Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 301/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 23 marca 2021 roku w sprawie III K 136/18 dotyczący B. K. - oskarżonej o to, że :

w dniach w dniach od 10 do 13 lutego 2017 r. w miejscowości B. gm. D., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z E. A. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci: 17 szt. telewizorów marki D. z pilotami, 8 szt. dekoderów telewizyjnych marki M. z pilotami i okablowaniem, 2 szt. dekoderów telewizyjnych marki F. wraz z pilotami i okablowaniem, 10 szt. przewodów H., zestawu narzędzi w walizce, maszyny do polerowania podłóg, 14 szt. gaśnic, odkurzacza oraz innych artykułów gospodarstwa domowego, garnków, naczyń szklanych i porcelanowych, sztućców, pościeli, ręczników, obrusów i innych przedmiotów na łączną kwotę nie mniejszą niż 150.000 zł na szkodę Fundacji (...) oraz mienia w postaci: ekspresu do kawy marki R., młynka do kawy marki M., robota kuchennego marki H., zmywarki do naczyń marki F. (...), kuchenki indukcyjnej jednopalnikowej, pieca konwekcyjnego marki R. z podstawą, półkami i wyposażeniem, filtra i zmiękczacza do wody, kuchni gazowej z butlą, zmywarki F. (...), kostkarki z filtrem, drukarki kuchennej, ekranu do rzutnika oraz innych artykułów gospodarstwa domowego, garnków, naczyń szklanych i porcelanowych i innych przedmiotów na łączną kwotę nie mniejszą niż 300.000 zł na szkodę (...) sp. z o.o. oraz mienia w postaci: 12 szt. stalorytów, zabytkowej patery, 2 sztuk herbów z XVIII wieku, 760 szt. żarówek L., 6 sztuk dużych i 20 szt. małych lampek nocnych, artykuły dziecięce w postaci łuku geologic, huśtawki, mebli i zabawek na łączną kwotę 32.073,99 zł na szkodę K. J., a nadto mienie w postaci: siekiery F., dywanu koloru zielonego, 5 szt. obrazów grafik, zabytkowego lustra, zestawu talerzy, fontanny czekoladowej, 24 szt. kompletów sztućców oraz 8 kartonów szklanek do piwa na łączną kwotę 47.392,48 zł na szkodę M. J.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

tenże Sąd orzekł:

I.  uznał oskarżoną B. K. za winną popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że modyfikuje opis czynu w ten sposób, że eliminuje z niego znamię czynu „dokonała zaboru w celu przywłaszczenia mienia” przyjmując, że przywłaszczyła powierzone mienie, eliminuje z opisu czynu (...) i przyjmuje, iż czyn ten stanowi przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., i za tak opisany czyn na podstawie art. 294 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. (na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem 24 czerwca 2020 roku) wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1 - 3 k.k. grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przy czym ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. (na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem 24 czerwca 2020 roku) warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności oskarżonej B. K. na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżoną B. K. do informowania kuratora o przebiegu okresu próby;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżoną B. K. do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem solidarnie z E. A. poprzez zapłatę:

- na rzecz Fundacji (...) z siedzibą w B. kwoty 150.000 (stu pięćdziesięciu tysięcy) złotych;

- na rzecz spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 300.000 zł (trzystu tysięcy) złotych;

- na rzecz K. J. kwoty 32.073,99 (trzydziestu dwóch tysięcy siedemdziesięciu trzech złotych i 99/100) złotych;

- na rzecz M. J. kwoty 47.392,48 (czterdziestu siedmiu tysięcy trzystu dziewięćdziesięciu dwóch złotych i 48/100) złotych;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżoną B. K. do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę:

- na rzecz Fundacji (...) z siedzibą w B. solidarnie z E. A. kwoty 150.000 (stu pięćdziesięciu tysięcy) złotych;

- na rzecz spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. solidarnie z E. A. kwoty 300.000 zł (trzystu tysięcy) złotych;

- na rzecz K. J. solidarnie z E. A. kwoty 32.073,99 (trzydziestu dwóch tysięcy siedemdziesięciu trzech złotych i 99/100) złotych;

- na rzecz M. J. solidarnie z E. A. kwoty 47.392,48 (czterdziestu siedmiu tysięcy trzystu dziewięćdziesięciu dwóch złotych i 48/100) złotych;

VI.  obciążył oskarżoną kosztami sądowymi na nią przypadającymi oraz wymierzył opłatę sądową w kwocie 580 złotych.

.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca adwokat M. M.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do B. K.

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana przez uniewinnienie od zarzuty popełnienia czynu zarzuconego aktem oskarżenia.

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

. 

Obrońca oskarżonej B. K. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku przez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżona B. K. dopuściła się działając wspólnie i w porozumieniu z E. A. przywłaszczenia powierzonego mienia znacznej wartości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarga okazała się nieskuteczna.

Opiera się ona o własną interpretację wypowiedzi zainteresowanych rozstrzygnięciem osób, a to oskarżonej i reprezentującego pokrzywdzonych K. J.. Skarżący buduje swą apelację na twierdzeniu, że należało ustalić stan faktyczny wykorzystując wyjaśnienia oskarżonej, nie zaś zeznania K. J..

Jeśli jednak Sąd Okręgowy dysponował dowodami, które zostały zgromadzone w toku postępowania i przeprowadzone na rozprawie (art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.) w tym relacjami oskarżonych oraz K. J., ale i pozostałym materiałem dowodowym w postaci dokumentów, lecz zwłaszcza zeznań istotnych dla czynionych ustaleń świadków, których depozycje wykorzystał w toku odtwarzania przebiegu zdarzeń, a przy tym wyjaśnił powody, dla których wskazanym przez ten Sąd dowodom dał wiarę oraz odniósł się do innych dowodów (zwłaszcza wyjaśnień oskarżonej oraz części współpracujących z nią osób), którym wiarygodności odmówił, to poruszał się tenże Sąd w granicach własnych uprawnień i jego oceny oraz ustalenia mieszczą się w ramach upoważnienia wynikającego z regulacji art. 7 k.p.k. Przy tym tenże Sąd nie pominął istotnych dla czynionych ustaleń dowodów opierając się o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania zarówno przygotowawczego oraz sądowego, tym samym wypełnił zobowiązania wynikające z art. 410 k.p.k.

Wypada zauważyć, że apelujący nie formułuje wprost i nie podnosi zarzutu błędów natury procesowej w swej skardze, choć treść jej uzasadnienia wydaje się właśnie na takie błędy wskazywać. Nie artykułuje w treści swego zarzutu, że Sąd błędnie ocenił zgromadzone i przeprowadzone na rozprawie dowody i przekroczył granice swobodnej ich oceny oraz nie dowodzi, że doszło do naruszenia reguł poprawnego rozumowania, czy też dowody oceniono sprzecznie ze wskazaniami wiedzy czy doświadczenia życiowego. Jawi się więc wniosek, że apelujący akceptuje oceny dowodów jakie były udziałem Sądu Okręgowego.

Zasadniczym argumentem skarżącego jest twierdzenie wywodzące się z linii obrony oskarżonej, że oskarżona zatrzymała rzeczy należące do pałacu w B. jako zastaw i zabezpieczenie zwrotu wydatków na remont tegoż.

Przez pryzmat tego argumentu należy przypomnieć, że B. K. jest z wykształcenia prawnikiem. Jej działania w tej sprawie wskazują na znajomość instytucji prawa cywilnego z art. 461 k.c. prawa zatrzymania, bo tak należy odczytać jej linię obrony. Lista zatrzymanych rzeczy (k. 22, t. I), ale i wniosek o ustanowienie zabezpieczenia (k. 9 i 10, t. I) w powiązaniu z wyjaśnieniami E. A. o wiedzy prawniczej oskarżonej dowodzą tego jednoznacznie.

W tym kontekście należy przypomnieć, że uwarunkowania pozwalające skorzystać z ius retentionis regulowanego są normą art. 461 k.c. Przepis ten stanowi, że:

Art. 461 § 1. Zobowiązany do wydania cudzej rzeczy może ją zatrzymać aż do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia przysługujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz oraz roszczeń o naprawienie szkody przez rzecz wyrządzonej (prawo zatrzymania).

§ 2. Przepisu powyższego nie stosuje się, gdy obowiązek wydania rzeczy wynika z czynu niedozwolonego albo gdy chodzi o zwrot rzeczy wynajętych, wydzierżawionych lub użyczonych. (podkreślenie SA).

Jeśli zatem oskarżona odwoływała się do tej regulacji, a tak wynika z jej wyjaśnień oraz apelacji obrońcy, to jasnym jest, że jej działanie z wykorzystaniem prawa zatrzymania nie znajdowało żadnego wsparcia w prawie cywilnym materialnym. Wszak reprezentowana przez nią spółka była poddzierżawcą pałacu w B. na podstawie umowy z 28 listopada 2016 roku (k. 70 – 86, t. I). Ergo, § 2 art. 461 k.c. wykluczał możliwość zatrzymania rzeczy tytułem zabezpieczenia przysługujących spółce roszczeń o zwrot nakładów poniesionych na rzecz pałacu w B.. Jeśli oskarżona, jako prawnik znała § 1 art. 461 k.c., to jest oczywistym, że znany był jej także § 2 tej normy.

W świetle art. 461 § 2 zarzut zatrzymania nie przysługuje, gdy chodzi o zwrot rzeczy wynajętych, wydzierżawionych lub użyczonych. W tej sytuacji pozwany wzajemny po wypowiedzeniu umowy użyczenia powinien wydać powodowi wzajemnemu zajmowaną nieruchomość, zaś roszczeń z tytułu poniesionych nakładów może dochodzić w odrębnym procesie (wyrok SA w Warszawie z 24.03.2016 r., VI ACa 67/07, LEX nr 2048503).( R. Tanajewska [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. J. Ciszewski, P. Nazaruk, LEX/el. 2022, art. 461). W odniesieniu do oskarżonej nie może być mowy o legalnym opartym o prawo cywilne uprawnionym zachowaniu i zatrzymaniu jakichkolwiek rzeczy.

Motywacyjna część apelacji w tym zakresie została uznana za chybioną.

Apelujący podnosi także, że błędnie ustalono zabranie przez oskarżonych różnych rzeczy z pałacu w B., które wskazał K. J. podczas przeszukań w pałacu w Ż., bo oskarżona od lat prowadziła restaurację i hotel w Ż. i posiadała w nadmiarze takie samo wyposażenie służące do tej działalności. Według skarżącego wynika to z zeznań świadków pracowników tego pałacu.

Należy jednak mieć na uwadze, że Sąd dysponował zeznaniami, do których odwołuje się obrońca ( notabene nie wymieniając, konkretnych osób), lecz także zeznaniami, które potwierdzały wskazania K. J. rozpoznającego wyposażenie odnalezione w pałacu w Ż..

Co więcej K. J. określał, które rzeczy należały do pałacu w B., a zostały odnalezione w pałacu w Ż., ale Sąd dysponował także potwierdzającymi jego wypowiedzi wyjaśnianiami E. A.. Wszak oskarżony ten potwierdził słowa K. J. wskazującego, że została zabrana zmywarka, ale także że była ona wykorzystywana w Ż.. Oskarżony jednoznacznie wskazał, że widział, iż zmywarka ta była podłączona oraz użytkowana (k. 834, t. V). Nie tylko potwierdza to słowa K. J., ale dowodzi nieprawdziwości zaprzeczeń oskarżonej, że sprzęt z B. nie był użytkowany w Ż.. Należy także przywołać wypowiedzi choćby kucharza z B. T. W. (k. 879, t. V), który opisał sprzęt kuchenny, a opis ten jest zbieżny z relacjami K. J.. Oskarżona przeczyła zabieraniu innych rzeczy z kuchni poza tymi, które wymienione były na liście rzeczy zatrzymanych. Pozostają jej wypowiedzi jednak w kolizji choćby z tym, co podał M. S. (k. 775, t. IV), który zeznał, że widział wcześniej kuchnię wyposażoną, a potem była ona opustoszała. Jego relacja jest zbieżna także z wypowiedzią P. G. (k. 538, t. III). Wszak podał on, że K. J., któremu towarzyszył 13 lutego 2017 roku, oświadczył mu podczas oględzin kuchni, że brakuje prawie całego jej wyposażenia. Należy także zwrócić uwagę na wypowiedź kelnera z pałacu w B., który wśród okazanych mu zdjęć zabezpieczonych urządzeń rozpoznał, jako należące do tego pałacu zmywarkę i ekspres do kawy (k. 882, t. V, k. 1229, t. VI). Zwracają także uwagę zeznania J. Z. oraz M. O., które w pałacu w B. pracowały jako kelnerki, a J. Z. także jako pokojówka. Ta ostatnia opisała zabezpieczone przedmioty, jako podobne do tych z pałacu w B. (k. 907, t. V i 1230, t. VI) podobnie stwierdziła M. O. (k. 1002, t.V).

Mają swoją wagę także wypowiedzi funkcjonariusza policji, który uczestniczył w przeszukaniach i oględzinach w pałacu w Ż.. Wszak potwierdził on zeznania K. J., który podkreślał, że część rzeczy odnalezionych w pałacu w Ż. była wykorzystywana do działalności tego obiektu. P. M. podał, że obrusy były na stołach i chyba miały nawet jakieś oznaczenia, że pochodzą z B. (k. 1273, t. VII). Czyni to nietrafny twierdzenie apelującego, że wszyscy świadkowie i oskarżona potwierdzili, że przedmioty z B. złożono w piwnicy i magazynie pałacu w Ż. i tam zabezpieczono. Przez pryzmat zeznań P. M. za chybione należy uznać więc stwierdzenie, że przedstawiciele policji potwierdzili te okoliczności. Należy odrzucić także i ten argument apelującego, że Sąd błędnie upatrywał potwierdzeń o rzeczach odnalezionych w pałacu w Ż. jako pochodzących z pałacu w B. w zeznaniach funkcjonariusza policji, bo ten oparł się wyłącznie na stwierdzeniach K. J.. Przywołane wyżej relacje P. M. przeczą tezie apelacji. Choć nie jest to stanowcza wypowiedź to jednak ten świadek dokonujący oględzin i przeszukania, jako funkcjonariusz policji, relacjonując przebieg tych czynności podał, po pierwsze, że obrusy, które widział na stołach chyba miały jakieś oznaczenia, a po drugie, że te właśnie oznaczenia wskazywały na ich pochodzenie z B. . Powiązanie tych wypowiedzi z zeznaniami na ten temat K. J., upoważniały Sąd Okręgowy do czynienia ustaleń, które znalazły się w wyroku i nie podważyły ich zastrzeżenia apelującego.

Dla prowadzonych tu rozważań znaczenie miały także wypowiedzi K. J.. Wbrew twierdzeniom oskarżonej i obrońcy w apelacji, świadek ten najbardziej zainteresowany rozstrzygnięciem, a zwłaszcza odzyskaniem zabranych przedmiotów z rozwagą dokonywał oględzin i wskazań, które należały do pałacu w B.. Wszak z protokołu okazania (k. 962, t. V) wynika, że jednoznacznie wskazał, które przedmioty zabezpieczone nie są jego. Odnosił to choćby do bluz kelnerskich, co do których bez wątpliwości wskazał, że nie są jego oraz do butli CO, o której powiedział, że nie jest w stanie powiedzieć, czy to ta, którą mu skradziono. Nie jest więc tak jak twierdzi się w apelacji, że widząc w toku przeszukania w Ż. przedmioty podobne do swoich wskazywał je jako własne. Taki argument jest o tyle nieprzekonujący, że przecież zbliżony można wyprowadzić, co do stanowiska oskarżonej, która wszak twierdziła podobnie. Postawa K. J. rzetelnie dokonującego oględzin i z namysłem identyfikującego przedmioty oraz wskazującego, które nie są jego uprawniała Sąd Okręgowy do obdarzenia zeznań tego świadka walorem wiarygodności i wykorzystania tego dowodu do odtworzenia przebiegu zdarzeń.

Jeśli więc mieć na uwadze te wypowiedzi i skonfrontować je z relacjami pracowników z pałacu w Ż. zatrudnionych przez oskarżoną, to oceny tych dowodów i oparcie się głównie na dowodach korzystnych dla pokrzywdzonych jawi się jak najbardziej naturalne. Należy bowiem pamiętać, że nawet pracownicy oskarżonej nie byli tak stanowczy w swych relacjach o zabezpieczonych rzeczach, jak zdaje się to odczytywać oskarżona i jej obrońca. Wszak choćby J. B. , mimo że podkreśla, iż w obu pałacach były identyczne przedmioty np. odkurzacz, to jednak stwierdziła, że poduszki na pewno pochodziły z B. (k. 1006, t. V). Nie sposób uznać, za istotnego dla czynionych ustaleń dowodu z zeznań L. Z., pracownika zatrudnionego przez oskarżoną, bo przecież, choć podaje, że był jej pracownikiem do 2017 roku, to jednak relacjonuje, że ostatni kontakt z nią miał do 2016 roku nie był przy tym w stanie określić, do kiedy (k. 1256, t. VII).

Tym samym twierdzenie apelacji o tożsamości wyposażenia obu pałaców jawi się, jako nieprzekonujące.

Poszerzanego komentarza wymaga dowód w postaci zeznań P. S., również pracownika oskarżonej. Choć Sąd Okręgowy zeznania te uznał za wiarygodne, to należy stwierdzić, że uczynił to bez pogłębionej analizy wypowiedzi tego świadka. Nie sposób nie zauważyć, nieracjonalności pewnych twierdzeń tego świadka. Podaje on (k. 511, t. III), że K. J. powiedział mu, że nie ma sensu, aby się wyprowadzał, bo i tak zerwie umowę. Taka relacja budzi wątpliwości, co do intencji świadka. Wszak wynika z nich, po pierwsze, że K. J. planował zerwać umowę, po drugie, że nie zamierzał się wyprowadzić i po trzecie, że niefrasobliwie przekazał taką informację pracownikowi oskarżonej. Jeśli rzeczywiście miał zamiar zerwać umowę to zdziwienie budzi, że taką informację zamiast ukryć, przekazał pracownikowi oskarżonej. Po wtóre, choć miał on stwierdzić, że wyprowadzka nie ma sensu, bo zamierza zerwać umowę to jednak przecież wyprowadził się. Co więcej nie tylko się wyprowadził, ale także spełnił żądanie oskarżonych, aby nie pojawiać się w pałacu w B. do chwili przekazania mu go przez oskarżonych. Takie zachowanie pozostaje w sprzeczności z tym, co podał P. S.. Relacja świadka, gdyby była prawdziwa, dowodziłaby nieracjonalnych zachowań K. J..

Należy wskazać także na kolejne jego zeznania budzące wątpliwości. Przesłuchiwany przed Sądem podał, że w sali muzycznej naprawiał sufit, co miało polegać na wycięciu 1,5 m ² i wstawieniu w to miejsce płyty gipsowo kartonowej (k. 1202, t. VI). Jednak zeznając ponownie w toku rozprawy (k. 1240, t. VI) zeznał, że naprawa sufitu dotyczyła 4 m ², a zatem powierzchni ponad dwukrotnie większej. Co więcej podczas tych zeznań podał nowy fakt mający polegać na wynoszeniu obrazów przez K. J. z pałacu w B. (k. 1240, t. VI). Abstrahując od tego, że ani podczas pierwszych zeznań na rozprawie nie wspominał o tym, ani też nie podał tego faktu podczas zeznań w toku postępowania przygotowawczego należy zauważyć, że ta relacja budzi wątpliwości. Trzeba by bowiem zapytać, skąd świadek ten wiedział, że przedmioty owinięte w koce i wynoszone z pałacu to obrazy, skoro koce je zasłaniały.

Te okoliczności nakazywały ostrożnie traktować wiarygodność P. S. i uczynienie jego zeznań podstawą dowodową wydaje się wysoce mało przekonujące.

Apelujący odwołując się do złożonej dokumentacji fotograficznej i na niej opierając swą skargę w zakresie błędnych ustaleń faktycznych w żaden sposób nie podważył tychże. Analiza ich znaczenia dla rozstrzygnięcia została wszak przeprowadzona przez Sąd Okręgowy, który wyjaśnił swoje stanowisko stwierdzając, że zdjęcia na które powołuje się skarżący nie miały znaczenia dla czynionych ustaleń, bo „(…)zdjęcia wykonane na kilka miesięcy przed oddaniem nieruchomości nie mogą stanowić dowodu wskazującego na rzeczywisty stan wyposażenia w dniu przekazania obiektu. Wskazać należy, że zdjęcia zostały wykonane w listopadzie 2016 r. zaś przekazanie nieruchomości nastąpiło 15 stycznia 2017 r.” (sekcja 2.2. uzasadnienia). Sąd nadał w tym kontekście znaczenie wykazowi wyposażenia pałacu w B. i oparł się o ten dokument czyniąc ustalenia, co zostało przekazane oskarżonym wraz z pałacem. Szczegółowość tego wykazu niekwestionowanego przecież przez oskarżoną pozwala na uznanie, że rację miał Sąd Okręgowy na nim budując stan faktyczny nie zaś na zdjęciach przedłożonych w toku postępowania. Stanowi to o nietrafności argumentu apelacji.

Kolejną tezą uzasadnienia apelacji jest stwierdzenie o niezadanym ustaleniu wartości utraconych przez pokrzywdzonych przedmiotów zabranych przez oskarżoną i obciążeniu koniecznością jej zwrotu oskarżonej.

Wartość tych przywłaszczonych przedmiotów Sąd ustalił w oparciu o wyliczenia K. J., co w apelacji kwestionuje obrońca. Zauważyć jednak trzeba, że tenże nie podawał ich bezrefleksyjnie, lecz wskazał w oparciu o co dokonał tych wyliczeń, co więcej gdy uświadomiono mu rozbieżność między wartością rynkową a fakturową niektórych z nich w pełni to zaakceptował i skorygował na korzyść oskarżonych te dane. Ergo, Sąd miał podstawy, aby uznać jego wypowiedzi za odpowiadające ich realnej, z chwili wyrokowania, wartości tych przedmiotów. Konsekwencją tego stanowiska było obciążenie solidarnie oskarżonych obowiązkiem naprawienia wyrządzonej pokrzywdzonym szkody.

Zupełnie nietrafny jest argument skarżącego, iż oskarżona działała zgodnie z prawem, bo zmierzała do zabezpieczenia swoich roszczeń i rozliczenia oraz zwrotu wydatków na remont pałacu w B.. Apelujący odwołuje się w tej części skargi do instytucji zastawu i stwierdza, że nie było celem oskarżonej zatrzymanie sobie ruchomości. Takie sformułowania wydają się stwierdzać, że niezasadnie przypisano oskarżonej występek sprzeniewierzenia oddanych jej w użytkowanie rzeczy, a zatem wobec zdekompletowania elementów podmiotowych przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 2 k.k. nie było możliwe przypisanie jej sprawstwa takiego czynu.

Po pierwsze, nie jest zrozumiałym, dlaczego skarżący odwołuje się do ograniczonego prawa rzeczowego w postaci zastawu, skoro w żadnym miejscu ani oskarżona ani tym bardziej E. A. nie wskazywali na zabezpieczenie ich roszczeń z wykorzystaniem tej regulacji prawa cywilnego. Jeśli zważyć na czynności faktyczne w tej sprawie to jasnym się staje, że twierdzenie autora apelacji do nich nie przystaje. Wszak zgodnie z art. 306. § 1 k.c.

W celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można rzecz ruchomą obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel będzie mógł dochodzić zaspokojenia z rzeczy bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela rzeczy, wyjąwszy tych, którym z mocy ustawy przysługuje pierwszeństwo szczególne.

§ 2. Zastaw można ustanowić także w celu zabezpieczenia wierzytelności przyszłej lub warunkowej.

Kolejny przepis k.c. wskazuje wymogi formalne, które musza być spełnione, aby instytucja zastawu mogła w obrocie funkcjonować. Art. 307. K.c. stanowi wszak:

§ 1. Do ustanowienia zastawu potrzebna jest umowa między właścicielem a wierzycielem oraz, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wydanie rzeczy wierzycielowi albo osobie trzeciej, na którą strony się zgodziły.

§ 2. Jeżeli rzecz znajduje się w dzierżeniu wierzyciela, do ustanowienia zastawu wystarcza sama umowa.

§ 3. Zastaw jest skuteczny wobec wierzycieli zastawcy, jeżeli umowa o ustanowienie zastawu została zawarta na piśmie z datą pewną.

Żadnej umowy o takim charakterze jak opisana w art. 306 § 1 k.c. między stronami nie było.

Po drugie, z pisma kierowanego do Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście z 13 lutego 2017 roku wynika, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystąpiła z wnioskiem o ustanowienie zabezpieczenia na rzeczach ruchomych. Jednakże Sąd Okręgowy we Wrocławiu, rozstrzygający w sprawie tego wniosku, postanowieniem z 30 marca 2017 roku w sprawie I Co 111/17 wniosek spółki oddalił (k. 797, t. IV). Stało się tak, bowiem „(…) strona powodowa nie uprawdopodobniła swojego roszczenia , a w szczególności nie wykazała by zajęte przez nią ruchomości stanowiły własność Fundacji.”(cytat z uzasadnienia postanowienia) oraz dlatego, że zajęte rzeczy nie mogą być oddane pod dozór uprawnionemu (art. 752 § 1 k.p.c.), a nadto zabezpieczenie nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 730 § 1 k.p.c.). Tym samym w żadnym razie nie ma podstaw do twierdzenia, że oskarżona mogła odwoływać się do instytucji zastawu (jako formy zabezpieczenia roszczenia) wynikającego z orzeczenia sądowego. Nie doszło do zabezpieczenia roszczeń spółki w oparciu o przepis ustawy, umowę czy też orzeczenie sądu i nie objęło ono nie tylko przedmiotów, które w wykazie rzeczy zatrzymanych wymieniła oskarżona, ale jakichkolwiek przedmiotów, w tym także i tych spoza listy.

Jak to już wyżej stwierdzono w odniesieniu do sytuacji będącej udziałem oskarżonej niezależnie od nazwania czynności wykonanej przez pracowników oskarżonej na jej polecenie Zajęcie i zabezpieczenie rzeczy ruchomych w związku z należnościami dla spółki (k. 22, t. I) to w istocie oskarżona swoje działania opierała na normie art. 461 § 1 k.c. Było to w stopniu oczywistym działanie nieuprawnione. Nie był to także zastaw, o którym mowa w art. 306 § 1 k.c. Nie zostało także wydane zarządzenie tymczasowe o zabezpieczeniu roszczenia firmy oskarżonej. Tym samym brak było podstaw do uznania, że jej działanie było w świetle prawa cywilnego materialnego i procesowego legalne.

Zabranie rzeczy pokrzywdzonych, w tym choćby zabawek dziecięcych (huśtawki), które były na wyposażeniu pałacu w B. i oddanego w poddzierżawę o łącznej wartości przekraczającej kilkukrotnie wartość dochodzonych wydatków poniesionych na remonty, ale także wykorzystywanie tych rzeczy we własnej działalności, odmowa ich wydania nie tylko pokrzywdzonym, ale nawet funkcjonariuszom policji, odmowa dostępu do pomieszczeń, w których były przechowywane uprawniały Sąd Okręgowy do uznania, że czyn oskarżonej stanowił występek przywłaszczenia, o którym mowa w art. 284 § 2 k.k. Oskarżona działała, aby w skład swego majątku włączyć przedmioty, w których posiadanie weszła poprzez zawarcie legalnej umowy poddzierżawy i przekazania tychże przedmiotów w użytkowanie.

Argumentacja skarżącego odnoszącego się do kwestii celu działania oskarżonej nie została uznana za trafną przez Sąd odwoławczy, który ustalenia w tym zakresie poczynione przez Sąd meriti w pełni aprobuje. Zostały one w sposób obszerny, jasny i przekonujący przedstawione w uzasadnieniu rozstrzygnięcia tego Sądu.

Żadne argumenty apelującej nie przekonały o nietrafności orzeczenia w tej części.

Wniosek

O zmianę przez uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W żadnym razie apelacja nie przekonała, że popełniono błędy ustalając stan faktyczny w tej sprawie.

Lp.2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Mając na uwadze kierunek apelacji i jej zakres konieczne stało się dokonanie analizy wymierzonej oskarżonej kary przez pryzmat jej współmierności.

Jeśli uwzględnić okoliczności, na które wskazał Sąd I instancji oraz kierunek apelacji jest oczywiste, że konieczne staje się pozostawienie kary za ten czyn na poziomie, który określił Sąd Okręgowy. Kara pozbawienia wolności w połączeniu z orzeczoną grzywną na pewno nie nosi cech niewspółmiernej surowości i musi być, jako taka, zaakceptowana.

Orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania i wyznaczony okres próby wobec dostrzeżonej postawy życiowej oskarżonej jest ze wszech miar słuszne i pozwoli to na kontrolę postawy oskarżonej oraz słuszności wyprowadzonej prognozy.

Skoro Sąd okręgowy ustalił, jakiej wysokości szkodę wyrządziła oskarżona, zaś złożone zostały wnioski o jej naprawienie to zgodnie z obowiązującymi normami przywołanymi w zaskarżonym wyroku było zobowiązany do wydania orzeczeń rekompensujących te szkody i brak jest podstaw do ich podważenia.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest pod względem merytorycznym i formalnym prawidłowy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 636 k.p.k., a także art. art. 2 ust. 1 pkt. 3 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.).

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jarosław Mazurek

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej B. K. adwokat M. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę przez uniewinnienie oskarżonej od zarzuconego jej aktem oskarżenia czynu.