Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 r. w Warszawie

sprawy A. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość renty szkoleniowej

na skutek odwołania A. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 9 października 2015 roku, znak: (...)

1.  oddala odwołanie.

2.  przekazuje organowi rentowemu do rozpoznania wniosek ubezpieczonej o przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2015 roku.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2015 r. (data prezentaty w ZUS) A. T. , reprezentowana przez pełnomocnika, złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 9 października 2015 r. znak: (...) w przedmiocie przyznania prawa do renty szkoleniowej z tytułu częściowej nieudolności do pracy. Odwołująca zarzuciła skarżonej decyzji naruszenie
art. 57 i 58 w zw. z art. 59 ust. 1 pkt 1 oraz art. 64 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wniosła o zmianę skarżonej decyzji poprzez przyznanie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy za okres od 1 lipca 2015 r., ewentualnie o orzeczenie względem odwołującej renty szkoleniowej w prawidłowym wymiarze. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik odwołującej wskazał, że skarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów ustawy emerytalnej. W ocenie odwołującej, jest ona całkowicie niezdolna do pracy, o czym świadczy przedłożona w ZUS dokumentacja medyczna, w tym opinia biegłego lekarza pulmonologa. Uzasadnienie orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, na którym organ rentowy oparł swoją decyzję, jest zdaniem odwołującej lakoniczne i nie odnosi się do rozbieżności wynikających z ww. dokumentacji lekarskiej. Ponadto organ rentowy przyznając odwołującej rentę szkoleniową ustalił jej wymiar niezgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy emerytalnej, gdyż przyjął 65% wskaźnik podstawy wymiaru, zamiast wskazanego w tym przepisie 75%. Pełnomocnik odwołującej przedstawił również wyliczenie, które w jego ocenie jest prawidłowe i powinno być zastosowane przez organ rentowy (odwołanie k. 2-7 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 23 grudnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania A. T. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając stanowisko organu rentowego działający w jego imieniu pełnomocnik wyjaśnił, że w toku postępowania ubezpieczona została skierowana na badania do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 5 października 2015 r. orzekła o konieczności przekwalifikowania zawodowego odwołującej ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie, wobec czego na podstawie skarżonej decyzji przyznano jej prawo do renty szkoleniowej. Pełnomocnik ZUS wyjaśnił również, że czym innym jest wysokość renty szkoleniowej,
która wynosi 75% podstawy wymiaru renty, a czym innym jest wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty wynoszący 65%, a ponadto zgodnie z art. 17 ustawy
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
przy ustalaniu prawa do renty szkoleniowej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy emerytalnej (odpowiedź na odwołanie k. 12 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 18 grudnia 2017 r. pełnomocnik A. T. zmodyfikował jej stanowisko w sprawie i wskazał, że w miejsce wniosku o zmianę skarżonej decyzji poprzez przyznanie odwołującej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy za okres od 1 lipca 2015 r. wnosi o orzeczenie względem odwołującej renty szkoleniowej w prawidłowym wymiarze, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułem częściowej niezdolności do pracy za okres o dnia 1 lipca 2015 r. (pismo procesowe odwołującej z 18.12.2017 r. k. 227-230 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca A. T. od 1984 roku pracowała jako fryzjer. W wyniku wykonywanej pracy, na skutek narażenia na działanie czynników drażniący i alergizujących drogi oddechowe, Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny stwierdził u odwołującej chorobę zawodową – chorobę oskrzelową pochodzenia zawodowego, wymienioną w pozycji 6 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. Ponadto odwołująca miała przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na okres od 10 sierpnia 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r. (decyzja PPIS z 10.08.2012 r. nr (...), decyzja ZUS z 30.09.2013 r. – akta rentowe).

W dniu 13 lipca 2015 r. A. T. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o rentę – akta rentowe).

W toku postępowania zainicjowanego ww. wnioskiem odwołująca została skierowana na badania do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 24 sierpnia 2015 r. stwierdził, iż celowe jest przekwalifikowanie zawodowe odwołującej ze względu
na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Jako datę powstania niezdolności
do pracy w dotychczasowym zawodzie lekarz orzecznik wskazał 10 sierpnia 2012 r., zaznaczając, że niezdolność do pracy pozostaje w związku z chorobą zawodową.
Po wniesieniu sprzeciwu od ww. orzeczenia odwołująca została skierowana do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 5 października 2015 r. przyjęła tożsame stanowisko, jak lekarz orzecznik ZUS (informacja o wniesieniu sprzeciwu, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS – akta rentowe).

W oparciu o powyższe orzeczenia Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu 9 października 2015 r. decyzję znak: (...), na podstawie której przyznał A. T. prawo do renty szkoleniowej z tytułu niezdolności do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowanej chorobą zawodową od 1 lipca 2015 r.
do 31 grudnia 2015 r. w wysokości 2.150,41 zł. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wyjaśnił, że do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 2001 r. do 2010 r. oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 65% (decyzja ZUS 09.10.2015 r. – akta rentowe).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy
z zakresu alergologii, pulmonologii, reumatologii (k. 25 a.s.) oraz medycyny pracy
(k. 100 a.s.) celem ustalenia stanu zdrowia odwołującej w kontekście jej zdolności do pracy. W oparciu o opinie biegłych sądowych oraz dokumentację medyczną odwołującej Sąd ustalił, że A. T. ma orzeczoną chorobę zawodową w postaci zespołu Corrao – wariantu kaszlowego astmy. Od 2010 roku odwołująca leczy się w związku z dusznościami, rozpoznano u niej astmę oskrzelową i alergiczny nieżyt nosa. Z powodu duszności odwołująca była hospitalizowana w 2010 roku, zaś z przyczyn zaostrzenia astmy we wrześniu 2014 roku. Odwołująca jest uczulona głównie na alergeny roztoczowe. Jest leczona farmakologicznie, przyjmuje leki przeciwalergiczne i przeciwastmatyczne. Astma ma przebieg łagodny, bez zaburzeń wentylacji płuc. Badania spirometryczne z maja i sierpnia 2016 roku dawały wyniki prawidłowe. Okresowe zaostrzenia schorzenia przejawiają się występowaniem napadów kaszl i duszności w kontakcie zez środkami chemicznymi, w pomieszczeniach z klimatyzacją, a także po wysiłku i w emocjach. U odwołującej występuje również nadciśnienie tętnicze oraz choroba zwyrodnieniowa stawów obwodowych. Ponadto Sąd ustalił, że w wyniku badań z 3 lutego 2017 r. u odwołującej rozpoznano boreliozę w postaci stawowej.

W ocenie biegłego pulmonologa i alergologa nie jest całkowicie niezdolna do pracy z powodu schorzeń pulmonologicznych. Ze względu na udokumentowaną silną nadreaktywność oskrzeli przy kontakcie ze środkami stosowanymi w miejscu pracy odwołująca wymaga unikania ekspozycji na szkodliwe czynniki zawodowe, co czyni ją częściowo niezdolną do pracy od dnia rozpoznania choroby zawodowej tj. od 10 sierpnia 2012 r. do 1 lipca 2015 r. W ocenie biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy schorzenia odwołującej, w szczególności o podłożu pulmonologicznym i alergologicznym, z uwzględnieniem jej wieku, wykształcenia i kwalifikacji, stanowią przesłanki do przekwalifikowania zawodowego. Z kolei w opinii biegłego reumatologa choroba stawów nie wywołuje długotrwałej niezdolności do pracy (opinie biegłych sądowych: łączna pulmonologa-alergologa i reumatologa k. 79 a.s., medycyny pracy: k. 129-130 a.s., 167-168 a.s. i 213-214 a.s., dokumentacja medyczna w aktach sprawy – k. 23, 74, 128 oraz 187-192 a.s. i w aktach rentowych).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w sprawie dowodów z dokumentów oraz w oparciu o opinie biegłych sądowych.

W ramach dokumentów Sąd uwzględnił przede wszystkim dokumentację medyczną załączoną do akt sprawy oraz organu rentowego, gdyż była ona przedmiotem analizy przez biegłych sądowych lekarzy. Dokumentacja nie była kwestionowana przez strony, a Sąd uznał ją za dowody autentyczne i wiarygodne. Ponadto Sąd uwzględnił dowody z dokumentów dotyczących postępowania przed organem rentowym. Sąd nie uwzględnił natomiast dowodów z dokumentacji medycznej odwołującej załączonej do pisma procesowego z dnia 18 grudnia 2017 r. (k. 231 a.s.). Dokumenty te stanowiły wyniki badań odwołującej przeprowadzonych w 2017 roku, tymczasem Sąd w niniejszej sprawie analizował stan zdrowia odwołującej na dzień wydania skarżonej decyzji.

Sąd uznał opinie biegłych sądowych za zasadne, rzetelne i sporządzone w sposób fachowy. Biegli analizowali stan zdrowia odwołującej w oparciu o wyniki przeprowadzonych na jej osobie badań oraz z uwzględnieniem obszernej dokumentacji medycznej. Mając na względzie przedmiot sporu i charakter sprawy, a także okoliczności stanu zdrowia odwołującej Sąd za wiodącą uznał opinię biegłej z zakresu medycyny pracy. Sąd miał na względzie podnoszone przez stronę odwołującą zastrzeżenia do opinii, jednakże ostatecznie ich nie podzielił. W odpowiedzi na zarzuty odwołującej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej z zakresu medycyny pracy, która dodatkowo sporządziła na rzecz niniejszej sprawy dwie dodatkowe opinie uzupełniające, w których szczegółowo odniosła się do podnoszonych przez odwołującą zarzutów dotyczących jej stanowiska.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. T. jest niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii prawa odwołującej do renty szkoleniowej z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1773 – dalej jako ustawa wypadkowa) z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej renta szkoleniowa przysługuje dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1773) przy ustalaniu prawa do renty szkoleniowej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tego świadczeń oraz jego wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z wyjątkiem art. 57 ust. 1 pkt 4 oraz art. 101a tej ustawy, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. W myśl art. 18 ust. 1 ustawy wypadkowej renta z tytułu niezdolności do pracy i renta szkoleniowa z ubezpieczenia wypadkowego nie może być niższa niż:

1)  80% podstawy jej wymiaru - dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy;

2)  60% podstawy jej wymiaru - dla osoby częściowo niezdolnej do pracy;

3)  100% podstawy jej wymiaru - dla osoby uprawnionej do renty szkoleniowej.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1-3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 – dalej jako ustawa emerytalna) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Z kolei częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast w myśl art. 13 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Na podstawie skarżonej decyzji z dnia 9 października 2015 r. organ rentowy przyznał odwołującej prawo do ww. świadczenia. Początkowo odwołująca zakwestionowała decyzję organu rentowego, wskazując, że stan jej zdrowia uzasadnia przyznanie jej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a zarzuciła organowi rentowemu nieprawidłowe ustalenie wymiaru przyznanej renty szkoleniowej. Stanowisko odwołującej w tym zakresie uległo częściowej modyfikacji na tle pisma procesowego z dnia 18 grudnia 2017 r., w którym działający w jej imieniu pełnomocnik oświadczył, że miejsce żądania orzeczenia o rencie z tytuł całkowitej niezdolności do pracy odwołującej od 1 lipca 2015 r. wnosi o przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od ww. daty.

Mając na względzie treść decyzji oraz podniesione przez odwołującą zarzuty
Sąd rozważał, czy odwołująca jest zdolna do pracy w zawodzie fryzjera oraz czy konieczne jest jej przekwalifikowanie zawodowe. W tym celu Sąd przeprowadził dowody z opinii biegłych z zakresu pulmonologii, alergologii i medycyny pracy. Późniejsza modyfikacja roszczenia odwołującej, która nastąpiła na końcowym etapie postępowania, w zasadzie przesądziła o zasadności roszczenia odwołującej w tym zakresie. Niemniej jednak z ustaleń poczynionych przez Sąd wynika, że w niniejszej sprawie nie było podstaw do stwierdzenia, że odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy. Wymienieni wyżej biegli orzekli, że stwierdzone u odwołującej schorzenia nie wywołują takiego stopnia organizmu, który uzasadniałby orzeczenie wobec niej całkowitej niezdolności do pracy. Od 2010 roku odwołująca leczy się w związku z rozpoznaną u niej astmą oskrzelową i alergicznym nieżytem nosa. Odwołująca cierpi na zespół Corrao (wariant kaszlowy astmy) i jest uczulona głównie na alergeny roztoczowe. Z powodu dolegliwości, a także towarzyszących jej objawów duszności odwołująca była hospitalizowana w 2010 i 2014 roku. Przez cały ten okres odwołująca była leczona farmakologicznie. W ocenie biegłych zdiagnozowane u odwołującej schorzenia mają przebieg łagodny, bez zaburzeń, co znajduje potwierdzenie w badaniach spirometrycznych z maja i sierpnia 2016 roku. Jednocześnie w ocenie biegłych okresowe zaostrzenia schorzenia, przejawiające się napadami kaszlu i duszności, stanowią przeciwskazanie do wykonywania przez odwołującej zawodu fryzjera. Sąd miał również na względzie, że decyzją z sierpnia 2012 roku astma oskrzelowa, na którą odwołująca cierpi, została uznana przez Państwowy Powiatowy Inspektorat Sanitarny uznana za chorobę zawodową. W tym też kontekście przyznanie odwołującej przez organ rentowy prawa do renty szkoleniowej było w ocenie Sądu całkowicie zasadne. Na tle powyższych okoliczności faktycznych oraz opinii biegłych nie ma bowiem wątpliwości, że odwołująca nie jest w stanie w dalszym ciągu wykonywać pracy w zawodzie fryzjera, gdyż jest to przeciwskazane ze względu na dolegające jej schorzenia natury pulmonologicznej oraz alergologicznej, nabyte w związku z pracą na tym stanowisku. Biegli wskazali, że zaostrzenia dolegliwości związanych z tymi schorzeniami może występować w kontakcie ze środkami chemicznymi oraz m. in. w pomieszczeniach klimatyzowanych, a więc czynnikami, które zgodnie z doświadczeniem życiowym występują przy wykonywaniu pracy fryzjera. Okoliczność ta zdaniem Sąd uzasadnia celowość przekwalifikowania zawodowego odwołującej.

W tych okolicznościach Sąd podzielił wnioski sformułowane w opiniach biegłych. Należy podkreślić, że o stanie zdrowia odwołującego wypowiedzieli się specjaliści posiadający fachową wiedzę, adekwatną do określenia aktualnego stopnia zaawansowania dolegliwości badanego, zaś Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawidłowości przedmiotowych opinii. Co prawda pełnomocnik odwołującej podnosił zarzuty w stosunku do opinii biegłych, w szczególności wobec opinii biegłej z zakresu medycyny pracy, jednakże wobec jednoznaczności stanowisk biegłych Sąd zarzutów tych nie podzielił. O ile zastrzeżenia co do opinii łącznej można by uznać za częściowo zasadne – gdyż faktycznie sporządzone przez biegłych pulmonologa/alergologa i reumatologa opinie nie cechują się zbyt wysokim stopniem szczegółowości – o tyle należy zaznaczyć, że postawiona przez biegłych diagnoza co do stanu zdrowia odwołującej, w sensie rentowym, była zgodna z rozpoznaniem dokonanym przez biegłą z zakresu medycyny pracy, która formuła wnioski o celowości przekwalifikowania odwołującej w kontekście stwierdzonych u niej schorzeń i posiadanych przez nią kwalifikacji. Również i ta opinia była kwestionowana przez stronę odwołującą, wobec czego Sąd dwukrotnie zobowiązywał biegłą do uzupełnienia przedmiotowej opinii, zaś udzielone przez nią wyjaśnienia w kontekście podnoszonych przez odwołującą zastrzeżeń Sąd uznał za wyczerpujące. Biegła powołała się na prawidłowe wyniki spirometrii przeprowadzonej dwukrotnie w 2016 roku, wskazała, że stwierdzona u odwołującej astma ma przebieg łagodny, zaś niewielkie ograniczenia ruchomości wynikające ze zdiagnozowanego u odwołującej zwyrodnienia stawów nie wywołują niezdolności do pracy. W konsekwencji Sąd nie miał podstaw do odmiennej oceny stanu zdrowia odwołującego, niż wynikało to z przedmiotowych opinii. Wskazać należy,
że w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. Opinia biegłego jest specyficznym dowodem, którego ocena przebiega według odmiennych kryteriów, właściwych tylko dla opinii biegłych. Dowód tego rodzaju podlega oczywiście ocenie sądu, ale tylko pod względem fachowości osoby, która ją sporządziła, dokładności przeprowadzonych badań, rzetelności oraz logiczności, jak też sposobu motywowania i stopnia stanowczości wyrażonych w opinii biegłego wniosków. Sąd nie może natomiast czynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 18 września 2014 r., I UK 22/14; 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14, także wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017 r. III AUa 258/17).

Co się zaś tyczy zarzutu błędnego ustalenia wysokości renty szkoleniowej, to w ocenie Sądu był on całkowicie nietrafny, gdyż organ rentowy wyliczył wysokość renty szkoleniowej w sposób prawidłowy. Należało zgodzić się z argumentacją organu rentowego, który wskazał, że wysokość renty – wynosząca 75% zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy emerytalnej – a wartość wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty to dwie odrębne kwestie. Wskaźnik podstawy wymiaru renty to składnik liczbowy stosowany przy obliczaniu wysokości renty. W przypadku zaś renty szkoleniowej z ubezpieczenia wypadkowego co do zasady stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w tym m. in. art. 15 i art. 62 ustawy emerytalnej. Organ rentowy zasadnie przyjął więc, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – ustalony z 10 lat kalendarzowych od 2001 do 2010 r. – należało pomnożyć poprzez wartość ustalonej przez ZUS kwoty bazowej, która w przypadku odwołującej wynosiła 3.308,33 zł. Kwota bazowa nie stanowiła kwoty renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy; zastosowanie przeliczenia określonego w art. 64 ust. 1 ustawy emerytalnej dotyczy podstawy wymiaru renty, nie zaś kwoty bazowej, która służy do wyliczenia wysokości renty.

Z tych też względów Sąd uznał odwołanie A. T. za niezasadne.
W niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki mogące prowadzić do wzruszenia skarżonej decyzji organu rentowego – postępowanie dowodowe potwierdziło prawidłowość zarówno stopnia niezdolności do pracy odwołującej w kontekście posiadanych przez nią kwalifikacji zawodowych, celowość jej przekwalifikowania, jak również wysokość przyznanego jej przez organ rentowy świadczenia rentowego. W konsekwencji Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie A. T., o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

Odnosząc się z kolei do wniosku odwołującej z dnia 18 grudnia 2017 r. o przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wskazać należy, że zgodnie z dyspozycją art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c. jeżeli ubezpieczony zgłosił nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie do protokołu i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu. Oznacza to, mając na uwadze rolę sądu ubezpieczeń społecznych jako sądu odwoławczego, kontrolującego prawidłowość merytoryczną i faktyczną decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, że sąd ten nie może samodzielnie, bez wstępnej kontroli dokonanej przez organ rentowy, rozstrzygać kwestii, o których organ ten nie decydował. Każdorazowe nowe żądanie wnioskodawców w pierwszej kolejności podlega rozpoznaniu przez organ rentowy, a dopiero później, w przypadku zakwestionowania decyzji przez osobę, której rozstrzygnięcie to dotyczy, staje się przedmiotem badania sądu odwoławczego. Odwołująca wnosząc o przyznanie jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy powołała się na nowe okoliczności stanu zdrowia wynikające z przedłożonych dokumentów medycznych z 2017 roku – m. in. skierowanie do poradni diagnostycznej oraz wywiad z 18 lipca 2017 r., skierowanie do poradni specjalistycznej z 23 października 2017 r., wynik badania ENG z 7 listopada 2017 r., a także historia choroby z października 2017 r. i karta informacyjna z pobytu w izbie przyjęć w styczniu 2017 r. Ponadto w toku postępowania Sąd powziął informację o zdiagnozowaniu u odwołującej boreliozy. Te okoliczności stanu zdrowia nie były analizowane przez organ rentowy, tym samym, na gruncie powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c. przekazał przedmiotowy wniosek do rozpoznania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, o czym orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)

(...)