Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

S. S. został obwiniony o to, że:

W okresie od dnia 30 stycznia 2016r. do dnia 05 lutego 2016r., tj. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, w W. przy ul. (...) będąc właścicielem pojazdu marki N. o nr. rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży M. (...) (...) W., komu powierzył ww. pojazd do kierowania lub używania w dniu 13 stycznia 2016 r. o godz. 08:45, tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. art. 78 ust. 4 ustawy z dn. 20.06.1997 r. ,,Prawo o ruchu drogowym”.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 stycznia 2016 roku około godziny 08:45 S. S., prowadzący pojazd marki N. o nr. rej. (...), przywiózł swoją schorowaną matkę B. S. posiadającą I stopień niepełnosprawności do prawnuczki na ul. (...) w W.. Jego matka B. S. porusza się o dwóch kulach i ma bardzo duże problemy z chodzeniem, w związku z czym wymaga pomocy innych osób. B. S. posiada również Kartę parkingową dla osób niepełnosprawnych ( nr (...)) obowiązującą do dnia 22 grudnia 2019 r. S. S. nie widząc innych wolnych miejsc, zaparkował pojazd marki N. o nr rej. (...) przy ul. (...) na przecziwko numeru 20 w W. w miejscu do tego nie wyznaczonym, nie stosując się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabliczką „nie dotyczy zatok”. Nieprawidłowe parkowanie zostało ujawnione przez S. Miejskiego M. K., wobec kierującego tym pojazdem zostało wystawione wezwanie do osobistego stawiennictwa w celu złożenia wyjaśnień w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 kw w terminie 7 dni roboczych od dnia 29 stycznia 2016 r. w siedzibie Straży M. (...) (...) W..

W piśmie z dnia 26 stycznia 2016 roku, które zostało osobiście odebrane przez S. S. w dniu 29 stycznia 2016 roku Straż M. (...) (...) W., VI Oddział (...), wezwała S. S. do wskazania w terminie 7 dni, komu powierzył pojazd marki N. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 13 stycznia 2016 roku. W piśmie (k. 4) wezwano S. S. do wypełnienie części B przesłanego formularza (wskazania komu powierzył pojazd), bądź części C – w przypadku nie wskazania komu właściciel lub posiadacz powierzył pojazd, zawierającego zgodę na przyjęcie grzywny w drodze mandatu karnego za wykroczenie z art. 96 § 3 kw.S. S. został pouczony, że niedopełnienie obowiązku określonego w art. 78 ust. 4 i 5 Ustawy o ruchu drogowym, tj. nie wskazanie komu powierzono pojazd do kierowania bądź używania w oznaczonym czasie, naraża na odpowiedzialność za wykroczenie z art. 96 § 3 kw. S. S. nie udzielił odpowiedzi na wyżej wskazane pismo, ani na żadne inne pismo w tej sprawie ze Straży Miejskiej.

S. S. ma 55 lat. Ma wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest mechanikiem. Nie pracuje z uwagi na długotrwałe zwolnienie lekarskie. Jest żonaty, posiada jedną córkę. Utrzymuje się z zasiłku chorobowego w kwocie 1200 złotych. Nie posiada majątku. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie był dotychczas karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień obwinionego S. S. (k. 31v-32), notatki urzędowej (k. 1), wezwania (k. 2), dokumentacji fotograficznej (k. 3), wezwania wraz ze zwrotnym poświadczeniem odbioru (k. 4-6), zawiadomienia wraz ze zwrotnym poświadczeniem odbioru (k. 7-8), sprzeciwu wraz z rysunkiem (k. 20), dokumentacji dot. Pani B. S. (k. 21-23), karty karnej (k. 30).

Przesłuchany na rozprawie obwiniony S. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia (k. 31v-32), w których wskazał, iż podtrzymuje to, co napisał w sprzeciwie, tj., że nie zgłosił sprawcy wykroczenia i nie pamięta, żeby odbierał awizo osobiście na poczcie, ale ponieważ samochodem kieruje tylko i wyłącznie on od 1999 roku, od daty nabycia samochodu to i w tej sytuacji kierowcą był on. Następnie obwiniony wskazał, że powołuje się na wyrok Trybunału, który podparty jest artykułami 96 § 3 k.w. i art. 78 § 1 k.p.k. w zw. z art. 74 § 1 k.p.k. w zw. z art. 23 § 2 k.p.w., iż właściciel i posiadacz pojazdu nie ma obowiązku wskazania, kto kierował pojazdem jeżeli sam go używał. Po okazaniu mu dokumentu w postaci zwrotnego poświadczenia odbioru z k. 6, S. S. oświadczył, że wygląda, na to, że to w takim razie to on odebrał wezwanie, bo jest tam jego podpis. Obwiniony dodał, że zawoził w miejsce, gdzie zaparkował, swoją mamę, która chodzi o dwóch kulach, do prawnuczki, a jego mama ma stwierdzony 2 stopień niepełnosprawności, a w momencie, kiedy wyszedł samochód przestawić Straż Miejska odjechała, więc nawet nie miał możliwości wyjaśnić tej sytuacji.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach obwinionego S. S., a także na nieosobowym materiale dowodowym w postaci: notatki urzędowej, wezwań, dokumentacji fotograficznej oraz karcie karnej.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego co do okoliczności, iż to on w dniu 13 stycznia 2016 r. prowadził samochód N. o nr rej. (...). Nadto Sąd dał wiarę wyjaśnieniem obwinionego, w których wskazał na powody, dla których stanął w miejscu niedozwolonym. Zdaniem Sądu wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie są jasne i logiczne – przekonującym jest bowiem to, że skoro tym pojazdem porusza się tylko obwiniony, a wykroczenie miało miejsce, gdzie mieszka jego rodzina i tam przywiózł swoją schowaną matkę. Nadto musiał zaprowadzić swoją matkę, ponieważ kobieta ma problemy z poruszaniem się oraz orzeczony I stopień niepełnosprawności. Tej treści wyjaśnienia są wiarygodne i konsekwentne, gdyż obwiniony w toku postępowania wyjaśniającego także wskazał (w sprzeciwie od wyroku nakazowego), że nie zgłosił rzekomego sprawcy wykroczenia, ponieważ on na mocy obowiązujących przepisów zwolniony jest z tego obowiązku z racji tego, że to on jest właścicielem pojazdu i zarazem sprawcą wykroczenia. Wyjaśnienia te korelują z pozostałym materiałem dowodowym, tj. z dokumentacją fotograficzną. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie bezsporna jest okoliczność dotycząca faktu i miejsca zaparkowania samochodu przez obwinionego, którą obwiniony potwierdził. Ponadto jako wiarygodne Sąd uznał twierdzenia obwinionego, w których potwierdził, że nie odpowiedział na wezwanie Straży Miejskiej, ponieważ to on był sprawcą wykroczenia i tym samym osobą podejrzaną. S. S. wskazał, że to on w dniu ujawnienia wykroczenia kierował pojazdem, bo jak sam wyjaśnił tylko on kieruje tym pojazdem od 1999 roku. W ocenie Sądu, brak jest podstaw do zakwestionowania wiarygodności wyjaśnień obwinionego w tymże zakresie.

Sąd uznał nadto za całkowicie wiarygodne ujawnione w sprawie dokumenty, w szczególności te urzędowe, ponieważ mają one oficjalny charakter i zostały sporządzone przez osoby do tego uprawnione zgodnie z obowiązującymi przepisami i nie były kwestionowane w toku postępowania.

Zgodnie z treścią art. 96 § 3 k.w. właściciel, posiadacz, użytkownik lub prowadzący pojazd, wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądnie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, podlega karze grzywny.

Wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. popełnia ten kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Znamię określone w treści art. 96 § 3 k.w. może być zrealizowane również wówczas, gdy mamy do czynienia z bezczynnością, zaniechaniem, przejawiające się brakiem odpowiedzi na pismo czy ustnie zadane pytanie, osoby zobowiązanej do wskazania, na żądanie uprawionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub użytkowania w oznaczonym czasie. Niewskazaniem jest również udzielenie odpowiedzi negatywnej - odmówienie podania danych osoby kierującej pojazdem lub poinformowanie o swojej niewiedzy w zakresie ustaleń, w czyjej dyspozycji w określonym czasie był pojazd. Niewskazanie może nastąpić także w formie zaniechania udzielenia odpowiedzi. Dlatego też znamię określone w treści art. 96 § 3 k.w. może być zrealizowane jedynie wówczas, gdy mamy do czynienia z bezczynnością, zaniechaniem, np. brakiem odpowiedzi na pismo czy ustnie zadane pytanie, osoby zobowiązanej do wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub użytkowania w oznaczonym czasie.

Zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Warunkiem koniecznym do zaistnienia odpowiedzialności za wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. jest więc niewskazanie kierującego pojazdem w oznaczonym czasie. „Nie wskazanie” oznacza zarówno wyraźną odmowę wskazania (czynne zachowanie), jak również udzielenie jakiejkolwiek odpowiedzi, uniemożliwiającej uzyskanie oczekiwanej informacji, a także brak reakcji (bierne zachowanie) na wezwanie do wypełnienia obowiązku o którym mowa w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Stąd też niezależnie od tego czy obwiniony udzieliłby odpowiedzi nieprecyzyjnej („nie wiem”, „nie pamiętam”), odmówiłby podanie („nie podam”, „nie wskażę”), czy też po prostu milczałby to jego zachowanie wypełniłoby znamiona czynu określonego w art. 96 § 3 k.w. (podobnie orzeczenie Sądu Okręgowego w Białymstoku sygn. VIII Kz 444/12).

Przy czym, jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu do swego wyroku z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie o sygn. akt P 27/13: „Odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw zostanie wyłączona także w sytuacji, gdy właściciel lub posiadacz pojazdu uchylą się od obowiązku wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie w ramach prawa do obrony na podstawie art. 74 § 1 kpk w zw. z art. 20 § 3 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Właściciel lub posiadacz pojazdu nie mając zatem obowiązku wskazania, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, jeżeli sami tym pojazdem kierowali lub go używali i dopuścili się np. wykroczenia (…)” (tak też R.A. Stefański: Komentarz do art. 96 [w:] Wykroczenia drogowe…, teza 7-8).

W niniejszej sprawie, Sad dając wiarę wyjaśnieniem obwinionego S. S. (przy braku dowodów, które podważyłyby wiarygodność tych wyjaśnień), iż to obwiniony w niniejszej sprawie jest sprawcą wykroczenia polegającego na niezastosowaniu się do znaku B-36 jako kierujący pojazdem, podzielił wyżej przytoczony pogląd Trybunału Konstytucyjnego, iż w takim wypadku wobec sprawcy wykroczenia drogowego wyłączona jest odpowiedzialność za czyn z art. 96 § 3 kw (polegający na niewskazaniu kto ów pojazd prowadził).

W związku z powyższym, podzielając pogląd Trybunału Konstytucyjnego przytoczony powyżej, Sąd uniewinnił obwinionego od zarzuconego mu czynu.

Z uwagi na uniewinnienie obwinionego, kosztami postępowania należało obciążyć Skarb Państwa, zgodnie z art. 118 § 2 kpw.

Z/. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć oskarżycielowi publicznemu.