Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Łukasz Jóźwiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2015 r. w Warszawie

sprawy E. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 19 marca 2013 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 19 marca 2013 r., znak: (...)

w ten sposób, że przyznaje odwołującej E. R. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lutego 2013 r. do dnia 31 stycznia 2016 r.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. w dniu 19 marca 2014 r. wydał decyzję, znak: (...) mocą, której odmówił ubezpieczonej E. R. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji w/w organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja odmowna z dnia 19 marca 2013 r., k. 42 a. r.).

E. R. w dniu 13 maja 2013 r. złożyła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odwołanie od powyższej decyzji, domagając się przyznania na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji, powołanie biegłych sądowych z zakresu otolaryngologii lub laryngologii, przeprowadzenie dowodów z dokumentacji medycznej, zasądzenie odsetek od dnia wydania decyzji przez ZUS, zasądzenie kosztów postępowania sądowego od strony przeciwnej oraz rozpoznanie sprawy także pod jej nieobecność. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podniosła, że od 2005 r. cierpi na silne napadowe zawroty głowy i stopniową utratę słuchu. Ponadto stwierdziła, że posiada dwa wyuczone zawody, którymi są muzyk instrumentalista oraz magister zarządzania i marketingu. Wykonywanie powyższych zawodów z uwagi na znaczny niedosłuch, powtarzające się zawroty głowy z wymiotami, brak tolerancji pracy przy komputerze oraz skutkujące tym kilkugodzinne powroty do stabilizacji równowagi, jest wykluczone (odwołanie
z dnia 13 maja 2013 r. k. 2-5 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. ,
w odpowiedzi na odwołanie z dnia 28 maja 2014 r., wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania wyjaśniającego skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 14 marca 2013 r., nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. Na tej podstawie decyzją z dnia 19 marca 2013 r., znak: (...) organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 23 maja 2013 r., k. 7 a. s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona E. R., urodzona w dniu (...), na podstawie decyzji organu rentowego z dnia 20 stycznia 2012 r., znak: (...) wydanej w oparciu o orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 4 stycznia 2012 r. miała przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 stycznia 2013 r. ( tom I a. r.).

W związku z upływem terminu, na jaki zostało przyznane odwołującej ww. świadczenie, w dniu 10 grudnia 2012 r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W toku postępowania wyjaśniającego odwołująca została skierowana na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 11 lutego 2013 r. uznał, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Odwołująca w dniu 28 lutego 2013 r. złożyła sprzeciw od powyższego orzeczenia, na skutek czego sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu, wydała w dniu 14 marca 2013 r. orzeczenie ustalające, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (k. 1 i 23 a. r., k. 188 dok. lek.).

W oparciu o powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 14 marca 2013 r. organ rentowy wydał w dniu 19 marca 2013 r. decyzję, znak: 440000/5237650/2013/SER-3, odmawiającą ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczona nie ma prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 14 marca 2013 r. orzekła, że nie jest niezdolna do pracy (k. 42, tom II a. r.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu otolaryngologii celem ustalenia, czy odwołująca w dniu wydania zaskarżonej decyzji utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, jeżeli tak to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem jaka jest data początkowa tej niezdolności
(k. 10 a. s.).

Po przeprowadzeniu badania ubezpieczonej i zapoznaniu się
z dokumentacją medyczną zawartą w aktach niniejszej sprawy, biegły otolaryngolog rozpoznał u odwołującej chorobę M., niedosłuch zmysłowo – nerwowy ucha prawego oraz uszkodzenie narządu przedsionkowego po stronie prawej. Biegły podniósł, że stwierdzone schorzenia oraz stopień ich zaawansowania nie powodują niezdolności do pracy i utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Biegły stwierdził, że przeciwskazaniem do podjęcia pracy przez odwołującą jest praca wykonywana na wysokości powyżej trzech metrów i wymagająca dobrego słuchu (opinia biegłego sądowego z zakresu otolaryngologii z dnia 5 kwietnia 2013 r. k. 31-32 a. s.).

Pismem procesowym z dnia 18 października 2013 r. odwołująca wniosła o dopuszczenie dowodu z przesłuchania biegłego na rozprawie celem złożenia wyjaśnień dotyczących przedmiotowej opinii w odniesieniu do jej zastrzeżeń. Ponadto wniosła o przeprowadzenie dowodu z dołączonych do pisma dokumentów – zaświadczenia o stanie zdrowia z Instytutu (...) z dnia 5 września 2013 r. oraz opinii biegłego sądowego otolaryngologa z dnia 15 października 2010 r. Odwołująca zarzuciła, że biegły przeprowadził badanie bardzo pobieżnie i nie zapoznał się z jej historią dokumentacji leczenia
i choroby. Ubezpieczona podniosła, że jednostka chorobowa jest nieuleczalna
i postępująca. Prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy było jej przyznawane nieprzerwanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych od 2007 r. E. R. podkreśliła, że od powyższego okresu do dnia dzisiejszego ani razu nie nastąpiła poprawa jej stanu zdrowia ( k. 51-59 a. s.).

Po zapoznaniu się z treścią zarzutów wniesionych przez stronę odwołującą, biegły otolaryngolog w opinii uzupełniającej podniósł, że
z należytą starannością zapoznał się z dokumentacją medyczną, przeprowadził wywiad i wykonał badanie przedmiotowe. Ponadto biegły stwierdził, że jednostronny niedosłuch nie powoduje zaburzeń mowy, lokalizacji dźwięku i nie stanowi przeszkody w wykonywaniu pracy zgodnej z wykształceniem badanej jako magister zarządzania i marketingu. Odwołująca w związku z zajmowanym stanowiskiem pracy, które jest zgodne z jej przytoczonym wykształceniem nie musi pracować w hałasie i na wysokości. Biegły podkreślił jednocześnie, że
o obowiązku prowadzenia pojazdu służbowego decyduje zakres obowiązków ustalony przez pracodawcę. W związku z powyższym, w obszarze otolaryngologicznym odwołująca jest osobą zdolną do podjęcia wykonywanej pracy ( k. 98-99 a. s.).

W piśmie procesowym z dnia 11 kwietnia 2014 r. odwołująca wniosła
o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego otolaryngologa wobec braku udzielenia odpowiedzi na zadane biegłemu pytania i braku poparcia swoich twierdzeń odpowiednimi dokumentami. W uzasadnieniu wniosku, E. R. stwierdziła, że biegły w swojej opinii nie wykazał w jakim zakresie, w jakiej mierze i na jakiej płaszczyźnie choroby polegała poprawa w jej stanie zdrowia. Ponadto stwierdził, iż swoje wnioski z opinii oparł na wybrakowanej dokumentacji medycznej ( k. 108-112 a. s.).

W toku postępowania Sąd ponownie dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu otolaryngologii celem ustosunkowania się do pisma odwołującej z dnia 10 kwietnia 2014 r.,
a w szczególności dołączonych do pisma dokumentów oraz ponownie udzielenia szczegółowej odpowiedzi na wszystkie zadane pytania przez odwołującą ( k. 116 a. s.).

Biegły otolaryngolog w kolejnej opinii uzupełniającej stwierdził, ze trzeci stopień uszkodzenia nie określa stopnia zaawansowania choroby M. i jego ciężkości, a jedynie stopień rozpoznania choroby. Na podstawie badania (...)
z dnia 4 września 2013 r. stwierdzono uszkodzenie prawego obwodowego narządu przedsionkowego, ale jednocześnie nie stwierdzono oczopląsu spontanicznego i pogorszenia stanu układu równowagi w porównaniu
z poprzednimi badaniami (...). Ponadto biegły wskazał, że u badanej stwierdzono II ^o kompensację częściową zadowalającą, co jego zdaniem potwierdza, że osobami zdolnymi do pracy są pracownicy z przewagą wysiłku umysłowego, wykonujący wszelkie rodzaje prac biurowych i pracownicy fizyczni zatrudnieni przy pracach wykonywanych w pozycjach statycznych do których można zaliczyć odwołującą. Równocześnie biegły zasugerował, aby ocenę stanowiska pracy ubezpieczonej dokonał lekarz medycyny pracy ( k. 136-137 a. s.).

Biegła sądowa z zakresu medycyny pracy po przeprowadzeniu badania
i zapoznania się z dokumentacją medyczną zawartą w aktach sprawy dotyczącą odwołującej rozpoznała chorobę M. w uchu prawym, III stopień tj. niedosłuch zmysłowo – nerwowy stopnia znacznego w uchu prawym oraz uszkodzenie obwodowego narządu równowagi po stronie prawej. Biegła stwierdziła, że stopień naruszenia sprawności organizmu powoduje częściową niezdolność do pracy zarobkowej zgodnej z jej kwalifikacjami w okresie od dnia 1 lutego 2013 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. ze względu na postępujący charakter schorzenia. Przy wydaniu opinii biegła wzięła pod uwagę aktualny stan kliniczny, przebieg procesów chorobowych, ich stopień zaawansowania, stopień upośledzenia funkcji organizmu oraz wiek i kwalifikacje badanej. Z uwagi na problemy ze słuchem oraz ograniczenia funkcjonowania wynikające z choroby M., odwołująca nie jest w stanie pracować jako muzyk ani jako magister zarządzania i marketingu ( k. 157-159 a. s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy. Pismem procesowym z dnia 18 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. wniósł o powołanie innego biegłego z zakresu medycyny pracy. ZUS podniósł, że w dokumentacji medycznej powtarzające się zawroty głowy są odnotowane w pojedynczych oświadczeniach, które zgodnie z opinią biegłego laryngologa skutkują niezdolnością do pracy na wysokości i na stanowisku kierowcy zawodowego, co nie dotyczy odwołującej
( k. 183-184 a. s.)

W piśmie procesowym z dnia 23 lutego 2015 r. odwołująca wniosła
o oddalenie wniosków organu rentowego z pisma procesowego z dnia 13 lutego 2015 r., które jej zdaniem zawierają wyłącznie polemikę z wydaną opinią przez biegłego i zmierzają do przedłużenia postępowania w sprawie ( k. 194 a. s.).

W opinii uzupełniającej biegła sądowa z zakresu medycyny pracy podtrzymała swoje wnioski w całości. Biegła podniosła, że od czasu pierwszego orzeczenia o niezdolności do pracy nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującej. Prawy narząd przedsionkowy nie został u badanej ‘wyłączony’
w skutek leczenia operacyjnego, co byłoby warunkiem kompensacji ośrodkowej. Napadowy charakter schorzenia i częstotliwość napadów średnio
1-3 razy w miesiącu z kilkugodzinnymi atakami zawrotów głowy z objawami wegetatywnymi, brak kompensacji ośrodkowej zaburzeń równowagi oraz nietolerancja ruchu powodują naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym częściową niezdolność do pracy ( k. 214 a. s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 17 czerwca 2015 r. ponownie wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.
W uzasadnieniu zarzutów ZUS podniósł, że opinia uzupełniająca nie wnosi nowych danych do sprawy, a biegła nie wykorzystała w pełni analizy posiadanych kwalifikacji i przebiegu kariery zawodowej ubezpieczonej.
Z uwagi na jej wykształcenie wyższe magistra zarządzania i marketingu, zdaniem organu rentowego, jest zdolna do podjęcia i wykonywania pracy zgodnie z podanymi kwalifikacjami ( k. 223-224 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu otolaryngologii - dr n. med. T. S. oraz z zakresu medycyny pracy J. P. celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej.
W realiach rozpoznawanej sprawy, Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, albowiem jest to biegły o specjalności odpowiednich do wszystkich łącznie ujawnionych u odwołującej głównych jednostek chorobowych. Wynika z nich, że stan zdrowia odwołującej czyni ją nadal częściowo niezdolną do pracy z powodu występującej u niej choroby M.
w uchu prawym, III stopnia tj. niedosłuchu zmysłowo – nerwowego stopnia znacznego w uchu prawym oraz uszkodzenia obwodowego narządu równowagi po stronie prawej. W przekonaniu Sądu Okręgowego, wbrew stanowisku organu rentowego, opinia sporządzona przez biegłą sądową była na tyle kategoryczna
i przekonująca, że wystarczająco wyjaśniła zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Przeciwny pogląd wyraził w swojej opinii biegły sądowy lekarz specjalista z zakresu otolaryngologii T. S., który uznał odwołującą się za zdolną do pracy. Opinii tej Sąd nie podzielił wobec jej sprzeczności z opinią biegłej sądowej specjalisty medycyny pracy, w której biegła odniosła się do wszystkich schorzeń badanej. Nie jest przy tym zasadne twierdzenie organu rentowego odnośnie tego, że odwołująca może wykonywać zawód wykorzystując przy tym wykształcenie magistra zarządzania i marketingu, gdyż jej choroba w postaci min. częstych zawrotów głowy w dalszym ciągu postępuje i od momentu jej rozpoznania stan zdrowia odwołującej nie poprawił się. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie E. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 19 marca 2013 r., znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w

ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) ( wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r.,
II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego odwołania przez ubezpieczoną E. R. wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest nieprawidłowa, gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinię wydaną przez biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej
w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wnioski zawarte
w przedmiotowej opinii nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegła jest bowiem doświadczonym specjalistą z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały głównym schorzeniom ubezpieczonej. W ocenie Sądu biegła rzeczowo uzasadniła swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych
u wnioskodawczyni schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodnej
z posiadanymi kwalifikacjami. Z tych też względów Sąd nie uwzględnił wniosku organu rentowego o powołanie kolejnego biegłego powyższej specjalności, uznając że sprawa została już dostatecznie wyjaśniona, a złożony wniosek zmierza jedynie do przedłużenia postępowania sądowego.

Sąd Okręgowy miał przy tym na uwadze, że opiniujący w sprawie biegły sądowy specjalista z zakresu otolaryngologii T. S. uznał, iż odwołująca nie jest osobą niezdolną do pracy. Niemniej jednak podkreślić należy, że obowiązujące przepisy nie formułują wymogu, aby wszyscy biegli lekarze oceniający zdolność ubezpieczonego do wykonywania pracy zawodowej byli jednomyślni. Jest oczywistym, że w sytuacji, gdy specjaliści chociażby
z jednej dziedziny nauk medycznych stwierdzają niezdolność ubezpieczonego do pracy to można uznać, iż z powodu istniejących u niego schorzeń jest on niezdolny chociażby okresowo do podejmowania i wykonywania pracy zarobkowej.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny pracy wynika, że występująca
u E. R. choroba M. w uchu prawym, III stopień tj. niedosłuch zmysłowo – nerwowy stopnia znacznego w uchu prawym oraz uszkodzenie obwodowego narządu równowagi po stronie prawej prowadzą do naruszenia sprawności jej organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie okresowej częściowej niezdolności do pracy. Z tych też względów wnioskodawczyni nie ma możliwości wykonywania pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji. Ponadto z uwagi na konieczność dalszego leczenia ubezpieczona nie może wykonywać zawodu zgodnie z wykształceniem magistra zarządzania marketingu oraz jako muzyk. Tym samym, biorąc pod uwagę rodzaj występujących u odwołującej schorzeń, wskazać należy, że jest ona nadal osobą częściowo niezdolną do pracy, przy czym ze względu na możliwość ustąpienia kluczowych schorzeń i dolegliwości w wyniku zastosowania leczenia, wskazana niezdolność do pracy ma charakter częściowy.

Odnośnie ustalenia terminu od jakiego Sąd uznał za zasadne przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, to wskazać należy, że w tym zakresie zastosowanie znajdzie art. 129 pkt. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stosownie bowiem do treści powołanej regulacji, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Z uwagi na fakt, że ubezpieczona nabyła prawo do ustalenia świadczenia rentowego na dalszy okres w dniu 1 lutego 2013 r. zasadnym było przyznanie na jej rzecz tego świadczenia od wskazanej powyżej daty do dnia 31 stycznia 2016 r., określonego w opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 19 marca 2013 r., znak: (...)
w ten sposób, że przyznał odwołującej E. R. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2013 r. do dnia 31 stycznia 2016 r., o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)