Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 października 2025 r. w Warszawie

sprawy B. V.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość podstawy wymiaru składek

na skutek odwołania B. V.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 29 marca 2023 roku nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od odwołującej B. V. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Renata Gąsior

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2023 r. B. V., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, odwołała się decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 29 marca 2023 r., nr (...), którą organ rentowy ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe w okresie od 02/2021 do 12/2022 w kwocie 0,00 zł, a za 01/2023 r. w kwocie 10.658,48 zł.

Odwołująca się wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że podstawę wymiaru składek stanowi: za 08/2021 r. – kwota 18.497,60 zł, za 09/2021 r. – kwota 20.348,00 zł, 10/2021 r. – kwota 20.348,00 zł, za 10/2022 r. – kwota 20.348,00 zł, za 11/2022 r. – kwota 20.348,00 zł, za 12/2022 r. – kwota 20.348,00 zł, za styczeń 01/2023 r. – 20.348,00 zł.

Zdaniem odwołującej się, pomimo że wyrok sądu nie zasądzał tego wynagrodzenia za dalszy okres pozostawania bez pracy, to przy ustalaniu podstawy wymiaru składek w późniejszym okresie pozostawania przez nią w gotowości do pracy, nie powinna być ona zerowa (odwołanie – k. 3-5 a.s.).

W odpowiedzi z dnia 16 czerwca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o umorzenie postepowania w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja została zmieniona po wpływie odwołania decyzją z dnia 12 czerwca 2023 r. znak: (...), a w pozostałym zakresie o oddalenie odwołania. Ponadto, wniósł o zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu stanowiska powołał przepis art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń i wskazał, że uwzględnił w podstawie wymiaru składek jedynie wynagrodzenie rzeczywiście wypłacone i wykazane w deklaracjach ubezpieczeniowych składanych przez płatnika za dany okres (odpowiedź na odwołanie – k. 13-15 a.s.).

(...) sp. z o.o. przyłączyła się do stanowiska organu rentowego. Płatnik składek wskazał, że odwołująca nie wykazała aby otrzymała lub też przysługiwało jej wynagrodzenie za okres 1/22-01/23, poza korekta wynikającą z wypłacenia zasądzonego wynagrodzenia. Zgodnie z wyrokiem Sądu z 2 czerwca 2022 r. ubezpieczona została przywrócona do pracy, zasądzono na jej rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w wysokości 59.13,60 zł, a w pozostałym zakresie powództwo zostało oddalane. Odwołująca od wyroku się nie odwołała. Ostatecznie otrzymała maksymalne trzymiesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, co przełożyło się na konieczność korekty deklaracji ubezpieczeniowych za okres 01/23. Taka korekta nastąpiła, a od wypłaconego w styczniu 2023 r. wynagrodzenia została naliczona składka. Należy zatem podzielić stanowisko ZUS, że jeśli za dany miesiąc nie zostało faktycznie wypłacone wynagrodzenie, to należy wskazać jako podstawę oskładkowania „0” (pismo procesowe (...) Sp. z o.o. – k. 43-43v).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 listopada 2020 r. B. V. zawarła umowę o pracę na czas nieokreślony ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierownika apteki, z miesięcznym wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 20.348,00 brutto. Strony ustaliły termin rozpoczęcia świadczenia pracy na dzień 15 lutego 2021 r. (umowa o pracę – k. 121 a.s.).

Przed przystąpieniem przez B. V. do świadczenia pracy, pracodawca (...) sp. z o.o. rozwiązał z nią umowę o pracę oświadczeniem datowanym na 31 grudnia 2020 r. za wypowiedzeniem, którego upływ przewidziano na dzień 23 stycznia 2021 r. B. V. odwołała się do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, który wyrokiem z dnia 2 czerwca 2022 r. przywrócił ją do pracy w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na poprzednie warunki pracy i płacy oraz zasądził na jej rzecz kwotę 59.193,60 zł netto, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 4 sierpnia 2021 r. do 31 października 2021 r., pod warunkiem podjęcia pracy. Apelacja pracodawcy od ww. wyr. została oddalona przez Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 17 stycznia 2023 r. (akta sprawy VI P 62/21).

B. V. przebywała na zwolnieniu zdrowotnym w okresie od 15 lutego 2021 r. do 3 sierpnia 2021 r. oraz na zasiłku macierzyńskim/ rodzicielskim w okresie od 3 października 2021 r. do 30 września 2022 r. (bezsporne).

B. V. w dniu 23 stycznia 2023 r. złożyła wobec (...) sp. z o.o. oświadczenie o gotowości podjęcia pracy (bezsporne).

(...) Sp. z o.o. w dniu 27 styczniu 2023 r. dokonała zapłaty na rzecz B. V. kwoty zgodnie z wyrokiem z dnia 2 czerwca 2022 r. (potwierdzenie przelewu bankowego – k. 130 a.s.).

W dniu 30 stycznia 2023 r. (...) sp. z o.o., działając jako płatnik składek dokonała zgłoszenia B. V. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę od dnia 23 stycznia 2023 r. (bezsporne).

W dniu 31 stycznia 2023 r. (...) sp. z o.o. dokonała zapłaty wynagrodzenia za styczeń na rzecz B. V. (potwierdzenie przelewów bankowych – k. 131 a.s.).

W dniu 27 lutego 2023 r. płatnik składek złożył za B. V. dokument zgłoszeniowy do ubezpieczeń – ZUS ZUA, od dnia 15 lutego 2021 r. (bezsporne).

W złożonych dokumentach rozliczeniowych ZUS RCA spółka (...) sp. z o.o. wykazała podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne B. V. za miesiąc 01/2023 w kwocie 10.658,48 zł – stanowiącej wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy w styczniu 2023 r. oraz za miesiąc 02/2023 r. w kwocie 81.392,00 zł (bezsporne).

W dniu 29 marca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję znak: (...) (...) (...), którą stwierdził, że:

1.  B. V. jako pracownik u płatnika składek (...) sp. z o.o. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym: (emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu) od 15 lutego 2021 r. do 31 stycznia 2023 r.

2.  podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne: (emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe) B. V. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek (...) sp. z o.o. wynoszą:



od 02/2021 do 12/2022 – 0,00 zł;



za 01/2023 – 10.658,48 zł,

3.  podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne z powyższego tytułu wynoszą:



od 02/2021 do 12/2022 – 0,00 zł,



za 01/2023 – 9.197,20 zł.

(decyzja z dnia 29 marca 2023 r. – nienumerowana karta akt ZUS).

W dniu 4 maja 2023 r. B. V. odwołała się od ww. decyzji (bezsporne).

Organ rentowy po ponownej analizie sprawy, wydał w dniu 12 czerwca 2023 r. decyzję znak: (...) (...) (...), w której stwierdził, że

1.  podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne: (emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe) B. V. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek (...) sp. z o.o. wynoszą:



za 01/2023 – 92.050,48 zł;

2.  podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne z powyższego tytułu wynoszą:



za 01/2023 – 79.430,36 zł

(decyzja z dnia 29 marca 2023 r. – nienumerowana karta akt ZUS).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jako niezasadne podlegało oddaleniu.

W niniejszym postępowaniu kwestią sporną była określona przez organ rentowy w decyzji z dnia 29 marca 2023 r., znak (...), podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne B. V. z tytułu zatrudnienia u płatnika składek (...) sp. z o.o. za okres 02/2021 – 12/2022 w kwocie 0.00 zł i w kwocie 10.658,48 zł za okres 01/2023.

B. V. domagała się zmiany zaskarżonej decyzji w zakresie ustalonych przez ZUS (...) Oddział w W. kwot podstaw wymiaru składek poprzez ustalenie, że stanowi ją kwota za 08/2021 – 18.497,60 zł, za 09/2021 – 20.348,00 zł, za 10/2021 r. – 20.348,00 zł, za 10/2022 r. – 20.348,00 zł, za 11/2022 r. – 20.348,00 zł, za 12/2022 r. – 20.348,00 zł oraz za 01/2023 r. – 20.348,00 zł.

Odwołująca się zasadność swojego roszczenia opierała na wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W., VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 czerwca 2022 r., który przywrócił ją do pracy w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na poprzednie warunki pracy i płacy oraz zasądził na jej rzecz kwotę 59.193,60 zł netto.

Odwołująca się wskazywała szczegółowo, że zgodnie z uzasadnieniem tego wyroku wynagrodzenie przysługuje jej konkretnie za miesiące sierpień – październik 2021 r. i w tym zakresie konstruowała roszczenie, że podstawa wymiaru składek za ww. miesiące powinna ulec zmianie i stanowić kwotę należnego jej wynagrodzenia za każdy miesiąc, w związku z przywróceniem do pracy, a nie jak ustalił ZUS – 0,00 zł.

Przechodząc do rozważań o niezasadności odwołania wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r., poz. 1009 podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12.

Zgodnie z definicją określoną w art. 4 punkt 9 ww. ustawy przychodem z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy jest przychód zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r., poz. 2647) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w r. kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy omawiana ustawa uważa wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując przychodem, od którego wymierzana jest w myśl art. 18 ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych składka na ubezpieczenia społeczne, są wszystkie otrzymane lub postawione do dyspozycji należności przysługujące pracownikowi, wymienione w katalogu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że zostały wyłączone z podstawy ustalania składek, a także należności z innych tytułów, jeżeli zostały włączone do podstawy wymiaru składki.

Bezsporne w realiach sprawy jest to, że odwołująca się osiągnęła przychód ze stosunku pracy w (...) sp. z o.o. za sporny okres sierpień – październik 2021 r. Bezsporne jest także to, że z tytułu zatrudnienia u ww. pracodawcy odwołująca się w okresie od lutego 2021 r. do lipca 2021 r. nie otrzymywała żadnego wynagrodzenia. Wyrokiem Sądu z dnia 2 czerwca 2022 r. została przywrócona do pracy, co stało się podstawą przyjęcia, że podlega ubezpieczeniom społecznym od 15 lutego 2021 r. – od daty rozpoczęcia świadczenia pracy zgodnie z umową z dnia 26 listopada 2020 r. Wskazanym wyrokiem Sąd zasądził także na rzecz odwołującej się kwotę 59.193,60 zł. Okolicznością niekwestionowaną przez odwołującą się jest, że kwota dotyczy wynagrodzenia za pracę za sierpień 2021 r. - październik 2021 r. Nadto, co istotne, dopiero w styczniu 2023 r. pracodawca dokonał zapłaty zasądzonego wynagrodzenia, ponieważ dopiero w styczniu odwołująca się zgłosiła gotowość do pracy – co było warunkiem wynikającym z ww. wyroku W rezultacie w styczniu 2023 r. konto bankowe odwołującej się zasiliła kwota wynikająca z wyroku Sądu oraz kwota stanowiąca wynagrodzenie za styczeń 2023 r. W miesiącach poprzedzających styczeń 2023 r., a spornych w realiach sprawy, odwołująca się nie otrzymała żadnych środków finansowych od pracodawcy.

Dla oceny zasadności roszczenia odwołującej się, aby wynagrodzenie otrzymane od pracodawcy – dla celów ustalania podstawy wymiaru składek – przyporządkować adekwatnie do miesięcy, za które jest ono należne, a nie jak uczynił organ rentowy do miesięcy, w którym nastąpiła wypłata należności warto przywołać pogląd Sądu Najwyższego wyrażony m.in. w uzasadnieniu uchwały z dnia 8 stycznia 2007 r. (I UZP 5/06). Sąd Najwyższy stwierdził wówczas, że podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracownika jest wypłacone mu w danym miesiącu kalendarzowym wynagrodzenie wraz z tymi składnikami i świadczeniami, które z mocy § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie są wyłączone z podstawy wymiaru składek. Wynagrodzenie wypłacone przez pracodawcę z opóźnieniem wykazywane jest w raporcie za ten miesiąc, w którym zostało wypłacone i wówczas staje się podstawą wymiaru składek.

Podobnie w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 10 września 2009 r. (I UZP 5/09) Sąd Najwyższy zauważył, że przychód z tytułu wynagrodzenia za pracę - zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - powstaje z chwilą jego otrzymania lub postawienia do dyspozycji. Stąd też wynagrodzenie będzie dla pracownika przychodem tego r. podatkowego, w którym zostało otrzymane, choćby nawet dotyczyło ono r. poprzedniego. Tak więc definicja zawarta w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia pracowników w takim zakresie, w jakim określa on jako przychód wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy wypłacone pracownikowi. W konsekwencji, nie są przychodami w rozumieniu zarówno tego przepisu, jak i art. 18 ust. 1 ustawy ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, wierzytelności, nawet wymagalne. Nie jest dopuszczalne uwzględnianie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników jakichkolwiek należności, które nie stały się przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód powstaje dopiero w momencie jego rzeczywistego otrzymania lub postawienia do dyspozycji.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że wynik postępowania sądowego w sprawie VI P 62/21 nie ma przesądzającego znaczenia dla ustalenia podstawy wymiaru składek w tym sensie, że zasądzona nim kwota wynagrodzenia, stanowić może podstawę wymiaru składek, ale tylko w tym miesiącu, w którym została wypłacona. Orzeczenie sądu przywracające pracownika do pracy na poprzednich warunkach ma charakter mieszany, konstytutywno-deklaratoryjny. Jego konstytutywny charakter wyraża się tym, że doprowadza ono do reaktywowania stosunku pracy, jaki istniał przed zakwestionowanym rozwiązaniem umowy o pracę. Z kolei charakter deklaratoryjny zobowiązuje zakład pracy do zatrudnienia pracownika (por. uchwała SN w składzie 7 sędziów z dnia 28 maja 1976 r., sygn. akt V PZP 12/75).

Podjęcie przez pracownika pracy w wyniku przywrócenia go do niej wyrokiem sądu powoduje reaktywowanie (wznowienie) stosunku pracy. Oznacza to, że okres niewykonywania przez taką osobę pracy (czyli od dnia rozwiązania stosunku pracy do dnia przywrócenia do pracy) dla celów ubezpieczeniowych traktować należy jako okres podlegania pracowniczym ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w ZUS. Organ rentowy uznaje w takim przypadku, że stosunek pracy nigdy nie ustał i trwał również w okresie rozwiązania umowy o pracę wskutek bezzasadnego jej wypowiedzenia do momentu powrotu pracownika do pracy. W tej sytuacji obowiązkiem pracodawcy, który (...) sp. z o.o. jako płatnik składek – wypełnił było przekazanie do ZUS druku zgłoszenia takiego pracownika do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego.

Kwotę wynagrodzenia zasadzonego wyrokiem przywracającym do pracy, pracodawca powinien wliczyć pracownikowi do podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych, a następnie oskładkować na ogólnych zasadach.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz ich wykładnię, wskazać należy, że w dokumentach rozliczeniowych należność pracownika z tytułu stosunku pracy może być dla celów ubezpieczeniowych uwzględniona w podstawie wymiaru składek dopiero w miesiącu, w którym została wypłacona lub postawiona do dyspozycji pracownika. Oznacza to, że obliczone składki ZUS należy rozliczyć w dokumentach rozliczeniowych sporządzanych za miesiąc, w którym zostanie ono pracownikowi faktycznie wypłacone. Jeżeli w danym miesiącu brak było przychodu z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, to brak było również podstawy wymiaru składek.

Zatem, w świetle przedstawionych wyżej reguł, rację należy przyznać organowi rentowemu, że nie jest dopuszczalne uwzględnianie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne odwołującej się wierzytelności, które nie stały się przychodem ze stosunku pracy, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód powstaje bowiem dopiero w momencie jego rzeczywistego otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracownikowi.

Reasumując, B. V. dopiero w styczniu 2023 r. – co jest niesporne w sprawie – otrzymała środki finansowe od (...) sp. z o.o. i dopiero wówczas zostały oddane jej do dyspozycji. Oznacza to, że dopiero wtedy – w styczniu 2023 r. odwołująca się osiągnęła przychód, który zgodnie z art. 18 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ww. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowić mógł podstawę wymiaru składek za okres, w którym faktycznie zaistniał. Nie ma zatem podstaw do stwierdzenia, zgodnie z roszczeniem odwołującej, że podstawa wymiaru składek za okres 08/21-01/23 wynosiła 20.348,00 zł, bowiem de facto wynagrodzenia za poszczególne miesiące nie były jej wypłacane.

Prawidłowo zatem w zaskarżonej decyzji organ rentowy określił, że podstawa wymiaru składek za 01/2023 r. stanowi kwota otrzymana w styczniu 2023 r., a za miesiące poprzedzające ten okres podstawa wymiaru składek wynosi 0.00 zł – wówczas bowiem odwołująca się nie otrzymała żadnych środków finansowych. Natomiast decyzją z 12 czerwca 2023 r. od której odwołująca nie wniosła odwołania, Zakład Ubezpieczeń Społecznych skorygował jedynie podstawę wymiaru składek za styczeń 2023 r. w związku ze złożeniem korekty przez płatnika składek i wypłatą odwołującej należnych jej kwot (w szczególności z tytułu wynagrodzenia oraz wynikających z wyroku sądu). Natomiast, ani w zaskarżonej decyzji z 29 marca 2023 r., ani też w decyzji zmieniającej z 12 czerwca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ustalał podstawy wymiaru składek za dalsze miesiące 2023 r., w szczególności za luty czy marzec 2023 r., zatem nie były one przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. zasądził od odwołującej B. V. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika, który złożył odpowiedni wniosek, kwotę 360,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od daty uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Wskazana kwota, stanowiąca stawkę minimalną, została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Renata Gąsior