Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Iwona Dzięgielewska
Protokolant:	Anna Zarębska

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. A.

przeciwko

pozwanemu Poczcie Polskiej S. A. w W.

o sprostowanie świadectwa pracy

1.powództwo oddala;

2.przyznaje radcy prawnemu A. J. ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w W. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) + 23 % podatku VAT tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu;

3.nakazuje Skarbowi Państwa- Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi Północ w W. wypłacić radcy prawnemu A. J. kwotę określoną w punkcie 2. tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu.

VI P 263/21

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2021 r. (data nadania) B. A. wniosła pozew przeciwko Poczcie Polskiej S.A. w W. o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 30 listopada 2020 r. poprzez zmianę informacji w ust 6 pkt 11 w ten sposób, że powódka w trakcie pozostawania w stosunku pracy pozwanej pracowała w warunkach szkodliwych od dnia 13 listopada 1989 r. do dnia 30 listopada 2020 r., a nie jak błędnie wskazano, że wykonywanie pracy w szczególnych warunkach jej nie dotyczy (pozew k. 4 - 6).

Postanowieniem z dnia 2 listopada 2021 r. sprawa przekazana została do tutejszego Sądu zgodnie z właściwością rzeczową i miejscową (postanowienie k. 18).

W odpowiedzi na pozew pozwany Poczta Polska S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że dla ustalenia czy pracownik pracował w warunkach szczególnych istotna jest nie tyle nazwa zajmowanego stanowiska przez pracownika, ile rodzaj powierzonej mu i wykonywanej pracy. Powódka była zatrudniona w Urzędzie Pocztowym W. - P., nie była pracownikiem poczt ruchomych (odpowiedź na pozew k. 33-35).

W dniu 17 maja 2022 r. powódka złożyła wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu (wniosek k.56). Postanowieniem z dnia 15 lipca 2022 r. Sąd ustanowił dla powódki pełnomocnika z urzędu (postanowienie k. 67).

W piśmie z dnia 9 września 2022 r. powódka, reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu, podtrzymała powództwo wskazując, że wnosi o sprostowanie świadectwa pracy wg twierdzeń pozwu oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (pismo k. 82-83).

W piśmie z dnia 10 stycznia 2023 r. pozwany podniósł zarzut złożenia pozwu po upływie terminu wynikającego z art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy i na tej podstawie wniósł o oddalenie powództwa. Pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo do wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę.

Powódka pracę rozpoczęła w latach 90-tych, zaczynała od stanowisku ekspedientki. Od 2016 do 2019 r. pracowała na stanowisku ekspedycyjno - rozdzielczym, przyjmowała listy od masowych nadawców. Jej przełożoną była wówczas J. J. (1). Urząd Pocztowy 4, w którym pracowała powódka nie znajdowała się na liście urzędów objętych pracą w szczególnych warunkach. W okresie od 1995 r. do 2010 r. u pozwanego obowiązywał (...) który precyzował na których stanowiska prace były wykonywane w warunkach szczególnych - załącznik nr 10 i 11 (...). Nadto załącznik nr 11 do (...) w pkt 2 przyznawał dodatek za pracę w ambulansach przy konwojowaniu poczty - tzw. poczta ruchoma. Praca w warunkach szczególnych polegała na pracy w pełnym wymiarze, na takich stanowiskach jak: telegraf, telefonistka, telegrafistka i listonosz oraz w poczcie ruchomej (...). Poczty ruchome nazywane zamiennie jako ambulanse pocztowe, zorganizowane głownie w wagonach pocztowych, gdzie w czasie jazdy pracownicy sortowali przesyłki, formułowali odsyłki pocztowe i dokonywali wymiany tych odsyłek po trasie danego kursu na poszczególnych stacjach kolejowych (tj. w czasie postoju pociągu). Ten rodzaj pracy był zakwalifikowany jako praca w szczególnych warunkach - wykaz A - Dział VIII poz 21. Poczty ruchome funkcjonowały w urzędach węzłowych, do których zaliczały się w ówczesnej strukturze poczty polskiej, Urzędy Pocztowe Poczty. Powódka nie pracowała na takich stanowiskach, bardzo często korzystała ze zwolnień lekarskich ( (...) k. 109 - 121; zeznania świadka J. jezierskiej k. 96 - 96v e - protokół (...) (...); zeznania świadków E. Z. k 95v - 96 e - protokół (...) (...) zeznania świadka E. S. k. 96v - 97 e - protokół (...) (...)

Decyzją z dnia 2 grudnia 2019 r. Nr ChZ/ (...) Państwowy w (...) W. Powiatowy Inspektor Sanitarny stwierdził o powódki chorobę zawodową przewlekłą chorobę układu ruchu wywołaną sposobem wykonywania pracy - zespół cieśni w obrębie nadgarstka (decyzja k. 15 - 16v). Pobiera rentę z tytułu choroby zawodowej. Długo była na zwolnieniu z uwagi na taki stan zdrowia (zeznania powódki k. 102v - 10103v e - protokół (...) (...)

Stosunek pracy uległ rozwiązaniu z dniem 30 listopada 2020 r. w wyniku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron na podstawie art 30 § 1 pkt 1 kodeksu pracy w związku z ustawą z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W dniu 30 listopada 2020 r powódka otrzymała świadectwo pracy. W ust 6 pkt 11 pracodawca zawarł informację, że powódki nie dotyczyła praca wykonywana w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (świadectwo pracy k. 9 - 10). Pozwany we własnym zakresie (bez wniosku pracownika) wydawał dwie korekty świadectwa pracy, pierwszą w dniu 9 grudnia 2020 r. i drugą w dniu 9 sierpnia 2021 r. (korekta k. 11 i korekta k. 12).

W lipcu 2021 r. powódka powzięła informację o treści Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W sprawie wieku emerytalnego praz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wraz z wydanym na jego podstawie Zarządzeniem nr 33 Ministra. Łączności z dnia 16 maja 1983 r. W sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności zawierają szczegółowy wykaz prac stanowisk na których wykonywane sią prace w szczególnych warunkach. Wówczas uznała, że w istocie pracowała w warunkach szczególnych i winna wystąpić o takie świadectwo (zeznania powódki k. 102v - 10103v e - protokół (...) (...)

Powódka w piśmie z dnia 25 sierpnia 2021 r. wniosła o zmianę przedmiotowego świadectwa pracy (pismo k. 7).

Pozwany pismem z dnia 3 września 2021 r. odmówił sprostowania świadectwa pracy jednocześnie wskazując, że powódka nie była pracownikiem poczt ruchomych wobec czego nie można uznać jego pracy w warunkach szkodliwych (pismo k.8). Świadectwo pracy w warunkach szczególnych wystawia się oddzielnie (zeznania świadków E. Z. k 95v - 96 e - protokół (...) (...)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzone w aktach sprawy, aktach osobowych powoda oraz na podstawie zeznań świadków: E. Z. k 95v - 96 e - protokół (...) (...), J. jezierskiej k. 96 - 96v e - protokół (...) (...) E. S. k. 96v - 97 e - protokół (...) (...) oraz na podstawie zeznań powódki k. 102v - 10103v e - protokół (...) (...)

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków, bowiem były one spójne, logiczne i wzajemnie zbieżne. Zeznaniom powódki sąd dał wiarę w zakresie w jakim pozostawały zgodne z materiałem domowy zgromadzony w sprawie. Sąd pominął wnioski dowodowe powódki k z pisma procesowego z dnia 17 maja 2022 k. 55 jako nieistotne dla zgłoszonego powództwa Pominął również dowód z opinii biegłego BHP jako spóźniony.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo przyczyn formalnych nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka w niniejszym postępowaniu wniosła o sprostowanie świadectwa pracy w ust 6 pkt 11 poprzez zawarcie informacji, że powódka pracowała w warunkach szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Swoje roszczenie powódka opierała na Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego praz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wraz z wydanym na jego podstawie Zarządzeniem nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności zawierają szczegółowy wykaz prac stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa z przyczyn formalnych, z uwagi na przekroczenie terminu do odwołania się do sądu od odmowy sprostowania świadectwa pracy, a także merytorycznych podnosząc że powódka nie pracowała na stanowiskach ujętych w wykazie stanowisk pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z ary 97 § 1 kodeksu pracy w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy w dniu, w którym następuje ustanie stosunku pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. Jeżeli z przyczyn obiektywnych wydanie świadectwa pracy pracownikowi albo osobie przez niego upoważnionej w tym terminie nie jest możliwe, pracodawca w ciągu 7 dni od dnia upływu tego terminu przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2022 r. poz. 896) albo doręcza je w inny sposób. Świadectwo pracy dotyczy okresu lub okresów zatrudnienia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy.

Zgodnie z art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy.

Strony zakończyły stosunek pracy z dniem 30 listopada 2020 r. W tym samym dniu powódka otrzymała świadectwo pracy. W dniu 9 grudnia 2020 r. i w dniu 9 sierpnia 2021 r. otrzymała korekty świadectwa pracy. Powódka podała, że w lipcu 2021 r. powzięła informację o treści Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W sprawie wieku emerytalnego praz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wraz z wydanym na jego podstawie Zarządzeniem nr 33 Ministra. Łączności z dnia 16 maja 1983 r. W sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu łączności zawierają szczegółowy wykaz prac stanowisk na których wykonywane sią prace w szczególnych warunkach. Dopiero w dniu 25 sierpnia 2021 r. wniosła o sprostowania świadectwa pracy. Pozwany pismem z dnia 3 września 2021 r. odmówił sprostowania świadectwa pracy. Odwołanie do Sądu pracy wniosła 13 października 2021 r.

Zarówno z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy do pracodawcy, jak i z odwołaniem do Sądu powód wystąpił z przekroczeniem termin określonego w art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy.

Świadectwo pracy jest dokumentem wydawanym pracownikowi przez pracodawcę w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy, stwierdzającym okoliczności dotyczące zakończonego zatrudnienia, które to okoliczności mają lub mogą mieć znaczenie przy ustaleniu prawa do świadczeń albo ich wymiaru w przyszłym stosunku pracy, a także uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Jego terminowe i prawidłowe wydanie jest obowiązkiem pracodawcy. Natomiast na pracowniku ma prawo - jeśli nie zgadza się z treścią - do wystąpienia z wnioskiem o jego sprostowanie. Ma jednak obowiązek zachowania terminów określonych w powołanym artykule.

Obydwa te terminy są bardzo krótkie i zarazem ważne, ponieważ po ich upływie prawo do sprostowania wygasa. Jednak sąd może przywrócić etatowcowi na jego wniosek termin na złożenie pozwu, gdy – jak wynika z art. 265 § 1 kodeksu pracy – nie dokonał w terminie czynności określonych w art. 97 § 21 k.p. bez swojej winy. Powódka nie wskazała żadnych okoliczności mogących usprawiedliwić uchybienie terminowi.

Dodatkowo powódka reprezentowana prawa profesjonalnego pełnomocnika nie zmodyfikowała powództwa na powództwo o ustalenie, że pracowała w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Z tych powodów Sąd nie badał zasadności złożonego wniosku od sprostowanie świadectwa pracy i powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Powódka była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata z urzędu, w związku z czym należało uwzględnić koszty zastępstwa procesowego, które Sąd ustalił na podstawie § 15 ust. 1 pkt 3 w zw. z § 4 ust 2 pkt 1 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2019.18 t.j), w podwójnej wysokości plus 23 % VAT z uwzględnieniem nakładu pracy adwokata i przyczynienia się do wyjaśnienia sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo.