Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bartosz Szałas

Protokolant: protokolant sądowy Paulina Świętochowska

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania D. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 31 stycznia 2024 roku, znak: (...).603. (...).2024 - (...)37

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o zasiłek chorobowy

- zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 31 stycznia 2024 roku, znak: (...).603. (...).2024 - (...)37 w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się D. M. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 5 stycznia 2024 roku do 21 stycznia 2024 roku.

Sygn. akt VI U 114/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 stycznia 2024 roku, znak: (...).603. (...).2024 - (...)37, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił D. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 5 do 21 stycznia 2024 roku. W uzasadnieniu decyzji ZUS podał, że z posiadanej dokumentacji wynika, że D. M. podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu do dnia 30 kwietnia 2021 roku, z dniem 1 maja 2021 roku zaś to ubezpieczenie ustało, gdyż należna składka została opłacona po terminie. Wobec tego niezdolność do pracy wystąpiła w okresie niepodlegania ubezpieczeniu chorobowemu.

(decyzja ZUS z dnia 31 stycznia 2024 roku – akta organu rentowego)

Od powyższej decyzji D. M. wniósł odwołanie, wskazując, że nie miał nigdy żadnej informacji z ZUS, że jego składka za maj 2021 roku wpłynęła z opóźnieniem, a przez ten czas kilkukrotnie bywał w ZUS, upewniając się, że prawidłowo opłaca składki. Odwołujący się wskazał, że nie zgłaszał się ponownie do ubezpieczenia chorobowego, ponieważ przez cały czas do momentu powstania niezdolności do pracy w styczniu 2024 roku był przekonany, że podlega temu ubezpieczeniu.

(odwołanie – k. 1 – 2)

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 9 – 9 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od około 10 lat, przez cały ten czas opłacał składki na ubezpieczenia społeczne, w tym składkę na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe.

Odwołujący się nie został w żaden sposób poinformowany o tym, że opłacił składkę za maj 2021 roku z opóźnieniem i działając w dobrej wierze przez kolejne miesiące składał deklaracje z uwzględnieniem składki na ubezpieczenie chorobowe i opłacał tę składkę. Odwołujący się był przekonany o tym, że cały czas jest ubezpieczony chorobowo.

Odwołujący się był kilkukrotnie osobiście w ZUS i nie był wówczas informowany, że nie podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Odwołujący się pytał, czy wszystko jest dobrze opłacone, czy wszystko jest w porządku ze składkami, pracownik ZUS potwierdził, że wszystko jest prawidłowo opłacane. Po wydaniu decyzji odwołujący się poszedł do ZUS i zapytał, czy jest ubezpieczony chorobowo i pracownik po sprawdzeniu w systemie odpowiedział, że tak, że nadal podlega on temu ubezpieczeniu chorobowemu.

Odwołujący się od maja 2021 roku cały czas nadal opłaca składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe.

(dowód: deklaracje – k. 17 – 31, zeznania odwołującego się D. M. – k. 32 – 32 verte)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach odwołującego się, które zostały uznane za wiarygodne w całości, są przekonujące i spójne, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, jak chociażby w przedłożonych deklaracjach, sam ZUS zaś nie zaoferował dowodu przeciwnego, który podważałby wiarygodność zeznań odwołującego się.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie D. M. od decyzji odmawiającej mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 5 stycznia 2024 roku do 21 stycznia 2024 roku.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022 roku, poz. 1732; dalej też jako: ustawa zasiłkowa) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2022r., poz. 1009; dalej też jako ustawa systemowa) w jej brzmieniu sprzed dnia 1 stycznia 2022 roku, dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono w terminie składki należnej na to ubezpieczenie - w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność i osób z nimi współpracujących, duchownych oraz osób wymienionych w art. 7; w uzasadnionych przypadkach Zakład, na wniosek ubezpieczonego, może wyrazić zgodę na opłacenie składki po terminie, z zastrzeżeniem ust. 2a.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy systemowej został uchylony z dniem 1 stycznia 2022 roku poprzez regulację z art. 1 pkt 4 lit. c tiret drugie ustawy z dnia 24 czerwca 2021 roku o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 roku, poz. 1621; dalej też jako ustawa zmieniająca). Oznacza to, że jednocześnie została uchylona przesłanka ustania dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, jak i możliwość złożenia wniosku o przywrócenie terminu na opłacenie składki. W przedmiocie samego przywrócenia terminu ustawodawca wypowiedział się w art. 14 ustawy zmieniającej, zgodnie z którym wnioski, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, dotyczące okresu sprzed dnia 1 stycznia 2022 roku, mogą być składane nie później niż do dnia 30 czerwca 2022 roku. Wyraźnie więc zakreślono datę, do której ubezpieczony, którego dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustało w wyniku nieterminowego opłacenia składki, może składać wniosek o przywrócenie terminu. Po tej dacie taki wniosek nie może już być złożony do ZUS.

W niniejszej sprawie organ rentowy argumentował, że odwołujący się opłacił po terminie składkę za maj 2021 roku, termin opłacenia tej składki był wyznaczony do dnia 10 czerwca 2021 roku, zaś składka została przez ZUS uznana za opłaconą z dniem 8 lipca 2021 roku. Sąd miał na uwadze, że ZUS nie przedstawił żadnych dokumentów, które potwierdzałyby takie stanowisko ZUS, w szczególności brak jest rozliczenia konta odwołującego się, brak też wykazania skąd zaliczenie składki dopiero z dniem 8 lipca 2021 roku. Stąd też Sąd nie jest w stanie zweryfikować po pierwsze, czy faktycznie doszło do nieterminowej wpłaty składki za maj 2021 roku, która została pokryta dopiero ze składki uiszczonej 8 lipca 2021 roku, a także z jakich przyczyn do tego doszło. Również odwołujący się nie był w stanie jednoznacznie wskazać, skąd taka nieterminowa wpłata za maj 2021 roku i czym była spowodowana.

Nawet jednak, gdyby uznać, wobec braku wyraźnego zanegowania takiego ustalenia przez odwołującego się, że faktycznie opłacił on składkę za maj 2021 roku po terminie, to należy w tym miejscu podkreślić, że ZUS jako organ administracji publicznej ma określone obowiązki informacyjne wynikające z art. 8 i 9 KPA, których nie można pominąć. Gdyby organ rentowy w jakikolwiek sposób powiadomił odwołującego się czy to o tym, że opłacił nieterminowo składkę za maj 2021 roku, czy też o konieczności złożenia wniosku o przywrócenie terminu do opłacenia owej składki za maj 2021 roku, czy wreszcie o tym, że od czerwca 2021 roku nie podlega on ubezpieczeniu chorobowemu, to niewątpliwie odwołujący się złożyłby jeszcze przed upływem ustawowego terminu (czyli do 30 czerwca 2022 roku) wniosek o przywrócenie terminu do opłacenia składki za maj 2021 roku w prawidłowej wysokości. Świadczy o tym jego ciągła chęć podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, którą wyraził chociażby poprzez dalsze opłacanie co miesiąc składki na to ubezpieczenie, którą opłacał aż do momentu otrzymania zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji, a także opłaca ją nadal.

Na konieczność odpowiedniego pouczenia przez ZUS zwracał uwagę SN w licznych orzeczeniach dotyczących podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu po okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego. W ocenie Sądu analogicznie należałoby zwrócić uwagę na obowiązki informacyjne ZUS-u w sytuacji zmiany przepisów ustawowych, które zakreślają krótki termin na ewentualne złożenie wniosku o przywrócenie terminu do opłacenia składki (do 30 czerwca 2022 roku), co może skutkować tak jak u odwołującego się sytuacją patową tj. bez możliwości złożenia takiego wniosku już po 1 lipca 2022 roku. Warto podkreślić, że ZUS przez wcześniejsze miesiące, od czerwca 2021 roku, kiedy to doszło do rzekomego opłacenia składki przez odwołującego się po terminie, nie informował go o żadnych nieprawidłowościach. Jednocześnie ZUS przez cały ten czas przyjmował od odwołującego się składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe. Co więcej, odwołujący się sam osobiście kilkukrotnie był w ZUS i pytał się o to, czy wszystko jest przez niego dobrze opłacane i otrzymał informację zwrotną od pracowników ZUS, że nadal podlega ubezpieczeniu chorobowemu, a składki są należycie opłacone.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na orzecznictwo SN, zgodnie z którym „w związku z tym, że do utraty tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu dochodzi z mocy prawa na skutek rozstrzygnięcia zbiegu tytułów objęcia ubezpieczeniem społecznym, obowiązkiem organu rentowego wynikającym z art. 8 i art. 9 k.p.a. jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie tym dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku” (postanowienie SN z dnia 27 kwietnia 2021 roku, sygn. akt III USK 112/21). Transponując powyższy pogląd na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że w sytuacji, gdy ustawodawca przewidział ustanie dobrowolnego ubezpieczenia z mocy prawa, a tak właśnie jest na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy systemowej w jego brzmieniu sprzed dnia 1 stycznia 2022 roku, to obowiązkiem ZUS powinno być powiadomienie ubezpieczonych, co do których ZUS widzi w systemie, że istnieją pewne nieprawidłowości, które skutkują ich wyłączeniem z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, a jednocześnie nadal opłacają oni składki na to ubezpieczenie i zgłosili się do tego ubezpieczenia, o zaistniałej sytuacji i konieczności złożenia korekt deklaracji ZUS, czy też wniosku o przywrócenie terminu na opłacenie składek. ZUS ma bowiem wiedzę w jakiej wysokości opłacane są składki, ma dostęp do informacji, kto ma jaki tytuł podlegania ubezpieczeniom, kto powinien być zgłoszony z mocy ustawy do obowiązkowych ubezpieczeń.

Z braku jakiegokolwiek pouczenia ze strony ZUS organ rentowy nie może wyciągać dla siebie pozytywnych skutków. Nie można zaaprobować sytuacji, w której ZUS zaskakuje obywatela po dłuższym czasie, nie kierując żadnego pouczenia, nie informując go o nieprawidłowościach. Jest to wprost sprzeczne z zasadami z art. 8 i 9 KPA.

W orzecznictwie wskazuje się, że „udzielenie przez organ rentowy osobie prowadzącej działalność pozarolniczą nieprawidłowej informacji co do czynności niezbędnych dla dalszego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, może być podstawą stwierdzenia, że taka osoba podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, choćby złożyła ona dopiero w późniejszym czasie ponowny wniosek o objęcie jej ubezpieczeniem chorobowym” (wyrok SN z dnia 22 stycznia 2020 roku, sygn. akt I UK 311/18, wyrok SN z dnia 12 sierpnia 2020 roku, sygn. akt II UK 384/18). W ocenie Sądu analogicznie jak błędne pouczenie ZUS-u należy traktować sytuację, w której brak jest w ogóle jakiegokolwiek pouczenia ze strony tego organu.

Transponując powyższy pogląd, powstały w sprawach dotyczących podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu po okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego, na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że bezczynność ZUS-u i brak chęci wyjaśnienia z odwołującym się jego sytuacji, brak jakichkolwiek pouczeń przez tak długi czas, przy aktywności ZUS-u dopiero w momencie, gdy doszło u odwołującego się do niezdolności do pracy, a także przyjmowanie przez cały ten czas płaconych przez niego składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, również powinny skutkować stwierdzeniem, że odwołujący się podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu również w maju 2021 roku i przez następne miesiące, aż do momentu powstania niezdolności do pracy będącej przedmiotem zaskarżonej decyzji.

Jednocześnie w tym miejscu należy odnieść się też do samego derogowania przepisu art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy systemowej i wprowadzenia krótkiego terminu, do 30 czerwca 2022 roku, na ewentualne składanie wniosków o przywrócenie terminu do opłacenia składek. Celem wprowadzenia bowiem tej regulacji było uproszczenie zasad podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. W uzasadnieniu projektu ustawy zmieniającej wskazano, że „regulacja ta odchodzi od dorozumianego przystąpienia do ubezpieczenia dokonywanego przez opłacenie składki. Jednocześnie wiąże się z podleganiem temu ubezpieczeniu nawet w przypadku opłacenia składki po terminie lub nieopłacenia jej wcale. Tak przyjęta konstrukcja ubezpieczeń w konsekwencji doprowadzi do możliwości ubiegania się o świadczenia z ubezpieczenia chorobowego również w przypadku opłacenia składek po terminie”. I dalej: „Zmiana ta doprowadzi do dużego uproszczenia zasad podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, zmniejszy liczbę spraw spornych oraz zmniejszy obowiązki administracyjne osób prowadzących pozarolniczą działalność. Nie będą one musiały bowiem składać już wniosków o przywrócenie terminu na opłacenie składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w przypadku jej nieterminowego opłacenia lub opłacenia w zaniżonej wysokości”. Ustawodawcy przyświecał więc cel w postaci uproszczenia zasad podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu oraz zdjęcia z ubezpieczonych dotkliwego skutku w postaci wyłączenia z ubezpieczenia chorobowego w przypadku opłacenia składki czy to po terminie, czy w nieprawidłowej wysokości. Jednocześnie w uzasadnieniu projektu co do samego art. 14 ustawy zmieniającej i zakreślenia w nim krótkiego terminu do dnia 30 czerwca 2022 roku wskazano, że „tak zredagowane przepisy przejściowe zapewniają odpowiednio długi czas na dostosowanie się wszystkich grup do nowego kształtu prawa”. Co do zasady należy się z projektodawcą zgodzić, jednak niniejsza sprawa pokazuje, że pewne zdarzenia w rzeczywistości wymykają się spod założeń przyjętych przy wprowadzaniu przepisu. W ocenie Sądu bowiem sytuacja odwołującego się przemawia za przyznaniem mu możliwości do uznania składek za opłacone w terminie, innymi słowy do przywrócenia jej tego terminu, pomimo braku już w ustawie systemowej przepisu art. 14 ust. 2 pkt 2 oraz pomimo upływu terminu zakreślonego do dnia 30 czerwca 2022 roku na ewentualne złożenie wniosku o przywrócenie terminu. Sąd uznał, że w niniejszej sprawie należy przyjrzeć się również celowi ustawy zmieniającej, który wyraźnie wybija się z treści uzasadnienia projektu ustawy i który można w skrócie określić jako wychodzący naprzeciw potrzebom ubezpieczonych.

Niewątpliwie jako przeciwne takiemu celowi ustawy należy określić uniemożliwienie odwołującemu się pobrania zasiłku chorobowego. Z akt sprawy wynika bowiem, że nie miał on świadomości uznania przez ZUS nieterminowego opłacenia składki za maj 2021 roku, tym bardziej, że nadal po maju 2021 roku konsekwentnie opłacał składki w pełnym wymiarze, także i na ubezpieczenie chorobowe. Sąd zdaje sobie co prawda sprawę z tego, że w postępowaniu dotyczącym prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych nie można posługiwać się zasadami współżycia społecznego, jednak wykładnia celowościowa ustawy i podejście do indywidualnej sytuacji odwołującego się przez jej pryzmat ma jak najbardziej zastosowanie.

Można w tym miejscu znów wrócić do uzasadnienia projektu ustawy zmieniającej, gdzie zwrócono uwagę, że „na ponad 150 tys. wniosków zgłaszanych co roku o wyrażenie zgody na opłacenie składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe po terminie, zgoda wyrażana jest w ponad 92% zgłoszonych wniosków. W 2019 r. ZUS wyraził zgodę na opłacenie składki po terminie w 91,6% przypadków”. Takie statystyki pchnęły ustawodawcę do decyzji, aby zaniechać w ogóle wyłączania z ubezpieczenia dobrowolnego w przypadku jego nieopłacenia w terminie, ponieważ co do zasady i tak wnioski o przywrócenie terminu podlegały uwzględnieniu w znakomitej większości. W istocie więc przepis art. 14 ustawy zmieniającej przewidujący krótki termin do dnia 30 czerwca 2022 roku na złożenie takich wniosków miał na celu odciążenie ZUS od rozpatrywania wniosków, które w zdecydowanej większości i tak były oczywiście zasadne. Jednak poza spojrzeniem ustawodawcy znajdują się takie przypadki jak ten odwołującego się, który gdyby tylko miał świadomość opłacenia składki za maj 2021 roku po terminie, to złożyłby odpowiedni wniosek jeszcze przed 30 czerwca 2022 roku. Nie można pominąć faktu, że ZUS podjął pierwsze czynności stanowiące konsekwencję uznania składki za nieopłaconą w terminie dopiero wydając zaskarżoną decyzję w styczniu 2024 roku, kiedy nie można już było składać wniosku o przywrócenie terminu do opłacenia składki. Nie jest dla Sądu jasne dlaczego konto odwołującego się nie zostało przeanalizowane wcześniej i nie sporządzono chociażby korekty z urzędu jego deklaracji rozliczeniowych przed 30 czerwca 2022 roku. Jeśli taka korekta byłaby sporządzona wcześniej, a ZUS by odwołującego się o tym poinformował, to miałby ona wówczas możliwość złożenia stosownego wniosku o przywrócenie terminu. Taki wniosek w ocenie Sądu zasługiwałby na uwzględnienie i ustalenie ciągłości ubezpieczenia chorobowego.

Co więcej, Sąd miał na uwadze, że już po wydaniu zaskarżonej decyzji przez ZUS odwołujący się udał się osobiście do ZUS i zapytał pracownika, czy podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Pracownik ZUS po sprawdzeniu w systemie udzielił odpowiedzi twierdzącej, co pokazuje, że nawet sam ZUS w swoim wewnętrznym systemie nie jest w stanie poprawnie i na bieżąco analizować sytuacji ubezpieczonych. Jak w takiej sytuacji sam odwołujący się miał poprawnie analizować swoje konto, skoro od pracowników ZUS otrzymywał cały czas, nawet po wydaniu zaskarżonej decyzji, informację, że podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, a składki są przez niego prawidłowo opłacane.

Jednocześnie warto zauważyć, że przy wprowadzaniu regulacji z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawodawca uznał, że skoro dane ubezpieczenie jest dobrowolne, to opłacenie składki po terminie, czy w niepełnej wysokości zawiera domniemaną rezygnację ubezpieczonego z tego ubezpieczenia, a jego powrót jest obwarowany koniecznością złożenia ponownego wniosku o objęcie tym ubezpieczeniem, bądź też wniosku o przywrócenie terminu na opłacenie składek, który to wniosek ma z kolei stanowić wyrażenie jego woli ponownego przystąpienia do dobrowolnego ubezpieczenia. W przypadku odwołującego się nie miał ona jakiejkolwiek woli rezygnacji z ubezpieczenia chorobowego, cały czas bowiem opłacał skrupulatnie, terminowo i w jego mniemaniu w prawidłowej wysokości, składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe. Nie sposób też pominąć faktu, że ZUS przyjmował te wpłaty, nie informując go o jakichkolwiek nieprawidłowościach.

Reasumując, Sąd uznał, że ZUS nie zdołał w żaden sposób wykazać, aby faktycznie składka za maj 2021 roku została opłacona nieterminowo, brak bowiem jakiegokolwiek materiału dowodowego, który pozwoliłby Sądowi na przeanalizowanie tej kwestii. Ponadto, nawet gdyby uznać, że odwołujący się nie zaprzeczył temu faktowi, to i tak odwołanie podlegało uwzględnieniu. Sąd uznał bowiem, że brak pouczeń ze strony ZUS w niniejszej sprawie, w połączeniu z opłacaniem składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe oraz z uniemożliwieniem przez ZUS złożenia wniosku o przywrócenie terminu do opłacenia składki, a także wykładnia celowościowa przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i przepisów ją zmieniających, powinny skutkować uznaniem przez Sąd, że odwołujący się podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu zarówno w maju 2021 roku, jak i później przez wszystkie kolejne miesiące, jak i również w momencie powstania niezdolności do pracy będącej przedmiotem zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.