Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 357/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy, III Wydział Karny, z 30 maja 2023 roku, wydany w sprawie o sygn. akt III K 32/20 w sprawie oskarżonych Ł. K. (1) i A. K.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

Ł. K. (1)

Prognoza kryminalna co do oskarżonego, jego zachowanie w jednostce penitencjarnej w trakcie tymczasowego aresztowania.

Opinia o oskarżonym

k.1372-1374

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2

A. K.

Prognoza kryminalna co do oskarżonego, jego zachowanie w jednostce penitencjarnej w trakcie tymczasowego aresztowania.

Opinia o oskarżonym

k.1369-1371

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

3

Ł. K. (1)

Uprzednia karalność oskarżonego

Karta karna

1364-1367

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

4

A. K.

Dotychczasowa niekaralność oskarżonego

Karta karna

1363

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

___

_____________

_____________________________________

________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Opinia o oskarżonym Ł. K. (1)

Dowód został dopuszczony z urzędu przez Sąd Odwoławczy. Dokument został sporządzony przez uprawniony podmiot. Nie ma powodu by wątpić w jego prawdziwość.

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2

Opinia o oskarżonym A. K.

Dowód został dopuszczony z urzędu przez Sąd Odwoławczy. Dokument został sporządzony przez uprawniony podmiot. Nie ma powodu by wątpić w jego prawdziwość.

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

3

Karta karna dot. Ł. K. (1)

Dowód został dopuszczony z urzędu przez Sąd Odwoławczy. Dokument został sporządzony przez uprawniony podmiot. Nie ma powodu by wątpić w jego prawdziwość.

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

4

Karta karna dot. A. K.

Dowód został dopuszczony z urzędu przez Sąd Odwoławczy. Dokument został sporządzony przez uprawniony podmiot. Nie ma powodu by wątpić w jego prawdziwość.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Obrońca oskarżonych zarzuciła obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to jest treści:

- art. 5 § 2 k.p.k., polegająca na uznaniu oskarżonych A. K. i Ł. K. (1) za winnych popełnienia czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku, pomimo istnienia uzasadnionych wątpliwości, co do rzetelności dokonanej identyfikacji sprawców przez pokrzywdzonego P. W., a które to wątpliwości nie zostały usunięte zarówno w trakcie postępowania sądowego, jak i postępowania przygotowawczego, a zatem powinny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych i w konsekwencji wykluczają przypisanie A. K. i Ł. K. (1) popełnienia przestępstwa, za które zostali skazani przez Sąd Okręgowy w Legnicy;

- art. 170 § 1 pkt 3 i pkt 5 k.p.k. – polegająca na błędnym oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonych o dopuszczenie dowodu z opinii antropologicznej Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Prof. J. S. (1) w K., wobec stwierdzenia, że dowód ten jest nieprzydatny do identyfikacji sprawców pobicia pokrzywdzonych P. W. i M. W. oraz, iż wniosek ten zmierza do przedłużenia postępowania, podczas gdy z uzupełniającej opinii biegłej A. C., złożonej ustnie na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Legnicy w dniu 13 grudnia 2022 r. wynika, że w/w Instytut dysponuje oprogramowaniem, pozwalającym na identyfikację osoby na podstawie sposobu poruszania się, tak więc uzyskanie stosownej opinii pozwoliłoby na wykluczenie lub potwierdzenie udziału oskarżonych w przedmiotowym zdarzeniu, a zatem jest to dowód przydatny do stwierdzenia lub wykluczenia sprawstwa oskarżonych, nadto zaś wniosek o przeprowadzenie takiego dowodu został złożony przez obrońcę oskarżonych w zakreślonym przez Sąd 14 dniowym terminie od daty uzyskania opinii uzupełniającej, zaś rozpoznany przez Sąd I instancji został dopiero po upływie 5 miesięcy, trudno zatem uznać, aby jego złożenie zmierzało do przewlekłości postępowania – w konsekwencji których to naruszeń nie wyjaśniono wszystkich istotnych okoliczności niniejszej sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonych, obrazy przepisów postępowania, nie jest trafny.

Sąd Okręgowy oddalając wniosek dowodowy obrońcy oskarżonych o dopuszczenie dowodu z opinii antropologicznej Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Prof. J. S. (2) w K. nie dopuścił się obrazy art. 170 §1 pkt 3 i 5 k.p.k. Istotnie, słuchana 13 grudnia 2022 roku, w postępowaniu sądowym biegła antropolog, A. C. wyraziła przypuszczenie, że być może Instytut Ekspertyz Sądowych im. Prof. J. S. (2) w K. dysponuje specjalnym, lepszym oprogramowaniem pozwalającym na identyfikację osób na podstawie wyglądu i sposobu poruszania się. Równocześnie jednak stwierdziła, że według niej nie ma możliwości identyfikacji sprawców widniejących na nagraniu monitoringu. Znajdowali się oni w specyficznej sytuacji, bijąc inne osoby i nie ma materiału porównawczego koniecznego dla przeprowadzenia eksperymentu. Wymagałoby to odtworzenia tych samych warunków, co przy braku takiego materiału jest niemożliwe. Sąd Okręgowy prawidłowo zatem powołał się na przepis art. 170 §1 pkt 3 k.p.k. oddalając wniosek dowodowy, uznając, że dowodu nie da się przeprowadzić z uwagi na brak materiału porównawczego w postaci zapisu obrazującego sylwetki i sposób poruszania się oskarżonych przed zdarzeniem. Tym bardziej, co ustalił Sąd Apelacyjny w trakcie postępowania odwoławczego, kontaktując się telefonicznie z Instytutem Ekspertyz Sądowych im. Prof. J. S. (2) w K., że biegli z zakresu antropologii, wykonujący tam opinie, nie dysponują żadnym specjalnym oprogramowaniem służącym identyfikacji osób i sposobu ich poruszania się, ale korzystają z powszechnie używanych programów komputerowych ( k. 1375). Nie posiadają zatem żadnych innych środków technicznych, niż te z których korzystała biegła A. C., pozwalających na identyfikację osób widniejących na nagraniach z monitoringu.

Niezasadny jest również zarzut obrazy art.170 §1 pkt 5 k.p.k. Wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu antropologii z Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Prof. J. S. (2) w K. został złożony na piśmie, 5 stycznia 2023r. ( data sporządzenia 3.01.2023r.), w terminie zakreślonym stronom przez Sąd Orzekający. Uznając, że dowód wnioskowany przez obrońcę w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania, Sąd nie ocenił czasu jego złożenia, ale celowość jego przeprowadzenia. Wcześniej przecież dopuścił dowód z opinii antropologicznej, choć jej wykonawcą nie był Instytutu Ekspertyz Sądowych im. Prof. J. S. (2) w K., ale biegła z zakresu antropologii z listy Sądu Okręgowego w Legnicy, A. C.. W żaden sposób nie można zatem mówić o 5 miesięcznej opieszałości Sądu w rozpoznaniu tego wniosku dowodowego, co sugeruje obrońca w środku odwoławczym.

Sąd I instancji nie obraził także przepisu z art. 5 § 2 k.p.k. Reguła wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy wyczerpane zostały wszystkie możliwości w procesie, a mimo to nadal istnieją wątpliwości, których nie można usunąć ani w świetle zebranych dowodów, ani w świetle logicznego rozumowania ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 1996 r., sygn. akt V KKN 215/96, Prok. i Pr. 1997/5/4). Zasada in dubio pro reo nakazuje zatem rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonych. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być: całkowite, pewne i wolne od wątpliwości (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2013 r., sygn. II AKa 152/13, LEX nr 1372310). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy dokonał kompleksowej i wnikliwej oceny dowodów, w sposób zgodny z treścią art. 7 k.p.k. i poczynił ustalenia faktyczne, które doprowadziły do uznania oskarżonych winnymi; Ł. K. (1) - wypełnienia znamion przestępstwa z art. 159 k.k. w zw. z art.158 § 2 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zaś A. K. – art. 158 § 2 k.k. Rozumowaniu organu orzekającego nie sposób nic zarzucić. Analiza dowodów przeprowadzonych w sprawie przekonuje, że nie była to ocena wybiórcza. W toku postępowania zostały także wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Sąd I instancji w jasny i przekonujący sposób przedstawił tok swojego rozumowania. Każdy z ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów poddany został ocenie, która uwzględnia wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Potwierdza to analiza akt sprawy i uzasadnienie wyroku. Nie można zasadnie mówić o tym, by istniały uzasadnione wątpliwości, co do rzetelności identyfikacji sprawców dokonanej przez pokrzywdzonego P. W. i które to wątpliwości, zdaniem skarżącej obrońcy, nie zostały usunięte. Sprzeciwia się bowiem temu analiza akt sprawy i materiału dowodowego. Na podstawie całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie wywodzić należy sprawstwo oskarżonych w kształcie przyjętym przez Sąd Okręgowy, a nie w zakresie zarzucanych im czynów, tak jak to kwalifikuje oskarżyciel publiczny.

Wskazać należy, że oskarżeni i ich obrońca nie kwestionują ustalonego przez Sąd przebiegu przedmiotowego zdarzenia z 29 października 2019 roku, w trakcie którego doszło do pobicia pokrzywdzonych P. W. i M. W.. Nie kwestionują także charakteru i rodzaju obrażeń ciała jakich doznali pokrzywdzeni, uznając, w tym zakresie, ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego za prawidłowe. Uznają jednak za błędną ocenę zeznań świadka P. W. w zakresie wskazania sprawców pobicia jego i jego brata, M. W.. Już sam ten fakt przeczy postawionemu przez obrońcę zarzutowi, obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Sąd bowiem dysponował dowodem potwierdzającym sprawstwo oskarżonych ,a problemem miałaby być jego ocena.

W powyższych okolicznościach danie wiary zeznaniom P. W., należycie uargumentowane, nie jest złamaniem zasady obiektywizmu, lecz stanowi realizację zasady swobodnej oceny dowodów.

Nie może być zatem mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Z możliwością zastosowania tego przepisu, mamy do czynienia, gdy wątpliwości powzięte przez organ procesowy co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni przepisów prawa. Zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2021 r., sygn. akt II AKa 186/21, LEX numer 3308408).

Obrońca oskarżonych nie wykazała w wywiedzionym środku odwoławczym, by Sąd I instancji powziął niedające się usunąć wątpliwości, bo trudno za takie przyjąć poświęcenie ocenie zeznań świadka P. W. znaczącego fragmentu rozważań w sporządzonym uzasadnieniu wyroku. Nie świadczy to, jak podaje obrońca w apelacji o dostrzeżonej przez Sąd Orzekający ułomności dowodowej w zakresie sprawstwa oskarżonych, ale o wadze dowodu, który Sąd

ocenił zgodnie z regułami i standardami przewidzianymi w art. 7 k.p.k.

Skoro zatem Sąd Okręgowy nie powziął żadnych wątpliwości co do identyfikacji sprawców pobicia P. i M. W., to zarzut skarżącego jest bezprzedmiotowy. Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. co do zasady może być skutecznie podnoszony dopiero w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 k.p.k. ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w tym przepisie.

Natomiast w stosunku do świadka P. W. Sąd Okręgowy uczynił zadość regulacji określonej w art. 7 k.p.k. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Taka ocena sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia Sądu. Wbrew twierdzeniom apelującego ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań P. W., została dokonana przez Sąd meriti wszechstronnie, zgodnie z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym i jako taka, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Warto też podkreślić, iż Sąd I instancji ustosunkował się do każdego istotnego, przeprowadzonego w sprawie dowodu i w sposób przekonujący podał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyczyny dlaczego określonemu dowodowi dał wiarę, innemu zaś takowego przymiotu odmówił.

P. W. od początku do końca postępowania, wbrew temu co twierdzi obrońca w apelacji, będąc przesłuchiwany jako świadek, konsekwentnie wskazywał na sprawców pobicia, mówiąc, że dokonali go Ł. K. (2) i A. K., określając dokładnie role jakie pełnili w przedmiotowym zdarzeniu. Nieprawdą jest, że P. W. był po raz pierwszy przesłuchany 3 listopada 2019 roku i stwierdził, że pobicia jego i brata dokonało dwóch nieznanych sprawców. Zeznania tego dnia i tej treści złożył M. W., brat P. W., który wcześniej, przed feralnym zdarzeniem nie znał oskarżonych. P. W. po raz pierwszy przesłuchany był 7 listopada 2019 roku i od razu wskazał na oskarżonych, choć odnośnie do A. K. nie znał jego nazwiska, ale przedstawiony przez świadka opis pozwolił jednoznacznie go zidentyfikować. Natomiast fakt, że P. W. w czasie rozpytania przez funkcjonariusza policji w szpitalu, bezpośrednio po zdarzeniu, w stanie silnych emocji, myśląc, że jego brat stracił życie, oświadczył, że nie chce rozmawiać z policją, w żadnym razie nie może świadczyć o braku konsekwencji w składanych przez niego zeznaniach. Na niekorzyść świadka nie może być również poczytany fakt, że po wskazaniu jedynie imienia drugiego ze sprawców, organy ścigania typowały jako sprawcę K. K. (1). Tym bardziej, że P. W. opisał jaką rolę we wcześniejszych zdarzeniach, które doprowadziły do pobicia pokrzywdzonych, pełnił K. K. (1). Świadek dokładnie przedstawił jak wyglądały dwukrotne spotkania z oskarżonymi. W czasie tych spotkań także dochodziło do zachowań agresywnych i przemocy słownej, uderzania i kopania, choć o znacznie mniejszym natężeniu. Zatem twierdzenia świadka, że mimo, iż nie widział twarzy napastników, rozpoznaje oskarżonych po sposobie poruszania się, a Ł. K. (1) nadto po wypowiedzianych słowach, są jak najbardziej prawdopodobne, zwłaszcza, że towarzyszyły im zbliżone od strony emocjonalnej okoliczności. Tym bardziej, że zeznania P. W. zostały poddane ocenie psychologicznej przez biegłą psycholog, która stwierdziła, że jego zeznania są szczere i spontaniczne pod względem psychologicznym.

Niewątpliwie, co dostrzegł Sąd Okręgowy, dla oceny wiarygodności zeznań P. W., niebagatelne znaczenie miał fakt, że niemal natychmiast po dokonanym przestępstwie przekazywał on innym swoją wiedzę o jego sprawcach, nie mając co do tego żadnych wątpliwości. Bezpośrednio po pobiciu, 29 października 2019 roku, P. W. zadzwonił do D. G., mając pretensje do jej partnera – G. R. i wiążąc go z tym co przydarzyło się jemu i bratu. P. W. od razu wskazywał na Ł. K. (1) i A. K. jako sprawców dokonanego przestępstwa. Informację o tym kim byli napastnicy przekazał także swojej matce – B. W. i ojcu K. W.. Nie potrzebował żadnych przemyśleń ani analizy sytuacji, by dojść do takich wniosków ponieważ wiedział kto napadł na niego i brata i dotkliwie ich pobił powodując obrażenia ciała, bowiem rozpoznał sprawców.

Zeznania P. W. odzwierciedlał zapis monitoringu, a także opinie biegłych i obrażenia odniesione przez niego samego i brata – M. W.. Co do wcześniejszych zdarzeń, w których uczestniczyli oskarżeni i pokrzywdzony, ostatecznie, w czasie konfrontacji, potwierdził je G. R..

Brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by dokonana ocena zeznań świadka P. W. miała charakter dowolny. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym apelująca nie wykazała jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie.

Wniosek

Obrońca oskarżonych wniosła o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

II. Obrońca oskarżonych zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na instrumentalnym posługiwaniu się materiałem dowodowym, który z jednej strony zmierzał do uzasadnienia w całości wiarygodności zeznań pokrzywdzonego P. W., zaś z drugiej strony do zdyskredytowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonych w ustaleniu przebiegu przedmiotowego zdarzenia, poprzez oparcie się podczas konstruowania stanu faktycznego niniejszej sprawy wyłącznie na jednym, bezpośrednim dowodzie – zeznaniach pokrzywdzonego P. W., z pominięciem dowodów wskazujących na:

- alibi oskarżonych na czas popełnienia przestępstwa (co potwierdzają zeznania L. K. (1), V. S., D. G. oraz korespondencja tego świadka z A. K. prowadzona przez komunikator M. tempore criminis);

- leworęczność Ł. K. (1), który to fakt wynika nie tylko z zeznań matki oskarżonego oraz dokumentacji z Poradni Pedagogicznej, ale przed wszystkim z zeznań wieloletniego trenera oskarżonego – Z. S.;

- nie posiadanie przez oskarżonych uprawnień do kierowania pojazdami oraz brak w ich dyspozycji pojazdu, którym poruszali się sprawcy pobicia P. W. i M. W.;

- incydentalny, krótki dwukrotny kontakt P. W. z oskarżonymi, który następnie w osobach zamaskowanych sprawców nie mógł kategorycznie rozpoznać oskarżonych po sposobie poruszania się oraz sposobie wymowy – co wynika z prawidłowej oceny zeznań P. W.; tak więc prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, w szczególności zaś w postaci wyjaśnień oskarżonych, zeznań D. O., L. K. (2), V. S., Z. S., jak również zeznań P. W., ocenionych w sposób prawidłowy, wskazuje, iż przebieg prawidłowego zdarzenia – co do zasady prawidłowo ustalonego przez Sąd I instancji był o tyle odmienny, że nie brali w im udziału oskarżeni A. K. i Ł. K. (1), w konsekwencji czego winni zostać oni uniewinnieni od przypisanego im czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut stawiany przez obrońcę oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie.

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień, w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd oceniając zebrany materiał dowodowy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innej ocenie dowodów aniżeli tej, na której oparł się tenże sąd nie może prowadzić do wniosku, że rzeczywiście sąd ten dopuścił się przy wydaniu wyroku omawianego uchybienia ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 lipca 2021 r., sygn. akt II AKa 109/21, LEX nr 3248909). Sąd I instancji przeprowadził w sposób prawidłowy postępowanie, a następnie ocenił poszczególne dowody, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k., mając na uwadze ich całokształt i wzajemne powiązania, poczynił także nie budzące wątpliwości ustalenia faktyczne.

Wbrew tezom zawartym w apelacji, Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o całość materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, a wydane rozstrzygnięcie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. W żadnej mierze dokonanie przez Sąd oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie dyskwalifikuje poczynionych przez ten Sąd ustaleń faktycznych.

Wszystkie uwagi dotyczące oceny zeznań świadka P. W. zostały zawarte w punkcie 3.1 i nie ma potrzeby ich powtarzania.

Nieprawdą jest, że konstrukcja stanu faktycznego opiera się wyłącznie na jednym dowodzie – zeznaniach pokrzywdzonego, a Sąd pominął dowody świadczące na korzyść oskarżonych. O tym, że zeznania P. W. potwierdzają dowody w postaci zeznań osób, którym bezpośrednio po pobiciu przekazał wiedzę kim są sprawcy przestępstwa, również była mowa w punkcie 3.1.

Nadto relacja świadka była zgodna z zapisem monitoringu, opiniami biegłych i obrażeniami odniesionymi przez obu pokrzywdzonych.

Alibi przedstawione przez Ł. K. (1) i A. K. zostało szczegółowo przeanalizowane. Sąd odniósł się do zeznań składanych przez matki oskarżonych: V. S. i L. K. (1), a także D. O., błędnie nazwaną w apelacji D. G.. Prowadził postępowanie dowodowe próbując zweryfikować deklarowaną leworęczność Ł. K. (1) słuchając na tę okoliczność nauczycieli, pedagogów, działaczy i trenerów mogących posiadać wiedzę w tym przedmiocie i każde ze złożonych zeznań ocenił. Przeanalizował także korespondencję prowadzoną pomiędzy oskarżonym A. K. a D. O., nie pomijając faktu, że korespondencja ta nie znajdowała się w telefonie oskarżonego zabezpieczonym na potrzeby niniejszego postępowania.

Sąd Okręgowy wyczerpująco uzasadnił w jakim zakresie i który dowodom dał wiarę i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom.

Nie dając wiary zeznaniom V. S. podkreślił, że wersja wydarzeń, którą zaprezentowała nie przystaje do pozostałych dowodów w sprawie. Nadto, rzekomo znając prawdziwych sprawców pobicia pokrzywdzonych, nie chciała ich ujawnić i dopiero na wyraźne indagacje Sądu podała nazwiska K. K. (1) i P. A. twierdząc, że rozpoznała ich na filmie z monitoringu. Gdyby istotnie tak było to dlaczego, nie ujawniła tego faktu wcześniej, mimo, że jej syn był tymczasowo aresztowany.

Oceniając zeznania matki drugiego oskarżonego, A. K. – L. K. (1), Sąd orzekający prawidłowo przyjął, że były one jedynie próbą uchronienia syna przed odpowiedzialnością karną. Tym bardziej, że zanim nie została ujawniona korespondencja pomiędzy jej synem a D. O., w której sam oskarżony przyznał, iż wychodził z domu, twierdziła, że po jej powrocie z pracy syn był cały czas w domu, a dopiero słuchana przed Sądem dodała, że później wyszedł.

Nie można również zarzucić Sądowi Okręgowemu, by wbrew regułom art. 7 k.p.k. dokonał oceny zeznań D. O. i zapisu z prowadzonej między nią i A. K. korespondencji. Pobicie pokrzywdzonych, choć bardzo brutalne i brzemienne w skutkach, trwało na tyle krótko, że zarówno przed, jak i po nim oskarżony mógł korespondować ze swoją dziewczyną.

Bardzo wnikliwie Sąd zbadał kwestię leworęczności Ł. K. (1). O ile nauczyciele czy pedagodzy z przychodni psychologicznej nie potrafili określić czy oskarżony jest osobą leworęczną, to już zeznania byłego trenera, u którego ten trenował boks, pozwoliły poczynić ustalenia przyjęte przez Sąd. Z. S., choć potwierdził, że początkowo Ł. K. (1) był mańkutem, to na skutek procesu treningu, stał się osobą oburęczną. Fakt ten znalazł również odzwierciedlenie w zapisach treningu bokserskiego oskarżonego i jego walki.

Obrońca stara się argumentować, że skoro oskarżeni nie posiadali uprawnień do kierowania pojazdami, to nie mogli poruszać się samochodem, którym przyjechali sprawcy na miejsce zdarzenia. Argumentacja taka nie wytrzymuje konfrontacji z doświadczeniem życiowym, w świetle którego powszechną wiedzą jest, że wielu młodych ludzi, a zwłaszcza mężczyzn, kieruje pojazdami nie posiadając do tego formalnych uprawnień, a mimo tego prowadzi samochody.

Dokonując oceny powyższych dowodów, kwestionowanych przez obrońcę oskarżonych, nie sposób przyjąć, by Sąd I instancji uchybił logicznemu rozumowaniu czy doświadczeniu życiowemu. Samo przeciwstawienie przez skarżącą obrońcę, odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych od tych, które poczynił Sąd orzekający, opartej na innej ocenie dowodów aniżeli tej, na której oparł się tenże sąd nie może prowadzić do wniosku, że rzeczywiście sąd ten dopuścił się przy wydaniu wyroku omawianego uchybienia. Tym samym ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego należy uznać za w pełni prawidłowe.

Wniosek

W odniesieniu do powyższego zarzutu, obrońca oskarżonych wniosła o zmianę wyroku i uniewinnienie Ł. K. (1) oraz A. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

III. Obrońca oskarżonego A. K. zaskarżonemu orzeczeniu w zakresie czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku zarzuciła rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu A. K. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca (...). o przeciwdziałaniu narkomanii, a polegając na posiadaniu przez tego oskarżonego 25,40 gr marihuany, a zatem niewielkich ilości środka odurzającego na własny użytek, co w kontekście uprzedniej niekaralności oskarżonego oraz przyznaniu się do popełnienia tego czynu zabronionego jawi się karą nieadekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz rażąco surową w aspekcie dyrektyw wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut skarżącej jest niezasadny.

Kara wymierzona oskarżonemu za posiadanie środka odurzającego 25,40 grama marihuany jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu i stopnia zawinienia. Nie można mówić o tym, że jest ona rażąco surowa. Wprost przeciwnie jest ona bowiem wyważona i adekwatna. Wskazać przy tym należy, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., sygn. akt V RN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). Zważyć należy, że choć oskarżony posiadał marihuanę na własny użytek to jego ilość była dość znaczna i wystarczyłaby na kilkadziesiąt porcji. Zwraca uwagę również, że choć A. K. przyznał się do popełnienia tego czynu, to w kontekście faktu znalezienia marihuany w czasie przeszukania jego pokoju, wartość takiej deklaracji ma inne znaczenie, niż gdyby ujawnił ten fakt zanim policjanci znaleźli narkotyk. To natomiast, że oskarżony jest osobą dotychczas nie karaną, nie jest przesłanką samą w sobie obligującą Sąd do orzeczenia kary łagodniejszej. Nie jest to bowiem jedyna przesłanka orzeczenia kary za popełniony czyn. Jest normą społeczną i winno być traktowane jako coś normalnego, a nie wyjątkowego. Zważyć również należy, że kara nie jest wygórowana i mieści się granicach ustawowego zagrożenia.

Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2009 r., sygn. akt WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255).

Wymierzenie kary nie jest jedynie elementem represji, a winna w nim znaleźć odzwierciedlenie wypadkowa wszystkich okoliczności tak obciążających, jak i łagodzących, w zgodzie z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Mając powyższe na uwadze za właściwą Sąd II instancji uznał karę wymierzoną A. K. przez Sąd I instancji. Ukształtowana wobec oskarżonego represja karna stwarza realne możliwości na osiągnięcie korzystnych efektów poprawczych w stosunku do niego i nie nosi cech nadmiernej dolegliwości. Wymierzona oskarżonemu kary stanowi wystarczającą, a zarazem adekwatną do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu represję karną za popełnione przestępstwo i z tych powodów cele kary zarówno zapobiegawcze, jak i wychowawcze zostaną zrealizowane. Poza tym kara ta w określonym wymiarze będzie oddziaływać właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw.

Wniosek

Obrońca wniosła o zmianę orzeczenia Sądu Okręgowego w Legnicy III Wydział Kamy w zakresie kary wymierzonej oskarżonemu A. K. i orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

______________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Okręgowego w Legnicy w sprawie o sygnaturze III K 32/20, odnośnie do oskarżonych Ł. K. (1) i A. K., co do sprawstwa i winny w kształcie przyjętym przez Sąd I instancji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy wyrok Sądu I instancji w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych odnośnie do przypisanych im przestępstw: Ł. K. (1) - wypełnienia znamion przestępstwa z art. 159 k.k. w zw. z art.158 § 2 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zaś A. K. – art. 158 § 2 k.k. W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wina oskarżonych nie może budzić żadnych wątpliwości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

I.  zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę prawną wszelkich rozstrzygnięć uczyniono przepisy obowiązujące w czasie popełnienia czynów przez oskarżonych i ich kwalifikację prawną uzupełniono o art. 4 § 1 k.k., ponieważ były one względniejsze dla oskarżonych, niż te obowiązujące w chwili orzekania,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana nastąpiła z przyczyn zmiany przepisów karnych, których naruszenie przypisano oskarżonym. Obecnie obowiązujące przepisy są bardziej restrykcyjne, niż te obowiązujące w chwili, gdy oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów. Nadto na niekorzyść zmieniły się dyrektywy wymiaru.

W pozostałym zakresie wyrok Sądu Okręgowego należało utrzymać w mocy.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

___________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

_________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

_______________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zasądzono od oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych: P. W. i M. W. po 1200 zł tytułem udziału ich pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Zwalniając oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

SSA Agata Regulska SSA Andrzej Kot SSO del. Łukasz Franckiewicz

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana