Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2017 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy P. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z udziałem zainteresowanego (...)Sp. z o.o. w K.

o zasiłek chorobowy

w związku z odwołaniem P. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z dnia (...)roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 146/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...)roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił P. Z. prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku i przyznał prawo do tego świadczenia z ubezpieczenia chorobowego.

(decyzja organu rentowego z akt rentowych)

P. Z. nie zgodził się ze stanowiskiem organu rentowego i wniósł o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100 % podstawy wymiaru. Odwołujący wskazał, że w spornym okresie był niezdolny do wykonywania pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 8 lutego 2015 roku.

(odwołanie P. Z. z akt sprawy)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. wniósł o oddalenie odwołania P. Z.. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że już prawomocną decyzją z dnia 22 października 2015 roku odmówił ubezpieczonemu prawa do innego świadczenia – to jest jednorazowego odszkodowania – z tytułu w/w wypadku przy pracy z 8 lutego 2015 roku.

(stanowisko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z akt sprawy)

Zainteresowanym w sprawie jest (...)Sp. z o.o. w K.. Zainteresowany przychylił się do stanowiska organu rentowego i wniósł o oddalenie odwołania.

(stanowisko zainteresowanego z akt sprawy)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Zgodnie z protokołem nr (...), w dniu 21 lutego 2015 roku około godz. 21.00 P. Z. w czasie próby podniesienia zlepu tworzywa PET poczuł silny ból kręgosłupa w okolicy lędźwiowej, który uniemożliwił mu dalszą pracę. W tym protokole stwierdzono, że zdarzenie jest wypadkiem przy pracy. Następnie wskazano, że przedmiotowy wypadek wydarzył się w dniu 8 lutego 2015 roku.

(dowód: akta rentowe, zeznania P. Z., P. G., P. W., P. B.)

W dniu 22 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania. Organ rentowy podniósł, że stwierdzenia zawarte w protokole powypadkowym są bezpodstawne. Zdarzenie zaistniało w innych okolicznościach i w innym terminie. Decyzja nie została zaskarżona.

Również w dniu (...)roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił P. Z. prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku. Organ rentowy powołał się na okoliczności wskazane w poprzedniej decyzji.

(dowód: akta rentowe)

Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Celem zweryfikowania zasadności stanowisk stron postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2016 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza z zakresu ortopedii celem ustalenia, czy odwołujący P. Z. był niezdolny do pracy w okresie od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku w związku z wypadkiem w pracy, czy też niezdolność nie pozostawała w związku z tym zdarzeniem, a wynikała z innej przyczyny (należy wskazać jakiej); czy zdarzenie wywołane było przyczyną zewnętrzną, czy też było wynikiem nasilenia się dolegliwości istniejących wcześniej, tj. czy było wywołane przyczyną wewnętrzną, tkwiącą w organizmie odwołującego.

(postanowienie Sądu – k. 10)

Biegły sądowy K. K. specjalista ortopeda – traumatolog w opinii z dnia 20 czerwca 2016 roku, wydanej po przeprowadzeniu badania odwołującego, zapoznaniu się z aktami sprawy i dokumentacją lekarską stwierdził u P. Z.:

1.  nawracające zespoły bólowe kręgosłupa lędźwiowego,

2.  przejściowy ucisk rdzenia przedłużonego przez prawą tętnicę kręgową.

U biegłego odwołujący podał, że wypadek był 7 lutego 2015 roku, gdy podczas podnoszenia ciężaru ok. 20 kg poczuł ból w plecach, w kręgosłupie dolnym piersiowym i lędźwiowym.

Biegły sądowy stwierdził, że zasiłek chorobowy od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku nie wynikał z wypadku podczas pracy. W uzasadnieniu wskazał, że podczas dźwignięcia większego ciężaru może dojść do naciągnięcia tkanek miękkich okołokręgosłupowych – mięśni, torebek stawowych, krążków międzykręgowych. Może się objawiać dolegliwościami bólowymi wymagającymi krótkotrwałego zasiłku chorobowego – 4-8 tygodni. W przypadku, kiedy dolegliwości bólowe utrzymują się dłużej, jest to związane z wcześniej istniejącymi zmianami w obrębie kręgosłupa – zmianami zwyrodnieniowymi lub dyskopatią. Z tego powodu biegły uważa, że choroba kręgosłupa istniała wcześniej, a w momencie dźwignięcia dużego ciężaru doszło do nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa w przebiegu zmian istniejących wcześniej. Tak długi zasiłek chorobowy był uzasadniony, ale nie miał związku z wypadkiem podczas pracy.

Również w opinii uzupełniającej – wydanej na skutek zgłoszenia przez stronę odwołującą zastrzeżeń – biegły poparł wniosek, że zasiłek chorobowy od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku nie wynikał z wypadku podczas pracy.

(dowód – opinia biegłego z karty 51, opinia uzupełniająca biegłego z karty 77)

Odwołujący nie stawił się na 4 kolejne terminy badania przez biegłego neurologa w dniach: 20 grudnia 2016 roku (k. 104), 9 stycznia 2017 roku (k. 105), 27 lutego 2017 roku (k. 109) oraz 20 kwietnia 2017 roku (k. 142).

W konsekwencji kolejny biegły sądowy z zakresu neurologii B. Z. sporządził opinię na podstawie akt. Biegły po pełnej analizie akt sprawy, wielu kart informacyjnych z izby przyjęć oraz pobytów w oddziale neurologicznym i neurochirurgicznym uważa, że u badanego występowały incydenty bólów tzw. postrzałowych po dźwiganiu ciężarów o wadze ok. 10 kg. W ocenie biegłego nie ma przesłanek do wnioskowania, że ubezpieczony przebył wypadek w pracy. Miał epizodyczne zachorowania na ból w odcinku lędźwiowo – piersiowym. Schorzenia, na które był operowany neurochirurgicznie, wynikały z anomalii w budowie tętnicy kręgowej i były niewątpliwie wcześniejsze od zachorowań w lutym 2015 roku. Zatem niezdolność do pracy wnioskodawcy od 7 lutego do 7 sierpnia 2015 roku nie była spowodowana wypadkiem w pracy.

(dowód – opinia biegłego z karty 151)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach spawy oraz w aktach organu rentowego. Ich wiarygodności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

W ocenie Sądu wiarygodne co do faktów okazały się także zeznania P. Z., P. G., P. W. i P. B.. Na podstawie tych zeznań należy ustalić, że w dniu 7 lutego 2015 roku podczas pracy około godz. 21.00 P. Z. w czasie próby podniesienia zlepu tworzywa PET poczuł silny ból kręgosłupa w okolicy lędźwiowej. Sąd nie wziął jednakże pod uwagę twierdzeń, że niezdolność do pracy w spornym okresie od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku była spowodowana w/w zdarzeniem. W tym wypadku, wymagającym wiadomości specjalnych, zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. Sąd oparł się na pisemnych opiniach biegłych sądowych.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na rzetelnych, przekonywujących i spójnych 3 opiniach: biegłego sądowego specjalisty ortopedy – traumatologa K. K. (k. 51, k. 77) oraz biegłego sądowego z zakresu neurologii B. Z. (k. 151). Sąd ocenił opinie jako jasne i logiczne. Biegli – po przeprowadzeniu badania odwołującego przez K. K. oraz po zapoznaniu się z aktami sprawy i dokumentacją lekarską – przekonywująco i szczegółowo uzasadnili swoje stanowisko. Brak jest jakichkolwiek podstaw, by opiniom tym odmówić mocy dowodowej.

Zdaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii (k. 165). Nie można bowiem skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem. W przedmiotowej sprawie przekonanie odwołującego o innej przyczynie niezdolności do pracy wynika jedynie z subiektywnego przekonania, nie popartego żadnymi dowodami. Należy też podkreślić, że odwołujący nie stawił się na 4 kolejne terminy badania przez biegłego neurologa w dniach 20 grudnia 2016 roku (k. 104), 9 stycznia 2017 roku (k. 105), 27 lutego 2017 roku (k. 109) oraz 20 kwietnia 2017 roku (k. 142).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Okolicznością bezsporną było w niniejszej sprawie to, że w okresie od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku P. Z. był niezdolny do pracy. Ponadto za ten okres organ rentowy wskazał, że za pierwsze 33 dni należne jest wynagrodzenie chorobowe z art. 92 KP, zaś za dalszy okres ZUS przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia chorobowego.

Spornym pozostała natomiast kwestia, czy należne jest odwołującemu w/w prawo do zasiłku chorobowego w wysokości 100 % podstawy wymiaru z ubezpieczenia wypadkowego.

Zgodnie bowiem z ustawą z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, na podstawie art. 6 ust. 1 pkt. 1 z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje zasiłek chorobowy – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Ponadto zgodnie z art. 9 w/w ustawy, zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje w wysokości 100 % podstawy wymiaru.

Warunkiem wypłaty zasiłku chorobowego w wysokości 100 % podstawy wymiaru jest uznanie zdarzenia, jakiemu uległ pokrzywdzony, za wypadek przy pracy.

Definicję wypadku przy pracy zawiera art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych:

1. Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3)  w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

2. Na równi z wypadkiem przy pracy, w zakresie uprawnienia do świadczeń określonych w ustawie, traktuje się wypadek, któremu pracownik uległ:

1)  w czasie podróży służbowej w okolicznościach innych niż określone w ust. 1, chyba że wypadek spowodowany został postępowaniem pracownika, które nie pozostaje w związku z wykonywaniem powierzonych mu zadań;

2)  podczas szkolenia w zakresie powszechnej samoobrony;

3)  przy wykonywaniu zadań zleconych przez działające u pracodawcy organizacje związkowe.

W ocenie Sądu, co jest również bezsporne, w dniu 7 lutego 2015 roku podczas pracy około godz. 21.00 P. Z. - w czasie próby podniesienia zlepu tworzywa PET - poczuł silny ból kręgosłupa w okolicy lędźwiowej.

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie była zatem kwestia ustalenia, czy P. Z. był niezdolny do pracy w spornym okresie od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku w związku ze zdarzeniem z dnia 7 lutego 2015 roku, czy też niezdolność nie pozostawała w związku z tym zdarzeniem.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego specjalisty ortopedy – traumatologa K. K., który wykazał, że zasiłek chorobowy od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku nie wynikał z wypadku podczas pracy. Podczas dźwignięcia większego ciężaru może dojść do naciągnięcia tkanek miękkich okołokręgosłupowych – mięśni, torebek stawowych, krążków międzykręgowych. Może się objawiać dolegliwościami bólowymi wymagającymi krótkotrwałego zasiłku chorobowego – 4-8 tygodni. W przypadku, kiedy dolegliwości bólowe utrzymują się dłużej, jest to związane z wcześniej istniejącymi zmianami w obrębie kręgosłupa – zmianami zwyrodnieniowymi lub dyskopatią. Zatem choroba kręgosłupa istniała wcześniej, a w momencie dźwignięcia dużego ciężaru doszło do nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa w przebiegu zmian istniejących wcześniej. Również w opinii uzupełniającej biegły poparł wniosek, że zasiłek chorobowy od 7 lutego 2015 roku do 7 sierpnia 2015 roku nie wynikał z wypadku podczas pracy. Dodatkowo biegły sądowy z zakresu neurologii B. Z. także uważa, że nie ma przesłanek do wnioskowania, że ubezpieczony przebył wypadek w pracy. Miał epizodyczne zachorowania na ból w odcinku lędźwiowo – piersiowym. Schorzenia, na które był operowany neurochirurgicznie, wynikały z anomalii w budowie tętnicy kręgowej i były niewątpliwie wcześniejsze od zachorowań w lutym 2015 roku. Zatem niezdolność do pracy wnioskodawcy od 7 lutego do 7 sierpnia 2015 roku nie była spowodowana wypadkiem w pracy.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do negowania powyżej przedstawionych opinii biegłych. Tym bardziej, że zawierają pełne i jasne uzasadnienia, uwzględniające rozpoznane u wnioskodawcy schorzenie. Biegły sądowy obowiązany jest orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu sporządzonym opiniom nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia odwołującego, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Podkreślić należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiadają biegli. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywującą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005r., II CK 572/04, Lex nr 151656). Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotów kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Skoro 3 opinie w niniejszej sprawie były jasne i logiczne oraz oparte na dokumentacji medycznej i sporządzone po przeprowadzeniu jednego badania odwołującego, Sąd podzielił dokonane w nich ustalenia, i przyjął je za podstawę swojego orzeczenia.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 13 września 2005 roku (I UK 382/04, LEX nr 276245) Sąd Najwyższy wskazał, że w judykaturze Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, które ma charakter odwoławczy i kontrolny, postępowanie dowodowe ogranicza się do sprawdzenia zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy.

Reasumując, Sąd uznał, że nie została spełniona przesłanka dotycząca uprawnienia do żądania prawa do zasiłku chorobowego w wysokości 100 % podstawy wymiaru. W konsekwencji – wobec zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy – odwołanie P. Z. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i ww. przepisów podlegało oddaleniu.