Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Szeląg

Protokolant Kinga Grzywacz

w obecności Urszuli Pawłowskiej występującej na podstawie pełnomocnictwa Naczelnika Urzędu Skarbowego w Legionowie

Prokuratora Ewy Urman - Brzosko

po rozpoznaniu dnia 17.04.2018r., 15.05.2018r., 03.07.2018r., 31.07.2018r., 18.09.2018r., 12.02.2019r.

sprawy M. O. (1) , urodz. (...) w N.

syna M. i A. z d W.

oskarżonego o to, że: prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) FIRMA (...) M. O. (1) z siedzibą przy ul. (...), (...)-(...) L., będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub tej samej sposobności w okresie od dnia 20 sierpnia 2009r. (data wpływu deklaracji VAT-7 za lipiec 2009r. do tut. (...)) do dnia 27 czerwca 2011r. (data wpływu deklaracji VAT-7 za maj 2011r. do tut. Urzędu), w celu rozliczenia przed Urzędem Skarbowym w L. w złożonych deklaracjach VAT-7 za miesiące: lipiec, wrzesień - grudzień 2009r., styczeń - grudzień 2010r. styczeń - maj 2011r. podał w nich nieprawdę w ten sposób że:

a) zaniżył podatek należny poprzez nie wykazanie w deklaracjach VAT niektórych transakcji handlowych na rzecz podmiotu:

- (...),

- (...) Sp z o. o. (...),

- (...) Sp z o.o.,

- (...) Sp z o.o.,

- (...) Sp z o. o.,

- (...) Sp z o.o.,

- J. Serwis Sp z o.o.,

- (...) Sp z o o.,

- Nowy Plac (...) S.A.,

- (...) Sp z o.o.,

- F. Sp z o.o.,

- R. J. (1)

- J. P. (1),

- T. S.,

b) zaniżył podatek należny w ten sposób, że obniżył go o podatek naliczony na podstawie faktur VAT zakupowych wystawionych na rzecz jego firmy, nie dokumentujących faktycznego obrotu gospodarczego, sygnowanych nazwą wystawcy:

- (...) M. Z.,

- W. Sp z o.o.

- Przedsiębiorstwo Handlowe (...),

- (...) S.A.,

- Przedsiębiorstwo (...),

w następstwie czego z naruszeniem przepisów art.5, art. 88 ust. 3A pkt 4 lit a i art. 106 ustawy o podatku VAT dokonał odpowiednio obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w powyższych fakturach zakupowych VAT, ale także nie rozliczył z się podatku VAT z dokonania sprzedaży na rzecz w/w kontrahentów, w wyniku czego podał nieprawdę o wysokości zobowiązania podatkowego w podatku VAT za deklarowany okres rozliczeniowy tj: lipiec, wrzesień - listopad 2009r. luty - październik, grudzień 2010r., styczeń, marzec, maj 2011r. przez co naraził podatek od towarów i usług na uszczuplenie w kwocie łącznej 432.528zł; -

tj. o czyn z art.56§1kks w zb z art62§2kks w zw. z art.6§2kks

orzeka:

oskarżonego M. O. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu; -

- na podstawie art.632 pkt2kpk w zw. z art.113§1kks kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 1080/17

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony M. O. (1) prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) FIRMA (...) M. O. (1) z/s przy ul. (...) w L.. Firma świadczyła usługi informatyczne, usługi rozbiórki obiektów budowlanych oraz dokonywała sprzedaży materiałów odzyskiwanych w wyniku tej rozbiórki, ale wyłącznie na rzecz podmiotów gospodarczych. Upoważnienie oskarżonego do występowania jako pełnomocnik w ramach prowadzonej dzielności gospodarczej miał jego ojciec M. O. (2), przedstawiający się także jako W. i to przede wszystkim on zajmował się dzielnością w zakresie wykonywania usług rozbiórki obiektów budowlanych oraz dokonywania sprzedaży w ten sposób odzyskiwanych materiałów. M. O. (2) zmarł w dniu 24 września 2015 roku.

W dniu 06 maja 2011r. rozpoczęto kontrolę podatkową na podstawie upoważnienia do kontroli wystawionego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w L., którą zakończono z dniem 02 marca 2012r. Zakresem kontroli objęto ustalenia co do prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa w podatku od towarów i usług za okres od grudnia 2009 roku do maja - października 2010 roku. Jak również w zakresie sprawdzenia rozliczeń z budżetem państwa w podatku od towarów i usług za okres ogólnie od 01 sierpnia 2008 roku do 31 maja 2011 roku. Następnie decyzją podatkową Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia 30 września 2013 roku określono zobowiązania podatkowe M. O. (1) w podatku VAT za okres od lipca 2009 roku od maja 2011 roku. Ustalono wówczas, że w ramach prowadzonej dzielności gospodarczej, oskarżony będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, w okresie od dnia 20 sierpnia 2009r. (data wpływu deklaracji VAT-7 za lipiec 2009r. do US w L.) do dnia 27 czerwca 2011r. (data wpływu deklaracji VAT-7 za maj 2011r. do US w L.), w celu rozliczenia przed w/w urzędem, w złożonych deklaracjach VAT-7 za miesiące: lipiec, wrzesień - grudzień 2009r., styczeń - grudzień 2010r. styczeń - maj 2011r. podał w nich nieprawdę. Doszło do zaniżenia podatku należnego poprzez nie wykazanie w deklaracjach VAT niektórych transakcji handlowych na rzecz podmiotu (...), (...) Sp z o. o. (...), (...) Sp z o.o., (...) Sp z o.o., (...) Sp z o. o., (...) Sp z o.o., J. Serwis Sp z o.o., (...) Sp z o o., Nowy Plac (...) S.A., (...) Sp z o.o., F. Sp z o.o., R. J. (1), J. P. (1), T. S.. Współpracę ze wszystkim w/w firmami podejmował M. O. (2) on także nadzorował ich wykonanie, jak i dostarczał faktury. Firma oskarżonego wykonała usługi na rzecz w/w podmiotów, wystawiono także faktury VAT i przekazane nabywcom. Jednakże przedmiotowe transakcje nie zostały wykazane w deklaracjach podatkowych, jak i w rejestrach VAT. Ponadto zaniżony został podatek należny w ten sposób, że obniżono go o podatek naliczony na podstawie faktur VAT zakupowych wystawionych na rzecz (...), nie dokumentujących faktycznego obrotu gospodarczego, sygnowanych nazwą wystawcy: (...) M. Z., W. Sp z o.o., Przedsiębiorstwo Handlowe (...), (...) S.A., Przedsiębiorstwo (...). Faktury te nie dokumentowały faktycznego obrotu gospodarczego, ponieważ firma (...) w ogóle nie istniała, zaś firma (...) ogłosiła upadłość w 2009 roku. Natomiast pozostałe podmioty nigdy nie współpracowały ze (...). Takie działania w efekcie doprowadziły do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w powyższych fakturach zakupowych VAT, ale także nie doszło do rozliczenia się z podatku VAT z dokonania sprzedaży na rzecz w/w kontrahentów, w wyniku czego oskarżony w ramach prowadzonej przez siebie firmy podał nieprawdę o wysokości zobowiązania podatkowego w podatku VAT za deklarowany okres rozliczeniowy tj. lipiec, wrzesień - listopad 2009r., luty - październik, grudzień 2010r., styczeń, marzec, maj 2011r. przez co naraził podatek od towarów i usług na uszczuplenie w kwocie łącznej 432.528 zł. Przedmiotowa decyzja została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 28 lutego 2014 roku. Następnie wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku wydanym w sprawie sygn. akt III SA/Wa 1232/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu skargi M. O. (1) na w/w decyzje, skargę oddalił. Ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie sygn. akt I FSK 1685/15 wyrokiem z dnia 15 maja 2017 roku oddalił skargę kasacyjną oskarżonego, ustalając, że obliczenia w zakresie uszczuplonego podatku są prawidłowe.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: J. W. (k.2232-2233, 1808-1809), M. W. (k.2233-2234, 1811-1812), W. Z. (k.2234-2235, 404), S. F. (k.2253, 972-973), D. M. (k.2255, 1436), P. N. (k.2255-2256, 1665-1666), A. A. (k.2257, 1663-1667), R. J. (2) (k.2282v.-2283, 979-980), P. J. (1) (k.2283-2283v., 1123-1124), G. J. (k.2283v.-2284, 1135-1135v.). D. D. (k.2284-2284v., 1761), J. P. (2) (k.2284v-2285v., 1688-1690), L. K. (k.2285v.-2286, 1784), J. D. (k.2286-2286v., 1837-1839), A. B. (k.962-963), M. Z. (k.2354-2306, 106), S. F. (k.2306-2304, 1802v.-1803), W. K. (k.2334-2335, 746), T. S. (k.2335-2336, 1024v.- (...)), J. P. (1) (k.1016), wyjaśnień oskarżonego M. O. (1) (k.2254, 2304) oraz na podstawie dowodów w postaci (k.1 - 402) zawiadomienia o naruszeniu wraz z załącznikami, (k.403-687, 745-803) załącznika do protokołu kontroli podatkowej, (k.690-691) rejestru dostaw, (k. 692-744) kopii faktury, (k.804-889, 890-936, 937-961, 962-971, 972-977, 978-991) załączników, (k.995-996) zawiadomienia, (k 997-999) pisma do Dyrekcji Izby Skarbowej, (k.1000-1001) wydruku systemowego, (k.1004-1006) historii rachunku bankowego, (k.1007-1015, 1020-1023, 1046, 1490, 1756) pisma Urzędu Skarbowego z załącznikami, (k.1017, 1045, 1049-1055, 1058-1064, 1078-1082, 1084-1087, 1097-1098, 1109-1110, 1118, 1129-1130, 1148-1149, 1162-1163, 1166-1169, 1208-1334, 1338-1415, 1422, 1427-1428, 1433-1434, 1443-1453, 1474- 1476, 1511-1584, 1712, 1715, 1719, 1723, 1726, 1729, 1732, 1735, 1738, 1785-1786, 1789) kopii faktury, (k.1028-1029, 1157, 1854, 2009) wydruku z GUS, (k.1030-1041, 1461, 1510, 1611-1612, 1856, 1859-1869) pisma oskarżonego z załącznikami, (k.1042-1043) zestawienia środków trwałych, (k.1044) umowy, (k.1047) oświadczenia, (k.1048) zaświadczenia o wpisie, (k.1056-1057, 1065-1075, 1076-1077, 1104, 1416-1417, 1423, 1473, 1635-1637, 1638-1640, 1641-1644, 1749, 1754-1755, 1794, 1799-1800) pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego, (k.1083, 1092) protokołu czynności, (k.1088-1089) wyciągu bankowego, (k.1090-1090, 1152-1154, 1173-1203) ewidencji sprzedaży, (k.1093) wpisu do ewidencji, (k.1094) potwierdzenia rejestracji, (k.1095-1096) zaświadczenia, (k.1099) rejestru dostaw, (k.1100) rejestru nabyć, (k.1101, 1158-1159 ) deklaracji VAT, (k.1102-1103, 1116-1117, 1142-1144) protokołu z odebrania oświadczenia, (k.1112, 1131, 1147, 1164-1165, 1204, 1335) protokołu czynności sprawdzających, (k.1113-1115, 1131-1133) umowy o doradztwo, (k.1119) dowodu wpłaty, (k.1125) pisma P. J. (2), (k.1128) raportu biznesowego, (k.1150-1151) listy transakcji, (k.1156) pisma Ł. W., (k.1170-1172) zaświadczenia o wpisie, (k.1429-1430) pisma do H., (k.1437) decyzji, (k.1441) zaświadczenia, (k.1465-1470, 1757-1758) zestawienia, (k.1471, 1489, 1658, 1659-1660, 1687, 1750-1751) upoważnienia, (k.1481) zestawienia dochodów, (k.1482-1488) wydruku systemowy deklaracji, (k.1491) zestawienia danych z deklaracji, (k.1492-1495, 1496-1500, 1751-1753) pism, (k.1501-1504, 1586-1588, 1609-1610, 1633-1634, 1645-1646, 1679-1682, 1756, 1776-1777, 1801, 1813-1814, 1815-1816, 1823-1824, 1827-1828, 1832-1833, 1836, 1854) postanowień, (k.1585) zawiadomienia o wszczęciu kontroli, (k.1626, 1685-1686) protokołu z czynności, (k.1629- 1632) oświadczenia, (k.1671-1672, 1806) pisma, (k.1691-1709) wydruku z rachunku bankowego, (k.1710-1711, 1713-1714, 1716-1718, 1720-1722, 1724-1725, 1727-1728, 1730-1731, 1733-1734, 1736-1737) rejestru zakupów, (k.1739) potwierdzenie wpłaty, (k.1740-1743) zestawienia zapisów księgowych, (k.1787, 1795, 1858) potwierdzenia dokonania przelewu, (k.1804) zawiadomienia o zbyciu wierzytelności, (k.1805, 1807) wezwania do zapłaty, (k.1810, 1857) potwierdzenia operacji bankowej, (k.1842-1853) odwołania od decyzji, (k.1870-1909) decyzji podatkowej, (k.1920) pisma do Dyrektora Izby Skarbowej, (k.1934-1937) postanowienia WSA, (k.1938-1945) decyzji, (k.1947, 2074) listy zaległości podatkowych, (k.1948-2008) kopii deklaracji podatkowej, (k.2112-2134) kserokopii wyroku wraz z uzasadnieniem, (k.2299-2302) umowy z załącznikami, (k.2322-2323, 2351-2355) pisma Urzędu Miasta z załącznikami, (k.2325-1326, 2369-2372) pisma Wojewody (...) z załącznikiem, (k.2345) protokołu pobrania materiału, (k.2356-2361) pisma z Wydziału Komunikacji z załącznikami, (k.2362-2368) pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego z Załącznikami, (k.2375-2394) opinii.

Oskarżony M. O. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że należąca do niego firma przez długi czas funkcjonowała prawidłowo zajmując się wyburzaniem obiektów mieszkalnych, jak i poprzemysłowych. Oskarżony stwierdził, że „w działalności firmy pomagał mi mój ojciec M. O. (2), do którego miałem pełne zaufanie z racji typowych relacji ojciec - syn” (2254). Ojciec zajmował się pozyskiwaniem nowych klientów, jak również podejmował z nimi wspórce. Oskarżony był przekonany, że ma pełną wiedzę na temat wszelkich projektów i transakcji jakie były realizowane w firmie przez M. O. (2). Dopiero w trakcie kontroli skarbowej dowiedział się, że „wiele rzeczy na temat tego, że część transakcji, które były tytułowane przez moją firmę, nie były przeze mnie akceptowane i ojciec wykonując te transakcje nie miał żadnej mojej zgody na ich wykonanie” (k.2254).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. O. (1), ponieważ w trakcie całej rozprawy żaden z oskarżycieli nie przedstawił ani jednego dowodu, który by tę wiarygodność podważył. Należy jednocześnie w tym miejscu podnieść, że już na tym etapie postępowania karnego oskarżony nie kwestionował, że podatek od towarów i usług nie był rozliczany prawidłowo, jak i kwotę uszczuplenia, jedynie nie przyznawał się do tego, że było to wynikiem jego zawinionego działania. Był to skutek zaniedbań ze strony ojca o których on sam nic nie widział. M. O. (1) w sposób logiczny argumentował motywy swojego postepowania, w szczególności jeśli chodzi o jego pełne zaufanie do działań ojca podejmowanych w ramach udzielonego mu pełnomocnictwa. Sąd nie stwierdził żadnych powodów, aby uznać za niewiarygodne to, że jak wyjaśnił oskarżony odnosząc się do treści zarzutu, że „nie miałem wiedzy, że tego rodzaju kontakty zostały przeprowadzone przez mojego ojca, kontakty, które były realizowane przez zemnie, gdzie miałem bezpośrednią pieczę, to US nie miał do nich zastrzeżeń i do rozliczeń z tymi firmami” (k.2254).

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom wszystkich przesłuchanym w sprawie świadków, tj. J. W., M. W., W. Z., S. F., D. M., P. N., A. A., R. J. (2), P. J. (1), G. J., D. D., J. P. (2), L. K., J. D., M. Z., S. F., W. K., T. S., albowiem są one spójne i tworzą logiczną całość z pozostałymi dowodami ujawnionymi w niniejszej sprawie. Także oskarżony nie kwestionował ich wiarygodności. Ta argumentacja odnosi się również do treści odczytanych zeznań świadka A. B., J. P. (1). Świadkowie ci zeznali, że albo w ogóle nie mieli żadnego kontaktu z M. O. (1), lub też że nie pamiętają aby wcześniej znali czy też widzieli oskarżonego. Natomiast ci świadkowe, którzy pamiętali przebieg współpracy ze (...) zgodnie zeznali, że kontaktował się z nimi wyłącznie M. O. (2), którego w większości znali jako W. O. i którego uważali za pełnomocnika w/w firmy, albo wręcz za jej właściciela i to z nim załatwiali wszelkie sprawy. Przykładowo J. W. nie miał wątpliwości, że „przyjechał W. O. do nas do firmy, posiadanym urządzeniem elektronicznym, czyli laptopem i drukarką sporządził fakturę na towar, który nam dostarczył, tą fakturę przyjęliśmy” (k.2232). Świadek stwierdził także, że już w trakcie postępowania kontrolnego „pani komisarz przesłuchująca mnie pokazała mi fakturę z tym samym numerem, z tą samą datą, lecz na mniejszą kwotę pieniędzy, na niższą całkowitą wartość” (k.2232). Także W. Z. wprost zeznał, że „według mojej wiedzy prace ze strony (...) zawsze kontrolował pan M. O. (2), (…), nie kojarzę takiego zdarzenia na nieruchomości, żebym widział M. O. (1), nie kojarzę czy ja poznałem tego pana” (k.2234). Potwierdził to S. F. zeznając, że „nie kojarzę oskarżonego, mam dobrą pamięć do twarzy, ale nie kojarzę” (k.2253) oraz T. S., który również stwierdził, że „z tego co pamiętam ze strony firmy (...) kontaktował się ze mną M. O. (2)” (k.2335). Należy także w tym miejscu podnieść, że niektórzy świadkowie odnosząc się do swoich zeznań złożonych w trakcie postępowania kontrolnego prostowali je wskazując, że osobą kontaktująca się z nimi w imieniu (...) nie był M. O. (1), a M. O. (2). Taka sytuacja miała miejsce w przypadku R. J. (2), który stwierdził, że „kontrahentem to był pan sporo starszy od oskarżonego, (…), zeznając, że pieniądze wpłaciłem panu M. O. (1), to mam na myśli tego pana w podeszłym wieku, (…), nie jestem w stanie kompletnie odpowiedzieć na pytanie czy nazwisko M. O. (1) to ja sam podałem w protokole przesłuchania, czy była to sugestia osoby przesłuchującej” (k.2283). Również M. Z. zeznał, że „ja w protokole przesłuchania posługiwałem się nazwiskiem M. O. (1), ponieważ to była strona umowy i dokumenty przedstawione były moimi umowami i moimi fakturami, w tych dokumentach znajdowały się takie dane, ja nie pamiętam, czy M. O. (1) to ten starszy czy młodszy pan” i „chyba nie widziałem wcześniej oskarżonego” (k.2305).

Sąd uznał za w pełni rzetelną i profesjonalną opinię z zakresu badań pisma ręcznego i podpisów sporządzoną przez biegłą sądową M. K. (k.2375-2394), albowiem została ona sporządzona w sposób skrupulatny oraz spójny i tym samym nie zawiera żadnych sprzeczności, jej wnioski są jednoznaczne. Poza tym, opinia ta nie była także kwestionowana przez którąkolwiek ze stron, w związku z czym sąd w całości podzielił wnioski w niej zawarte czyli, że podpis na umowie o doradztwo inwestycyjne z dnia 22.09.2009r. został nakreślony przez M. O. (2). Taki wniosek pośrednio potwierdził także świadek D. D., który zeznał, że „umowy ze strony (...) podpisywał w większości pan W. O., albo przynosił już podpisane” (k.2284v.).

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych, w tym również przedłożonych przez oskarżonego, nie była przedmiotem zarzutów stron oraz nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

Reasumując, w świetle poczynionych przez sąd ustaleń, wina oskarżonego M. O. (1) nie została udowodniona w zakresie realizacji znamion czynu z art.56§1kks w zb z art62§2kks w zw. z art.6§2kks. Naczelnik Urzędu Skarbowego w L., co zatwierdził prokuratora, zarzucił oskarżonemu, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) FIRMA (...) M. O. (1) z siedzibą przy ul. (...), (...)-(...) L., będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub tej samej sposobności w okresie od dnia 20 sierpnia 2009r. (data wpływu deklaracji VAT-7 za lipiec 2009r. do tut. (...)) do dnia 27 czerwca 2011r. (data wpływu deklaracji VAT-7 za maj 2011r. do tut. Urzędu), w celu rozliczenia przed Urzędem Skarbowym w L. w złożonych deklaracjach VAT-7 za miesiące: lipiec, wrzesień - grudzień 2009r., styczeń - grudzień 2010r. styczeń - maj 2011r. podał w nich nieprawdę w ten sposób że:

a) zaniżył podatek należny poprzez nie wykazanie w deklaracjach VAT niektórych transakcji handlowych na rzecz podmiotu:

- (...),

- (...) Sp z o. o. (...),

- (...) Sp z o.o.,

- (...) Sp z o.o.,

- (...) Sp z o. o.,

- (...) Sp z o.o.,

- J. Serwis Sp z o.o.,

- (...) Sp z o o.,

- Nowy Plac (...) S.A.,

- (...) Sp z o.o.,

- F. Sp z o.o.,

- R. J. (1)

- J. P. (1),

- T. S.,

b) zaniżył podatek należny w ten sposób, że obniżył go o podatek naliczony na podstawie faktur VAT zakupowych wystawionych na rzecz jego firmy, nie dokumentujących faktycznego obrotu gospodarczego, sygnowanych nazwą wystawcy:

- (...) M. Z.,

- W. Sp z o.o.

- Przedsiębiorstwo Handlowe (...),

- (...) S.A.,

- Przedsiębiorstwo (...),

w następstwie czego z naruszeniem przepisów art.5, art. 88 ust. 3A pkt 4 lit a i art. 106 ustawy o podatku VAT dokonał odpowiednio obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w powyższych fakturach zakupowych VAT, ale także nie rozliczył z się podatku VAT z dokonania sprzedaży na rzecz w/w kontrahentów, w wyniku czego podał nieprawdę o wysokości zobowiązania podatkowego w podatku VAT za deklarowany okres rozliczeniowy tj: lipiec, wrzesień - listopad 2009r. luty - październik, grudzień 2010r., styczeń, marzec, maj 2011r. przez co naraził podatek od towarów i usług na uszczuplenie w kwocie łącznej 432.528zł.

Należy w tym miejscy wskazać, że przestępstwo oszustwa skarbowego określone w art.56§1kks ma charakter indywidualny i jego sprawcą może być tylko osoba posiadająca status podatnika. Natomiast zgonie z treści art.7§1 ordynacji podatkowej podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Tym samym nie ma wątpliwości, że oskarżony prowadząc działalności gospodarczą pod nazwą (...) FIRMA (...) M. O. (1), miał status podatnika i jako podatnik ponosi odpowiedzialności materialną za w/w uszczuplenie w podatku VAT. Także WSA wskazał, że „jeśli skarżący powierzył prowadzenie firmy pełnomocnikowi (ojcu), nie kontrolując sposobu jego działania, to w takiej sytuacji działania pełnomocnika obciążają mocodawcę i traktowane są tak jak działania samego skarżącego” (k.2131v). Potwierdził to NSA rozpatrując skargę kasacyjną, ustalając, że „okoliczność, że skarżący zaufał ojcu nie może zwalniać go z zobowiązań podatkowych” (k.2119v.). Jednakże realizacja wyłącznie tego znamienia nie decyduje o tym, że M. O. (1) popełnił zarzucany mu czyn, konieczna jest także realizacja przez sprawcę znamion strony podmiotowej, ponieważ przestępstwo z art.56kks można popełnić jedynie umyślnie. Wprawdzie w grę wchodzą tu obie formy umyślności, zatem czyn można popełnić zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym, jednakże oskarżonemu żadnego z tych zamiarów nie można przypisać. Na gruncie art.56kks zachowuje aktualność stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w odniesieniu do art.94 u.k.s. z 1971r., zgodnie z którym przestępstwo oszustwa podatkowego polega na podaniu w postępowaniu podatkowym nieprawdy lub zatajeniu prawdy co do okoliczności mogących mieć wpływ na ustalenie zobowiązania podatkowego, zaś do jego istoty należy umyślne wprowadzenie w błąd organu podatkowego co do rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2002r., IV KKN 559/99, LEX nr 75491). Z tym, że znamię „zataja prawdę” nie zawiera elementów subiektywnych, stąd też podzielić należy stanowisko, wedle którego „podawanie nieprawdy obejmuje taką sytuację, w której sprawca świadomie przedstawia organowi podatkowemu dane, które – w jego przekonaniu – są niezgodne z rzeczywistością, tj. ze stanem faktycznym" (R. Kubacki, A. Bartosiewicz, Kodeks karny skarbowy..., s. 317). Stąd też zasadnicze znaczenie w zakresie ograniczenia kryminalizacji zachowań polegających na podaniu nieprawdy, zatajeniu prawdy lub niedopełnieniu obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem i narażeniu w ten sposób podatku na uszczuplenie mają komponenty strony podmiotowej. Trafnie wskazuje Trybunał Konstytucyjny, że na podstawie art.56§1–3 kks podlega odpowiedzialności nie tyle sama nierzetelność deklaracji lub oświadczenia, co umyślne działanie lub zaniechanie podatnika w tym zakresie (uzasadnienie wyroku TK z dnia 12 września 2005r., SK 13/05, OTK-A 2005, nr 8, poz. 91). Tym samym, dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Sprawca musi być zatem świadomy, że swoim zachowaniem podaje nieprawdę lub zataja prawdę, że czyni to, kształtując w określony sposób treść deklaracji lub oświadczenia, że w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zobowiązania podatkowego oraz że naraża w ten sposób podatek na uszczuplenie (por. P. Kardas, G. Łabuda, Kryminalizacja oszustwa podatkowego..., s. 84–85). W ocenie sądu nie można się zgodzić z twierdzeniem obu oskarżycieli, że skoro M. O. (1) prowadził w/w działalność gospodarczą, to powinien był wiedzieć, że jego ojciec M. O. (2) przedłożył do rozliczenia nieprawdziwe faktury. W tym zakresie sąd w całości podzielił argumentację obrony, że oskarżony działał w całkowitym zaufaniu do swojego ojca i miał ku temu pełne podstawy z uwagi na ich bliskie relacje. Jak wynikało z zeznań świadków to M. O. (2) nie tylko podejmował współpracę, ale także nadzorował wykonanie zlecenia i co do sposobu oraz jakości usługi nikt ze świadków nie zgłaszał żadnej reklamacji. Dlatego M. O. (1) miał prawo uważać, że jego firma prosperuje prawidłowo, zwłaszcza że jak wyżej wskazano, kontrahenci nie zgłaszali żadnych zastrzeżeń. Dopiero w trakcie kontroli skarbowej oskarżony dowiedział się o tym, że ojciec przedkładał w firmie nieprawdziwe faktury, co zapewne skutkowało tym, że w dniu 20.02.2013r. ojciec założył własną działalność gospodarczą pod nazwą Firma (...). Podobne ustalenia w zakresie roli M. O. (2) w działalności (...) poczynił także WSA w sprawie sygn. akt III SA/Wa przyznając, że posiadał on umocowanie do podpisywania faktur, nawiązywania kontaktów handlowych i negocjowania warunków umów w ramach działalności prowadzonej przez oskarżonego. Tym samym sąd nie neguje ustaleń oskarżyciela, że „brak jest jakichkolwiek dowodów na to, iż pan M. O. (2) działał na rzecz firmy (...) bez wiedzy pana M. O. (1)” (k.2158), jednakże wystawienie pełnomocnictwa i jego realizacja nie oznacza, że M. O. (1) miał wiedzę w zakresie w/w faktur, zwłaszcza że duża część z nich dotyczyła faktycznie wykonanych usług i zawierały nieprawdę tylko co do wysokości uzyskiwanego dochodu. Należy także wskazać, że oskarżyciel dopuścił się błędu naruszając procedurę karną opierając się na dowodzie w postaci zeznań M. O. (1) złożonych w charterze świadka, dlatego też sąd nie brał ich pod uwagę. Odnosząc się natomiast do drugiego elementu stawianego oskarżonemu zarzutu, to czyn zabroniony stypizowany w art.62§2kks także może być popełniony umyślnie, w obu postaciach zamiaru, bezpośrednim oraz ewentualnym. Tutaj także obaj oskarżyciele stwierdzili, że M. O. (1) działał co najmniej w zamiarze ewentualnym. Z tym, że sąd nie podzielił takiego ustalenia, ponieważ o istnieniu po stronie sprawcy zamiaru ewentualnego będzie decydować to, że miał on świadomość, że podejmując określone zachowanie, może popełnić czyn zabroniony, jak i to, że nie podjął żadnych działań zmniejszających stopień prawdopodobieństwa popełnienia tego czynu. Powołując się na dokonaną przez sąd analizę ujawnionych w sprawie dowodów, to zdaniem sądu brak jest wiarygodnego, jednoznacznego dowodu, który potwierdziłby wnioski wysnute przez oskarżycieli. W ocenie sądu, w żadnej mierze ujawniony w sprawie materiał dowodowy, już nawet na etapie dochodzenia, nie pozwolił na ustalenie sprawstwa M. O. (1) i w tym zakresie sąd zobligowany był kierować się zasadą domniemania niewinności (in dubio pro reo). Wprawdzie nakaz ten odnosi się jedynie do takich wątpliwości, które nie dają się usunąć, jednakże w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek wiarygodnych dowodów, które podważyłyby wyjaśnienia oskarżonego, a tylko takie dowody mogą stanowić podstawę do odtworzenia stanu faktycznego. Sąd nie może opierać się na hipotezach, choćby były jak najbardziej logiczne i mogły stanowić pewne wytłumaczenie zaistniałych zdarzeń, gdy nie ma na to poparcia w dowodach. Prokurator, jak i oskarżyciel z upoważnienia (...) w L. nie przedstawili żadnych dowodów, które chociażby tylko wskazywały na możliwość umyślności w zakresie stawianego M. O. (1) zarzutu. W ocenie sądu, przekonanie oskarżonego, że działania jego ojca, jako pełnomocnika były rzetelne, potwierdza choćby fakt, że w trakcie w/w kontroli skarbowej nie zakwestionowano wszystkich faktu wystawionych przez (...), ale tylko pewną ich część.

Biorąc pod uwagę wszystkie wyżej przedstawione okoliczności sąd uniewinnił M. O. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu i zgodnie z treścią art.632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu został obciążony Skarb Państwa.