Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lipca 2024 r. w Warszawie

sprawy małoletniego P. P. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego H. Ł.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie niepełnosprawności

na skutek apelacji wniesionej przez przedstawiciela ustawowego małoletniego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 lutego 2024 roku sygn. akt VI U 318/23

oddala apelację.

Sędzia Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 19 kwietnia 2023 r., nr (...) (...) (...) Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. utrzymał w mocy orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania
o Niepełnosprawności w W. z dnia 19 stycznia 2023 r., nr (...), w którym małoletniego P. P. zaliczono do osób niepełnosprawnych, symbol niepełnosprawności 11-1 i wskazano, że orzeczenie wydaje się do 31 stycznia 2028 r. W pkt 7 orzeczenia wskazano, że małoletni nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania
o Niepełnosprawności w W. matka P. H. Ł., działając jako przedstawiciel ustawowy małoletniego odwołującego się wniosła odwołanie, zaskarżając to orzeczenie w zakresie pkt 7, wnosząc o jego zmianę, a także o zmianę poprzedzającego je orzeczenia (...) poprzez wskazanie w pkt 7, że jej syn wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Warszawie po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ^{( 1)} § 1 k.p.c. sprawy z odwołania małoletniego P. P. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego H. Ł. oddalił odwołanie od orzeczenia o ustalenie niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 19 kwietnia 2023 r., nr (...) (...) (...)

Sąd Rejonowy oparł swoje orzeczenie na następujących ustaleniach faktycznych;

U małoletniego odwołującego się P. P. rozpoznano rodzinną hipokalciuryczną hiperkalcemię typl, zmniejszoną cewkową reabsorpcję fosforanów, skrócony czas QT u dziecka z hiperkalcęmią oraz łysienie. Występujące u małoletniego schorzenia naruszają sprawność fizyczną i psychiczną jego organizmu w stopniu pozwalającym na zaliczenie go do osób niepełnosprawnych. Wymaga on konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Nie wymaga jednak konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. (dowód: opinia biegłego z zakresu psychologii - k. 36 - 38, opinia biegłego z zakresu pediatrii - k. 21 - 26).

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu pediatrii i biegłego z zakresu psychologii, które są dla Sądu przekonujące i logicznie uargumentowane. Sąd miał również na uwadze, że strony nie wnosiły żadnych zastrzeżeń do obu opinii.

Sąd Rejonowy zważył, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odwołanie małoletniego P. P. od orzeczenia (...) w W. utrzymującego w mocy orzeczenie (...) w W., w którym nie wskazano, że wymaga on konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (pkt 7 orzeczenia).

Sąd Rejonowy odniósł się do treści przepisu art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tj. - Dz. U. z 2021r., poz. 573), zgodnie z którym osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Sąd Rejonowy odwołał się także do treści §1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 roku w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz. U. z 2002 r., Nr 17, poz. 162) i wskazał, że oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia, zwanej dalej "dzieckiem", dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1.  przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu
stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12
miesięcy,

2.  niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich
jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z
otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub
pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem
w danym wieku, albo

3.  znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego
systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w
domu i poza domem.

Sąd Rejonowy wskazał, że przy ustalaniu stanu faktycznego w zakresie rzeczywistej konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, oparł się na wnioskach z opinii biegłego z zakresu pediatrii oraz z opinii biegłego z zakresu psychologii, które były ze sobą zgodne. Biegli zgodnie uznali, po zbadaniu małoletniego i analizie jego dokumentacji medycznej, że w jego przypadku nie wymaga on konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie jest niezasadne, brak bowiem spełnienia przesłanek do przyznania wskazania z pkt 7 orzeczenia o niepełnosprawności. (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie wyrokiem z 7 lutego 2024 r. sygn. akt VI U 318/23 wraz z uzasadnieniem k. 47 a.s., 61-61v a.s.).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 lutego 2024 r. w sprawie o sygn. akt VI U 318/23 wywiódł przedstawiciel ustawowy małoletniego P. P.. Przedmiotowy wyrok został zaskarżony w całości i zarzucono mu naruszenie prawa materialnego art. 4 a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 roku w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia, poprzez błędne ich interpretacje i nieuznanie małoletniego P. P. jako osoby wymagającej stałej i długotrwałej opieki.

Podnosząc powyżej wskazane zarzuty przedstawiciel ustawowy wniósł
o zmianę zaskarżonego wyroku uznanie małoletniego za osobę, która wymaga stałej i długotrwałej opieki.

W uzasadnieniu apelacji wskazano, że przy wydawaniu wyroku Sąd Rejonowy bardzo pobieżnie dokonał wykładni przepisów prawa i błędnie je zinterpretował, o miało wpływ na treść orzeczenia. Podniesiono, że niezaprzeczalnie ustalenie stanu faktycznego musiało nastąpić na podstawie opinii biegłego, jednakże wnioski które z tej opinii wynikają, nie są adekwatne do tego, co orzekł Sąd. Strona wnosząca apelację zaakcentowała, że zgodnie z opinią małoletni P. P. jest chory na hiperkalciurię hipokalceryczną, co jednoznacznie wynika z opinii biegłego i taki stan faktyczny ustalił Sąd. Wskazano jednak, że wnioski jakie zostały wyciągnięte i interpretacja przepisów prawa nie znajdują uzasadnienia w istniejącym stanie faktycznym, który pozostaje w sprzeczności z wydanym orzeczeniem. Skonstatowano, że z przedłożonego uzasadnienia orzeczenia wynika, że małoletniego P. P. należy zaliczyć do osób niepełnosprawnych. I to jest fakt bezsporny. Strona wnosząca apelację oceniła, że brak uznania małoletnie go za osobę potrzebującą stałej opieki jest co najmniej zaskakujący, a Sąd wydając orzeczenie nie uwzględnił wieku małoletniego i faktu, że nie jest on osobą samodzielną i wymaga stałej opieki. W dalszej części uzasadnienia apelacji podniesiono, że faktyczną podstawą wydania orzeczenia winna być dogłębna analiza stanu faktycznego i dogłębna interpretacja przepisów prawa z uwzględnieniem wszystkich istotnych czynników stanu faktycznego. Podkreślono, że P. P. wymaga bezwzględnie stałej opieki gwarantującej czasową hospitalizację w szpitalu, przestrzegania zaleconej dla jego zdrowia diety i terminowego podawania przypisanych leków, co jednoznacznie wskazuje na konieczność uznania go za osobę w stosunku do, której konieczna jest stała i długotrwała opieka lub pomoc innej osoby, w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, zważywszy, że ma on tylko 5 lat, czego jak się wydaje nie uwzględnił w analizie materiału dowodowego Sąd orzekający. (apelacja – k. 64 – 65).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez przedstawiciela ustawowego małoletniego P. P. jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Rozważania należy rozpocząć od wskazania, że w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 roku, sygn. akt II UKN 61/97 – OSNAP 1998 nr 9, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 roku, sygn. akt I PKN 521/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143). Zgodnie bowiem z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku w sprawie V CSK 37/07, surowsze wymagania odnośnie do oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd I instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok Sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji jako własne.

W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe należało uznać za wyczerpujące, a dopuszczone w jego ramach dowody za stanowiące miarodajne źródło dla ustalenia faktów mający dla sprawy istotne znaczenie, których zakres wyznacza treść art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Uznając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy za wyczerpujący Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uzupełnienia postępowania dowodowego o kolejną opinię biegłego.

W tym miejscu wartym przywołania jest pogląd Sądu Najwyższego, który wyjaśnił, że do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku, sygn. akt II CR 817/73, Lex nr 7404). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, sygn. akt II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869). Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii oraz że nie uzasadnia przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy sądowych przekonanie ubezpieczonego o utrzymującym się stanie inwalidztwa (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 roku, sygn. akt I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 807, z dnia 14 maja 1997 roku, sygn. akt II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161).

Powinność sądu powołania innych biegłych Sąd Najwyższy dostrzegał wtedy, gdy pierwotna opinia budziła istotne i niedające się usunąć wątpliwości, a zainteresowana strona wykazywała nieporadność w zgłaszaniu odpowiednich wniosków dowodowych lub gdy wniosek o powołanie kolejnego biegłego uzasadniony był dokumentacją leczenia schorzeń nierozpoznanych przez biegłych (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 roku, sygn. akt II UKN 248/98, OSNAPUS 1999, nr 20, poz. 666, z dnia 2 czerwca 1998 roku, sygn. akt II UKN 88/98, OSNAPUS 1999, nr 11, poz. 373, z dnia 16 grudnia 1997 roku, II UKN 406/97, OSNAPUS 1998, nr 21, poz. 643, z dnia 10 grudnia 1997 roku, sygn. akt II UKN 394/97, OSNAPUS 1998, nr 20, poz. 614, z dnia 18 września 1997 roku, sygn. akt II UKN 260/97, OSNAPUS 1998, nr 13, poz. 408, z dnia 14 kwietnia 1999 roku, sygn. akt II UKN 546/98, OSNAPUS 2000, nr 11, poz. 440 oraz z dnia 23 czerwca 1999 roku, sygn. akt II UKN 5/99, OSNAPUS 2000, nr 17, poz. 666.). Przedmiotem postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym była kontrola orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności, zaliczającego P. P. zaliczono do osób niepełnosprawnych, symbol niepełnosprawności 11-1 ze wskazaniem w pkt 7, że małoletni nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Orzeczenie wydano okresowo do 31 stycznia 2028 r.

W ramach przedmiotowej kontroli Sąd I instancji, biorąc pod uwagę treść odwołania, obowiązany był do poczynienia ustaleń co do stanu zdrowia odwołującego się oraz stopnia naruszenia sprawności jego organizmu, spowodowanego występującymi u niego chorobami. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji wskazany obowiązek wykonał w sposób prawidłowy. W ramach przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu pediatrii i psychologii i dokonał ich oceny w sposób uwzględniający wskazania określone w art. 233 § 1 k.p.c.

W ocenie Sądu Okręgowego, biorąc pod uwagę przebieg postępowania dowodowego, w ramach którego Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłych oraz dokonaną przez niego ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, okoliczności sprawy nie dają podstaw, do poszerzania materiału dowodowego o kolejne opinie biegłych.

Podkreślić należy, że zastrzeżenia te nie miały charakteru merytorycznego, odwołująca nie wskazała żadnych zastrzeżeń odnośnie do rozpoznania dokonanego przez biegłych bądź braku rozpoznania czy oceny jakiś schorzeń u niej występujących, nie przedstawiła również żadnych dodatkowych dokumentów, mogących stanowić podstawę ponownego orzekania.

Opinia biegłego jest szczególnych środkiem dowodowym wykorzystywanym w sytuacji, gdy do ustalenia pewnych okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne (wiedza szczególna). Dowód z opinii biegłego podlega jednak – jak każdy inny dowód - ocenie. Niewątpliwie jest ona ograniczona, gdyż obejmuje poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stanowczość wyrażanych ocen, analizę logiczności i poprawności wniosków bez wkraczania jednak w sferę wiedzy specjalistycznej. W uzasadnieniu opinii biegły powinien wskazać przesłanki, które doprowadziły go do końcowych wniosków. Wprawdzie w razie wątpliwości sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, jednak potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega bowiem m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie w razie potrzeby.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, treść opinii biegłych nie budzi wątpliwości skutkujących ich deprecjacją, a odnośnie do wniosków, jakie w oparciu o opinie biegłych poczynił Sąd I instancji, Sąd Okręgowy wskazuje, że wnioski te podziela i przyjmuje je za własne, jak również za własne przyjmuje ustalenia Sądu I instancji co do opisanego przez ten Sąd stanu faktycznego oraz podziela również ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego przez Sąd I instancji poczynioną.

Sąd Okręgowy ocenił, że Sąd Rejonowy dokonał trafnej interpretacji przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie. Powyższe czyni zbytecznym ponowne przytaczanie ustaleń oraz szczegółowych rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1998 roku, sygn. akt I PKN 339/98).

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c, dotyczącego zasad oceny dowodów, wymaga wykazania, że ocena ta dokonana została w sposób rażąco wadliwy lub oczywiście błędny, uchybiający zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nie może ono natomiast ograniczać się do zaprezentowania własnego przekonania o innej wadze i wiarygodności przeprowadzonych dowodów, czy też przedstawienia własnej wersji stanu faktycznego sprawy (orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 6 listopada 1998 roku, sygn. akt II CKN 4/98, niepubl.; z dnia 5 sierpnia 1999 roku, II UKN 76/99, z dnia 14 stycznia 2000 roku, sygn. akt I CKN 1169/99, z dnia 10 kwietnia 2000 roku, sygn. akt V CKN 17/00), a ponadto jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, sygn. akt II CKN 817/00).

W świetle cytowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy zważył, że dopuszczenie się obrazy art. 233 §1 k.p.c. przez Sąd może polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem życiowym, zasadami nauki albo na niedokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważania sprawy, polegające na wyciągnięciu logicznych wniosków i zgodne z doświadczeniem życiowym, jednakże w oparciu jedynie o część materiału dowodowego i pominięciu pozostałej części materiału dowodowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy uznał, że wbrew stanowisku skarżącej, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy art. 233 § 1 k.p.c, bowiem całościowo przeanalizował materiał dowodowy.

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska procesowego, w którym skarżąca zarzuciła Sądowi I instancji naruszenia art. 233 kodeksu postępowania cywilnego poprzez błędną ocenę pozyskanych w sprawie opinii. W ocenie skarżącej, Sąd Rejonowy winien był zinterpretować stanowisko biegłego w korzystny dla apelującej sposób. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że podniesiony przez skarżącą zarzut jest całkowicie bezzasadny i jako taki nie może skutkować zmianą wyroku Sądu Rejonowego. Sąd Okręgowy podkreśla, że Sąd Rejonowy dokonał wnikliwej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania.

Wbrew stanowisku skarżącej Sąd Rejonowy dokonał zatem prawidłowych ustaleń i oceny zgromadzonego materiału dowodowego, zaś strona wnosząca apelację poza polemiką z tymi ustaleniami i oceną materiału dowodowego, nie podniosła zarzutów tego rodzaju, które mogłyby skutecznie podważyć stanowisko Sądu I instancji.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy uznał, że apelacja nie jest zasadna, a jej wnioski nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie stwierdził ponadto uchybień skutkujących nieważnością postępowania, do których uwzględnienia jest zobligowany z urzędu na podstawie art. 378 § 1 k.p.c.

Podzielając zatem w całej rozciągłości trafność rozstrzygnięcia i motywów Sądu Rejonowego, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelację oddalił.