Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie, VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: ASR Klaudia Kłosińska

Protokolant: Łukasz Michaluk

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o wynagrodzenie

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. S. kwotę 48.987,75 zł (czterdzieści osiem tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych i siedemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 16.329,25 zł (szesnaście tysięcy trzysta dwadzieścia dziewięć złotych i dwadzieścia pięć groszy) od dnia 11 września 2017 r. do dnia zapłaty;

- 16.329,25 zł (szesnaście tysięcy trzysta dwadzieścia dziewięć złotych i dwadzieścia pięć groszy) od dnia 11 października 2017 r. do dnia zapłaty;

- 16.329,25 zł (szesnaście tysięcy trzysta dwadzieścia dziewięć złotych i dwadzieścia pięć groszy) od dnia 11 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza na rzecz M. S. od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. kwotę 2.450 zł (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty od pozwu, której strona powodowa nie miała obowiązku uiścić;

4.  nadaje wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 16.329,25 zł (szesnaście tysięcy trzysta dwadzieścia dziewięć złotych i dwadzieścia pięć groszy).

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 listopada 2018 r. ( data stempla pocztowego) M. S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. kwoty 48.987,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia
7 listopada 2016 r., sygn. akt VI P 409/15, została przywrócona na poprzednio zajmowane stanowisko pracy i płacy. Apelacja od ww. wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie, VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 kwietnia 2017 r., sygn. akt VII Pa 18/17. W dniu 26 kwietnia 2018 r., tj. kolejnego dnia po stawieniu się M. S. do pracy, pozwana wręczyła jej wypowiedzenie umowy
o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który w ocenie powódki był nieprawidłowy ( pozew z załącznikami k. 1-49).

W odpowiedzi pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana wskazała, że w jej ocenie M. S. obowiązywał trzymiesięczny okres wypowiedzenia, wobec czego powództwo jest bezzasadne ( odpowiedź na pozew
z załącznikami k. 53-158).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska
w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2012 r. M. S. została zatrudniona przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku dyrektora biura na pełny etat. Porozumieniem z dnia 20 maja
2013 r. strony dokonały zmiany ustalonego wynagrodzenia oraz ustaliły, że od dnia 1 maja 2013 r. strony obowiązuje sześciomiesięczny okres wypowiedzenia. Pozostałe warunki umowy nie uległy zmianie.

( bezsporne; nadto: umowa o pracę k. 8, 84, porozumienie k. 9, 116)

Strony zawierały dalsze porozumienia z dnia 25 czerwca 2014 r. i 2 września 2014 r., którymi zmieniały wysokość wynagrodzenia, przy czym nie zmieniały pozostałych warunków umowy. Dodatkowo w dniu 1 grudnia 2014 r. strony zawarły porozumienie dotyczące urlopu bezpłatnego, zaś w dniu 9 grudnia 2014 r. dotyczące urlopu dodatkowego oraz nagrody jubileuszowej.

( bezsporne; nadto: porozumienie k. 10, 122, 11, 123, 12, 126, 13, 129)

W dniu 22 października 2015 r. pracodawca wypowiedział M. S. umowę o pracę z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia, który miał upłynąć
z dniem 30 kwietnia 2016 r.

( bezsporne; nadto: wypowiedzenie k. 15-16, 145-148)

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2016 r., sygn. akt VI P 409/15, Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, przywrócił M. S. do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko pracy i płacy pod warunkiem zgłoszenia gotowości do pracy w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku.

( bezsporne; nadto: orzeczenie z uzasadnieniem k. 17-24)

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2017 r., sygn. akt VII Pa 18/17, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. od wyroku sądu I instancji.

( bezsporne; nadto: wyrok z uzasadnieniem k. 25-37)

W dniu 18 kwietnia 2017 r. M. S. wysłała do pracodawcy wiadomość
e-mail, w której zgłosiła gotowość do realizacji obowiązków służbowych zwracając się
z prośbą o wyznaczenie terminu rozpoczęcia czynności służbowych i skierowanie na badania lekarskie z zakresy medycyny pracy. Orzeczeniem lekarskim z dnia 20 kwietnia 2017 r. uznano M. S. za zdolną do pracy. Celem przygotowania się pracodawcy do wykonania orzeczenia, (...) SA z siedzibą w W. zwolniła M. S.
z obowiązku świadczenia pracy w okresie od 18 do 23 kwietnia 2017 r. z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

( bezsporne; nadto: pismo k. 135, orzeczenie lekarskie k. 137, 140)

M. S. stawiła się w siedzibie spółki w dniu 25 kwietnia 2017 r.

( bezsporne)

Porozumieniem zmieniającym warunki umowy o pracę zawartym w dniu 25 kwietnia 2017 r. strony w § 1 ponownie określiły stanowisko pracy M. S., miejsce zatrudnienia, ustaliły odmienną od dotychczasowej wysokość wynagrodzenia i możliwość przyznania premii. Wskazały, że pozostałe świadczenia wynikają z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) S.A. W § 2 strony uzgodniły, że „pozostałe warunki określone wyrokiem Sądu Rejonowego przywracającym pracownika do pracy, utrzymanym w mocy przez Sąd Okręgowy (sygn. akt VII P 3/17) pozostają bez zmian”. Jednocześnie M. S. została zwolniona z obowiązku świadczenia pracy
z zachowaniem prawa do wynagrodzenia w dniu 25 kwietnia 2017 r. od godziny 12.00.

( bezsporne; nadto: porozumienie k. 14, 141, 143)

Poza zmianą wysokości wynagrodzenia, w dniu 25 kwietnia 2017 r. nie uzgodniły, ani nie prowadziły rozmów na temat zmiany długości okresu wypowiedzenia.

( bezsporne; nadto: zeznania świadka G. B. k. 170-171, e-protokół z dnia 22.02.2019 r., 00:11:49-00:32:14, zeznania świadka K. B. k. 171-172,
e-protokół z dnia 22.02.2019 r., 00:34:21-00:52:27, zeznania M. S. przesłuchanej
w charakterze strony k. 214v-215, e-protokół z 24.04.2019 r., 00:02:54-00:15:33)

Wraz z zawarciem porozumienia M. S. zaproponowano rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron, jednak kobieta nie zgodziła się na zaoferowane warunki.

( dowód: zeznania M. S. przesłuchanej w charakterze strony k. 214v-215,
e-protokół z 24.04.2019 r., 00:02:54-00:15:33)

W dniu 26 kwietnia 2017 r. (...) SA z siedzibą w W. wypowiedział M. S. umowę o pracę wskazując 3-miesięczny okres wypowiedzenia, który miał upłynąć w dniu 31 lipca 2017 r.

( bezsporne; nadto: wypowiedzenie k. 38-39, 153-156)

M. S. wniosła odwołanie od ww. wypowiedzenia. Wyrokiem z dnia
8 maja 2018 r., sygn. akt VI P 183/17, Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ
w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził na rzecz M. S. od (...) SA z siedzibą w W. kwotę 48.987,75 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę. Jednocześnie Sąd nie orzekł
o zgłoszonym w toku postępowania żądaniu zapłaty.

( bezsporne; nadto: wyrok z uzasadnieniem k. 40-49, pismo zawierające modyfikację powództwa w sprawie VI P 183/17 k. 189-191)

Wynagrodzenie M. S. obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 16.329,25 zł.

(bezsporne; nadto: zaświadczenie k. 158)

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był w zasadzie bezsporny, zaś istotą sporu
w toku postępowania była kwestia interpretacji przepisów związanych z konsekwencjami orzeczenia, na mocy którego M. S. została przywrócona do pracy. Należy przy tym wskazać, że dowody z dokumentów, przedłożone w toku postępowania i umożliwiające pełną rekonstrukcję stanu faktycznego oraz uzupełniające treści zawarte w pismach procesowych stron zostały uznane przez Sąd za miarodajne i rzetelne. Nie były one nadto kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Depozycje świadków G. B. oraz K. B. w ocenie Sądu były wiarygodne, jednak z uwagi na charakter sporu miały znaczenie wyłącznie w zakresie stwierdzenia, czy poza kwestiami opisanymi w złożonym do akt sprawy porozumieniu z dnia 25 kwietnia 2017 r. (...) S.A. z siedzibą w W. dokonywali ustaleń w przedmiocie ewentualnych modyfikacji okresu wypowiedzenia. Kwestia zwyczajowych praktyk przyjętych w spółce, w tym okresów wypowiedzenia stosowanych wobec innych pracowników czy też osobistej interpretacji świadków orzeczenia przywracającego powódkę do pracy nie mogła być wzięta pod uwagę albowiem ocena prawnych skutków przywrócenia do pracy oraz ustalenie okresu wypowiedzenia, jaki obowiązywał M. S. przy braku odmiennego porozumienia między stronami leży
w wyłącznej kompetencji Sądu. Zeznania A. C. – choć wiarygodne – nie zawierały żadnej treści mogącej mieć wpływ na wynik toczącego się postepowania. Kobieta nie miała bowiem wiedzy na temat uzgodnień prowadzonych z M. S. po przywróceniu jej do pracy, w związku z czym nie mogła odnieść się do kwestii ewentualnych zmian w zakresie okresu wypowiedzenia uzgodnionego przez strony postępowania.

Choć do oceny relacji przesłuchanej w charakterze strony M. S. należało podejść ze szczególną ostrożnością z uwagi na jej osobisty interes w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, to zdaniem Sądu jest ona w pełni wiarygodna. Analizując treść jej zeznań Sąd nie dopatrzył się niespójności bądź niejasności, które dyskwalifikowałyby ich przydatność dla poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Wręcz przeciwnie, przedstawiona przez nią wersja wydarzeń w pełni koresponduje z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Na podstawie art. 302 § 2 kpc Sąd pominął dowód z przesłuchania I. M. oraz R. C. w charakterze strony pozwanej. Ww. zostali prawidłowo wezwani na termin rozprawy oraz pouczeni o konsekwencjach niestawiennictwa. Dodatkowo strona pozwana nie wnosiła o przeprowadzenie tego dowodu, zaś pełnomocnik spółki wskazał, że członkowie zarządu nie posiadają dalszej wiedzy, która mogłaby rzucić nowe światło na okoliczności podnoszone w toku postępowania.

Na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2019 r. Sąd oddalił wniosek strony pozwanej
o zobowiązanie powódki do złożenia oświadczenia w przedmiocie pozostawania przez nią
w zatrudnieniu i wysokości osiąganych zarobków w okresie od 1 sierpnia do 31 października 2017 r. ( k. 54) albowiem nie dotyczył faktu mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 kpc) z przyczyn, o których mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki należało uznać za zasadne.

Podstawę żądania strony powodowej stanowił art. 49 Kodeksu pracy, zgodnie
z którym w razie zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany, umowa
o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy. Kluczową kwestią w zakresie oceny żądania powództwa było zatem stwierdzenie, jaki okres wypowiedzenia obowiązywał M. S. po przywróceniu jej do pracy wyrokiem z dnia 7 listopada 2016 r., sygn. akt
VI P 409/15, od którego wywiedziona apelacja została oddalona wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2017 r., sygn. akt VII Pa 18/17. Strona powodowa wskazywała, że właściwym był
6-miesięczny okres wypowiedzenia uzgodniony przez strony na mocy porozumienia z dnia
1 maja 2013 r. Z kolei w ocenie strony pozwanej, zastosowany 3-miesięczny okres był prawidłowy z uwagi na treść art. 36 § 1 pkt 3) kp oraz brak odmiennych ustaleń stron w okresie przypadającym po stawieniu się M. S. do pracy celem realizacji obowiązków służbowych. Sporne zatem były stanowiska stron w zakresie skutków orzeczenia, na mocy którego pracownik zostaje przywrócony do pracy.

Nie budzi wątpliwości podstawowa kwestia, a mianowicie, że przywrócenie pracownika do pracy na poprzednich warunkach powoduje powstanie po stronie pracodawcy obowiązku zatrudnienia go na takim samym stanowisku, jakie zajmował uprzednio, zapewnienia możliwości wykonywania takiej samej pracy oraz zapewnienia wynagrodzenia zgodnego z obowiązującymi przepisami płacowymi. Zarówno w doktrynie, jak
i orzecznictwie pojawiają się natomiast wątpliwości co do deklaratoryjnego bądź konstytutywnego charakteru orzeczenia przywracającego do pracy. Niezgodność na tym tle opiera się między innymi na treści art. 48 kp, z którego wynika możliwość odmowy ponownego zatrudnienia pracownika, jeśli nie zgłosi gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w terminie 7 dni. W ocenie niektórych przedstawicieli doktryny może to podważać tezę automatycznej restytucji umowy, a zatem konstytutywnego charakteru orzeczenia (tak w: Baran Krzysztof (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. IV, LEX 2018). Z drugiej strony pojawiają się głosy, że przemawia to wyłącznie za koniecznością przyjęcia warunkowej konstytutywności orzeczenia o przywróceniu do pracy. Rozważania i spory toczące się wokół konstytutywnego bądź konstytutywno-deklaratoryjnego charakteru tego typu orzeczenia prowadzą jednak wyłącznie do prób poszukiwania odpowiedzi na pytanie czy orzeczenie
o przywróceniu do pracy, po spełnieniu warunku, o jakim mowa w art. 48 kp, powoduje nawiązanie na nowo umowy o tej samej treści, co umowa wadliwie rozwiązana, czy umowa o tej samej treści „odżywa” (tak w: Baran Krzysztof (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. IV, LEX 2018). W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, niezależnie od rozstrzygnięcia wskazanego dylematu, na skutek łącznego spełnienia dwóch przesłanek w postaci prawomocnego orzeczenia o przywróceniu do pracy oraz stawieniu się pracownika do pracy, na nowo powstaje stosunek pracy mający dawną treść, wobec czego orzeczenie niejako odtwarza istniejący przed rozwiązaniem stosunek pracy (tak też: Gersdorf M., Raczkowski M. Rączka K., Kodeks pracy. Komentarz, wyd. III, LexisNexis2014). Zdaniem Sądu stanowisko strony pozwanej, zgodnie z którym z uwagi na treść sentencji orzeczenia z dnia 7 listopada 2016 r., sygn. VI P 409/15, doszło wyłącznie do powstania obowiązku przywrócenia M. S. na poprzednio zajmowane stanowisko przy dotychczasowym wynagrodzeniu, jest nieprawidłowe. Sam sposób sformułowania sentencji poprzez wskazanie, że Sąd „przywraca powódkę M. S. do pracy u pozwanego na poprzednio zajmowane stanowisko pracy i płacy” nie wypacza istoty orzeczenia, którą jest restytucja – po stawieniu się przez pracownika do pracy w terminie 7 dni – stosunku pracy o jego dotychczasowej treści. Dotyczy to wszystkich elementów stosunku pracy, nie zaś wyłącznie konkretnego stanowiska i płacy. Należy nadto dodać, że w wyroku z dnia 7 listopada 2016 r. sentencja została sformułowana w sposób typowy i ogólnie przyjęty przy rozpoznawaniu tego typu powództw. Sąd przy rozpoznawaniu roszczenia wywiedzionego z art. 45 § 1 kp nie ocenia wybiórczo, które elementy stosunku pracy mają ulec reaktywacji, a konsekwencją uwzględnienia powództwa jest przywrócenie pracownika do pracy na wszystkich poprzednich warunkach. Oznacza to, że skoro strony po stawieniu się przez M. S. do pracy w dniu 25 kwietnia 2017 r. zawarły porozumienie, na podstawie którego zmieniły wysokość wynagrodzenia i nie zawarły żadnych ustaleń w zakresie okresu wypowiedzenia, to w mocy pozostaje okres wypowiedzenia uzgodniony przez nie porozumieniem z dnia 1 maja 2013 r.

Stanowisko strony pozwanej, która w odpowiedzi na pozew wskazała, że M. S. obowiązują wyłącznie warunki pracy określone w porozumieniu z dnia 25 kwietnia
2017 r. oraz te określone wyrokiem Sądu Rejonowego przywracającego ją do pracy jest oczywiście błędne. Konsekwencją jego przyjęcia byłoby stwierdzenie, że treść stosunku pracy łączącego strony jest ograniczona wyłącznie do określenia stanowiska służbowego, miejsca pracy, wynagrodzenia i możliwości przyznania premii. Brakowałoby zatem choćby tak podstawowego elementu jak czas pracy, o którym mowa w art. 22 § 1 kp. Dodatkowo, tego rodzaju pogląd skutkowałby koniecznością każdorazowego – w przypadku rozpoznawania roszczenia z art. 45 § 1 kp – rozstrzygania przez Sąd o każdym z elementów stosunku pracy, jak choćby o uzgodnionych premiach, zakazie konkurencji, długości okresu wypowiedzenia itd. Z treści obowiązujących przepisów nie sposób zaś wywodzić wniosku, że ocena każdego
z tych elementów leży w kognicji Sądu orzekającego na podstawie art. 45 § 1 kp. Powoływanie się zatem na sprzeczność zgłoszonego żądania z treścią art. 365 § 1 kpc jest zatem w tym wypadku chybione. W toku postępowania nie kwestionowano bowiem związania prawomocnym wyrokiem Sądu. Spór toczył się wyłącznie co do prawnych konsekwencji prawomocnego orzeczenia o przywróceniu do pracy.

Konsekwencją stwierdzenia, że M. S. przysługiwał sześciomiesięczny okres wypowiedzenia, jest uznanie, że doszło do zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany, co zgodnie z treścią art. 49 kp powoduje, że umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy. Należy przy tym wskazać, że roszczenia pracownika określone w art. 49 kp są niezależne od roszczeń przysługujących mu na podstawie art. 45 § 1 kp. Pracownik ma tyle roszczeń wynikłych z jednego zdarzenia, ile przewiduje prawo, chyba że ustanowiono przepis, wedle którego jedno roszczenie wyłącza drugie (tak w: J.
K., M. E., Komentarz atualizowany do Kodeksu pracy , LEX 2018). Nie budzi zatem wątpliwości, że pomimo żądania przywrócenia do pracy na M. S. mogła dochodzić wynagrodzenia za skrócony okres wypowiedzenia na podstawie art. 49 kp.

Sąd nie podzielił przy tym stanowiska strony pozwanej, zgodnie z którym w razie stwierdzenia zasadności roszczenia, zasądzoną kwotę należałoby pomniejszyć
o wynagrodzenie, które ewentualnie M. S. otrzymywała w przypadku podjęcia innego zatrudnienia. Strona pozwana wskazywała, że taka konieczność wynika
z ugruntowanego stanowiska Sądu Najwyższego. Wręcz przeciwnie - tego rodzaju konkluzja wynika wyłącznie z orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 1983 r., sygn. akt I PR 43/83, które to zostało wydane na gruncie ówcześnie obowiązujących przepisów. Zdaniem Sądu, w aktualnie obowiązującym stanie prawnym brak jest podstaw do przyjęcia, że wysokość wynagrodzenia zasądzonego na podstawie art. 49 kp powinna być pomniejszana
o ewentualne zarobki uzyskane w tym czasie gdzie indziej (tak też: Baran Krzysztof (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. IV, LEX 2018). Z tego względu oddalono wniosek
o zobowiązanie powódki do złożenia oświadczenia w przedmiocie pozostawania przez nią
w zatrudnieniu i wysokości osiąganych zarobków w okresie od 1 sierpnia do 31 października 2017 r. ( k. 54) albowiem przeprowadzenie dowodu z takiego oświadczenia nie dotyczyłoby faktu mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 kpc).

W tym miejscu należy jeszcze dodać, że wydanie niniejszego rozstrzygnięcia nie jest sprzeczne z art. 366 kpc. Wobec żądania zgłoszonego na podstawie art. 49 kp nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej, albowiem wyrokiem z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt VI P 183/17, Sąd Rejonowy nie orzekł w tym zakresie, a zatem w sposób oczywisty procedowanie
w niniejszym postępowaniu nie naruszało przepisów proceduralnych. Na marginesie można wskazać, że dla tożsamości podstaw sporu niezbędna jest tożsamość zarówno podstawy faktycznej, jak i prawnej roszczenia, zaś w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt VI P 183/17, odniesiono się do zasadności ewentualnego żądania zgłoszonego na podstawie art. 47 kp, nie zaś roszczenia z art. 49 kp.

Dodatkowo w ocenie Sądu, wbrew stanowisku strony pozwanej, w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki określone w art. 8 kp. Ciężar udowodnienia okoliczności faktycznych uzasadniających uznanie nadużycia prawa podmiotowego spoczywa na stronie, która z tej okoliczności wywodzi skutki prawne. To strona pozwana powinna zatem wykazać,
że realizacja prawa – wadliwa z punktu widzenia społeczno – gospodarczego przeznaczenia prawa lub zasad współżycia społecznego – narusza jego uzasadniony interes (tak w: Gersdorf M., Raczkowski M. Rączka K., Kodeks pracy. Komentarz, wyd. III, LexisNexis2014).
Z samego faktu ewentualnego zainteresowania M. S. szybkim rozwiązaniem umowy o pracę z pozwaną spółką nie można wywodzić wniosku, że jej roszczenie winno podlegać oddaleniu. Skoro bowiem pracodawca naruszył przepisy o wypowiedzeniu,
to działanie mające na celu dochodzenie obrony interesów pracownika jest oczywiście uzasadnione.

Reasumując dotychczasowe rozważania należy stwierdzić, że powództwo było zasadne, wobec czego podlegało uwzględnieniu. Kwota przyznana powódce w punkcie
1 wyroku stanowi równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia, którego miesięczna kwota obliczona jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosi 16.325,25 zł ( zaświadczenie
k. 158). Odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono przy tym od daty wymagalności każdej
z ww. kwot, tj. od 11 dnia kolejnego miesiąca.

W punkcie 2 wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 9 ust.
1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W punkcie 3 wyroku nakazano ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.450 zł tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 w zw.
z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2018.300 t.j.). O rygorze natychmiastowej wykonalności
w zakresie kwoty nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki orzeczono w punkcie 4 wyroku na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.