Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2017r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Kowalczyk

Protokolant: Wioletta Jakubowska- Bylinka

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu: 27 września 2017 r.

sprawy:

H. K.

syna S. i K. z d. Z.

ur. (...) w Libanie

oskarżonego o to, że:

W nieustalonym czasie, w okresie od dnia 01.09.2016 r. do dnia 20.10.2016r. w W. przy ul. (...), nabył od P. M. (1), skradziony w dniu 01.09.2016 r. w W. przy ul. (...), telefon komórkowy H. (...) o nr (...): (...), (...) o wartości 800 zł na szkodę P. C.

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

orzeka:

I.  Oskarżonego H. K. w ramach zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu uznaje za winnego tego, że w nieustalonej dacie, w okresie od dnia 01.09.2016 r. do dnia 20.10.2016r. w W. przy ul. (...), nabył od P. M. (2) telefon komórkowy H. (...) o nr (...): (...), (...) o wartości około 800 zł przewidując, iż przedmiotowy telefon uzyskany został za pomocą czynu zabronionego i na to się godząc tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. i za to skazuje go, a na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 37a § 1 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 15 zł. (piętnaście złotych);

II.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 zł ( dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt. IV K 1137/16

UZASADNIENIE

Wobec złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku wydanego w trybie art. 387 § 1 k.p.k., sąd na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych w nim rozstrzygnięć.

Zgromadzony i ujawniony w sprawie materiał dowodowy ( k.160), w tym wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do zarzuconego mu czynu ( k.157-159, k.79), w zderzeniu z zeznaniami pokrzywdzonego P. C. ( k.1-2) oraz wyjaśnieniami P. M. (2) ( k.63), wykazał zdaniem sądu w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, iż oskarżony H. K. w nieustalonej dacie, w okresie od dnia 01.09.2016 r. do dnia 20.10.2016r. w W. przy ul. (...), nabył od P. M. (2) telefon komórkowy H. (...) o nr (...): (...), (...) o wartości około 800 zł przewidując, iż przedmiotowy telefon uzyskany został za pomocą czynu zabronionego i na to się godząc. Powyższym zachowaniem H. K. wypełnił znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

Należy wskazać, iż stosownie do treści art. 291 § 1 k.k. przestępstwa paserstwa dopuszcza się ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Zabronione zachowanie przy przestępstwie paserstwa umyślnego zostało określone wielowariantowo. Zachowanie sprawcy może polegać na nabywaniu lub pomaganiu w zbyciu rzeczy, przyjmowaniu jej lub pomaganiu w jej ukryciu. Nabycie jest przy tym najczęstszą formą paserstwa i oznacza uzyskanie władztwa nad rzeczą za zgodą nabywcy; z reguły będzie to sprzedaż, zamiana lub darowizna (tak E. Pływaczewski, Glosa do wyroku SN z 12 listopada 1986 r., II KR 315/86, Probl. Praw. 1988, nr 6, s. 69 i n.). Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy, byt występku paserstwa uzależniony jest od dokonania wcześniej przez inną osobę czynu zabronionego, w wyniku którego uzyskuje ona rzecz, a więc mienie o określonej wartości. To wymaga zaś poczynienia ustaleń co do znamion określonego w ustawie karnej czynu, za pomocą którego uzyskana rzecz była następnie przedmiotem nabycia, pomocy do zbycia, przyjęcia lub pomocy do jej ukrycia (wyrok SN z 10 lutego 2009 r., V KK 426/08, LexPolonica nr 2365973). Nabywający, przyjmujący, udzielający pomocy do zbycia lub ukrycia nie musi natomiast pozostawać w bezpośrednim kontakcie ze sprawcami czynu pierwotnego. Ich czynności mogą stanowić dalsze ogniwa w kolejnym przekazywaniu rzeczy. Paserstwo z art. 291 §1 k.k. należy do czynów umyślnych, w obu formach winy umyślnej. Oznacza to, że sprawcą paserstwa nie jest wyłącznie osoba, która wie, iż dana rzecz pochodzi z czynu zabronionego, ale jest nią także osoba, która z uwagi na okoliczności objęcia rzeczy uzyskanej z czynu zabronionego na to się godzi. Nie jest tu więc wymagane ustalenie podmiotowego związku pasera ze sprawcą czynu zabronionego, z którego dana rzecz pochodzi. Wystarczy tu obiektywne ustalenie faktu pochodzenia rzeczy oraz umyślności działania pasera z uwagi m.in. na świadomość pochodzenia rzeczy w chwili realizacji przez niego jednej z czynności sprawczych, określonych w art. 291 § 1 k.k. (por. wyr. SA w Poznaniu z 23.4.1996 r., III AKa 46/96, OSA 1997, Nr 5, poz. 19). W związku z powyższym znamiona strony podmiotowej paserstwa zostają wypełnione zarówno wtedy, gdy sprawca wie (ma pełną świadomość), że nabywane przez niego rzeczy zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, jak i wówczas, gdy na podstawie okoliczności związanych z nabywaniem rzeczy poweźmie przypuszczenie, że pochodzą one z czynu zabronionego (podobnie SN w wyroku z dnia 20.04.1984, II KR 46/84, OSNKW 11-12/1984, poz. 121). Nabycie następuje z chwilą przeniesienia posiadania rzeczy z osoby dotychczas nią władającej na pasera. W grę może wchodzić zarówno nabycie odpłatne, jak i nieodpłatne (zob. wyr. SN z 13.3.1986 r., II KR 44/86, OSNPG 1986, Nr 12, poz. 169).

Mając na uwadze treść zeznań pokrzywdzonego P. C. oraz wyjaśnień P. M. (3), jak również treść wyjaśnień samego oskarżonego stwierdzić należy, iż oskarżony H. K. swoim postępowaniem wypełnił przesłanki czynu z art. 291 § 1 k.k. w ten sposób, iż nabył od P. M. (2) telefon komórkowy H. (...) przewidując, iż przedmiotowy telefon pochodził z czynu zabronionego i na to się godził. Za powyższym przemawia okoliczność, iż z chwilą jego nabycia oskarżony przejął władztwo nad w/w telefonem, a następnie postępował z nimi jak właściciel, czego przejawem było jego zabranie z baru do domu mimo, iż w umówionym czasie sprzedający nie dostarczył mu ani dokumentów, telefonu, ani ładowarki a następnie dysponowanie nim, aż do momentu ujawnienia telefonu w jego domu przez Policję. Nie budzi również wątpliwości fakt, iż oskarżony wiedział, bądź co najmniej przypuszczał, że telefon ten pochodził z przestępstwa i się na to godził, na co wskazywały okoliczności jego nabycia, w tym w szczególności zaoferowanie mu przez P. M. (2) sprzedaży samego aparatu bez ładowarki oraz dokumentów potwierdzających jego uprawnienie do dysponowania telefonem oraz za cenę prawie trzykrotnie niższą w stosunku do jego wartości rynkowej. Tym samym swoim zachowaniem wypełnił wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa określonego w art. 291 § 1 k.k.

Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące sąd potraktował przyznanie się do winy przez oskarżonego, jak również jego dotychczasową niekaralność (k. 136).

Do okoliczności obciążających sąd zaliczył działanie z niskich pobudek, bez racjonalnego powodu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd uznał, iż wymierzona oskarżonemu H. K. kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15 złotych, jest adekwatna do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także spełni wobec niego wychowawcze i zapobiegawcze cele o których mowa w art. 53 § 1 k.k., ponadto będzie stanowić karę sprawiedliwą w odczuciu społecznym. Mając na uwadze charakter popełnionego przez oskarżonego czynu, okoliczności podmiotowe i przedmiotowe jego popełnienia, Sąd uznał, iż kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15 złotych, stanowić będzie dolegliwość dla oskarżonego odczuwalną, a zarazem wpływającą pozytywnie na jego zachowanie w przyszłości. Powyższa kara w ocenie sądu uświadomi mu nieopłacalność tego rodzaju zachowań i nieuchronność poniesienia za nie odpowiedzialności karnej.

O kosztach sądowych w stosunku do oskarżonego sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. uznając, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia.

Z tych wszystkich względów, orzeczono jak w wyroku.