Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Otwocku Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Włodarczyk

Protokolant: Anna Bodalska – Krydowska

Bez udziału prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2018 r., 5 grudnia 2018 r., 4 marca 2019 r., 15 kwietnia 2019 r

sprawy P. C. s. M. i D. z d. W. ur. (...) w K.,

oskarżonego o to, że: w dniu 4 grudnia 2016 roku w miejscowości W., woj. (...), będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem sądu za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, prowadził po drodze publicznej w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,81 mg/l i 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k.

orzeka

1.  oskarżonego P. C. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 4 grudnia 2016 roku w miejscowości W., woj. (...) prowadził po drodze publicznej w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,81 mg/l i 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. czynu z art. 178a § 1 k.k. i za to skazuje go a na podst. art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

2.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

3.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000 (pięć tysięcy) złotych,

4.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy w sprawie od dnia 12 grudnia 2016 r. roku do dnia wyroku,

5.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. Ś. wynagrodzenie w kwocie 516,60 zł. (pięćset szesnaście złotych 60/100) w tym 23 % podatku VAT w kwocie 96,60 zł. (dziewięćdziesiąt sześć złotych 60/100) tytułem nie opłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu

6.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt (...)

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 04 grudnia 2016 roku około godziny 20:00 – 21:00 spożywał alkohol w postaci piwa. Następnie samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się na trasie W. jadąc w kierunku W.. Za samochodem P. C. poruszał się R. B., którego uwagę zwrócił tor ruchu poprzedzającego go samochodu, w tym zjeżdżanie do osi jezdni, wjeżdżanie na pas ruchu dla kierunku przeciwnego. Kiedy kierujący samochodem marki O. (...) P. C. wykonał manewr wyprzedzania stwarzając zagrożenie na drodze, R. B. telefonicznie skontaktował się z dyżurnym ruchu informując o położeniu samochodu marki O. (...), wskazując jego położenie, kierunek ruchu. R. B. zaobserwował, że kierujący samochodem O. (...) zatrzymał się na poboczu, po czym sam również zatrzymał swój pojazd w odległości około 50 metrów, a następnie zawrócił ustawiając swój samochód po przeciwnej stronie drogi, aby mieć lepszą widoczność. P. C. wykonał manewr cofania oraz skrętu w prawo, w wyniku czego samochód zsunął się po skarpie rowu kołami tylnej osi. R. B. zaobserwował P. C., który opuścił pojazd wysiadając od strony kierowcy, a następnie udał się do pobliskiego baru. Następnie P. C. wrócił do samochodu z osobą z baru i dokonywał oględzin samochodu, po czym ponownie się oddalili. Na miejsce przyjechała Straż Pożarna, do której podszedł P. C.. Po przyjeździe na miejsce funkcjonariuszy Policji P. C. został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. O godz. 22:47 w organizmie oskarżonego występowało stężenie alkoholu wynoszące 0,81 mg/l, zaś o godzinie 23:12 – 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Po przyjeździe na miejsce funkcjonariuszy policji, R. B. udał się w dalszą podróż.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka R. B. (k. 27-28, k. 72-73) oraz dowodów z dokumentów w postaci: notatki urzędowej (k.1), kopii karty zdarzenia drogowego (k. 2), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 3), świadectwa wzorcowania (k. 4), kopii protokołu oględzin (k. 5), protokołu zatrzymania osoby (k. 6), protokołu zatrzymania rzeczy wraz ze śladami kryminalistycznymi (k. 21-25), protokołu pobrania materiału porównawczego (k. 35-36, k. 37), dokumentacji medycznej oskarżonego (k. 82, k. 84), opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 115-118), informacji o karalności (k. 139-140).

Oskarżony P. C. przesłuchany po raz pierwszy w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wskazał w nich, że w czasie kiedy prowadził samochód nie znajdował się pod wpływem alkoholu, zaś w czasie zdarzenia samochód prowadził znajomy oskarżonego z którym kiedyś pracował, o imieniu K., którego bliższych danych oskarżony nie znał. Swojego znajomego oskarżony przypadkiem spotkał wyjeżdżając z L., tam K. wsiadł do samochodu oskarżonego. Oskarżony jeszcze przez część trasy prowadził, a później kiedy kolega chciał pożyczyć samochód od oskarżonego to się zamienili miejscami W czasie kiedy oskarżony przekazywał koledze kluczki od samochodu nie wyczuwał od niego woni alkoholu i dlatego ten kolega dalej prowadził, a oskarżony spożywał alkohol w postaci piwa, który posiadał w samochodzie. Kolega oskarżonego cofając nie zauważył rowu i przez nieuwagę wjechał w rów. W tym czasie oskarżony zajmował miejsce po stronie pasażera. Kiedy znajdowali się w rowie, kolega oskarżonego wysiał z samochodu i uciekł, a oskarżony przesiadł się na fotel kierowcy i próbował wyjechać z rowu, kiedy to się nie udało udał się do restauracji, która była w pobliżu proszą o pomoc.

Przesłuchany na rozprawie oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśniania. Wskazał w nich, że nie prowadził samochodu, był ze znajomym, którego poznał w dniu zdarzenia. Jechali w stronę W., gdzie ten znajomy miał załatwić pewną sprawę. Ten znajomy chciał zmienić trasę i cofał, żeby zawrócić. Było to w W. przy zajeździe. Było wtedy ślisko i zsunęli się tyłem do rowu. Znajomy oskarżonego wysiadł od strony kierowcy, wybiegł i pobiegł, a oskarżony był w szoku. Nie wiedział tak do końca co się dzieje. Oskarżony poszedł do zajezdni, powiedział o tej sytuacji i poprosił o wyciągnięcie samochodu.. Osoba, która była w zajezdni powiedziała oskarżonemu, że została już wezwana policja. Oskarżony składał wyjaśnienia w radiowozie, został zatrzymany na izbie wytrzeźwień. P. C. wskazał, że dzień spędził z dziećmi, byli w kinie, w tamtym czasie mieszkał u rodziców i u siostry. Do szwagra oskarżonego przychodzili koledzy, poznał kilka osób. Szwagier zajmował się naprawą samochodów, ciągle ktoś przychodził. Oskarżony ze znajomymi wypił dwa piwa. Oskarżony następnego dnia miał jechać do G.. Jeden ze znajomych chciał jechać z oskarżonym do W., oskarżony zaproponował, żeby samochodem oskarżonego zawiózł oskarżonego do G., a stamtąd miał dostać się do W.. Oskarżony tego znajomego widział raz, miał on na imię M.. Oskarżony w tamtym czasie był zdesperowany, pracował u szwagra, pomagał, mu, pracował również u G.. Ten znajomy przyszedł do szwagra oskarżonego, był jego znajomym, z oskarżonym nigdy nie pracował. Znajomy, który kierował samochodem oskarżonego na pewno był trzeźwy. W czasie zdarzenia oskarżony zajmował miejsce od strony pasażera, ale tam drzwi się źle otwierały i trzeba było wychodzić z innej strony. Samochód był w kiepskim stanie. Kiedy samochód był w rowie to oskarżony przesiadł się na miejsce kierowcy, ale nie po to, żeby jechać, tylko żeby sprawdzić, czy samochód odpali, chciał tylko uruchomić samochód. Wcześniej oskarżony nie jechał samochodem, może tylko na stacji benzynowej odjechał kawałek, po drodze nie jechał. Alkohol oskarżony spożywał zanim wsiadł do samochodu, wypił może pół piwa w puszce. Alkohol oskarżony spożywał przed jazdą samochodem, po spożyciu alkoholu nie prowadził, wiedział, że będzie prowadził kolega. Oskarżony miał zabrane prawo jazdy, był karany za czyn z art. 178a § 1 k.k., raz wsiadł do samochody, był wtedy trzeźwy, musiał zawieźć córkę szkoły.

Oceniając wyjaśnienia złożone przez oskarżonego Sąd nie przyznał im waloru wiarygodności, uznając iż stanowią one przyjęta przez oskarżonego linię obrony i nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sąd miał na uwadze, że oskarżony zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak też na rozprawie przedstawił inną wersję zdarzenia. P. C. wskazywał nie tylko inne imię osoby, która miała prowadzić jego pojazd, ale także okoliczności w jakich doszło do przekazania tej osobie pojazdu. Początkowo bowiem oskarżony twierdził, że znajomy wsiadł do niego do samochodu na stacji benzynowej, zaś w toku rozprawy podawał, że ten znajomy prowadził od początku. Podobnie w toku postępowania przygotowawczego oskarżony twierdził, że samochód prowadził jego kolega, którego znał bo z nim pracował, natomiast na rozprawie podał, że osobę, której powierzył swój pojazd poznał w dniu zdarzenia. Kolejną rozbieżnością w wyjaśnieniach oskarżonego, która przemawiała za tym, by odmówić wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności był moment spożywania alkoholu, początkowo oskarżony podawał bowiem, że alkohol spożywał w czasie jazdy, po tym jak przesiadł się na miejsce dla pasażera, natomiast na rozprawie wskazywał, ze alkohol spożywał jeszcze przed tym jak wsiadł do samochodu. Sąd miał również na uwadze, że wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne z zeznaniami świadka R. B., który był bezpośrednim świadek zdarzenia, zawiadomił policję o nieprawidłowym zachowaniu kierowcy samochodu, jak też obserwował samochód oskarżonego i widział, że wysiadła z niego tylko jednak osoba, która udała się do znajdującego się w pobliżu baru.

Sąd jako w pełni wiarygodne uznał zeznania świadka R. B., uznając, iż są one jasne, spójne, adekwatne do udziału w sprawie. W swojej relacji świadek wskazał, że obserwował tor ruchu samochodu marki O. (...), który nie utrzymywał prostego toru jazdy w swoim pasie ruchu, podejmował próby wyprzedzania pojazdów poprzedzających jego samochód. Z uwagi na sposób jazdy samochodu marki O. (...), świadek obserwował jego sposób jazdy i jednocześnie skontaktował się z dyżurnym KPP w O. opisując położenie i sposób poruszania się samochodu. Świadek wiedział jak samochód marki O. (...) zjechał na pobocze, świadek zaś zatrzymał się w niedalekiej odległości, po czym zawrócił i ustawił się po przeciwnej stronie, by lepiej obserwować rozwój wydarzeń, będąc cały czas połączonym z dyspozytorem numeru 112. Świadek widział jak kierowca samochodu wykonywał manewr cofania, po którym samochód zsunął się kołami tylnej osi do przydrożnego rowu. Z obserwacji świadka wynikało, że z samochodu wysiadała jedna osoba, która następnie udała się do pobliskiego baru. Z obserwacji poczynionych przez świadka wynikało, że nikt poza oskarżonym nie wysiadał z samochodu.

Sąd jako w pełni wiarygodne uznał dowodowy z dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w toku postępowania, zostały one bowiem sporządzone przez osoby do tego uprawnione, żadna ze stron nie kwestionowała waloru wiarygodności ani autentyczności do czego Sąd również nie znalazł podstaw.

Istotnym dowodem z dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w przedmiotowej sprawie była opinia sądowo- psychiatryczna dotycząca oskarżonego. Z opinii tej wynika, iż oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną ani upośledzenie umysłowe, jest osobą uzależnioną od alkoholu. W czasie popełnienie czynu miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Opinia biegłych w ocenie Sądu jest jasna, spójna, kompletna, należycie umotywowana. Sporządzona w oparciu o dokumentację dotyczącą leczenie oskarżonego oraz po przeprowadzonym badaniu ambulatoryjnym.

P. C. został oskarżony o to, że w dniu 4 grudnia 2016 roku w miejscowości W., woj. (...), będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem sądu za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, prowadził po drodze publicznej w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,81 mg/l i 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k.

Przedmiotem tego przestępstwa jest bezpieczeństwo w komunikacji. Dobrem chronionym w art. 178a § 4 in fine k.k. jest wymiar sprawiedliwości oraz respektowanie orzeczeń sądowych. Czyn polega na prowadzeniu (czyli kierowaniu) pojazdu mechanicznego na drodze każdego rodzaju (§ 1) w stanie zagrażającym bezpieczeństwu w komunikacji. Przestępstwo to ma charakter formalny. Do wypełnienia znamion czynu z § 1 „wystarczające jest prowadzenie go [pojazdu mechanicznego – M.B.-K.] w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego w jakiejkolwiek strefie ruchu [podkr. M.B.-K.], to jest w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym" (wyrok SA w Krakowie z 7.07.2004 r., II AKa 131/04, KZS 2004/9, poz. 35). Czyn z § 1 popełnia sprawca, który uczestniczy w ruchu, a zatem rozstrzygnięcie, czy oskarżony popełnił przestępstwo z art. 178 § 1 k.k., zależy od ustalenia, czy droga, którą jechał, jest drogą prywatną, drogą dojazdową do pól uprawnych, czy też drogą polną, na której odbywa się ruch pojazdów (wyrok SA w Krakowie z 7.04.2004 r., II AKa 69/04, KZS 2004/4, poz. 40).Jest to przestępstwo indywidualne co do czynu, ponieważ może je popełnić tylko osoba kierująca pojazdem znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Podmiotem przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k. jest także osoba prowadząca holowany pojazd mechaniczny (wyrok SN z 18.03.2003 r., III KKN 390/01, OSNKW 2003/5–6, poz. 56). Obowiązujący od 1.07.2010 r. przepis § 4 wprowadza do treści art. 178a przesłankę wyższej karalności. Znajdzie ona zastosowanie do sprawcy wskazanego w § 1, a więc prowadzącego w stanie nietrzeźwości lub odurzenia pojazd mechaniczny, który to sprawca był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, 174, 177 lub 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Sprawca taki podlegać będzie karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.

Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie jest jednoznaczny i pozwolił na ustalenie, że oskarżony P. C. w dniu 4 grudnia 2016 roku spożywał alkohol w postaci piwa, a następnie poruszał się samochodem matki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sąd nie miał wątpliwości o do tego, że to oskarżony poruszał się samochodem, bowiem wysiadającego z samochodu oskarżonego widział świadek R. B., który obserwował sposób jazdy oskarżonego od momentu, kiedy ten wykonywał manewr wyprzedzania i nie zaobserwował żadnej innej osoby, która wysiadałaby z samochodu. W ocenie Sądu materiał dowodowy również jednoznacznie wskazuje, że oskarżony kierując samochodem znajdował się pod wpływem alkoholu wynoszącym 0,81 i 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Aloco-sensor użyty w czasie badania oskarżonego posiadał aktualne świadectwo wzorcowania. Sąd miał również na uwadze, że w czasie kiedy oskarżony dopuścił się przestępstwa obowiązywał go zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 19 marca 2008 roku w sprawie (...). Aktualnie jednak skazanie to uległo zatarciu. Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie miał na uwadze, że skazania, o których mowa w art. 178a § 4 k.k., nie mogą być zatarte w momencie orzekania w sprawie o to przestępstwo. Jeśli sprawca czynu opisanego w art. 178a § 1 k.k. miał status skazanego w warunkach określonych w § 4 tego unormowania, a w chwili orzekania skazanie takie już było zatarte, nie ma podstaw do zastosowania tego ostatniego przepisu (zob. wyrok SN z 4.12.2014 r., III KK 381/14, LEX nr 1621350).

Mając na uwadze powyższe, Sąd zmienił zarówno opis jak też kwalifikację prawną czynu przepisanego oskarżonemu uznając go za winnego tego, że w dniu 4 grudnia 2016 roku w miejscowości W., woj. (...) prowadził po drodze publicznej w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,81 mg/l i 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i czyn ten zakwalifikował jako przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Sąd uznał, że zarówno wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości wobec czego wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności łagodzących jak też obciążających i obu nadał takie samo znaczenie. W ocenie Sądu okoliczności łagodzące w przypadku oskarżonego stanowiło to, że oskarżony jest osobą dojrzałą, prowadzi ustabilizowany tryb życia, natomiast okoliczności obciążające, które Sąd wziął pod uwagę stanowiła dotychczasowa karalności oskarżonego, jak również znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego w czasie czynu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, iż w przypadku oskarżonego kara grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych w wysokości po 10 złotych każda stawka spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze jak również w zakresie społecznego oddziaływania. W ocenie Sądu wskazana kara pozwoli oskarżonemu nie tylko zrozumieć naganność popełnionego czynu, ale również wyciągnąć właściwe wnioski na przyszłość, tak by w przyszłości nie wchodził on ponownie w konflikty z prawem. Sąd miał również na uwadze, iż w przypadku oskarżonego kara grzywny będzie również rodzajowo karą na tyle dolegliwą, że pozwoli mu odczuć naganność jego zachowania i odniesie swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i indywidualnej.

Orzekając w zakresie ilości stawek dziennych, jak też wysokość jednej stawki Sad miał na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, który osiąga dochód wynoszący 2000 złotych miesięcznie, pracując dorywczo. Sąd miał jednak na uwadze, że oskarżony posiada wyższe wyksztalcenie, z zawodu jest ekonomistą, ponadto jest osobą zdrową, zdolną do podjęcia pracy zarobkowej, co wskazuje iż ma on możliwość podjęcia pracy zarobkowej pozwalającej mu na osiągniecie dochodów, umożliwiających wywiązanie się z nałożonej na niego kary grzywny.

Zgodnie z przepisem art. 42 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów w przypadku oskarżonego miało charakter obligatoryjny. W ocenie Sądu zasadnym jest wyłączenie oskarżonego z ruchu jako kierowcy, szczególnie, iż prowadził on samochód znajdując się pod znacznym wpływem alkoholu, stwarzając tym samym zagrożenie dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu. Tym samym, Sąd uznał, że orzeczony środek karny dodatkowo wpłynie na oskarżonego, tak by w przyszłości nie dopuścił się on ponownie przestępstwa zarówno w ruchu drogowym, jak również innych czynów zabronionych.

Sąd na podstawie art. 43 a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5000 złotych. Sąd miał na uwadze, że w przypadku oskarżonego orzeczenie wskazanego środka karnego miało charakter obligatoryjny, zaś środki przekazane przez oskarżonego zostaną przeznaczone m.in. na pomoc osobom pokrzywdzonym przestępstwem oraz osobom im najbliższym, zwłaszcza pomoc medyczną, psychologiczną, rehabilitacyjną, prawną oraz materialną, udzielaną przez jednostki niezaliczane do sektora finansów publicznych i niedziałające w celu osiągnięcia zysku.

Jednocześnie na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy w sprawie od dnia 12 grudnia 2016 roku do dnia wyroku.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. Ś. wynagrodzenie w kwocie 516,60 złotych tytułem nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wartość tej kwoty została obliczona zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Zgodnie z przepisem art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa. W ocenie Sądu konieczność dodatkowego poniesienia kosztów postępowania, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.