Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 lipca 2021 r. w Warszawie

sprawy z powództwa T. P.

przeciwko pozwanej Z. G. (1)

o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia

oraz z powództwa wzajemnego Z. G. (1)

przeciwko T. P.

o odszkodowanie z tytułu rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy, wynagrodzenie za pracę, odszkodowanie z tytułu niewydania w terminie świadectwa pracy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną (powódkę wzajemną)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 lipca 2020 r. sygn. VI P 531/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) T. P. kwotę 1.800,00 zł (tysiąc osiemset) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  przyznaje ze Skarbu Państwa Kasy Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie na rzecz pełnomocnika z urzędu pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) – radcy prawnego T. B. kwotę 1.200,00 zł (tysiąc dwieście) powiększoną o stawkę 23% podatku VAT tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSO Monika Rosłan - Karasińska

UZASADNIENIE

co do punktu 1 wyroku

16 lipca 2020r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI P 531/16 z powództwa T. P. przeciwko Z. G. (1) o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz z powództwa wzajemnego Z. G. (1) przeciwko T. P. o odszkodowanie z tytułu rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy, wynagrodzenie za pracę, odszkodowanie z tytułu niewydania w terminie świadectwa pracy, w którym:

1.  zasądził na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) T. P. od pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) kwotę 5500 zł (pięć tysięcy pięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 5 stycznia 2017r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy;

2.  zasądził na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) od powoda (pozwanego wzajemnego) T. P. kwotę 702,40 zł (siedemset dwa złote i czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 8 lipca 2017r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niewydanie w terminie świadectwa pracy;

3.  oddalił powództwo wzajemne w pozostałym zakresie;

4.  zasądził na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) T. P. od pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) kwotę 4.297,50 zł (cztery tysiące dwieście dziewięćdziesiąt siedem złotych i pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  zasądził na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) T. P. od pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) kwotę 278 zł (dwieście siedemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania – opłaty od pozwu;

6.  przyznał ze Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z urzędu pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) – radcy prawnego T. B. – kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) powiększoną o stawkę 23% podatku VAT tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

7.  nakazał pobrać od powoda (pozwanego wzajemnego) T. P. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 35,12 zł (trzydzieści pięć złotych i dwanaście groszy) tytułem opłaty od pozwu, której pozwana (powódka wzajemna) Z. G. (1) nie miała obowiązku uiścić;

8.  w pozostałym zakresie przejął na rachunek Skarbu Państwa koszty poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania;

9.  nadał wyrokowi w punkcie 2 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 702,40 zł (siedemset dwa złote i czterdzieści groszy).

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W pozwie z 5 października 2016r. (data stempla pocztowego) powód T. P. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej Z. G. (1) kwoty 5.550,00 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwana została wyrokiem Sądu Okręgowego przywrócona do pracy u powoda. Powód wskazał, że poprzednio pozwana pracowała w prowadzonym przez niego lokalu w J., jednak obecnie powód nie prowadzi tego lokalu, zatem wykonując ww. wyrok Sądu Okręgowego przygotował dla pozwanej miejsce pracy w pizzerii w W. przy ul. (...). Pozwana nie wyraziła zgody na pracę w tym miejscu, ani razu nie stawiła się do pracy. Powód wskazał, że w związku z tym nie wypłacił jej wynagrodzenia, a także nie odliczał i nie opłacał składek na ubezpieczenie społeczne za Z. G. (1).

Pozwana Z. G. (1) w toku postępowania wniosła o oddalenie pozwu T. P., a ponadto wniosła pozew wzajemny, w którym ostatecznie wniosła o zasądzenie na jej rzecz od powoda (pozwanego wzajemnego):

1.  kwoty 5.550,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 30 września 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem przez pozwaną umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy,

2.  kwoty 6.811,36 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30 września 2016 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w okresie od dnia 9 czerwca 2016 roku do dnia 29 września 2016 roku,

3.  kwoty 778,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 listopada 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nieterminowe wydanie świadectwa pracy oraz wydanie niewłaściwego świadectwa pracy.

T. P. wniósł o oddalenie pozwu wzajemnego w całości.

Powód prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w W.. Według stanu na dzień 6 października 2016 roku powód prowadził działalność w czterech lokalach położonych w W. przy ul. (...).

Pozwana Z. G. (1) była zatrudniona u powoda T. P. na stanowisku kucharza na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 20 marca 2009r. W umowie strony określiły jako miejsce pracy (...), co oznaczało, że pozwana może pracować w każdym lokalu prowadzonym przez powoda. Aneksem z 2 stycznia 2012r. strony uzgodniły wyższe wynagrodzenie, jednocześnie w aneksie wskazano jako miejsce pracy J.. Stosunek pracy pomiędzy stronami został rozwiązany 16 sierpnia 2012r. w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pozwanej. Pozwana odwołała się do sądu pracy od rozwiązania z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia, a wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2016 roku Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił Z. G. (1) do pracy u T. P., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) T. P. w J. na poprzednich warunkach pracy i płacy i zasądził na jej rzecz wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy.

Pismem z 4 maja 2016r. pozwana Z. G. (1) zgłosiła swoją gotowość do podjęcia pracy u powoda, a 7 maja 2016r. uzyskała orzeczenie lekarskie o zdolności do podjęcia pracy na stanowisku kucharza. W odpowiedzi powód pismem z 11 maja 2016r. zwolnił pozwaną z obowiązku świadczenia pracy do 3 czerwca 2016r. ze względu na konieczność reorganizacji w prowadzonych lokalach i wyjaśnił, że obecnie nie prowadzi już lokalu w J., a jedynie dwa lokale w W.. Wobec tego powód przekazał pozwanej, że jej miejscem pracy będzie jeden z (...) lokali. Pozwana pismem z 25 maja 2016r. oświadczyła, że nie przyjmuje zaproponowanych jej nowych warunków zatrudnienia, jednocześnie oświadczając, że traktuje pismo powoda z 11 maja 2016r. jak wypowiedzenie zmieniające. Wniosła również o zwolnienie jej z obowiązku wykonywania pracy w całym okresie wypowiedzenia. Powód pismem z 25 maja 2016r. powierzył pozwanej w okresie od 4 czerwca 2016r. do 4 września 2016r. pracę w lokalu przy ul. (...) w W., wskazując jako podstawę takiego działania na art. 42 § 4 k.p., jednocześnie zobowiązał on też pozwaną do stawienia się w pracy 6 czerwca 2016r. Kolejnym pismem z 1 czerwca 2016r. powód ponownie wezwał pozwaną do stawienia się w pracy 6 czerwca 2016r., wezwanie to ponowił pismem z 8 czerwca 2016r. W odpowiedzi pozwana nadesłała zwolnienie lekarskie na okres od 6 do 8 czerwca 2016 roku, zaś pismem z 7 czerwca 2016 roku, odebranym przez powoda 10 czerwca 2016r., odmówiła wykonania polecenia kierującego ją do pracy w lokalu przy ul. (...) w W.. Powód pismem z 16 czerwca 2016r. wezwał pozwaną do niezwłocznego stawienia się w miejscu pracy i zagroził jej dyscyplinarnymi konsekwencjami. Ponadto powód powiadomił też pozwaną, że za okres niewykonywania przez nią pracy, czyli od 9 czerwca 2016r. nie zostanie jej wypłacone wynagrodzenie za pracę. Pismem z 17 czerwca 2016r. pozwana podniosła, że nadal funkcjonuje lokal powoda w J. przy ul. (...), a zachowanie powoda ma jedynie na celu jej ośmieszenie i ukaranie. W odpowiedzi powód pismem z 23 czerwca 2016r. wyjaśnił, że lokal w J. przy ul. (...) należy do innego podmiotu – do spółki (...) S.A. i ponownie powiadomił pozwaną o tym, ze za czas niewykonywania przez nią pracy nie otrzyma wynagrodzenia. Kolejnym pismem z 27 czerwca 2016r. pozwana nadal odmówiła stawienia się do pracy w lokalu w W., zaś pismem z 12 lipca 2016r. wyraziła gotowość do podjęcia pracy w lokalu w J..

Pismem z 29 sierpnia 2016r. pozwana Z. G. (1) zwróciła się do powoda T. P. z wnioskiem o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron z dniem 30 sierpnia 2016r. z powodu osiągnięcia przez nią wieku emerytalnego oraz uzyskania uprawnienia do emerytury. Jednocześnie wniosła o wypłacenie jej odprawy emerytalnej. Powód przygotował tekst porozumienia rozwiązującego umowę o pracę i wezwał pozwaną do stawienia się w dziale (...) 5 września 2016r. celem jego podpisania. Pismem z 3 września 2016r. pozwana wskazała, że powód zamiast przyjąć jej propozycję rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron przygotował własną wersję tego porozumienia, a co za tym idzie nie zaakceptował jej propozycji. Pozwana po raz kolejny zarzuciła też powodowi działanie złośliwe i naruszające jej prawa jako pracownika. W odpowiedzi powód pismem z 12 września 2016r. wskazał, że pozwana wyznaczyła mu zbyt krótki termin na zapoznanie się z warunkami zaproponowanego przez nią porozumienia rozwiązującego umowę o pracę, jednak on przygotował ze swej strony tekst takiego porozumienia i zaprosił ponownie pozwaną do biura celem jego podpisania.

15 września 2016r. powód przesłał pozwanej projekt przygotowanego porozumienia rozwiązującego umowę o pracę, pozwana mailem z 16 września 2016r. przekazała projekt porozumienia z naniesionymi przez siebie poprawkami, proponując spotkanie 20 września 2016r. celem jego podpisania.

Następnie pismem z 28 września 2016r. pozwana rozwiązała umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. W uzasadnieniu pozwana podała, że przyczynami rozwiązania umowy o pracę są:

1)  naruszenie przez powoda obowiązku dopuszczenia pozwanej do pracy po przywróceniu jej do pracy wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 29.04.2016r. (sygn. akt VII Pa 114/15) oraz nieprzydzielenie pozwanej do chwili obecnej pracy na poprzednich warunkach wynikających z zawartej umowy o pracę oraz brak podjęcia działań w celu przydzielenia jej pracy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy, pomimo wskazywanych przez pozwaną powodów odmowy wykonywania pracy niezgodnej z zawartą umową w pismach z dnia 25.05.2016r., 07.06.2016r., 17.06.2016r., 27.06.2016r.,

2)  naruszenie przez powoda obowiązku terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia za pracę, tj. naruszenie przepisu art. 94 pkt 5 Kodeksu pracy, polegające na wypłaceniu pozwanej wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2016 r. w niepełnej wysokości oraz braku wypłacenia jej wynagrodzenia za pracę w pełnej wysokości od lipca 2016r. do sierpnia 2016r., pomimo iż w tym okresie była gotowa do wykonywania pracy na warunkach określonych w zawartej umowie o pracę, co zgłaszała w pismach z dnia 25.05.2016r., 07.06.2016r., 17.06.2016r., 27.06.2016r., a doznała przeszkód do jej wykonywania ze strony powoda,

3)  nieodprowadzanie przez powoda składek na ubezpieczenie społeczne pozwanej w okresie od czerwca 2016r. do sierpnia 2016r.

W przeszłości J. działały dwa lokale funkcjonujące pod marką pizzerii (...). Jeden lokal znajdował się przy ul. (...), a drugi przy ul. (...). Lokal przy ul. (...) należał do T. P. i został zamknięty. Po jego zaniknięciu część pracowników przeniosła się do lokalu przy ul (...), który należał do spółki (...) S.A., w której prezesem zarządu jest T. P.. Powód (pozwany wzajemny) do 11 września 2014r. był również akcjonariuszem tej spółki. (...) S.A. prowadziła lokal przy ul. (...) od lipca 2012r. Przed zwolnieniem pozwanej Z. G. (1) w 2012r. pracowała ona w lokalu w J. przy ul. (...). W momencie realizacji wyroku z 29 kwietnia 2016r. w zakresie przywrócenia Z. G. (1) do pracy u powoda lokal ten już nie funkcjonował. Jednocześnie nadal w sieci lokali oznaczonych marką (...) (...) działał lokal w J. przy ul. (...), należał on do spółki (...) S.A. Sam T. P. w ramach swojej własnej działalności gospodarczej miał z kolei lokale wyłącznie w W., w tym lokal przy ul. (...), w którym proponował pracę pozwanej Z. G. (1) po wydaniu prawomocnego wyroku przywracającego ją do pracy. Lokale należące do T. P. w W. również były prowadzone pod marką (...) (...); podobnie jak lokal w J. przy ul (...). Marka (...) była wprowadzona przez T. P. w jego lokalach na podstawie umów franczyzowych zawieranych ze spółką (...) S.A.

Po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy z 29 kwietnia 2016r. pozwana Z. G. (1) stawiła się w lokalu przy ul. (...) w J., aby zgłosić swoją gotowość do pracy. Jednak nie została dopuszczona do pracy w tym lokalu, ze względu na to, że lokal należał do spółki (...) S.A.

Pozwana (powódka wzajemna) nigdy nie stawiła się w pracy w lokalu powoda (pozwanego wzajemnego) przy ul. (...). W tym lokalu brakowało kucharza, który się zwolnił w sierpniu 2016r., pozwana (powódka wzajemna) miała pracować właśnie na stanowisku kucharza. Po dwóch tygodniach od nie stawienia się pozwanej (powódki wzajemnej) w lokalu przy ul. (...) w W. został zatrudniony nowy kucharz. W lokalu przy ul. (...) w W. wszyscy pracownicy byli zatrudniani przez powoda T. P., nie było tam pracowników zatrudnianych przez spółkę (...) S.A.

Lokale należące do spółki (...) S.A. jak i lokale należące do jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez T. P., w tym lokal przy ul. (...), były nadzorowane przez jedną i tę samą osobę – opiekunem tych lokali była S. M., którą umowa łączyła ze spółką (...) S.A.

Pozwana Z. G. (1) przeszła szkolenie BHP w maju 2016r., zostało ono przeprowadzone w związku z wyrokiem przywracającym ją do pracy u powoda T. P.. Szkolenie przeprowadził pracownik spółki (...) S.A., który prowadził szkolenia BHP dla pracowników T. P., jako franczyzobiorcy spółki (...) S.A. Szkolenie odbyło się w lokalu przy ul. (...) w J. należącym do spółki (...) S.A., na wyraźną prośbę pozwanej. Podczas tego szkolenia BHP pozwana Z. G. (1) powiedziała instruktorowi BHP, że chce pracować w J. do przejścia na emeryturę, jednocześnie instruktor BHP poinformował ją, że lokal w J. nie należy do T. P., tylko do spółki (...) S.A.

Pozwana Z. G. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) Z. G. (1) w O., pozwana rozpoczęła jej wykonywanie 15 stycznia 2014r., a 1 sierpnia 2015r. wznowiła wykonywanie tej działalności. Pozwana prowadziła tę działalność również w okresie, gdy zgłosiła się do powoda o przywrócenie jej do pracy w maju 2016r. Zdaniem Sądu Rejonowego pozwana faktycznie chciała przywrócenia jej do pracy, ponieważ w ramach swojej działalności gospodarczej zatrudniała wówczas dwie osoby i nie musiała fizycznie przebywać w lokalu swojej działalności.

Pismem z 24 października 2016r. powód (pozwany wzajemny) oświadczył pozwanej Z. G. (1), że oryginał jej świadectwa pracy został do niej wysłany 3 października 2016r., jednak przesyłka zaginęła. Pozwana (powódka wzajemna) nie otrzymała tej przesyłki. Wobec tego świadectwo pracy zostało przesłane przez pracodawcę ponownie 24 października 2016r. Z. G. (1) wniosła o sprostowanie tego świadectwa pracy. Sprostowane świadectwo pracy zostało jej przesłane dnia 2 listopada 2016 roku.

Pozwana Z. G. (1) 2 sierpnia 2016r. złożyła do ZUS wniosek o emeryturę. Decyzją z 8 września 2016r. ZUS (...) Oddział w W. przyznał Z. G. (1) emeryturę od 22 lipca 2016r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury, w wysokości 762,13 zł, co w połączeniu z emeryturą kapitałową dało kwotę 844,14 zł, emerytura ta została określona jako emerytura o charakterze zaliczkowym, a jej wypłacenie zostało zawieszone ze względu na kontynuowanie zatrudnienia przez Z. G. (1). Decyzją z 5 października 2016r. ZUS (...) Oddział w W. przyznał Z. G. (1) emeryturę od 22 lipca 2016r. w kwocie 808,16 zł, co w połączeniu z emeryturą kapitałową dało kwotę 890,17 zł. Jednocześnie ZUS zawiesił wypłatę emerytury ze względu na kontynuowanie przez pozwaną (powódkę wzajemną) zatrudnienia.

Po otrzymaniu sprostowanego świadectwa pracy, Z. G. (1) 8 listopada 2016r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury, wskazując w tym wniosku, że zakończyła pracę. W wyniku rozpoznania tego wniosku przyznano Z. G. (1) emeryturę w kwocie 822,13 zł, co w połączeniu z emeryturą kapitałową dało kwotę 907,37 zł. Świadczenie zaczęło być wypłacane od 1 listopada 2016r. Świadczenie emerytalne pozwanej Z. G. (1) wynosiło w 2016r. 907,37 zł brutto, czyli 778,71 zł netto. W wyniku jednak ponownego przeliczenia emerytury decyzją z 29 czerwca 2017r. ZUS przyznał Z. G. (1) od 22 lipca 2016 roku z podjęciem wypłaty od 1 listopada 2016 roku, emeryturę w kwocie 811,20 zł, co w połączeniu z emeryturą kapitałową dało kwotę 889,73 zł, czyli 702,40 zł netto.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1), różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Sąd I instancji uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka A. K., mając jednocześnie na uwadze, że świadek wielu rzeczy nie pamięta, bądź nie wie, jak w zakresie odprowadzania składek na ubezpieczenie za pozwaną Z. G. (1). Za wiarygodne w całości Sąd Rejonowy uznał zeznania świadków S. M. i A. S., wzajemnie się one potwierdzały i były zgodne z zeznaniami świadka A. K..

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka B. D. w zakresie, w jakim dotyczyły one zamykania lokalu powoda (pozwanego wzajemnego) w J., z zeznań pozostałych świadków i z pozostałego materiału dowodowego wynika bowiem, że lokal w J. przy ul. (...), w którym pracowała pozwana (powódka wzajemna) został przez niego zlikwidowany już na długo wcześniej, nie był otwarty w momencie wydawania wyroku przywracającego Z. G. (1) do pracy. W pozostałym zakresie zeznania tego świadka były zdaniem Sądu Rejonowego wiarygodne.

Sąd I instancji dał za to wiarę w całości zeznaniom świadka A. M., mając jednak na uwadze, że odnośnie doręczenia powódce świadectwa pracy świadek nie był w stanie podać żadnych konkretnych dat. Samo stwierdzenie, że przesyłka wróciła niedobrana nie uwiarygadniała zaś w ocenie Sądu twierdzenia, że świadectwo pracy zostało przesłane Z. G. (1) już na początku października 2016r. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że świadek zeznała, że świadectwo pracy zostało wysłane za potwierdzeniem odbioru, jednak do akt sprawy nie złożono potwierdzenia odbioru dotyczącego przesyłki z początku października 2016r.

Odnośnie zeznań pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) Sąd nie dał im wiary w zakresie, w jakim zeznała, że powód dalej prowadził lokal w J. przy ul. (...) w momencie wydania wyroku przywracającego ją do pracy, z pozostałego materiału dowodowego wynikało bowiem, że lokal ten był prowadzony przez spółkę (...) S.A. Nie były więc również wiarygodne zeznania Z. G. (1), że rzekomą przyczyną nieprzywrócenia jej do pracy w lokalu przy ul. (...) w J. było to, że nikt jej tam nie chciał. Nie były także wiarygodne jej zeznania, że nie składała wniosku o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron, co innego wynika bowiem z dokumentacji złożonej do akt sprawy.

Odnośnie wydruków ze strony internetowej z k.110-116 Sąd Rejoniwy miał na uwadze, że wynikało z nich jedynie, że w J. znajduje się lokal przy ul. (...), który jest częścią sieci (...) (...), nie wynikało z niego jednak, kto jest właścicielem tego lokalu. Powód (pozwany wzajemny) w toku postępowania nie negował istnienia tego lokalu, jednak z ustaleń Sądu Rejonowego wynikało, że należał on nie do powoda (pozwanego wzajemnego), ale do spółki (...) S.A.

Odnośnie dowodów z potwierdzenia nadania przesyłki pocztowej z k.206 - 207 nie może on w ocenie Sądu udowadniać, że faktycznie do pozwanej (powódki wzajemnej) zostało przesłane świadectwo pracy już na początku października 2016r. Sąd I instancji miał bowiem na uwadze, że powód (pozwany wzajemny) nie przedstawił ani potwierdzenia odbioru tej przesyłki, ani jakiejkolwiek reklamacji na Poczcie Polskiej co do przesyłki zaginionej. Jednocześnie odręczny dopisek na potwierdzeniu nadania nie świadczy o tym, że faktycznie w danej przesyłce znajdowało się świadectwo pracy.

W toku postępowania Sąd Rejonowy oddalił wniosek strony pozwanej (powódki wzajemnej) dotyczący zobowiązania do nadesłania akt osobowych pracowników powoda (pozwanego wzajemnego), ponieważ akta osobowe jako całość stanowią zbiór danych, w tym danych wrażliwych, osób, które nie są stronami postępowania. Stąd też nie ma w ocenie Sądu konieczności dopuszczania dowodu z całych akt osobowych tych pracowników, bez sprecyzowania poszczególnych dokumentów znajdujących się w tych aktach osobowych.

Sąd Rejonowy zważył, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odszkodowawcze roszczenie powoda z pozwu głównego oraz odszkodowawcze roszczenie pozwanej (powódki wzajemnej) z pozwu wzajemnego. Oba roszczenia są oparte na odmiennym potraktowaniu przez strony rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy.

Podstawą materialnoprawną roszczenia powoda był art. 61 ¹ k.p., zgodnie z którym w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § l ¹ , pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie. Z kolei podstawą dla roszczenia pozwanej (powódki wzajemnej) jest regulacja z art. 55 § 1 ¹ k.p., w myśl której pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie bez wypowiedzenia także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika, w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Z powyższego wynikało, że kluczową kwestią do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie była ocena rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia pod kątem spełnienia przesłanek uprawniających pracownika do skorzystania z takiego trybu rozwiązania umowy o pracę.

Z ustaleń Sądu wynikało, że pozwana (powódka wzajemna) wskazała w uzasadnieniu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia trzy przyczyny:

1)  naruszenie przez powoda obowiązku dopuszczenia pozwanej do pracy po przywróceniu jej do pracy wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 29.04.2016r. (sygn. akt VII Pa 114/15) oraz nieprzydzielenie pozwanej do chwili obecnej pracy na poprzednich warunkach wynikających z zawartej umowy o pracę oraz brak podjęcia działań w celu przydzielenia jej pracy „zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy”, pomimo wskazywanych przez pozwaną powodów odmowy wykonywania pracy niezgodnej z zawartą umową w pismach z dnia 25.05.2016r., 07.06.2016r., 17.06.2016r., 27.06.2016r.,

2)  naruszenie przez powoda obowiązku terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia za pracę, tj. naruszenie przepisu art. 94 pkt 5 Kodeksu pracy, polegające na wypłaceniu pozwanej wynagrodzenia za czerwiec 2016r. w niepełnej wysokości oraz braku wypłacenia jej wynagrodzenia za pracę w pełnej wysokości od lipca 2016r. do sierpnia 2016r., pomimo iż w tym okresie była gotowa do wykonywania pracy na warunkach określonych w zawartej umowie o pracę, co zgłaszała w pismach z dnia 25.05.2016r., 07.06.2016r., 17.06.2016r., 27.06.2016r., a doznała przeszkód do jej wykonywania ze strony powoda,

3)  nieodprowadzanie przez powoda składek na ubezpieczenie społeczne pozwanej w okresie od czerwca 2016r. do sierpnia 2016r.

Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności rozważył miejsce pracy pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1). Prowadząc korespondencję z powodem (pozwanym wzajemnym) T. P., a także w toku postępowania przed Sądem I instancji pozwana (powódka wzajemna) stała na stanowisku, że została przywrócona do pracy w J., zaś do lokalu przy ul. (...) w W. nie może zostać przeniesiona. W ocenie Sądu Rejonowego takie stanowisko pozwanej (powódki wzajemnej) nie było zasadne. Sąd bowiem przywrócił ją do pracy u pracodawcy T. P., a nie do pracy w spółce (...) S.A. Wobec tego pozwana (powódka wzajemna) nie mogła skutecznie domagać się zatrudnienia jej przez inny podmiot. Sąd I instancji ustalił, że faktycznie miejscem pracy pozwanej (powódki wzajemnej) w ramach jej stosunku pracy z powodem (pozwanym wzajemnym) był J., co wynika nie z umowy o pracę, gdzie jako miejsce pracy wskazano (...), co należy rozumieć jako każdy lokal tej marki pizzerii, ale z aneksu do umowy o pracę z 2 stycznia 2012r., w którym już jako miejsce pracy wskazano J.. Jednak sam fakt, że miejscem pracy pozwanej (powódki wzajemnej) w 2012r. był J., nie oznacza, że jej przywrócenie do pracy też musi obejmować pracę w J. w sytuacji, gdy w J. nie ma już żadnego lokalu nalężącego do jej pracodawcy. Warto podkreślić, że z tej trudności zdawał sobie również sprawę Sąd przywracający pozwaną (powódkę wzajemną) do pracy. Sąd Okręgowy zauważył bowiem, że na dzień wydania wyroku przywracającego do pracy T. P. nie prowadził już żadnego lokalu w J., zamknął bowiem lokal przy ul. (...). Pozostały zaś lokal przy ul. (...) nie był w posiadaniu powoda, lecz spółki (...) S.A. Nie ma tu znaczenia fakt, że T. P. jest członkiem zarządu tej spółki. Spółka bowiem jako osoba prawna ma odrębną osobowość i jest odrębnym podmiotem od T. P. prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą. Jednocześnie Sąd Okręgowy przywracając pozwaną (powódkę wzajemną) do pracy wskazał wyraźnie, że pomimo zlikwidowania przez T. P. części miejsc pracy, nadal prowadzi on działalność i może zatrudnić Z. G. (1). Sąd podkreślił wówczas, że Z. G. (1) będzie mogła skorzystać z możliwości złożenia wniosku o emeryturę, gdy dojdzie do przekonania, że dojazd do nowego miejsca pracy jest dla niej zbyt uciążliwy. Sąd Okręgowy zakładał więc, że dojazd do nowego miejsca pracy, które mogłoby się mieścić jedynie w W. może być dla Z. G. (1) uciążliwy. Jednocześnie nigdzie Sąd Okręgowy nie wskazał, że musi ona zostać przywrócona do pracy w J., gdzie dojazd do pracy niewątpliwie nie stanowiłby dla niej problemu. Wobec powyższego Sąd Rejonowy uznał, że pozwana (powódka wzajemna) nie miała racji twierdząc, że została przywrócona do pracy w J. i domagając się zatrudnienia jej w lokalu nalężącym do innego podmiotu niż jej pracodawca. Wyrok przywracający do pracy restytuował bowiem stosunek pracy pomiędzy Z. G. (1), a T. P. prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Nie mógł on prowadzić do powstania nowego stosunku pracy między Z. G. (1) i spółką (...) S.A. tylko dlatego, że to ta spółka dysponuje lokalem w J., a T. P. już nie. Argumentacja pozwanej (powódki wzajemnej) odnośnie przywrócenia jej do pracy w lokalu w J. nie była więc trafna. Sąd I instancji powziął przekonanie, że powód wykonał wyrok Sądu, bowiem zaoferował pozwanej nowe miejsce pracy, formalnie przywrócił ją do pracy, wypłacając wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Pozwana (powódka wzajemna) odrzuciła jednak możliwość pracy w lokalu przy ul. (...) w W. i odmawiała stawienia się w tym lokalu. Jej zachowanie, w kontekście wyżej przedstawionej argumentacji, nie było uprawnione. Wobec tego w ocenie Sądu Rejonowego nie mogła się ona powoływać na to, że powód (pozwany wzajemny) dopuścił się wobec niej naruszenia obowiązku dopuszczenia jej do pracy w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 29 kwietnia 2016r. Przeciwnie – powód (pozwany wzajemny) przywrócił pozwaną (powódkę wzajemną) do pracy, wypłacił jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, a także wynagrodzenie przestojowe, a następnie skierował ją, w ramach swoich kompetencji pracodawcy do wyznaczania miejsca i czasu pracy do pracy w lokalu przy ul. (...) w W..

Sąd Rejonowy zważył, że nawet przy przyjęciu, że jednak wyrok przywracający pozwaną (powódkę wzajemną) do pracy powoduje, że powinna ona zostać przywrócona do pracy w J., to i tak pracodawca zgodnie z prawem wskazał jej jako miejsce świadczenia pracy lokal w W.. Sąd I instancji miał bowiem na uwadze, że w piśmie z 11 maja 2016r. powód (pozwany wzajemny) poinformował pozwaną (powódkę wzajemną) o braku lokalu w J. zaś pismem z 25 maja 2016r. powierzył jej w okresie od 4 czerwca 2016r. do 4 września 2016r. pracę w lokalu w W. przy ul. (...). Podstawą dla takiego kroku pracodawcy była regulacja z art. 42 § 4 k.p., zgodnie z którą wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy lub płacy nie jest wymagane w razie powierzenia pracownikowi, w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika. Niewątpliwie powierzenie pracy w W. zamiast w J. wynikało z potrzeb pracodawcy, pracodawca bowiem z jednej strony musiał wykonać prawomocny wyrok przywracający pozwaną (powódkę wzajemną) do pracy, z drugiej zaś strony nie dysponował już żadnym lokalem w J.. W tej sytuacji uzasadnione było powierzenie pracownikowi pracy w innym miejscu. Zastosowanie art. 42 § 4 k.p. powoduje jednocześnie, że nie jest konieczne wręczanie pracownikowi wypowiedzenia zmieniającego. Wobec tego nie była słuszna argumentacja pozwanej (powódki wzajemnej), która domagała się wręczenia jej wypowiedzenia zmieniającego i następnie zwolnienia jej z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Pracodawca korzystając z możliwości, jaką dała mu instytucja potwierdzenia pracy na podstawie art. 42 § 4 k.p., nie musiał wręczać pozwanej (powódce wzajemnej) wypowiedzenia zmieniającego, a jednocześnie mógł na podstawie powierzenia pracy w lokalu w W. skutecznie wymagać od pozwanej (powódki wzajemnej) stawienia się w tym lokalu celem świadczenia pracy. Z. G. (2) nie stawiając się do pracy w lokalu w W. przy ul. (...), nie zrealizowała więc polecenia pracodawcy, bez żadnej uzasadnionej przyczyny. Jednocześnie została ona skutecznie przywrócona do pracy i dopuszczona do wykonywania tej pracy w lokalu w W..

Reasumując, Sąd Rejonowy uznał pierwszą przyczynę wskazaną w rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia za nieprawdziwą, powód (pozwany wzajemny) zrealizował bowiem swój obowiązek dopuszczenia pozwanej (powódki wzajemnej) z powrotem do pracy.

Z pierwszą przyczyną rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia związane były dwie kolejne przyczyny. Przyczyna druga dotyczyła niewypłacenia pozwanej (powódce wzajemnej) wynagrodzenia za pracę za część czerwca, a także lipiec i sierpień 2016r. Pozwana (powódka wzajemna) powołała się na doznanie w tych miesiącach przeszkód w wykonywaniu pracy ze strony powoda (pozwanego wzajemnego). Nie było to jednak prawdą. Sąd Rejonowy dowiódł bowiem, że T. P. był uprawniony do wskazania Z. G. (1) nowego miejsca pracy w lokalu przy ul. (...) w W.. Pozwana (powódka wzajemna) zaś odmówiła stawienia się w miejscu pracy wyznaczonym jej przez pracodawcę. W takiej sytuacji z własnej woli przestała wykonywać pracę dla powoda (pozwanego wzajemnego). Powód (pozwany wzajemny) nie stawiał jej żadnych przeszkód w wykonywaniu pracy. Nie mogła więc znaleźć zastosowania w tej sytuacji regulacja żart. 81 § 1 k.p. Jednocześnie zgodnie z art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Pozwana (powódka wzajemna) przez sporny okres faktycznie nie wykonywała żadnej pracy, pomimo obiektywnych możliwości do jej wykonania. W tej sytuacji pracodawca miał więc prawo nie wypłacać jej wynagrodzenia za pracę. To z kolei prowadziło do wniosku, że również i druga przyczyna wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia była nieprawdziwa.

Za niesłuszną Sąd Rejonowy uznał również trzecią przyczynę. Pracodawca bowiem miał prawo do nieodprowadzania za pozwaną (powódkę wzajemną) składek na ubezpieczenie społeczne, jeśli nie wypacał jej wynagrodzenia. Zgodnie bowiem z tezą wyrażoną w uchwale 7 sędziów SN z dnia 10 września 2009 roku, sygn. akt I UZP 5/09, niewypłacone pracownikowi wynagrodzenie za pracę nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Reasumując, Sąd I instancji uznał, że wszystkie wskazane w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy przyczyny były nieprawdziwe. Tym samym spełniona została przesłanka roszczenia odszkodowawczego podniesionego przez powoda (pozwanego wzajemnego). Trzymiesięczne wynagrodzenie pozwanej (powódki wzajemnej) wynosiło 5.550,00 zł, co było pomiędzy stronami bezsporne. Zgodnie zaś z art. 61 ² §1 k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 61 ¹ , przysługuje w wysokości wynagrodzenia pracownika za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. W niniejszej sprawie okres wypowiedzenia pozwanej (powódki wzajemnej) wynosił 3 miesiące, wobec czego odszkodowanie należne powodowi (pozwanemu wzajemnemu) wyniosło 5.550,00 zł, czyli tyle, ile trzymiesięczne wynagrodzenie pozwanej (powódki wzajemnej). Sąd Rejonowy zasądził tę kwotę na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) wraz z odsetkami od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu pozwanej (powódce wzajemnej) do dnia zapłaty. W ocenie Sądu dniem wymagalności roszczenia był bowiem dzień doręczenia odpisu pozwu, czyli w niniejszej sprawie 4 stycznia 2017r. (k. 85 verte akt sprawy), wobec czego Sąd przyznał odsetki od 5 stycznia 2017r. do dnia zapłaty.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy przeszedł do analizy roszczeń z powództwa wzajemnego. Pierwszym roszczeniem podniesionym przez pozwaną (powódkę wzajemną) było roszczenie odszkodowawcze z art. 55 § l ¹ k.p. Wobec wcześniejszego zważenia, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pozwaną (powódkę wzajemną) było nieuzasadnione, Sąd Rejonowy uznał, że nie zostały spełnione przesłanki przyznania jej roszczenia odszkodowawczego związanego z tym rozwiązaniem umowy o pracę. Powództwo wzajemne w tym zakresie podlegało więc oddaleniu.

Pozwana (powódka wzajemna) wniosła również o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za pracę za okres od 9 czerwca do 29 września 2016r. Jak już jednak wyżej wskazano, przy ocenie przyczyn rozwiązania umowy o pracę, pozwana (powódka wzajemna) z własnej woli, bez przeszkód ze strony pracodawcy, nie świadczyła pracy w tym okresie. Stąd też nie zachowała prawa do wynagrodzenia za pracę. Wobec tego także i to roszczenie podlegało oddaleniu.

Ostatnim podniesionym w pozwie wzajemnym roszczeniem było roszczenie o odszkodowanie za nieterminowe wydanie świadectwa pracy. Zgodnie z art. 99 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Ciężar udowodnienia przesłanek tej odpowiedzialności odszkodowawczej, którymi są niewydanie w terminie świadectwa pracy, wina oraz powstanie i wysokość szkody, spoczywał na pozwanej (powódce wzajemnej). W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ustalił, że prawidłowe świadectwo pracy zostało przesłane Z. G. (1) dopiero w listopadzie 2016r. W toku postępowania powód (pozwany wzajemny) argumentował, że wysłał pozwanej (powódce wzajemnej) świadectwo pracy już na początku października 2016r. Sąd Rejonowy uznał jednak tę okoliczność za nieudowodnioną, bowiem nie złożono zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki ani dokumentu świadczącego o zgłoszeniu do Poczty Polskiej ewentualnego zaginięcia przesyłki. Wobec tego nie zostało wykazane, że faktycznie przesyłka zawierająca świadectwo pracy została pozwanej (powódce wzajemnej) w tym terminie przesłana. Wobec tego Sąd Rejonowy uznał, że świadectwo pracy zostało przesłane Z. G. (1) dopiero pod koniec października 2016r. Jednocześnie świadectwo to zawierało błędy, które podlegały sprostowaniu. Ostatecznie sprostowane świadectwo pracy, a wiec prawidłowo wystawione, zostało przesłane pozwanej (powódce wzajemnej) dopiero 2 listopada 2016r. czyli z opóźnieniem. Sąd I instancji ocenił, że działanie pracodawcy było obarczone rażącym niedbalstwem (nie zaś winą umyślną). Wskazane w pierwszym świadectwie błędy kazały uznać, że pracodawca nie dołożył należytej staranności i w wyniku braku sprawdzenia treści świadectwa pracy, które w ocenie Sądu Rejonowego nosiło znamiona rażącego niedbalstwa – doszło do niewydania pracownikowi prawidłowego świadectwa w terminie. Na pracodawcy ciążyła odpowiedzialność za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy. Spełnione zostały więc przesłanki winy oraz zdarzenia powodującego szkodę. Jeśli chodzi o samą szkodę to faktycznie Sąd ustalił, że pozwana (powódka wzajemna) otrzymała emeryturę dopiero za listopad 2016r., nie otrzymała jej zaś za październik 2016r. Było to spowodowane brakiem świadectwa pracy, wykazany został więc związek przyczynowy. Pozwana (powódka wzajemna) jako wysokość szkody wskazała kwotę 778,71 zł. Sąd Rejonowy jednak miał na uwadze, że miesięczna wysokość emerytury pozwanej (powódki wzajemnej) została ostatecznie ustalona przez ZUS decyzją z 29 czerwca 2017r. na kwotę 811,20 zł, co w połączeniu z emeryturą kapitałową dało kwotę 889,73 zł, czyli 702,40 zł netto. Wobec tego szkodą poniesioną przez pozwaną (powódkę wzajemną) była kwota 702,40 zł i taką też kwotę Sąd I instancji przyznał pozwanej (powódce wzajemnej) tytułem odszkodowania. Tę kwotę Sąd przyznał wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu wzajemnego powodowi (pozwanemu wzajemnemu). Jak wynika z akt sprawy pozew wzajemny został udostępniony stronie powodowej (pozwanej wzajemnie) na rozprawie 7 lipca 2017r. Wobec tego odsetki należały się dopiero od 8 lipca 2017r.

W kwestii kosztów postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 265). W zakresie powództwa głównego wygrywającym w całości był powód (pozwany wzajemny), wobec tego należały mu się koszty zastępstwa procesowego od strony pozwanej (powódki wzajemnej) w kwocie 1.800 zł, obliczanej na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 wskazanego wyżej rozporządzenia, według jego brzmienia z dnia wniesienia pozwu głównego.

Jeśli chodzi o powództwo wzajemne, pozwana (powódka wzajemna) wygrała sprawę jedynie w zakresie roszczenia o odszkodowanie za niewydanie w terminie właściwego świadectwa pracy, przegrała zaś w zakresie roszczenia o odszkodowanie i o wynagrodzenie za pracę. Koszty zastępstwa w zakresie roszczeń przegranych przez pozwaną (powódkę wzajemną) wynosiły 2.700 zł, zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 wskazanego wyżej rozporządzenia, według jego brzmienia z dnia wniesienia pozwu wzajemnego i takie koszty podlegały zasądzeniu na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) od pozwanej (powódki wzajemnej). Natomiast koszty zastępstwa w zakresie wygranego przez pozwaną (powódkę wzajemną) roszczenia o odszkodowanie za niewydanie w terminie właściwego świadectwa pracy wynosiły 202,50 zł i powinny zostać zasądzone na jej rzecz od powoda (pozwanego wzajemnego).

Reasumując, koszty zastępstwa procesowego należne powodowi (pozwanemu wzajemnemu) wynosiły 4.500,00 zł, zaś koszty zastępstwa procesowego należne pozwanej (powódce wzajemnej) – 202,50 zł, co po wzajemnym potrąceniu daje kwotę 4.297,50 zł, którą Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) od pozwanej (powódki wzajemnej) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd I instancji, na podstawie art. 98 k.p.c. zasądził również na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) od pozwanej (powódki wzajemnej) kwotę 278 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu głównego, który powód (pozwany wzajemny) w całości wygrał.

Sąd miał też na uwadze, że pozwana (powódka wzajemna) była reprezentowana w toku postępowania przez pełnomocnika z urzędu. Wobec tego w zakresie kosztów pomocy prawnej udzielonej jej z urzędu co do roszczeń przez nią przegranych, czyli co do roszczenia z pozwu głównego i co do roszczeń o odszkodowanie związane z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia i wynagrodzenie za pracę z pozwu wzajemnego Sąd przyznał te koszty ze Skarbu Państwa. Koszty pomocy prawnej związane z roszczeniem z pozwu głównego wyniosły 1.800 zł i zostały obliczone na podstawie regulacji z § 15 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015r., poz. 1805), według jego brzmienia z dnia wniesienia pozwu głównego. Z kolei koszty pomocy prawnej obliczane od oddalonych roszczeń z pozwu wzajemnego wyniosły 1.800 zł i były obliczone na podstawie regulacji z § 15 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. - Dz. U. z 2019r., poz. 68), według jego brzmienia z dnia wniesienia pozwu wzajemnego. Łącznie więc Sąd Rejonowy przyznał pełnomocnikowi pozwanej (powódki wzajemnej) kwotę 3.600,00 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Przyznane koszty Sąd powiększył o stawkę podatku VAT, zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku i § 4 ust. 3 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 roku.

Działając na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd I instancji nakazał również pobrać od powoda (pozwanego wzajemnego) kwotę 35,12 zł tytułem opłaty od pozwu obliczanej jako 5% od kwoty ostateczn ie zasądzonej na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) z pozwu wzajemnego. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy przejął na rachunek Skarbu Państwa koszty poniesione przez Skarb Państwa tymczasowo w toku postępowania. Sąd Rejonowy nadał również wyrokowi w jego pkt 2 rygor natychmiastowej wykonalności w całości, mając na uwadze regulację z art. 477 ² § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku z 16 lipca 2020r. złożyła pozwana (powódka wzajemna) Z. G. (1), działająca przez pełnomocnika z urzędu, zaskarżając go w części dotyczącej punktów 1, 3, 4, 5 sentencji wyroku. Skarżonemu wyrokowi pozwana (powódka wzajemna zarzuciła):

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającej na przeprowadzeniu wybiórczej oceny dowodów (niewszechstronnej) m.in. z pominięciem dowodu z dokumentów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach osobowych S. M., J. K., W. G. (1), S. B. i M. C. (1), o których złożenie wnosiła pozwana (powódka wzajemna), a które były kluczowe z punktu widzenia oceny czy Powódka mogła czy też nie być zatrudniona w restauracji w J. po przywróceniu do pracy;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 227 k.p.c. poprzez nieuzasadnione oddalenie na rozprawie 7 lipca 2017r. wniosku dowodowego o zobowiązanie powoda (pozwanego wzajemnego) oraz spółki (...) S.A. do złożenia akt osobowych S. M., J. K., W. G. (1), S. B. i M. C. (2) i przeprowadzenia dowodu z uzyskanych dokumentów, zgłoszonego w piśmie procesowym wraz z pozwem wzajemnym z dnia 23.06.2017r. albowiem przeprowadzenie tego dowodu ma istotne znaczenie dla ustalenia wszystkich okoliczności faktycznych i dla rozstrzygnięcia sprawy w szczególności na jakiej podstawie oraz w jaki sposób doszło do sytuacji, że inni pracownicy Powoda nadal świadczyli pracę w J., zaś przed złożeniem akt osobowych strona pozwana (powódka wzajemna) nie mogła wskazać konkretnych dokumentów z tych akt, zaś same akta osobowe nie mogły zawierać danych wrażliwych a jedynie określone w art. 22 ¹ § 1 i 2 Kodeksu pracy;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 42 § 4 Kodeksu pracy poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że w wyniku przekazania przez Powoda (pozwanego wzajemnie) pozwanej (powódce wzajemnej) pisma z dnia 25.05.2016 r. zatytułowanego „Czasowe powierzenie pacy w lokalu przy ul. (...) w W. (podstawa art. 42 § 4 k.p.)” doszło do zmiany miejsca pracy pracownika Z. G. (1), mimo że w ramach powierzenia pracownikowi innej pracy niż określona w umowie o pracę na czas nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym dopuszczalna jest tylko zmiana rodzaju umówionej pracy i nie jest dopuszczalna w tym trybie zmiana miejsca pracy, stąd pismo z dnia 25.05.2016 r. nie mogło wywołać skutków prawnych w tym w postaci zmiany miejsca pracy;

4.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 42 § 1 Kodeksu pracy poprzez jego niezastosowanie, co polegało na błędnym przyjęciu, że w ramach czasowego powierzenia pracownikowi innej pracy niż określona w umowie o pracę na czas nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym dopuszczalna jest zmiana miejsca pracy pracownika, choć zmiana miejsca pracy stanowi istotną zmianę warunków pracy, która wymaga zastosowania przez pracodawcę wypowiedzenia wynikających z umowy o pracę warunków pracy i płacy;

5.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 61 ¹ Kodeksu pracy poprzez jego zastosowanie i zasądzenie o pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) odszkodowania w związku z rozwiązaniem przez Z. G. (1) umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy dokonanego pismem z dnia 28.09.2016 r. w związku z uznaniem rozwiązania umowy w tym trybie za nieuzasadnione, choć niewadliwie przeprowadzone z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy postępowanie dowodowe oraz prawidłowo zastosowane przepisy art. 42 § 1 i 4 Kodeksu pracy wskazywały na to, iż rozwiązanie przez pozwaną (powódkę wzajemną) umowy o prace bez wypowiedzenia z winy pracodawcy dokonane pismem z dnia 28.09.2016 r. było uzasadnione bowiem powód (pozwany wzajemny) nie dopuścił jej do pracy i nie przydzielił pracy na poprzednich warunkach wynikających z zawartej umowy o pracę, naruszył obowiązek terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia za pracę i nie odprowadzał składek na ubezpieczenie społeczne, co winno skutkować oddaleniem powództwa Powoda (pozwanego wzajemnego) względem pozwanej (powódki wzajemnej);

6.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 55 § 1 ¹ Kodeksu pracy poprzez jego niezastosowanie i oddalenie roszczenia pozwanej (powódki wzajemnej) względem powoda (pozwanego wzajemnego) o odszkodowanie w związku z rozwiązaniem przez Z. G. (1) umowy o pracę bez wypowiedzenia z uwagi na dopuszczenie się przez pracodawcę T. P. ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika, mimo iż powództwo było zasadne z uwagi na to, że powód (pozwany wzajemny) nie dopuścił pozwanej (powódki wzajemnej) do pracy i nie przydzielił pracy na poprzednich warunkach wynikających z zawartej umowy o pracę, naruszył obowiązek terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia za pracę i nie odprowadzał składek na ubezpieczenie społeczne;

7.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 94 pkt 5 Kodeks pracy w zw. z art. 81 § 1 Kodeksu pracy poprzez jego niezastosowanie i oddalenie roszczenia pozwanej (powódki wzajemnej) względem powoda (pozwanego wzajemnego) o wynagrodzenie za pracę w okresie od dnia 09.06.2016 r. do 29.09.2016r., mimo iż powództwo było zasadne z uwagi na to, że pozwana (powódka wzajemna) była przez cały wskazany okres gotowa świadczyć pracę a doznała przeszkód w jej świadczeniu z przyczyn dotyczących powoda (pozwanego wzajemnego), który nie dopuścił jej do pracy i nie przydzielił pracy na poprzednich warunkach wynikających z zawartej umowy o pracę.

Wskazując na powyższe zarzuty, pozwana (powódka wzajemna) Z. G. (1) wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. poprzez:

1.  oddalenie w całości powództwa T. P. przeciwko Z. G. (1) o odszkodowanie za niezasadne rozwiązanie przez pracownika umowy o prace bez wypowiedzenia z winy pracodawcy zostanie (zmiana pkt 1 skarżonego wyroku);

2.  uwzględnienie powództwa wzajemnego Z. G. (3) względem T. P. również w zakresie pozostałych roszczeń poprzez:

a.  zasądzenie na rzecz Z. G. (1) od T. P. kwoty 550 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30.09.2016 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy,

b.  zasądzenie na rzecz Z. G. (1) od T. P. kwoty 811,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30.09.2016 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w okresie od dnia 9.06.2016r. do dnia 29.06.2016 r„

3.  o zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnie) T. P. na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości powiększonej o stawkę podatku od towarów i usług w obowiązującej wysokości oraz uwzględniając wszystkie dochodzone roszczenia oraz obciążenie wszelkimi kosztami procesu wyłącznie powoda (pozwanego wzajemnie) T. P.;

4.  o zasądzenie od powoda (pozwanego wzajemnie) T. P. na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) Z. G. (1) zwrotu kosztów postępowania odwoławczego wg norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego uwzględniając wszystkie dochodzone roszczenia, względnie przyznanie radcy prawnemu T. B. wynagrodzenia ze Skarbu Państwa tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym odpowiadającego wysokości stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości powiększonej o stawkę podatku od towarów i usług w obowiązującej wysokości oraz uwzględniając wszystkie dochodzone roszczenia;

5.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania apelacyjnego.

Pełnomocnik powódki z urzędu oświadczył jednocześnie, że koszty pomocy prawnej nie zostały zapłacone przez pozwana (powódkę wzajemną) ani w całości ani nawet w części. Wniósł również o uchylenie postanowienia z 7.07.2017r. w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego pozwanej (Powódki wzajemnej) zgłoszonego w piśmie procesowym wraz z pozwem wzajemnym z 23.06.2017r. na podstawie art. 380 k.p.c. i o zobowiązanie powoda (pozwanego wzajemnego) oraz spółki (...) S.A. do złożenia akt osobowych S. M., J. K., W. G. (1), S. B. i M. C. (2) i przeprowadzenia dowodu z uzyskanych dokumentów (względnie zobowiązania Stron do wskazania, z których dokumentów wnoszą o przeprowadzenie dowodu) w celu wykazania faktu braku zmiany miejsca zatrudnienia innych pracowników n zatrudnionych w pizzerii sieci (...) (...) w J. w 2012r. oraz kontynuowania przez nich do 2017r. zatrudnienia w lokalu pizzerni sieci (...) (...) w J. przy ul. (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja była bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił ustalenia w zakresie stanu faktycznego oraz zastosował przepisy, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd I instancji przeprowadził dowody ze świadków, zeznań stron oraz dokumentów, w szczególności zawierających regulacje dotyczące zakresu obowiązków powoda oraz jego odpowiedzialności pracowniczej, a także zasad, jakie miał stosować. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, przyjmując ustalenia i oceny tego Sądu za własne w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c.

Wyjaśnić należy, że celem postępowania apelacyjnego jest ponowne rozpoznanie sprawy pod względem faktycznym i prawnym, przy czym prawidłowa ocena prawna, może być dokonana jedynie na podstawie właściwie ustalonego stanu faktycznego sprawy, którego kontrola poprzedzać musi ocenę materialno-prawną. Jeżeli bowiem sąd I instancji błędnie ustali kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty, to nawet przy prawidłowej interpretacji stosowanych przepisów prawa materialnego, wydany wyrok nie będzie odpowiadał prawu. Innymi słowy, subsumcja nie odpowiadających prawdzie przedmiotowo istotnych ustaleń faktycznych skutkuje naruszeniem prawa materialnego, a pamiętać należy, że kontroli w tym zakresie sąd odwoławczy dokonuje z urzędu ( por. uchwała SN z 31.01.2008r. III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55, Biul. SN 2008/1/13, Wspólnota 2008/7/44, Prok. i Pr.-wkł. 2009/6/60).

Pozwana (powódka wzajemna) w pierwszej kolejności zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. poprzez dokonanie niewszechstronnej oceny dowodów i pominięcie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych pracowników (...) S.A.: S. M., W. G. (2), S. B. i M. C. (1). Zdaniem Z. G. (1), przeprowadzenie dowodu z ww. dokumentów pozwoliłoby Sądowi I instancji na prawidłowe ustalenie tego, na jakiej podstawie i w jaki sposób doszło do sytuacji, że dawni pracownicy powoda z lokalu przy ul. (...) w J. świadczą obecnie pracę w restauracji należącej do (...) S.A. przy ul. (...) w J., a które to okoliczności miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania. Pozwana (powódka wzajemna) podniosła przy tym, że nieuprawnione było postanowienie Sądu Rejonowego o oddaleniu wniosku dowodowego z uwagi na zawartość danych wrażliwych pracowników, bowiem akta te mogą zawierać jedynie dane wymienione w art. 22 ¹ § 1 i 2 k.p.

Sąd Okręgowy zważył, że wbrew twierdzeniom powoda, Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił, że zażądanie i przeprowadzenie dowodu z akt osobowych pracowników (...) S.A. było niedopuszczalne w realiach niniejszego postępowania. Akta osobowe nie zawierają bowiem jedynie danych określonych w art. 22 ¹ § 1 i 2 k.p. (tj. imienia i nazwiska, daty urodzenia, danych kontaktowych, wykształcenia, kwalifikacji zawodowych i przebiegu dotychczasowego zatrudnienia), ale również dane wskazane w § 3 ww. przepisu, tj. adres zamieszkania, numer PESEL, inne dane, m.in. informacje o stanie rodzinnym i członkach najbliższej rodziny pracownika, świadectwa pracy oraz numer rachunku bankowego. Ponadto w aktach osobowych przechowywane są również informacje o karach porządkowych zastosowanych wobec pracownika. Decydując zatem o tym, czy wniosek dowodowy zasługuje na uwzględnienie, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że w realiach niniejszego postępowania dowód z akt osobowych pracowników (...) S.A. był nadmierną ingerencją w dane osobowe pracowników i ich rodzin, szczególnie że osoby objęte wnioskiem dowodowym nie są stronami niniejszego postępowania, podobnie jak nie jest stroną spółka (...) S.A. W ocenie Sądu Okręgowego dowód z akt osobowych pracowników spółki niebędącej stroną postępowania zbyt daleko ingerowałby w sferę danych wrażliwych, które powinny być chronione i nie wolno ich nadużywać.

Ubocznie należało też zauważyć, że z zeznań świadka S. M., które Sąd Okręgowy za Sądem I instancji również ocenił jako wiarygodne, wynikało, że świadek nigdy nie była pracownikiem T. P.. W związku z tym przeprowadzenie dowodu z akt osobowych S. M. jako pracownika (...) S.A. nie przyczyniłoby się do ustalenia okoliczności określonych we wniosku dowodowym.

W kontekście powyższych zarzutów, Sąd Rejonowy prawidłowo odróżnił pojęcie „pracodawcy” od „miejsca pracy”. Pozwana (powódka wzajemna) wnosiła bowiem o przeprowadzenie dowodu z akt osobowych pracowników (...) S.A. na okoliczność „braku zmiany miejsca zatrudnienia innych pracowników zatrudnionych w pizzerii sieci (...) (...) w J. w 2012r. oraz kontynuowania przez nich do chwili obecnej zatrudnienia w lokalu pizzerii sieci (...) (...) w J. przy ul. (...)”. Już samo sformułowanie przez pełnomocnika Z. G. (1) tezy dowodowej sugeruje, jakoby tożsamość pracodawcy miała drugorzędne znaczenie, wobec prymatu tożsamości miejsca pracy, co jest nieuprawnione. Stosownie do art. 29 § 1 k.p. miejsce wykonywania pracy stanowi jeden z istotnych elementów ustalanych w umowie o pracę, jednakże w ocenie Sądu Okręgowego niemożliwe było przywrócenie przez T. P. pozwanej (powódki wzajemnej) z uwzględnieniem miejsca pracy jak w 2012r. Przede wszystkim bowiem o zatrudnieniu „na poprzednich warunkach pracy i płacy” w pierwszej kolejności zakłada tożsamość stron umowy o pracę, a zatem nie było możliwe, aby powód (pozwany wzajemny) w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 29 kwietnia 2016r. (VII Pa 114/15) doprowadził do zatrudnienia powódki przez inny podmiot, tj. (...) S.A. Należy zauważyć, że przy wydawaniu ww. wyroku Sąd Okręgowy dostrzegł, że T. P. nie prowadzi już żadnego lokalu w J., wskutek czego zlikwidował część miejsc pracy, mimo to wobec dalszego prowadzenia działalności gospodarczej przez powoda (pozwanego wzajemnego) przywrócenie Z. G. (1) do pracy było dopuszczalne. Świadczy o tym dodatkowo fragment uzasadnienia, w którym wskazano, że po przywróceniu do pracy Z. G. (1) będzie mogła zadecydować, czy dojazd do miejsca pracy będzie dla niej uciążliwy, a jeśli tak – skorzystać z możliwości przejścia na emeryturę. Słusznie wobec tego Sąd I instancji uznał, że takie sformułowanie w uzasadnieniu wyroku nie mogło dotyczyć przywrócenia do pracy w lokalu z J., bowiem odległość między nim a miejscem zamieszkania pozwanej (powódki wzajemnej) jest na tyle niewielka, że nie nastręczałaby Z. G. (1) trudności w dojeździe.

W tym świetle, za prawidłowe rozstrzygnięcie należało uznać stwierdzenie przez Sąd Rejonowy, że niewypłacanie przez powoda (pozwanego wzajemnego) wynagrodzenia i nieopłacanie składek nie stanowiło ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika. Sąd I instancji prawidłowo zważył, że skoro Z. G. (1) z własnej woli nie stawiła się i nie wykonywała pracy w miejscu prawidłowo wyznaczonym jej do tego przez T. P., to nie znajdowała zastosowania w niniejszej sprawie regulacja art. 81 § 1 k.p. Pozwanej (powódce wzajemnej) nie przysługiwało wynagrodzenie za sporny okres, ponieważ stosownie do art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Tymczasem Z. G. (1) w spornym okresie nie wykonywała żadnej pracy, pomimo obiektywnych do tego możliwości. W tej sytuacji pracodawca miał więc prawo nie wypłacać jej wynagrodzenia za pracę. Konsekwencją tego ustalenia było również zważenie, że T. P. jako pracodawca pozwanej (powódki wzajemnej) miał prawo do nieodprowadzania za nią składek na ubezpieczenie społeczne. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, wyrażoną szczególnie w uchwale 7 sędziów SN z dnia 10 września 2009 roku, sygn. akt I UZP 5/09, niewypłacone pracownikowi wynagrodzenie za pracę nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne ( por. wyrok SN z 14.07.2005 r., II UK 314/04, OSNP 2006, nr 7-8, poz. 120).

Za chybiony Sąd Okręgowy uznał zarzut apelacji dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 42 § 4 k.p. Należy bowiem wskazać, że zarzut procesowy jest uzasadniony tylko przy kumulatywnym spełnieniu dwóch warunków. Po pierwsze skarżący ma wykazać, że konkretna norma formalna rzeczywiście została przez Sąd naruszona i po drugie skutek tego naruszenia przełożył się na ostateczny kształt treści zapadłego wyroku, mając dla niej istotne znaczenie ( por. wyrok SA w Krakowie z 30.11.2018r., I ACa 212/18, LEX nr 2705102). Zarzut dotyczący naruszenia art. 42 § 4 k.p. nie mógł przesądzić o uwzględnieniu apelacji, bowiem ww. przepis nie stanowił podstawy rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego – zastosowanie przez T. P. regulacji art. 42 § 4 k.p. Sąd I instancji rozpatrzył jedynie hipotetycznie, skoro uprzednio odniósł się do zasadności przywrócenia Z. G. (1) do pracy ze zmienionym miejscem pracy. W tej sytuacji nawet błędna interpretacja przepisu lub okoliczności faktycznych sprawy nie miała wpływu na rozstrzygnięcie.

Sąd Okręgowy uznał, że wobec oddalenia apelacji w części dotyczącej uwzględnienia roszczenia T. P. o odszkodowanie za niezasadne rozwiązanie przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, apelacja Z. G. (1) w tym zakresie również jest bezzasadna, bowiem opiera się na odmiennej ocenie przesądzonego już faktu i zawiera żądanie przeciwstawne do żądania powoda (pozwanego wzajemnego).