Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony W. R. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) W. R. ulica (...) J. i był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. W dniu 07 czerwca 2011 roku oskarżony W. R. złożył w Urzędzie Skarbowym w L. korektę zeznania podatkowego PIT - 36 za 2009 rok . W korekcie zeznania podatkowego PIT -36 za 2009 rok z naruszeniem zasad zawartych art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oskarżony W. R. uznał, że kwoty zawarte w fikcyjnych fakturach nie odzwierciedlających rzeczywistego obrotu gospodarczego, wystawionych przez firmę (...) Sp. z o.o. w W. w dniu 16.10.2009 roku nr faktury (...) na kwotę 37.000 złotych oraz w dniu 26.10.2009 roku nr faktury (...) na kwotę 43.000 złotych o łącznej wartości netto 80.000,00 złotych. Oskarżony zawyżył koszty uzyskania przychodów z badanego okresu w wyniku zaliczenia do tychże kosztów wydatków z w/w faktur wystawionych przez firmę (...) Sp. z o.o. w W.. W. R. w ten sposób naraził podatek dochodowy za 2009 rok na uszczuplenie w kwocie 15.200 złotych ( k. 2-10 ) .

W toku kontroli skarbowej prowadzonej przez UKS w L. nr (...) w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku VAT wydano decyzję z dnia 18.11.2014 roku .

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L. w/w decyzją określił dla W. R. jako właściciela zlikwidowanej firmy (...) w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zobowiązanie podatkowe za rok 2009 w wysokości 18.718 zł ( k. 2-10 ) . Decyzji ta została utrzymana w mocy Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 18 marca 2015 r. i stała się ona ostateczna ( k. 11-21 ) . Wyrokiem z dnia 08.06.2016 roku sygn.. akt III SA/Wa 1534/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę wniesioną przez oskarżonego W. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W..

Oskarżony W. R. ma 66 lat, obecnie jest na rencie i z tego tytułu osiąga dochód w wysokości 800 zł, nie posiada majątku, nie leczył się odwykowo, był leczony psychiatrycznie, z informacji z Krajowego Rejestru Karnego wynika iż nie był karany .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : częściowo wyjaśnień oskarżonego W. R. ( k. 64, 171-172 ), zeznań świadka D. J. (1) (k. 210-211) R. M. (k.271-272), M. S. (k.272-273),A. K. (k. 283-284), L. S. (k.283) oraz następujących dowodów;

k. 2-10 decyzja Urzędu Kontroli Skarbowej w L.,

k. 11-21, 177-209 decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w W.,

k. 22-29 protokół czynności Urzędu Kontroli Skarbowej,

k. 34-35, 86 pismo W. R.,

k. 43-46 , 48-50v, PIT-36L

k. 71 wyrok III SA/Wa 1534/15

k. 78, 107 dane osobo-poznawcze,

k. 80 informacja Naczelnika L. Urzędu Celno-Skarbowego,

k. 83 KRK,

k. 122-128, 147 dokumentacja leczenia szpitalnego,

k. 152-155 opinia sądowo-psychiatryczna,

W. R. stanął pod zarzutem tego , iż podał nieprawdę Urzędowi Skarbowemu w L. złożonym w dniu 07 czerwca 2011 r. zeznaniu PIT-36 L za 2009 r. , odnośnie wysokości zobowiązania podatkowego , przy czym kwota narażonego na uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych wynosi : 15200 PLN to jest popełnienia czynu z art. 56 § 2 k.k.s. .

Oskarżony W. R. w postępowaniu przygotowawczym i przed Sadem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 64 ) . Oskarżony wyjaśnił, że wystawione faktury są rzetelne i dokumentują wykonane prace przy inwestycjach przy ulicy (...) i przy ulicy (...) w W.. Podał, że w toku postępowania nie przesłuchano wszystkich świadków oraz nie wzięto pod uwagę sporządzonych protokołów odbioru wykonanych robót budowlanych. Wskazał, że jego firma zlecała wykonanie robót tj. wykopów ziemnych a wykonywali to pracownicy firmy (...). Oskarżony przyznał, że składał skargę do WSA na wydaną decyzje (...) w W. ale Sąd utrzymał zaskarżone decyzje w mocy.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego W. R. , w zakresie w którym przyznał iż toczyło się wobec niego postępowanie przed WSA odnośnie wymiaru podatku dochodowego i VAT za 2009 r. oraz że Sąd utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W.. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz treścią decyzji UKS z dnia 18.11.2014 roku i prawomocnego wyroku WSA z dnia 08.06.2016 roku sygn.. akt III SA/Wa 1534/15 .

Sąd nie dał w pozostałym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonego W. R. odnośnie faktu iż faktury wystawione faktury przez firmę (...) w W. były rzetelne i dokumentowały rzeczywiste wykonanie usług na rzecz jego firmy jako niejasnym nielogicznym , wewnętrznie sprzecznym i nakierowanym na pomniejszenie swojej winy. Należy wskazać iż w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego powstają sprzeczności z treścią decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. która jest ostateczna i treścią prawomocnego wyroku WSA z dnia 08.06.2016 roku sygn.. akt III SA/Wa 1534/15 .

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonego W. R. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka D. J. (2), który zeznał że był podwykonawcą firmy oskarżonego w zakresie wykonywania robót ziemnych. Podał, że w swojej spółce (...) zatrudniał 200-300 pracowników fizycznych. Przedmiotowe zeznania są nielogiczne i sprzeczne z informacjami z (...) B. (k.224) z których wynika, że w okresie objętym zarzutem spółka (...) zatrudniała 4 mężczyzn -pracowników na umowy zlecenia zdolnych wykonywać prace ziemne tj. wykopy pod fundamenty. Trudno zatem przyjąć, ze spółka rzeczywiście realizowała duże zlecenia wymagające zatrudnienia 200-300 pracowników fizycznych.

Z zeznań świadka R. M. pracownika w dziale (...) spółki (...) wynika, że to D. J. (2), R. J. i M. J. przynosili gotowe dane do sporządzania faktur VAT. Wskazała, że nigdy nie wyliczała należności za usługi wskazanych na fakturach a jedynie mechanicznie przepisywała je z przyniesionych przez właścicieli kartek. Podała, że legalnie zatrudnionych w spółce było do 20 osób. Podobne zeznania złożył świadek A. K., który podał że nie zna spółki (...) natomiast pracował dla D. J. (2).

Świadkowie M. S. i L. S. zeznali, że znają oskarżonego z którym pracowali na różnych budowach. Podali, że nazwa spółki (...) nic im nie mówi. Wskazali, że spółka (...) przy równych budowach zatrudniała od 1 do 10 osób. Sąd dał wiarę zeznaniom powyższych świadków jako spójnym i logicznym oraz znajdującym potwierdzenie w informacjach z (...) B. (k.224) odnośnie liczby zatrudnionych w spółkach pracowników.

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych, nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd dał ponadto wiarę opinii sądowo-psychiatrycznej z której wynika, że u oskarżonego W. R. nie stwierdzono choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznano u niego wieloletnie uzależnienie od alkoholu. Ze względu na występujące objawy organicznego uszkodzenia umysłowego wskazane było zapewnienie oskarżonemu pomocy obrońcy. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 56 § 1 k.k.s. podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Natomiast z treści art. 56 § 2 k.k.s. wynika iż jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Regulacja zawarta w art. 56 k.k.s. służy w pierwszej kolejności zagwarantowaniu przestrzegania wynikających z prawa podatkowego obowiązków podatkowych, a więc w innej nieco perspektywie na podstawie omawianego przepisu chronione są właśnie te obowiązki podatkowe. W tym zakresie przepis art. 56 k.k.s. nie różni się od pozostałych przepisów zgrupowanych w rozdziale 6 tej ustawy, które także chronią w pierwszej kolejności obowiązek podatkowy jako rodzajowy przedmiot ochrony (por. uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 30 września 2003 r., I KZP 22/03, OSNKW 2003, nr 9-10, poz. 75, s. 19; postanowienie SN z dnia 1 marca 2004 r., V KK 248/03, OSNKW 2004, nr 5, poz. 51; wyrok SN z dnia 19 marca 2008 r., II KK 347/07, BPK 2008, nr 9, poz. 5). Jednocześnie ochrona obowiązków podatkowych określonych w przepisach materialnego prawa podatkowego związana jest z zapewnieniem uzyskania przez podmiot uprawniony z tytułu danin publicznych kwot wynikających z prawidłowego ustalenia należności podatkowych. W tym też sensie przepis art. 56 k.k.s., służąc ochronie obowiązków podatkowych, chroni zarazem interesy finansowe Skarbu Państwa i innych uprawnionych podmiotów, tj. jednostek samorządu terytorialnego oraz Unii Europejskiej, w zakresie uzyskania należnych z tytułu podatków kwot. Tym samym jako szczególny przedmiot ochrony przepis ten służy zabezpieczeniu interesów finansowych Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów, a przez to ochronie mienia w zakresie związanym z ekspektatywą uzyskania określonych w przepisach prawa podatkowego przychodów.

Przepis art. 56 k.k.s. określa podstawową konstrukcję z punktu widzenia ochrony mienia Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów w zakresie wynikającym z ekspektatywy uzyskania określonych przysporzeń majątkowych w związku z prawidłowym wykonaniem obowiązków podatkowych. Zakresem ochrony na gruncie art. 56 k.k.s. objęte są wprost instytucje określonego rodzaju podatków, a przez to mienie uprawnionych podmiotów w zakresie związanym z prawidłowym wypełnieniem przez zobowiązanego podatnika obowiązku fiskalnego wynikającego z określonych konstrukcji podatkowych. Stąd też przepis ten kryminalizuje zachowania polegające na narażeniu na uszczuplenie podatku. Przepis art. 56 k.k.s. wyznacza podstawowy obszar kryminalizacji w sferze oszukańczych zabiegów związanych z określonymi regulacjami podatkowymi, obejmując zachowania polegające na podaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy i narażeniu w ten sposób na uszczuplenie podatku, a tym samym wszystkie te sytuacje, w których w wyniku określonego zachowania dochodzi do powstania ryzyka niezasadnego pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego, a tym samym pomniejszenia ekspektatywy Skarbu Państwa wynikającej z prawidłowo ukształtowanego stosunku podatkowo-prawnego. Zakres kryminalizacji wynikający z art. 56 k.k.s. obejmuje zatem wszystkie te przypadki, w których dochodzi do nieprawidłowego, tj. określonego na niższym niż wynika to z przepisów prawa podatkowego poziomie, ustalenia wysokości należnego zobowiązania podatkowego. Trafnie przeto wskazuje się w piśmiennictwie, że zakresem zastosowania art. 56 k.k.s. objęte są przypadki zaniżenia wysokości zobowiązania podatkowego. Konsekwencją zachowania realizującego znamiona określone w art. 56 k.k.s. jest uszczuplenie spodziewanego dochodu uprawnionego podmiotu wynikającego z ekspektatywy związanej z prawidłowym ustaleniem wysokości zobowiązania podatkowego. W żadnym zakresie istota zachowania karalnego opisanego w art. 56 k.k.s. nie obejmuje sytuacji przekazania przez właściwy organ lub stworzenia stanu wysokiego prawdopodobieństwa przekazania przez właściwy organ kwot znajdujących się już w jego dyspozycji w formie zwrotu na rachunek podatnika lub zaliczenia ich na poczet zaległości podatkowych, bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych. Ta część zachowań wynikających z nieprawidłowego zastosowania przepisów prawa podatkowego prowadzi do narażenia na zwrot lub do uzyskania zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej, a więc specyficznego rozporządzenia mieniem przez właściwy organ i objęta jest zakresem kryminalizacji z art. 76 k.k.s. Przepis art. 76 k.k.s. uzupełnia zatem sferę kryminalizacji o zachowania przejawiające się innymi niż obniżenie lub zaniżenie wysokości zobowiązania podatkowego działaniami, polegającymi na narażeniu na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej lub zaliczeniu nadpłaty na poczet zaległości podatkowych, odsetek lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 381).

W powyższej sprawie oskarżony W. R. swoim działaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 k.k.s. prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. R. ul. (...) w J. jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uzyskujący w 2009 roku dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej w dniu 7 czerwca 2011 roku złożył w Urzędzie Skarbowym w L. zeznanie podatkowego PIT - 36 za 2009 rok z naruszeniem zasad zawartych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oskarżony W. R. uznał, że kwoty zawarte w fikcyjnych fakturach wystawionych przez firmę (...) Sp. z o.o. w W. w dniu 16.10.2009 roku nr faktury (...) na kwotę 37.000 złotych oraz w dniu 26.10.2009 roku nr faktury (...) na kwotę 43.000 złotych o łącznej wartości netto 80.000,00 złotych za koszty uzyskania przychodu. Oskarżony zawyżył koszty uzyskania przychodów z badanego okresu w wyniku zaliczenia do tychże kosztów wydatków z w/w faktur i w ten sposób naraził podatek dochodowy za 2009 rok na uszczuplenie w kwocie 15.200 złotych . Jednak jak ustalono w toku postępowania kontrolnego faktury te zostały wystawione w sposób nierzetelny co stwierdził w swoim wyroku WSA w Warszawie przez co naraził podatek dochodowy za 2009 rok na uszczuplenie.

Zgodnie z treścią art. 53 § 14 k.k.s. mała wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. W czasie popełnienia czynu to jest w dniu 03 stycznia 2012 r. minimalne wynagrodzenie miesięczne wynosiło 1500 zł tak więc dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia wynosiła 300.000 zł . Tym samym tym samym w powyższej sprawie kwota podatku narażonego na uszczuplenie - to jest 15.200 złotych jest małej wartości.

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego W. R. odnośnie popełnienia czynu z art. 56 § 2 k.k.s. w nie budzą wątpliwości .

Wymierzając oskarżonemu W. R. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra oraz okoliczności działania oskarżonej . Oskarżony naruszył bowiem dobro chronione prawem jakim jest mienie Skarbu Państwa . W powyższej sprawie Sąd nie stwierdził istnienia okoliczności łagodzących wobec oskarżonego. Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 56 § 2 k.k.s. karę grzywny w wysokości 30stawek dziennych, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 złotych .

Orzeczona wobec oskarżonego kara grzywny spełnia bowiem wobec oskarżonego wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynów . Kara ta spełnia w tym zakresie również wymóg prewencji indywidualnej wobec oskarżonego . Kara grzywny w takiej wysokości ma przede wszystkim spełnić wobec oskarżonego W. R. funkcję represyjną i powstrzymać ją w przyszłości od popełnienia podobnych czynów . O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonej . Na podstawie art. 618§1 p.11 kpk w zw. z art. 29§1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze i §14 ust.2 pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) wynagrodzenie w kwocie 1008 złotych powiększonych o należną stawkę podatku VAT za pełnienie obowiązków obrońcy oskarżonego z urzędu i kwotę tę wypłacić z sum Skarbu Państwa. Z uwagi na powyższe sąd orzekł jak w wyroku.