Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i (...)

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 czerwca 2023 r.

w W.

sprawy A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji

na skutek odwołania A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 15 września 2022 r. znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1163/22

UZASADNIENIE

A. B. w dniu 20 października 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) oddział w W. z dnia 15 września 2022 r., znak (...), odmawiającej prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołujący wskazał, że orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 września 2022 r. jest dla niego krzywdzące, bo badanie słuchawką przez orzecznika trwało 5 sekund, po czym postawiono diagnozę, że stan jego serca jest doskonały. Ubezpieczony podniósł, że w 1991 roku i 2010 roku przeszedł zawały, a w 2018 r. wszczepiono mu rozrusznik serca. Poza tym, ma jeszcze kilka nieuleczalnych chorób. Odwołujący się wskazał, że decyzją ZUS z 1998 r. orzeczono całkowity zakaz wykonywania pracy z powodu bardzo złego stanu zdrowia. Jego zdaniem lekarze nie potrafią zdiagnozować powodów ciężkich zawrotów głowy, które trwają już 23 lata. Dodał, że cierpi na cukrzycę typu II oraz dyskopatię kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego (odwołanie z dnia 20 października 2022r. – k. 3 a.s., pismo z dnia 29 listopada 2022 r. – k. 10-12 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swe stanowisko, organ rentowy przywołując treść art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, wskazał, że toku postępowania komisja lekarska ZUS, orzeczeniem z dnia 8 września 2022 r. orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Wobec powyższego zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił odwołującemu się prawa do świadczenia uzupełniającego (odpowiedź na odwołanie z dnia 14 listopada 2022 r., k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. B., ur. (...), od 25 sierpnia 2015 r. pobiera emeryturę, wcześniej pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy. W przeszłości pracował jako szlifierz (decyzja o przyznaniu emerytury z urzędu z dnia 27 sierpnia 2015 r., dokumentacja lekarska – akra organu rentowego).

Ubezpieczony, od 1999 r. leczy się z powodu nadciśnienia tętniczego. Nadto, choruje na chorobę niedokrwienną serca, przebył dwa zawały mięśnia serca: pierwszy w 1991 r. – zawał serca ściany dolnej i bocznej, drugi w maju 2010 r. zawał serca (...) ściany bocznej leczony P. (...) z implantacją stentu i wlewem integrilliny. Od 2010 r. leczy się z powodu cukrzycy typu 2. Rozpoznanie ustalono w trakcie hospitalizacji w dniach od 23 maja do 28 maja 2010 r. w Klinice (...) w Szpitalu (...) w W.. Kolejna hospitalizacja miała miejsce w dniach od 29 maja 2019 r. do 1 czerwca 2018 r. w Klinice (...), w czasie której rozpoznana została choroba węzła zatokowego w napadowym blokiem przedsionkowo-komorowym II stopnia leczonym implantacją układu stymulującego (...) t. (...) (dokumentacja lekarska – akta organu rentowego).

A. B. w dniu 8 lipca 2022 r. złożył wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. W związku z tym został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 20 lipca 2022 r. stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. Sprawa została następnie przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 8 września 2022 r. potwierdziła, stanowisko lekarza orzecznika ZUS, uznając na podstawie dokumentacji medycznej i przeprowadzonego badania, że aktualne zaawansowanie schorzeń nie narusza sprawności organizmu w stopniu, dającym podstawy do orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji (wniosek z dnia 8 lipca 2022 r. – k. 1-2, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 lipca 2022 r. – k. 4 a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 8 września 2022 r. – k. 5 a.r.).

W oparciu o powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał w dniu 15 września 2022 r., decyzję znak: (...) na mocy której odmówił A. B. prawa do świadczenia uzupełniającego (decyzja odmowna z dnia 15 września 2022 r. – k. 3 a.r.).

A. B. odwołał się od wskazanej decyzji, a Sąd postanowieniem z dnia 9 stycznia 2023 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów internisty i kardiologa celem ustalenia, czy odwołujący się jest niezdolny do samodzielnej egzystencji ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres (postanowienie z dnia 9 stycznia 2023 r. – k. 16 a.s.).

W opinii wydanej w dniu 27 stycznia 2023 r., sporządzonej na podstawie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego, biegła sądowa specjalista chorób wewnętrznych angiolog, diabetolog E. R. rozpoznała u ubezpieczonego cukrzycę typu 2 leczoną doustnymi lekami hipoglikemizującymi, nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienną serca, chorobę węzła zatokowego, stan po wszczepieniu układu stymulującego (...) t. (...) (30 maja 2018 r.), stan po przebytym zawale mięśnia serca (...) ściany bocznej leczony angioplastyką (P. (...)) z implantacją stentu (...) (23 maja 2010 r.), stan po przebytym zawale mięśnia serca ściany dolnej i bocznej w 1991r., odmiedniczkowe zapalenie nerek, hiperurikemię, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, stawów kolanowych i biodrowych, rozrost gruczołu krokowego, otyłość I st. Biegła wskazała, że rozpoznana cukrzyca wymaga systematycznego leczenia, okresowej weryfikacji dawek leków, redukcji wagi ciała, przestrzegania diety cukrzycy. Współistniejąca choroba niedokrwienna serca, która w roku 1991 i 2010 doprowadziła do powstania zawałów serca może pozostawać w związku przyczynowym z cukrzycą. Wykonane zabiegi naprawcze w postaci angioplastyki wieńcowej oraz implantacji układu stymulującego w istotny sposób poprawiły funkcjonowanie układu krążenia i zapobiegały groźnym zaburzeniom rytmu serca. Współistniejące nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane farmakologicznie i nie doprowadziło do powstania narządowych powikłań nadciśnienia. W opinii biegłej zaawansowanie schorzeń internistycznych nie doprowadziło do naruszenia sprawności organizmu w stopniu dającym postawę do orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji z przyczyn internistycznych. Reasumując, biegła nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do samodzielnej egzystencji z przyczyn internistycznych w tym diabetologicznych (opinia biegłego sądowego z dnia 27 stycznia 2023 r. – k. 30-32 a.s.).

W opinii z dnia 27 stycznia 2023 r. biegły kardiolog W. S. po zebraniu wywiadu, zbadaniu opiniowanego oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną rozpoznał u ubezpieczonego chorobę niedokrwienną serca, chorobę węzła zatokowego, napadowy blok przedsionkowo-komorowy (A-V) II stopnia, stan po wszczepieniu układu stymulującego (...) t. (...) (30 maja 2018 r.), stan po przebytym zawale mięśnia serca (...) ściany bocznej leczonej angioplastyką (P. (...)) z implantacją stentu (...) (23 maja 2010 r.), stan po przebytym zawale mięśnia serca ściany dolnej i bocznej w 1991 r., cukrzycę t. 2, hipertrójglicerydemię, hiperurikemię, otyłość, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i stawów kolanowych. Biegły wskazał, że rozpoznaje u odwołującego się chorobę niedokrwienną serca, która w roku 1991 i 2010 doprowadziła do powstania zawałów serca i w konsekwencji niedokrwienia spowodowała uszkodzenie węzła zatokowego i układu bodźco-przewodzącego serca manifestującego się napadowym blokiem przedsionkowo-komorowym II stopnia co wymagało wszczepienia układu stymulującego serce. Wykonane zabiegi naprawcze w postaci angioplastyki wieńcowej oraz implantacji układu stymulującego w istotny sposób poprawiły funkcjonowanie układu krążenia i zapobiegały groźnym zaburzeniom rytmu serca. Aktualnie nie stwierdzono takiego stopnia uszkodzenia mięśnia serca i takiego stopnia zaburzeń czynności serca, który uzasadniałby uznanie ubezpieczonego za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji. Reasumując, biegły nie stwierdził u A. B. niezdolności do samodzielnej egzystencji z przyczyn kardiologicznych (opinia biegłego sądowego z dnia 27 stycznia 2023 r. – k. 36-38 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną A. B., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych: internistę E. R. oraz kardiologa W. S.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski dotyczące braku niezdolności do samodzielnej egzystencji, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. B. nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozpoznanie sprawy w analizowanych przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz.U. z 2021r. poz. 1805), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione i ostatecznie ustalone poprzez dowody przeprowadzone na posiedzeniu niejawnym. Nie było więc potrzeby wyznaczania rozprawy, tym bardziej że strony o to nie wnosiły. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym. O takim sposobie załatwienia sprawy Sąd wcześniej uprzedził strony, powołując się dodatkowo na art. 15 zzs ¹ ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 1842) i udzielając stronom 14-dniowego terminu na złożenie pism procesowych prezentujących ich ostateczne stanowiska w sprawie (k. 53 a.s.).

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że regulacje dotyczące świadczenia, o które ubiega się A. B. zostały zamieszczone w ustawie z dnia 31 lipca 2019r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji ( Dz. U. z 2022r., poz. 1006), zwanej dalej ustawą o świadczeniu uzupełniającym. Zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 tej ustawy, celem świadczenia uzupełniającego jest dodatkowe wsparcie dochodowe osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Na podstawie art. 2 ust. 1, takie świadczenie przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniu uzupełniającym, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio m.in. przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy.

Jedną z przesłanek przyznania świadczenia uzupełniającego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Z art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504), zwanej dalej ustawą emerytalną, wynika że niezdolność do samodzielnej egzystencji to spowodowana naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem pojęcie to ma szeroki zakres przedmiotowy, obejmuje bowiem opiekę oznaczającą pielęgnację, a więc zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej, a także pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza. Niezdolność do samodzielnej egzystencji ma więc wymiar podwójny, dotyczący zarówno podstawowych czynności własnej osoby, jak i czynności życia codziennego. Orzeczenie niezdolności do samodzielnej egzystencji wymaga niemożności samodzielnego wykonywania tych czynności łącznie na obu wskazanych płaszczyznach. W ramach zakresu pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 marca 2013r., III AUa 1235/12). Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji obejmuje z jednej strony opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokojenia potrzeb fizjologicznych, czy utrzymania higieny osobistej, a z drugiej strony dotyczy też pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak: robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza, czy załatwianie spraw urzędowych. Dopiero te dwa aspekty ujmowane łącznie wyczerpują zakres znaczeniowy ustawowego pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji”. Pojęcie to w zaprezentowanym rozumieniu jest w orzecznictwie utrwalone (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2000r., III AUa 190/00, Prawo Pracy 2001/3/45; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 lutego 2002r., III AUa 1331/01, OSA 2003/7/28; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 marca 2003r., I AUa 651/02, Prawo Pracy 2004/7-8/65; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 czerwca 1995r., AUr 531/95, OSA 1995/7-8/56). Istotne jest przy tym, iż sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 września 2015r., III AUa 910/14).

W rozpatrywanej sprawie jedyną kwestią sporną było stwierdzenie, czy naruszenie sprawności organizmu ubezpieczonego sprowadza niezdolność do samodzielnej egzystencji w rozumieniu art. 13 ust. 5 ustawy emerytalnej. Dokonanie ustaleń w tym zakresie nie było możliwe bez odwołania się do wiadomości specjalnych i powołania biegłych w trybie art. 278 § 1 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Dowód z opinii biegłego podlega ocenie według art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z wyjaśnieniem udzielonym przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 maja 1974r., sygn. akt I CR 100/74, opinia biegłego tak, jak każdy inny dowód, podlega ocenie Sądu orzekającego tak co do jej zupełności i zgodności z wymaganiami formalnymi, jak i co do jej mocy przekonywującej. Wskazać należy, iż kryteria mające w tym przypadku dla oceny materiału dowodowego zastosowanie, sformułował Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 7 listopada 2000r. (I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64) wyjaśniając, iż opinia biegłego podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Podstawy do dokonania ustaleń faktycznych nie może stanowić opinia dowolna, sprzeczna z materiałem dowodowym, niezupełna, pozbawiona argumentacji umożliwiającej sądowi dokonanie wszechstronnej oceny złożonej przez biegłego opinii. Wprawdzie zgodnie z art. 286 k.p.c., sąd może zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku jest to konieczne. Potrzeba dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych może wynikać z okoliczności sprawy i podlega ocenie sądu orzekającego. Jeżeli zaś sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu. Przede wszystkim zaś nie stanowi podstawy dopuszczenia dowodu z kolejnych biegłych sam fakt, iż złożona opinia jest niekorzystna dla strony (zob. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 lutego 1974r., II CR 817/73, LEX nr 7404).

Dla oceny, czy A. B. jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych internisty i kardiologa. Zgodnie z opinią lekarza internisty zaawansowanie schorzeń internistycznych nie doprowadziło do naruszenia sprawności organizmu w stopniu dającym podstawę do orzeczenia niezdolności do samodzielnej egzystencji z przyczyn internistycznych. Rozpoznana cukrzyca wymaga systematycznego leczenia, okresowej weryfikacji dawek leków, redukcji wagi ciała, przestrzegania diety cukrzycy. Współistniejąca choroba niedokrwienna serca, która w roku 1991 i 2010 doprowadziła do powstania zawałów serca może pozostawać w związku przyczynowym z cukrzycą. Wykonane zabiegi naprawcze w postaci angioplastyki wieńcowej oraz implantacji układu stymulującego w istotny sposób poprawiły funkcjonowanie układu krążenia i zapobiegały groźnym zaburzeniom rytmu serca. Współistniejące nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane farmakologicznie i nie doprowadziło do powstania narządowych powikłań nadciśnienia. Również biegły W. S. nie stwierdził u ubezpieczonego niezdolności do samodzielnej egzystencji z przyczyn kardiologicznych. Biegły rozpoznał u odwołującego się chorobę niedokrwienną serca, która w roku 1991 i 2010 doprowadziła do powstania zawałów serca i w konsekwencji niedokrwienia spowodowała uszkodzenie węzła zatokowego i układu bodźco-przewodzącego serca manifestującego się napadowym blokiem przedsionkowo-komorowym II stopnia co wymagało wszczepienia układu stymulującego serce. Wykonane zabiegi naprawcze w postaci angioplastyki wieńcowej oraz implantacji układu stymulującego w istotny sposób poprawiły funkcjonowanie układu krążenia i zapobiegały groźnym zaburzeniom rytmu serca.

Organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych. Ubezpieczony A. B. zgłosił uwagi wobec opinii biegłego internisty, dołączając dokument badania USG jamy brzusznej z dnia 1 grudnia 2022 r. Sąd analizując zarzuty ubezpieczonego, nie podzielił i chi oparł się na opisanych opiniach, bo biegli uwzględnili dostępną dokumentację medyczną ubezpieczonego, prawidłowo opisali przebieg i cechy występujących u niego schorzeń oraz wypowiedzieli się na temat jego stanu zdrowia przy uwzględnieniu wyników badań, jakie sami przeprowadzili. Wobec tego Sąd nie miał zastrzeżeń do opinii. Zostały one sporządzone w sposób fachowy. Zawierają opis wyników badań przez biegłych przeprowadzonych, opis stanu zdrowia ubezpieczonego w oparciu o aktualną dokumentację medyczną, a także logicznie umotywowane i jednoznaczne wnioski dotyczące braku niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy ocenił odwołanie A. B. jako niezasadne, bo nie jest on osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Postępowanie odwoławcze potwierdziło prawidłowość ustaleń organu rentowego w zakresie oceny jego stanu zdrowia i kwalifikacji jako osoby niebędącej niezdolną do samodzielnej egzystencji. Tym samym, zgodnie z cytowanymi przepisami, ubezpieczony nie spełnia przesłanek koniecznych do przyznania mu świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Odwołanie podlegało więc oddaleniu, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.