Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 listopada 2024 r. w W.

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji wniesionej przez odwołującego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 grudnia 2023 roku sygn. akt VI U 38/23

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od M. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sędzia Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych orzekając w sprawie z odwołania M. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 16 listopada 2022 r., nr (...), oddalił odwołanie.

Sąd Rejonowy ustalił, że M. S. ma 60 lat, pracował jako monter instalacji (...) i kierowca samochodu ciężarowego w firmie (...) sp. z o. o. w S. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od dnia 5 października 2020 r. do 4 grudnia 2021 r. Umowa o pracę wygasła z upływem czasu na jaki była zawarta (kopia świadectwa pracy – akta rentowe).

Sąd Rejonowy ustalił także, że odwołujący boryka się z chorobą zwyrodnieniową obu stawów kolanowych i prawego stawu biodrowego. W 1994 r. doznał złamania miednicy. Następstwem złamania jest pourazowa choroba zwyrodnieniowa prawego biodra. W 2010 r. przeszedł operację artroskopową prawego stawu kolanowego, po operacji dolegliwości bólowe częściowo ustąpiły. Ponownie nasiliły się od kwietnia 2021 r. W dniu 26 lipca 2022 r. odwołujący miał wykonaną protezoplastykę prawego stawu kolanowego. Od czasu operacji cały czas się leczy. Obecnie dolegliwości są mniejsze niż przed operacją. W badaniu klinicznym przez biegłego stwierdzono u odwołującego się zanik mięśnia czworogłowego uda prawego, w badaniu rtg stawów kolanowych z dnia 30 kwietnia 2021 r. stwierdzono zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe, bardziej nasilone w prawym stawie kolanowym. W badaniu RTG stawów kolanowych z dnia 20 kwietnia 2023 r. stwierdzono stan po protezoplastyce całkowitej prawego kolana, zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe lewego stawu kolanowego, lateralizację rzepki (opinia biegłego chirurga ortopedy k. 11 -11v.).

Odwołujący się pobierał wynagrodzenie za czas choroby i zasiłek chorobowy od 3 marca 2021 r. do 1 listopada 2021 r. przez 182 dni. W dniu 6 października 2021 r. odwołujący się wystąpił z wnioskiem o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego ( akta rentowe – k. 1).

Po zakończeniu okresu zasiłkowego ZUS przyznał odwołującemu się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 2 listopada 2021 r. do 4 grudnia 2021 r.

Na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS uznano odwołującego się za rokującego odzyskanie zdolności do pracy i przyznano w związku z tym świadczenie rehabilitacyjne na okres 2 miesięcy.

Decyzją z dnia 9 listopada 2021 r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. przyznał prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 2 listopada 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru w związku z ogólnym stanem zdrowia (decyzja - akta rentowe).

Odwołujący się wystąpił w kolejnym wnioskiem o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w dniu 18 listopada 2021 r. Decyzją zamienną z dnia 7 grudnia 2021 r. pozwany ZUS przyznał odwołującemu się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 31 marca 2022 r. w miejsce przyznanego na podstawie decyzji z dnia 9 listopada 2021 r. świadczenia rehabilitacyjnego do 31 grudnia 2021 r.

Następnie na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 15 grudnia 2021 r. stwierdzono uprawnienia odwołującego się do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy.

W dalszej kolejności przyznano odwołującemu się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości 75 % podstawy wymiaru w okresie od 1 kwietnia 2022 r. do 29 czerwca 2022 r.

Ostatecznie zaskarżoną decyzją ZUS(...)Oddział w W. odmówił odwołującemu się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 30 czerwca 2022 r., pouczając o prawie do wystąpienia przez odwołującego z wnioskiem o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem jak wynikało z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS odwołujący się jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2023 r. Natomiast, jak wynika z dokumentacji medycznej poddanej analizie w dniu 8 czerwca 2022 r., po 8 miesiącach pobierania świadczenia u odwołującego się utrzymuje się choroba zwyrodnieniowa stawów kolanowych, złamanie panewki stawu biodrowego przebyte w 2022 r., a zabieg protezoplastyki stawu kolanowego prawego planowany na dzień 4 czerwca 2022 r. został odroczony bez terminu z uwagi na konieczność sprowadzenia endoprotezy częściowej (dokumentacja medyczna w aktach sprawy).

Odwołujący nie skorzystał z prawa do wniesienia sprzeciwu od wyżej wymienionego orzeczenia głównego lekarza ZUS poprzedzającego wydanie przedmiotowej decyzji. W konsekwencji złożenia wniosku o przyznanie renty, decyzją z dnia 27 lipca 2022 r. znak: (...) pozwany organ rentowy odmówił odwołującemu się prawa do renty.

W lipcu 2022 r. odwołujący się poddany był protoplastce stawu kolanowego, w dokumentacji z poradni ortopedycznej sporządzonej w kwietniu 2023 r, stwierdzono w dalszym ciągu ograniczenie zgięcia w stawie kolanowym do 90 stopni. Odwołujący się uskarża się w dalszym ciągu na uciekanie kolana podczas chodzenia, dolegliwości bólowe w okolicy ścięgna czworogłowego i przy troczkach rzepki. Stwierdza się zwapnienie przy przyczepie ścięgna czworogłowego. Odwołujący się zgłasza uczucie przeskakiwania w stawie kolanowym prawnym, konkluzja lekarska: 1,5-2 lata celowanej rehabilitacji i fizjoterapii rokuje możliwość trwałej poprawy stanu miejscowego i znaczne zredukowanie bolesności (karta wizyty – dokumentacja medyczna - w kopercie na k. 13 akt sprawy).

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2023 r. Sąd Okręgowy dla Warszawy Pragi w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie od powyższej decyzji. U podstaw rozstrzygnięcia leżał fakt, iż odwołujący nie posiadał wymaganego stażu do otrzymania renty oraz jego niezdolność do pracy powstała poza okresem, na który wskazuje ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (odpis wyroku akta rentowe).

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, aktach rentowych, na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i aktach rentowych oraz na podstawie biegłego ortopedy. Stan faktyczny był niesporny między stronami. Pomimo dysponowania aktami organu rentowego dotyczącymi wniosku odwołującego się o przyznanie renty tutejszy Sąd Rejonowy nie odnosił się do zarzutu dotyczącego bezzasadnej odmowy przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem prawo do renty nie należy do właściwości sądu rejonowego, a ponadto jak wynika z akt organu rentowego odmowa prawa do renty nie była uwarunkowana przesłanką niezdolności do pracy.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd I instancji ocenił odwołanie jako niezasługujące na uwzględnienie i wskazał, że zgodnie z art. 18 ust 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2022.08.18 tekst jednolity) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Z uwagi na fakt, że rozstrzygnięcie w sprawie wymagało wiadomości specjalistycznych postanowieniem z dnia 24 lutego 2023 r. Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłego ortopedy celem ustalenia czy odwołujący się po dniu 30 czerwca 2022 r. odzyskał zdolność do pracy, czy był nadal niezdolny do pracy, a jeżeli tak to po jakim okresie. W opinii z dnia 15 maja 2023 r. biegły ortopeda wskazał, że z przedstawionej dokumentacji medycznej, zebranego wywiadu oraz przeprowadzonego badania wynika, że odwołujący utracił zdolności do pracy po dniu 30 czerwca 2022 r. Stwierdził, że odwołujący się był całkowicie niezdolny do pracy do sierpnia 2023 r. Przyczyną tego stanu było utrzymujące się ograniczenie ruchomości stawów .

Zdaniem Sądu Rejonowego przedstawiona opinia była spójna i logiczna. Jej wnioski oparte zostały na analizie całokształtu zgromadzonej dokumentacji medycznej, zebranym wywiadzie, poprzedzone zostały przeprowadzonym zgodnie ze sztuką lekarską badaniem odwołującego się. Nie budziły zdaniem Sądu wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania. Opinia biegłego ortopedy wykluczyła, aby odwołujący się wymagał świadczenia rehabilitacyjnego z punktu widzenia ortopedycznego, zdaniem biegłego, bowiem odwołujący się utracił całkowicie zdolność do pracy zarówno w zawodzie kierowcy jak i jakiejkolwiek innej. W konsekwencji, przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres pozostałych 3 miesięcy nie pozwoli odwołującemu się odzyskać zdolności do pracy. Jak wynika bowiem z opinii biegłego chirurga ortopedy K. K. odwołujący się będzie pozostawał niezdolny do pracy do sierpnia 2023 r. Świadczenie rehabilitacyjne zaś przysługiwałoby maksymalnie odwołującemu do końca września 2022 r.

Mając na uwadze treść opinii Sąd Rejonowy przypomniał, że zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy o ś.p.u.ch prawo do świadczenia rehabilitacyjnego przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy. Świadczenie to przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Sąd Rejonowy skonstatował, że w przypadku odwołującego się przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres pozostałych 3 miesięcy nie pozwoliłoby na odzyskanie zdolności do pracy.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy orzekł o oddaleniu odwołania (wyrok z dnia 14 grudnia 2023 r. – k. 29 a.s., uzasadnienie wyroku – k. 37 – 41 a.s.).

Apelację od ww. wyroku złożył M. S., zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Apelujący wniósł o uchylenie wyroku i przyznanie mu zasiłku rehabilitacyjnego zgodnie z wnioskiem, jaki złożył do ZUS.

W uzasadnieniu apelacji M. S. podniósł, że z wyrokiem Sądu Rejonowego nie sposób się zgodzić, ponieważ zgodnie z rokowaniami lekarzy prowadzących M. S. – którzy przed zabiegiem operacyjnym stwierdzili, że jeśli rehabilitacja będzie przebiegać prawidłowo – to do końca 2023 roku stan jego zdrowia pozwoli na powrót do pracy. M. S. nadmienił, że takiego zdania był też biegły lekarz sądowy, który na zlecenie Sądu Rejonowego badał go w połowie maja 2023 roku i w swej opinii wskazał na niezdolność do pracy do końca sierpnia 2023 roku. M. S. nadmienił, że w dniu 20 listopada 2023 roku wrócił do pracy z uwagi na poprawę stanu zdrowia, co nastąpiło dzięki jego uporowi
i zaangażowaniu dużych środków pieniężnych na prywatną rehabilitację (apelacja M. S. – k. 45 – 46 a.s.).

W odpowiedzi na apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od M. S. na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zdaniem organu rentowego zaskarżony wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu, zaś zarzuty apelacyjne nie znajdują oparcia zarówno w zaistniałym stanie faktycznym, jak i prawnym sprawy. W ocenie organu rentowego Sąd I instancji sprostał wymaganiom gruntownej i wszechstronnej oceny materiału dowodowego, wobec czego właściwie ustalił stan faktyczny sprawy. Dokonał również trafnej i wnikliwej analizy opinii powołanego biegłego, a organ rentowy zgodził się z opinią i jej wnioskami końcowymi. Powołany biegły ustalił, że po 30 czerwca 2022 r. M. S. nie odzyskał zdolności do pracy. Wnioski biegłego dotyczące stopnia naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego i braku podstaw do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 30 czerwca 2022 r. były tożsame ze stanowiskiem organu rentowego (odpowiedź organu rentowego na apelację – 60-60 v a.s. ).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym
i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego
i przyjmuje je za własne, podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany czy uchylenia.

Sąd Okręgowy miał na względzie, że strona wnosząca apelację, działając bez udziału i pomocy profesjonalnego pomocnika, sformułowała zarzuty w sposób ogólny, nieodnoszący się do konkretnych przepisów. W takiej sytuacji konieczne było samodzielne dokonanie jurydycznej oceny dochodzonego żądania i skonfrontowania jej z zaskarżonym orzeczeniem oraz stojącymi za nim motywami (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 26 stycznia 2017 r. IACa 775/16).

Twierdzenia podnoszone przez M. S. w apelacji skupiały się przede wszystkim na podkreśleniu, że wyrok Sądu Rejonowego nie odpowiada treści opinii biegłego, pomimo że z uzasadnienia wyroku wynika, że była ona dla sądu podstawą ustaleń faktycznych.

W ocenie Sądu Okręgowego argumenty apelującego zmierzają de facto do narzucenia jego własnej oceny w zakresie stanu jego zdrowia, tymczasem – ocena niezdolności do pracy z medycznego punktu widzenia – wymaga wiadomości specjalnych i Sąd powinien w tym zakresie dopuścić dowód z opinii biegłego, a tym samym nie może wbrew opinii, opierać ustaleń w tym zakresie ani na własnym przekonaniu ani na przekonaniu strony (por. wyroki Sądu Najwyższego z 14.03.2007 r., III UK 130/06, OSNP 2008 nr 7-8, poz. 113; z 08.05.2008 r., I UK 356/07, OSNP 2009 nr 17-18, poz. 238; z 14.05.2009 r., II UK 211/08).

Zaznaczyć należy – w kontekście konieczności pozyskania dowodu z opinii biegłego, że o zdolności do pracy nie decydują lekarze leczący ubezpieczonego, na których stanowisko wskazywał w apelacji M. S..
O zdolności do pracy nie stanowi także subiektywne przekonanie ubezpieczonego. Sąd sięga po ocenę niezdolności do pracy w prawnym rozumieniu, podejmowaną w trybie określonej procedury i przez odpowiednie organy (por. wyrok SN z 18.05.2010 r. I UK 22/10, Lex nr 607130). To biegli oceniają stan zdrowia ubezpieczonego na podstawie wszystkich przedstawionych dokumentów oraz badania przedmiotowego, a także wywiadu i to oni, działając na polecenie sądu, jako jedyni posiadają kompetencje do wystawiania ekspertyz dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonego.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że przeprowadzony
w postępowaniu dowodowym przez Sąd I instancji dowód z opinii biegłego,
w sposób jednoznaczny i kategoryczny dawał podstawy do uznania, że M. S. po dniu 30 czerwca 2022 r. był nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza nie rokowały odzyskania zdolności do pracy do sierpnia 2023 r. Analiza treści opinii biegłego, jej wnioski oraz cały spójny i logiczny wywód argumentacyjny nie dawały podstaw do uznania, że opinię biegłego należy ocenić jako niewiarygodną i w tym zakresie Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny, którą Sąd Okręgowy podziela. Wydana przez biegłego opinia wyjaśniła istotne okoliczności w sposób wyczerpujący, była rzetelna i sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w oparciu o dokumentację lekarską, wywiad i szczegółowe badanie ubezpieczonego.

Po prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego, co poprzedzała prawidłowa ocena dowodów, Sąd I instancji również prawidłowo zastosował przepis art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa i wywiódł, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich – rozpatrywanych łącznie – przesłanek do uzyskania świadczenia.

Ustawa uzależnia nabycie prawa do tego świadczenia od łącznego spełnienia trzech przesłanek określonych we wskazanym wyżej przepisie, tj. wyczerpania ustawowego okresu zasiłkowego, trwającej nadal niezdolności do pracy, pomyślnych rokowań co do odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, przy braku stwierdzenia przesłanek negatywnych, określonych w art. 18 ust. 7 i 8. Istotnym jest, że niezdolność do pracy jako przesłanka nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego musi dotyczyć pracy (stanowiska), w zakresie której uprzednio została orzeczona niezdolność do pracy, a nie zdolności do jakiejkolwiek innej pracy.

Świadczenie rehabilitacyjne jest świadczeniem przysługującym w sytuacji, w której okres zasiłku chorobowego okazał się zbyt krótki do odzyskania pełnej zdolności do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja mają rokować jej odzyskanie. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że świadczenie rehabilitacyjne jest krótkoterminowym świadczeniem pieniężnym, przysługującym z tytułu czasowej niezdolności do pracy, służącym zabezpieczeniu przedłużającej się niezdolności do pracy. Jest ono określane jako świadczenie na dokończenie leczenia. Podkreślenia wymaga, że jest to świadczenie przejściowe między zasiłkiem chorobowym a rentą z tytułu niezdolności do pracy. Termin 12 miesięcy wyznacza maksymalny czas wypłaty tego świadczenia, a na taki sposób rozumienia art. 18 ust. 2 wskazuje użyta w nim formuła: „przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy”, która oznacza, że co do zasady świadczenie rehabilitacyjne może być wypłacane wyłącznie przez okres dalszego leczenia lub rehabilitacji leczniczej, który pozwoli na ograniczenie skutków danej choroby w stopniu umożliwiającym uznanie, że zdolność do pracy została przywrócona.

W przypadku ubezpieczonego, słusznie ocenił Sąd Rejonowy, że brakło realizacji przesłanki polegającej na pozytywnej prognozie, dobrym rokowaniu odzyskania zdolności do pracy, co ustalił opierając się na prawidłowo ocenionej opinii biegłego K. K. – i uznał, że ubezpieczony nie rokował odzyskania zdolności do pracy w okresie pozostałych 3 miesięcy ewentualnego pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd Rejonowy wskazał, że świadczenie rehabilitacyjne przysługiwałoby maksymalnie ubezpieczonemu do końca września 2022 r., zaś z opinii biegłego wynikało, że ubezpieczony będzie pozostawał niezdolny do pracy do sierpnia 2023 r. Oznacza to, że świadczenie przyznane ubezpieczonemu w takich warunkach, nie wiązałoby się z realizacją celu, jakiemu służyć ma jego pobieranie, ponieważ okres trzech miesięcy, tj. okres na jaki mogłoby zostać przyznane świadczenie, zważywszy na dotychczasowy okres jego pobierania – będzie niewystarczający do odzyskania zdolności do pracy i w tym okresie, okoliczność ta nie zrealizuje się.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy ocenił, że argumenty przedstawione przez odwołującego w treści apelacji, nie podważyły w żaden sposób zasadności stanowiska Sądu I instancji. Uznając zarzuty apelującego za nieuzasadnione, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. wniesioną apelację oddalił, co orzeczono w pkt 1 wyroku,

W punkcie 2 wyroku Sąd orzekł kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 2 pkt 5) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Z powyższych przepisów wynika, że Sąd biorąc pod uwagę wartość przedmiotu zaskarżenia powinien zasądzić od odwołującego M. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą. Zasądził jednak jedynie symboliczną kwotę 180,00 zł w oparciu o art. 102 k.p.c., biorąc w szczególności pod uwagę, że odwołujący jest osobą faktycznie niezdolną do pracy, choć nie spełnia ustawowych przesłanek do otrzymania świadczenia rehabilitacyjnego.

Sędzia Renata Gąsior