Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Łaciak

Protokolant: sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2014 r. w Warszawie

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek odwołania H. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 8 listopada 2013 r. znak: (...) oraz

z dnia 3 października 2013 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 2678/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku H. S. z dnia 26.09.2013 r. odmówił jej przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego. Następnie decyzją z dnia 8 listopada 2013 r. ponownie odmówił H. S. prawa do w/w świadczenia.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołując się na przepisy wyżej powołanej ustawy wskazał, że prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która posiada status osoby bezrobotnej, pobierała przez co najmniej 6 miesięcy zasiłek dla bezrobotnych przed zgłoszeniem wniosku o świadczenie przedemerytalne, w trakcie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny propozycji przyjęcia zatrudnienia, złożyła wniosek o świadczenie przedemerytalne w terminie nie przekraczającym 30 dni od wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu potwierdzającego 6 miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych, do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 35 lat (kobieta) oraz rozwiązała stosunek pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, u którego była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe unormowanie, organ rentowy stwierdził, że wnioskodawczyni udokumentowała łączny staż pracy wynoszący jedynie 34 lata, 10 miesięcy i 21 dni zamiast wymaganych ustawą 35 lat (decyzja – k.47-48 a.r.).

H. S. złożyła odwołanie od powyższej decyzji, nie zgadzając się z jej treścią. Wskazała, że organ rentowy błędnie nie uwzględnił jej do stażu pracy urlopu wychowawczego na dwoje dzieci w wymrze 6 lat, co wówczas daje łączny staż pracy 35 lat i 7 miesięcy (odwołanie – k.2-3 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie powołując się na to, że decyzja z dnia 3.10.2013 r. została zmieniona decyzją z dnia 8.11.2013 r., w której to decyzji zaliczył do stażu pracy okresy niewykonywania pracy z powodu opieki nad dziećmi od 7.08.1974 r. do 15.11.1976 r., od 25.03.1980 r. do 31.10.1981 r., od 1.01.1982 r. do 28.02.1982 r., od 1.07.1982 r. do 3.10.1982 r.. Nadto wskazał, że aktualny staż pracy odwołującej wynosi 34 lata, 10 miesięcy i 21 dni, w tym 30 lat, 4 miesiące i 29 dni okresów składkowych oraz 4 lata, 5 miesięcy i 22 dni okresów nieskładkowych.

Jednocześnie ZUS podniósł, że ewentualne uwzględnienie stażu pracy całego okresu pracy nakładczej od 12.11.1980 r. do 30.04.1981 r. w SP, nie spowoduje wzrostu stażu pracy, ponieważ okres od 25.03.1980 r. do 31.10.1981 r., w który zawiera się okres pracy nakładczej został zaliczony jako okres sprawowania opieki nad dziećmi (odpowiedz na odwołanie – k.8-9 a.s.).

W toku postępowania odwołująca wnosiła dodatkowo o wliczenie do jej stażu pracy wykonywanej w okresie od 12.11.1980 r. do 30.04.1981 r. w Spółdzielni Pracy im. (...) (k.20 a.s.).

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

H. S. urodziła się w dniu (...). W dniu 26 września 2013 r. złożyła w ZUS-ie Inspektoracie W. – P. wniosek o świadczenie przedemerytalne. Wraz z wnioskiem złożyła kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, zaświadczenie z Urzędu Pracy m. st. W. o okresie zarejestrowania jako osoba bezrobotna i okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych (tom II k.1 -10 a.r.).

Ubezpieczona w okresie od 12.11.1980 r. do 30.04.1981 r. była zatrudniona na podstawie umowy o pracę nakładczą w Spółdzielni Pracy im. (...) i w tym okresie sprawowała opiekę nad dziećmi, a od 16.06.1981 r. do 30.06.1982 r. w Społecznym Przedsiębiorstwie Usług (...) (tom I k.11-14 a.r.).

W okresie od 10.03.2008 roku do 8.10.2011 roku była zatrudniona w Piekarni (...) s.c. w W. na stanowisku ekspedientki na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy (likwidacja sklepu) (tom I k.43 a.r.).

Od dnia 4.11.2011 r. do 12.11.2012 r. była zrejestrowana w Urzędzie Pracy m.st. W. jako osobo bezrobotna i pobierała od 12.11.2011 r. do 11.11.2012 r. zasiłek dla bezrobotnych (tom II k.37-39 a.r.).

ZUS w decyzji z dnia 3.10.2013 r. określił, iż łączny staż ubezpieczeniowy wnioskodawczyni wynosi 30 lat, 7 miesięcy i 1 dzień, w tym mieści się 30 lat, 4 miesiące i 29 dni okresów składkowych oraz 7 miesięcy i 1 dzień okresów nieskładkowych.

W dniu 3.10.2013 r. H. S. złożyła odpisy aktów urodzenia dzieci, z których wynika, że ma trójkę dzieci (7.08.1974 r., 24.12.1975 r., 5.05.1979) (tom II k.27-33 a.r.).

W związku z dołączonymi odpisami aktów urodzenia, ZUS ponownie przeliczył staż pracy odwołującej i decyzją z dnia 8.11.2013 r. ustalił, że wynosi on łącznie 34 lata, 10 miesięcy i 21 dni (tom II k.47 a.r.). ZUS wskazał, iż do stażu pracy wliczył okres od 25.03.1980 r. do 31.10.1981 r., w którym to okresie zawiera się okres pracy nakładczej od 12.11.1980 r. do 30.04.1981 r. (k.9 a.s.).

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołanie H. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 8.11.2013r., znak: (...) i z dnia 3.10.2013 r. znak: (...) jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie spór między stronami postępowania dotyczy kwestii spełnienia przez odwołującą się przesłanek uprawniających do nabycia prawa do zasiłku przedemerytalnego na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz.170) – zwana dalej „ustawą o świadczeniach przedemerytalnych”. Ustawa określa m.in. zasady ustalania prawa do świadczeń przedemerytalnych przyznawanych przez ZUS, tryb postępowania o przyznanie tych świadczeń i ich wypłatę.

Art. 2 ust. 1 w/wym. ustawy w sześciu punktach zawiera enumeratywne wyliczenie kategorii osób, którym przysługuje prawo do świadczenia przedemerytalnego. Prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1.  do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat — kobieta oraz 61 lat — mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2.  do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat — kobieta oraz 60 lat — mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3.  do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat — kobieta i 61 lat — mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4.  zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat — kobieta oraz 60 lat — mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5.  do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6.  do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie, która spełnia szczególne warunki wymagane do przyznania tego świadczenia, jeżeli:

1.  przez okres co najmniej 6 miesięcy pobierała zasiłek dla bezrobotnych i nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna,

2.  w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych,

3.  złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6–miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych,

Z powołanego powyżej art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych wynikają warunki jakie musi spełnić osoba ubiegająca się o przyznanie jej prawa do świadczenia przedemerytalnego. Zgodnie z brzmieniem w/wym. przepisu prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 35 lat pracy lub posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 30 lat pracy oraz 55 lat życia. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, H. S. na dzień rozwiązania stosunku pracy nie ukończyła 55 roku życia oraz nie posiadała okresu uprawniającego do emerytury. Na podstawie przedłożonych dokumentów łączny staż pracy ubezpieczonej wyniósł bowiem 34 lata, 10 miesięcy i 21 dni.

Podkreślić należy, że świadczenie przedemerytalne jest świadczeniem o charakterze wyjątkowym, przysługującym ubezpieczonym o długim stażu ubezpieczeniowym, którzy z przyczyn od siebie niezależnych utracili źródło dochodu, a ze względu na wiek nie mogą jeszcze uzyskać prawa do emerytury. Zatem warunki do przyznania świadczenia winny być interpretowane ściśle, a dla uzyskania prawa do świadczenia konieczne jest łączne spełnienie wszystkich warunków wymienionych w ustawie (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 30 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt III AUa 1313/13).

Nadto, zgodnie z art. 6 ust 2 pkt. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do okresów składkowych zaliczany jest okres wykonywanej na obszarze Państwa Polskiego pracy nakładczej: objętej obowiązkiem ubezpieczenia społecznego, za które opłacono składkę na to ubezpieczenie lub w których występowało zwolnienie od opłacania składki; przed dniem objęcia obowiązkiem ubezpieczenia z tego tytułu, jeżeli w tych okresach osoba wykonująca taką pracę uzyskiwała wynagrodzenie w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia, określonego na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Jednakże ubezpieczona nie wykazała jakiej wysokości uzyskiwała wynagrodzenie z tytułu pracy nakładczej w okresie od 12.11.1980 r. do 30.04.1981 r.. Nadto Sąd podkreśla, że wszystkie obowiązki dowodowe w zakresie wykazania, że odwołująca uzyskała w w/w okresie wynagrodzenie w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia, obciążają wnioskodawcę a nie organ rentowy. To więc nie organ rentowy ma obowiązek wykazania, że odwołująca uzyskiwała takie wynagrodzenie, lecz wnioskodawca. W związku z powyższym, Sąd nie zaliczył pracy w okresie od 25.03.1980 r. do 31.10.1981 r. do okresów składkowych odwołującej z uwagi na brak wykazania przez nią otrzymywanego wynagrodzenia w w/w okresie. Tym samym Sąd nie jest w stanie stwierdzić, czy uzyskiwane przez odwołującą wynagrodzenie w w/w okresie było w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia. W tym miejscu należy wskazać, iż doniosłość prawną ma jedynie taka umowa o pracę nakładczą, w której strony nie tylko uzgodniły, ale i realizowały, rozmiar wykonywanej pracy w ilości gwarantującej wynagrodzenie w wysokości co najmniej połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 kwietnia 2013 r. III AUa 1118/12). Natomiast w tej sytuacji, z powodu braku wykazania przez odwołującą wykonywania pracy nakładczej w okresie 12.11.1980 r. do 30.04.1981 r. oraz wysokości otrzymywanego przez nią wynagrodzenia skutkowało tym, iż Sąd nie uwzględnił tego okresu do okresów składkowych ubezpieczonej.

W toku postępowania H. S. wnosiła również o zaliczenie do stażu pracy urlopu wychowawczego na dwoje dzieci w wymiarze 6 lat. Jednakże z akt sprawy wynika, że ZUS do stażu pracy ubezpieczonej wliczył okresy sprawowania opieki nad dziećmi od 7.08.1974 r. do 15.11.1976 r., od 25.03.1980 r. do 31.10.1981 r., od 1.01.1982 r. do 28.02.1982 r. oraz od 1.07.1982 r. do 3.10.1982 r.. Nadto podkreślić należy, iż ZUS wliczył do stażu pracy ubezpieczonej okres, w którym zawierał się okres wykonywania pracy nakładczej przez odwołującą tj. od 25.03.1980 r. do 31.10.1981 r.. i określił, że łączny staż pracy odwołującej wynosi 34 lata, 10 miesięcy i 21 dni. Tym samym, ubezpieczona nie udowodniła stażu pracy w wysokości 35 lat. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało ,aby wnioskodawczyni udowodniła co najmniej 35 lat lat okresów składkowych i nieskładkowych zgodnie z treścią art.2 ust 1 pkt 5 o świadczeniach przedemerytalnych, do czego była zobowiązana na podstawie art. 232 k.p.c.

Wobec niespełnienia łącznie wszystkich przesłanek do nabycia świadczenia przedemerytalnego wniesione przez skarżącą odwołanie podlegało zatem oddaleniu.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie H. S. uznając je za niezasadne.

(...)