Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: Oliwia Kuter

po rozpoznaniu na rozprawie

w dniu 7 kwietnia 2022 r. w Warszawie

sprawy W. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rekompensatę

na skutek odwołania W. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 16 lipca 2019 roku

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje W. P. prawo do rekompensaty od 1 lipca 2029r.

II.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.
na rzecz W. P. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

Sygn. akt VII U 4138/19

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2019 r. W. P. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 16 lipca 2019 r. znak (...) odmawiającej mu prawa do rekompensaty.

Odwołujący się zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) polegające na przyjęciu, że wykonywana przez W. P. praca w okresach 3 stycznia 1983 r. – 31 stycznia 1988 r. i 1 sierpnia 1990 r. – 30 kwietnia 1997 r. nie stanowi pracy w szczególnych warunkach uprawniającej do przejścia na emeryturę w niższym wieku;

- art. 21 ust. 1 oraz art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych polegające na odmówieniu ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, mimo iż posiadał on okres pracy w warunkach szczególnych dłuższy niż 15 lat oraz spełniał pozostałe kryteria ustalenia rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze;

- art. 7, 8, 9, 77 § 1 i 107 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie przez organ rentowy niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w tym rozpatrzenia sprawy w oparciu o cały materiał dowodowy, jak również poprzez zaniedbanie obowiązku należytego i wyczerpującego poinformowania ubezpieczonego o okolicznościach faktycznych, które mogły mieć wpływ na ustalenie jego praw;

- art. 10 § 1 k.p.a. poprzez nie zapewnienie ubezpieczonemu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych czynnego udziału w postępowaniu oraz umożliwienia mu wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

W oparciu o powyższe zarzuty odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że W. P. przysługuje rekompensata z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, o której mowa w art. 21-23 ustawy o emeryturach pomostowych oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony zaznaczył, że był zatrudniony w (...) Zakładach (...) w okresie od 3 stycznia 1983 r. do 31 stycznia 1988 r. na stanowiskach specjalista, mistrz produkcji podstawowej i Zastępca Kierownika Wydziału ds. Technicznych oraz w okresie od 6 października 1988 r. do 31 maja 2001 r. na stanowiskach Zastępcy Kierownika Wydziału Oblewu ds. Produkcji, Kierownika Zespołu ds. systemów komputerowych, Pełnomocnika ds. Systemów Jakości. W okresach zatrudnienia w (...) Zakładach (...) od 3 stycznia 1983 r. do 31 stycznia 1988 r. oraz od 1 sierpnia 1990 r. do 30 kwietnia 1997 r. ubezpieczony wykonywał prace polegające na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji oraz dozorze inżynieryjno-technicznym. W czasie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) kilkukrotnie zmieniano nazwę stanowiska pracy ubezpieczonego oraz przesuwano stanowisko w ramach funkcjonujących struktur organizacyjnych pracodawcy. Niemniej jednak na żadnym z zajmowanych stanowisk pracy ubezpieczony nie wykonywał czynności administracyjno-biurowych (np. związanych z planowaniem czasu pracy innych pracowników, rozliczaniem ich czasu pracy, udzielaniem urlopów itp.), jego praca faktycznie sprowadzała się wyłącznie do nadzoru merytorycznego nad innymi pracownikami. Natomiast prace administracyjno-biurowe były wykonywane wówczas przez Kierownika Wydziału Produkcyjno-Technologicznego. Zajmowane przez niego stanowiska pracy specjalisty, mistrza produkcji podstawowej, Zastępcy Kierownika Wydziału ds. Technicznych i Zastępcy Kierownika Wydziału Oblewu ds. Produkcji funkcjonowały w strukturze pracodawcy jako jednoosobowe samodzielne stanowiska pracy. Przez cały okres zatrudnienia wskazany w świadectwach jako okresy pracy wykonywania pracy w szczególnych warunkach ubezpieczony wykonywał pracę bezpośrednio przy produkcji w warunkach zaciemnienia, które było wymagane ze względów technologicznych (m.in. ocena błon panchromatycznych w warunkach zupełnej ciemności, ortochromatycznych przy świetle ochronnym czerwonym, a optycznie przy świetle ochronnym bursztynowym). Ubezpieczony w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) otrzymywał dodatek specjalny ciemniowy. Wykonywane przez ubezpieczonego prace należy uznać za wiążące się z bezpośrednią szkodliwością dla jego zdrowia. Z powyższych względów praca W. P. została uznana przez pracodawcę za pracę w warunkach szczególnych, co jednoznacznie potwierdzają świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 29 maja 2001 r. (...) S.A. wskazał na jakiej podstawie wykonywana przez ubezpieczonego praca została zakwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach. W wystawionych świadectwach znalazło się odwołanie do konkretnych pozycji wykazu A (dział XIV poz. 24) stanowiącego załącznik do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 19 z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (wskazana pozycja nie uległa zmianie w późniejszym Zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r.), które to zostało wydane na podstawie § 1 ust. 2 powołanego na wstępie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przedłożonych świadectwach również zostały wskazane nazwy stanowisk pracy zajmowanych przez ubezpieczonego w danym okresie, na których praca polegała na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie przy czym były wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie. Analiza treści wszystkich 5 świadectw jednoznacznie wskazuje, iż ubezpieczony wykonywał prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przez okres łącznie ponad 15 lat, tj. uprawniający do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku (odwołanie, k. 3-12 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Argumentując swoje stanowisko organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach łub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Przy czym zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Powyższe okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach (...) lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). Świadectwo takie winno wskazywać wymiar czasu pracy, rodzaj prac, wykaz, dział i pozycję załącznika do rozporządzenia. Jak wynika z akt ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania rekompensaty ponieważ zamiast wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca udokumentował jedynie 12 lat, 1 miesiąc i 8 dni tego rodzaju zatrudnienia. Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach Oddział nie uwzględnił okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) od dnia 3 stycznia 1983r. do 31 stycznia 1988r. oraz od 1 sierpnia 1990r. do 30 kwietnia 1997r. bowiem pracodawca nie podał charakteru wykonywanej pracy i stanowiska ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia oraz do zarządzenie resortowego właściwego Ministra, któremu podlegał zakład pracy. W związku z powyższym organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury w kwocie zaliczkowej oraz odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych. Natomiast zaskarżoną decyzją z dnia 16 lipca 2019r. organ rentowy dokonał rozliczenia emerytury przyznanej w kwocie zaliczkowej (odpowiedź na odwołanie, k. 24-25 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. P. urodzony (...), jest inżynierem chemii. Odwołujący posiadał kwalifikacje inspektora ochrony radiologicznej III stopnia potwierdzone zaświadczeniem ukończenia kursu inspektorów nr (...). Decyzją Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki z 6 września 1995 r. nr (...) W. P. otrzymał uprawnienia do pełnienia funkcji inspektora ochrony radiologicznej typu B do dnia 6 września 2000 r. w (...) S.A. (dyplom Politechniki (...) z 2 maja 1978 r., k. 200 a/o, decyzja Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki nr (...) z 6 września 1995 r., k. 190 a/o, pismo z 11 listopada 1983 r., k. 51 a/o).

W okresie od 3 stycznia 1983r. do 31 stycznia 1988r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) S.A. w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach specjalisty, mistrza produkcji, zastępcy kierownika wydziału ds. technicznych. Pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach od 3 stycznia 1983 r. do 31 stycznia 1988 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach specjalisty, mistrza produkcji podstawowej, zastępcy kierownika wydziału ds. technicznych wymienionych w wykazie A, dziale XIV poz. 24 wykazu stanowiącego załącznik nr 3 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 19 z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (świadectwo pracy z 30 stycznia 1988 r., k. 3 a/o, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 29 maja 2001 r., k. 5 a/o).

W okresie od 3 stycznia 1983r. do 1 czerwca 1983 r. W. P. powierzono stanowisko specjalisty, gdyż był przyuczany do objęcia stanowiska mistrza produkcji. Wówczas w wydziale wyrobu emulsji od 15 grudnia 1982 r. do 31 stycznia 1983 r. zajmował się: zapoznaniem z organizacją pracy i przebiegiem pracy Wydziału Wyrobu Emulsji, zapoznaniem z technologią wyrobu emulsji tradycyjnych i licencyjnych (surowce, przebieg procesu, aparatura technologiczna, kontrola procesu, szkodliwość i zagrożenia występujące w procesie), zapoznaniem się z instalacją energetyczną związaną z instalacją technologiczną wyrobu emulsji licencyjnego i tradycyjnego (sposoby termostatowania, związane instalacje, zasada działania, sterowanie i kontrola działania układów termostatowania, czynniki energetyczne), poznaniem zagadnień teoretycznych związanych z procesami wyrobu emulsji fotograficznych. W wydziale oblewu emulsji od 1 lutego 1983 r. do 31 marca 1983 r. zajmował się: zapoznaniem z organizacją pracy i przebiegiem pracy wydziału oblewu, zapoznaniem się z technologią oblewu na agregacie M-3 i M-2 (surowce, przebieg procesu, aparatura technologiczna, kontrola procesu, szkodliwość i zagrożenia występujące w procesie), zapoznaniem się z instalacją energetyczną związaną z instalacją technologiczną licencyjną i tradycyjną (sposoby termostatowania, związane instalacje, zasada działania, sterowanie i kontrola działania układów termostatowania, czynniki energetyczne, przygotowanie powietrza suszącego), poznaniem zagadnień teoretycznych związanych z procesami oblewu (reologia warstw, procesy oblewu, procesy suszenia). W wydziale konfekcjonowania od 1 kwietnia 1983 r. do 15 kwietnia 1983 r. zajmował się: zapoznaniem się z organizacją pracy i przebiegiem pracy na wydziale konfekcjonowania, zapoznaniem się z urządzeniami pracującymi w wydziale, zagadnieniami wydajności pracy, systemami rozliczeń surowców i materiałów, kwalifikację błędów, metodyką badań, normowaniem pracochłonności i zużycia materiałów, zapoznaniem się z problemami transportu wewnątrz wydziałowego. W wydziale regeneracji od 15 kwietnia 1983 r. do 30 kwietnia 1983 r. zajmował się zapoznaniem z praca wydziału i zagadnieniami rozliczeń związanych z gospodarowaniem srebra. W dziale głównym technologa od 1 maja 1983 r. do 15 maja 1983 r. zajmował się zapoznaniem z praca poszczególnych pracowni działu, zagadnieniami normowania surowcowego, ogólną strukturą zakładu, problemami gospodarczo-rozwojowymi zakładu. W dziale kontroli jakości od 16 maja 1983 r. do 1 czerwca 1983 r. zajmował się zapoznaniem z pracą wydziału, poznaniem podstawowych problemów związanych z senstometrią materiałów światłoczułych (metodyką badań, aparaturą), zapoznaniem z zagadnieniami teoretycznymi związanymi z obróbką materiałów światłoczułych (program pracy w okresie od 15 grudnia 1982 r. do 1 czerwca 1983 r., k. 33 – 34 a/o, zeznania W. P., k. 109 – 111 a.s.).

Następnie od 3 czerwca 1983 r. powierzono mu stanowisko mistrza produkcji podstawowej. Do jego obowiązków należało bezpośrednie kierowanie brygadami produkcyjnymi, prowadzenie i kontrola procesu produkcyjnego oblewu emulsji na folii podłożowej, folii elastycznej, sprawdzanie wartości podstawowych danych temperaturowych determinujących optymalne parametry żelowania, suszenia i kondycjonowania wyprodukowanego materiału światłoczułego, podejmowanie na bieżąco decyzji o sposobie dalszego prowadzenia procesu produkcyjnego, określanie ilości srebra nanoszonej na folię podłożową, wykonywanie dokumentacji produkcyjnej o ilości i jakości wyprodukowanego materiału. Praca odbywała się w ruchu ciągłym w systemie czterozmianowym – przez 8 godzin dziennie w warunkach ciemni fotograficznej. Pracodawca wyposażał pracowników w okulary ochronne, fartuchy ochronne i rękawice (umowa o pracę z 3 czerwca 1983r., k. 76 a/o., zeznania świadka J. R., k.70 i k. 73 -75 a.s., zeznania świadka L. K., k. 79 – 83 a.s., zeznania W. P., k. 109 – 111 a.s.).

W dniu 1 lutego 1984 r. ubezpieczonemu powierzono dodatkowe obowiązki związane z użytkowaniem przez przedsiębiorstwo izotopów promieniotwórczych, które polegały na sprawdzaniu czystości źródła izotopowego w miernikach, ubezpieczony wykonywał te czynności w dodatkowym wymiarze ¼ etatu (pismo z 1 lutego 1984 r., k. 49 a/o, zeznania W. P., k. 109 – 111 a.s.).

W dniu 1 kwietnia 1987 r., ubezpieczonemu powierzono stanowisko zastępcy kierownika wydziału oblewu ds. technicznych. Do jego obowiązków należało dbanie o prawidłowy stan techniczny maszyn i urządzeń produkcyjnych, ścisła współpraca ze służbami utrzymania ruchu, nadzór i koordynacja prac wydziałowego transportu, zlecanie wykonania produkcji dla poszczególnych brygad. Praca odbywała się w ruchu ciągłym w systemie czterozmianowym – przez 8 godzin dziennie w pomieszczeniach produkcyjnych w warunkach ciemni fotograficznej, w magazynach i suszarniach. Pracodawca wyposażał pracowników w okulary ochronne, fartuchy ochronne i rękawice (pismo z 31 marca 1987 r., k. 74 a/o, zeznania świadka J. R., k.70 i k. 73 -75 a.s., zeznania świadka L. K., k. 79 – 83 a.s., zeznania W. P., k. 109 – 111 a.s.).

W okresie od 6 października 1988 r. do 31 maja 2001 r. W. P. był zatrudniony w (...) S.A. w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach zastępcy kierownika wydziału Oblewu ds. produkcji, kierownika zespołu ds. systemów komputerowych, pełnomocnika ds. systemów jakości. Pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach od 1 sierpnia 1990 r. do 30 kwietnia 1997 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku zastępcy kierownika wydziału oblewu ds. produkcji wymienionym w wykazie A, dziale XIV poz. 24 wykazu stanowiącego załącznik nr 3 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 19 z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (świadectwo pracy z 31 maja 2001 r., k. 1 a/o, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 29 maja 2001 r., k. 6 a/o).

Z dniem 1 sierpnia 1990 r. ubezpieczonemu powierzono stanowisko zastępcy kierownika wydziału oblewu ds. produkcyjnych. Do jego obowiązków należało nadzorowanie prawidłowej realizacji planu produkcyjnego, zaopatrzenie w materiały i surowce niezbędne do produkcji, sprawdzanie składu osobowego brygad, koordynowanie działań wydziału, sprawdzanie jakości produktów. Odwołujący posiadał osobne wydzielone pomieszczenie z oświetleniem poza pomieszczeniami produkcyjnymi, gdzie można było używać tylko specjalnych latarek. Ubezpieczony częściowo przebywał także w pomieszczeniach produkcyjnych, które były ciemnią fotograficzną. Jako kierownik pracował tylko na pierwszej zmianie (pismo z 22 sierpnia 1990 r., k. 154 a/o, zeznania świadka J. R., k.70 a.s., zeznania W. P., k. 109 – 111 a.s.).

Z dniem 1 stycznia 1994 r. ubezpieczonemu powierzono stanowisko zakładowego inspektora ochrony radiologicznej, za pełnienie nadzoru nad urządzeniami promieniotwórczymi, będącymi w zakresie kontroli i działania (...), otrzymywał dodatek od 1 listopada 1995 r. W tym czasie odwołujący zajmował się nadzorowaniem prac ze źródłami promieniowania, konserwacją aparatury izotopowej, kontrolą szczelności zamkniętych źródeł promieniowania, przewozem źródeł promieniowania, magazynowaniem źródeł promieniotwórczych i odpadów promieniotwórczych oraz usuwaniem tych odpadów, a także opiniowaniem zakładowych przepisów związanych ze stosowaniem substancji promieniotwórczych, zamówieniami na substancje promieniotwórcze, sprawdzaniem kwalifikacji z zakresu ochrony przed promieniowaniem osób pracujących ze źródłami promieniowania, sprawdzaniem działania aparatury dozymetrycznej i aktualności kart kalibracyjnych, kontrolą prawidłowego oznakowania miejsce pracy ze źródłami promieniowania, prowadzeniem ewidencji otrzymywanych przez pracowników dawek promieniowania, źródeł promieniowania, odpadów promieniotwórczych, konserwacji i naprawy aparatury izotopowej i dozymetrycznej, osób przeszkolonych w zakresie ochrony przed promieniowaniem, wyników kontroli dozymetrycznych, sprawdzaniem warunków pracy ze źródłami promieniowania, wstrzymywaniem prac ze źródłami promieniowania w przypadku naruszenia podstawowych przepisów z zakresu ochrony przed promieniowaniem, wnioskowaniem o zakup aparatury dozymetrycznej i sprzętu ochronnego, zabezpieczaniem miejsca wypadku radiacyjnego, przeprowadzaniem kontrolnych pomiarów dozymetrycznych w miejscach pracy ze źródłami promieniowania, ustalaniem dla poszczególnych stanowisk pracy ze źródłami promieniowania szczegółowego wykazu środków ochrony osobistej, aparatury dozymetrycznej i wyposażenia służącego do ochrony środowiska pracy (pismo z 24 stycznia 1994 r., k. 141 a/o, pismo z 13 listopada 1995 r., k. 137 a/o, pismo z 6 marca 1996 r., k. 134 a/o, zakres dodatkowych obowiązków, k. 53 - 56 a/o).

Od dnia 1 maja 1997 r. ubezpieczony został oddelegowany do pracy w zespole mającym za zadanie wdrożenie sieci komputerowej (pismo z 5 maja 1997 r., k. 114 a.s.).

Praca w (...) S.A. w W. odbywała się w ruchu ciągłym w systemie czterozmianowym, przez 8 godzin dziennie. Zakład pracy zajmował się produkcją materiałów światłoczułych w postaci amatorskich błon fotograficznych, materiałów rentgenowskich dla służby zdrowia, błon technicznych – w warunkach ciemni fotograficznej. Zakład wykorzystywał środki chemiczne takie jak: fenol, formalina, kwas octowy, , wodorotlenek sodu, spirytus etylowy, a także substancje promieniotwórcze takie jak izotop Am-241. Praca w wydziale oblewu odbywała się w warunkach ciemni fotograficznej, na stacjach emulsji fotograficznej i warstwy ochronnej stosowano różnego rodzaju chemikalia służące do garbowania żelatyny i zabezpieczenia przed zakażeniem bakteryjnym. Na maszynie oblewniczej znajdowało się izotopowe urządzenie do pomiaru zawartości srebra na oblanej folii, urządzenie emitowało promieniowanie jonizujące (zeznania świadka J. R., k.70 i k. 73 -75 a.s., zeznania świadka L. K., k. 79 – 83 a.s.).

W dniu 9 lipca 2019 r. W. P. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą (wniosek z 9 lipca 2019 r. k. 1 – 4 tom III a.r.).

Decyzją z dnia 12 lipca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. znak (...) przyznał W. P. zaliczkę na poczet emerytury od 1 lipca 2019 r. w kwocie 6.285,59 zł. Wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia. Organ rentowy poinformował, że rekompensata nie przysługuje ubezpieczonemu, ponieważ nie udowodnił 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze na dzień 31 grudnia 2008 r. Organ rentowy uznał za udokumentowany staż pracy w szczególnych warunkach 12 lat, 1 miesiąc i 8 dni (decyzja ZUS z 12 lipca 2019 r., k. 11 tom III a.r.).

Kolejną decyzją z dnia 16 lipca 2019 r., znak: (...) organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 1 lipca 2019 r. w kwocie 6.297,96 zł, uwzględniając zaewidencjonowaną składkę za miesiąc 06/2019 r. Wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia (decyzja ZUS z 16 lipca 2019 r., k. 14 tom III a.r.).

Ubezpieczony odwołał się od decyzji organu rentowego z dnia 16 lipca 2019 r. inicjując niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie, k. 3-12 a.s.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, obejmującego przede wszystkim dowody z dokumentów wchodzących w skład akt osobowych odwołującej, a także akt rentowych. Wiarygodność dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony postępowania, w związku z czym Sąd dał im wiarę w całości. Sąd oparł się również częściowo na zeznaniach świadków: J. R. i L. K. oraz odwołującego W. P..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. R. i L. K. w zakresie jakim opisywali oni kolejno zajmowane przez odwołującego stanowiska oraz jego zakres obowiązków, ponieważ ww. świadkowie byli zatrudnieni w tym samym zakładzie pracy w tym samym czasie co odwołujący, a więc mieli oni realną wiedzę w zakresie ww. okoliczności. Zbieżność ich zeznań nie budziła wątpliwości Sądu, skoro każdy ze świadków współpracował z odwołującym i miał wiedzę czym się zajmował w spornym okresie, to ich tożsame twierdzenia w tym zakresie nie budzą wątpliwości. Zeznania odwołującego się W. P. Sąd uznał za wiarygodne w zakresie jakim ubezpieczony opisał swoje obowiązki ponieważ w większości jego twierdzenia były spójne i uzupełniały się wzajemnie z zeznaniami ww. świadków i z tym co wynikało z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych odwołującego.

Ponadto w toku postępowania Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy A. P. na okoliczność ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego w spornych okresach była wykonywana w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze. Sporządzoną przez biegłego opinię główną Sąd ocenił jako fachową i rzetelną. Biegły szczegółowo odniósł się do dokumentacji widniejącej w aktach osobowych odwołującego i przedstawił kompleksową oceną poszczególnych okresów jego zatrudnienia pod kątem wskazanej wyżej tezy dowodowej. Biegły uznał bowiem, że część okresu zatrudnienia odwołującego od 3 czerwca 1983 r. do 31 marca 1987 r. należy uznać za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. zał. A dział XIV poz. 24 i w tym zakresie Sąd oparł swoje ustalenia na ww. opinii. Zaliczenie tylko tego okresu zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych, mimo nie zaliczenia pozostałych spornych okresów zatrudnienia, powodowało ubezpieczony osiągnął wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Biorąc pod uwagę powyższe, mimo iż odwołujący zgłaszał zastrzeżenia do opinii głównej biegłego, Sąd oparł się na niej w całości, z przyczyn, o których będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. Sąd dopuścił także dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy A. P., celem odniesienia się do stawianych zarzutów do opinii głównej, a następnie do opinii uzupełniającej. Sąd miał przy tym na względzie, że zarzuty strony odwołującej w istocie stanowiły jedynie polemikę z ustaleniami biegłego i były to w dużej mierze utarczki słowne, między pełnomocnikiem odwołującego się, a biegłym sądowym. Z tych przyczyn Sąd nie oparł się opiniach uzupełniających biegłego, gdyż poza polemiką z zarzutami strony odwołującej, nie wnosiły one nic nowego do sprawy i nie zawierały nowych okoliczności, które należałoby brać pod uwagę. W konsekwencji ustalenia biegłego Sąd uwzględnił jedynie w zakresie opinii głównej, która została wystarczająco uzasadniona i stanowiła podstawę ustaleń faktycznych Sądu. Postanowieniem Sądu z dnia 7 kwietnia 2022 r. Sąd wniosek pełnomocnika odwołującego o wezwanie biegłego na termin rozprawy i przeprowadzenia ustnej opinii uzupełniającej w sprawie na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt 3 i 5 k.p. pominął, jako dowód nieprzydatny wobec wyjaśnienia spornych okoliczności, oraz zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie W. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 16 lipca 2019 r., znak: (...), podlegało uwzględnieniu.

Regulacja dotycząca rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegał się ubezpieczony, została wprowadzona do ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018r., poz. 1924). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III „Rekompensata”. Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro jednak, zgodnie z art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998r. Słuszność wskazanej interpretacji potwierdził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 17 grudnia 2015r. (III AUa 717/15, Lex nr 1964970).

Jeśli chodzi o wskazane wyżej przesłanki pozytywne nabycia prawa do rekompensaty, to analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948r., które przed 1 stycznia 2009r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W rozpatrywanej sprawie, zdaniem Sądu, ubezpieczony legitymuje się wymaganym okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wskazał, że uwzględnił taki okres w wymiarze 12 lat, 1 miesiąca i 8 dni. Nie uwzględnił natomiast do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia W. P. w (...) S.A. od dnia 3 stycznia 1983r. do 31 stycznia 1988r. oraz od 1 sierpnia 1990r. do 30 kwietnia 1997r. z uwagi na niewystarczające informacje wynikające ze świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Wymaga jednak podkreślenia, że w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania prawa do rekompensaty, dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych nie ma takich ograniczeń dowodowych jak w postępowaniu przez Zakładem. Okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

Z przeprowadzonych przez Sąd dowodów jednoznacznie wynika, że W. P. – poza okresami, w których korzystał z urlopu bezpłatnego – pracował w (...) S.A. w okresie od 3 czerwca 1983r. do 31 marca 1987r. na stanowisku mistrza produkcji podstawowej. Przy tym praca ta była wykonywana przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a czynności, które wówczas wykonywał Sąd opisał ustalając stan faktyczny. Zostały one w taki sam sposób zaprezentowane przez świadków, a potem potwierdzone przez ubezpieczonego podczas przesłuchania. Oceniające je biegły sądowy z zakresu bhp A. P. wskazał w opinii, że w okresie od 3 czerwca 1983 r. do 31 marca 1987 r. W. P. wykonywał pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. zał. A dział XIV poz. 24 – kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie. Z tym stanowiskiem biegłego Sąd się zgodził, podobnie jak ubezpieczony i organ rentowy, który nie wniósł zastrzeżeń do treści opinii obejmującej sporny okres od 3 czerwca 1983 r. do 31 marca 1987 r. (pismo procesowe ubezpieczonego, k. 153-158 a.s., pismo procesowe organu rentowego z załącznikiem, k. 160-161v. a.s.). Biegły dokonał dokładnej analizy czynności świadczonych przez ubezpieczonego oraz uwzględnił uciążliwości występujące w miejscu jego pracy. Dodatkowo dokładnie przeanalizował przepisy mające wpływ na udzielenie odpowiedzi na pytanie postawione przez Sąd i z tego względu wniosek końcowy opinii został zaaprobowany. Zgodnie z nim można i należy przyjąć, że ubezpieczony pracując jako mistrz produkcji podstawowej wykonywał prace wskazane w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) wymienione w dziale XIV „ Prace różne” poz. 24 – kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie. Dodatkowo praca ubezpieczonego, o której mowa, w wykazie stanowiącym załącznik nr 3 do zarządzenia nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1983 r. w sprawie pracy wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego, uwzględniona została w wykazie A, dziale XIV „Prace różne”, poz. 24 - Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Zdaniem Sądu nie cały okres zatrudnienia ubezpieczonego w (...) S.A. podlegał zaliczeniu jako okres pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony w okresie od 3 stycznia 1983r. do 1 czerwca 1983 r. zajmował stanowisko specjalisty, wówczas był przyuczany do objęcia stanowiska mistrza produkcji, zapoznawał się pracą poszczególnych pracowni działu, zagadnieniami produkcyjnymi, technologicznymi oraz innymi. Charakterystyka czynności, które wykonywał ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia przemiennie nie pozwalała na uznanie, że stale wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w pełnym wymiarze czasu pracy.

Podobnie został oceniony przez Sąd sporne okres zatrudnienia ubezpieczonego w (...) S.A. w okresie od 1 kwietnia 1987 r., na stanowisku zastępcy kierownika wydziału oblewu ds. technicznych. Do jego obowiązków należało dbanie o prawidłowy stan techniczny maszyn i urządzeń produkcyjnych, ścisła współpraca ze służbami utrzymania ruchu, nadzór i koordynacja prac wydziałowego transportu, zlecanie wykonania produkcji dla poszczególnych brygad. Praca odbywała się w ruchu ciągłym w systemie czterozmianowym – przez 8 godzin dziennie w pomieszczeniach produkcyjnych w warunkach ciemni fotograficznej, w magazynach i suszarniach. Charakterystyka czynności, które w tym okresie wykonywał ubezpieczony, również była wykonywana przemiennie, a ponadto w różnych pomieszczeniach, także w magazynach i suszarniach, gdzie nie wiadomo jakie panowały warunki i czy były to prace o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, o której mowa w art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej. Okoliczności te nie pozwalały więc na uznanie, że ubezpieczony w ww. okresie na stanowisku kierownika wydziału oblewu ds. technicznych stale wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w pełnym wymiarze czasu pracy.

Również w odniesieniu do spornego okresu pracy ubezpieczonego od 1 sierpnia 1990 r. do 30 kwietnia 1997 r., nie sposób uznać, że wykonywał on stale pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym okresie W. P. zajmował stanowisko zastępcy kierownika wydziału oblewu ds. produkcyjnych. Do jego obowiązków należało nadzorowanie prawidłowej realizacji planu produkcyjnego, ale także zaopatrzenie w materiały i surowce niezbędne do produkcji, sprawdzanie składu osobowego brygad, koordynowanie działań wydziału, sprawdzanie jakości produktów. Z kolei z dniem 1 stycznia 1994 r. ubezpieczonemu powierzono stanowisko zakładowego inspektora ochrony radiologicznej. W tym czasie odwołujący zajmował się nadzorowaniem prac ze źródłami promieniowania, konserwacją aparatury izotopowej, kontrolą szczelności zamkniętych źródeł promieniowania, przewozem źródeł promieniowania, magazynowaniem źródeł promieniotwórczych i odpadów promieniotwórczych oraz usuwaniem tych odpadów, ale także opiniowaniem zakładowych przepisów związanych ze stosowaniem substancji promieniotwórczych, zamówieniami na substancje promieniotwórcze, sprawdzaniem kwalifikacji z zakresu ochrony przed promieniowaniem osób pracujących ze źródłami promieniowania, sprawdzaniem działania aparatury dozymetrycznej i aktualności kart kalibracyjnych, kontrolą prawidłowego oznakowania miejsce pracy ze źródłami promieniowania, prowadzeniem ewidencji otrzymywanych przez pracowników dawek promieniowania, źródeł promieniowania, odpadów promieniotwórczych, konserwacji i naprawy aparatury izotopowej i dozymetrycznej, osób przeszkolonych w zakresie ochrony przed promieniowaniem, wyników kontroli dozymetrycznych, sprawdzaniem warunków pracy ze źródłami promieniowania, wstrzymywaniem prac ze źródłami promieniowania w przypadku naruszenia podstawowych przepisów z zakresu ochrony przed promieniowaniem, wnioskowaniem o zakup aparatury dozymetrycznej i sprzętu ochronnego, zabezpieczaniem miejsca wypadku radiacyjnego, przeprowadzaniem kontrolnych pomiarów dozymetrycznych w miejscach pracy ze źródłami promieniowania, ustalaniem dla poszczególnych stanowisk pracy ze źródłami promieniowania szczegółowego wykazu środków ochrony osobistej, aparatury dozymetrycznej i wyposażenia służącego do ochrony środowiska pracy. Nie ulega wątpliwości, że ww. czynności, które wykonywał ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia przemiennie także nie pozwalała na uznanie, że stale wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie wiadomo zatem, czy ubezpieczony w spornym okresie na stanowisku zastępcy kierownika wydziału oblewu ds. produkcyjnych zajmował się nadzorowaniem prawidłowej realizacji planu produkcyjnego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, bowiem posiadał także szereg innych obowiązków, które również zajmowały mu bliżej nieokreślony czas.

Odnosząc się do ostatniego spornego okresu zatrudnienia W. P. od 1 stycznia 1994 r., w którym zajmował stanowisko zakładowego inspektora ochrony radiologicznej, Sąd podzielił stanowisko biegłego sadowego z zakresu bhp. Zdaniem biegłego, aby ten okres zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w rozumieniu przepisu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. zał. A dział XIV poz. 4 – prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 Mhz w strefie zagrożenia, koniecznym było narażenie na czynnik szkodliwy dla zdrowia. Z akt sprawy nie wynika natomiast, aby W. P. był narażony stale i w pełnym wymiarze czasu na promieniowanie jonizujące, co wynika także z jego zeznań. Na rozprawie w dniu 19 marca 2021 r. W. P. przyznał, że przy normalnej pracy źródło promieniowania było tak ustawione, że nikt nie był narażony na promieniowanie (k. 110 a.s.). Z kolei praca w ciemni fotograficznej zgodnie z opinią biegłego nie stanowi warunków szkodliwych, bowiem przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy nie definiują takiej pracy jako szkodliwej dla zdrowia w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej. Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia dokonane przez biegłego specjalistę z zakresu bhp, Sąd oparł się na nich w całości, bowiem wynikało z nich jasno, że czynności wykonywane przez odwołującego w spornym okresie nie kwalifikują się do zaliczenia ich jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w pełnym wymiarze czasu pracy, nie wskazywały na to również żadne dowody znajdujące się w aktach sprawy.

W ocenie Sądu niezależnie od powyższego, pozostały okres od 3 czerwca 1983 r. do 31 marca 1987 r. oraz ten okres, który ZUS w decyzji uwzględnił jako okres pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 12 lat, 1 miesiąca i 8 dni, są wystarczające, by przyjąć, że W. P. spełnił przesłankę, od której ustawa o emeryturach pomostowych uzależnia przyznanie prawa do rekompensaty, a więc posiada 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych. Poza tą przesłanką, w przypadku ubezpieczonego spełnione są także inne warunki, o których była mowa, tj. W. P. nie nabył prawa do emerytury pomostowej, a emerytura, którą uzyskał w 2019r. nie była emeryturą wcześniejszą, lecz przyznaną mu w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. To z kolei oznacza, że nie wystąpiła przesłanka negatywna, o której wcześniej była mowa, zatem zachodzą podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie W. P., dokonując zmiany zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., o czym orzekł w punkcie I wyroku.

Jednocześnie bez znaczenia dla oceny zaskarżonej decyzji organu rentowego z dnia 16 lipca 2019r. pozostają zarzuty odwołującego, obejmujące naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 77, art. 107 § 1 k.p.a. i art. 10 § 1 k.p.a. Rolą Sądu orzekającego w sprawie nie jest bowiem badanie prawidłowości trybu postępowania przed organem rentowym. Sąd bada prawidłowość zaskarżonej decyzji i jej zgodność z prawem. W wyrokach z dnia 9 lutego 2010 r. (I UK 151/09) oraz z dnia 14 stycznia 2010 r. (I UK 252/09) Sąd Najwyższy wskazał, że postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. Podzielając wyrażone powyżej stanowisko, Sąd Okręgowy odstąpił od badania zgłoszonych przez odwołującego zarzutów naruszenia przepisów procedury administracyjnej.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. rozstrzygającego o zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania. Natomiast ich wysokość została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r. poz. 265).