Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 listopada 2021 r.

w Warszawie

sprawy B. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 18 czerwca 2020 r. znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje B. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 kwietnia 2020r. do dnia 28 lutego 2023r.

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz B. D. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

B. D. w dniu 20 lipca 2020 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 18 czerwca 2020 r., znak: (...), której zarzuciła naruszenie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez błędne uznanie, że nie jest osobą niezdolną do pracy. Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, dopuszczenie dowodu z zawnioskowanej dokumentacji, z zeznań świadków i z jej przesłuchania oraz z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii na okoliczność potwierdzenia złego stanu jej zdrowia.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podniosła, że z zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 15 maja 2020 r. wynika, że jest całkowicie niezdolna do samodzielnego zaspokajania potrzeb życiowych. Z jego treści wynika, że ubezpieczona była leczona z powodu zaburzeń urojeniowo-depresyjnych o ciężkim przebiegu w 2016 r. i przez okres około roku musiała być hospitalizowana w Szpitalu (...) w D.. W jej ocenie co prawda leczenie ambulatoryjne przyczyniło się do stabilizacji stanu psychicznego, to jednak jej funkcjonowanie nie spełnia kryteriów norm zdrowia psychicznego. Odwołująca uznała, że doszło do remisji choroby, utrzymują się dziwaczność myślenia, labilność nastroju, spłycenie afektu, ograniczenie samodzielności w zakresie rozumienia norm społecznych oraz zdolności zaspokojenia realnych potrzeb dnia codziennego. Ubezpieczona wskazała, że od połowy marca 2020 r. nastąpiło znaczne pogorszenie zdrowia psychicznego objawiające się całkowitą niezdolnością do samodzielnego zaspokajania potrzeb życiowych, postawą rezygnacyjno-dysfotyczną i nihilistyczną, urojeniami winy i kary oraz obniżeniem nastroju i napędu. Ubezpieczona zaznaczyła, że nabyła prawo do renty w dniu 1 grudnia 2017 r., zaś stan jej zdrowia uległ obecnie znacznemu pogorszeniu ( odwołanie z dnia 20 lipca 2020 r., k. 3-9 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.
W uzasadnieniu swojego stanowisko organ rentowy przytoczył treść art. 57 w związku
z art. 58 i art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jego zdaniem komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 9 czerwca 2020 r. nie ustaliła, aby badana była niezdolna do pracy. Wobec powyższego organ rentowy uznał, że nie ma podstaw prawnych do przyznania odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( odpowiedź na odwołanie z dnia 5 sierpnia 2020 r., k. 21-22 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. D. posiada wykształcenie średnie techniczne. Ostatnio była zatrudniona na stanowisku szwaczki ( okolicznosci bezsporne).

Odwołująca do 2016 r. nie była leczona psychiatrycznie. Lekarz psychiatra w dniu 13 czerwca 2016 r. skierował ubezpieczoną do Szpitala (...) w Z.. W dniu 30 marca 2017 r. ubezpieczona opuściła Szpital z rozpoznaniem ciężkiego epizodu depresyjnego z objawami psychotycznymi. W związku z tym rozpoczęła regularne leczenie psychiatryczne i przyjmowanie leków ( dokumentacja medyczna, akta ZUS).

W dniu 4 grudnia 2017 r. i 28 grudnia 2018 r. ubezpieczona złożyła wnioski do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, która została jej przyznana na okres od 1 grudnia 2017 r. do 31 marca 2020 r. na mocy decyzji odpowiednio z dnia 28 marca 2018 r. i z dnia 24 kwietnia 2019 r., znak: (...) ( wnioski z dnia 4 grudnia 2017 r. i z dnia 28 grudnia 2018r. oraz decyzje z dnia 28 marca 2018 r. i 24 kwietnia 2019 r., k. 1, 49, 56 i 60 a. r.).

B. D. w dniu 12 marca 2020 r. złożyła kolejny wniosek do organu rentowe o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres ( wniosek
z dnia 12 marca 2020 r., k. 72 a. r.).

W toku postępowania wyjaśniającego toczącego się przed ZUS ubezpieczona została skierowana do lekarza orzecznika ZUS, który wydając orzeczenie w dniu 4 maja 2020 r. nie znalazł podstaw, aby uznać badaną za osobę niezdolną do pracy. Wskutek sprzeciwu złożonego przez odwołującą w dniu 18 maja 2020 r., komisja lekarska ZUS podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika wskazując, że badana nie jest niezdolna do pracy. W konsekwencji organ rentowy wydał decyzję z dnia 18 czerwca 2020 r., znak: (...), zgodnie z którą odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ nie spełniła przesłanki z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 4 maja 2020 r., k. nienumerowana a. r., sprzeciw z dnia 18 maja 2020 r., k. 46 dokumentacji medycznej, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 9 czerwca 2020 r., k. nienumerowana a. r. oraz decyzja z dnia 18 czerwca 2020 r., k. nienumerowana a. r.).

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza psychiatry celem ustalenia, czy odwołująca jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła stanu jej zdrowia, to na czym ona polegała ( postanowienie z dnia 17 listopada 2020 r., k. 36 a. s.).

W aktualnym stanie zdrowia odwołującej rozpoznano zaburzenia urojeniowo-depresyjne. Podczas przeprowadzonego badania ubezpieczona prezentowała znaczne obniżenie nastroju, spowolnienie psychoruchowe, zblednięcie afektywne, ruminacje depresyjne, duże poczucie niewydolności psychofizycznej, istotne zaburzenia koncentracji uwagi i pamięci oraz spadek dynamiki życiowej. Objawy psychotyczne uniemożliwiają jej podjęcie zatrudnienia i czynią ją osobą częściowo niezdolną do pracy zgodnej z jej kwalifikacjami od 13 czerwca 2016 r. Ze względu na rokowania poprawy stanu zdrowia psychicznego, ubezpieczona została uznana za niezdolną do podjęcia pracy zarobkowej do lutego 2023 r. ( opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii B. G., k. 62-65 a. s.).

Organ rentowy nie wniósł żadnych uwag do opinii sporządzonej przez biegłego sądowego ( pismo procesowe z dnia 24 sierpnia 2021 r., k. 75 a. s.).

Z uwagi na treść opinii biegłego sądowego odwołująca wycofała wnioski o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków A. G., M. D. i R. T., z jej przesłuchania oraz z opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii celem wykazania złego stanu zdrowia ( pismo procesowe z dnia 25 października 2021 r., k. 84-85 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych
w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych oraz na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. Na kształt wyroku miały wpływ wnioski wynikające z opinii biegłego sądowego psychiatry, która była wiarygodnym dowodem w sprawie, gdyż wydana została w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującej i wykonane bezpośrednie badanie. Zdaniem Sądu opinia powołanego w sprawie biegłego nie pozostawia żadnych wątpliwości co do dokładnego określenia stanu zdrowia ubezpieczonej. Należy podkreślić, że strony procesu nie składały żadnych zarzutów względem sporządzonej opinii ani nowych wniosków dowodowych.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie B. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 18 czerwca 2020 r., znak: (...), jako w pełni zasadne, zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą’’, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów; nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje
w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek wynikających z art. 57 ust. 1 ustawy. Fakty związane z udowodnieniem okresów składkowych i nieskładkowych określone w dyspozycji art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy nie były kwestionowane przez organ rentowy i stanowiły okoliczność bezsporną, jak również, że ubezpieczona nie miała ustalonego prawa do emerytury. W związku z tym należało jedynie rozważyć, czy schorzenia odwołującej dają podstawę do uznania jej za osobę częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy.

W rozpatrywanej sprawie nie ulega wątpliwości, że odwołująca cierpi na schorzenia psychiatryczne. Z akt sprawy wynika, że począwszy od 1 grudnia 2017 r. była uznawana za osobę częściowo niezdolną do pracy. Od tego czasu jej stan zdrowia nie uległ żadnej poprawie. Z niekwestionowanej opinii biegłego sądowego wynika bowiem, że w stanie zdrowia odwołującej rozpoznano zaburzenia urojeniowo-depresyjne a podczas badania zdiagnozowano u niej m.in. znaczne obniżenie nastroju. Należy podkreślić, że strony postępowania nie zgłosiły uwag ani nie formułowały nowych wniosków dowodowych po sporządzeniu opinii przez biegłego sądowego lekarza psychiatrę. W związku z tym Sąd uznał przedmiotową opinię za wiarygodną
i zgodną z rzeczywistym stanem zdrowia odwołującej, w szczególności w kontekście wniosków, z których wynika, że w dalszym ciągu jest ona częściowo niezdolna do pracy do 28 lutego 2023 r.

Sąd przyznając odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy zastosował przepis art. 129 pkt 1 ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję
z urzędu. W toku postępowania Sąd ustalił, że ubezpieczonej przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2020 r., albowiem do dnia 31 marca 2020 r. miała przyznane prawo do w/w świadczenia na mocy decyzji organu rentowego z dnia 24 kwietnia 2019 r., znak: (...). Sąd przyznał ubezpieczonej prawo do renty do dnia 28 marca 2023 r. zgodnie z wnioskami zawartymi w opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku, gdyż organ rentowy został uznany za stronę przegrywającą proces. Kwota 180,00 złotych została zasądzona na rzecz odwołującej zgodnie z treścią § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).