Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 czerwca 2023 r. w Warszawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 18 sierpnia 2022 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1064/22

UZASADNIENIE

J. K. w dniu 21 września 2022 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 18 sierpnia 2022 r., znak: (...). W odwołaniu J. K. wskazała, że w dniu 29 czerwca 2013 r. uległa wypadkowi w pracy i od tego czasu stan jej zdrowia nie uległ poprawie, a jej choroba jest nieuleczalna i może być leczona jedynie objawowo. W uzasadnieniu swojego odwołania ubezpieczona opisała przebieg swojej choroby i wskazała, że nie zgadza się z wydanym orzeczenie komisji lekarskiej, co do stanu jej zdrowia oraz z wydaną decyzja o odmowie przyznania jej renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 20 września 2022 r. k.3-11 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swe stanowisko w sprawie organ rentowy powołał się na przepisy ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, odnoszące się do przyznawania renty z tytułu wypadku przy pracy oraz ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Organ wskazał, że ubezpieczona pobierała rentę z tytuły częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przyznaną 31 maja 2022 r., która została przedłużona do 31 sierpnia 2022 r. J. K. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do świadczenia. W toku postępowania sprawę skierowano do komisji lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 27 czerwca 2022 r. ustaliła, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy. Na tej podstawie została wydana decyzja odmawiająca ubezpieczonej prawa do wnioskowanego świadczenia (odpowiedź na odwołanie, k. 12-13. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. urodziła się (...), z wykształcenia jest technikiem usług gastronomicznych. Od 2000 r. do 2003 r. pracowała w zakładach fryzjerskich jako uczeń fryzjer. Kontynuowała zatrudnienie od 18 lipca 2007 r. do 22 września 2007 r. i następnie 1 października 2007 r. Od 17 maja 2010 r. prowadziła własną działalność gospodarczą. W dniu 29 czerwca 2013 r. podczas pracy na zapleczu baru spadły na nią skrzynki z piwem, co skutkowało jej upadkiem. Odwołująca uderzyła głową o podłogę i doznała urazu podudzia lewego. Po przyjęciu odwołującej na szpitalny oddział ratunkowy rozpoznano stan po urazie podudzia lewego, wykonano punkcję podudzia oraz zalecono antybiotyk.

J. K. następnie była hospitalizowana od 9 lutego do 17 lutego 2015 r. Rozpoznano u ubezpieczonej nowotwór niezłośliwy tkanki łącznej i innych tkanek miękkich. Do szpitala została przyjęta z powodu zmiany w okolicy piszczeli lewej, która to zmiana powstała podczas silnego urazu tej okolicy przed dwoma lata. Wycięto dużą torbiel o grubych ścianach zespoloną z kością piszczelową zawierającą gęstą treść. Odwołująca była ponownie hospitalizowana w oddziale chirurgii ogólnej szpitala przy ulicy (...) od 27 stycznia do 20 lutego 2017 i rozpoznano torbiel w stanie zapalnym pourazową okolicy piszczelowej lewej, a w badaniu USG ujawniono na przedniej powierzchni podudzia lewego w miejscu blizny pooperacyjnej widoczne dwa otorbione zbiorniki płynowe i wykonano także badanie KT i zastosowano leczenie operacyjne polegające na usunięciu torbieli i antybiotykoterapii. Dnia 26 stycznia 2016 r. rozpoznano nieprzemieszczone złamanie dołu księżycowatego kości promieniowej prawej i założono longetę przedramieniową.

W dniu 15 marca 2018 r. ubezpieczona była leczona w klinice ortopedycznej szpitala w O. i rozpoznano u niej zapalenie kaletki przedkolanowej lewej, zapalenie przyczepu gęsiej stopy lewej, bóle przeciążeniowe stawu kolanowego lewego. Przyjęta została z powodu dolegliwości bólowych lewego kolana. W styczniu u odwołującej pojawił się obrzęk kolana z dolegliwościami bólowymi. W 2016 r. odwołująca upadła na to kolano. Ponownie była hospitalizowana w Klinice w O. od 8 maja do 22 maja 2018 r. i rozpoznano zapalenie kaletki przedrzepkowej lewej, zapalenie przyczepu gęsiej stopy po stronie lewej, bóle przeciążeniowe stawu kolanowego lewego i dnia 17 maja 2018 r. wykonano zabieg operacyjny, polegający na rewizji kaletki przedrzepkowej kolana lewego. Następnie odwołująca była hospitalizowana w Klinice w O. od 31 lipca do 9 sierpnia 2018 r. i rozpoznano u niej pooperacyjne zmiany bliznowate przednio przyśrodkowej części podudzia lewego i zakwalifikowano do leczenia zachowawczego.

J. K. jest przewlekle leczona od 2013 roku z powodu zmian w obrębie lewego podudzia i z tego powodu była operowana w 2015 roku i rehabilitowana, a w 2018 roku przeszła kolejny zabieg. Wielokrotne badania nie wykazały przyczyn dolegliwości i podejrzewano chorobę nowotworową. W dniu 21 kwietnia 2020 r. wydano orzeczenie o stopniu niepełnosprawności obowiązujące do dnia 31 maja 2021 r., w którym wskazano, że J. K. jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym (dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach rentowych odwołującej, opinia biegłego z zakresu ortopedii k.29- 34 a.s.)

Decyzją z dnia 9 maja 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał J. K. prawo do renty od 1 czerwca 2016 r. Odwołując pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy do dnia 31 maja 2022 r. (decyzja o przyznaniu renty- k.98 a.r., decyzje o przeliczeniu renty- k.102 109,142, 149,155,159 a.r., decyzja o ustaleniu renty na dalszy okres- k.163 a.r., wyrok Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie z dnia 21 marca 2017 r. k.46 a.s.).

Odwołująca w dniu 11 kwietnia 2022 r. wniosła o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z 11 kwietnia 2022 r. k.165 a.r.).

Orzeczeniem z dnia 12 maja 2022 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy, co zostało potwierdzone orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 czerwca 2022 r., która również wskazała, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy. Przy dokonywaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniono stopień naruszenia sprawności organizmu, rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy, poziom wykształcenia oraz wiek odwołującej (wniosek z dnia 11 kwietnia 2022 r., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS- k.166 a.r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS- k.167 a.r.).

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2022 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił J. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie ww. decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazując, że ubezpieczona nie spełnia warunku do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy albowiem orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 czerwca 2022 r. nie została ona uznana za osobę niezdolną do pracy (decyzja z dnia 18 sierpnia 2022 r., k. 168 a.r.).

Postanowieniem z dnia 21 października 2022 r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy na okoliczność ustalenia czy odwołująca się w dniu wydania zaskarżonej decyzji była zdolna czy też całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu się, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy odwołująca się jest zdolna czy też częściowo niezdolna do pracy tj. utrata w znacznym stopniu niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy niezdolność ta jest trwała czy okresowa, a jeśli okresowa to na jaki okres oraz jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie to na czym ona polega) (postanowienie z 21 października 2022r. k.14 a.s.).

W opinii z dnia 17 stycznia 2023 r. biegły sądowy ortopeda i traumatolog M. G. rozpoznał u ubezpieczonej stan po urazie stłuczeniowym lewego podudzia powikłanym krwiakiem i torbielą i stanem zapalnym torbieli- po leczeniu pooperacyjnym. Stan po operacyjnej rewizji kaletki przedrzepkowej kolana lewego z zapaleniem gęsiej stopy po urazie w styczniu 2016 r. Podczas badania biegły ocenił kontakt z odwołującą jako dobry i logiczny. J. K. była zorientowana prawidłowo, na badanie zgłosiła się bez kuli czy laski, ubezpieczona utykała jedynie w niewielkim stopniu na lewą kończynę dolną. Biegły wskazał, że odwołująca wykonuje skłon do podłogi, w pozycji stojącej nieco spłycone krzywizny kręgosłupa, napięcie mięśni około kręgosłupowych ocenił jako zupełnie niewzmożone, niebolesne przy palpacji. J. K. nie zgłaszała bolesności kręgosłupa przy ruchach, a ruchy kręgosłupa wykonywała w pełnym, maksymalnym zakresie i to zupełnie swobodnie we wszystkich płaszczyznach i odcinkach. Biegły ocenił, kończyny górne równe, symetryczne, prawidłowo zbudowane, stawy niebolesne, wszystkie stawy bez wysięku i bez obrzęku i bez objawów stanu zapalnego, a ruchy w stawach symetryczne, swobodne, bez ograniczeń, siła mięśniowa symetryczna, prawidłowa, bez jakichkolwiek zaników mięśniowych. Chwyt sprawny, sprawność manualna jest zachowana prawidłowo, co także widać przy prezentowaniu dokumentacji i przy ubieraniu i rozbieraniu. Biegły wskazał, że jest wyczuwalna nierówność w okolicy blizny podudzia, niewielkie zgrubienie, jednak nie jest bolesne przy palpacji. Biegły ocenił wszystkie stawy w kończynach dolnych bez wysięku i bez obrzęku i bez objawów stanu zapalnego, ruchy w stawach swobodne, bez ograniczeń, bez ruchów patologicznych, balotowania rzepki obustronnie nie stwierdzono, bez wysięku, bez obrzęku, bez objawów blokowania i bez krepitacji i bez niestabilności, siła mięśniowa symetryczna, prawidłowa bez zaników mięśniowych, chód wydolny. Biegły wskazał, że na skutek wypadku doszło do stłuczenia podudzia, co spowodowało powstanie torbieli pourazowej ze skostnieniami. Leczenie trwało długo, jednak dzięki zastosowanemu leczeniu udało się doprowadzić do całkowitej remisji stanu zapalnego i do uzyskania pełnej sprawności ruchowej. Wprawdzie jeszcze na podudziu prawym występuje zgrubienie, ale niewielkich rozmiarów i bez stanu zapalnego i to zgrubienie nie powoduje jakiejkolwiek dysfunkcji. Nie stwierdzono ani częściowej, ani całkowitej niezdolności do pracy. Nie stwierdzono także niezdolności do pracy w związku z wypadkiem z dnia 29 czerwca 2013 r. (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii, k. 29-34 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniosła odwołująca się, wskazując, że nie zgadza się z opinią wydaną przez biegłego, a biegły nie wziął pod uwagę najnowszych wyników jej badań. Odwołująca wskazała, że jej stan zdrowia uległ pogorszeniu, co nie zostało uwzględnione przez biegłego (pismo odwołującej z dnia 13 lutego 2023 r. k.44-62 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 12 maja 2023 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. odniósł się do zastrzeżeń do pierwotnej opinii wniesionych przez odwołującą. Biegły wskazał, że sporządzając opinię wziął pod uwagę wszystkie badania oraz dokumentację medyczną odwołującej, które to wskazał w opinii głównej. Biegły wskazał, że nie widzi u odwołującej wskazania do leczenia operacyjnego. W dalszej części biegły wskazał, że faktycznie sporządzał opinię do sprawy sygn. akt VII U 1649/16 dnia 7 lutego 2017 r. i wówczas ustalił, że odwołująca jest jeszcze niezdolna do pracy z powodu następstw wypadku przy pracy, albowiem po przebytym stłuczeniu podudzia dnia 29 czerwca 2013 r. doszło do powstania torbieli pourazowej. Ta torbiel wymagała operacji, ale doszło do nawrotu, a badania wówczas dostępne sugerowały obecność stanu ropnego zapalnego. Była to wówczas przyczyna ustalenia niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, jednak było to pięć lat temu. Biegły zaznaczył, że aktualnie zmiany postłuczeniowe uległy wygojeniu w takimi stopniu, że nie występują objawy kliniczne stanu zapalnego i ropnego, a funkcja jest wystarczająco dobra. Na badanie w dniu 17 stycznia 2023 r. odwołująca zgłosiła się bez kuli i tylko z niewielkim utykaniem, a sprawność obu kończyn dolnych pozwala na chodzenie bez kul i bez jakiejkolwiek pomocy. Biegły wskazał, że nie zgadza się z stwierdzeniem, że usunięcie kaletki przedrzepkowej w 2018 roku ma związek z wypadkiem z 2013 roku, albowiem w epikryzie przyjęcia do szpitala w 2018 roku wyraźnie zapisano, że na kolano lewe ubezpieczona upadła w 2016 roku i po tym upadku pojawił się obrzęk kolana z dolegliwościami. Wobec czego zapalenie kaletki przedrzepkowej kolana lewego i konieczność leczenia operacyjnego były spowodowane urazem stłuczeniowym z 2016 roku. Biegły ponadto zaznaczył, że nie potwierdzono u odwołującej choroby nowotworowej, natomiast odwołująca była operowana trzykrotnie tj. w 2015 r. i w 2017 r. z powodu następstw urazu z 2013 roku. Natomiast operacja w 2018 roku była konieczna ze względu na uraz stłuczeniowy z 2016 roku. Biegły M. G. w opinii uzupełniającej wskazał, że J. K. nie przedstawiła żadnych dokumentów świadczących o niezdolności do pracy bez związku z wypadkiem przy pracy. Także z dokumentacji leczenia dołączonej do pisma nie wynika, aby utrzymywała się dysfunkcja w stopniu powodującym niezdolność do pracy. Z dokumentacji leczenia dołączonej do pisma nie wynika, aby utrzymywało się takie zaburzenie struktury anatomicznej, w stopniu powodującym niezdolność do pracy albo żeby uzasadnione było podejrzenie utrzymywania się stanu zapalnego czy ropnego. Biegły wskazał, że podtrzymuje wnioski zawarte w pierwotnej opinii (opinia uzupełniająca z dnia 12 maja 2023 r. k.73-74 a.s.).

Pismem dnia 25 maja 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że nie wnosi zastrzeżeń do opinii biegłego sądowego z dnia 12 maja 2023 r. (pismo ZUS z dnia 25 maja 2023 r. k.81 a.s.).

Odwołująca się pismem z dnia 31 maja 2023 r. wniosła zastrzeżenia do opinii uzupełniającej biegłego podważając jego kompetencje oraz wskazując ponownie na przebieg swojego leczenia (pismo odwołującej z dnia 31 maja 2023 r. k.83 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. W realiach rozpoznawanej sprawy, Sąd oparł się na opinii biegłego ortopedy w całości. Biegły M. G. opiniował odwołującą na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej oraz bezpośredniego badania. W swoich opiniach biegły uwzględnili także najnowszą dokumentację medyczną dotyczącą ubezpieczonej. Biegły rozpoznał u odwołującej stan po urazie stłuczeniowym lewego podudzia powikłanym, krwiakiem i torbielą i stanem zapalnym torbieli po leczeniu pooperacyjnym oraz stan po operacyjnej rewizji kaletki przedrzepkowejm kolana lewego z zapaleniem gęsiej stopy po przebytym urazie w 2016 r.

Biegły z zakresu ortopedii M. G. wskazał, że ubezpieczona na skutek przebytego wypadku doznała stłuczenia podudzia, co z kolei doprowadziło do powstania torbieli pourazowej ze skostnieniami, a leczenie było długotrwałe jednak zastosowane leczenie przyniosło efekt i odwołująca odzyskała poprawność ruchową, a zgrubienie jakie pozostało na prawym podudziu odwołującej się jest niewielkich rozmiarów i nie powoduje jakiejkolwiek dysfunkcji u ubezpieczonej. Na tej podstawie biegły uznał, że naruszenie sprawności organizmu u odwołującejobecnie nie powoduje utraty zdolności do pracy, nie stwierdził ani częściowej, ani całkowitej niezdolności do pracy. Z takim stanowiskiem biegłego odnośnie braku występowania niezdolności do pracy należało się zgodzić biorąc pod uwagę logiczną i pogłębioną argumentację, jaką przedstawił powołany biegły. Na tej podstawie, Sąd doszedł do przekonania, że analizowane opinie biegłego stanowią rzeczowe i wartościowe źródło ustaleń faktycznych w sprawie. Wskazać również należy, że powołany biegły jest specjalistą w swojej dziedzinie, legitymuje się wiedzą medyczną z zakresu schorzeń, które stanowią podstawową jednostkę chorobową ubezpieczonej, posiada bogate doświadczenie zawodowe oraz jak już zostało wskazane wyżej zapoznał się z całokształtem dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonej, jak też przeprowadził jej badanie. W sposób przekonujący przedstawił również uzasadnienie swoich wniosków oraz rzetelnie i logicznie odpowiedzieli na postawione w tezie dowodowej pytania. Wobec tego sporządzone przez niego opinie nie pozostawiają żadnych wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia ubezpieczonej. Sąd Okręgowy uznał, że stan zdrowia ubezpieczonej został przez biegłego oceniony prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, posiadanej wiedzy medycznej oraz doświadczenia zawodowego. Wobec powyższego Sąd Okręgowy ocenił ww. opinie biegłego na równi z innymi środkami dowodowymi, a w szczególności ze znajdującą się w aktach sprawy i aktach organu rentowego kompleksową dokumentacją medyczną i uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do uznania, że opinie ww. biegłego spełniają wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych, które zostały określone w art. 278 k.p.c. i 285 k.p.c., a także w art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251). Zastrzeżenia strony odwołującej stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo przeprowadzonymi opiniami i były subiektywnymi ocenami stanu zdrowia ubezpieczonej, wobec czego nie zasługiwały one na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. podlegało oddaleniu.

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczy prawa J. K. do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 2189 z późn. zm. – dalej jako ustawa wypadkowa) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast w myśl art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej, przy ustalaniu prawa do renty z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 – dalej jako ustawa emerytalna) z uwzględnieniem przepisów ustawy wypadkowej. Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (ust. 2).

Powyższe odesłanie do przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS sprawia, że przy ocenie niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy znajdują zastosowanie przepisy art. 12 i art. 13 ustawy emerytalnej. Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Powyższy przepis rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – niezdolność częściową oraz całkowitą. Osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego. Przy tym niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań do odzyskania zdolności do pracy; gdy zaś takie rokowania istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy (ust. 2 i 3).

W rozpatrywanej sprawie bezsporne jest, że J. K. uległa wypadkowi przy pracy w dniu 29 czerwca 2013 r., w wyniku którego doznała urazu podudzia lewego. Z tej przyczyny odwołująca po wypadku miała przyznane prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy do 31 maja 2022 r. W zaskarżonej decyzji organ rentowy odmówił przyznania prawa do świadczenia rentowego w związku z niezdolnością do pracy na dalszy okres, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 czerwca 2022 r., która uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga z reguły wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo – lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń występującego z wnioskiem o świadczenie rentowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe z uwzględnieniem dokumentacji medycznej ubezpieczonej, której analizę zlecił biegłemu sądowemu z zakresu ortopedii. Biegły sądowy lekarz ortopeda M. G. w opinii głównej i uzupełniającej, opartych na dokumentacji medycznej ubezpieczonej oraz wynikach przeprowadzonych badań przedmiotowych, wskazał, że J. K. nie jest niezdolna do pracy. Odnosząc się do zastrzeżeń ubezpieczonej, zgłoszonych wobec tychże opinii, zdaniem Sądu, należało przyjąć, iż brak jest podstaw do aprobaty stanowiska odwołującej oraz zarzutów zgłoszonych względem opinii biegłego sądowego. Biegły dokładnie przeanalizował dokumentację medyczną ubezpieczonej i przeprowadził badanie, na podstawie którego stwierdził, że stan zdrowia odwołującej uległ poprawie i obecnie dzięki zastosowanemu leczeniu odwołująca się powróciła do pełnej sprawności ruchowej. Odwołująca porusza się samodzielnie, bez pomocy laski czy kul, a jedynie utyka stopniu nieznacznym na lewą nogę co jednak nie powoduje żadnych znacznych zaburzeń w poruszaniu się. W opinii uzupełniającej, odnosząc się do zarzutów do opinii głównej biegły M. G. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wskazał, że zmiany po tłuczeniu uległy wygojeniu w takim stopniu, że nie występują objawy kliniczne stanu zapalnego i ropnego. Z dokumentacji leczenia dołączonej do pisma nie wynika, aby utrzymywało się takie zaburzenie struktury anatomicznej, w stopniu powodującym niezdolność do pracy lub aby było uzasadnione podejrzenie utrzymywania się stanu zapalnego lub ropnego. Wobec powyższego powołany biegły wskazał, że nie można stwierdzić u odwołującej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem z dnia 29 czerwca 2013 r. Zastrzeżenia odwołującej się nie zdołały podważyć rzetelnych i spójnych opinii biegłego, który posiada odpowiednią wiedzę w swojej dziedzinie.

Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter sporządzonych opinii biegłego, Sąd podzielił jego wnioski w całości. Opinie zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek, w tym dokumentacji medycznej odwołującej, a także badań przedmiotowych. Podkreślenia wymaga, że dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sąd uzyskał od biegłych sądowych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej. Sąd nie może natomiast czynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 18 września 2014 r., I UK 22/14; z dnia 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14; z dnia 30 czerwca 2000 r., II UKN 617/99; także wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017 r., III AUa 258/17).

Z tych też względów, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie J. K. od zaskarżonej decyzji podlegało oddaleniu, o czym orzekł Sąd w sentencji wyroku.