Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 722/23

Uzasadnienie dotyczy całości wyroku

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

J. B. (1)

w okresie od 28 września 2016 roku do 18 czerwca 2021 roku w W. prowadząc działalność gospodarczą – Firmę Handlowo-Usługową (...) dokonał przywłaszczenia powierzonych mu cudzych rzeczy ruchomych stanowiących przedmiot umowy leasingu operacyjnego (...) Nr (...) w postaci wyposażenia salonu kosmetycznego według specyfikacji ujętej w fakturze (...) z 6 maja 2015 roku o wartości 80000 (osiemdziesiąt tysięcy) złotych oraz stanowiących przedmiot umowy leasingu operacyjnego (...) Nr (...) w postaci urządzeń chłodniczych – witryn chłodniczych wg specyfikacji ujętej w fakturze (...) z 16 marca 2016 roku o wartości 15000 (piętnaście tysięcy) złotych, czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą we W., tj. czyn z art. 284 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 31 sierpnia 2022 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

2 maja 2015 roku J. B. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Firma Handlowo-Usługowa (...) z siedzibą w Ł. zawarł z (...) S.A. z siedzibą we W. (dalej (...) S.A.) umowę leasingu operacyjnego na 60 miesięcy na wyposażenie salonu kosmetycznego wg specyfikacji z faktury VAT (...), tj. na jedno urządzenie do endomasażu, ultradźwięków, kawitacji D. M., 3 sztuki urządzenia do presoterapii P. M., jedno urządzenie do termolipolizy T. M., jedno urządzenie do kawitacji (...), jedno urządzenie R. R. (...) i jedno urządzenie zabiegowe (...)/ (...). Łączna wartość przedmiotów na dzień zawarcia umowy to 220800,99 złotych brutto.

Umowa leasingu operacyjnego nr (...), faktura

6-8, 18

7 marca 2016 r. J. B. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Firma Handlowo-Usługowa (...) z siedzibą w Ł. zawarł z (...) S.A. umowę leasingu operacyjnego na 48 miesięcy na witryny chłodnicze wg specyfikacji z faktury VAT (...), tj. 3 witryny chłodnicze (...) - (...)/C D. (...)/ (...) i jedna witryna chłodnia (...),5 (...)/C D. (...)/ (...). Łączna wartość przedmiotów na dzień zawarcia umowy to 52750,76 złotych brutto.

Umowa leasingu operacyjnego nr (...), faktura

9-11, 19

Umowa leasingu na wyposażenie salonu kosmetycznego została rozwiązana przez (...) S.A. oświadczeniem z 12 listopada 2019 r. z powodu opóźnienia w zapłacie czynszów. Oświadczenie zawierało żądanie bezwarunkowego i natychmiastowego zwrotu przedmiotów leasingu w razie braku spłaty zaległości.

Oświadczenie z dowodami nadania

12-13

Umowa leasingu na witryny chłodnicze została rozwiązana przez (...) S.A. oświadczeniem z 24 lutego 2020 r. z powodu opóźnienia w zapłacie czynszów. Oświadczenie zawierało żądanie bezwarunkowego i natychmiastowego zwrotu przedmiotów leasingu w razie braku spłaty zaległości.

Oświadczenie z dowodami nadania

14-15

(...) S.A. ustanowił pełnomocnika – firmę windykacyjną (...) do odzyskania przedmiotów z umów leasingu, które zostały rozwiązane. (...) wezwał pismem z 9 marca 2020 r. J. B. (1) do wydania przedmiotów leasingów. Przedmioty nie zostały wydane przez J. B. (1). Zwrócił on (...) S.A. tylko samochód, który był przedmiotem innej umowy leasingu.

Wezwanie

16-17

Zeznania świadka J. S.

24-25

Potwierdzenie odbioru

27

Przedmioty z umów leasingu zostały przekazane J. B. (1) w posiadanie zależne 12 maja 2015 roku i 22 marca 2016 roku.

Oświadczenie, protokoły

20-22

Witryny chłodnicze objęte umową leasingu nr (...) stanowiły wyposażenie cukierni, którą prowadził J. B. (1) jako franczyzobiorca A. (...) Sp. z o.o. w centrum handlowym (...) w W.. Część witryn została przez J. B. (1) wyrzucona, ponieważ zepsuła się. Część została zabrana przez franczyzodawcę. J. B. (1) nie poinformował (...) S.A. o tym, że wyrzucił i stracił ww. witryny chłodnicze.

Wyjaśnienia J. B. (1)

310-313, 392-392v.

J. B. (1) zawarł umowę najmu lokalu na 5 lat z (...) sp. z o.o. w budynku P. (...) w W. przy ul. (...), gdzie prowadził salon kosmetyczny jako franczyzobiorca pod markami (...) oraz (...), którego wyposażenie obejmowało przedmioty z umowy leasingu operacyjnego nr (...).

umowa najmu z zał.

44-83

zeznania świadka M. D.

107-108, 373v.

Wyjaśnienia J. B.

310-313, 392-392v.

J. B. (1) chciał zrezygnować z franczyzy na salon kosmetyczny, ponieważ ta działalność nie była dla niego odpowiednia. Postanowił sprzedać „przedsiębiorstwo”, tj. odstąpić umowę franczyzy, podnająć lokal, w którym prowadził salon kosmetyczny oraz sprzedać jego wyposażenie. Umową z 28 września 2016 roku J. B. (1) sprzedał R. D. (1) „przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55.1 Kodeksu cywilnego, w postaci Salonu kosmetycznego prowadzonego na podstawie umów franczyzowych pod markami (...) oraz (...), mieszczącego się w lokalu przy ul. (...) w W.”. W umowie strony ustaliły, że przedsiębiorstwo obejmuje składniki majątkowe, szczegółowo wymienione w załączniku, co do których J. B. (1) oświadczył w umowie, że ma do nich tytuł prawny, są wolne od obciążeń a sprzedający na prawo ich zbycia. Umowa sprzedaży obejmowała m.in. ruchomości, które były przedmiotem umowy leasingu nr (...).

Kupujący R. D. tylko formalnie zawarł umowę, pomysłodawcą zakupu oraz prowadzącą dalszą działalność w salonie kosmetycznym przy ul. (...) była M. D.. Kupujący nie wiedzieli, że przedmioty stanowiące wyposażenie salonu kosmetycznego, który kupili od J. B. (1) nie były jego własnością, tylko przez niego leasingowane. W negocjacjach przed zawarciem umowy sprzedaży kwestia ta nie była poruszana między stronami. Kupujący byli przekonani, że J. B. (1) jest właścicielem sprzętu, który stanowił wyposażenie salonu.

J. B. (1) nie poinformował (...) S.A. o sprzedaży przedmiotów z umowy leasingu nr (...). Sprzedając je miał zamiar dalszej spłaty rat leasingowych, pomimo tego, że wyzbył się ich posiadania.

umowa sprzedaży przedsiębiorstwa z 28.09.2016 r. z zał.

111-122, 127-128

zeznania świadka M. D.

107-108, 373v.

zeznania świadka R. D.

373v.-374

wyjaśnienia J. B.

310-313, 392-392v.

Po kilkunastu miesiącach działalności R. D. (1) i M. D. (2) sprzedali D. W. (1) przedsiębiorstwo, które nabyli od J. B. (1) wraz z wyposażeniem, które stanowiły m.in. ruchomości z umowy leasingu nr (...). Sprzedający działali w przekonaniu, że są właścicielami ww. ruchomości. Z uwagi na to, że byli oni podnajemcami lokalu, w którym prowadzili salon kosmetyczny, a najemcą był nadal J. B. (1), wyraził on pisemną zgodę na zmianę podnajemcy.

umowa sprzedaży przedsiębiorstwa z 12.02.2018 r. z zał.

123-126, 129-141v.

Zeznania świadka M. D.

107-108, 373v.

Zeznania świadka D. W.

158-159, 188-190, 373-373v.

24 czerwca 2021 roku część urządzeń objętych umową leasingu nr (...), tj. urządzenie do endomasażu, ultradźwięków, kawitacji D. M., urządzenie R. R. (...), 2 sztuki urządzenia do presoterapii P. M., urządzenie do kawitacji (...), i urządzenie zabiegowe (...)/ (...) zostały zatrzymane w toku postępowania przygotowawczego w salonie kosmetycznym prowadzonym przez D. W. (1) i zostały przekazane na przechowanie firmie windykacyjnej (...), która była pełnomocnikiem (...) S.A. i odebrała je z upoważnienia (...) S.A.

Protokół oględzin

195-241

Protokół zatrzymania rzeczy

242-244

Protokół oddania rzeczy na przechowanie

246-247

upoważnienie

245

J. B. (1) spłacał raty leasingowe za rzeczy objęte umową nr (...) do 23 września 2019 roku, czyli 3 lata po sprzedaży tych rzeczy R. D. (1). Na dzień rozwiązania umowy cena wykupu urządzeń wynosiłaby 39670,74 złote. Natomiast wartość tych rzeczy wynosiła 80000 złotych.

J. B. (1) spłacał raty leasingowe za witryny chłodnicze objęte umową leasingu nr (...) do 11 lutego 2020 roku. Na dzień rozwiązania umowy cena wykupu urządzeń wynosiła około 4965,67 złotych. Natomiast wartość tych rzeczy wynosiła 15000 złotych.

Pismo z zał.

174-183

Pismo z zał.

259-265

Pismo

378

Postanowieniem z 23 czerwca 2020 roku w sprawie sygn. akt XVIII GU 443/20 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie ogłosił upadłość konsumencką J. B. (1), wzywając wierzycieli upadłego do zgłoszenia swoich wierzytelności wobec upadłego. Wobec J. B. (1) toczy się postępowanie upadłościowe w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie sygn. akt XIX GUp 805/20. (...) S.A. zgłosił wierzytelność wynikającą z umów leasingów nr (...) w postępowaniu upadłościowym J. B. (1).

Pismo syndyka

84

Odpis postanowienia

85

(...) S.A.

387

J. B. (1) jest niekarany.

Karta karna

356

J. B. (1) ma 45 lat, jest żonaty, ma dwoje dzieci na utrzymaniu. Ma wykształcenie wyższe licencjackie, mieszka i pracuje w B. w H. jako specjalista ds. aplikacji mobilnych w samochodach, osiąga dochód miesięczny 1800 euro.

Dane osobopoznawcze

310

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Wyrządzenie przez oskarżonego szkody (...) S.A. w łącznej wysokości 95000 złotych.

(...) S.A.

387

Protokół zatrzymania rzeczy

242-244

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Umowa leasingu operacyjnego nr (...)

Dowody z dokumentów, których żadna ze stron nie kwestionowała, sporządzone przez uprawnione do tego osoby, nie było podstaw by odmówić im waloru wiarygodności. Przesłuchani w sprawie świadkowie oraz oskarżony potwierdzili fakty wynikające z treści tych dokumentów.

Umowa leasingu operacyjnego nr (...), Oświadczenie z dowodami nadania, Wezwanie, faktury, oświadczenie, potwierdzenie odbioru

Wezwanie, faktury, oświadczenie, protokoły, protokoły oględzin, zatrzymania rzeczy i oddania rzeczy na przechowanie, pismo syndyka, odpis postanowienia, umowy sprzedaży przedsiębiorstwa, pisma, umowa najmu

Karta karna

Dowód z dokumentu sporządzonego przez uprawiony podmiot. Sąd oparł ustalenie o niekaralności oskarżonego na podstawie ostatniej przedłożonej do akt sprawy karty karnej, gdyż była aktualna, nie ujawniająca skazania, które uległo zatarciu.

Zeznania świadka J. S.

Sąd dał im wiarę w całości, gdyż zgodne były z dokumentami zgromadzonymi w sprawie. Sąd uznał przy tym, że wskazanie przez świadka, że rozmawiał z oskarżonym 31 kwietnia 2020 roku, a ten deklarował zapłatę należności do 4 lutego 2020 roku stanowi oczywistą omyłkę, gdyż wiedzą powszechną jest, że miesiąc kwiecień ma 30 dni, a nadto nielogiczne byłoby żeby oskarżony deklarował wolę spłaty należności wstecznie. Z treści wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego wynika, że faktycznie deklarował windykatorowi wolę spłaty zadłużenia.

Zeznania świadka M. D.

Sąd dał im wiarę w całości, gdyż zgodne były z dokumentami zgromadzonymi w sprawie oraz z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków i wyjaśnieniami oskarżonego.

Zeznania świadka R. D.

Sąd dał im wiarę w całości, gdyż zgodne były z dokumentami zgromadzonymi w sprawie oraz z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków i wyjaśnieniami oskarżonego.

Zeznania świadka D. W.

Sąd dał im wiarę w całości, gdyż zgodne były z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, z zeznaniami świadków M. i R. D. oraz wyjaśnieniami oskarżonego.

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał im wiarę w całości, gdyż zgodne były z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, z zeznaniami świadków.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Korespondencja M. D. z załącznikami z k. 91-95, 102-103

Dokumenty na okoliczności nieistotne dla postępowania, związane z rozliczeniami M. i R. D. z J. B. w części dotyczącej zobowiązań podatkowych.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.

J. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżyciel publiczny zarzucił J. B. (1) popełnienie czynu z art. 284 § 1 i 2 k.k., pomimo tego, że przepisy te stanowią odrębne typy czynów zabronionych. Z opisu czynu zarzuconego oraz z przeprowadzonych w sprawie dowodów jednoznacznie wynika, że czyn przypisany oskarżonemu należało zakwalifikować wyłącznie z art. 284 § 2 k.k., stanowiącego typ kwalifikowany przestępstwa przywłaszczenia. W konsekwencji Sąd zmienił kwalifikację prawną zarzuconego oskarżonemu czynu.

Zgodnie z art. 284 § 2 k.k. kto przywłaszcza sobie powierzoną mu cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Niewątpliwie posiadanie zależne rzeczy na podstawie umowy leasingu wypełnia znamię powierzenia. Własność rzeczy leasingowanych należy do leasingodawcy. Powierzone oskarżonemu rzeczy stanowiły zatem cudze rzeczy ruchome. Istotą czynu kwalifikowanego z art. 284 k.k. jest to, że sprawca musi działać w celu przywłaszczenia, tj. z jednej strony działanie sprawcy ma polegać na definitywnym włączeniu rzeczy do swojego majątku, a z drugiej do pozbawienia właściciela prawa własności. Sprawca przywłaszczenia musi działać z zamiarem trwałego włączenia przedmiotu przestępstwa do własnego majątku, zatem nie tylko z zamiarem bezprawnego władania rzeczą.

Dla przyjęcia realizacji znamion, określonego w art. 284 § 2 k.k. przestępstwa sprzeniewierzenia konieczne jest wykazanie zarówno obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą, jak też tego, że jego działaniu towarzyszył tzw. animus rem sibi habendi, to jest zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej osoby bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu. Istotą przywłaszczenia jest zamiar trwałego włączenia przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku i jest to przestępstwo skutkowe. Skutek w postaci utraty przez właściciela rzeczy powstaje z chwilą rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby upoważnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy bez wątpliwości uznać należało, że sprzedaż przez oskarżonego ruchomości objętych umową leasingu operacyjnego (...) Nr (...) w postaci wyposażenia salonu kosmetycznego według specyfikacji ujętej w fakturze (...) z 6 maja 2015 roku na rzecz osoby trzeciej, bez poinformowania o tym leasingodawcy definitywnie pozbawiło leasingodawcę władztwa nad tymi rzeczami. Oskarżony postąpił przy tym jak właściciel. Sprzedaż rzeczy stanowi rozporządzenie mieniem.

Tak samo ocenić należało rozporządzenie przez oskarżonego mieniem w postaci witryn chłodniczych objętych umową leasingu operacyjnego (...) Nr (...) wg specyfikacji ujętej w fakturze (...) z 16 marca 2016 roku. Wprawdzie w toku postępowania przygotowawczego nie poczyniono żadnych ustaleń dotyczących losów tych urządzeń, jednakże Sąd oparł je na wiarygodnych i niezakwestionowanych wyjaśnieniach oskarżonego, z których wynikało, że zostały one przez niego utracone. Część witryn wyrzucił, ponieważ zepsuły się, a część została mu odebrana na poczet rozliczeń. O żadnej z tych okoliczności oskarżony nie poinformował leasingodawcy. Niewątpliwie bezprawne zużycie, zniszczenie, wyrzucenie rzeczy stanowi przejaw rozporządzenia nią tak jak właściciel. Tak samo ocenić należy zgodę oskarżonego na odebranie mu witryn chłodniczych przez osoby trzecie, na poczet jego własnych rozliczeń, niezwiązanych z przedmiotową umową leasingu. Takim działaniem oskarżony definitywnie pozbawił leasingodawcę władztwa nad jego rzeczami. Szkoda powstała w majątku osoby uprawnionej miała nieodwracalny charakter.

Sąd dostrzega przy tym, że oskarżony jeszcze przez 3 lata od sprzedaży przedmiotów z umowy leasingu nr (...) i po utracie rzeczy z umowy leasingu nr (...) spłacał raty leasingowe i spłacił je niemalże w całości. Kwestia ta została wzięta pod uwagę przy wyborze odpowiedniej reakcji karnej, nie wpłynęła jednakże negatywnie na kwestię wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzuconego mu występku.

Z uwagi na to, że w czasie orzekania obowiązywała inna ustawa niż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, Sąd na podstawie art. 4 § 1 k.k. zastosował ustawę obowiązującą poprzednio, która była względniejsza. Aktualnie zmianie na niekorzyść oskarżonego uległy m.in. dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

I.

J. B. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W świetle ustalonego stanu faktycznego sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości. On sam nie zaprzeczał temu, że sprzedał i utracił przedmioty, które były przez niego leasingowane, wyjaśniając powody, dla których tak postąpił, jaką miał motywację.

Uznając sprawstwo oskarżonego co do zarzuconego mu czynu za w pełni dowiedzione Sąd zastosował wobec oskarżonego środek probacyjny na podstawie art. 66 § 1 k.k. warunkowo umarzając wobec oskarżonego postępowanie karne na okres 1 roku próby. Zagrożenie sankcją karną, przewidziane w art. 284 § 2 k.k. mieści się w granicach określonych przez art. 66 § 2 k.k., oskarżony jest osobą dotąd niekaraną, spełnione zostały zatem warunki formalne zastosowania tego środka probacyjnego.

Sąd rozważył także na tle ujawnionych materiałów sprawy zakres winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, biorąc pod uwagę okoliczności strony przedmiotowej i podmiotowej. Powołane niżej okoliczności pozwoliły Sądowi na przyjęcie stanowiska, że wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie działał w anormalnej sytuacji motywacyjnej, miał obiektywną możliwość dania posłuchu prawu. Naruszone dobro prawne to mienie. Sposób i okoliczności popełnienia czynu zasługują na łagodne potraktowanie, z tego powodu, że oskarżony spłacił niemalże w całości raty leasingowe za ruchomości stanowiące przedmiot przestępstwa. Spłacał je jeszcze przez prawie 3 lata, pomimo tego, że nie był już w ich posiadaniu, utracił nad tymi rzeczy kontrolę. W ocenie Sądu, oskarżony sprzedając rzeczy stanowiące wyposażenie salonu kosmetycznego oraz wyrzucając zepsute lady chłodnicze i godząc się na zabranie ich przez osobę trzecią, działał w przekonaniu, że spłaci w całości raty leasingowe. Nierozważnie, naiwnie zakładał, że może sprzedać i zużyć te sprzęty, ponieważ i tak w przyszłości będzie ich właścicielem. Nie przewidział jednak, że może nie być w stanie w całości spłacić rat leasingowych i w razie rozwiązania umów, nie będzie mógł oddać sprzętów, które w części stały się własnością osób trzecich a w części zostały wyrzucone, zabrane przez osobę trzecią. Oskarżony nie poinformował kupujących, że nie jest właścicielem tych rzeczy, nie poinformował też leasingodawcy, że rozporządził jego mieniem. Przedstawione okoliczności w niczym nie uzasadniają zachowania oskarżonego, pozwalają jednak na ustalenie jego motywacji, zamiaru.

Sąd wziął także pod uwagę, że oskarżony nie był dotąd karany. Sposób jego życia przed popełnieniem przypisanego mu czynu pozwala na stwierdzenie, że czyn, którego popełnienia się dopuścił stanowił tylko incydent w dotychczas ustabilizowanym życiu.

Sąd umarzając wobec oskarżonego postępowanie karne wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinny zostać osiągnięte w wyniku przeprowadzonego postępowania. Zdaniem Sądu już sam fakt postawienia oskarżonemu zarzutu i występowania przed Sądem w charakterze oskarżonego był dla niego wystarczająco dotkliwy i niewątpliwie odstraszy go od ponownego wejścia na drogę przestępstwa. Przekonanie takie Sąd powziął w toku postępowania jurysdykcyjnego. Oskarżonemu bardzo zależało bowiem na wzięciu udziału w rozprawie, pomimo tego, że przebywa na stałe w H.. Oskarżony na rozprawie wyraził wolę przeproszenia oskarżyciela posiłkowego, wyraził szczerą skruchę i żal za swoje zachowanie, które sam ocenił negatywnie. Te wszystkie okoliczności doprowadziły Sąd do stwierdzenia, że zastosowanie wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania na minimalny okres 1 roku próby będzie wystarczające by spełnić cel prewencji indywidualnej.

W ocenie Sądu tak ukształtowana reakcja karna spełnia również cel prewencji generalnej, uświadamiając społeczeństwu, że przestępstwo tego typu, co popełnione przez oskarżonego, spotka się ze zdecydowaną reakcją organów wymiaru sprawiedliwości, kształtując z drugiej strony postawy akceptowane społecznie. Chodzi zatem o utwierdzenie społeczeństwa w przekonaniu, że przepisy prawa karnego zapewniają skuteczne ściganie sprawców i że każdy poniesie odpowiedzialność w wypadku ich naruszenia.

Zdaniem Sądu zastosowanie wobec oskarżonego J. B. (1) represji karnej poprzez orzeczenie kary byłoby w opinii Sądu, na tle ujawnionych wyżej okoliczności, środkiem zbyt surowym, a wymieniona wyżej zasada kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa zrealizowana została już poprzez szybkie ustalenie sprawcy przestępstwa i jego osądzenie.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na jego rzecz. Wniosek taki sformułował również oskarżyciel publiczny w głosach stron. W ocenie Sądu wnioski te nie mogły zostać uwzględnione. Przede wszystkim z tego powodu, że roszczenie o zapłatę nierozliczonych należności z umów leasingu, a jednocześnie wynikające pośrednio z popełnionego przestępstwa, jest przedmiotem innego postępowania – postępowania upadłościowego. Jak wynika bowiem z oświadczenia oskarżyciela posiłkowego, reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika z 18 października 2023 roku, zgłosił on swoją wierzytelność wobec J. B. (1) „znajdującego się w upadłości”. Oświadczenie to stanowiło odpowiedź na wezwanie sądu do wskazania czy w związku z ogłoszeniem upadłości przez J. B. (1) postanowieniem z 23 czerwca 2020 roku sygn. akt XVIII GU 443/20 zgłosił on swoje wierzytelności na listę wierzytelności.

Zgodnie z art. 415 § 1 k.p.k. obowiązku naprawienia szkody i nawiązki na rzecz pokrzywdzonego nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania. Wskazać jeszcze trzeba, że zgodne z art. 264 ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe wyciąg z zatwierdzonej przez sędziego-komisarza listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy otrzymanej na jej poczet przez wierzyciela, jest tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu. Z tego względu zakaz kumulowania tytułów egzekucyjnych stał na przeszkodzie orzeczeniu w niniejszym postępowaniu środka kompensacyjnego na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Ponadto podkreślić trzeba, że oskarżyciel publiczny błędnie zarzucił w akcie oskarżenia wyrządzenie przez oskarżonego szkody w kwocie 95000 złotych, co stanowi wartość sprzeniewierzonych sprzętów przez oskarżonego. Dokładna analiza dowodów zgromadzonych w sprawie doprowadziła Sąd do wniosku, że wartość tych ruchomości nie jest równa wysokości szkody jaką poniósł oskarżyciel posiłkowy. Jak już bowiem wyjaśniono wyżej w uzasadnieniu, oskarżony spłacił niemalże w całości raty leasingowe, pozostało mu do zapłaty odpowiednio 2 i 4 raty oraz tzw. ceny wykupu przedmiotów leasingu, które w ocenie oskarżyciela posiłkowego wynosiły 39670,74 złote i 4965,67 złotych. Nie bez znaczenia jest również fakt, że w toku postępowania przygotowawczego oskarżyciel posiłkowy odzyskał część ruchomości stanowiących przedmiot jednej z umów leasingu. Z tych wszystkich względów Sąd wyeliminował z opisu czynu słowa „powodując szkodę w łącznej wysokości 95 000 złotych”, gdyż fakt ten nie został udowodniony. Dodać w tym miejscu należy, że wyrządzenie szkody nie należy do znamion występku sprzeniewierzenia, takie sformułowanie nie było zatem konieczne w opisie zarzuconego i przypisanego oskarżonemu czynu.

Zgodnie z art. 67 § 3 zd. 1 k.k. umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Kategoryczne brzmienie przywołanego przepisu prowadzi do wniosku, że w razie wyrządzenia przestępstwem szkody lub krzywdy w wyroku warunkowo umarzającym postępowanie obligatoryjne jest orzeczenie środka kompensacyjnego o funkcji probacyjnej. Jednakże przepis ten nie wyłącza zakazu kumulacji tytułów egzekucyjnych, o którym mowa w art. 415 k.p.k. Z tego powodu obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i nawiązki nie orzeka się jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono (zob. np. A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V, red. W. Wróbel, Warszawa 2016, Lex).

Już tylko na marginesie wskazać wypada, że w toku postępowania oskarżyciel posiłkowy podawał różne kwoty, które miały stanowić szkodę jaką poniósł w związku z popełnieniem przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Taka postawa dziwi i budzi wątpliwości, zwłaszcza, że oskarżyciel posiłkowy jest profesjonalnym podmiotem zawodowo zajmującym się umowami leasingu i osiąganiem z nich korzyści. Wniósł o zasądzenie na jego rzecz obowiązku naprawienia szkody, ale sprecyzował jej wysokość dopiero na końcowym etapie postępowania, na wezwanie sądu, nie wykazując żadnej inicjatywy dowodowej w tym zakresie. Oskarżyciel posiłkowy przemilczał nadto fakt, że część bardziej wartościowych przedmiotów z umów leasingu odzyskał. W tym miejscu przypomnieć należy, że przedmiotem procesu karnego nie jest ustalanie wysokości szkody majątkowej jaką spowodował swoim zachowaniem oskarżony. Niewątpliwie kwestia ta ma znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu będącego przedmiotem postępowania. Jednakże w niniejszym postępowaniu Sąd nie znalazł podstaw do przeprowadzania z urzędu dowodów na okoliczność wysokości szkody, gdyż po pierwsze wyrządzenie przez oskarżonego szkody nie jest znamieniem występku sprzeniewierzenia a po drugie kwestia ta powinna być przedmiotem postępowania cywilnego. Wiąże się bowiem z niewykonaną umową leasingu. Oskarżyciel posiłkowy jako podmiot gospodarczy, zawodowo zajmujący się umowami leasingu, powinien być najbardziej zainteresowany kwestią bezspornego ustalenia wysokości szkody majątkowej jaką poniósł. Tymczasem ograniczył się do trzech pism, w których wskazywał różne kwoty, jakie miałyby stanowić kwotę wykupu sprzętów objętych umowami leasingu, ich wartość oraz szkodę jaką poniósł. Z uwagi na istotne rozbieżności co do ceny wykupu sprzętów na dzień rozwiązania umów, Sąd przyjął wersję najkorzystniejszą dla oskarżonego.

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Oskarżyciel posiłkowy był reprezentowany w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika i wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów ustanowienia pełnomocnika. Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego 840 złotych, ustalone na podstawie § 11 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

III.

Zasadą w procesie karnym jest ponoszenie jego kosztów przez oskarżonego. Zasada ta obowiązuje również w razie warunkowego umorzenia postępowania. Nie znajdując podstaw do odstąpienia od tej zasady, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 130 złotych tytułem kosztów sądowych, na które składało się: 60 złotych tytułem opłaty, ustalone na podstawie art. 7 ustawy z 23 czerwca o opłatach w sprawach karnych, 40 zł tytułem ryczałtu za doręczenia wezwań i innych pism za postępowanie przygotowawcze oraz sądowe, ustalone na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym i 30 złotych za wydanie informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, ustalone na podstawie § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego.

1 8. POdpis