Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Łaciak

Protokolant: Łukasz Jóźwiak

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2015 r. w Warszawie

sprawy R. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania R. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 17.04.2012 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczona R. R. w dniu 8 maja 2012 r. złożyła odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 3 kwietnia 2012 r. Ubezpieczona stwierdziła, że miała przyznaną rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy po operacji kręgosłupa szyjnego na okres sześciu miesięcy, a następnie z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres dwunastu miesięcy. Odwołująca podniosła, że nie nadaje się do pracy, ponieważ oczekuje na dwie operacje kręgosłupa ( k. 2 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.
w odpowiedzi na odwołanie z dnia 28 maja 2012 r., wniósł o odrzucenie odwołania na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że w dacie 3 kwietnia 2012 r. nie wydawał żadnej decyzji w sprawie R. R.. Precyzując stanowisko, ZUS podniósł, że 3 kwietnia 2012 r. Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie, którym uznała odwołującą za osobę zdolną do pracy.
W związku z tym, organ rentowy wydał decyzję z dnia 17 kwietnia 2012 r., którą odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W oparciu o powyższe zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 grudnia 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, odwołanie przysługuje od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie ZUS stwierdził, że w tutejszym Sądzie toczy się postępowanie w sprawie
z odwołania R. R. od decyzji organu rentowego o sygnaturze akt VII U 1156/11 ( k. 3-4 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca R. R. w dniu 28 czerwca 2011 r. złożyła odwołanie od decyzji z dnia 20 maja 2011 r. domagając się przyznania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 9 lipca 2008 r. do dnia 21 marca 2011 r. oraz
z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 21 marca 2011 r. do dnia 30 września 2011 r. ( k. 96 a. r. tom III).

W dniu 5 września 2011 r. organ rentowy wydał decyzję przyznającą odwołującej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 21 marca 2011 r. do dnia 30 września 2011 r. ( k. 115 a. r. tom III).

Z uwagi na fakt nierozstrzygnięcia sporu dotyczącego przyznania odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 9 lipca 2008 r. do dnia 21 marca 2011 r. sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym Warszawa-Praga pod sygnaturą VII U 1156/11.

Ubezpieczona w dniu 6 września 2011 r. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy
( k.1 a. r. tom I).

Skutkowało to zainicjowaniem postępowania administracyjnego przed ZUS, w toku którego ubezpieczona została skierowana na badanie do Lekarza orzecznika ZUS, a ten po jego przeprowadzeniu wydał w dniu 10 listopada 2011 r. orzeczenie stwierdzające, że nie jest ona niezdolna do pracy ( k. 4 a. r. tom I).

Ubezpieczona w dniu 10 listopada 2011 r. złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza orzecznika ZUS i sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS. Po ponownym zbadaniu odwołującej w dniu 3 kwietnia 2012 r., Komisja podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS i wydała orzeczenie, w którym stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy ( k. 9 a. r. tom I).

W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy wydał w dniu 17 kwietnia 2012 r., decyzję znak: (...), którą odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż odwołująca nie spełniła przesłanki
z art. 57 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych warunkującej prawo do świadczenia, a mianowicie nie jest niezdolna do pracy ( k. 12 a. r. tom I).

R. R. w dniu 8 maja 2012 r. złożyła odwołanie od orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS ( k. 2 a. s.). Jednocześnie pismem procesowym z dnia 28 września 2012 r. dołączyła do akt dokumentację lekarską, z której wynika, że przebywała w (...) Szpitalu Wojewódzkim w W. od dnia 11 września 2012 r. do dnia 21 września 2012 r. z powodu operacyjnego leczenia dyskopatii lędźwiowego kręgosłupa oraz że oczekuje tam na operację dyskopatii szyjnej ( k. 11-12 a. s.).

Na rozprawie w dniu 8 listopada 2012 r. odwołująca sprecyzowała swoje odwołanie i stwierdziła, że skarży decyzję organu rentowego z dnia 17 kwietnia 2012 r., nie zaś orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 8 listopada 2012 r. Z uwagi na toczące się postępowanie przed tutejszym Sądem o sygn. akt VII U 1156/11 z odwołania R. R., zawieszono postępowanie w sprawie o sygn. akt VII U 790/12 do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia ( k. 19-20 a. s.).

Wyrokiem z dnia 11 września 2013 r., sygn. akt VII U 1156/11 po przeprowadzeniu postępowania dowodowego z opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego neurochirurga dr n. med. A. M. Sąd oddalił odwołanie R. R. ( tom III a. r.).

W związku z powyższym Sąd postanowieniem z dnia 27 listopada 2013 r. na mocy artykułu 180 § 1 k.p.c. podjął zawieszone postępowanie w sprawie ( k. 37 a. s.).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych neurologa
i ortopedy celem ustalenia czy wnioskodawczyni była i nadal jest niezdolna do pracy całkowicie lub częściowo na datę złożenia wniosku we wrześniu 2011 r., a jeśli tak, to jaka to jest niezdolność i jaka jest data powstania oraz okres trwania tej niezdolności
( k. 49 a. s.).

Biegli sądowi ortopeda lek. med. M. G. i neurochirurg dr n. med. A. M. stwierdzili, że przy prawidłowym stanie neurologicznym nie ma wskazań do orzekania o niezdolności do pracy odwołującej od dnia 1 października 2011 r. do czasu drugiego zabiegu z powodu dyskopatii lędźwiowej, czyli do dnia 17 września 2012 r. Po tego typu zabiegu, jak i po operacji dyskopatii w odcinku szyjnym kręgosłupa w dniu 13 marca 2013 r., odwołująca powinna do sześciu miesięcy powstrzymać się od pracy zawodowej w zależności od stanu zdrowia. Jednocześnie biegli podnieśli, że brak jest dokumentacji leczenia po wyżej wymienionych zabiegach na podstawie których mogliby orzec o niezdolności do pracy odwołującej. Po przeprowadzeniu badania odwołującej, biegli rozpoznali śladowe objawy choroby M.. Jednocześnie nie stwierdzili niedowładów kończyn górnych i dolnych, zaburzeń zborności kończyn i równowagi oraz objawów korzeniowych z odcinka szyjnego. Zdaniem biegłych stan po dwukrotnej operacji dyskopatii w odcinku szyjnym kręgosłupa nie dawał podstaw do orzeczenia o niezdolności do pracy odwołującej. Równocześnie uznali, że ze względu na stan po wielopoziomowej przeznasadowej stabilizacji kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym badana przez sześć miesięcy od zabiegu jest całkowicie niezdolna do pracy ( k. 77-78 a. s.).

Pismem procesowym z dnia 10 czerwca 2015 r. odwołująca złożyła do akt sprawy dokumentację medyczną neurologiczną i ortopedyczną ( k. 94 a. s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2015 r. nie wniósł uwag do opinii biegłych sądowych ( k. 96-97 a. s.).

Na rozprawie w dniu 25 września 2014 r. odwołująca złożyła do akt sprawy orzeczenie Lekarza orzecznika ZUS, którym to uznał ją za częściowo niezdolną do pracy od dnia 17 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. Równocześnie Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii celem zapoznania się przez nich z dokumentacja medyczną złożoną przez odwołującą i ustalenia, czy jest ona osobą zdolną czy też niezdolną do pracy ( k. 121-124 a. s.).

Biegła sądowa neurochirurg dr n. med. A. M. w opinii uzupełniającej stwierdziła, że odwołująca od dnia 1 października 2011 r. do dnia 16 września 2012 r. była zdolna do pracy. W ocenie biegłej okres ponad sześciu miesięcy po przeprowadzonym leczeniu operacyjnym jednopoziomowej dyskopatii szyjnej w dniu 16 marca 2011 r. jest wystarczający do wgojenia implantu i przeprowadzenia leczenia usprawniającego. Jednocześnie biegła podniosła, że z dokumentacji nie wynika, aby po 1 października
2011 r. wystąpiło u odwołującej nasilenie dolegliwości bólowych. Z tego względu ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy ze względów neurochirurgicznych
( k. 128-129 a. s.).

Biegły sądowy ortopeda lek. med. M. G. po zapoznaniu się
z dokumentacją przedstawioną do akt sprawy przez odwołującą stwierdził, iż R. R. przebyła w przeszłości leczenie operacyjne zmian zwyrodnieniowych
i dyskopatycznych kręgosłupa, co skutkowało okresowym pogorszeniem jej stanu zdrowia utrudniające możliwość podjęcia zatrudnienia. Jednakże w okresie od dnia 1 października 2011 r. do dnia 16 września 2012 r. biegły nie znalazł podstaw do istnienia u odwołującej niezdolności do pracy ( k. 141 a. s.).

Pismem procesowym z dnia 24 marca 2015 r. organ rentowy ponownie nie wniósł uwag do opinii uzupełniających biegłych sądowych ( k. 152-153 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, aktach rentowych ubezpieczonej, a także w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Autentyczność zgromadzonych dokumentów
i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd, jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych biegłych sądowych, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłych Sąd przyjął za własne, albowiem opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującej, a biegli lekarze sporządzający te opinie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. W ocenie Sądu, zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie R. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 17 kwietnia 2012 r., znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta
z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych
w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się
z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak
i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem
w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku. Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową.

W niniejszej sprawie, na gruncie spornej decyzji organ rentowy podnosił, że ubezpieczona nie spełniła naczelnej przesłanki wynikającej z art. 57 ust.1 pkt. 1 ustawy,
a mianowicie nie jest niezdolna do pracy. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd stwierdza, że decyzja organu rentowego jest zasadna i odpowiada prawu. Odwołująca do dnia 30 września 2011 r. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a od dnia 17 września 2012 r. na mocy orzeczenia Lekarza orzecznika ZUS uznano badaną za częściowo niezdolną do pracy. Spór w toczącej się
w sprawie dotyczył możliwości przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od dnia 1 października 2011 r. do dnia 16 września 2012 r. Na gruncie zaskarżonej decyzji Sąd nie znalazł podstaw do przyznania świadczenia odwołującej w wyżej wymienionym okresie.

Opierając się na opiniach powołanych w sprawie biegłych, Sąd zważył, że
u ubezpieczonej występują dysfunkcje organizmu takie, jak zmiany zwyrodnieniowe
i dyskopatyczne kręgosłupa oraz przewlekły zespół bólowy kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym i szyjnym. Jednakże schorzenia te nie są na tyle zaawansowane, aby powodowały niezdolność do pracy w zaskarżonym decyzją okresie. Z opinii powołanych w sprawie biegłych jednoznacznie wynika, że odwołująca na dzień wnioskowania o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w obszarze ortopedycznym i neurochirurgicznym nie była niezdolna do pracy.

Zdaniem Sądu, ubezpieczona pomimo występujących dysfunkcji w stanie zdrowia, w chwili obecnej nie ma znacząco ograniczonej możliwość prawidłowego wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami – co znajduje potwierdzenie w opiniach powołanych w sprawie biegłych.

Sąd zważył, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem
„o częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Koniecznym jest, aby w jego następstwie zaistniało naruszenie sprawności organizmu w takim stopniu, że skutkuje ono utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przynajmniej w znacznym stopniu.” Sąd jest zdania, że u wnioskodawcy obecnie naruszenie takie nie występuje ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt III AUa 897/12).

W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, ubezpieczona z uwagi na aktualny stan zdrowia, nie spełnia przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, albowiem nie ma podstaw do uznania, że jest ona niezdolna do pracy.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak
w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)