Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego
w niniejszej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

Z. C. i L. C. byli małżeństwem. Po rozwodzie L. C. związała się z G. B. i zajęła się opieką nad dziećmi pochodzącymi
z małżeństwa. Na tym tle między Z. C. a L. C. i jej partnerem G. B. wywiązał się konflikt rodzinny oscylujący między innymi wokół opieki nad dziećmi, kwestii mieszkalnych i spraw codziennych.

W związku z powyższym Z. C. i G. B. nie darzyli się sympatią, co miało wpływ na ich wzajemnie relacje, czasami obustronnie złośliwe.

W trakcie trwania konfliktu rodzinnego Z. C. m.in.:

- powiedział do oskarżyciela posiłkowego „ty się nie odzywaj”, gdy G. B. zwrócił się do niego, a na odpowiedź G. B., że może mówić do kogo chce i kiedy chce, ten pomachał przed nim palcem wskazującym i powiedział „jeszcze zobaczymy”,

- napisał do przełożonego G. B. skargę, w której opisał trwający między nimi konflikt,

- nazywał oskarżyciela posiłkowego przed młodszą córką, poza obecnością G. B., wyrażeniem (...), którym następnie posłużył się także w trakcie rozmowy telefonicznej z L. C.,

- wykonywał zdjęcia rozwieszonego na sznurkach w kuchni L. C. prania,

- przestawił rower G. B. z piwnicy na zewnątrz budynku.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie kopii postanowienia o odmowie wszczęcia dochodzenia z dnia 8 sierpnia 2015 r. (k. 17-18), kopii pisma do Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia 17 czerwca 2015 r. (k. 30-30v), płyty CD (k. 38), zeznań świadka L. C. (k. 27-28v), zeznań świadka M. M. (k. 85-88), zeznań oskarżyciela posiłkowego G. B. (k. 7-9v, k. 24-25v, k. 69-70v, k. 71v, k. 85,
k. 88-89) oraz wyjaśnień obwinionego Z. C. (k. 31-32, k. 68-71, k. 85,
k. 88-89).

Przesłuchiwany w postępowaniu wyjaśniającym obwiniony Z. C. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień.

Przesłuchiwany w postępowaniu sądowym obwiniony Z. C. także nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że oskarżenie go przez G. B. to zemsta jego i byłej żony obwinionego za to, że obwiniony wysłał skargę do przełożonego G. B.. Obwiniony wyjaśnił, że rozwiódł się z L. C., która zajęła się opieką nad ich wspólnymi dziećmi i zamieszkała z obecnym partnerem, G. B.. Na tle kwestii mieszkaniowych i kwestii opiekuńczych dochodziło do wielu konfliktowych zdarzeń w wyniku których powstawały między obwinionym a L. C. oraz G. B. sprzeczki, kłótnie, awantury i spory. Obwiniony w toku procesu swoimi wyjaśnieniami przyznał okoliczności przedstawiane przez oskarżyciela posiłkowego, a objęte zarzutem i wyjaśniał, że czynił to w akcie desperacji lub z emocji, a nadto do jego zachowań przyczyniał się sam G. B., który czynił mu złośliwie wzajemności, w tym odgrażał się mu telefonicznie i bywał agresywny. Obwiniony zatem w toku postępowania sądowego, choć nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, nie oponował okolicznościom zarzutu. Obwiniony przyznał, iż odkąd mieszka w budynku wspólnie zajmowanym z L. C. i G. B., konflikt między nimi ustał, a on i G. B. starają się wzajemnie siebie unikać.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę w całości osobowemu materiałowi dowodowemu, zarówno zeznaniom świadków L. C. i M. M., zeznaniom oskarżyciela posiłkowego G. B., jak i wyjaśnieniom obwinionego Z. C.. Zeznania
i wyjaśnienia są bowiem logiczne, wzajemnie ze sobą korespondujące, pełne, szczegółowo opisujące przebieg konfliktu rodzinnego, a co najważniejsze, mimo występowania przeciwstawnych sobie stron postępowania, są w zakresie ustalonego stanu faktycznego ze sobą spójne. Należy zauważyć, iż okoliczności, które przedstawia oskarżyciel posiłkowy, obwiniony przyznał, po czym następnie przedstawiał je według własnych spostrzeżeń lub umotywował i uzasadniał swoje zachowania. Ponadto, w drugą stronę, okolicznościom, które obwiniony przytaczał na swoją obronę celem udowodnienia wzajemności dokuczliwości działań od strony G. B., oskarżyciel posiłkowy nie zaprzeczał, a nawet potwierdzał je. O wszystkich tych faktach zeznawały również świadkowie L. C. i M. M.. Zatem w ocenie Sądu należało przyznać wiarę
w całości wszystkim, występującym w poniższym postępowaniu osobowym źródłom dowodowym. W związku z tym bezspornym dla Sądu jest fakt trwałego konfliktu rodzinnego między stronami postępowania oraz towarzyszące mu emocja, czasami, w wwyniku ich nadinterpretacji, odbierane jako złośliwości.

Na marginesie należy jedynie przywołać fakt, iż Sąd nie pochylał się nad opisywanymi przez strony i świadków szczegółami konfliktu, które wykraczały poza potrzeby ustalenia w niniejszym postępowaniu stanu faktycznego i nie podjął oceny zeznań i wyjaśnień w tymże zakresie. Między wyjaśnieniami obwinionego i zeznaniami M. M.
a zeznaniami oskarżyciela posiłkowego i zeznaniami L. C. może dochodzić na tym polu do sprzeczności, których z uwagi na trwały konflikt nie sposób rozstrzygać. Z tego względu Sąd dokonał oceny zeznań i wyjaśnień w węższym zakresie, wskazanym powyżej, co w zupełności wystarczyło dla ustalenia prawidłowego stanu faktycznego i podjęcia rozstrzygnięcia, przy jednoczesnym niewdawaniu się w szczegóły konfliktu, które obszernie przedstawiały strony i świadkowie, a który był już przedmiotem postępowań przygotowawczych.

Z uwagi na wiarygodność dowodów osobowych, nie było zdaniem Sądu podstaw do odmówienia wiary także dowodom pozaosobowym, które nie były kwestionowane przez strony.

Zarzucony obwinionemu czyn z art. 107 kw polega na tym, że sprawca w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi. Za czyn ten sprawca podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1500 złotych albo karze nagany. Przedmiotem ochrony typizowanego wykroczenia jest spokój psychiczny człowieka. Znamię złośliwości oznacza szczególne nastawienie podmiotowe sprawcy przejawiające się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi. Złośliwym niepokojeniem zaś jest wzbudzanie niepokoju, obawy czy lęku poprzez zachowania nacechowane wyżej wskazanymi przymiotami.

Mając na względzie powyższy wywód prawny stwierdzić należy, że obwiniony Z. C. nie popełnił powyżej typizowanego wykroczenia. W ocenie Sądu zachowanie obwinionego w świetle przedstawionego w sprawie konfliktu rodzinnego, uzasadnionego braku sympatii między obwinionym, a oskarżycielem posiłkowym zachowania obwinionego nie wyczerpują znamion wykroczenia określonego w art. 107 kw. Na tle tegoż konfliktu, narastających wokół niego emocji po obu stronach i czynionych obwinionemu przez oskarżyciela posiłkowego wzajemności, zachowanie obwinionego, o ile w rzeczywistości naganne, o tyle jest jednocześnie, chciałoby się rzec, zwyczajowo przyjęte przy umiarkowanej skali tego typu czynności i nie może przy zachowaniu tejże skali prowadzić do wniosku, iż wypełnia ono znamiona wykroczenia złośliwego niepokojenia w celu dokuczenia.

W związku z powyższym Sąd uniewinnił obwinionego od zarzucanego mu czynu. Wobec uniewinnienia koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa.

W tym stanie rzeczy, orzeczono jak w sentencji.+