Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i (...)

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior

Protokolant sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2024 r. w W.

sprawy B. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania B. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 24 października 2022 r. znak: SOC/15/045276718

oddala odwołanie.

Sędzia Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Ubezpieczony B. P. w dniu 21 listopada 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział (...)w W. z dnia 24 października 2022 r., znak: (...), którą organ rentowy odmówił mu prawa do renty socjalnej. Ubezpieczony zaskarżając decyzję wniósł o jej zmianę, poprzez orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy powstałej przed ukończeniem 18 roku życia, a trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia, a tym samym przyznanie renty socjalnej. Nadto, wniósł o dopuszczenie dowodu ze wspólnej opinii lekarzy specjalistów psychiatry i chirurga ortopedy, na okoliczność oceny stopnia naruszenia sprawności organizmu poprzez ustalenie stopnia niezdolności do pracy.

Uzasadniając swoje stanowisko B. P. podkreślił, że od wielu lat choruje przewlekle na fobię społeczną, lęk uogólniony, depresję, uzależnienia oraz powikłania po urazie kończyny. Odwołujący podniósł także, że lekarz orzecznik ZUS nie badał go, w przeciwieństwie do lekarza prowadzącego, który określić miał rokowania na przyszłość, jako niepewne. Ponadto wskazał, że orzeczono wobec niego niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym i zaakcentował konieczność wyjaśnienia rozbieżności między orzeczeniami lekarza orzecznika ZUS oraz lekarzy M. i Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w zakresie stopnia niezdolności do pracy i ustalenia daty powstania tej niezdolności (odwołanie k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 grudnia 2022 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy przytoczył treść art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej będący podstawą odmowy prawa do świadczenia, o jakie wnosił ubezpieczony. Organ rentowy wskazał, że w toku postępowania odwołujący został skierowany na badania do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 19 października 2022 r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy, będącej przesłanką warunkującą przyznanie renty socjalnej, co było podstawą decyzji odmownej. (odpowiedź na odwołanie k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony B. P. urodzony w dniu (...) jest bezdzietnym kawalerem. Mieszka z rodzicami i pozostaje na ich utrzymaniu. Ukończył Wojskową Akademię (...) na kierunku Elektronika i Telekomunikacja. Pracował w firmie swojego ojca i odbył 7-miesięczny staż w banku (...). Jest uzależniony od przyjmowania różnych substancji psychoaktywnych. Już w szkole podstawowej zaczął spożywać alkohol i przyjmować pochodne kanabinoli. Od 19 do 23 roku życia okazjonalnie, w weekendy przyjmował ekstazy, zaś od 25 roku życia zażywał clonazepam oraz eksperymentował z amfetaminą, kokainą, kodeiną oraz pochodnymi fentanylu. Był wielokrotnie hospitalizowany w związku z używaniem wskazanych substancji. W 2018 r. podjął leczenie odwykowe w placówce specjalistycznej. Przez sześć miesięcy uczęszczał również na terapię grupową w poradni Wojskowej Akademii (...). Aktualnie leczy się w poradni “E.” w W. z powodu symptomów zaburzeń depresyjnych i lękowych.
W przeszłości przebył kilka urazów w obrębie narządu ruchu. W 2009 r. doznał stłuczenia stopy prawej, w 2016 r. doznał złamania podgłowowego piątej kości śródręcza prawego, w 2018 r. złamania kostki tylnej stawu skokowego prawego bez przemieszczenia. Badanie RTG kręgosłupa szyjnego z 9 stycznia 2023 r. wykazało zniesioną lordozę, dyskretne zwężenie od C5 do C7 z zaostrzeniami krawędzi trzonów i dyskretny kręgozmyk C4/5, a przeprowadzone w dniu 22 marca 2023 r. badanie USG prawego łokcia ujawniło zmiany pozapalne kaletki łokciowej (historia choroby - akta rentowe, zaświadczenie z WAT – 20 a.s., dokumentacja medyczna – k. 21-65 a.s., opinia biegłego psychiatry – k. 90-93v a.s., opinia biegłego ortopedy - k. 75-77 a.s.).

W dniu 30 listopada 2021 r. wobec B. M. Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności orzekł umiarkowany stopień niepełnosprawności, a w dniu 25 lutego 2022 r. Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności orzekł, że niepełnosprawność ta istnieje od 24 roku życia, a B. P. w związku ze stanem niepełnosprawności wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające mu funkcjonowanie oraz wymaga korzystania systemu środowiskowego wsparcia
w samodzielnej egzystencji przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe i inne placówki. (orzeczenia o stopniu niepełnosprawności – k. 17 i 18 a.s.).

B. P. dniu 11 lipca 2022 r. złożył wniosek o rentę socjalną z tytułu niezdolności do pracy (wniosek – nienumerowana karta akt rentowych).

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony został skierowany do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z 24 sierpnia 2022 r. stwierdził brak całkowitej niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik, na podstawie analizy dokumentacji medycznej, przyjął że nie stwierdzono u B. P. zaburzeń powodujących naruszenie sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy. Następnie, w konsekwencji wniesionego sprzeciwu, ubezpieczony stanął przed Komisją Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 19 października 2022 r. również uznała, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.
W uzasadnieniu orzeczenia komisja stwierdziła, że dostępne dane medyczne nie wskazują na naruszenie sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy. (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 24.08.2022 r. – nienumerowana karta akt rentowych, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 19.10.2022 r. – nienumerowana karta akt rentowych).

W oparciu o powyższe, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 24 października 2022 r. wydał decyzję znak: (...), którą odmówił B. P. prawa do renty socjalnej, powołując się na przepis art. 4 ustawy o rencie socjalnej i okoliczność, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (decyzja ZUS
z 24.10.2020 r. – nienumerowana karta akt rentowych).

B. P. odwołał się od decyzji organu rentowego, czym zainicjował przedmiotowe postępowanie sądowe. (odwołanie – k. 3-4 a.s.).

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2020 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych chirurga ortopedy i psychiatry na okoliczność ustalenia czy odwołujący się jest całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej oraz, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz, czy naruszenie sprawności organizmu powstało przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia, w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej (postanowienie Sądu z dnia 20 grudnia 2020 r. – k. 7 a.s.).

Biegły sądowy lekarz ortopeda – traumatolog M. G. (1) w opinii z dnia 26 kwietnia 2023 r. potwierdził, że B. P. w przeszłości przebył kilka urazów w obrębie narządu ruchu i rozpoznał przebyte urazy tj. stopy, stawu skokowego prawego śródręcza prawego i łokcia lewego, stwierdził także niewielką dyskopatię szyjną. Biegły, po analizie przedstawionej dokumentacji medycznej, zebranym wywiadzie oraz przeprowadzonym badaniu nie stwierdził ani częściowej, ani całkowitej niezdolności do pracy B. P. i ocenił, że stan ortopedyczny ubezpieczonego nie stanowi podstawy do orzeczenia takiej niezdolności. Biegły podkreślił, że przebyte w przeszłości urazy ortopedycznie, że nie pozostawiły trwałych dysfunkcji narządu ruchu. Biegły dostrzegł, że wykonane badania obrazowe uwidaczniają zmiany dyskopatyczne kręgosłupa, ale uznał, że stopień ich nasilenia jest bardzo niewielki. Przyjął także, że przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawnia jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu, tym bardziej w stopniu, który powodowałby niezdolność do pracy. Podkreślił, że ubezpieczony wykonuje ruchy kręgosłupa swobodnie, w prawidłowym zakresie i bez jakichkolwiek obiektywnych objawów zespołu bólowego. Także w zakresie kończyn biegły nie stwierdził żadnych dysfunkcji i przyjął, że ruchy w stawach i siła mięśniowa są prawidłowe oraz nie występują objawy stanu zapalnego stawów, a chwytność i wydolność chodu jest prawidłowa. (opinia biegłego M. G. – k.75-77 a.s.).

Biegły sądowy psychiatra J. U. w opinii z dnia 6 lipca 2023 r. stwierdził, że zdiagnozował u B. P. zaburzenia psychiczne – zaburzenia uzależniania i zaburzenia zachowania – depresyjne i lękowe, spowodowane naprzemiennym przyjmowaniem środków psychoaktywnych – opiatów, benzodiazepiny i kanabinoli. Biegły psychiatra nie stwierdził całkowitej niezdolności do pracy u ubezpieczonego ze względu na stan psychiczny. Biegły ocenił, ze B. P. nie jest chory psychicznie bądź upośledzony umysłowo, nie ujawnia również dysfunkcji centralnego układu nerwowego i choć wymaga dalszego leczenia substytucyjnego z uwagi na uzależnienie i psychiatrycznego z uwagi na objawy depresyjne oraz lękowe, to jednak stopień naruszenia organizmu nie sprowadza na niego całkowitej niezdolności do pracy ze względu na stan psychiczny. (opinia biegłego psychiatry J. U. – k. 90-93v a.s.)

Ubezpieczony w piśmie z dnia 4 października 2023 r. zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego psychiatry J. U. i wniósł o powołanie nowego biegłego sądowego psychiatry w celu sporządzenia nowej opinii na okoliczność rzetelnego i wszechstronnego wyjaśnienia dotychczasowych rozbieżności m.in. w zakresie wykazywanych różnić pomiędzy orzeczeniem lekarzy rzeczników ZUS, a orzeczeniem lekarzy orzeczników M. i Wojewódzkiego Zespołu (...) o Niepełnosprawności. Wniósł także o przesłuchanie biegłego sądowego lekarza psychiatry na okoliczność sporządzenia przez niego opinii z 6 lipca 2023 roku, w tym na okoliczność użytych narzędzi badania oraz warunków jego przeprowadzenia, a także na okoliczność dokonanej oceny stanu zdrowia i podstawy ustalenia braku niezdolności do pracy, w kontekście dotychczasowego braku jednomyślnej opinii lekarzy zajmujących stanowisko w sprawie. (zastrzeżenia B. P. do opinii biegłego sądowego lekarza psychiatry – k. 103 - 104 a.s.).

Sąd postanowieniem z dnia 18 grudnia 2023 r. na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominął wniosek B. P. o przesłuchanie w charakterze świadka biegłego psychiatry oraz o powołanie innego biegłego psychiatry. (postanowienie Sądu z dnia 18 grudnia 2023 r. – k. 109 a.s.).

W toku rozprawy w dniu 15 maja 2024 r. B. P. podtrzymał swoje stanowisko co do zmiany decyzji organu rentowego i co do wniosku o przesłuchanie biegłego sądowego psychiatry w charakterze świadka oraz powołanie nowego biegłego psychiatry w sprawie. Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. na rozprawie postanowił pominąć zgłoszony wniosek odwołującego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry. (protokół rozprawy – k. 122-124 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach rentowych. Ich autentyczność, jak również zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie opinii dwóch biegłych sądowych lekarza ortopedy – traumatologa M. G. (1) i lekarza psychiatry J. U.. Biegli są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadają odpowiednią wiedzę medyczną i doświadczenie zawodowe. Na podstawie wywiadu, analizy dokumentacji medycznej oraz wyników bezpośrednich badań określili, adekwatnie do posiadanej specjalizacji, rodzaj rozpoznanych u B. P. schorzeń. Obaj biegli w sporządzonych opiniach stwierdzili, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy zarobkowej. Motywując swoje stanowisko biegli sądowi wyjaśnili, że aktualne występujące u B. S. nie naruszają sprawności jego organizmu w stopniu dającym podstawę do orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy. W ocenie Sądu obie opinie były przydatne dla poczynienia ustaleń w sprawie, pozwoliły na wykluczenie u odwołującego się całkowitej niezdolności do pracy z przyczyn ortopedycznych i psychicznych. Opinie biegłych w sposób wyczerpujący i wszechstronny dawały odpowiedź na stawianie przed nimi przez Sąd pytania, nie zawierały wewnętrznych sprzeczności, były logiczne i zrozumiałe dla Sądu, dlatego Sąd w całości podzielił zawarte w nich wnioski, czyniąc je podstawą swoich ustaleń.

Zważywszy na powyższe Sąd ocenił, że zgromadzony materiał dowodowy – pozyskany wszechstronnie i wyczerpująco – był wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy i nie zachodziła potrzeba pozyskiwania kolejnych opinii, w sytuacji, gdy opinie dotychczas w sprawie zgromadzone nie tylko były jasne i logiczne, ale także prezentowały tożsame wnioski. Sąd ocenił, że zagadnienie wymagające wyjaśnienia w oparciu o wiedzę specjalistyczną biegłych sądowych, zostało w ich opiniach rozstrzygnięte i dlatego postanowił nie uwzględniać wniosku dowodowego odwołującego się, oceniając, że zmierzałby on jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie B. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział (...) w W. z dnia 24 października 2022 roku znak: (...) było nieuzasadnione i nie mogło zostać uwzględnione.

Dokonując rozważań dotyczących niezasadności odwołania, w pierwszej kolejności odnieść należy się do przepisów, które określają warunki nabycia uprawnienia do renty socjalnej. Zostały one uregulowane w ustawie z 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej. Zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 tej ustawy, renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia, w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Stosownie do brzmienia ust. 2 powołanego przepisu, osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała albo renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Z kolei z dyspozycji art. 15 ustawy o rencie socjalnej wynika, że ustawodawca w ramach oceny czy spełnione zostały przesłanki do przyznania opisanego powyżej świadczenia, nakazał odpowiednio stosować art. 12 – 14 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, które zawierają legalne definicje całkowitej i częściowej niezdolności do pracy. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej wskazuje, że za całkowicie niezdolną do pracy należy uznać osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepis art. 12 ust. 3 ustawy za częściowo niezdolną do pracy uznaje osobę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W dalszej kolejności zaznaczyć należy, że stwierdzenie istnienia przesłanki całkowitej niezdolności do pracy – warunkującej uprawnienie do świadczenia, o jakie wnosił B. P. jest ściśle związane z potrzebą określenia stanu zdrowia ubezpieczonego i ustalenia naruszenia sprawności organizmu Dlatego też, przedmiotem analizy w rozpatrywanej sprawie był stan zdrowia ubezpieczonego, celem dokonania oceny czy w związku z nim jest on całkowicie niezdolny do pracy. Nie budzi wątpliwości, że ocena taka, jako wymagająca wiadomości specjalnych, musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych lekarzy posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego. (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z 12 kwietnia 2000 r., II UKN 498/99, OSNAPiUS 2001 nr 19, poz. 597; z 7 lipca 2005 r., II UK 277/04, OSNP 2006 nr 56, poz. 97; z 14 marca 2007 r., III UK 130/06, OSNP 2008 nr 7-8, poz. 113; z 12 stycznia 2010 r., I UK 204/09, LEX nr 577813 oraz powołane w nich orzecznictwo).

Uwzględniając powyższe Sąd w przedmiotowej sprawie dopuścił dowód z opinii biegłych, których specjalizacje były adekwatne do schorzeń B. P.. Ocena opinii została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, jednakże w tym miejscu, odwołując się do niej, należy jeszcze raz wskazać, że opinie są rzetelne oraz jasno i przekonująco uzasadnione. Wreszcie, raz jeszcze zasadnym jest zaakcentowanie tożsamości wniosków opinii, z których wynika brak całkowitej niezdolności do pracy odwołującego się.

W rozpoznawanej przez Sąd sprawie żaden z biegłych nie podzielił stanowiska ubezpieczonego w zakresie jego całkowitej niezdolności do pracy. Godzi się przywołać w tym miejscu poglądy orzecznictwa, które zwraca uwagę, że Sąd nie jest zobowiązany dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15.02.1974 r., sygn. akt II CR 817/73, wyrok Sądu Najwyższego z 18.02.1974 r., sygn. akt II CR 5/74, wyrok Sądu Najwyższego z 15.11.2001 r., sygn. akt II UKN 604/00). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii . (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.11.1974 r., sygn. akt I CR 562/74, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4.08.1999 r., sygn. akt I PKN 20/99, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 10.01.2001 r., sygn. akt II CKN 639/99). Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.2001 r., sygn. akt II UKN 446/00).

Przekładając powyższe na grunt tej sprawy Sąd ocenił, że zastrzeżenia ubezpieczonego stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo przeprowadzonymi opiniami biegłych, wobec czego uznał, że dopuszczenie kolejnej opinii zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania. Nadto Sąd nie miał podstaw ani możliwości, by orzec wbrew opiniom i wnioskom, jakie one zawierają. Tylko opinie biegłych, wskazujące na całkowitą niezdolność do pracy mogły dać podstawę do orzeczenia zgodnie z żądaniem ubezpieczonego, a brak takich opinii nie dawał Sądowi podstaw do czynienia samodzielnych ustaleń w tym zakresie.

Konkludując, Sąd mając na względzie zebrany w sprawie materiał dowodowy, przyjęte na jego podstawie ustalenia i całokształt zaprezentowanych wyżej rozważań, uznał, że organ rentowy prawidłowo ustalił stan zdrowia odwołującego, a w konsekwencji zasadnie odmówił mu prawa do wnioskowanego świadczenia, dla przyznania którego koniecznym było posiadanie przymiotu całkowitej niezdolności do pracy, którego istnienia u B. P. nie stwierdzono. W tym stanie rzeczy decyzja ZUS odmawiająca przyznania prawa do renty była merytorycznie zasadna i nie zachodziły przesłanki do stwierdzenia jej wadliwości i zmiany.

Należy zauważyć, że w toku sprawy ubezpieczony powoływał się na okoliczności, że posiada orzeczenie o niepełnosprawności, jednak niepełnosprawność nie jest odpowiednikiem niezdolności do pracy rozumianej jako utrata zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i brak rokowań co do odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ustawy z 1998r. o emeryturach i rentach z FUS), gdyż zdefiniowana została jako spowodowana naruszeniem sprawności organizmu niezdolność do wypełniania ról społecznych. Skutkiem niezdolności do wypełniania ról społecznych może być, ale nie musi, niezdolność do pracy. Niepełnosprawność, jako niemożność wypełniania ról społecznych, może bowiem również powodować obniżenie zdolności do wykonywania pracy, ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (art. 4 ust. 3), zdolność do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub konieczność korzystania z czasowej lub częściowej pomocy innych osób, w celu pełnienia ról społecznych (art. 4 ust. 2), bądź zdolność do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i konieczność, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji (art. 4 ust. 1). Z tych wszystkich względów pojęcie niepełnosprawności jest szersze od pojęcia niezdolności do pracy, co oznacza, że każda osoba niezdolna do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach jest osobą niepełnosprawną, ale nie każda osoba niepełnosprawna (w tym w stopniu umiarkowanym) jest osobą niezdolną do pracy. Takie też stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wielokrotnie podkreślał, że mimo podobieństwa definicji, stwierdzenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie jest tożsame ze stwierdzeniem niezdolności do pracy ( wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 17 lutego 2009r., I UK 203/09; z dnia 11 marca 2008r., I UK 286/07 oraz z dnia 4 marca 2008r., sygn. akt II UK 130/07; z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 386/03, OSNP 2004 nr 12, poz. 213; z dnia 28 stycznia 2004r., II UK 222/03, OSNP 2004 nr 19, poz. 340 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005r., II UK 77/05, OSNP 2006 nr 23-24, poz. 372).

Mając na uwadze całokształt powyższych rozważań Sąd Okręgowy ocenił odwołanie jako niezasadne i oddalił je na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Sędzia Renata Gąsior