Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 357/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 23 lipca 2021 roku w sprawie sygn. akt III K 118/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ w całości

☒ na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒ uchylenie

☒ zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

J. S. (1)

Oskarżony J. S. (1) został pobity przez oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1)

Uzupełniające wyjaśnienia oskarżonego J. S. (1)

395

2.1.1.2

G. K. (1)

Oskarżony nie był karany.

Dane o karalności

380

2.1.1.3

H. S. (1)

Oskarżony nie był karany.

Dane o karalności

379

2.1.1.4

J. S. (1)

Oskarżony był w przeszłości karany sądownie i tak:

wyrokiem Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 12.04.2011 r. w sprawie sygn. akt II K 550/10, za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. przy zas. art.58 § 3 k.k., na karę 150 st. Po 10 zł grzywny;

wyrokiem Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 18.07.2016 r., w sprawie sygn. akt II K 596/15, za przestępstwo z art. 266 § 1 k.k., na karę 100 st. po 20 zł grzywny;

wyrokiem Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 2.02.2018 r., w sprawie sygn. akt II K 174/16, za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności;

wyrokiem Sąd Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 15.01.2019 r. w sprawie sygn. akt II K 315/18, za przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 3 lat próby.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Myślenicach z dnia 19.02.2019 r., w sprawie II K 549/18, za przestępstwo z art. 222 § 1 k.k., na karę 100 st. po 10 zł grzywny.

Dane o karalności

381-382

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Uzupełniające wyjaśnienia oskarżonego J. S. (1)

Twierdzenia zawarte w wyjaśnieniach oskarżonego nie budzą wątpliwości w konfrontacji z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Pozostają też zgodne z ustaleniami Sądu I instancji. Nie można jednak pomijać, że jest to dowód jednostronny. Oskarżony akcentuje okoliczności dla niego korzystne, a pomija te, które go obciążają.

2.1.1.2

Dane o karalności

Dowód o ma charakter dokumentu urzędowego.

2.1.1.3

Dane o karalności

Dowód o ma charakter dokumentu urzędowego.

2.1.1.4

Dane o karalności

Dowód o ma charakter dokumentu urzędowego.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

3.1

Apelacje wspólną co do oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1) złożył ich obrońca adw. A. M., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

rażące naruszenie przepisów postępowania karanego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:

I.rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:

a) art. 5 § 2, 7 i 410 k.p.k., polegające na:

1) przyjęciu, że w nocy z dnia 25 na 26 sierpnia 2020 r. w lokalu mieszkalnym położonym we W. przy ul. (...) pomiędzy wszystkimi oskarżonymi doszło do bójki, pomimo że okoliczności zdarzenia wskazują jednoznacznie, iż G. K. (1) oraz H. S. (1) odpierali wówczas bezpośredni, bezprawny zamach J. S. (1) na dobro chronione prawem, jakim było ich życie i zdrowie, a przez to działali w granicach obrony koniecznej, nie mając zamiaru brania w jakiejkolwiek bójce, albowiem:

a) to J. S. (1) bez wyraźnego powodu uderzył pięścią w twarz G. K. (1), a gdy H. S. (1) próbował uspokoić J. S. (1), ściągnął on koszulkę, zaczął krzyczeć „KSW, MMA” i wymachiwać metalowym przedmiotem, robił miejsce do bójki, chciał się bić, a gdy G. K. (1) podszedł do J. S. (1), J. S. (1) uderzył go metalowym narzędziem w rękę, a następnie pięścią w twarz, w wyniku czego G. K. (1) wywrócił się na podłogę, a potem J. S. (1) rzucił się na H. S. (1);

b) gdy G. K. (1) próbował odciągnąć leżącego na H. S. (1) J. S. (1), J. S. (1) odgryzł mu znaczną część małżowiny usznej, a następnie puścił H. S. (1) i nadal atakował;

c) H. S. (1) wychodząc z lokalu mieszkalnego, w którym doszło do zdarzenia objętego zaskarżonym wyrokiem, zatelefonował na numer alarmowy 112, gdyż potrzebował pomocy medycznej, lecz poinformował także dyspozytora, że pomocy tej może także wymagać J. S. (1), zaś J. S. (1) prosił właścicieli lokalu mieszkalnego, gdzie doszło do zdarzenia, o niezawiadamianie policji, deklarując, że całą odpowiedzialność za zniszczenia w lokalu weźmie na siebie;

d) świadek K. P. (1) zeznała, że jeden z dwóch mężczyzn, którzy wyszli z lokalu mieszkalnego, gdzie doszło do zdarzenia, powiedział do drugiego „spodziewałeś się takiej reakcji?”, co oznacza, iż oskarżeni G. K. (1) i H. S. (1) tuż po zdarzeniu byli nim zszokowani;

e) oskarżony J. S. (1) sam w swoich wyjaśnieniach przyznał, że jest osobą nerwową, pobudliwą, był w przeszłości wielokrotnie karany za przestępstwa z użyciem przemocy, a więc w sytuacji stresującej dla niego, gdy nie spodobało mu się z jakichś powodów postępowanie oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1), mógł zareagować agresją.

2) przyjęciu za niewiarygodne wyjaśnień G. K. (1) i H. S. (1), z których wynikało, że podjęli oni walkę z oskarżonym J. S. (1) jedynie we własnej obronie, gdyż w wyjaśnieniach tych nie wskazali, by podejmowali oni realne próby wydostania się z mieszkania, w którym doszło do konfliktu, bowiem nie ma w nich stwierdzeń, że któryś z tych oskarżonych kierował się do drzwi wejściowych, ale zostało to uniemożliwione przez J. S. (1), pomimo że z wyjaśnień tych jednoznacznie wynika, iż oskarżeni w trakcie całego zdarzenia chcieli opuścić lokal mieszkalny, w którym do niego doszło, ale uniemożliwiał im to J. S. (1), który był agresywny, atakował ich, przez co oskarżeni ci pozostawali w tym mieszkaniu, nie dlatego, że chcieli się rozprawić z J. S. (1), ale dlatego, że opuszczenie tego mieszkania było po prostu niemożliwe.

3) przyjęciu, że słowa, które usłyszała świadek K. P. (2) „przestań go bić, sprawdź, czy żyje, zabrałeś mu już klucze” świadczą o tym, że mimo iż oskarżony J. S. (1) został obezwładniony, to był dalej bity przez oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1), pomimo że po pierwsze słowa te wskazują, że J. S. (1) był bity przez jedną osobę, a po drugie, że bicie to odbywało się w ramach odpierania bezpośredniego, bezprawnego zamachu J. S. (1).

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że przy stanie faktycznym ustalonym przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie ma możliwości zastosowania wobec oskarżonych H. S. (1) i G. K. (1) dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, pomimo, że przy takich ustaleniach wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonym tym wyrokiem nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a ich postawa, jako osób uprzednio niekaranych za przestępstwo umyślne, ich właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będą oni przestrzegali porządku prawnego, w szczególności nie popełnią przestępstwa, zwłaszcza że, jak słusznie zauważył to Sad I instancji, nie byli oni inicjatorami zajścia, działali spontanicznie pod wpływem chwili będąc zaskoczonymi zaistniałą sytuacją, zaś prognoza kryminologiczna oskarżonych, którzy nigdy nie byli karani, jest pozytywna.

zasadny

częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1) nie zasługują na uwzględnienie.

Oceniając postawiony przez obrońcę zarzut tj. naruszenia przepisów art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. należy w pierwszym rzędzie wskazać, że zarzut ten został skonstruowany nieprawidłowo. Zarzuty naruszenie tych przepisów ma charakter konkurencyjny i należy naruszenie każdej z tych norm rozważać odrębnie.

Oceniając postawiony przez obrońcę zarzut naruszenia zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k. należy przede wszystkim wskazać, jakie znaczenie ma ta reguła dowodowa i w jakich okolicznościach może mieć zastosowanie. Nie jest to oczywiście reguła, która pozwala na zastąpienie dowodzenia w oparciu o dowody i fakty nimi stwierdzone. W pierwszym bowiem rzędzie, to dowody, gromadzone i oceniane na gruncie art. 7 k.p.k. mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych. " Naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 k.p.k. ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają bowiem charakter rozłączny” (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2021r., V KK 5/21, LEX nr 3268035). Konieczne jest przy tym wykazanie, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich, wbrew obowiązkowi na korzyść oskarżonego. " Dla zasadności tego zarzutu [naruszenia art. 5 § 2 k.p.k - przypis autora] nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo, albowiem jednym z podstawowych obowiązków sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.)" (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2021r., V KK 233/21, LEX nr 3219932).

W rozpoznawanej sprawie zachodzi właśnie taka sytuacja. Skarżący natomiast, ani w treści stawianego zarzutu, ani w uzasadnieniu swojej apelacji, nie wskazał jakie wątpliwości sąd winien powziąć. Sąd zaś istotnych trudności w dokonaniu ustalenia stanu faktycznego na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wskazał.

Skarżący stawiając z kolei zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. nie wykazał jakie dowody zostały pominięte, przez Sąd meriti. Naruszenie bowiem tego przepisu wymaga, aby wskazać dowody istotne dla sprawy, przeprowadzone przez sąd, które nie zostały ocenione i uwzględnione w rekonstrukcji stanu faktycznego. W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut taki jest chybiony, oraz faktycznie pozbawiony jest on uzasadnienia.

Sąd Okręgowy stanął na stanowisko, że zebrane w sprawie dowody, w tym w szczególności wyjaśnienia oskarżonych, weryfikowane i uzupełniane przez dowody o charakterze całkowicie obiektywnym, w szczególności zeznaniami świadka K. P. (1), protokółem oględzin mieszkania oraz opiniami stwierdzającymi obrażenia jakich doznali wszyscy uczestnicy zdarzenia, daje podstawę do ustalenia przebiegu zdarzenia z nocy 25/26 sierpnia 2020 roku. Ocena taka zasługuje na akceptację. Sąd Okręgowy prawidłowo przy tym ustala, że działania oskarżonych G. K. (1) oraz H. S. (1) (taki sam sposób obrony przyjmuje także oskarżony J. S. (1)), nie mogą być traktowane jako działania w warunkach obrony koniecznej.

Ad. 1 a-c)

W ocenie Sądu ad quo nie ulega wątpliwości, że to właśnie oskarżony J. S. (1) zainicjował przemoc fizyczną, ten chciał się bić z pozostałymi oskarżonymi. Oskarżony nie tylko uderzył G. K. (1), wymachiwał metalowym przedmiotem, prowokował do bójki. Dokonane w tym zakresie przez Sąd Okręgowy ustalenia (pkt 1.1 uzasadnienia) wskazują właśnie na oskarżonego J. S. (1) jako tego, który zainicjował bójkę.

Na podstawie praktycznie wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie należy przyjmować, że oskarżeni K. i S. wyzwanie do bójki przyjęli. Już w początkowej fazie zajścia, kiedy zostali zaskoczeni agresją ze strony oskarżonego J. S. (1) nie podjęli obrony. Oskarżony G. K. (1) otrzymał na samym początku zdarzenia silny cios w twarz, upadł oraz krwawił z nosa. Później, w czasie kiedy oskarżony J. S. (1) wykrzykiwał wezwania do bójki (krzyczał KSW i MMA) robił miejsce do starcia mężczyzn, oskarżeni G. K. (1) i H. S. (1) nie byli już atakowani. Podjęli wyzwanie oskarżonego, także po to aby zemścić się za ciosy zadane na samym początku zajścia.

Oczywiście zasługują na akceptację twierdzenia i poglądy obrońcy powołane w uzasadnieniu apelacji, wskazując na prawo napadniętego do obrony, na to, że prawo nie może ustępować przed bezprawiem. W świetle przeprowadzonych dowodów, trafnie jednak Sąd meriti przyjmuje, że takie okoliczności nie zaszły. Oskarżeni świadomie podejmują wyzwanie rzucone przez oskarżonego J. S. (1). Zdecydowali się na starcie z nim. Oskarżeni G. K. (1) i H. S. (1), pod wpływem emocji, ale samodzielnie podjęli decyzję być napastnikiem i jednocześnie bronić się przed atakiem. Takie działanie wyklucza kontratyp obrony koniecznej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 lipca 2021 r., w sprawie II AKa 79/19, LEX nr 3402041, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 27 marca 2018 r., w sprawie sygn. akt II AKa 16/18, LEX nr 2531892 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2017 r., w sprawie II AKa 302/17, LEX nr 2418152). „ Brak jest podstaw do przyjęcia prawa do obrony koniecznej, jeśli doszło do starcia pomiędzy dwoma osobami wzajemnie się prowokującymi w sposób świadczący o zgodzie obu na podjęcie walki. Wskazuje się, że w takim przypadku obie osoby dokonują względem siebie zamachów bezprawnych” – tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wyrok z dnia 27 lutego 2013 roku, w sprawie II AKa 38/13, LEX nr 1299047).

Tak właśnie zachowanie oskarżonych należało ocenić. Sam skarżący odwołując się do tych ustaleń sądu odnoszących się do agresywnego zachowania oskarżonego J. S. (1), pomija te wszystkie okoliczności, które wskazują na takie samo zachowanie się oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1). W tym zakresie należało odwołać się do relacji K. P. (1), która relacjonowała hałasy dochodzące z sąsiedniego mieszkania. Hałasy niewątpliwie towarzyszące bójce. W tym zakresie dowodem istotnym jest także protokół oględzin mieszkania. Nie powtarzając w tym miejscu treści tego protokołu, należy wskazać, że mieszkanie zostało zdewastowane. Uszkodzenia te, o ile nie było to celowe niszczenie, a żaden z dowodów na to wprost nie wskazuje, były wynikiem bójki, gdzie mężczyźni zadawali sobie ciosy wielokrotnie, w różnych miejscach oraz również przy użyciu różnych przedmiotów.

W końcu, twierdzenia obrońcy oskarżonych zawarte w apelacji, całkowicie pomijają wyniki opinii sądowo – lekarskiej J. S. (1) (k. 34-39 i 163-168) stwierdzające u niego rozległe podbiegnięcia krwawe, obrzęki, rany, otarcia naskórka na głowie i na całym ciele. Obrażenia te mogły powstać jedynie w wyniku zadania wielu ciosów. W wyniku bicia, a nie jedynie działania polegającego na odpieraniu zamachu. Trafnie Sąd meriti przyjmuje, również na podstawie zeznań K. P. (1), że samo zakończenie zajścia miało charakter jednostronny. To oskarżeni H. S. (1) i G. K. (1) bili oskarżonego J. S. (1). Ten już wówczas leżał, jak sam twierdzi, udawał nieprzytomnego, a oskarżony G. K. (1) powstrzymywał H. S. (1). Wówczas zachodziła obawa, czy oskarżony S. żyje. Zajście było nacechowane dużą intensywnością i brutalnością po obu stronach (co należy wnosić przede wszystkim z ujawnionych w wszystkich uczestników obrażeń). Miało ono też charakter długotrwały (od około godziny 3.00 do 4.30 rano).

Takie oceny stanu faktycznego nie zmienia również fakt, że oskarżeni byli zaskoczeni agresją oskarżonego J. S. (1) wobec nich, a później, wzywając pomoc medyczną wskazywali także na oskarżonego J. S. (1), jako także poszkodowanego. Oczywiście świadczy to o tym, że nie chcieli, aby ten stracił życie lub doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Dowodzi to jednak też tego, że mieli oni świadomość, że został przez nich dotkliwie pobity. Na tyle dotkliwie, że zrodziła się u nich obawa o jego stan zdrowia. Było to przy tym działanie, które nie mogło być podyktowane jedynie wolą odparcia zamachu.

Sąd meriti miał również na uwadze osobowość oskarżonego J. S. (1), jego skłonność do agresji, która ujawnia się zwłaszcza po spożyciu alkoholu. Wynika to z wyjaśnień samego oskarżonego, który potwierdzał, że bywa „nerwowy”. Taka skłonność do agresji oskarżonego znajduje przy tym potwierdzenie w jego uprzedniej karalności. Mimo dość młodego wieku, aktualnie ma on 37 lat, był 3 razy karany za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu i jeden raz za naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza (art. 222 § 1 k.k.). Takie ustalenie dawało podstawę do uznania za wiarygodne twierdzenia oskarżonych o tym, że to oskarżony J. S. (1) rozpoczął zajście, bez powodu prowokował do bójki. Nie ma jednak podstaw do zakwestionowania ustaleń, co do tego, że oskarżony J. S. (1) został finalnie pobity.

Ad. 2.

Odniesienie się do oceny stawianego tu zarzutu w zasadniczym zakresie zawarte zostało już wyżej. Teza o jedynie obronnym nastawieniu oskarżonych, pozostaje sprzeczna nie tylko do relacji oskarżonego J. S. (1), ale również z niewątpliwymi obiektywnymi dowodami. Relacja świadka K. P. (1), protokół oględzin oraz wyniki opinii sądowo – lekarskiej dotyczącej J. S. (1), ale też opinie stwierdzające obrażenia ciała pozostałych oskarżonych, pozwalają na stwierdzenie, że zajście miało przebieg, który wskazuje również na agresywne zachowanie wszystkich oskarżonych. Sąd meriti miał niewątpliwie podstawy do przyjęcia, że oskarżeni G. K. (1) i H. S. (1) uczestniczyli w bójce z J. S. (1).

Ad. 3.

Treść cytowanych zeznań świadka K. P. (1) faktycznie odnoszą się do końcowej fazy zajścia. Pozostają one w tym zakresie zgodne z wyjaśnieniami J. S. (1). Zasadnicze znaczenie ma przy tym to, że oskarżeni G. K. (1) i H. S. (1) opuszczali mieszkanie przy ul. (...), około godziny 4.30. Po około półtorej godziny bójki, bójki w której uczestniczyli po jednej stronie obaj oskarżeni, a nie tylko H. S. (1). Przekonuje o tym, oprócz wskazanych relacji, fakt że obaj oskarżeni (K. i S.) mają obrażenia ciała, szereg takich obrażeń i to na całym ciele miał także J. S. (1). Świadczy to przekonująco o udziale obu oskarżonych w wymianie ciosów z oskarżonym J. S. (1).

Podsumowując powyższe uwagi należy przyjmować, że Sąd ad quo oceniając dowody, w tym fragmentarycznie odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, nie naruszył granic swobody sędziowskiej. Skarżący nie wykazał, że twierdzenia i oceny Sądu I instancji są nielogiczne lub niezgodne ze wskazaniami doświadczenia życiowego. Przeciwnie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, dowody zostały ocenione prawidłowo, a ocena została poparta drobiazgową analizą każdego z dowodów.

Sąd Okręgowy trafnie ustala (pkt 1.1 uzasadnienia), że to właśnie w następstwie podjęcia walki, doszło do starcia mężczyzn, wzajemnego zadawania sobie ciosów, przytrzymywania się itd. W tej właśnie fazie zajścia, oskarżony J. S. (1) odciągany przez G. K. (1) odgryzł H. S. (1) znaczny fragment małżowiny usznej.

Ad II.

Stopień społecznej szkodliwości czynu in concreto musi być oceniany zgodnie ze wskazaniami z art. 115 § 2 k.k., na podstawie całokształtu okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynu. W ocenie Sądu Apelacyjnego okoliczności podniesione przez Sąd meriti, a odnoszące się właśnie do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym (pkt 4 uzasadnienia) każą traktować stopień ten jako wyższy niż nieznaczny. Oceniając sposób działania oskarżonych trzeba mieć na uwadze, że ich działanie było sprowokowane przez J. S. (1), to on wywołał ową bójkę. Oskarżeni sami także doznali istotnego uszczerbku na zdrowiu, zwłaszcza oskarżony H. S. (1) ciężkiego uszczerbku w postaci ubytku małżowiny usznej. Nie może to jednak usprawiedliwiać działania oskarżonych. Bójka jest zawsze działaniem niebezpiecznym. W niniejszym przypadku, była to bójka o faktycznie wysokiej intensywności. Wszyscy uczestnicy zostali narażeni na ciężki uszczerbek na zdrowiu oraz doznali licznych obrażeń ciała. Działanie oskarżonych było długotrwałe, intensywne oraz niebezpieczne. Oskarżeni czynu tego dopuścili się przy tym działając po wpływem alkoholu, który w przebiegu zajścia miał istotną rolę jako czynnik wyzwalający agresję. Wszystkie okoliczności zdarzenia i ustalony sposób działania oskarżonych przekonuje, że ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz wymiar kary (kary łagodnej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania), jest prawidłowe.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez:

1)uniewinnienie oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1) od czynów przypisanych im w punkcie I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz uchylenie pozostałych punktów zaskarżonego orzeczenia dotyczących tych oskarżonych, albo

2) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a) uznanie oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1) ich za winnych przypisanego im czynu i odstąpienie, na podstawie art. 25 § 2 k.k. od wymierzenia im kary przy przyjęciu, że oskarżeni G. K. (1) i H. S. (1) zastosowali sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu; ewentualnie uchylenie pozostałych punktów zaskarżonego orzeczenia dotyczących tych oskarżonych;

b) zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I jego części dyspozytywnej poprzez warunkowe umorzenie niniejszego postępowania na okres próby wynoszący 2 lata.

zasadny

częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieuwzględnienie zarzutów apelacji obrońcy musiało skutkować nie podzieleniem wniosków tej apelacji w zakresie zmiany wyroku, tak przez uniewinnienie oskarżonych, jak i przez warunkowe umorzenie postępowania.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do winy i kary (punkt I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych w apelacjach zarzutów (art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd orzekając o nieuwzględnieniu wniosków apelacji oskarżonych, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art 634 k.p.k. obciążył ich w częściach równych wydatków za postępowania odwoławcze oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223 tj.) wymierzył za II instancję opłatę należną od wymierzonych kar pozbawienia wolności.

7. PODPIS

SSA Cezariusz Baćkowski SSA Maciej Skórniak SSA Janusz Godzwon

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych G. K. (1) i H. S. (1) adw. A. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa i winy.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. S. (1) adw. O. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa i winy.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana