Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 sierpnia 2025 r. w Warszawie

sprawy K. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w P.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 marca 2024 r., sygn. akt VI U 110/23

oddala apelację.

Sędzia SO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 22 marca 2024 r. wydanym w sprawie VI U 110/23 z odwołania K. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w P. z dnia 20 stycznia 2023 roku, znak: (...) (...) (...) (...) - (...) oraz od decyzji Zakładu (...) (...) Oddział w P. z dnia 2 marca 2023 r., znak: (...) (...) (...) (...) - (...) o zasiłek chorobowy



w punkcie 1 zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu (...) z dnia 20 stycznia 2023 roku, znak: (...) (...) (...) (...) - (...), w ten sposób, że przyznał odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 10 grudnia 2022 roku do 3 lutego 2023 roku.



w punkcie 2 zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu (...) z dnia 2 marca 2023 roku, znak: znak (...) (...) (...) (...) - (...), w ten sposób, że przyznał odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 4 lutego 2023 roku do 14 lutego 2023 roku.

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego były następujące ustalenia faktyczne:

Odwołująca się K. G. jest zgłoszona do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 11 września 2020 roku. W związku z urodzeniem przez nią dziecka wystąpiła do ZUS z wnioskiem o wypłatę zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 maja 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku.

Następnie ZUS, decyzją z dnia 6 listopada 2019 roku, nr (...), ustalił, że jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie polega ubezpieczeniom społecznym oraz dobrowolnemu chorobowemu od 1 maja 2019 roku. Od tej decyzji K. G. wniosła odwołanie do Sądu. Wobec tego na czas trwania postępowania odwoławczego ZUS zawiesił postępowanie w sprawie wydania decyzji dotyczącej jej wniosku o przyznanie jej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 maja 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku.

W wyniku rozpoznania odwołania K. G. ostatecznie, wyrokiem z dnia 19 maja 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 366/21, Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że podlega ona ubezpieczeniom społecznym oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 maja 2019 roku.

Zasiłek macierzyński za okres od 1 maja 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku został ostatecznie wypłacony odwołującej się dopiero dnia 10 października 2022 roku, w związku z wydaniem przez ZUS decyzji przyznającej prawo do tego zasiłku dopiero dnia 30 września 2022 roku (dowód: pismo z ZUS- k. 18, wyrok SA w Warszawie z dnia 19.05.2022 r. z uzasadnieniem, decyzja ZUS z dnia 06.11.2019 r. akta organu rentowego, zeznania odwołującej się K. G. — k 39-39 verte i k. 68 verte)

W związku z wypłatą zasiłku macierzyńskiego w dniu 10 października 2022 roku odwołująca się złożyła korektę dokumentów zgłoszeniowych w dniu 16 listopada 2022 roku. Korekta ta obejmowała również zgłoszenie jej do ubezpieczenia chorobowego od dnia 30 kwietnia 2022 roku. Odwołująca się od dnia 30 kwietnia 2022 roku płaci terminowo składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe. Księgowy odwołującej się został poinformowany przez pracownika ZUS, że dopiero po wypłacie odwołującej się zasiłku macierzyńskiego można dokonywać korekt. Pracownik ZUS wskazał, że dopóki nie ma wypłaty zasiłku macierzyńskiego to nie można robić korekt deklaracji i zgłaszać do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Wobec tego księgowy zgłosił do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego odwołującą się dopiero po wypłacie jej zasiłku macierzyńskiego, co miało miejsce w dniu 10 października 2022 roku.

Odwołująca się płaciła pełne składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za okres od dnia 30 kwietnia 2022 roku. ZUS nie pouczał jej o ewentualnej nienależności składek, składki były przez ZUS przyjmowane. Pani z ZUS powiedziała księgowemu odwołującej się, że dopiero w momencie wypłaty ma płacić składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe (dowód: ZUS ZUA — k. 13, zeznania odwołującej się K. G. — k 39-39 verte i k. 68 verte)

Decyzją z dnia 20 marca 2023 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. stwierdził, że odwołująca się jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu w okresie od 11 września 2020 roku do 30 kwietnia 2021 roku oraz od 30 kwietnia 2022 roku oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 11 września 2020 roku do 30 kwietnia 2021 roku oraz od 17 listopada 2022 roku. W uzasadnieniu tej decyzji ZUS podał, że w dniu 17 listopada 2022 roku do ZUS wpłynął dokument ZUS ZWUA wyrejestrowujący ją z ubezpieczenia zdrowotnego od dnia 30 kwietnia 2022 roku oraz dokument ZUS ZUA zgłaszający ją do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, w tym do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od 30 kwietnia 2022 roku, jako osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą. Z uwagi na wpływ dokumentu ZUS ZUA po obowiązującym terminie ZUS uznał, że nie podlega ona do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w okresie od 30 kwietnia 2022 roku do 16 listopada 2022 roku. Jednocześnie ZUS nie kwestionował samego prowadzenia działalności gospodarczej przez odwołującą się w okresie od 11 września 2020 roku do 30 kwietnia 2021 roku oraz od 30 kwietnia 2022 roku, uznając, że jest to jedyny tytuł do objęcia jej ubezpieczeniami społecznymi. ZUS wszczął postępowanie skutkujące wydaniem tej decyzji pismem z dnia 13 lutego 2023 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, ich kserokopii, znajdujących się zarówno w aktach sprawy, jak i w nadesłanych do Sądu aktach organu rentowego, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach odwołującej się, które zostały uznane za wiarygodne w całości, znajdują bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, a jednocześnie ZUS nie zaoferował dowodu kwestionującego ich wiarygodność.

Sąd Rejonowy zważył, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie są odwołania od dwóch decyzji odmawiających K. G. prawa do zasiłku chorobowego za wskazane w nich okresy, a podstawą dla wydania zaskarżonych decyzji przez ZUS jest art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022r., poz. 1732), zgodnie z którym ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli jest ubezpieczony dobrowolnie.

Następnie, Sąd Rejonowy wskazał, że kwestią sporną w niniejszej sprawie było głównie uznanie daty początkowej, od której odwołująca się podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, co następnie ma przełożenie na jej prawo do urlopu macierzyńskiego, który kończył się z dniem 29 kwietnia 2022 roku. Sąd Rejonowy stwierdził, że na ten dzień odwołująca się wciąż nie miała wydanej decyzji o przyznaniu jej prawa do tego zasiłku, bowiem cały czas sporna pozostawała kwestia jej podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu. W tej sytuacji odwołująca się, idąc za radą pracowników ZUS, z którymi się w tej sprawie konsultowała, czekała na prawomocne rozstrzygnięcie najpierw sprawy dotyczącej podlegania ubezpieczeniom, co nastąpiło wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 19 maja 2022 roku, a następnie na wydanie decyzji przez ZUS co do zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 maja 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku i wypłacenie tego zasiłku, co ostatecznie miało miejsce odpowiednio dnia 30 września 2022 roku i 1 października 2022 roku. Dopiero po wypłaceniu zasiłku mogła ona, zgodnie z pouczeniem otrzymanym od pracowników ZUS, skorygować swoje deklaracje i zgłosić się do ubezpieczenia chorobowego od dnia 30 kwietnia 2022 roku. Doszło więc faktycznie do przekroczenia terminu z art. 14 ustawy systemowej, ale jedynie w wyniku błędnego pouczenia ze strony ZUS. Odwołująca się słusznie wskazywała, że nie mogła przewidzieć treści orzeczenia Sądu, a także dalszych działań ZUS. Działała w oparciu o informację uzyskaną od ZUS i w zaufaniu do tego organu i jego pracowników.

Sąd Rejonowy podkreślił, że w orzecznictwie słusznie wskazuje się również, że: „udzielenie przez organ rentowy osobie prowadzącej działalność pozarolniczą nieprawidłowej informacji co do czynności niezbędnych dla dalszego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowe może być podstawą stwierdzenia, że taka osoba podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu poobierania zasiłku macierzyńskiego choćby złożyła ona dopiero w późniejszym czasie ponowny wniosek o objęcie jej ubezpieczeniem chorobowym” (wyrok SN z dnia 22 stycznia 20 roku, sygn. akt I UK 311/18, wyrok SN z dnia 12 sierpnia 2020 roku, sygn. akt II 384/18). Sąd Rejonowy przyjął, że analogicznie należy spojrzeć na niniejszą sprawę, w której odwołująca się działała w oparciu o informację z ZUS i w zaufaniu do pouczeń udzielanych jej przez organ. Wobec tego Sąd Rejonowy uznał, że również w przypadku odwołującej się stwierdzić należy, że podlegała ona dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, czyli od dnia 30 kwietnia 2022 roku.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że nie kwestionuje treści przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, które mają kategoryczne brzmienie co do terminu złożenie deklaracji o przystąpieniu do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i nie ma na celu wprowadzenia instytucji przywracania terminu z art. 14 ust. 1 czy ust. la tej ustawy. Sąd zwrócił jednak uwagę na fakt, że w rzeczywistości ze względu na błędne pouczenie ze strony ZUS odwołująca się powinna podlegać ubezpieczeniu chorobowemu od dnia następnego po dniu zakończenia pobierania zasiłku macierzyńskiego. Sąd zaznaczył, że to ZUS informował odwołującą się wskazując, że dopóki nie jest rozstrzygnięta prawomocnie kwestia odwołania od decyzji dotyczącej jej podlegania ubezpieczeniom społecznym, a także dopóki nie jest w konsekwencji tego rozstrzygnięta, w drodze decyzji ZUS, kwestia przyznania jej prawa do zasiłku macierzyńskiego, a sam zasiłek nie jest jeszcze jej wypłacony, to nie ma podstaw dokonywania jakichkolwiek zgłoszeń do ZUS.

Tytułem uzupełnienia Sąd Rejonowy wskazał, że Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie słusznie i celowo wskazywał w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 maja 2022 roku, sygn. akt VII Ua 13/22, iż: „trzeba uznać, że ubezpieczona nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z wadliwego zachowania organu rentowego” i dalej, że: „organ rentowy nie może przerzucać na nią ciężaru odpowiedzialności za skutki własnych zaniedbań”.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy przeszedł do analizy kwestii, która pojawiała się w toku sprawy, a mianowicie wydania przez ZUS decyzji z dnia 20 marca 2023 roku i faktu prawomocności tej decyzji, z czego organ rentowy wywodził określone skutki prawne, korzystne dla siebie. Sąd Rejonowy podkreślił, że wobec tego, to na organie rentowym ciążył ciężar udowodnienia wszelkich okoliczności mających potwierdzać prawomocność decyzji, w tym przede wszystkim udowodnienia, że została ona prawidłowo doręczona odwołującej się. W tym miejscu Sąd Rejonowy zastrzegł, że obowiązku doręczenia decyzji odwołującej się nie spełnia sam fakt przesłania jej kserokopii do akt sądowych i do wiadomości samej odwołującej się. Sąd podkreślił, że odwołującej się powinien zostać doręczony oryginał decyzji, ze stwierdzeniem na potwierdzeniu odbioru konkretnej daty jej odbioru, aby można było dopiero mówić o skutecznym doręczeniu oraz aby mógł rozpocząć bieg dla niej termin do ewentualnego zaskarżenia decyzji.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy nie uznał, aby decyzja z dnia 20 marca 2023 r. była prawomocna, aby upłynął już termin dla odwołującej się na złożenie odwołania od tej decyzji, a tym samym, aby wiązała ona Sąd przy rozpoznaniu niniejszej sprawy.

Ostatecznie, mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Rejonowy przyjął, że odwołująca się podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 30 kwietnia 2022 r. To zaś prowadzi do wniosku, że na dzień powstania swojej niezdolności będącej przedmiotem orzekania w decyzji z dnia 20 stycznia 2023 roku jak i tej, której dotyczyła decyzja z dnia 2 marca 2023 roku, miała ona spełniony warunek 90-dniowego okresu wyczekiwania, który minął pod koniec lipca 2023 roku. Sąd podkreślił, że ZUS jednocześnie nie kwestionował samej niezdolności do pracy odwołującej się pod kątem medycznym. Wobec tego dokonał zmiany obu zaskarżone decyzje i przyznał odwołującej prawo do zasiłku chorobowego za okresy wskazane w zaskarżonych decyzjach (wyrok – k. 70 a.s., uzasadnienie wyroku – k. 74 – 77 a.s.).

Apelację od ww. wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  mu naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:



art. 477 ⁸ § 1 k.p.c. poprzez dokonania rozstrzygnięcia w kwestii podlegania odwołującej się dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej pomimo, iż Sąd Rejonowy orzekając jako Sąd I instancji w sprawie o zasiłek chorobowy nie był właściwy do dokonywania przedmiotowego rozstrzygnięcia, a kwestia ta była rozstrzygnięta prawomocną decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 20 marca 2023 r. nr (...)



art. 477 ⁹ i art. 477 ¹⁴ k.p.c. w związku z dokonaniem rozstrzygnięcia powołując się na naruszenie przez organ rentowy przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, podczas gdy naruszenie prawa administracyjnego pozostają zasadniczo poza zakresem rozpoznania sądu powszechnego, a sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych orzeka o prawach lub obowiązkach stron na podstawie właściwych przepisów materialnego;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:



art. 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 9 ust. 1c ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez pominięcie przez Sąd dyspozycji art. 9 ust 1c ustawy i w konsekwencji uznanie, że w przypadku odwołującej się nie doszło do ustania tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą z mocy prawa z dniem 1 maja 2021 r., mimo, że z ww. przepisów prawa materialnego wynika, że osoba prowadząca działalność gospodarczą, która spełnia warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniem emerytalnym rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego (zasiłku w wysokości macierzyńskiego), podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania tego zasiłku (art. 9 ust. 1c ustawy), a podleganie ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym w związku z prowadzoną działalnością z mocy prawa ustaje, a w konsekwencji z ustaniem tytułu podlegania tym ubezpieczeniom w związku z prowadzoną działalnością, ustaje ubezpieczenie chorobowe dobrowolne (art. 14 ust. 2 pkt 3 ustawy);



art. 6 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2023 r., poz. 2780 ze zm.) poprzez przyznanie odwołującej prawa do zasiłku chorobowego za okresy od 10.12.2022 r. do 03.02.2023 r. i od 04.02.2023 r. do 14.02.2023 roku, pomimo że niezdolność do pracy odwołującej się powstała przed upływem 90-dniowego okresu wyczekiwania

Podnosząc powyższe zarzuty, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołań od zaskarżonych decyzji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia (apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – k. 80-83v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie pozostawały poza sporem, a Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne w sposób prawidłowy i wyczerpujący, zatem Sąd Okręgowy podzielił je w całości nie znajdując podstaw do ich ponownego przedstawiania, jak również do dokonywania ustaleń uzupełniających. Sąd miał przy tym na uwadze treść podnoszonych w apelacji zarzutów, z których żaden nie dotyczył błędu po stronie Sądu I instancji w zakresie ustaleń faktycznych.

Spór w sprawie niniejszej sprowadzał się w istocie jedynie do oceny prawnej sytuacji ubezpieczonej K. G. i wymagał przeanalizowania jej pod kątem regulacji prawnych dotyczących podlegania dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie następującym bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego.

Odnosząc się do sformułowanych przez organ rentowy zarzutów w pierwszej kolejności należy wskazać, że zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, tj. art. 477 ⁸ k.p.c., art. 477 ⁹ k.p.c. i art. 477 ¹⁴ k.p.c. zostały oceniony jako bezzasadne.

Uzasadniając tę ocenę, w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że oczywiście rację ma organ rentowy co do tego, że od momentu wniesienia odwołania do sądu rozpoznawana sprawa staje się sprawą cywilną, podlegającą rozstrzygnięciu wedle reguł właściwych dla tej kategorii spraw, a odwołanie pełni rolę pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998 r., II UKN 105/98 oraz postanowienie z dnia 29 maja 2006 r., I UK 314/05). Zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest w pierwszej kolejności przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie przedmiotem postępowania sądowego determinowanego zakresem odwołania od tejże decyzji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000 r., II UKN 685/99 oraz postanowienia z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99 i z dnia 13 października 2009 r., II UK 234/08). Jednak, podnoszona w apelacji okoliczność, że Sąd Rejonowy w rozpatrywanej sprawie wskazał na naruszenie przez organ rentowy przepisów kodeksu postepowania administracyjnego o doręczeniu decyzji, co doprowadziło go do przekonania, że decyzja z dnia 20 marca 2023 roku, nie ma przymiotu decyzji ostateczniej, ponieważ nie mogła być skutecznie zaskarżona wobec braku prawidłowego doręczenia jej odwołującej – nie stanowi naruszenia ww. przepisów postępowania, na których naruszenie wskazywał w apelacji organ rentowy.

Sąd powszechny w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych rozpoznaje decyzje organu rentowego pod kątem zgodności z przepisami prawa materialnego. Aby jednak dokonać oceny legalności wydanej decyzji, sąd jest uprawniony do zbadania również tego, czy organ rentowy przestrzegał podstawowych zasad procedury administracyjnej, ponieważ uchybienia proceduralne mogą prowadzić do błędnego ustalenia stanu faktycznego, a tym samym do naruszenia przepisów prawa materialnego. Zatem o ile sąd powszechny nie rozstrzyga wprost o naruszeniach prawa administracyjnego, to ma obowiązek ocenić, czy przy wydaniu decyzji organ rentowy procedował zgodnie także z przepisami administracyjnymi w zakresie prawidłowego doręczenia decyzji, skoro ta kwestia była podnoszona przez organ rentowy i determinowała lub nie – w zależności od przymiotu ostateczności tej decyzji – czy Sąd I instancji jest nią związany.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu Okręgowego, zbyt daleko idący jest wniosek organu rentowego, stawiany w apelacji, że Sąd Rejonowy wydając zaskarżone orzeczenie dotyczące prawa do zasiłków chorobowych, rozstrzygnął jednocześnie o kwestii, której nie dotyczyły zaskarżone decyzje, tj. kwestię podlegania ubezpieczeniom społecznym. W tym miejscu zaznaczyć należy, że sentencja zaskarżonego wyroku jest jednoznaczna i oba jego punkty zawierają rozstrzygnięcie jedynie w zakresie prawa ubezpieczonej do zasiłku chorobowego.

Sąd I instancji rozstrzygając kwestię tych uprawnień, będących pochodną podlegania ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnego ubezpieczeniu chorobowemu, wskazał na wstępie swoich rozważań, że istotne w sprawie było przede wszystkim ustalenie daty początkowej, od której odwołująca się podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, co następnie miało przełożenie na jej prawo do urlopu macierzyńskiego. Sąd Rejonowy przyjął, że odwołująca się podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 30 kwietnia 2022 r. W tym zakresie ustalenia Sądu I instancji były odmienne do tych, jakie w decyzji z dnia 20 marca 2023 r. przyjął organ rentowy. Zakład stwierdził bowiem, że datą, od której K. G. podlega wskazanemu ubezpieczeniu jest dzień 17 listopada 2022 r.

Organ rentowy w kontekście tego stwierdzenia Sądu I instancji – odmiennego od stanowiska ZUS podniósł w argumentacji prezentowanej w uzasadnieniu apelacji, że Sąd Rejonowy niezasadnie, ponownie rozstrzygał kwestię podlegania ubezpieczeniom, pomimo że została już ona rozstrzygnięta w prawomocnej decyzji. Taki bowiem przymiot, zdaniem organu rentowego, posiada decyzja z dnia 20 marca 2023 r., a zatem Sąd Rejonowy powinien być nią związany, a nie czynić ustalenia odmienne od tych, które w decyzji stwierdził organ rentowy.

Odnosząc się do tego, przypomnieć należy, że powszechnie przyjmuje się zasadę uwzględniania przez sądy skutków prawnych orzeczeń organów administracyjnych, co ma swoje źródło w prawnym rozgraniczeniu drogi sądowej i drogi administracyjnej, czego wyrazem są art. 2 § 3 k.p.c. i art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. oraz art. 16 k.p.a. i art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., a także określona w Konstytucji idea podziału władz (art. 10) oraz działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa (art. 7). Wobec tego, jeżeli przez organ rentowy wydana została decyzja dotycząca praw lub obowiązków danej osoby, to w razie jej niezaskarżenia, sąd musi mieć na względzie przy rozstrzyganiu innych spraw dotyczących tej osoby wynikający z tej decyzji stan prawny. Pogląd taki wielokrotnie powoływany był w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który chociażby w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 stycznia 2008 r. (sygn. akt I UK 173/07, OSNP 2009/5-6/78) wskazał, że sąd ubezpieczeń społecznych jest związany ostateczną decyzją administracyjną, od której strona nie wniosła odwołania w trybie art. 477 ⁹ k.p.c. ani nie podważyła jej skuteczności w inny prawem przewidziany sposób. Decyzja taka, zgodnie z zasadą domniemania prawidłowości aktów administracyjnych, wywołuje skutki prawne i wiąże inne organy państwowe, w tym sądy. Podobnie w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r. (sygn. akt I UK 376/07, OSNP 2009/21-22/295) Sąd Najwyższy wskazał, że sąd ubezpieczeń społecznych jest związany ostateczną decyzją organu rentowego, od której strona nie wniosła skutecznie odwołania w trybie art. 477 ⁹ k.p.c. Emanacją wskazanej zasady było dążenie do ustalenia przez Sąd Rejonowy okoliczności czy decyzja z dnia 20 marca 2023 r. roku korzysta z przymiotu decyzji ostatecznej i w tym tylko zakresie – a nie jak twierdzi organ rentowy w celu rozstrzygania o podleganiu do ubezpieczeń społecznych – Sąd Rejonowy badał okoliczności związane z procedurą administracyjną. W konsekwencji tego, Sąd Rejonowy słusznie dążył do ustalenia okoliczności – ostatecznie prawidłowo ją ustalił – że decyzja z dnia 20 marca 2023 r. nie została prawidłowo doręczona ubezpieczonej. Było to istotne dla oceny przymiotu ostateczności decyzji, ponieważ od dnia doręczenia biegnie miesięczny termin na wniesienie odwołania. Jeśli doręczenie nie było skuteczne, termin na odwołanie nie rozpoczął biegu i decyzja nie mogła stać się ostateczna, a zatem Sąd Rejonowy nie był nią związany i zasadnie mógł czynić własne – co oczywiste, także odmienne od stanowiska Zakładu – ustalenia w zakresie daty podlegania K. G. ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Analizując dalsze zarzuty organu rentowego, przypomnieć należy, że w myśl art. 14 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1009 – dalej jako ustawa systemowa), objęcie dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi czy dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia wskazanego odpowiednio w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 36 ust. 10 albo 14, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym zgłoszenie zostało złożone w Zakładzie, z zastrzeżeniem ust. 1a, który przewiduje, że objęcie dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku tylko wówczas, gdy zgłoszenie do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych zostanie dokonane w terminie określonym w art. 36 ust. 4. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy dobrowolne ubezpieczenia chorobowe ustają:

- od dnia wskazanego w zgłoszeniu wyrejestrowania, o którym mowa w art. 36 ust. 11 albo 14, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym wniosek został złożony;

- od dnia ustania tytułu podlegania tym ubezpieczeniom.

Okres podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą – w myśl art. 13 pkt 4 ustawy systemowej – trwa od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Natomiast z art. 9 ust. 1c ustawy systemowej wynika, że osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4–5a, 8 i 10, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego. Mogą one jednak dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi także z pozostałych, wszystkich lub wybranych, tytułów.

Organ rentowy w wywodach apelacyjnych skupił się na stwierdzeniu, że osoba prowadząca działalność gospodarczą po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego powinna złożyć wniosek o objęcie jej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym i wokół tej kwestii budował swoją argumentację, wywodząc ostatecznie, że skoro ponowne zgłoszenie do ubezpieczenia chorobowego nastąpiło w dniu 16 listopada 2022 r., to od dnia 17 listopada 2022 r. K. G. została objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, a zatem nie ma prawa do zasiłku chorobowego, ponieważ niezdolność do pracy wystąpiła przed upływem 90-dniowego okresu wyczekiwania liczonego od daty objęcia ubezpieczeniem tym ubezpieczeniem.

Sąd Okręgowy oczywiście nie neguje, że co do zasady, ponowne objęcie takim ubezpieczeniem może nastąpić dopiero po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co rodzi po stronie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność obowiązek ponownego złożenia wniosku. Wskazuje na to literalna wykładnia przytoczonych przepisów.

Rozpatrując przedmiotową sprawę należy mieć jednak na uwadze interpretację tych przepisów, na jaką wskazuje orzecznictwo sądowe powołane słusznie przez Sąd Rejonowy. Wynika z niego, że prowadzących działalność gospodarczą należy objąć dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym po zakończeniu urlopu macierzyńskiego nawet w przypadku niewystąpienia ze stosownym wnioskiem, o ile nie zostali w sposób odpowiedni pouczeni przez organ rentowy. Sąd Rejonowy, na co wskazuje pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, taki właśnie pogląd przyjął, co jest zgodne z powołanym przez niego orzecznictwem. Nie ma więc racji organ rentowy twierdząc, że Sąd I instancji ustalił, że w ogóle nie doszło do ustania tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą z mocy prawa z dniem 1 maja 2021 r.

W ocenie Sądu Okręgowego, słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, że w realiach sprawy zachodzi okoliczność tego rodzaju, że K. G. należy objąć dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym po zakończeniu urlopu macierzyńskiego nawet w przypadku niewystąpienia w terminie ze stosownym wnioskiem, z tej właśnie przyczyny, że nie została w sposób jednoznaczny pouczona/poinformowana przez organ rentowy o takiej konieczności. Ubezpieczona, rzeczywiście nie od razu po zakończeniu urlopu macierzyńskiego ponownie zgłosiła się do ubezpieczenia chorobowego, jednak było to spowodowane informacjami jakich udzielił jej organ rentowy. Sąd Rejonowy słusznie zaznaczył, że to ZUS informował odwołującą się w sposób niezgodny z przepisami, wskazując, że dopóki nie jest rozstrzygnięta prawomocnie kwestia odwołania od decyzji dotyczącej jej podlegania ubezpieczeniom społecznym to nie ma podstaw do dokonywania jakichkolwiek zgłoszeń do ZUS. W ocenie Sądu Okręgowego nie można uznać, że K. G. nie dopełniła należytej staranności przy prowadzeniu swoich spraw w zakresie podlegania ubezpieczeniom. Już fakt, że odwołująca się po zakończeniu okresu urlopu macierzyńskiego interesowała się tą kwestią i zabiegała o uzyskanie informacji, kiedy powinna zgłosić się ponowne do ubezpieczenia, powoduje, że nie można przyjąć, że jej postawa skutkująca ostatecznie niezłożeniem wniosku w terminie była wynikiem ignorancji. Przypomnieć należy, że sytuacja odwołującej się nie była jasna i jednoznaczna. Decyzją z dnia 6 listopada 2019 roku, nr (...) organ rentowy ustalił, że jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie polega ubezpieczeniom społecznym oraz dobrowolnemu chorobowemu od 1 maja 2019 roku. Od tej decyzji K. G. wniosła odwołanie do Sądu. Wobec tego na czas trwania postępowania odwoławczego ZUS zawiesił postępowanie w sprawie wydania decyzji dotyczącej jej wniosku o przyznanie jej prawa do zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 maja 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku. Na dzień 29 kwietnia 2022 roku, kiedy przypadał koniec okresu urlopu macierzyńskiego, odwołująca się wciąż nie miała wydanej decyzji o przyznaniu jej prawa do zasiłku macierzyńskiego, bowiem cały czas sporna pozostawała kwestia jej podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu. Wydaje się naturalne i logiczne, że odwołująca próbując uzyskać informacje o swojej sytuacji w zakresie ubezpieczeń i koniecznych dalszych działaniach, jakie powinna podjąć przed organem rentowym, właśnie pośród jego pracowników starała się uzyskać instrukcję i wytyczne w tym zakresie. Słusznie podkreślił Sąd I instancji, że odwołująca się, idąc właśnie za radą pracowników ZUS, z którymi się w tej sprawie konsultowała, czekała na prawomocne rozstrzygnięcie najpierw sprawy dotyczącej podlegania ubezpieczeniom, co nastąpiło wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 19 maja 2022 roku, a następnie na wydanie decyzji przez ZUS co do zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 maja 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku i wypłacenie tego zasiłku. Dopiero po wypłaceniu zasiłku mogła ona, zgodnie z pouczeniem otrzymanym od pracowników ZUS, skorygować swoje deklaracje i zgłosić się do ubezpieczenia chorobowego od dnia 30 kwietnia 2022 roku, pomimo że samo formalne dokonanie tych czynności nastąpiło później. Doszło więc faktycznie do przekroczenia terminu z art. 14 ustawy systemowej, ale jedynie w wyniku błędnego poinformowania ze strony ZUS. Odwołująca się słusznie wskazywała, że nie mogła przewidzieć treści orzeczenia Sądu, a także dalszych działań ZUS. Działała w oparciu o informację uzyskaną od ZUS i w zaufaniu do tego organu i jego pracowników. Wspomnieć także trzeba, że okoliczność, iż to ZUS kwestionował prawo ubezpieczonej do zasiłku macierzyńskiego, mogło utwierdzać ją w przekonaniu, że tytułem do jej ubezpieczeń jest zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej i złożone z nim – a nie cofnięte – zgłoszenie do ubezpieczenia chorobowego. Nadto, można przyjąć także, że odwołująca się w wyniku informacji uzyskanych z ZUS została wprowadzona w błąd co do braku konieczności pilnego dokonania dodatkowych czynności, poprzez ponowne zgłoszenie do ubezpieczenia chorobowego, skoro z informacji z ZUS wynikało, że powinna się z tą czynnością wstrzymać do czasu rozstrzygnięcia w drodze decyzji wszystkich spornych kwestii związanych z jej ubezpieczeniem i prawem do zasiłku macierzyńskiego. Wreszcie też, mylące dla odwołującej co do jej statusu ubezpieczeniowego mogło być to, że od 30 kwietnia 2022 r. opłacała składki na ubezpieczenie chorobowego i organ rentowy wpłat tych nie kwestionował jako bezpodstawnych.

Odnosząc się do argumentów ZUS dotyczących braku obowiązku informowania ubezpieczonych o konieczności zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, podkreślenia wymaga także, że w uchwale z dnia 11 lipca 2019r., III UZP 3/19, Sąd Najwyższy stwierdził, że „w związku z tym, że do utraty tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu dochodzi z mocy prawa na skutek rozstrzygnięcia zbiegu tytułów objęcia ubezpieczeniem społecznym, w ocenie Sądu Najwyższego w składzie powiększonym, obowiązkiem organu rentowego wynikającym z art. 8 i 9 k.p.a. jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie tym dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku (art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 2 pkt 3 i art. 36 ust. 3 i 5 ustawy systemowej)”.

Zacytowane stanowisko Sądu Najwyższego bezsprzecznie potwierdza, że obowiązkiem organu rentowego, wynikającym z art. 8 i 9 k.p.a., jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić dopiero po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku. Źródłem powyższego obowiązku informacyjnego jest to, że utrata tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu przez osobę prowadzącą działalność pozarolniczą następuje z mocy samego prawa, z chwilą rozpoczęcia pobierania przez tę osobę zasiłku macierzyńskiego.

Przywołane stanowisko jest potwierdzeniem i zarazem rozwinięciem wcześniejszego poglądu judykatury, zgodnie z którym błędne pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność przez organ rentowy o braku konieczności złożenia ponownego wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym po ustaniu zasiłku macierzyńskiego i o nieprzerwanym podleganiu ubezpieczeniu chorobowemu, uprawnia osobę prowadzącą pozarolniczą działalność do złożenia wniosku o ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w dowolnie obranym przez nią terminie liczonym od dnia zakończenia pobierania zasiłku macierzyńskiego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2018 r., II UK 213/17). Inaczej mówiąc, udzielenie przez organ rentowy osobie prowadzącej działalność pozarolniczą nieprawidłowej informacji co do czynności niezbędnych dla dalszego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, może być podstawą stwierdzenia, że taka osoba podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, choćby złożyła ona dopiero w późniejszym czasie ponowny wniosek o objęcie jej ubezpieczeniem chorobowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2020 r., I UK 311/18).

Wskazana interpretacja przepisów odnosi się również do sytuacji ubezpieczonej, tj. w której ZUS w informował odwołującą się, że ponownego zgłoszenia lub nawet jedynie korekt zgłoszenia pierwotnego, powinna dokonać dopiero, gdy zostanie wydany wyrok w sprawie dotyczącej podlegania ubezpieczeniom – co nastąpiło wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 19 maja 2022 roku – a następnie, dopiero gdy zostanie wydana decyzja przez ZUS co do zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 maja 2021 roku do 29 kwietnia 2022 roku i wypłacenie tego zasiłku, co ostatecznie miało miejsce odpowiednio dnia 30 września 2022 roku i 1 października 2022 roku. Zgodnie z informację z ZUS, ostatecznie – dopiero po wypłaceniu zasiłku – ubezpieczona powinna skorygować swoje deklaracje zgłoszeniowe.

W ocenie Sądu Okręgowego, słuszne jest przyjęcie przez Sąd I instancji, że skoro organ rentowy nie dopełnił powinności rzetelnego poinformowania ubezpieczonej, to mogła ona zasadnie pozostawać w usprawiedliwionym – choć błędnym – przekonaniu, że ma jeszcze czas na zgłoszenie do ubezpieczeń lub, że z późniejszego zgłoszenia, w tej konkretnej sytuacji faktycznej, nie zostaną wobec niej wyciągnięte negatywne konsekwencji opóźnienia w zgłoszeniu, skoro opóźnienie to było uzasadnione okolicznościami sprawy i organ rentowy sam był ich świadomy.

Potwierdzeniem takiego stanowiska jest kolejny wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2020 r. (I UK 311/18). Wynika z niego, że wprawdzie ustawa nie określa wprost sankcji za niewywiązanie się organu rentowego z obowiązku informacyjnego, tym niemniej trzeba uznać, że osoba ubezpieczona nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z wadliwego zachowania organu rentowego. Skoro nie została we właściwym czasie należycie pouczona o skutkach, jakie w płaszczyźnie podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu wywołuje zaprzestanie pobierania zasiłku macierzyńskiego (brak pouczenia o konieczności złożenia nowego wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym za okres przypadający bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego), to organ rentowy nie może przerzucać na nią ciężaru odpowiedzialności za skutki własnych zaniedbań. Również w już przywoływanej uchwale z 11 lipca 2019 r., wydanej w składzie siedmiu sędziów, Sąd Najwyższy potwierdził słuszność tych poglądów orzecznictwa, które wskazują, że organ rentowy ma obowiązek pouczyć przedsiębiorcę o konieczności złożenia wniosku o ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą po upływie pobierania zasiłku macierzyńskiego. W realiach sprawy sposób w jaki organ rentowy informował odwołującą był niepoezyjny, co skutkowało po jej stronie opóźnieniem w złożeniu wniosku, przy jednoczesnym pozostawaniu w przekonaniu, że postępując zgodnie z informacjami organu rentowego, działa zgodnie z prawem i z należytą starannością w dbałości o swoje interesy.

Orzecznictwo zaś – które wbrew twierdzeniom Zakładu dotyczy nie tylko wprowadzenia w błąd, ale też braku informacji ZUS o obowiązku ponownego złożenia wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym – jest we wskazanym zakresie jednoznaczne. Mimo więc, że organ rentowy nie wydaje decyzji o przyznaniu zasiłku macierzyńskiego czy zasiłku chorobowego, to powinien w inny sposób uczynić zadość obowiązkowi, jaki nakłada art. 8 i 9 k.p.a. Skoro w rozpatrywanej sprawie obowiązek ten nie został spełniony, a nawet odwołująca się w pewnym momencie została wprowadzona w błąd, to Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 9 ust. 1c ustawy systemowej. Był też uprawniony do wydania wyroku zmieniającego zaskarżone decyzje, nie naruszając przy tym art. 6 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

W przedmiotowej sprawie zasadne było przyjęcie, że K. G. po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego – wobec opłacania należnych składek na ubezpieczenie chorobowe, mimo złożenia wniosku o objęcie takim ubezpieczeniem po terminie – ubezpieczeniu temu podlegała od dnia przypadającego bezpośrednio po dniu zakończeniu poobierania zasiłku macierzyńskiego, tj. od 30 kwietnia 2022 r. Z tego powodu, co słusznie przyjął Sąd Rejonowy, na dzień powstania niezdolności branych pod uwagę przy wydawaniu decyzji z dnia 20 stycznia 2023 roku i decyzji z dnia 2 marca 2023 roku, miała ona spełniony warunek 90-dniowego okresu wyczekiwania, który upłynął pod koniec lipca 2023 roku, a zatem nabyła uprawnienie do zasiłku chorobowego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy ocenił, że brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Organ rentowy nie wykazał zasadności swojej argumentacji, zaś podniesione w apelacji zarzuty stanowiły jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 385 k.p.c. apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

Sędzia SO Renata Gąsior