Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Dorota Michalska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 30 lipca 2025 r. w Warszawie

sprawy A. Ż.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania A. Ż.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 23 września 2024 roku

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od A. Ż. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1765/24

UZASADNIENIE

A. Ż. w dniu 5 listopada 2024 r. złożyła dowołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 września 2024 r., nr (...), tj. w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym w okresie od 15 listopada 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. oraz w zakresie braku prawa do skorzystania z preferencyjnych składek ubezpieczeniowych. Odwołująca wskazała, że nie kwestionuje okresu od 1 września 2017 r. do 14 listopada 2017 r. oraz od 17 maja 2023 r. Ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu od 1 września 2017 r. do 14 listopada 2017 r. oraz od 17 maja 2023 r., a tym samym uznanie, że w okresie od 15 listopada 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. odwołująca się nie podległa ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym
i wypadkowemu, alternatywnie, jeżeli Sąd uzna, że naruszenie przepisów postępowania miało charakter rażący, o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto, ubezpieczona wniosła o zasądzenie od odwołującej się na rzecz organu rentowego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonej decyzji odwołująca się zarzuciła naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo Przedsiębiorców w związku z art. 5 ust. 2 pkt 5) ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy poprzez ich pomięcie, a tym samym błędne przyjęcie, iż okres prowadzenia działalności gospodarczej przez osobę fizyczną jest uzależniony od składanych deklaracji rozliczeniowych ZUS i nie zależy od danych ewidencyjnych, podczas gdy ww. przepisy pozwalają na przypisanie statusu osoby prowadzącej działalność gospodarczą jedynie w oparciu o wpis do CEIDG a składane (bądź nieskładane) deklaracje ZUS są irrelewantne dla wykazania prowadzenia lub nieprowadzenia działalności gospodarczej;

2. przepisów prawa materialnego, tj. art. 18a ust. 2 pkt 1) ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 18 ust. 1 ustawy prawo przedsiębiorców w zw. z art. 57 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (dalej kpa), poprzez liczenie miesięcy kalendarzowych zgodnie z nazwami tych miesięcy i licząc tylko pełne miesiące, podczas gdy liczenie miesięcy o których mowa w przepisach dotyczących okresu preferencyjnego powinno nastąpić zgodnie z zasadami liczenia terminów określonymi w kodeksie postępowania administracyjnego;

3. przepisów postępowania, tj. art. 83 ust. 1 i 2 w zw. z art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 107 § 1 pkt 5) i 6) kpa, poprzez wydanie decyzji administracyjnej, która zawiera rozstrzygnięcie prawne w uzasadnieniu do decyzji. Stanowi to z tych samych powodów jednoczesne naruszenie art. 61 §1 kpa;

4. przepisów postępowania, tj. art. 6 kpa, poprzez przyjęcie przez ZUS, iż o statusie przedsiębiorcy decyduje fakt składania deklaracji rozliczeniowych - mimo braku ku temu jakiejkolwiek normy prawnej - z jednoczesnym pominięciem przepisów zgodnie z którymi dokonuje się analizy, czy działalność gospodarcza była prowadzona;

5. przepisów postępowania, tj. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 kpa, poprzez zupełnie dowolną ocenę materiału dowodowego i niepodjęcie czynności zmierzających do ustalenia stanu faktycznego polegającą na braku weryfikacji, czy deklaracje za okres objęty skarżoną decyzją zostały podpisane przez odwołującą się (podpisem własnoręcznym, podpisem osobistym lub kwalifikowanym, podpisem osoby upoważnionej), czy też zostały wygenerowane automatycznie przez system ZUS;

6. przepisów postępowania, tj. art. 10 § 1 kpa, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na ograniczeniu przez ZUS tego przepisu do pierwszego zdania pierwszego paragrafu, z całkowitym pominięciem drugiego zdania tego paragrafu;

7. przepisów postępowania, tj. art. 80 kpa w zw. z art. 78 kpa polegającą na ocenie tylko części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

W uzasadnieniu swojego stanowiska ubezpieczona wskazała, że o fakcie, czy osoba fizyczna wykonuje działalność gospodarczą zgodnie z ustawą Prawo przedsiębiorców, decyduje wpis do CEiDG. Od tej zasady nie ma wyjątków w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. ZUS powinien był ustalić stan faktyczny (okres wykonywania działalności gospodarczej skarżącej) w oparciu o rejestr CEiGD, do którego ma bezpośredni dostęp. ZUS w decyzji jednocześnie wskazuje, iż za okres od 15 listopada 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. nie były składane żadne deklaracje podatkowe i nie były płacone zaliczki na podatek. Ustalenie to nie ma żadnego znaczenia dla rozpatrywanej sprawy, bowiem jedynym wskaźnikiem prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z ustawą prawo przedsiębiorców jest wpis do CEiDG. Ubezpieczona zwróciła uwagę również na fakt, że organ rentowy w uzasadnieniu do zaskarżonej decyzji wskazuje, iż pomiędzy zakończeniem działalności gospodarczej - tj. (błędnie przyznanym przez ZUS) od 10 stycznia 2018 r. do dnia 25 stycznia 2023 r. nie minęło 60 miesięcy. Wynika to z faktu, iż ZUS policzył pełne miesiące kalendarzowe z całkowitym pominięciem regulacji art. 18 ust. 1 Prawa przedsiębiorców. Tymczasem licząc ten termin zgodnie z art. 57 § 3 kpa okazuje się, iż 60 miesięcy minęło w dniu 10 stycznia 2023 r. Zatem odmowa (w uzasadnieniu do decyzji) prawa do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne na zasadach preferencyjnych nastąpiła z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów prawa materialnego. Skarżąca w toku postępowania wskazywała, iż nie składała deklaracji za okres od 15 listopada 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. (jest to okres kwestionowany przez odwołującą, w zakresie pozostałych okresów skarżąca nie odwołuje się, więc tutaj ogranicza się do argumentacji obejmującej kwestionowany okres). Zgodnie z funkcjonowaniem systemu ZUS i informatyzacją jego zasobów - w tym dokumentacji rozliczeniowej - w okresie przed 2022 r. (wtedy nastąpiła zmiana przepisów w wyniku „Polskiego Ładu”) istniała procedura automatycznego przepisywania deklaracji rozliczeniowych na podstawie prawidłowo złożonych deklaracji za poprzednie miesiące, która dotyczyła osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą niezatrudniających pracowników i opłacających składki za siebie - a więc przypadek odwołującej się. ZUS podczas analizy dokumentów rozliczeniowych ograniczył się do wskazania, że dokumenty te zostały złożone za kwestionowany okres. Jednakże ustalając stan faktyczny i prawny należało zbadać, czy te deklaracje zostały złożone przez odwołującą się w rozumieniu własnoręcznego podpisu (lub podpisu osobistego albo kwalifikowanego, względnie podpisu osoby upoważnionej) czy też deklaracja ta została wygenerowana w sposób automatyczny przez system (odwołanie z dnia 29 października 2024 r. – k. 3-17 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że odwołująca się prowadziła działalność gospodarczą w okresie od 1 września 2017 r. do 10 stycznia 2018 r., od 25 stycznia 2023 r. do 10 marca 2023 r. oraz od 17 maja 2023 r. z uwagi na złożone przez ww. dokumenty rozliczeniowe za powyższy okres. Zatem odwołująca nie mogła skorzystać z prawa do opłacania składek na ubezpieczenia społeczne na warunkach preferencyjnych od dnia 25 stycznia 2023 r., ponieważ nie minął okres 60 miesięcy przerwy od poprzedniej działalności. Zatem w okresach od 1 września 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. oraz od 17 maja 2023 r. odwołująca podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako osoba prowadząca działalność gospodarczą dla której podstawę wymiaru składek stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek. Natomiast w miesiącach od 1/2023 r. do 3/2023 r. należna jest wyłącznie składka na ubezpieczenie zdrowotne z powyższego tytułu (odpowiedź na odwołanie z dnia 27 listopada 2024 r. – k. 18-19 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. Ż. od 1 września 2015 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą A. Ż. (...). Wykonywana działalność to pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzenia (CEIDG – k. 30 a.s.). Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od 1 września 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. jest zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych (emerytalnego, rentowych, wypadkowego) jako osoba prowadząca działalność gospodarczą dla której podstawę wymiaru składek stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek (tj. z kodem tytułu ubezpieczenia 051000) (bezsporne).

Następnie, od 25 stycznia 2023 r. do 10 marca 2023 r. ww. zgłosiła się wyłącznie do ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej (z kodem tytułu ubezpieczenia 057000) oraz od 17 maja 2023 r. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych (emerytalnego, rentowych, wypadkowego) jako osoba prowadząca działalność gospodarczą dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia z powyższego tytułu (tj. z kodem tytułu ubezpieczenia 0570 00) (bezsporne).

Za miesiące od 9/2017 r. do 1/2018 r., od 1/2023 r. do 3/2023 r. oraz od 5/2023 r. do 7/2024 r. ww. złożyła dokumenty rozliczeniowe (k. 34-36 a.s.).

Od 18 października 2021 r. do 10 marca 2023 r. ww. była zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. Z tego tytułu podstawy wymiaru składek były wyższe od kwoty minimalnego wynagrodzeni (bezsporne).

W dniu 17 czerwca 2024 r. odwołująca złożyła wniosek o zaprzestanie prowadzenia działalności z datą wsteczną tj. 15 listopada 2017 r. (k. 42 a.s.).

Z informacji uzyskanych z Urzędu Skarbowego W.-(...) wynika, że odwołująca nie złożyła zeznań rocznych oraz nie wpłacała zaliczek na podatek dochodowy za lata 2017-2022 z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto ww. złożyła deklaracje VAT-7k za okres pierwszego kwartału 2017 r. oraz zeznanie roczne za 2023 r. z powyższego tytułu (pismo z dnia 14 sierpnia 2024 r. – a.r.).

Pismem z dnia 24 lipca 2024 r. organ rentowy zawiadomił A. Ż. o wszczęciu z urzędu postępowania wyjaśniającego w sprawie przebiegu ubezpieczeń odwołującej z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od 1 września 2017 r. (pismo z dnia 24 lipca 2024 r. – a.r.).

Decyzją z dnia 23 września 2023 r., nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. stwierdził, że A. Ż. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie mająca ustalonego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% kwoty przeciętnego wynagrodzenia podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu od 1 września 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. oraz od 17 maja 2023 r. (decyzja ZUS z dnia 23 września 2024 r. – a.r.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane co do ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem należało ocenić je jako wiarygodne .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanych przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz.U. z 2021 r. poz. 1805), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia dowodów. Spór dotyczył jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. (Dz. U. z 2024 r. poz. 497 t.j.- dalej jako ustawa systemowa) osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu. Na mocy przepisu art. 11 ust. 2 tej ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą podlegają ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie na swój wniosek. Osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarcza podlega ubezpieczeniom społecznym od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone (art. 13 pkt 4 ustawy systemowej).

Przepis art. 18 ust. 8 ustawy systemowej stanowi, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą stanowi zadeklarowana kwota nie niższa jednak niż 60% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Zgodnie z art. 20 ust. 1 tej ustawy – podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia chorobowe i wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Zgodnie z art. 18a ust. 2 ust. 1 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1, w okresie pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do osób, które:

1) prowadzą lub w okresie ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych przed dniem rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej prowadziły pozarolniczą działalność;

2) wykonują działalność gospodarczą na rzecz byłego pracodawcy, na rzecz którego przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej w bieżącym lub w poprzednim roku kalendarzowym wykonywały w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy czynności wchodzące w zakres wykonywanej działalności gospodarczej (art. 18a ust. 2).

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na kwestii podstawy wymiaru składek odwołującej A. Ż. z tytułu ubezpieczenia jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie od 15 listopada 2017 r. do 10 stycznia 2018 r.

A. Ż. w złożonym odwołaniu wskazując na brak podlegania ubezpieczeniom społecznym powoływała się na treść wpisu do CEIDG, z którego wynika dzień zakończenia działalności gospodarczej – 15 listopada 2017 r. W wyroku z dnia 14 września 2007 roku (sygn. akt III UK 35/07) Sąd Najwyższy stwierdził natomiast, że obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej pozarolniczą działalność – w tym działalność gospodarczą – wynika z faktycznego prowadzenia tej działalności. Tak więc, to fakt prowadzenia przez wnioskodawczynię w spornym okresie pozarolniczej działalności gospodarczej, a nie formalne zarejestrowanie, wyrejestrowanie czy zgłaszanie przerw w tej działalności decyduje o istnieniu obowiązku ubezpieczenia społecznego. O ile wpis do ewidencji zawieszenia wykonywania działalności ma charakter konstytutywny w sferze ubezpieczeń społecznych (ustanie obowiązku ubezpieczenia społecznego i obowiązku opłacania składek), jest zdarzeniem prawnym a nie okolicznością faktyczną, o tyle zaprzestanie prowadzenia (niewykonywanie) pozarolniczej działalności gospodarczej jest oceniane w sferze faktów (zob. wyr. SN z dnia 17 czerwca 2011 r., II UK 377/10, OSNP 2012/15-16/203). W analizowanej sprawie Sąd miał na uwadze fakt, że odwołująca w dniu 11 stycznia 2018 r. dokonała wyrejestrowania działalności gospodarczej (zgłosiła zaprzestanie jej prowadzenia), z wykazaną datą zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej z dniem 10 stycznia 2018 r. Natomiast dopiero w 2024 r. zmieniła z datą wsteczną ten wpis wskazując datę zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej z dniem 15 listopada 2017 r. W ocenie Sądu, słusznie organ rentowy uznał, że działanie ubezpieczonej i takie zapisy w CEiDG spowodowane były uzyskaniem prawa do preferencyjnych składek, a nie wskazaniem rzeczywistej daty zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej z dniem 15 listopada 2017 r. Sąd miał na uwadze także twierdzenia odwołującej odnośnie nie składania przez nią dokumentów rozliczeniowych za sporny okres, co było sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Odwołująca z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od 15 listopada 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziale w W. dokumenty rozliczeniowe za miesiące od listopada 2017 r. do stycznia 2018 r. Na wydrukach dokumentów znajduje się podpis A. Ż.. Nieprawdzie jest zatem twierdzenie odwołującej, że nie przekazała ona do organu rentowego żadnych deklaracji rozliczeniowych za okres od września 2017 r. do 1 stycznia 2018 r (k. 34-36).

W dalszej kolejności wskazać należy, że w złożonym w dniu 3 lutego 2023 r. dokumencie zgłoszeniowym ZUS ZZA odwołująca od 25 stycznia 2023 r. wyraziła wolę opłacania składek w preferencyjnej wysokości. Z uwagi na okoliczność, że odwołująca prowadziła działalność gospodarczą w spornym okresie, zdaniem Sądu, możliwość opłacania składek preferencyjnych od 25 stycznia 2023 r. nie przysługiwała odwołującej się. Nie minął bowiem okres 60 miesięcy kalendarzowych od zakończenia prowadzenia poprzedniej działalności gospodarczej).

Odnosząc się zarzutów odwołującej się, należy również wskazać, że kwestia obliczania „ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych” była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, ale w kontekście przepisu art. 18a ustawy systemowej. W wyroku z dnia 21 października 2020 r. I UK 122/19 Sąd Najwyższy stwierdził, że użyty w art. 18a ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zwrot "ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych" nie odnosi się do rozumienia sposobu obliczania tegoż terminu, a jedynie podkreślenia wymiaru miesięcznego podanego w tym przepisie okresu. Skoro bowiem tenże artykuł nie wskazuje sposobu obliczania terminu a jedynie wskazuje jego wymiar, zaś przepis art. 31 ww. ustawy w sprawie obliczania terminów odsyła do Ordynacji podatkowej, to przy obliczaniu terminów należy stosować regulacje z ustawy podatkowej. Przepis art. 18a ust. 2 pkt 1 ustawy systemowej nie stanowi zatem samodzielnej podstawy w zakresie sposobu obliczania podanego w tym przepisie terminu. Trzeba więc zastosować w sprawie sposób obliczania terminów z art. 12 § 3 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca. Zdaniem Sądu Najwyższego inna teza prowadziłaby do uznania odesłania za zbędne, co w aspekcie skąpej regulacji w tym względzie art. 18a ust. 2 pkt 1 ustawy systemowej czyniłoby sposób obliczenia terminu niemożliwym albo nieuprawnionym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2020 r. I UK 122/19, LEX nr 3177865). W ocenie Sądu, słusznie organ rentowy zauważył, że wyrok Sądu Najwyższego z w sprawie o sygn. akt III USKP 34/22, który został przywołany w odwołaniu dotyczy innego stanu faktycznego i innej ulgi w zakresie składek ubezpieczeniowych, tzw. ulgi na start.

Mając na względzie powyższe, Sąd nie znajdując podstaw do zmiany
decyzji z dnia 23 września 2024 roku, oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. zasądził od A. Ż. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 360,00 zł. Wskazana kwota, stanowiąca stawkę minimalną kosztów zastępstwa procesowego, została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 1935).