych w punkcie I podpunkt 1 − 3, a wskazujących na błędy w ustaleniach faktycznych popełnione przez sąd I instancji, a sprowadzające się w istocie do wadliwego zdaniem skarżącej przyjętego zamiaru ewentualnego działania sprawcy i skutków wynikających z tego działania, co w konsekwencji miało doprowadzić do wadliwie przyjętej odpowiedzialności za zbrodnię usiłowania zabójstwa ze spowodowaniem ciężkich obrażeń ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu to zarzuty te nie są trafne i nie mogły być uwzględnione. Oczywiście błędem jest wykazywanie w zarzutach obrazy prawa materialnego (tu przyjęcie odpowiedzialności z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156§1 pkt 2 k.k.) w sytuacji, gdy jednocześnie kwestionuje się ustalenia faktyczne przyjęte przez sąd I instancji. Zarzut obrazy prawa materialnego dopuszczalny jest wyłącznie w sytuacji niekwestionowania ustaleń faktycznych. Obrońca kwestionuje przyjęte przez sąd meriti działania o charakterze zamiaru ewentualnego nie wskazując nawet jaki był cel działania oskarżonego. Obrońca stara się nie zauważać, że przecież oskarżony przyznał się w postępowaniu przygotowawczym i w postępowaniu sądowym zarówno do sprawstwa jak i winy czynu kwalifikowanego art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156§1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Oczywiście nie ma racji obrońca, gdy kwestionuje ustalone przez sąd skutki działania oskarżonego w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Wbrew twierdzeniom skarżącej ustalenie to jest prawidłowe i wynika z dowodu w postaci opinii sądowo lekarskiej biegłego R. M. złożonej w postępowaniu przygotowawczym i potwierdzonej w całości na rozprawie głównej (karta 355). Obrońca nieprawidłowo zinterpretowała zeznania biegłego medyka sądowego stwierdzając, że do choroby realnie zagrażającej życiu nie doszło, a jedynie mogło dość. Biegły R. M. odpowiadając na pytania na rozprawie w dniu 12 lipca 2021 r. zaznaczył: „ja stwierdziłem chorobę realnie zagrażającą życiu z tego powodu, iż krwawienie w tej okolicy może doprowadzić do krwiaka, który może spowodować ucisk ważnych struktur szyi tchawicy i żył tętnicy szyjnej i w konsekwencji ucisk na te naczynia, zatrzymanie oddechu i zatrzymanie krążenia, postępowanie chirurgiczne wymagało odbarczenia tego krwiaka, zatrzymanie krwawienia. Krwiak u pani M. K. (1) wystąpił na skutek urazu. W żadnym miejscu opinii pisemnej i opinii ustnej biegły nie stwierdził, że nie doszło u pokrzywdzonej do wystąpienia choroby realnie zagrażającej życiu. Dalej o bezpodstawności zarzutu, co do celu działania oskarżonego świadczą argumenty Sądu Apelacyjnego wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia i należy odesłać do rozważań Sądu, co do zarzutu prokuratora dotyczącego działania oskarżonego w ramach zamiaru bezpośredniego − Ad.I.

Ad II.

Nie dostrzega Sąd Odwoławczy naruszenia art. 7 k.p.k. jak podniesiono w apelacji obrońcy oskarżonego. W procesie karnym przy rekonstrukcji faktów obowiązują dwie zasady dowodowe. Pierwsza wynikająca z art. 7 k.p.k., która pozwala sądowi na dokonanie ustaleń na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego ocenianego swobodnie z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i druga z art. 5§2 k.p.k. nakazująca wszelkie wątpliwości rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Wskazane powyżej zasady czynienia ustaleń podlegają ochronie prawnej, bowiem właśnie sąd jest uprawniony do takiej analizy dowodów. Twierdzenia przeciwne jak w przedmiotowej apelacji, by mogły być skuteczne muszą być wykazane dowodami przeciwnymi, których ocena podlega takim samym zasadom logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczające wyłącznie przedstawienie odmiennej wersji zdarzeń, zwłaszcza na podstawie odmiennej subiektywnej oceny dowodów jakiej dokonała skarżąca, co do zeznań M. K.. Powoływanie się na fragment zeznań pokrzywdzonej dotyczący czasu pobytu w szpitalu (3 dni) i wyciąganie z tego wniosku, że nie doszło do zaistnienia choroby realnie zagrażającej życiu jest niedopuszczalnym - dowolnym rozumowaniem, sprzecznym z art. 7 k.p.k. O skutkach działania oskarżonego wypowiadał się w tej sprawie biegły specjalista lekarz, który w sposób kategoryczny potwierdził zaistnienie skutków z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. W sprawie nie zaistniały także takie okoliczności co do faktów, które nakazywałyby zastosować art. 5 § 2 k.p.k. i wątpliwy fakt rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

Ad III.

Nie można zgodzić się z zarzutem opisanym w pkt. III zarzutów, co do naruszenia przepisu artykułu 201 k.p.k. Przepis ten nie nakłada na sąd obowiązku dopuszczenia kolejnego dowodu z opinii biegłych specjalistów, a jedynie daje taką możliwość, gdy sąd tak uważa. Przede wszystkim żaden z podniesionych argumentów, co do niepełności opinii nie jest trafny. Zgodnie z art. 198 § 1 k.p.k. - obwiązującym od 5 października 2019 r. biegłym nie wolno udostępniać całości akt sprawy, przekazuje się poszczególne dokumenty. Ta zmiana przepisu procesowego miała powodować zachowanie bezstronności w opiniowaniu poprzez unikanie wpływu innych dowodów na przedmiot opiniowania. Skoro biegli psychiatrzy mieli wypowiedzieć się, co do stanu zdrowia psychicznego to nie powinni sugerować się oceną tego stanu dokonaną przez osoby postronne. Opinię wydali po stosownym badaniu osobistym oskarżonego i sporządzonym z nim wywiadem lekarskim. Trudno zarzucić wydanej opinii, że jest niepełna skoro sąd I instancji na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2021 r. ponownie przesłuchał biegłych psychiatrów (karta 397 − 399) po uprzednim pozyskaniu opinii psychologicznej, z którą zapoznali się także w biegli psychiatrzy. Warto zwrócić uwagę, że wnioski końcowe opinii pisemnej biegłych psychiatrów jak i ustnej złożonej na rozprawie są tożsame. Niezasadny jest również zarzut jakoby opinia sądowo psychiatryczna była niejasna, a to wobec stwierdzenia jednostki chorobowej o organiczonych zaburzeniach osobowości, gdyż tą samą jednostkę chorobową stwierdził również biegły psycholog wskazując na występowanie u oskarżonego organicznych zmian w centralnym układzie nerwowym( CUN), które są konsekwencją wieloletniego uzależnienia od alkoholu. Można zatem przyjąć, że wnioski biegłych psychiatrów zawarte w pierwotnej pisemnej opinii jak też częściowe wnioski biegłego psychologa są tożsame i nie ma tutaj okoliczności, które wskazywałyby na niejasność opinii sądowo- psychiatrycznej. Biegli psychiatrzy znając tą przypadłość oskarżonego wskazali w pisemnej opinii, że nie ma to wpływu na ocenę poczytalności oskarżonego w chwili czynu w rozumieniu art. 31 §1 i 2 k.k. Nie sposób zgodzić się z zarzutem jakoby opinia sądowo- psychiatryczna była nierzetelna, bowiem biegli nie zapoznali się z materiałem dowodowym. Jak już wcześniej wskazano to nie biegły decyduje o zakresie materiału na podstawie którego wydaje opinię, a organ procesowy zgodnie z art. 198 § 1 k.p.k. Warto w tym miejscu przywołać - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 22-12-2020 - V KK 488/20 - "W sytuacji, gdy opinia biegłych jest pełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, że opinia ta nie spełnia oczekiwań uczestników postępowania, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii", oraz także IV KK 515/20 - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 14-01-2021 - "Skoro nie było żadnych podstaw do podważania wartości procesowej opinii biegłych, to tym samym nie wystąpiły przesłanki do zastosowania art. 201 KPK. Nie aktualizuje określonego w tym przepisie obowiązku niezadowolenie strony z przedstawionych w sporządzonych opiniach wniosków czy też to, że stanowią one dowód winy oskarżonego, lecz wyłącznie obiektywna konkluzja, że dotychczasowa opinia jest niepełna, niejasna albo sprzeczna wewnętrznie lub z innymi opiniami wydanymi w tej samej sprawie".

Ad IV.

Całkowicie nietrafny okazał się zarzut rażącej niewspółmierności kar zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej. Ponieważ tożsamy zarzut z przyczyn dotyczących rażącej łagodności wymierzonej kary postawił także prokurator i został on co do zasady uwzględniony to należy odesłać do podanych tam argumentów przemawiających za koniecznością podwyższenia kar jednostkowych i kary łącznej, co w drodze logicznego rozumowania wskazuje na niezasadność podniesionego zarzutu sformułowanego przez obrońcę.

Wniosek

Obrońca wniosła o:

- zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 k.k. i zakwalifikowanie go jako przestępstwo z art. 157 § 1 k.k.,

- zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kar za poszczególne przestępstwa jak i kary łącznej i orzeczenie ich w łagodniejszym wymiarze ,

- zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych w tym kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych powyżej , a także w sekcji 3.1 wnioski obrońcy nie zostały uwzględnione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd nie stwierdził okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, a dotyczących uchybień z art. 439 § 1 k.p.k., 440 k.p.k. i 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z 27 września 2021 r. utrzymano w mocy w następującym zakresie:

pkt II. - co do sprawstwa i winy -

oskarżonego M. L. (1) uznaje za winnego tego, że w tym samym miejscu i czasie jak w pkt I, zaatakował pracownika ochrony sklepu (...) posiadanym przy sobie nożem w ten sposób, że zadawał mu ciosy w okolice głowy, ramion oraz rąk, powodując u niego obrażenia w postaci ciętej rany 3 palca ręki prawej z uszkodzeniem ścięgna zginacza głębokiego, ciętej rany prawej okolicy ciemieniowej, rany kłuto ciętej 1/3 bliższej ramienia prawego, otarcia naskórka przedniej powierzchni ramienia lewego, otarcia naskórka okolicy łopatki prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała J. L. na okres powyżej 7 dni, tj. przestępstwa z art. 157 § 1 k.k.

pkt V. i VI. - co do dowodów rzeczowych -

na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci noża, bliżej opisanego w wykazie (...) pod poz. 4 na karcie 165 akt sprawy;

na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządza zwrot dowodów rzeczowych w postaci:

a. odzieży, opisanej bliżej w wykazie (...) pod poz. 5,6,7 na karcie 165 akt sprawy – pokrzywdzonemu J. L.;

b. odzieży, opisanej bliżej w wykazie (...) pod poz. 8,9,10 na karcie 166 akt sprawy – pokrzywdzonej M. K. (1);

c. odzieży i obuwia, opisanych bliżej w wykazie (...) pod poz. od 11 do 17 na karcie 166 akt sprawy – oskarżonemu M. L. (1);

d. paragonu, protokołu i torby, opisanych bliżej w wykazie (...) pod poz. 1, 2 i 3 - (...) S.A. w K.;

pkt VII. i VIII. - co do kosztów postępowania -

na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. J. kwotę 1549,80 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. L. (1) z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, w tym kwotę 289,80 złotych z tytułu podatku od towarów i usług;

zwalnia oskarżonego M. L. (1) od zapłaty całości kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie co do sprawstwa i winy oskarżonego M. L. co czynu przypisanego mu w pkt. II części rozstrzygającej wyroku to jest przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. nie budziło wątpliwości i nie było przedmiotem zaskarżenia żadnej ze stron w tym zakresie. Prawidłowe są również rozstrzygnięcia, co do dowodów rzeczowych oraz kosztów postępowania. Z tego powodu wyrok w tym zakresie podlegał utrzymaniu bez żadnych zmian.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny wyrokiem z 23 marca 2022 r. orzekł następująco:

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. w punkcie I części rozstrzygającej uznaje M. L. (1) za winnego czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku i wymierzoną karę podwyższa do 13 lat pozbawienia wolności, stwierdzając jednocześnie utratę mocy kary łącznej orzeczonej w punkcie III części rozstrzygającej,

2. podwyższa do lat 3 karę pozbawienia wolności orzeczoną za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. przypisane oskarżonemu w pkt II części rozstrzygającej,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie I.1 i I.2 tego wyroku i wymierza M. L. (1) karę łączną 14 lat pozbawienia wolności, na poczet której zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 08.10.2020r. godz. 11.55 do 23.03.2022r.;

Zwięźle o powodach zmiany

Uwzględnienie zarzutu prokuratora - co do zamiaru działania oskarżonego, w zakresie czynu przypisanego w pkt. I części rozstrzygającej wyroku oraz podzielenie argumentów skarżącego o działaniu oskarżonego w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia, doprowadziło do zmiany wyroku poprzez przyjęcie odpowiedzialności M. L. za czyn opisany w pkt. 1 części wstępnej wyroku czyli w postaci, w której M. L. został oskarżony. Faktyczne i prawne powody takiego rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego zawarto w sekcji 3.1 uzasadnienia, w części dotyczącej zarzutu Ad I.

Podwyższenie kary za przypisaną oskarżonemu zbrodnię z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. oraz za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. znajdują uzasadnienie w części uzasadnienia dotyczącego zarzutów rażącej niewspółmierności kar podniesionych przez prokuratora (sekcja 3.1, Ad. III).

Oskarżonemu M. L. (1) wymierzono karę łączną 14 lat pozbawienia wolności uznając zgodnie z art. 85 a k.k., że tak określona kara zapewni cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia jego zatrzymania do dnia wyrokowania w sprawie.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV i V

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. J. 738 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym oraz 200,59 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu;

zwalnia oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaliczając wydatki poniesione w tym postępowaniu na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

zaskarżenie wyroku w części:

- co do czynu przypisanego w pkt. I wyroku w zakresie przyjętego zamiaru ewentualnego usiłowania zabójstwa,

- co do kar jednostkowych wymierzonych za przypisane przestępstwa oraz co do wymierzonej kary łącznej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego z urzędu adw. E. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia, co do winy i kary oraz co do kary łącznej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana