Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek (spr.)

Sędziowie: SA Andrzej Szliwa

SA Janusz Godzwon

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora Prokuratury (...)we W.Tadeusza Potoki

po rozpoznaniu 5 września 2024 r.

sprawy

T. K. (1) oskarżonego o czyn z art. 258 § 1 k.k., art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

K. K. (1) oskarżonej o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z 1 grudnia 2022 r. sygn. akt III K 331/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec T. K. (1) w ten sposób, że obniża do 3 (trzech) lat karę łączną pozbawienia wolności;

II.  w pozostałym zakresie wobec T. K. (1) zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zmienia zaskarżony wyrok wobec K. K. (1) w ten sposób, że uniewinnia ją od popełnienia zarzuconych jej przestępstw, wydatkami w tej części obciążając Skarb Państwa;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. 1771,20 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego T. K. (1) w postępowaniu odwoławczym;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. 1771,20 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonej K. K. (1) w postępowaniu odwoławczym;

VI.  zwalnia oskarżonego T. K. (1) z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

T. K. (1) został oskarżony o to, że

I.  w okresie od połowy 2016 roku do 19 czerwca 2018 roku, na terenie województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez osobę objętą innym postępowaniem, w skład której wchodziły też inne objęte odrębnym postępowaniem osoby, mającej na celu wbrew przepisom art. 33-35, art. 37 i art. 40 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 783 z 2017r ) przetwarzanie i uczestniczenie w obrocie znacznej ilości środków odurzających oraz substancji psychotropowych,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II.  w okresie od połowy 2016 r do dnia 19 czerwca 2018 r. we W., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I przetwarzał znaczne ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 3,44 grama netto i ziela konopi innych niż włókniste w ilości 357,98 grama netto oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek (...) oraz (...) w łącznej ilości 422 sztuk i amfetaminy w ilości 2116,19 grama netto, mefedronu o wadze 329,27 grama netto co stanowi 3292 najmniejszych porcji handlowych w ten sposób, że dodawał do nich czteroboran sodu, przy czym czynu tego dopuścił się czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, oraz w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu sygn. II K 774/17 za czyn z art.62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 22 października 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Brzegu sygn. II K 832/16 za czyn z art. 62 ust. l ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę pozbawienia wolności, którą postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2017 roku do dnia 21 marca 2018 roku odbył w systemie dozoru elektronicznego,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 64 § l k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III. w okresie od połowy czerwca 2016 r do dnia 19 czerwca 2018 r. we W., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I oraz w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w pkt. II, w skład której wchodzili T. M. i D. O. objęci odrębnym postępowaniem oraz inne osoby, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znaczą ilością środków odurzających w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 700 grama netto o wartości 140 000 złotych, ziela konopi innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 1 kg netto o wartości nie mniejszej niż 14 000 złotych oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek (...) oraz (...) w łącznej ilości 422 sztuk wartości nie mniejszej 1.112 zł., amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 5 kilogramów netto o wartości 25 000 złotych oraz mefedronu w ilości nie mniejszej 3 kg netto o wartości 45 000 złotych w ten sposób, że nabywał je od T. M. i innych w tym nieustalonych osób, następnie środki te przechowywał w mieszkaniu przy ul. (...) w celu dalszej odsprzedaży, w tym m. in. nabyte substancje psychotropowe w ilości nie mniejszej niż 203 gramów amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 6090 złotych, kokainy w ilości nie mniejszej niż 15 gram wartości nie mniejszej niż 4.500 zł, marihuany w ilości nie mniejszej niż 41 g wartości nie mniejszej niż 1.640 zł, mefedronu w ilości nie mniejszej niż 21 gram wartości nie mniejszej niż 630 zł, a w okresie lutego 2018 roku do czerwca 2018 roku sprzedał innym osobom będącym zarówno biorcami, jak i dalszymi sprzedawcami, m. in. w ten sposób, że :

- w miesiącu lutym 2018 roku czterokrotnie odpłatnie udzielił K. C. (1) łącznie 13 g substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za łączną kwotę 420 złotych,

- w dniu 28 marca 2018r. udzielił R. G. (1) substancji psychotropowej w postaci 2g amfetaminy za kwotę 60 zł oraz w dniu 19 czerwca 2018r. w postaci ziela konopi innych niż włókniste - marihuany w ilości 1,74 grama netto,

- w okresie od 31 marca 2018r. do 10 czerwca 1018r. udzielił M. G. substancji psychotropowej w postaci 100 g amfetaminy i 12 tabletek ekstazy za łączną kwotę 3.000 zł,

- w okresie od 6 kwietnia 2018r. do 17 czerwca 2018r. udzielił K. O. substancji psychotropowej w postaci 25. amfetaminy za łączną kwotę 750 zł,

- w okresie od 13 kwietnia 2018r. do 18 czerwca 2018r. udzielił L. i Ł. P. nie mniej niż 63 g amfetaminy za łączną kwotę 1,890 zł,

- w okresie od 01 kwietnia 2018 roku do 16 czerwca 2018 roku udzielił T. G. substancji psychotropowej w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 15 g za łączną kwotę nie mniejszą niż 4500 złotych,

- w okresie od 01 kwietnia 2018 roku do 17 czerwca 2018 roku udzielił P. M. substancji psychotropowej w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 41 g mefedronu w ilości nie mniejszej niż 21 g oraz tabletki exstasy w ilości nie mniejszej niż 46 sztuk za łączną kwotę nie mniejszą niż 3370 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu sygn. II K 774/17 za czyn z art. 62 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 22 października 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Brzegu sygn. II K 832/16 za czyn z art. 62 ust. l ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę pozbawienia wolności, którą postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2017 roku do dnia 21 marca 2018 roku odbył w systemie dozoru elektronicznego,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art.64 § l kk i art.65 § 1 kk

K. K. (1) została oskarżona o to, że :

III.  w okresie od połowy czerwca 2016 r do dnia 19 czerwca 2018 r. we W., wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, przetwarzała znaczne ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 3,44 grama netto i ziela konopi innych niż włókniste w ilości 357,98 grama netto oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek (...) oraz (...) w łącznej ilości 422 sztuk i amfetaminy w ilości 2116,19 grama netto, mefedronu o wadze 329,27 grama netto co stanowi (...) najmniejszych porcji handlowych w ten sposób, że dodawała do nich czteroboran sodu, przy czym czynu tego dopuściła się czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu;

tj. o czyn z art.53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V. w okresie od połowy czerwca 2016 r do dnia 19 czerwca 2018 r we W., wspólnie i w porozumieniu z inna ustaloną osobą, brała udział w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci kokainy w ilości 3,44 grama netto i ziela konopii innych niż włókniste w ilości 357,98 grama netto oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek M. oraz (...) w łącznej ilości 422 sztuk i amfetaminy w ilości 2245,34 grama netto w ten sposób, że posiadała je w mieszkaniu przy ulicy (...) w celu dalszej odsprzedaży, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu;

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 1 grudnia 2022 r., sygn.. akt: III K 331/19 orzekł:

I.  uniewinnił oskarżonego T. K. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

II.  w miejsce czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku uznał oskarżonego T. K. (1) za winnego tego, że wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) posiadał w dniu 19 czerwca 2018 r. w mieszkaniu znajdującym się przy ul. (...) we W. znaczne ilości środków odurzających w postaci 3,44 gramów netto kokainy i 357,98 gramów netto ziela konopi innych niż włókniste oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek (...) oraz (...) w łącznej ilości 422 sztuk, 2116,19 gramów netto amfetaminy i 329,27 gramów netto mefedronu, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne podobne, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 26 sierpnia 2011 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 774/17 za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 22 października 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku, tj. przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § l k.k. i za tak opisany czyn na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzył mu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  w miejsce czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku uznał oskarżonego T. K. (1) za winnego tego, tego że w okresie od połowy 2016 r. do dnia 19 czerwca 2018 r. we W., z wyłączeniem okresu od dnia 20 października 2017 r. do dnia 28 listopada 2017 r., działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), brał udział w obrocie znaczą ilością środków odurzających w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 700 gramów netto o wartości nie mniejszej niż 140.000 złotych, ziela konopi innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 1 kilogram netto o wartości nie mniejszej niż 14.000 złotych oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek (...) oraz (...) w łącznej ilości 422 sztuk o wartości nie mniejszej niż 1.112 złotych, amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 5 kilogramów netto o wartości 25.000 złotych oraz mefedronu w ilości nie mniejszej 3 kilogramy netto o wartości nie mniejszej niż 45.000 złotych w ten sposób, że nabywał je od ustalonej osoby oraz innych, w tym nieustalonych osób, a następnie środki te przechowywał w celu dalszej odsprzedaży w mieszkaniu znajdującym się przy ul. (...) we W., a także udzielał innym osobom środki odurzające i substancje psychotropowe, przy czym w okresie od lutego 2018 roku do czerwca 2018 roku sprzedał innym osobom będącym zarówno biorcami, jak i dalszymi sprzedawcami m.in. nabyte substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 198 gramów o wartości nie mniejszej niż 5.940 złotych oraz nabyte środki odurzające w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 15 gramów o wartości nie mniejszej niż 4.500 złotych, ziele konopi inne niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 42,74 gramów o wartości nie mniejszej niż 1.720 złotych, mefedronu w ilości nie mniejszej niż 21 gramów o wartości nie mniejszej niż 840 złotych, m. in. w ten sposób, że:

- w miesiącu lutym 2018 roku czterokrotnie odpłatnie udzielił K. C. (1) łącznie 10 gramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy za łączną kwotę 320 złotych,

- w dniu 19 czerwca 2018 r. udzielił R. G. (1) środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 1,74 gramów netto za kwotę 80 zł,

- w okresie od 31 marca 2018 r. do 10 czerwca 2018 r. wielokrotnie udzielił M. G. substancje psychotropowe w postaci amfetaminy w łącznej ilości 100 gramów za łączną kwotę 3.000 złotych i 12 tabletek ekstazy za łączną kwotę nie mniejszą niż 120 zł,

- w okresie od 6 kwietnia 2018r. do 17 czerwca 2018r. udzielił K. O. substancje psychotropowe w postaci 25 gramów amfetaminy za łączną kwotę 750 złotych,

- w okresie od 13 kwietnia 2018 r. do 18 czerwca 2018r. udzielił L. i Ł. P. nie mniej niż 63 gramów amfetaminy za łączną kwotę 1.890 złotych,

- w okresie od 1 kwietnia 2018 r. do 16 czerwca 2018 r. udzielił T. G. środki odurzające w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 15 gramów za łączną kwotę nie mniejszą niż 4.500 złotych,

- w okresie od 1 kwietnia 2018 roku do 17 czerwca 2018 roku udzielił P. M. środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 41 gramów za kwotę nie mniejszą niż 1640 zł, mefedronu w ilości nie mniejszej niż 21 gramów za łączną kwotę nie mniejszą niż 840 zł oraz tabletki ekstazy w ilości nie mniejszej niż 46 sztuk na łączną kwotę nie mniejszą niż 690 zł, nabywając jednak za kwotę nie mniejszą niż 3.370 złotych, przy czym zapłacił T. K. (1) 2.520 zł,

przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo umyślne podobne, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 26 sierpnia 2011 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 774/17 za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 22 października 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku,

tj. przestępstwa art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k. i (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 24 czerwca 2020 r.) przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. i za tak opisany czyn na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył mu grzywnę w liczbie 300 (trzysta) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 30 (trzydzieści) złotych oraz karę 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  w miejsce czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku uznał oskarżoną K. K. (1) za winną tego, że wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1) posiadała w dniu 19 czerwca 2018 r. w mieszkaniu znajdującym się przy ul. (...) we W. znaczne ilości środków odurzających w postaci 3,44 gramów netto kokainy i 357,98 gramów netto ziela konopi innych niż włókniste oraz substancji psychotropowych w postaci tabletek (...) oraz (...) w łącznej ilości 422 sztuk, 2116,19 gramów netto amfetaminy i 329,27 gramów netto mefedronu, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za tak opisany czyn na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzył jej karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  uznał oskarżoną K. K. (1) za winną popełnienia czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że działała wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1), z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz że udzielała innym osobom środki odurzające i substancję psychotropowe, a także przyjmując w miejsce M. substancje psychotropową (...), tj. przestępstwa art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 24 czerwca 2020 r.) przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., i za tak opisany czyn na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierzył jej grzywnę w liczbie 200 (dwieście) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 30 (trzydzieści) złotych oraz karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonym:

- T. K. (1) w punktach II i III części dyspozytywnej wyroku, kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

- K. K. (1) w punktach IV- V części dyspozytywnej wyroku, kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności:

- oskarżonemu T. K. (1) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 3 lipca 2018 roku od godziny 21:20 do dnia 2 marca 2020 roku,

- oskarżonej K. K. (1) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 19 czerwca 2018 roku od godziny 21:50 do dnia 4 stycznia 2019 roku,

VIII.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa, równowartości korzyści majątkowej, osiągniętej przez oskarżonego T. K. (1) z popełnionego przestępstwa przypisanego w punkcie III części dyspozytywnej wyroku w kwocie 12.860 (dwanaście tysięcy osiemset sześćdziesiąt) złotych;

IX.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) dla (...) we W., ul. (...), (...)-(...) W., wobec oskarżonych:

- T. K. (1) w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych z tytułu popełnienia przestępstwa przypisanego w pkt III części dyspozytywnej wyroku,

- K. K. (1) w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych z tytułu popełnienia przestępstwa przypisanego w pkt V części dyspozytywnej wyroku,

X.  na podstawie art. 70 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, orzekł przepadek dowodów rzeczowych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa przez:

oskarżonych T. K. (1) i K. K. (1), wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych numer (...) pod pozycjami 2, 5-7 (t. III, k. 560) oraz w wykazie dowodów rzeczowych numer (...) pod pozycją 16;

XI.  pozostawił w aktach sprawy dowód rzeczowy w postaci karty papieru z zapiskami, wyszczególniony w wykazie dowodów rzeczowych numer (...) pod pozycją 4 (t. III, k. 560);

XII.  na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci środków odurzających i substancji psychotropowych, zabezpieczonych u oskarżonych T. K. (1) i K. K. (1), które służyły do popełnienia przestępstwa, wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycjami 17-22 (t. III, k. 564) oraz w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycjami 23, 24 (t. III, k. 565) zarządzając, że przepadek dowodów rzeczowych zostanie wykonany poprzez ich zniszczenie, i w tym celu dowody rzeczowe przekazać właściwej jednostce Policji;

XIII.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat M. K. kwotę 2.656,80 (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt sześć złotych i osiemdziesiąt groszy) złotych brutto tytułem udzielonej pomocy prawnej z urzędu, oskarżonemu T. K. (1) oraz kwotę 2.656,80 (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt sześć złotych i osiemdziesiąt groszy) złotych brutto tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej K. K. (1);

XIV.  obciążył oskarżonych kosztami sądowymi na nich przypadającymi oraz wymierzył im opłaty sądowe w wysokości:

- oskarżonemu T. K. (1) w kwocie 2.200 (dwa tysiące dwieście ) złotych,

- oskarżonej K. K. (1) w kwocie 1.600 (tysiąc sześćset) złotych.

Apelację od tego wyroku wniosła obrończyni oskarżonych – co do obojga oskarżonych – adw. M. K..

Obrończyni oskarżonego T. K. (1) – zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 5 k.p.k., 410 k.p.k. – na skutek:

a)  ustalenia okresu rzekomego działania oskarżonego w sposób wewnętrznie sprzeczny i błędny – albowiem ustalenie, że oskarżony sprzedawał narkotyki od połowy 2016 r. nie znajduje parcia w materiale dowodowym sprawy, w tym w ustaleniu, że najwcześniejsza sprzedaż nastąpiła w połowie 2017 r.;

b)  uznaniu, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) – co nie znajduje oparcia w materiale dowodowym sprawy (w tym w zeznaniach świadków, wyjaśnieniach współoskarżonych czy w treści prawomocnych wyroków karnych).

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających istotny wpływ na treść tego orzeczenia, poprzez oczywiście błędne (bo bezpodstawne) przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu przypisanego mu w pkt III w okresie od połowy 2016 r., a czynów przypisanych w pkt II i III wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), gdy tymczasem:

- Sąd ustalił równocześnie że najwcześniejsza sprzedaż narkotyków miała miejsce w lutym 2018 r. (a więc ponad półtora roku później);

- przekonanie (błędne) Sądu, jakoby K. K. (1) posiadała narkotyki i sprzedawała je podczas gdy T. K. (1) nie było w mieszkaniu nie wynika z żadnego dowodu, a w uzasadnieniu Sądu zostało lakonicznie uzasadnione jako wynikające z zasad logiki i doświadczenia życiowego .

3) wymierzenie rażąco surowej kary, przy uwzględnieniu faktu, że czyn z pkt II został popełniony na zaledwie 11 dni przed upływem okresu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne (co wykluczałoby recydywę).

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku i usunięcie z opisu czynów działanie przez oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) oraz co do czynu z pkt III części dyspozytywnej – poprzez prawidłowe określenie okresu działania od połowy 2017 r., a także dokonanie zmiany orzeczonej kary poprzez wymierzenie jej w dolnej granicy ustawowego wymiaru.

Obrończyni oskarżonej K. K. (1) – zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 5 k.p.k., 410 k.p.k. – na skutek oparcia przekonania o sprawstwie i winie oskarżonej na domniemaniach, które są dodatkowo sprzeczne z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w tym z zeznaniami świadków, wyjaśnieniami współoskarżonych czy treścią prawomocnych wyroków karnych.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia i mających istotny wpływ na treść tego orzeczenia, poprzez oczywiście błędne (bo bezpodstawne) przyjęcie, że oskarżona dopuściła się czynów przypisanych jej w pkt IV i V części dyspozytywnej wyroku, gdy tymczasem:

- wszyscy świadkowie i oskarżeni przesłuchani w sprawie wyraźnie stwierdzili, że środki odurzające nabywała wyłącznie od oskarżonego T. K. (1);

- L. P., Ł. P. oraz K. O. zostali prawomocnie skazani za nabywanie środków odurzających wyłącznie od T. K. (1) (a zatem ustalenia Sądu w niniejszej sprawie są sprzeczne z treścią prawomocnych wyroków);

- przekonanie (błędne) Sądu, jakoby K. K. (1) posiadała narkotyki i sprzedawała je podczas gdy T. K. (1) nie było w mieszkaniu, nie wynika z żadnego dowodu, a w uzasadnieniu Sądu zostało lakonicznie uzasadnione jako wynikające z zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Kierując się względami wskazanymi w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z 16 listopada 2021 r . IV KK 448/20) odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia na formularzu o którym mowa w art.99a §1 k.p.k.).

Mając na uwadze , iż apelacje od zaskarżonego wyroku zostały wniesione wyłącznie przez obrończynię oskarżonych T. K. (1) i K. K. (1) , co do oskarżonej w całości, co do oskarżonego T. K. (1) w części określonej w apelacji wniosek prokuratora o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego wyrażony w sformułowaniu „ w stosunku do wyżej wymienionych i co do wszystkich ich czynów” odczytać procesową należało jako wniosek o sporządzenie uzasadnienia w takim zakresie w jakim przedmiotowy wyrok został objęty zakresem zaskarżenia co do każdego z dwojga oskarżonych.

Przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów , w zakresie zarzutów związanych z naruszeniem art.4,7 i 410 k.p.k. przypomnieć należy ,że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym (wyrok SN z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2, poz. 28). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga jednak wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej (wyrok SN z 20.04.2004 r. – V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; wyrok SA w Poznaniu z 26.11.2012 r., II AKa 149/12, LEX nr 1264421; wyrok SA w Warszawie z 12.10.2012 r., II AKa 272/12, LEX nr 1238289). Konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (wyrok SA w Warszawie z 12.09.2012 r., II AKa 228/12, LEX nr 1238267). W rachubę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenia się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 85/12, LEX nr 1162856). Przekonanie sędziowskie, stanowiące podstawę każdego orzeczenia, wtedy tylko nie zasługuje zatem na respektowanie, gdy zostanie wykazane, że jest nietrafne (postanowienie SA w Krakowie z 12.06.2001 r., II AKz 225/01 KZS 2001/6, poz. 34).Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (postanowienie SN z 18.02.2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741). Nie może osiągnąć skutku środek odwoławczy, który tego nie czyni, a jedynie przedstawia polemiczne wersje zdarzeń czy rozumowanie odmienne, oparte na innym systemie wartości (postanowienie SA w Krakowie z 27.06.2000 r., II AKz 208/00, KZS 2000/7–8, poz. 46). O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów) (postanowienie SN z 25.02.2014 r., IV KK 31/14, LEX nr 1441277). Co oczywiste, nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych (postanowienie SN z 19.02.2014 r., II KK 17/14, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 1). Reasumując ,przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany obowiązkiem dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i stanowi wyraz rozważenia (art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k.), zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, wszystkich ważkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47). Z kolei wyrażona w art. 5 § 2 zasada nakazu tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza, że wszystkie wyłaniające się w toku postępowania zastrzeżenia faktograficzne należy a priori poczytywać na korzyść oskarżonego – chyba że i w wyniku zastosowania logicznej interpretacji innych dowodów oraz metod empirycznych i tak owych wątpliwości usunąć się nie da (wyrok SA w Łodzi z 30.12.1998 r., II AKa 241/98, Biul. PA w Ł. (...), s. 11). Zatem reguła ta ma zastosowanie dopiero wówczas, gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu, a mimo to nie udało się usunąć zaistniałych wątpliwości (wyrok SN z 31.08.1979 r., IV KR 173/79, OSNPG 1980/2, poz. 24; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 257/05, OSNKW 2005/9, poz. 86; wyrok SA w Lublinie z 29.05.2002 r., II AKa 66/02, P.. Orz. PA w L. (...), s. 27; wyrok SN z 10.02.2011 r., V KK 281/10, OSNKW 2011/2, poz. 20; postanowienie SN z 13.12.2013 r., III KK 312/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 9).

1.  w zakresie apelacji oskarżonego T. K. (1) (poza zarzutami dotyczącymi ustalenia o działaniu wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1) do których odniesienie się nastąpi w części poświęconej apelacji tej oskarżonej z uwagi na ścisłe powiązanie kwestionowanego ustalenia i kwestionowaniem winy K. K. (1) w jej apelacji .

Co do winy.

Jako nietrafne oceniono zarzuty naruszenia przepisów postępowania, w zakresie oceny dowodów, czego efektem miało być wadliwe zdaniem apelującego ustalenie faktyczne w zakresie czynu przypisanego w punkcie III tj. czasu popełnienia przypisanego w tym punkcie przestępstwa (nie są kwestionowane okoliczności faktyczne związane ze znamionami przypisanego przestępstwa, jak też składających się na kwalifikację prawną konstrukcji prawnych o których mowa w art. 11 § 2 k.k., art. 12 k.k. , art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. a więc odpowiednio wyczerpania jednym czynem znamion więcej niż jednego przestępstwa, działania w warunkach tak zwanego czynu ciągłego, przy uczynieniu sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu jak też działania warunkach recydywy podstawowej) w zakresie przyjęcia, iż przypisane w tym punkcie przestępstwo miało być popełnione w okresie od połowy 2016 r. do 19 czerwca 2018 r. przy kwestionowaniu daty początkowej połączonej z twierdzeniem , iż przestępstwo to zostało dokonane przez oskarżonego od połowy 2017 r. do 19 czerwca 2018 r.. Tak oceniając zarzuty miano na uwadze co następuje:

− nie zachodzi akcentowana w apelacji sprzeczność pomiędzy przypisaniem oskarżonemu , iż przestępstwo to popełnił od połowy 2016 r. z jednoczesnym ustaleniem, skonkretyzowanych co do poszczególnych odbiorców, okresów w jakich danej osobie miały być udzielane substancję psychotropowe lub środek odurzający, przy dostrzeżeniu iż pierwsza chronologicznie z tych dat istotnie obejmuje luty 2018 r., kiedy po pierwsze zwrócić uwagę na istotę przestępstwa przypisanego oskarżonemu, a więc mającego polegać zarówno na uczestnictwie w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowych, przy czym udział ten miał polegać na nabywaniu ich od ustalonej osoby lub nieustalonych osób, przechowywaniu w mieszkaniu , a następnie zbywaniu na rzecz osób będących bądź to konsumentami tych substancji bądź też kolejnymi osobami uczestniczącymi w obrocie tymi substancjami, zaś wskazane w części dyspozytywnej punkt III skonkretyzowane osoby (te które zdołano ustalić a niewyczerpujące ogółu osób należących do jednego z dwóch wyżej wymienionych zakresów odbiorców) należą do odbiorców będących konsumentami na co wskazuje m.in. użycie zwrotu „udzielił” to jest charakterystycznego dla znamienia przestępstwa z art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie zaś z pozostającego w zbiegu kumulatywnym typu przestępstwa z art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Po drugie, niekwestionowane w apelacji ustalenia faktyczne dotyczące łącznej ilości (wartości) poszczególnych środków odurzających lub substancji psychotropowych nie pozostawiają najmniejszych wątpliwości , iż obejmują one wartości wielokrotnie większe niż te wynikające z łącznego zestawienia ilości substancji psychotropowej lub środka odurzającego zbytych (udzielonych _skonkretyzowanym osobom.

- nie była dowolną , a przez to wadliwą ocena znaczenia w tym zakresie wyjaśnień i zeznań złożonych przez T. M. który przesłuchiwany jako podejrzany w innym postępowaniu karnym wyjaśnił (k. 1334) „ jednak z K. mój pierwszy kontakt miał miejsce dopiero w drugiej połowie 2016 r.. Skontaktował nas ze sobą nasz wspólny znajomy − K. B.. To po prostu mój znajomy, nie miałem z nim żadnych transakcji narkotykowych. Kiedy K. się ze mną skontaktował to zapytał mnie o możliwość zakupu u mnie mefedronu . Powiedział do mnie, że ma coraz więcej klientów na ten rodzaj narkotyku... tak zaczęliśmy współpracę ze mną... od tego momentu od zaczął kupować od mnie ten mefedron ” z czym korespondują zeznania złożone w charakterze świadka (k 2275) „ później doszło do jakichś spotkań ale szczegółów nie pamiętam... T. K. (1) chciał od mnie narkotyki marihuanę amfetaminę. Doszło do stałej współpracy między nami, zaopatrywała oskarżonego w narkotyki” dostrzegając , iż z uwagi na upływ czasu świadek mógł pewnych okoliczności nie pamiętać . Mając na uwadze czas podany w czasie przesłuchania w charakterze podejrzanego to odpowiada wymogom art. 7 k.p.k. ocena wyrażająca się we wniosku , iż z treści relacji tej osoby wynika jednoznacznie, że do kontaktu ze strony oskarżonego ze świadkiem doszło w drugiej połowie 2016 r. , jedyną przyczyną pojęcia tego kontaktu przez oskarżonego, znającego wcześniej świadka, była chęć uzyskania dostępu do określonego rodzaju i ilości narkotyków , w związku z czym odpowiada zasadom logiki i doświadczenia życiowego ustalenie, iż skoro nawiązanie kontaktów było motywowane takim zamiarem oskarżonego to niezwłocznie po nawiązaniu tego kontaktu oskarżony podjął wątek nabywania narkotyków i niezwłocznie, po ustalenia warunków transakcji to jest ilości oraz ceny , rozpoczął nabywanie tych narkotyków. Brak aktualnie dowodowych możliwości bliższego sprecyzowania np. w którym miesiącu 2 połowy roku 2016 r. doszło do rozpoczęcia współpracy w zakresie obrotu narkotykami nie czyni wadliwym, maksymalnie możliwe w tych realiach precyzyjne ustalenie co czasu wyrażające się w zwrocie w „od połowy 2016 r.”

- ustalenie Sądu Okręgowego w tym zakresie znajduje także wsparcie w wyjaśnieniach samego oskarżonego, który co prawda wskazywał jako dostawcę inną osobę to jednak jednoznacznie wskazał (np. w wyjaśnieniach z 12 września 2018 r. k 579) „ w 2016 r. ja kilka razy zakupiłem od niego amfetaminy, to było 2 razy... Oba zakupy były w 2016 r., to był okres wakacyjny, nie pamiętam dokładnie kiedy” wskazując przy tym ilości obejmujące setki gram amfetaminy przyznając następnie , iż od wskazanej przez siebie osoby nabywał następnie w celu handlu także inne rodzaje substancji psychotropowej i środki odurzające , wskazując czas takiej rozszerzonej współpracy (tożsama karta „to się działo od jesieni 2016 r. „)

Co do kary i innych rozstrzygnięć .

Za częściowo trafny uznano zarzut kwestionujący wysokość orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności .

W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art.53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary –,przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia . Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza ,że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego , co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu ,że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej , którego orzekanie kary jest zbędne , a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej , rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Zarzut rażącej niewspółmierności kary , niezależnie od kierunku, o którym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k. w kontekście powyższych wskazań może zatem in concreto okazać się skutecznym w razie wykazania przez podnoszącego zarzut jednej z niżej wskazanych sytuacji: wykazania wpływu na wysokość orzeczonej kary wzięcia przez orzekający sąd okoliczności z tej perspektywy irrelewantnej bądź to z perspektywy art. 53 § 1 k.k. jako takiego , bądź też okoliczności na płaszczyźnie dyrektyw sądowego wymiaru kary mających znaczenie ,natomiast nie występujących in concreto, wadliwie ustalenie istnienia okoliczności obciążającej lub wadliwe nie nieustalenie okoliczności łagodzącej ,wreszcie przydanie nadmiernego znaczenia poszczególnym, relewantnym okolicznościom.Jednocześnie w kontekście tego ,iż przedmiotem oceny jest kara łączna , nie zaś jednostkowe przypomnieć należy na gruncie art.85 a k.k. , że jak trafnie przyjmowano w orzecznictwie i doktrynie, dyrektywa stopnia winy i dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości nie powinny mieć zasadniczego znaczenia przy wymiarze kary łącznej, zostały one bowiem już uwzględnione w ramach karnoprawnej oceny czynów, za które wymierzono kary, będące następnie podstawą wymiaru kary łącznej; orzekanie kary łącznej powinno natomiast uwzględnić przede wszystkim elementy związane z osobą sprawcy (por. Kardas [w:] Wróbel, Zoll I/2, s. 500; wyrok SA w Katowicach z 26.07.2007 r., II AKa 186/07, Prok. i Pr.-wkł. 2008/6, poz. 29). Na gruncie brzmienia art. 85a k.k. formalnie nie jest też więc wykluczone uwzględnianie innych niż wymienione w tym przepisie dyrektyw wymiaru kary, w tym dyrektyw bardziej szczegółowych, jak np. dyrektywa bliskości czasowej popełnionych przestępstw czy wskazująca na ich liczbę. Jednocześnie rodzaj zaatakowanego dobra danym przestępstwem jest koniecznym elementem danej kwalifikacji , podobnie działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej tam gdzie stanowi konieczne znamię typu czynu zabronionego czy podstawę kwalifikacji prawnej w zakresie art.65 § 1 k.k. Orzekając karę łączną, w kontekście tak zwanego związku przedmiotowo - podmiotowego, wyznaczającego na gruncie dorobku orzecznictwa i doktryny, nie skodyfikowane przed lipcem 2015 r. ,dyrektywy wymiaru kary łącznej to mają one zastosowanie ,na tyle na ile wyznacza ten związek stopień demoralizacji oskarżonego , wyznaczający z kolei wysokość kary łącznej koniecznej do osiągnięcia celów kary .Dodatkowo pamiętać należy ,iż znaczenie tego związku może nabierać tym bardziej ograniczonego charakteru im dłuższy czas upłynie od czasu popełnienia przypisanych przestępstw, im dłuższy czas upłynie od popełnienia poszczególnych przestępstw tym większego znaczenia z perspektywy wymiaru kary łącznej nabiera ustalone dowodowo z jednej strony zachowania oskarżonego w tym okresie, z drugiej zaś strony zmiany w jego sytuacji osobistej, rodzinnej i zawodowej, istotne dla oceny koniecznych środków do osiągnięcia celów kary (przy oczywistym założeniu, że ujawnione okoliczności mogą z jednej strony przemawiać za możliwością osiągnięcia celów kary łącznej przy orzeczeniu jej w granicach absorpcji lub zbliżonej, z drugiej zaś uzasadniać wymiar tejże wysokości zbliżonej lub równej maksimum stawowego ).

In concreto za uznaniem orzeczonej kary łącznej ( możliwe było orzeczenia kary łącznej w granicach od 2 lat i 10 miesięcy do 4 lat i 4 miesięcy) pozbawienia wolności za rażąco surową , co w efekcie skutkowało jej obniżeniem do 3 lat przemawiały następujące okoliczności :

Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku w części poświęconej karze łącznej wymierzonej oskarżonemu wskazuje , iż Sąd I instancji, dostrzegł bliskość podmiotowo − przedmiotową obu przypisanych oskarżonemu przestępstw wskazując, iż przemawia to przeciwko wymierzeniu kary łącznej przy zastosowaniu zasady kumulacji, przemawiając za zasadą asperacji, przy czym w ocenie Sądu Apelacyjnego określając zakres zastosowania asperacji w niedostatecznym stopniu uwzględniono to , iż związek pomiędzy obu przypisanymi przestępstwami jest maksymalnie bliski w tym znaczeniu, iż analiza poglądów wyrażanych w doktrynie oraz orzecznictwie wskazuje m.in. na występowanie poglądu zgodnie z którym w przypadku zachowań stanowiących 2 czyny z których jeden polega na posiadaniu określonego rodzaju narkotyków w celu ich następczego udzielenia, wprowadzenia do obrotu lub uczestniczenia w obrocie , drugi zaś polegającego na realizacji wskazanych zachowań to zachowanie polegające na uprzednim posiadaniu nie podlega odrębnemu ukaraniu w ramach konstrukcji tak zwanego czynów współukaranego uprzednio to jest jako środek do dokonania dalej idącego przestępstwa, zaś w przypadku zachowania w znaczeniu prawnym odpowiadającego pojęciu jednego czynu zachowanie to nie powinno być kwalifikowane kumulatywnie (w rozumieniu art. 11 § 2 k.k.) także z art. 62 ustawy przeciwdziała narkomanii z uwagi na pozorność takiego zbiegu. Nawet niez akceptowanie tego rodzaju poglądu, do czego Sąd Okręgowy miał prawo, nie może zmienić oceny, iż zachowanie przypisane w punkcie II a więc posiadanie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych przez oskarżonego nie było celem samym w sobie, nie było przeznaczone na użytek własny lecz stanowić miał ośrodek do kontynuacji zachowań analogicznych jak przypisane w ramach przestępstwa z punktu III (przy zastosowaniu konstrukcji czynu ciągłego, kumulatywnie kwalifikowanego) i gdyby oskarżony zatrzymane narkotyki zdołał sprzedać to odpowiadałby tylko za jedno przestępstwo, o istocie takiej jak przypisane w punkcie III, a zatem z tego powodu związek pomiędzy przestępstwami przypisanymi oskarżonemu jest szczególnie bliskich, co zdaniem Sądu Apelacyjnego przemawia za zastosowaniem zasady aspiracji ale wyraźnie dalej idącej w kierunku absorpcji niż uczyniono to w zaskarżonym orzeczeniu,

Po wtóre niedostatecznie w kontekście dyrektyw wymiaru kary łącznej z art. 85 a k.k. uwzględniono okoliczności związane z:

− upływem czasu od dokonania przestępstwa (ponad 6 lat ) i niedokonanie od tego czasu kolejnych przestępstw,

− pozytywną opinię w czasie wykonywania wobec niego w okresie od grudnia 2021 r. do września 2023 r. kary pozbawienia wolności ,

− sposobu życia po opuszczeniu zakładu karnego na który składa się m.in. niezwłoczne podjęcie pracy, pozytywna opinia jak też okoliczności związane z aktualną sytuacją rodzinną oskarżonego na którą składają się ujawnione w trakcie postępowania odwoławczego okoliczności związane ze stanem zdrowia matki oskarżonego i wykonywaniem opieki nad nią , jak też stanu zdrowia psychicznego żony oskarżonego

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu orzeczono mając na uwadze udział w postępowaniu odwoławczym, przy zakończeniu postępowania na jednym terminie rozprawy, należny podatek od towarów i usług, wniosek obrońcy wraz z oświadczeniem iż koszty te nie zostały do tej pory w żadnej części pokryte. Podstawę ku temu dawał przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r., poz. 1513, z późniejszymi zmianami) w związku z § 4 ust.3 i § 17 ust.2 pkt.5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 14 maja 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 763).

2.  w zakresie apelacji oskarżonej K. K. (1) (oraz zarzutów apelacji T. K. (1) dotyczących ustalenia o działaniu wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1)) .

Jako trafne oceniono zarzuty kwestionujące prawidłowość oceny Sądu I instancji dowodów w zakresie dokonania ustaleń co do znamion przedmiotowych oraz podmiotowych przestępstw przypisanych oskarżonej K. K. (1) w punkcie IV i V, a w konsekwencji ustaleń w zakresie przestępstw przypisanych oskarżonemu T. K. (1) w zakresie związanym z przyjęciem , iż przypisanych przestępstw oskarżony miał dopuścić się w ramach współsprawstwa z oskarżoną. Uznając za wadliwą z perspektywy przesłanek wynikających z art. 7 k.p.k. ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, a w konsekwencji wadliwość ustaleń faktycznych związanych z przyjęciem , iż zachowanie oskarżonej realizowało znamiona przedmiotowe i podmiotowe przypisanych przestępstw (bądź jakkolwiek innych, w szczególności niesprawczych form przestępczego współdziałania to jest pomocnictwa, w miejsce przyjętego przez Sąd I instancji współsprawstwa ) miano na uwadze argumenty zawarte w apelacji oskarżonej (w analogicznym zakresie także w apelacji oskarżonego), które ujmowane łącznie z pozostałymi, doprowadziły Sąd Apelacyjny do przekonania, iż przedstawiony przez oskarżyciela publicznego materiał dowodowy z uwzględnieniem treści poszczególnych dowodów, wniosków z nich wynikających, zasad doświadczenia życiowego i logiki nie daje niebudzących wątpliwości podstaw do stwierdzenia ponad wszelką wątpliwość, iż działania (zaniechania ) oskarżonej odpowiadają znamionom przestępstwa. Dokonując takiej oceny Sąd Apelacyjny miał na uwadze co następuje:

− porównanie treści zarzutów postawionych oskarżonemu T. K. (1) w akcie oskarżenia , a to w punkcie II oraz III z zarzutami postawionymi K. K. (1) w pkt. IV oraz V (część wstępna zaskarżonego wyroku) w zakresie relewantnym dla rozstrzygnięcia o apelacji oskarżonej (uniewinnienie oskarżonego od zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej nie zostało zaskarżone na niekorzyść oskarżonego), wskazuje po pierwsze iż oskarżyciel zarzucił obojgu oskarżonym, iż w okresie od czerwca 2016 r. do 19 czerwca 2018 r. przetwarzali określone, wskazane w treści zarzutu środki odurzające i substancje psychotropowe, przy czym ,co znamienne, wskazano wyłącznie środki faktycznie zabezpieczone 19 czerwca 2018 r. w mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonych (na marginesie zauważając iż już wówczas nie dostrzeżono, niezależne od dalszych ustaleń, iż wskazany w zarzucie związek chemiczny nie był faktycznie wykorzystywany do przetwarzania, iż wątpliwym byłoby biorąc pod uwag jego postać wykorzystywanie go np. do ziela konopi innych niż indyjskie czy też dodawania do już istniejących tabletek z substancją psychotropową). W zaskarżonym wyroku w miejsce tego zarzutu przyjęto , iż zachowanie oskarżonych miało polegać na posiadaniu, w danym dniu, wskazanych w opisie ilości substancji psychotropowych i środków odurzających (tożsamych rodzajowo i ilościowo jak zarzucane). W zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie III oskarżyciel publiczny przyjął ,iż zachowanie oskarżonego polegało na udziale w obrocie znaczną ilością środków odurzających i substancji psychotropowej (ze wskazaniem ich rodzaju i ilości) poprzez ich nabycie i przechowywanie celem dalszej odsprzedaży, jednocześnie polegało w stosunku do skonkretyzowanych odbiorców, ilości i dat transakcji na zbywaniu im określonego rodzaju środka odurzającego lub substancji psychotropowej, czyniąc tak co do 7 osób. Jednocześnie w przypadku oskarżonej K. K. w zakresie zarzutu z punktu V oskarżyciel zarzucił jej udział w obrocie mniejszej ilości środków odurzających oraz substancji psychotropowych to jest wyłącznie tych które zostały zabezpieczone 19 czerwca 2018 r. , przy czym udział ten miał polegać wyłącznie na ich posiadaniu celem dalszej odsprzedaży, innymi słowy oskarżyciel publiczny uznał ,iż zebrany w postępowaniu przygotowawczym materiał dowodowy nie pozwala na sformułowanie zarzutu , iż oskarżona miała także uczestniczyć w obrocie innymi narkotykami , w szczególności co do rodzaju ilości tożsamych lub obejmujących w części to co zarzucono oskarżonemu (ponad zatrzymane 19.06.) , po wtóre iż dowody nie pozwalają na przyjęcie , iż zachowanie oskarżonej czy to w formie współsprawstwa czy pomocnictwa zrealizowało znamiona udziału w obrocie poprzez zbywanie innym osobom czy też znamiona przestępstwa udzielania narkotyków , w szczególności w zakresie osób skonkretyzowanych co do oskarżonego. W zaskarżonym wyroku przy pozostawieniu w przypadku oskarżonego ustalenia faktycznego co do tych wszystkich skonkretyzowanych zbywań narkotyków co do oskarżonej przyjęto (punkt V) , iż jej działanie miało polegać na udzielaniu innym osobom środków odurzających i substancji psychotropowych stanowiąc przez to element uczestnictwa w obrocie (na co wskazuje kwalifikacja z art. 56 ust. 3ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ) w części przypadków, stanowiący udzielenie w rozumieniu art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Oczywiście związanie Sądu zarzutem aktu oskarżenia dotyczy wyłącznie związania zarzucanym czynem rozumianym jako pewne zdarzenie historyczne , nie zaś jego opisem zakresie np. poszczególnych czynności wykonawczych, co może implikować odmienne oceny prawne w zakresie znamion przedmiotowych, czy też znamion podmiotowych , natomiast dokonanie tego rodzaju ustaleń faktycznych modyfikujących czyn tym bardziej , iż in concreto nastąpiło przypisanie oskarżonej w ramach surowszej bo kumulatywnej kwalifikacji prawnej dalej idących zachowań niż tylko posiadanie w celu wprowadzenia do obrotu lecz faktyczne wprowadzanie poprzez zbywanie czy też udzielanie narkotyków ich ostatecznym odbiorcom (konsumentom zamki nawet) winno mieć wsparcie w „nowych” dowodach lub też wykazaniu ,iż ocena oskarżyciela publicznego w tym zakresie była wadliwa , a tak zdaniem Sadu Apelacyjnego nie stało się w zaskarżonym wyroku , przy jednoczesnej ocenie ,iż zebrane dowody nie pozwalają na dokonanie nie budzących wątpliwości ustaleń w zakresie czynów taj ujmowanych jak w akcie oskarżenia .

- w zakresie oceny znaczenia nie budzących wątpliwości ustalenia co do rodzajów i ilości środków odurzających i substancji psychotropowej znalezionych w mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonych przy ulicy (...) , jak też tego iż mieszkanie to było zajmowane o dłuższego czasu przez oboje oskarżonych, lokalizacji w mieszkaniu w jakiś odnaleziono powyższe narkotyki ,w szczególności zaś wypowiedzi K. K. (1) sformułowanych 19 czerwca 2018 r. do funkcjonariuszy policji dokonujących przeszukania tego mieszkania (po tym jak nie zdołano zatrzymać oskarżonego po jednej z transakcji mających miejsce poza mieszkaniem) Sąd I instancji (w sytuacji w której oskarżona jako podejrzana nigdy nie przyznała się do stawianych zarzutów, składając określonej treści wyjaśnienia dotyczące m.in. świadomości iż mieszkaniu są narkotyki, do kogo należą, do czego mogło być wykorzystywane, dotykania niektórych z pojemników zawierających narkotyki) w szczególności , iż mają należeć te narkotyki do niej , oceniając zeznania świadków − funkcjonariuszy policji słyszących te wypowiedzi słusznie (choć zdaniem Sądu Apelacyjnego biorąc przypisanie obu przestępstw niekonsekwentnie) nie wziął pod uwagę (a co najmniej nie powinien brać pod uwagę) tych wypowiedzi. Nie ulega bowiem wątpliwości po pierwsze to , iż oskarżona, co znajduje potwierdzenia wyniku badania na zawartość alkoholu, znajdowała się (miała w tym dniu urodziny zamki ) w istotnym stanie nie trzeźwości , do tego w określonym stanie emocjonalnym (wejście policji , poszukiwanie jej męża, przeszukanie i kolejno ujawnianie narkotyki) , który doprowadził ją do stanu (kiedy miała formułować te wypowiedzi ) opisanego w notatce urzędowej z 20 czerwca 2018 r.( k. 1 − 2 ) „ kobieta zachowywała się irracjonalnie. Postanowiono dokonać przeszukania mieszkania celem potwierdzenia informacji o prowadzonym procederze... Ujawniono tam środki odurzające w postaci białego proszku Suszu roślinnego w znacznych ilościach. Kobieta zapytana o osobę która jest właścicielem ujawnionych środków odurzających oświadczyła, że należą do niej. W związku z powyższym została zatrzymana” . Oczywiście nie była wówczas podejrzaną w rozumieniu art.71 § 1 k.p.k. bez wątpienia była natomiast osobą podejrzewaną przez obecnych funkcjonariuszy (potwierdza to podstawa zatrzymania wymieniona w protokole zatrzymania k 3 ).W tym kontekście Sąd Apelacyjny akceptuje wyrażane w doktrynie stanowiskom , że osoba podejrzana powinna dysponować prawem do obrony z racji faktycznego skierowania względem niej lub skupienia na niej czynności ścigania karnego (np.: R. K., Prawo do obrony osoby podejrzanej, Prok. i Pr. 2016/2, s. 17 i n.; C. K., „Osoba podejrzana” oraz „potencjalnie podejrzana” w polskim procesie karnym a zasada nemo se ipsum accusare tenetur, (...), s. 61 i n.; A.M. T.-Paciorek, Pojęcie osoby podejrzanej i jej uprawnienia, Prok. i Pr. 2011/11, s. 56 i n.; P. N., Definicja podejrzanego i oskarżonego a konstytucyjne prawo do obrony, CzPKiNP (...), s. 68) , obejmujące m.in. prawo do odmowy wypowiedzi , czego winna być świadoma ( pouczona ) , a czego in concreto zabrakło .Nie budzi także wątpliwości to ,iż przedmiotowe wypowiedzi oskarżonej były wynikiem nie jej spontanicznej wypowiedzi lecz odpowiedzią na pytania policjantów dokonujących odnalezienia kolejnych miejsc z narkotykami , elementem swoistego przedprocesowego rozpytania na okoliczności zasadnicze dla odpowiedzialności karnej ,

- oskarżyciel publiczny nie przedstawił dowodów pozwalających zakwestionować wiarygodność wyjaśnień oskarżonej wskazującej, iż mogła dotykać część pojemników (szeroko rozumianych) w której znajdowały się narkotyki wskazując przy tym, odpowiadających zasadom doświadczenia życiowego, przyczyny takiego zachowania kiedy np. miało chodzić o pojemnik stojący w lodówce, czy szafce kuchennej, biorąc pod uwagę wielkość mieszkania, jego bieżące wykorzystywanie dla codziennego życia przez oboje oskarżonych.Mając na uwadze zapisy w przeszukania protokół (k.6 − 8 ) , protokole oględzin miejsca (k.13 − 15 sporządzonego przez już innych funkcjonariuszy niż osoby dokonujące przeszukania i zatrzymania ), dokumentację fotograficzną (k.516) nie ulega wątpliwości iż narkotyki znajdowały się co najmniej w kilku, różnych miejscach , część z nich np. lodówka czy szafka kuchenna koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonej , stąd np. wykazanie dowodowe kontaktu oskarżonej z wszystkimi opakowaniami ze wszystkich miejsc (np. torby) mogłoby potencjalnie prowadzić do odmiennej oceny tych wyjaśnień . W tym zakresie przedstawione przez oskarżyciela dowody wskazują : k. 83 − 85 zapis dotyczy 2 słoików, na jednym z nich stwierdzono istnienie śladów nadających się do dalszych badań daktyloskopijnych k. 88 notatka urzędowa ze wstępnych badań śladów na worku foliowym z nabojami oraz słoików o którym mowa we wcześniejszych opinii , porównanie ze śladami oskarżonej brak zgodności , k.485 − 495 opinia daktyloskopijna różnego rodzaju przedmiotów w tym słoiki ,plastikowe pojemniki , opakowania foliowe zabezpieczone podczas przeszukania , ustalono na których przedmiotach znajdują się ślady nadających się do identyfikacji, które ze śladów nie nadają się do identyfikacji , wreszcie na których nie znaleziono śladów linii papilarnych , k.497-506 opinia daktyloskopijna dot. kolejnych przedmiotów znalezionych , w tym słoiki , plastikowe pojemniki woreczki foliowe. Stwierdzono obecność na części z nich śladów nadających się, wstępnie, do identyfikacji, ślady nienadające się ,jak też przedmioty na których nie stwierdzono śladów daktyloskopijnych. Brak opinii z zakresu badań identyfikacyjnych tych śladów które się nadają ze śladami oskarżonych , innymi słowy brak dowodu podważającego wiarygodność wyjaśnień oskarżonej ,

- w zakresie zabezpieczonej w czasie przeszukania kartki z odręcznymi zapiskami (k. 12) oskarżyciel publiczny nie przedłożył dowodów pozwalających zakwestionować wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) , iż zapisy na jednej stronie tej kartki, dotyczące 9 kwot z przypisanymi do nich opisami pozycji zostały sporządzone przez tego oskarżonego, nie zaś oskarżoną (w szczególności w zakresie pozycji określonych zwrotami „feta , zioło”) . Zapis widniejący z drugiej strony zawierający zwrot „tableta” wraz z numerem telefonu mający pochodzić od oskarżonej choć uwagi na użyty zwrot mógłby potencjalnie prowadzić do pewnych skojarzeń, to z pewnością nie oczywistych, nie przedstawił oskarżyciel publiczny dowodów zmierzających do wyjaśnienia charakteru tego zapisu oraz zakresu istoty kontaktów z wymienionym tam numerem telefonu dlatego nie może on być zdaniem Sądu Apelacyjnego w tych realiach dowodowych traktowany jako dowód wspierający tezę o sprawstwie oskarżonej,

- nie ulega wątpliwości , iż istotną część ustaleń faktycznych zarówno oskarżyciel publiczny jak też Sąd I instancji w zakresie dotyczącym oskarżonego T. K. (jak ktoś innych oskarżonych za wyjątkiem K. K. (1)) dokonał w oparciu o dokonane w ramach kontroli operacyjnej nagrania rozmów telefonicznych, ocenionych następnie z uwzględnieniem dowodu z opinii biegłego w zakresie interpretacji używanych w trakcie rozmów pojęć mających maskować ich treść jako dotyczących obrotu bądź zbywania różnego rodzaju narkotykami. Niezależnie od kwestii procesowej dopuszczalności wykorzystania wyników tych, kilku, kontroli operacyjnych co do oskarżonej, wobec której takiej kontroli nie stosowano, to zasadnicze znaczenie ma to , iż mimo czasu i ilości trwania tych kontroli, ilości utrwalonych rozmów nie zawierają one rozmów z oskarżoną, w szczególności poświęconej w jakimkolwiek zakresie kwestii narkotyków, w rozmowach tych brak jest także odniesienia się do oskarżonej np. wskazania iż to z nią należy się kontaktować w sprawie jakiejś transakcji, że to ona np. wyda jakiś narkotyk, udzieli informacji itp. w szczególności wobec np. niemożności udziału w niej oskarżonego T. K. (1) (co potwierdza także stanowisko zajęte przez oskarżyciela publicznego na rozprawie odwoławczej). Skoro oskarżona miała współdziałać przez praktycznie 2 lata z oskarżonym nie tylko poprzez posiadanie danych narkotyków ale także poprzez uczestniczenie w obrocie mającą mieć postać przekazywania innym osobom czy też udzielania ich innym osobom, to biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego trudno zrozumieć, skoro kontakt telefoniczny był w istocie podstawową metodą kontaktu co do danych transakcji, brak oskarżonej w tych rozmowach w obu wskazanych zakresach, tym bardziej że brak dowodowych podstaw do przyjęcia , iż oskarżona używała by kilku numerów telefonów, w szczególność zarejestrowanych na inne osoby. Okoliczność ta, istotna zdaniem Sądu Apelacyjnego, umknęła uwadze Sądu I instancji mając na uwadze treść pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wpływając przez to na rezultat ostatecznej oceny dowodów i poczynione ustalenia faktyczne,

- w zakresie dowodów o charakterze osobowym , w kontekście wyjaśnień oskarżonej przeczącej swemu sprawstwu , nie przeczącej świadomości pewnych okoliczności ( pamiętając ,iż przestępstwo polegające na zaniechaniu może popełnić wyłącznie osoba mająca prawny obowiązek działania , którego oskarżona nie miała ) :

- wyjaśnienia T. K. do początku przeczącego współdziałaniu z oskarżoną w zakresie przypisanych przestępstw ,

- wyjaśnienia R. G. (k.2190 2191 , wyjaśnienia z t.VII k.16-20) „ nigdy nie widziałem tam żony T. K. (1) … ja nigdy nie wszedłem do domu… ta transakcję były przed domem w parku. Z osób objętych aktem oskarżenia znam T. K. (1) i P. M.... „

- M. G. (tom XI 12 − 16,29 – 31) opisuje wielokrotne nabywanie narkotyków przez okres około roku , „ w jakiejś rozmowie między żoną a K. K. (1) dowiedziałem się że K. sprzedaje narkotyki... Ja miałem do niego numer od K. która przekazała to numer mojej żonie. Wielokrotne transakcje poza domem ,T. K. (1) przyjeżdżał samochodem, przeważnie sam „były takie ze dwie sytuacje że razem z nim przyjechała jego żona K., wtedy on wysiadł z auta i mi przekazał to narkotyki przy aucie, ona to musiała widzieć, bo nawet T. nie gasił auta. Te dwie sytuacje miały miejsce pod moim miejscem zamieszkania” .Z tej relacji nie wynika po pierwsze kontekst rozmowy pomiędzy oskarżoną a żoną świadka, w szczególności dający nie budzące wątpliwości podstawy do przyjęcia, iż rozmowa ta nakierowana była przez oskarżoną, w ramach współsprawstwa z oskarżonym czy też pomocy w dokonywaniu przez niego przestępstwa , na pozyskanie kolejnego klienta, a nie np. rozmowy pomiędzy znajomymi z których np. oskarżona mogła wyrażać swoje obawy czy lęki związane ze świadomością że mąż handluje narkotykami. W zakresie okoliczności które jak można zasadnie domniemywać Sąd I instancji przypisał szczególne znaczenie a więc obecności oskarżonej przy 2 transakcjach to zdaniem Sądu Apelacyjnego nawet przy założeniu, iż istotnie oskarżona widziała obie te transakcję, a pamiętać należy iż chodziło sytuację w której transakcja nie odbywała się w samochodzie lecz poza nim, świadek jak można zasadnie wnioskować skoncentrowany był na szybkim sfinalizowaniu transakcji nabycia narkotyków dla uniknięcia ryzyka z tym związanego , stąd widząc osobę siedzącą w samochodzie mógł nie zwrócić właściwej uwagi na to czy ta patrzy i widzi transakcję , to świadomość wynikająca z zauważenia nie prowadzi do jedynego możliwego wniosku , a więc iż ta obecność jest wynikiem działania wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym czy też udzielania mu pomocy, w tym przypadku w postaci psychicznego wsparcia, skoro nie ulega wątpliwości, iż oskarżona nie wysiadała z samochodu, nie przekazywała czegokolwiek oskarżonemu , a tym bardziej świadkowi, nie prowadziła z nim jakiejkolwiek rozmowy, brak jest podstaw do przyjęcia iż sama obecność przy transakcji jest przy tym wyrazem psychicznego nastawienia, chęci udzielenia wsparcia oskarżonemu, skoro przedmiotowa transakcja była jedną z szeregu już w przeszłości przeprowadzonych przez oskarżonego, mechanizm jej przeprowadzenia był typowy dla wypracowanego przez oskarżonego, wręcz rutynowy, oskarżony od dłuższego czasu handlujący narkotykami nie potrzebował żadnego psychicznego wsparcia, wreszcie nie była to także pierwsza transakcja z udziałem świadka, oskarżony znał był wcześniej, dokonywał z nim już wielokrotnie transakcji stąd w przypadku 2 przedmiotowych nie istniał żaden racjonalny powód dla których udział w niej oskarżonej byłby zasadny czy przynajmniej pomocny, stąd uprawniony jest wniosek iż, obecność oskarżonej była kwestią przypadku wynikającego chociażby z prozaicznego wspólnego wyjazdu w związku z codziennymi sprawami, przy okazji którego oskarżony dokonał kolejnej transakcji narkotykowej, stąd obecność oskarżony nie może być oceniona jako wyczerpujące znamiona współsprawstwa czy pomocnictwa.

- P. M. (tom XV k 12 – 17) „ nigdy nie byłem u niego w mieszkaniu przyjeżdżał oskarżony lub ja przyjeżdżałem” wskazuje liczne transakcje do czasu jego zatrzymania , nigdy nie było tak aby kupował w zastępstwie od innej osoby np. od kobiety ,

- K. C. (1) (k . 1817 , 2249 – 2250) opisuje transakcje z oskarżonym, „ przychodziłem do mieszkania … poznałem jego żonę K.” , umawianie się wcześniejsze telefonicznie z oskarżonym na transakcje . „ W czasie odbioru amfetaminy od K. wiem że jego żona była w domu ale czy była obecna przy transakcjach to nie wiem my się rozliczaliśmy na boku zawsze. On chował te amfetaminy gdzieś mieszkaniu. Ja mogę powiedzieć tylko tyle, że K. K. (1) była świadoma że T. K. sprzedaję narkotyki. Byłem tam w mieszkaniu i ona tam była nieraz obecna, narkotyki leżały w kuchni i na pewno to widziała i miała świadomość” . Dowód ten potwierdza a nie podważa wyjaśnienia oskarżonej , potwierdzającej świadomość ,że w mieszkaniu są narkotyki i handluje nimi oskarżony . ( w postępowaniu przygotowawczym K. C. wyjaśnił k. 1817 „ on mieszkał z żoną o imieniu K.. Razem sobie ćpali ale nie wiem czy ona coś też z nim handlowała. Z tego co mi wiadomo to T. głównie się tym zajmował sam. Jak nie było go w domu to nie było możliwości dostania narkotyków, przynajmniej dla mnie. K. nie utrzymywała ze mną kontaktów” ).

Łączne uwzględnienie powyższych okoliczności prowadzi zdaniem Sądu Apelacyjnego do wniosku ,iż nie kwestionowana świadomość oskarżonej co do tego ,iż w mieszkaniu są narkotyki ( choć bez pełnej świadomości co do wszystkich rodzajów , ilości i miejsc przechowywania ) oraz ,że obraca nimi jej mąż nie są wyrazem woli (zamiaru ) współdziałania w ramach współsprawstwa lub pomocnictwa lecz stanu swoistego znoszenia , trafnie ocienianego m.in. w przywołanym w apelacji orzecznictwie, nie odpowiadającego pojęciu „ posiadania „ w rozumieniu art.62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii a tym bardziej dalej idącym znamion przestępstw z art.56 czy 59 tej ustawy .Konsekwencją tej oceny była zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzutu dokonania zarzucanych i przypisanych jej przestępstw.

O wydatkach postępowania odwoławczego w zakresie K. K. orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. związku z art. 632 pkt. 2 k.p.k. ,poprzez obciążenie nimi Skarbu Państwa ,skoro doszło do uniewinnienia oskarżonej , w przypadku zaś T. K. w oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając Skarb Państwa wydatkami postępowania odwoławczego. W tym zakresie wzięto pod uwagę stan osobisty i rodzinny oskarżonego , sytuację majątkową i możliwości zarobkowe, które to możliwości zarobkowe zasadniczo ogranicza fakt orzeczenia kary pobawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania

SSA Andrzej Szliwa SSA Piotr Kaczmarek SSA Janusz Godzwon