Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2023 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 października 2023 roku w Warszawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) spółka akcyjna z siedzibą w W.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 kwietnia 2023r.

sygn. akt VI P 207/22

oddala apelację;

nie obciąża powódki M. P. kosztami zastępstwa procesowego.

sędzia Agnieszka Stachurska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2023r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, orzekając w sprawie z powództwa M. P. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy:

oddalił powództwo;

nie obciążył powódki kosztami zastępstwa procesowego.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Powódka była zatrudniona u pozwanej na podstawie umowy o pracę z dnia 13 listopada 2017r., zawartej na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku listonosza, ze średnim wynagrodzeniem miesięcznym 3.764,37 zł. Wcześniej pracowała jako listonosz od 1989r.

W okresie od 20 lipca 2021r. do 17 stycznia 2022r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim i pobierała zasiłek chorobowy. Doznała udaru podczas pracy. Od 18 stycznia 2022r. do 24 maja 2022r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne. Następnie, kolejną decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., przyznano powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 16 lipca 2022r. Od stycznia 2022r. powódka ma przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Otrzymuje z tego tytułu 2.011,00 zł.

Oświadczeniem z dnia 18 maja 2022r. strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. Oświadczenie doręczono powódce za pośrednictwem poczty w dniu 24 maja 2022r.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, na podstawie akt osobowych powódki oraz jej zeznań.

Dokonując rozważań prawnych Sąd Rejonowy wskazał, że powództwo, jako nieuzasadnione, nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd I instancji zważył, że stan faktyczny w sprawie nie był sporny. Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim i wyczerpała pełen okres zasiłkowy. Następnie od 18 stycznia 2022r. do 24 maja 2022r. pobierała świadczenie rehabilitacyjne, przedłużone kolejną decyzją organu rentowego do 16 lipca 2022r. Obecnie pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Sąd I instancji wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niezawinionych przez pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia jest szczególnym trybem rozwiązania umowy o pracę. Wypowiedzenie w tym trybie może być zastosowane wyłącznie przy spełnieniu przesłanek zdefiniowanych w art. 53 kodeksu pracy.

Zgodnie z art 53 ust. 1 pkt b kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka zaczęła pobierać świadczenie rehabilitacyjne od 18 stycznia 2022r. Pozwana miała więc prawo rozwiązać z powódką umowę o pracę już w dniu 17 kwietnia 2022r., kiedy upłynęły 3 miesięcy korzystania ze świadczenia. Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę sporządzone zostało w dniu 18 maja 2022r. i doręczone za pośrednictwem poczty. Powódka odebrała przesyłkę w dniu 24 maja 2022r., jeszcze w trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

Ochrona przedemerytalna dotyczy wypowiedzenia umowy o pracę, a nie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, co wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 22 września 2020r., I PK 179/19 Sąd Najwyższy wyraził przekonanie, że ochrona stosunku pracy przewidziana w art 39 k.p. dotyczy wypowiedzenia definitywnego i zmieniającego warunki pracy. Ochrona ta nie dotyczy przypadków rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, czy bez wypowiedzenia z przyczyn niezawinionych przez pracownika. Nie dotyczy także wygaśnięcia umowy o pracę z mocy prawa. Podobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 grudnia 2017r., III PK 5/17. Dopuszczalne prawnie jest zatem rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę w trybie art. 53 ust. 1 pkt b kodeksu pracy także w okresie ochronnym przewidzianym przez art. 39 kodeksu pracy.

Sąd Rejonowy wskazał, że bez znaczenia w takiej sytuacji pozostaje jakość pracy powódki, czy staż jej pracy - bowiem rozwiązanie umowy nie nastąpiło z winy pracownika.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., w myśl którego w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd odstąpił od obciążenia powódki kosztami zastępstwa procesowego w zakresie oddalonego powództwa. Zastosowana zasada słuszności stanowi wyjątek od ogólnej zasady odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca spór sądowy ponosi jego koszty, w tym koszty reprezentacji strony przeciwnej w toku procesu. Jednak w wyjątkowych przypadkach, ze względów słuszności, sąd może odstąpić od tej zasady i zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów, albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Odstąpienie od ogólnych reguł rozliczania kosztów procesu ze względów słuszności jest rozwiązaniem o wyjątkowym charakterze, wymagającym proporcjonalnego wyważenia interesów stron postępowania w świetle okoliczności sprawy. Decyzja o odstąpieniu od ogólnej zasady ponoszenia kosztów sądowych przez stronę przegrywająca proces jest suwerennym uprawnieniem sądu. Ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem, poczuciem sprawiedliwości, a także analizą okoliczności rozpoznawanej sprawy. Sąd, który rozpoznaje sprawę merytorycznie i ma osobistą styczność ze stronami procesu, może nabrać przekonania - kierując się własnym poczuciem sprawiedliwości, że w okolicznościach sprawy właściwe jest zastosowanie zasady słuszności (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 marca 2020r., I ACa 86/19 i z dnia 17 stycznia 2020r., I ACa 504/19). W przypadku powódki Sąd I instancji miał na uwadze trudną sytuację życiową i majątkową (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2023r. wraz z uzasadnieniem, k. 58 i k. 67-69).

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka M. P., zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w całości. Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie wniosku w całości oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki kosztów procesu przed Sądami I i II instancji według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Ewentualnie zażądała uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądu I instancji. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów (w szczególności nierozważenie materiału dowodowego w sposób wszechstronny) oraz sprzeczność oceny z zasadami doświadczenia życiowego i regułami logicznego rozumowania;

naruszenie art. 227 w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i nie uwzględnienie faktów zmierzających do wykazania faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy;

naruszenie art. 316 § 1 k.p.c. poprzez wyrokowanie niemające podstawy w istniejącym stanie rzeczy w chwili zamknięcia rozprawy.

W uzasadnieniu apelacji powódka wskazała, że zaskarżony wyrok obarczony jest błędami, które powodują, iż w obecnym kształcenie nie może się ostać (apelacja z dnia 20 sierpnia 2020r., k. 73-75).

W piśmie procesowym z 7 sierpnia 2023r. powódka sprecyzowała apelację, wskazując, że zaskarża w całości punkt 1 wyroku z dnia 5 kwietnia 2023r. oraz wnosi o jego uchylenie i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu (pismo procesowe z dnia 3 sierpnia 2023r., k. 82).

W odpowiedzi na apelację pozwana (...) S.A. wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając wskazane stanowisko, pełnomocnik, działający w imieniu pozwanej, podkreślił, że apelacja jest niezwykle lakoniczna. Dalej wskazał, że Sąd I instancji nie naruszył żadnego z przywołanych przez powódkę przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Powódka ograniczyła się w zasadzie do ich przytoczenia i nie wykazała, w jaki sposób w postępowaniu Sąd Rejonowy powyższe przepisy naruszył. W ocenie strony pozwanej, jej działania były zgodne z prawem. Powódka po wyczerpaniu okresu zasiłkowego otrzymała prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 18 stycznia 2022 roku do 17 kwietnia 2022 roku na podstawie decyzji ZUS z dnia 28 grudnia 2021 roku. Okres otrzymywania świadczenia rehabilitacyjnego został następnie przedłużony do 16 lipca 2022r. decyzją ZUS z 14 marca 2022r.

W dalszej części odpowiedzi na apelację pełnomocnik strony pozwanej zacytował treść art. 53 § 1 ust. 1 pkt b kodeksu pracy i wskazał, że skoro powódka zaczęła pobierać świadczenie rehabilitacyjne od 18 stycznia 2022 roku, to pozwana mogła złożyć powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia już 17 kwietnia 2022r. Wtedy minęły bowiem 3 miesiące pobierania przez powódkę świadczenia rehabilitacyjnego. Pozwana złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w dniu 18 maja 2022r. Powódka odebrała to oświadczenie 24 maja 2022r., czyli w trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, kiedy była w dalszym ciągu niezdolna do pracy (odpowiedź na apelację z dnia 27 września 2023r., k. 88).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej została oceniona jako niezasadna.

Wniesiony przez powódkę środek zaskarżenia nie zawiera zarzutów mogących skutkować zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku. Według Sądu II instancji Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił niewadliwe ustalenia faktyczne oraz właściwie zastosował przepisy, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie.

Odnosząc się szerzej do apelacji powódki, podkreślić należy, że wbrew lakonicznemu i niczym nieuzasadnionemu zarzutowi sformułowanemu przez powódkę, ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy, zgodny z zasadami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c. Do naruszenia tego przepisu dochodzi w przypadku pominięcia dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ wówczas można mówić o braku wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału. Ponadto naruszenie ww. przepisu ma miejsce w sytuacji, gdy Sąd obejmuje oceną całość materiału dowodowego sprawy, nie pomijając żadnych dowodów, ale ocena ta jest dokonana z naruszeniem zasad logiki lub doświadczenia życiowego. W przedmiotowej sprawie żadna ze wskazanych sytuacji nie miała miejsca. Sąd Rejonowy dokonał istotnych w sprawie ustaleń faktycznych w zgodzie z tym, co wynika z dokumentów, a co przez powódkę nie było kwestionowane. Powódka mimo tego zarzuciła w apelacji naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. oraz innych przepisów postępowania, nie wskazując w jaki sposób Sąd I instancji przepisy te naruszył. Wprawdzie w części wstępnej apelacji zostało przedstawione poprzez jakie działanie bądź zaniechanie doszło do naruszeń wymienionych przepisów, wskazanie to ma jednak charakter na tyle ogólny, że nie da się na tej tylko podstawie, bez szerszego uzasadnienia, którego w apelacji brak, odkodować w czym powódka upatruje błędów w procedowaniu przed Sądem I instancji. Odnosząc się więc tak samo ogólnie, jak ogólnie sformułowała zarzuty powódka, należy podkreślić, że w sytuacji, gdy sąd z całego materiału dowodowego wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonanej oceny nie można uznać za wadliwą, nawet jeśli z dowodów można wyprowadzić odmienne wnioski. Takie działanie mieści się bowiem w przyznanych sądowi kompetencjach do swobodnego uznania, którą z możliwych wersji uznaje za prawdziwą. W rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji ocenił całość materiału dowodowego sprawy, a wyprowadzone z dowodów wnioski są logicznie poprawne i zgodne z zasadami życiowego doświadczenia. Jak już wcześniej zostało zasygnalizowane, powódka wskazała jedynie, że zaskarżony wyrok obarczony jest błędami, jednak nie wskazała jakich uchybień dopuścił się Sąd Rejonowy. Polemika zawarta w apelacji nie może zatem odnieść oczekiwanego przez apelującą rezultatu. Dotyczy to także zarzuconego w środku zaskarżenia naruszenia przez Sąd I instancji art. 227 k.p.c. i art. 232 k.p.c. Pierwszy z wymienionych przepisów określa, jakie fakty są przedmiotem dowodu, stanowiąc, iż są to fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Twierdzenie, że przepis ten został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę, ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, iż sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, że nie mają one takiego charakteru. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji przeprowadził wszystkie zawnioskowane przez strony dowody dla ustalenia faktów istotnych. Nie było takich, które zostałyby pominięte bądź których przeprowadzenie odnosiło się do okoliczności niemających w sprawie znaczenia. Nie ma więc racji powódka, że art. 227 k.p.c. został naruszony. Jeśli chodzi natomiast o art. 232 k.p.c. to zawiera on dwa zdania. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sąd nie może dopuścić się obrazy art. 232 zd. 1 k.p.c., ponieważ przepis ten odnosi się do obowiązków stron, a nie do czynności sądu. Wskazuje on jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym, czyli obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi natomiast podstawy wyrokowania sądu i nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z dnia 15 lutego 2008r., I CSK 426/07, wyrok SN z dnia 7 listopada 2007r., II CSK 293/07, wyrok SN z dnia 22 maja 2003r., II CK 367/02). Z kolei w oparciu o art. 232 zd. 2 k.p.c. można zarzucać sądowi, że nie dopuścił jakiegoś dowodu z urzędu, mimo że zachodziły ku temu powody. W przedmiotowej sprawie powódka nie wskazała jednak, by taka sytuacja miała miejsce, zatem Sądowi II instancji trudno ustalić, jakiego dowodu, koniecznego do przeprowadzenia z urzędu, Sąd Rejonowy nie przeprowadził. Sąd II instancji takowego nie dostrzega, biorąc pod uwagę, że spór w toczącej się sprawie nie wymagał prowadzenia szerokiego postępowania dowodowego, szczególnie że okoliczności faktyczne, istotne dla rozstrzygnięcia o żądaniu powódki, nie były sporne. Nie było sporu co do tego w jakich okresach powódka była niezdolna do pracy oraz pobierała świadczenie rehabilitacyjne, jak i to że pozostawała w dacie rozwiązania umowy o pracę w okresie ochronnym. Wreszcie poza sporem była także data złożenia powódce przez pozwaną oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, jak i fakt, iż w tym czasie powódka wciąż była niezdolna do pracy. Powyższe okoliczności, jako w sprawie istotne, były wystarczające do wydania orzeczenia. Sąd Rejonowy wydał je nie naruszając, nie tylko przepisów już przeanalizowanych, ale także wskazanego w apelacji art. 316 k.p.c. Przepis ten wyraża jedną z podstawowych zasad orzekania, nakazującą sądowi uwzględnienie stanu faktycznego i prawnego (stanu rzeczy) istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy (stan sprawy może bowiem w toku procesu ulegać zmianom). Zarzucając naruszenie tego przepisu skarżący powinien zatem wykazać, że sąd błędnie oparł rozstrzygnięcie na faktach aktualnych w innym czasie - poprzedzającym lub następującym po zamknięciu rozprawy, względnie na nieobowiązujących w chwili zamknięcia rozprawy normach prawnych. O naruszeniu art. 316 § 1 k.p.c. można mówić wówczas, gdy wydając orzeczenie sąd nie uwzględnił między innymi zmiany stanu prawnego zaistniałej w toku postępowania. Przepis ten nie może stanowić natomiast podstawy do wysuwania zarzutów w kwestii określenia konsekwencji wynikających z obowiązywania normy prawnej, jak również zarzutów dotyczących subsumcji ustaleń faktycznych do wskazanej normy. Powódka, choć postawiła zarzut naruszenia art. 316 k.p.c., to nie wyjaśniła, jakie okoliczności faktyczne bądź stan prawny (określone w apelacji jako „stan rzeczy”) istniejące w dacie wyrokowania nie zostały w sprawie uwzględnione. Zarzut, o którym mowa, nie został więc postawiony skutecznie.

W dalszej części, mimo że powódka nie wyartykułowała zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, Sąd II instancji zobowiązany do analizy podstawy materialnoprawnej wyroku, wskazuje że choć w toku postępowania przez Sądem Rejonowym powódka wskazywała, że jest w okresie ochronnym z uwagi na wiek przedemerytalny, a samo rozwiązanie z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia jest krzywdzące, bowiem była sumiennym i oddanym pracownikiem, nie mogło dojść do uwzględnienia apelacji. Przy takim właśnie skonstruowaniu stanowiska powódki, argumenty przez powódkę podnoszone sprowadzały się do zwykłego tylko kwestionowania przyczyn rozwiązania umowy. Zasadnie Sąd Rejonowy ocenił, że pozostawało to dla sprawy bez znaczenia, bowiem decyzja pracodawcy nie została podjęta z przyczyn zawinionych przez pracownika. Nie było więc potrzeby, aby badać, jakim pracownikiem była powódka. Oświadczenie złożone powódce miało swą podstawę w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p., a ten stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Zacytowany przepis zapewnia ochronę pracownika do czasu, gdy nie upłynął jeszcze łączny okres pobierania w czasie niezdolności do pracy wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. W późniejszym okresie, jak w sprawie rozpatrywanej, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jest możliwe i jeśli nastąpi, to jest zgodne z tym przepisem. Przepis ten został wprowadzony z uwagi na potrzebę prowadzenia racjonalnej polityki zatrudnienia. Długotrwała usprawiedliwiona nieobecność pracownika w pracy spowodowana jego problemami zdrowotnymi jest utrudnieniem dla pracodawcy, który w celu realizacji zadań nie może w pełni wykorzystywać zatrudnionej do tego celu kadry pracowniczej. Z tego powodu ustawodawca umożliwił pracodawcy rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę w przypadku spełnienia przesłanek, o jakich mowa w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) k.p. M. P. do dnia 17 stycznia 2022 r. wykorzystała cały okres zasiłkowy trwający 182 dni, a następnie przez 4 miesiące korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego, wobec tego po tym okresie pracodawca mógł rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, gdyż zaistniały przesłanki z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) k.p. Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę sporządzone zostało w dniu 18 maja 2022r. i doręczone za pośrednictwem poczty. Powódka odebrała przesyłkę w dniu 24 maja 2022r., czyli w trakcie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

Jeśli chodzi zaś o ochronę przysługującą powódce na podstawie art. 39 k.p., to jak słusznie zauważył Sąd I instancji, ochrona taka dotyczy tylko wypowiedzenia, a nie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. W tym zakresie trafnie zostało przywołane utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „Ochrona stosunku pracy przewidziana w art. 39 k.p. dotyczy wypowiedzenia definitywnego, także wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy. Ochrona ta nie dotyczy natomiast przypadków rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron lub bez wypowiedzenia z przyczyn zawinionych lub niezawinionych przez pracownika (art. 52 i 53 KP); nie dotyczy także wygaśnięcia umowy o pracę z mocy prawa.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2020r., I PK 179/19).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się nieprawidłowości wskazywanych przez stronę skarżącą. Podniesione w apelacji argumenty nie są zasadne i nie mogły skutkować ani uchyleniem zaskarżonego orzeczenia, ani jego zmianą. Na podstawie art. 385 k.p.c. apelacja powódki podlegała więc oddaleniu.

Rozstrzygnięcie dotyczące żądanych przez stronę pozwaną kosztów zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy wydał, stosując art. 102 k.p.c. Do zastosowania tego przepisu skłoniła sytuacja osobista powódki, będącej osobą w wieku bliskim wiekowi emerytalnemu, która utraciła źródło utrzymania, a jest osobą samotnie prowadzącą gospodarstwo domowe, schorowaną, aktualnie przebywającą na rencie z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Sąd II instancji zatem, analogicznie jak Sąd Rejonowy, ocenił iż zasadne jest w takich okolicznościach zastosowanie ww. przepisu i odstąpienie od obciążenia powódki kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej za instancję odwoławczą.

sędzia Agnieszka Stachurska