Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Kryńska-Mozolewska

Protokolant: Emilia Bonk

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2023 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek odwołania A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 13 października 2020 r. znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 478/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 października 2020 roku, znak: 450000/RW/00064026, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił ubezpieczonej A. B. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 4 marca 2020 roku. W uzasadnieniu podał, że wnioskodawczyni wykorzystała 12 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 10 marca 2019 roku do 3 marca 2020 roku.

(decyzja z dnia 13 października 2020 roku – a.r.)

Od powyższej decyzji A. B. wniosła odwołanie. Wskazała, że wnosi o przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego.

(odwołanie – k. 1-3)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie w całości, wskazując, że w dniu 22 lipca 2020 roku odwołująca złożyła wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego po wykorzystaniu okresu zasiłkowego. Dodatkowo ZUS podał, że brak jest podstaw do stwierdzenia, że odwołująca po 3 marca 2020 roku odzyskała zdolność do pracy.

(odpowiedź na odwołanie – k. 9-9v)

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołująca jest zatrudniona u płatnika składek G. T. od 14 stycznia 2011 roku na stanowisku sprzedawcy.

(wywiad zawodowy ZUS – a.r.)

W okresie od 9 września 2018 roku do 9 marca 2019 roku przez 182 dni odwołująca otrzymywała wynagrodzenie za pracę za czas niezdolności do pracy (art. 92 k.p.) oraz zasiłek chorobowy wypłacany przez pracodawcę – przez okres 182 dni.

(wniosek o świadczenie rehabilitacyjne cz. wypełniana przez płatnika składek – a.r.)

W okresie od 9 września 2018 roku do 3 marca 2020 roku odwołująca się była niezdolna do pracy z przyczyn ortopedycznych – dysfunkcji barku prawego w przebiegu uszkodzenia stożka rotatorów, dolegliwości bólowych pięty lewej, ścięgna Achillesa lewego i skostnień tam istniejących.

W czasie kiedy odwołująca leczyła się z powodu schorzeń barku prawego prowadziła diagnostykę w kierunku leczenia dolegliwości bólowych pięty lewej i ścięgna Achillesa lewego. Wykonywała badania i korzystała z konsultacji lekarskich. W kwietniu 2019 roku u odwołującej utrzymywał się stan żywej bolesności i tkliwości w obrębie lewej kończyny dolnej oraz stosowano leczenie z preparatu bogato płytkowego.

Niezdolność do pracy powstała od 9 marca 2020 roku, związana ze schorzeniami pięty lewej i ścięgna Achillesa lewego była współistniejącą z niezdolnością do pracy trwającą do 3 marca 2020 roku związaną z barkiem prawym. Jednocześnie występowały objawy powodujące niezdolność do pracy z powodu schorzeń barku prawego, stopy lewej i ścięgna Achillesa lewego.

W okresie od 4 marca 2020 roku do 6 marca 2020 roku odwołująca była zdolna do pracy, korzystała w tym okresie z urlopu wypoczynkowego. Chwilowo ustąpiły dolegliwości bólowe pięty lewej i ścięgna Achillesa lewego z powodu przyjęcia blokady bólowej i preparatu bogato płytkowego. Od 9 marca 2020 roku odwołująca stała się ponownie niezdolna do pracy z przyczyn związanych ze stopą oraz ścięgnem Achillesem.

(opinia biegłego ortopedy M. G. – k. 160-163, k. 202, k.238)

Odwołująca nie składała wniosku o zasiłek chorobowy za okres od 22 marca 2020 roku.

(pismo – k. 146)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz aktach ZUS. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów złożonych do sprawy oraz zgromadzonych w aktach organu rentowego. Odnośnie tego kiedy doszło do wykorzystania przez odwołującą okresu zasiłkowego Sąd nie mając wiedzy medycznej, postanowił dopuścić dowód z opinii lekarza ortopedy. Biegły M. G. jako ortopeda w tej sprawie wydał opinię główną i dwie opinie uzupełniające. W ocenie Sądu opinia główna i dwie opinie uzupełniające były zbieżne co do wniosków, zawierały logiczny opis stanu zdrowia odwołującej oraz uzasadnienie wniosków.

Organ rentowy nie składał zarzutów do opinii głównych, ani uzupełniających. Odnośnie zarzutów do sporządzanych opinii przez biegłego ortopedę M. G. Sąd miał na względzie fakt, że biegły w swoich opiniach uzupełniających wyjaśnił w całości zarzuty strony odwołującej się. Zarzuty strony odwołującej się sprowadzały się do kwestionowania przeprowadzonej analizy dokumentacji medycznej i zbadania odwołującej, jednak nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd po analizie całości opinii głównej i uzupełniającej stwierdził, że biegły M. G. w sposób szczegółowy opisał dlaczego sformułował wnioski o współistnieniu schorzeń, opisał dokładnie jakie wizyty lekarskie i zabiegi miała odwołująca i z jakich przyczyn.

Biegły odpowiedział na to kiedy niezdolność do pracy z powodu schorzeń stopy i ścięgna Achillesa lewego powstała u odwołującej. Podkreślił, że odwołująca w zarzutach do pierwszej opinii uzupełniającej potwierdziła, że leczenie lewej kończyny dolnej rozpoczęła w czasie kiedy trwało leczenie i niezdolność do pracy z powodu schorzeń barku prawego. W swoich zarzutach odwołująca potwierdziła, że od 9 września 2018 roku do 9 marca 2019 roku była niezdolna do pracy z powodu choroby barku prawego i od 10 marca 2019 roku do 3 marca 2020 roku korzystała ze tego powodu ze świadczenia rehabilitacyjnego. Biegły ponadto opisał dlaczego odwołująca odzyskała chwilowo zdolność do pracy 4 marca 2020 roku i po krótkim czasie od 9 marca 2020 roku ponownie stała się niezdolna do pracy. Biegły ortopeda dodatkowo zgodził się z twierdzeniem odwołującej w zarzutach, że mogła nie odczuwać w okresie od 4 do 8 marca 2020 roku dolegliwości bólowych lewej kończyny ponieważ przyjęła blokadę i preparat bogatopłytkowy. Ponadto biegły odpowiedział na zarzut odwołującej która nie zgadzała się ze współistnieniem schorzeń – barku prawego i ścięgna Achillesa lewego oraz lewej stopy. W ocenie sądu taki zarzut nie może się ostać, albowiem świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 10 marca 2019 roku do 3 marca 2020 roku odwołująca miała przyznane z powodu ogólnego stanu zdrowia tj; zaburzenia funkcji stawu skokowego lewego, ścięgna Achillesa lewego oraz barku prawego. Z tego powodu była uznana za dalej niezdolną do pracy.

Nie zachodziła konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie, Sąd nie stwierdził podstaw do uzupełniania go z urzędu, a strony nie składały wniosków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art.18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 372) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w zw. z art. 22, art. 11 ust. 4 i 5 tej ustawy - świadczenie rehabilitacyjne może być przyznane osobie ubezpieczonej maksymalnie na okres 360 dni (12 miesięcy razy 30 dni).

Przesłanką przyznania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, bez konieczności stwierdzenia, że nastąpi to w terminie 12 miesięcy od wyczerpania zasiłku chorobowego. Termin 12 miesięcy, a właściwie nie dłuższy niż 12 miesięcy, wyznacza art. 18 ust. 2 ustawy, który zgodnie z jego wykładnią gramatyczną, nie jest przepisem określającym warunki (jeden z warunków) nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, lecz przepisem wyznaczającym jedynie maksymalny termin wypłaty tego świadczenia. Na taki sposób rozumienia art. 18 ust. 2 wskazuje użyta w nim formuła: "przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy", która oznacza, że co do zasady świadczenie rehabilitacyjne może być wypłacane wyłącznie przez taki okres dalszego leczenia lub rehabilitacji leczniczej, który pozwoli na ograniczenie skutków choroby w stopniu umożliwiającym uznanie, że zdolność do pracy została przywrócona.

Spornym w sprawie jest to, czy od 4 marca 2020 roku odwołująca była dalej niezdolna do pracy a jeśli tak to z jakiej przyczyny. Po pierwsze trzeba wskazać, że odwołująca od 10 marca 2019 roku do 3 marca 2020 roku miała przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd ustalił, że przyznane świadczenie rehabilitacyjne zostało przyznane odwołującej na maksymalny okres tj. 12 miesięcy czyli 360 dni. Odwołująca po 3 marca 2020 roku nie składała wniosku o ustalenie prawa do zasiłku chorobowego, nie wnosiła o przyznanie do niego prawa. Oznacza to, że od 4 marca 2020 roku z powodu brzmienia art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej odwołująca nie ma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres od 4 marca 2020 roku.

Jednakże abstrahując od powyższego Sąd stwierdził, że niezdolność do pracy powstała od 9 marca 2020 roku była spowodowana schorzeniami współistniejącymi z powodu których miała przyznane świadczenie rehabilitacyjne od 10 marca 2019 roku do 3 marca 2020 roku z powodu ogólnego stanu zdrowia spowodowanego niezdolnością do pracy ze względu na schorzenia barku prawego, stawu skokowego lewego (stopy lewej) oraz ścięgna Achillesa lewego. W okresie od 4 marca 2020 roku do 8 marca 2020 roku odwołująca była zdolna do pracy ponieważ przyjmowała środki farmakologiczne. Od 9 marca 2020 roku odwołując ponownie była niezdolna do pracy z przyczyn częściowo takich samych jak do 3 marca 2020 roku czyli schorzeń stopy lewej i ścięgna Achillesa lewego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej do okresu, o którym mowa w art. 8, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Przerwa miedzy niezdolnościami do pracy z tego samego powodu czyli w okresie od 4 do 8 marca 2020 roku wynikła 5 dni, więc mniej niż 60. Oznacza to, że niezdolność do pracy – trwająca od 9 września 2018 roku do 3 marca 2020 roku i powstała od 9 marca 2020 roku podlegają zaliczeniu do jednego okresu zasiłkowego. Niezdolność do pracy od 9 marca 2020 roku nie była spowodowana innymi schorzeniami.

Odwołująca się ponadto twierdziła, że za okres od 9 marca 2020 roku do sierpnia 2020 roku pobierała zasiłek chorobowy wypłacony przez ZUS i pracodawcę, jednakże na ten fakt nie został przedłożony żaden dokument. Wręcz przeciwnie ZUS konsekwentnie stał na stanowisku, że niezdolność do pracy do 3 marca 2020 roku oraz od 9 marca 2020 roku powinny być zaliczone do jednego okresu zasiłkowego z powodu współistnienia schorzeń. Brak jest również jakichkolwiek dowodów że odwołująca wystąpiła o ustalenie prawa do zasiłku chorobowego od 9 marca 2020 roku.

Mając na względzie powyższe Sąd oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

(...)