Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Tomasz Morycz

Protokolant: Olga Tyburc-Żelazek

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2018 r. i 22 maja 2018 r.

sprawy Z. P. (1)

s. W. i A. zd. D.

ur. (...) w S.

obwinionego o to, że:

1. w dniu 17 sierpnia 2017 r. ok. godz. 17.45 w miejscowości N. na ul. (...) prowadząc samochód marki S. (...) nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas wymijania nie zachował bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu w wyniku czego najechał na jadący z przeciwka samochód marki F. (...) nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie,

to jest o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

2. w miejscu i czasie jak w pkt. 1 oddalił się z miejsca zdarzenia nie wypełniając ustawowych obowiązków,

to jest o czyn z art.97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

o r z e k a

I. w ramach czynu zarzucanego obwinionemu Z. P. (2) w punkcie 1 uznaje go za winnego tego, że w dniu 17 sierpnia 2017 r. przy ul. (...) w N., prowadząc samochód marki S. (...) o nr rej. (...), nie zachowując należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas wykonywania manewru wymijania nie zachował bezpiecznego odstępu, w wyniku czego uderzył lusterkiem w lusterko jadącego z przeciwka samochodu marki F. (...) nr rej. (...), którym kierowała P. F., co stanowi wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za co na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II. uniewinnia obwinionego od czynu zarzucanego mu w punkcie 2;

III. na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II W 534/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono następujący stan faktyczny.

W dniu 17 sierpnia 2017 r. P. F. poruszała się ul. (...) w N., kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...). Jechała w kierunku miejscowości J.. Z przeciwnej strony jechał samochód marki S. (...) o nr rej. (...), prowadzony przez Z. P. (2), który zamieszkuje przy ul. (...). Jest to hatchback koloru srebrnego.

Podczas wykonywania manewru omijania Z. P. (2) nie zachował bezpiecznego odstępu, w wyniku czego uderzył lewym lusterkiem kierowanego przez siebie samochodu w lewe lusterko pojazdu prowadzonego przez P. F., powodując jego uszkodzenie. Doszło do tego przy ul. (...). Następnie Z. P. (2) skręcił w lewo w ul. (...), po czym zatrzymał się, włączył światła awaryjne i zawołał do niej przez otwarte okno, że przekroczyła oś jezdni. P. F. poinformowała go, że wzywa policję, jednak Z. P. (2) odjechał.

P. F. przez chwilę widziała kierowcę. Nie zdążyła jednak zapisać pełnych numerów rejestracyjnych, zapamiętując jedynie ich początek. Następnie opisała pojazd, w tym jego markę, kolor i uszkodzenie lewego boku, przyszłej synowej, która przyjechała na miejsce zdarzenia. Ta na jednym z parkingów przy ul. (...), na miejscu dla niepełnosprawnych, ujawniła samochód Z. P. (2), który miał liczne zarysowania i uszkodzenia, w tym na lewym lusterku i lewym boku. P. F. rozpoznała okazany jej pojazd.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: notatek urzędowych (k.1-2v, 9), protokołu oględzin samochodu (k.10-13), dokumentacji (k.14-15), mapy (k.42), zeznań świadka J. G. (k.4), zeznań świadka P. F. (k.7, 38-40) i częściowo wyjaśnień obwinionego Z. P. (2) (k.18, 38-40, 43-44).

Przesłuchiwany w postępowaniu wyjaśniającym obwiniony Z. P. (2) (k.18) oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Jednocześnie odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

Przesłuchiwany w postępowaniu wyjaśniającym obwiniony Z. P. (2) (k.38-40, 43-44) oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Jak wyjaśnił, nie wie, o co chodzi. Nie było takiego zdarzenia. Jego samochód posiada zarysowania i uszkodzenia. Prowadzi 40 lat i nie miał ani jednej stłuczki czy kolizji. Te uszkodzenia były stąd, że ktoś w niego wjechał. Nie opłacało mu się tego naprawiać. Nie wie, dlaczego ta Pani złożyła zawiadomienie. Pierwszy raz ją widzi. U niego na osiedlu są trzy takie S. (...), a ich właściciele są siwi. Może posiadają drobne uszkodzenia. Kratka jest w prawie każdym samochodzie. Teraz jest akurat zdjęta. Nie było takiej sytuacji. Nie wjeżdża na ul. (...), ma miejsce parkingowe dla niepełnosprawnych przy ul. (...). Uszkodzenia muszą być udokumentowane. Nie ma żadnych śladów uderzenia. Zdjęcia zostały wykonane przed komendą. Jego miejsce parkingowe znajduje się naprzeciwko drzwi wejściowych do bloku. Nie ma żadnych zniszczeń, nie było żadnej kolizji. Tatuś, który jest generałem straży pożarnej zadzwonił na policję i stąd ta sprawa. Nie ma żadnej dokumentacji dotyczącej tego lusterka. To jest osoba niespełna umysłu. Wjazd na miejsce dla niepełnosprawnych jest od ul. (...). On ma numer(...) a zdarzenie miało miejsca pod numerem (...) Nie pamięta, czy jeździł tego dnia samochodem. Jeździ niemal codziennie, bo bez samochodu nie może się poruszać. Samochód ma 18 lat i był porysowany wiele lat wcześniej. Lusterka były całe, mogą być rysy jak się zawadza o gałęzie. Nie ma tam żadnych uszkodzeń mechanicznych. Zastanawia go, że lusterko jest już naprawione, więc nie wie, o co ta sprawa. Ten co prowadził sprawę powiedział, że jest przykaz, żeby to prowadzić. Wie, że ona ma na nazwisko F., a zna F., który jest rzecznikiem Komendy Głównej Straży Pożarnej. To jest na pewno rodzina. Dowiedział się o tym od policji. Chyba to jest jego córka. Nie miał żadnej kolizji. Ona na rozprawie patrzyła na niego ze zdziwieniem. Oni wytypowali jego samochód, bo jest porysowany. Nie wie dlaczego.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina obwinionego Z. P. (2) i okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu nie budziły żadnych wątpliwości.

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego Z. P. (2) (k.18, 38-40, 43-44), uznając je w tym zakresie za zgodne z rzeczywistością. Prawdą jest, że jest właścicielem samochodu marki S. (...) koloru srebrnego, który posiada liczne zarysowania i uszkodzenia. To samo tyczyło się okoliczności, że zamieszkuje przy ul. (...) i porusza się samochodem niemal codziennie. Jednocześnie brak było podstaw do podważenia jego twierdzeń, że parkował na miejscu dla niepełnosprawnych znajdującym się przy jego bloku. Pozostałe twierdzenia obwinionego Z. P. (2), w tym w szczególności dotyczące tego, że nie brał udziału w tym zdarzeniu i nic o nim nie wie, nie zasługiwały na wiarę. Jak już wyżej wskazano, zamieszkuje przy ul. (...). Tymczasem do przedmiotowego incydentu doszło w bardzo bliskiej odległości od tego miejsca, to jest przy ul. (...). Ponadto świadek P. F. nie miała żadnych wątpliwości co do marki, modelu, wersji i koloru samochodu, którego kierowca dopuścił się wykroczenia, zwracając uwagę również na charakterystyczne uszkodzenie jego lewego boku i początek numeru rejestracyjnego. Nieprawdopodobnym jest zdaniem Sądu, żeby był to inny pojazd i żeby kierowała nim inna osoba. Tym bardziej, że przyszła synowa świadka P. F. ujawniła samochód obwinionego Z. P. (2) na jednym z parkingów przy ul. (...), w którą skręcił pojazd sprawcy. Co znamienne, był zaparkowany dla miejscu dla niepełnosprawnych, a świadek P. F. rozpoznała okazany jej pojazd. Ponadto świadek P. F. widziała jego kierowcę, którym był mężczyzna w podeszłym wieku i z siwymi włosami, a więc odpowiadający wyglądowi obwinionego Z. P. (2). Zarazem należy wskazać na protokół oględzin samochodu i dołączoną do niego dokumentację zdjęciową, z których wynikało, że pojazd posiadał liczne zarysowania i uszkodzenia, w tym lewego lusterka i lewego boku. Twierdzenia obwinionego Z. P. (2), że w pobliżu mieszkają także inne osoby, które mają siwe włosy i poruszają się takimi pojazdami uznano za przyjętą przez niego linię obrony, która zmierzała jedynie do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. To samo tyczyło się prób zdyskredytowania świadka P. P. poprzez zarzucanie jej, że jest osobą niespełna umysłu i spokrewnioną z generałem straży pożarnej, który nakazał policji prowadzenie niniejszego postępowania.

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadka P. F. (k.7, 38-40), uznają je za spójne, logiczne i zgodne z rzeczywistością. Biorąc pod uwagę, że widziała samochód, którego kierowca dopuścił się wykroczenia, a przez chwilę także jego samego, mogła opisać swoje spostrzeżenia. Ponadto przekazała swoje spostrzeżenia przyszłej synowej, a ta na jednym z pobliskich parkingów ujawniła taki pojazd, który rozpoznała. Świadek P. F. przedstawiła całą swoją wiedzę w niniejszej sprawie, czyniąc to w sposób dokładny, spontaniczny i nie budzący żadnych zastrzeżeń. Za wiarygodnością jej twierdzeń przemawiał również fakt, że szczerze przyznała, że nie zdążyła dokładnie przyjrzeć się kierowcy i zapisać numerów rejestracyjnych pojazdu, na rozprawie nie będąc w stanie kategorycznie rozpoznać obwinionego Z. P. (2). Ponadto wskazała, że lusterko zostało naprawione przez jej brata. W ocenie Sądu, gdyby świadek P. F. dążyła do niekorzystnego ukształtowania sytuacji procesowej obwinionego Z. P. (2), to miała doskonałą okazję, żeby złożyć obciążające go zeznania. Ta jednak podniosła jedynie te okoliczności, których była pewna, przy innych zaznaczając swoje wątpliwości bądź wprost wskazując brak wiedzy czy zaprzeczając.

Oparto się również na zeznaniach świadka J. G. (k.4), który parkował pojazd w bardzo bliskiej odległości od miejsca zdarzenia, jednak go nie widział i nie miał wiedzy w tym zakresie. Wskazał jedynie, że podeszła do niego świadek P. F. i poinformowała go o tym, co się stało.

Stan faktyczny ustalono także na podstawie dokumentów w postaci notatki urzędowej (k.1-2v, 9), protokołu oględzin samochodu (k.10-13), dokumentacji (k.14-15) i mapy (k.42), które zostały sporządzone przez uprawnione osoby bądź podmioty, ich prawdziwość nie była kwestionowana i nie budziła także wątpliwości Sądu.

Dokonując analizy zgromadzonego materiału dowodowego, wina obwinionego Z. P. (2), opis przypisanego mu czynu, w którym doprecyzowano okoliczności zdarzenia oraz przyjęta kwalifikacja prawna nie budziły żadnych wątpliwości.

Wykroczenie z art. 86 § 1 kk polega na spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności. Jego sprawca musi się liczyć z karą grzywny, której wysokość wynosi od 20 do 5.000 złotych. Jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać się.

Z kolei wykroczenie z art. 97 kw polega na wykraczaniu przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie przez uczestnika ruchu lub innej osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu. Jego sprawca musi się liczyć z karą grzywny, której wysokość wynosi od 20 do 3.000 złotych albo karą nagany. Jak wynika z treści art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany między innymi podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

Biorąc pod uwagę, że obwiniony Z. P. (2) uderzył lewym lusterkiem swojego pojazdu w lewe lusterko jadącego z przeciwka samochodu kierowanego przez pokrzywdzoną P. F., nie zachował bezpiecznego odstępu, a tym samym nie zachowując należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Tym samym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Nie zaistniały tu jakiekolwiek okoliczności wyłączające jego winę. Zważywszy na to, że zdarzenie będące przedmiotem niniejszej sprawie nie było wypadkiem, a jedynie kolizją, odjeżdżając z jego miejsca obwiniony Z. P. (2) nie dopuścił się wykroczenia z art. 97 kw.

Wymierzając karę obwinionemu Z. P. (2) kierowano się dyrektywami wymiaru kary wynikającymi z treści art. 33 § 1-4 kw. Na jego niekorzyść przemawiało to, że odjechał z miejsca zdarzenia. Nie interesował się tym, czy coś stało się pokrzywdzonej P. F. i jakie spowodował uszkodzenia, próbując uniknąć odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Ponadto zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, które spowodował było istotne. Odległość dzieląca pojazdy była bowiem tak mała, że niewiele brakowało, żeby doszło do dużo poważniejszej kolizji, w wyniku której pokrzywdzona P. F. mogła doznać obrażeń ciała. Nie bez znaczenia było również bagatelizowanie przez obwinionego Z. P. (2) tego, co się stało, jak również prezentowanie negatywnego, wręcz obraźliwego, stosunku do pokrzywdzonej P. F.. Zdaniem Sądu obwiniony Z. P. (2) powinien sobie uświadomić, że to, iż jego pojazd posiada liczne zarysowania i uszkodzenia nie oznacza, że nie należy szanować mienia innych, o zdrowiu nie wspominając. Okoliczność, że jest osobą w podeszłym wieku, jak również korzysta z miejsca parkingowego dla osób niepełnosprawnych, nie jest żadnym usprawiedliwieniem braku ostrożności. Okolicznością łagodzącą było jedynie nie figurowanie w ewidencji osób popełniających wykroczenia w ruchu drogowym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że karą właściwą dla obwinionego Z. P. (2), który popełnił wykroczenie z art. 86 § 1 kw, będzie wymierzona na podstawie tego przepisu kara grzywny w wysokości 500 złotych. Biorąc pod uwagę, że jej dolna granica wynosiła 20 złotych, a górna 5.000 złotych, przyjętej wysokości nie można uznać za zbyt surową. Zdaniem Sądu uświadomi to obwinionemu Z. P. (2) naganność jego zachowania, powodując że wyciągnie wnioski na przyszłość i będzie ostrożniejszym kierowcą. Zważywszy na to, że uzyskuje stałe dochody z tytułu emerytury w kwocie 2.900 złotych, z pewnością będzie w stanie uczynić zadość wyrokowi w tym zakresie.

Jednocześnie Sąd uniewinnił obwinionego Z. P. (2) od czynu z art. 97 kw, uznając że swoim zachowaniem, polegającym na oddaleniu się z miejsca kolizji, nie wyczerpał znamion tego wykroczenia. Sąd mógł to jedynie potraktować jako okoliczność obciążającą mającą wpływ na wymiar kary za czyn z art. 86 § 1 kw.

Ponadto Sąd, na podstawie art. 118 § 1 kpw, zasądził od obwinionego Z. P. (2) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 50 złotych tytułem opłaty od kary. Skoro obwiniony Z. P. (2) spowodował niniejsze postępowanie, to powinien ponieść jego koszty.