Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 kwietnia 2022 r. w Warszawie

sprawy W. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o emeryturę

na skutek odwołania W. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 września 2021 roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2021 r. W. G. wniósł odwołanie
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia
15 września 2021 r. znak: (...). Odwołujący wskazał, że nie zgadza się z ww. decyzją w zakresie uchylenia decyzji ZUS z 13 września 2021 r.
bez podania uzasadnienia jej uchylenia oraz podniesienia przez ZUS konieczności przepracowania przez niego 30 miesięcy po przyznaniu wcześniejszej emerytury. Wniósł przy tym o przyznanie mu należnej emerytury powszechnej w pełnej wypracowanej przez niego wysokości zgodnie z podstawą wymiaru w kwocie 5.423,16 zł. Odwołujący wyjaśnił, że decyzja nie przedstawia w sposób klarowny podstawy jej przyjęcia i jest nieadekwatna do jego sytuacji jako emerytura rocznika 1932. Wskazał przy tym, że świadczenie emerytalne otrzymał
na podstawie przepisów prawa obowiązujących przed 1998 rokiem i na szczególnych warunkach, przy czym już w momencie uzyskania prawa do emerytury posiadał staż pracy wynoszący 40 lat. Zdaniem odwołującego przepisy art. 55 i 55a ustawy emerytalnej z 1998 roku go nie dotyczą. Natomiast zgodnie z art. 194a ustawy emerytalnej ZUS ma obowiązek wyrównania emerytury.
W odniesieniu do drugiej części decyzji, odwołujący nie zgodził się z wyliczeniem ZUS dotyczącego wysokości należnego mu świadczenia. Wyjaśnił, że należne mu świadczenie w czasie jego przyznania zostało zmniejszone do kwoty 75,05% podstawy wymiaru bez podania powodu. Do dnia dzisiejszego pobiera zaniżone świadczenie w wysokości 3.392,00 zł, co stanowi jedynie 62,54% podstawy wymiaru wynoszącej 5.423,16 zł. W ocenie odwołującego wraz z decyzją z 15 czerwca 1991 r. stał się w posiadaniu praw nabytych nie tylko co do prawa do emerytury wcześniejszej i emerytury w wieku powszechnym 65 lat z dniem 5 czerwca 1997 r., ale również co do jej wysokości, gdyż podstawa wymiaru została wyliczona na konkretną kwotę pierwszą z ww. decyzji (odwołanie k. 3-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z 25 października 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że decyzją z 15 czerwca 1991 r. odwołującemu przyznano prawo do emerytury wcześniejszej. Decyzją
z 10 września 2021 r. odmówiono mu prawa do obliczenia emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego według nowych zreformowanych zasad, ponieważ nie został spełniony warunek kontynuowania ubezpieczenia emerytalnego i rentowych po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Obliczenie emerytury mogło nastąpić wyłącznie na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej. Decyzją z 13 września 2021 r. przyznano prawo do emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego wg. tzw. starych zasad
(o symbolu E1) po dotychczasowej emeryturze wcześniejszej. Przy przyznawaniu emerytury E1 nie zastosowano 25% aktualnej kwoty bazowej do ustalenia części socjalnej emerytury, gdyż nie został spełniony wymóg udokumentowania co najmniej 30 miesięcy zatrudnienia po przyznaniu prawa do emerytury wcześniejszej zgodnie z art. 53 ust. 4. Zaskarżoną decyzją z 15 września 2021 r., po rozpatrzeniu wniosku z 16 kwietnia 2021 r., ponownie ustalono wysokość emerytury po dokonaniu kolejnych waloryzacji na kwotę 3.181,38 zł i uchylono decyzję z 13 września 2021 r., gdyż w tej decyzji nie został uwzględniony staż pracy od 1 kwietnia 1991 r. do 30 września 1991 r. Emerytura E1 ustalona decyzją z 15 października 2021 r. została zawieszona, ponieważ jest świadczeniem mniej korzystnym i nadal będzie wypłacana emerytura wcześniejsza (odpowiedź na odwołanie k. 19 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący W. G. urodził się (...) (bezsporne). W dniu 11 lutego 1991 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę. Po rozpoznaniu wniosku ZUS (...) Oddział w W. decyzją
z 15 czerwca 1991 r. znak: (...) (...), na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników zwalnianych z pracy, przyznał odwołującemu emeryturę
od 4 kwietnia 1991 r., tj. od ustania zatrudnienia. Wysokość emerytury wyniosła 2.760.100 zł i stanowiła 75,05% podstawy wymiaru emerytury (wniosek
o emeryturę z załącznikami k. 1-10 a.r., decyzja ZUS z 15.06.1991 r. k. 11-12 a.r. tom I).

Uzyskując prawo do wcześniejszej emerytury, W. G. był zatrudniony w Miejskim Biurze (...) w W. – w okresie od 15 listopada 1989 r. do 31 marca 1991 r. w wymiarze ¾ etatu. Odwołujący kontynuował zatrudnienie w ww. zakładzie pracy w okresie od 1 kwietnia
1991 r. do 30 września 1991 r. w wymiarze ½ etatu (świadectwo pracy k. 14 a.r. tom II).

W dniu 20 kwietnia 2021 r. W. G. złożył w (...) Oddziale ZUS w W. wniosek o ponowne przeliczenie emerytury znak: (...) (...) z uwzględnieniem dodatkowych składek zapisanych
na jego koncie po przyznaniu tego świadczenia oraz osiągnięcia przez niego pełnego wieku emerytalnego po dniu 5 czerwca 1997 r. i uzyskania prawa do emerytury powszechnej. W uzasadnieniu wniosku odwołujący wskazał, że nie otrzymał przyznanej mu emerytury wcześniejszej w pełnej wysokości, a ponadto do wyliczenia wysokości jego świadczenia nie uwzględniono 8 miesięcy jego pracy w (...) w W. (wniosek z załącznikami k. 7-16 a.r.
tom II).

Rozpoznając powyższy wniosek ZUS (...) Oddział w W. wydał następujące decyzje:

‒

decyzję z 10 września 2021 r. znak: (...) na podstawie której odmówił odwołującemu ponownego obliczenia emerytury na podstawie
art. 26 w zw. z art. 55 i 55a ustawy emerytalnej, wskazując, że odwołujący nie kontynuował ubezpieczeń emerytalnego i rentowych po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego określonego w art. 27 ustawy emerytalnej, tj. 65 lat;

‒

decyzję z 13 września 2021 r. znak: (...) (...) na mocy której przeliczył przysługującą odwołującemu emeryturę wcześniejszą ((...))
od 1 marca 2020 r. Wysokość emerytury , z uwzględnieniem waloryzacji
od 1 marca 2020 r. oraz stażu pracy od 1 kwietnia 1991 r. do 30 września 1991 r., wyniosła 3.427,65 zł;

‒

decyzję z 13 września 2021 r. znak: (...) na podstawie której przyznał odwołującemu emeryturę powszechną od 1 kwietnia 2021 r.,
tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wysokość emerytury ustalona na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej wyniosła 996,95 zł. Jednocześnie organ rentowy poinformował, że odwołującemu nie przysługuje przeliczenie emerytury z uwzględnieniem 25% aktualnej kwoty bazowej, ponieważ po przyznaniu wcześniejszej emerytury nie przepracował 30 miesięcy. Ponadto wypłata emerytury została zawieszona ponieważ jest świadczeniem mniej korzystnym.

(decyzje ZUS: z 10.09.2021 r. k. 17 a.r., z 13.09.2021 r. k. 5 a.r., z 13.09.2021 r. k. 18 a.r. tom II).

W dniu 15 września 2021 r. ZUS (...) Oddział w W. wydał kolejną decyzję znak: (...), na podstawie której ponownie ustalił wysokość przyznanej mu emerytury. Wysokość emerytury ustalona na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej, z uwzględnieniem waloryzacji od 1 marca 2020 r. oraz stażu pracy od 1 kwietnia 1991 r. do 30 września 1991 r., wyniosła 3.181,38 zł. Jednocześnie organ rentowy poinformował, że odwołującemu nie przysługuje przeliczenie emerytury z uwzględnieniem 25% aktualnej kwoty bazowej, ponieważ po przyznaniu wcześniejszej emerytury nie przepracował 30 miesięcy, jak również, że wypłata emerytury zostaje zawieszona ponieważ jest świadczeniem mniej korzystnym i nadal będzie wypłacana emerytura wcześniejsza. Ponadto organ rentowy wskazał, że uchyla się decyzję z 13 września 2021 r. (decyzja ZUS z 15.09.2021 r. k. 21 a.r., karta przebiegu zatrudnienia k. 23 a.r. tom II).

Powyższe okoliczności stanu faktycznego Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty załączone do akt rentowych, jak również zgodne oświadczenia stron co do okoliczności bezspornych. Treść wymienionych wyżej dokumentów, jak również oświadczeń stron nie budziła zastrzeżeń Sądu co do ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył wysokości przysługującej odwołującemu emerytury. Odwołujący kwestionował decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 15 września 2021 r., znak: (...), na podstawie której organ rentowy ponownie ustalił wysokość przyznanej mu emerytury na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej.

Wskazać należy, że do odwołującego – jako osoby urodzonej przed
1 stycznia 1949 r. – zastosowanie znajduje art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 504), zgodnie z którego treścią ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: w przypadku mężczyzn urodzonych w okresie od dnia
1 października 1948 r. do dnia 31 grudnia 1948 r. osiągnęli wiek emerytalny
w wysokości 65 lat i 4 miesiące oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej obliczana jest zgodnie z art. 53 ust. 1, w myśl którego emerytura wynosi 24 % kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, (tzw. część socjalna emerytury), oraz po 1,3 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych i po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych (tzw. część stażowa emerytury). Ustępy 3 i 4 przepisu art. 53 określają zasady obliczania emerytury osoby, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru wcześniej pobieranego świadczenia. W myśl ust. 3 emeryturę taką oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie podwyższa się ją w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury. Z kolei ust. 4 stanowi, iż przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Zgodnie z treścią art. 21 w/w ustawy, podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury, stanowi podstawa wymiaru emerytury w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do świadczenia, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15.

Podkreślenia wymaga, że zważywszy na treść powołanego wyżej przepisu art. 53 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przyjmuje się do obliczenia części socjalnej świadczenia – kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia wniosku o emeryturę na podstawie art. 27, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał jako podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Jak wynika natomiast art. 55 ustawy wspomnianej ustawy, ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 roku, może być obliczona emerytura na podstawie art. 26 (emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183), jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53.

Z analizy akt rentowych wynika, że odwołujący od 4 kwietnia 1991 r. posiada prawo do emerytury wcześniejszej przyznanej decyzją ZUS z 15 czerwca 1991 r. znak: (...) (...) wydanej na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników zwalnianych z pracy. Po nabyciu prawa do wcześniejszej emerytury odwołujący kontynuował zatrudnienie w (...) do 30 września 1991 r. Mimo osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego z dniem 5 czerwca 1997 r., odwołujący nie złożył wniosku o przyznanie emerytury.

Skarżona decyzja została wydana w następstwie wniosku odwołującego z 15 kwietnia 2021 r., w którym domagał się ponownego przeliczenia jego emerytury z uwzględnieniem dodatkowych składek zapisanych na jego koncie po przyznaniu tego świadczenia oraz faktu osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego po dniu 5 czerwca 1997 r. i uzyskania prawa do emerytury powszechnej. Szczegółowo wskazał, że do wyliczenia nie uwzględniono części stażu pracy w (...) z przełomu kwietnia i września 1991 r., jak również, że nie złożył ponownego wniosku o emeryturę z tytułu osiągniecia powszechnego wieku emerytalnego. W następstwie powyższego ZUS wydał następujące decyzje:

‒

decyzję z 10 września 2021 r. znak: (...) na mocy której odmówiono obliczenia emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego wg. nowych zreformowanych zasadach (art. 55 ustawy emerytalnej);

‒

decyzję z 13 września 2021 r. znak: (...) (...) na mocy której przeliczył przysługującą odwołującemu emeryturę wcześniejszą ((...)) poprzez doliczenie okresów składkowych wskazanych we wniosku;

‒

decyzję z 13 września 2021 r. znak: (...) na mocy której przyznał odwołującemu emeryturę powszechną od 1 kwietnia 2021 r., ustalając jej wysokość na kwotę 996,95 zł;

Z kolei na podstawie skarżonej decyzji z 15 września 2021 r. znak: (...) organ rentowy przeliczył przysługującą mu emeryturę od 1 kwietnia 2021 r. bez uwzględnienia 24% aktualnej kwoty bazowej z uwagi na nieprzepracowanie 30 miesięcy po uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury nie przepracował 30 miesięcy, jednocześnie zawieszając jej wypłatę jako świadczenia mniej korzystnego niż dotychczas pobierana przez odwołującego emerytura wcześniejsza (symbol (...)). Ponadto organ rentowy uchylił decyzję z 13 września 2021 r. znak: (...).

Kwestionując powyższą decyzję, odwołujący nie zgodził się z uchyleniem decyzji z 13 września 2021 r. oraz podniesienia przez ZUS kwestii przepracowania przez niego 30 miesięcy po przyznaniu wcześniejszej emerytury, domagając się przyznania mu emerytury w pełnej kwocie podstawy wymiaru tj. 5.423,16 zł. Zgodnie ze stanowiskiem odwołującego, w 1991 roku obliczono mu wcześniejszą emeryturę w kwocie zaniżonej (75,05% podstawy wymiaru zamiast 100%), a przyczyną tego stanu rzeczy było nieosiągnięcie przez niego powszechnego wieku emerytalnego 65 lat. Co za tym idzie, w myśl twierdzeń odwołującego, osiągnięcie tego wieku uprawniało go do przeliczenia emerytury z przyjęciem 100% podstawy wymiaru.

Powyższe stanowisko należało uznać za niezasadne.

Można wprawdzie zgodzić się ze stanowiskiem odwołującego, że skarżona decyzja nie zawiera żadnego uzasadnienia odnośnie uchylenia decyzji z 13 września 2021 r. znak: (...). Wyjaśnienia w tym zakresie ZUS przedstawił dopiero w odpowiedzi na odwołanie, wskazując, że decyzja ta została uchylona, ponieważ nie uwzględniono w niej stażu pracy odwołującego od 1 kwietnia 1991 r. do 30 września 1991 r. Analiza załączony do obu decyzji kart przebiegu zatrudnienia potwierdza stanowisko organu rentowego. Wydając decyzję z 15 września 2021 r. ZUS dokonał korekty obliczenia stażu pracy odwołującego, co w efekcie prowadziło do ustalenia wysokości emerytury powszechnej odwołującego w wymiarze wyższym, niż w uczyniono to w decyzji z 13 września 2021 r. Okoliczność ta uzasadniała uchylenie tej decyzji w stosownym zakresie.

W odniesieniu do kwestii wysokości emerytury, Sąd zważył, że organ rentowy prawidłowo ustalił ją z zastosowaniem art. 53 ustawy o emeryturach
i rentach. Przy tym zasadnie organ rentowy wskazał na brak podstaw
do zastosowania 24% aktualnej kwoty bazowej do ustalenia części socjalnej emerytury. Zgodnie z dokumentacją załączoną do akt rentowych, odwołujący po uzyskaniu wcześniejszej emerytury w dniu 4 kwietnia 1991 r. nie przepracował 30 miesięcy, lecz jedynie 5 miesięcy (okres zatrudnienia w (...)
od kwietnia do września 1991 roku). Tym samym brak było podstaw
do zastosowania art. 53 ust. 3 ustawy emerytalnej i obliczenia emerytury odwołującego z zastosowaniem tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wcześniejszej.

Z kolei w zakresie żądania odwołującego dotyczącego ustalenia wysokości przysługującej mu emerytury w kwocie 5.423,00 zł, stanowiącej 100% podstawy wymiaru emerytury obliczonej decyzją z 15 czerwca 1991 r. znak: (...) (...) Sąd zważył, że brak było podstaw do jego uwzględnienia. Odwołujący, jak sam wskazał w treści odwołania, wyrażał przekonanie,
że przyznana mu wcześniejsza emerytura wynosząca 75,05% podstawy wymiaru ulegnie zwiększeniu do 100% po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Nie wskazał jednak podstaw potwierdzających takie stanowisko. Wymaga wyjaśnienia, że zgodnie decyzją z 15 czerwca 1991 r. znak: (...) (...) przyznano odwołującemu wcześniejszą emeryturę na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 stycznia 1990 r.
w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników zwalnianych z pracy
z przyczyn dotyczących zakładów pracy (Dz. U. z 1990 r. nr 4 poz. 27) oraz obowiązującej w tym czasie ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1982 r. nr 40 poz. 267) zawierającej regulacje dotyczące zasad nabywania prawa do emerytury i ustalania jej wysokości. Zgodnie z przepisami drugiego z wyżej wymienionych aktów prawnych – co wskazano zresztą w ww. decyzji – emerytura wynosi 100% podstawy jej wymiaru do kwoty 3.000 zł oraz 55% nadwyżki ponad tę kwotę, przy czym jednocześnie ulega zwiększeniu o 1% podstawy jej wymiaru za każdy pełny rok zatrudnienia wraz z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia ponad okres wynoszący 20 lat (art. 29 ust. 1 i 2 ww. ustawy). Przy tym w myśl ówczesnych przepisów podstawę wymiaru emerytury i renty stanowiło zwaloryzowane, przeciętne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres, ostatnich czterech kwartałów kalendarzowych albo kolejnych 3 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 12 lat kalendarzowych, licząc wstecz od roku (kwartału), w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę (art. 16 ust. 1-4 ww. ustawy). Z powyższego wynika zatem, że na wysokość emerytury składały się „części procentowe” podstawy wymiaru emerytury sumowane w sposób określony w ustawie. Z przepisów tych nie wynika natomiast – czego domaga się odwołujący – by przyznana mu emerytura wcześniejsza miała ulec zwiększeniu do 100% podstawy wymiaru (ustalonej decyzją z 15 czerwca 1991 r. na kwotę 5.423,00 zł) po osiągnieciu przez niego powszechnego wieku emerytalnego, co nastąpiło 5 czerwca 1997 r.

Mylnie przy tym odwołujący utożsamia obliczenie przez organ rentowy przysługującej mu emerytury wcześniejszej z przyjęciem 75,05% podstawy wymiaru z zawieszeniem prawa do jej wypłaty w pełnej wysokości, którego przyczyna miałaby ustać wraz z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. Wspomniana wyżej ustawa w art. 81 określała przypadku w których prawo do świadczenia ulegało zawieszeniu w konkretnie wymienionych przypadkach, tj. wykonywania zatrudnienia, korzystania ze świadczeń z funduszów publicznych, wyjazdu za granicę czy też pozbawienia wolności. Osiągnięcie przez odwołującego tego wieku – przy jednoczesnym spełnieniu przesłanek stażowych – nie oznaczało zawieszenia wypłaty emerytury w pełnej wysokości, lecz jedynie nabycie prawa do odrębnego od emerytury wcześniejszej świadczenia, jakim jest emerytura powszechna. Wymaga przy tym podkreślenia, że odwołujący mimo spełniania przesłanek do emerytury już w dacie 5 czerwca 1997 r. nie złożył stosownego wniosku w tym zakresie. Samo natomiast spełnienie przez ubezpieczonego przesłanek warunkujących prawo do świadczenia in abstracto nie stanowi podstawy do wypłaty świadczenia. Generalna zasada prawa emerytalno-rentowego przewiduje, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury lub renty (tj. spełnienia ustawowych warunków ich przyznania), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wypłatę świadczenie (art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej) Powyższa zasada wyklucza możliwość wstecznego wypłacania świadczeń, to jest za okres po nabyciu prawa, ale przed złożeniem wniosku oświadczenie (jego wypłatę) (postanowienie Sądu Najwyższego z 20 maja 2020 r., III UK 164/19).

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Odwołanie podlegało więc oddaleniu, o czym na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł zgodnie z sentencją wyroku.

SSO Renata Gąsior