Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2025 r. w Warszawie

sprawy O. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania O. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 6 lutego 2024 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje O. K. rentę socjalną od 1 grudnia 2023 r. do grudnia 2025 roku.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2024r. O. K. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 6 lutego 2024r. znak (...), którą organ rentowy odmówił prawa do renty socjalnej. Odwołujący się zanegował ustalenia organu orzeczniczego Zakładu, który przyjął, że nie jest całkowicie niezdolny do pracy, co było podstawą wydania decyzji odmownej i wniósł o zmianę decyzji poprzez przyznanie prawa do świadczenia.

Uzasadniając odwołanie, O. K. podniósł, że Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie zaocznie, opierając się jedynie na dokumentacji medycznej, z której chociaż rzeczywiście wynika, że stan jego zdrowia uległ poprawie, to nie jest w niej wskazane całkowite wyzdrowienie i odzyskanie możliwości normalnego funkcjonowania w różnych środowiskach, w tym w środowisku pracy. Dodatkowo odwołujący się nadmienił, że przed poprawą stanu zdrowia był w stanie psychozy przez okres 2 lat, a samo polepszenie się jego stanu jest wynikiem ciężkiej pracy sztabu psychoterapeutów, psychologów i przyjmowania ogromnej ilości starej generacji leków, ponieważ leki nowsze nie przynoszą efektów, zaś te stare niosą za sobą duże ryzyko wystąpienia skutków ubocznych. Odwołujący się wskazał także, że śpi około 12 godzin na dobę, w ciągu dnia jest ospały, powolny, ma trudności w komunikacji i w koncentracji uwagi, czasem czuje się skrajnie oderwany od rzeczywistości, trudno mu odnaleźć w sobie zapał i zaangażowanie. Mimo poprawy funkcjonowania lekarz nie chce zmienić, ani zlecić odstawienia leków, ponieważ obawia się nawrotu ostrej fazy choroby. Funkcjonuje jedynie przy pomocy matki, która pomaga mu we wszystkim, ponieważ on nie jest samodzielny w żadnym aspekcie życia. Dodał, że funkcjonowanie z chorobą, która go dotknęła, jest trudnie, ponieważ nigdy nie wie, kiedy i pod wpływem jakich okoliczności nastąpi jej zaostrzenie. Obecnie, jeśli nie jest odpowiednio stymulowany, wpada w ciężkie stany depresyjne i lękowe, a po ostatnim takim zdarzeniu terapeuta zasugerował, że wskazane jest, aby na jakiś czas trafił znów na dzienny oddział psychiatryczny w szpitalu.

W dalszej części uzasadnienia odwołania O. K. podniósł, że podjął pracę jako kurier, ale wykonywał ją jedynie przez 5 dni, do czasu, kiedy rozbił samochód dostawczy. Koszty naprawy poniosła jego matka. Odnosząc się zaś do kwestii podjętych studiów wyjaśnił, że zajęcia odbywają się online, a w nauce nie osiąga zadowalających efektów, zdaje warunkowo i ma poprawki (odwołanie z 19 lutego 2024r. – k. 3 – 6 a.s.).

W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., uzasadniając, że odwołujący się nie spełnia ustawowej przesłanki do nabycia prawa do renty socjalnej, tj. nie jest całkowicie niezdolny do pracy, co ustaliła Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26 stycznia 2024r. Organ rentowy wskazał, że orzeczenie to stało się podstawą wydania zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie z 26 marca 2024r. – k. 8 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

O. K. urodził się (...), ukończył szkołą średnią ogólną, obecnie studiuje dziennie logistykę, jest na trzecim roku studiów. Zajęcia odbywają się online, a egzaminy zdaje w terminach poprawkowych. Zdarzyło się ponadto, że rok zakończył warunkowo. Kilkukrotnie próbował podjąć pracę, ale jej nie utrzymywał. Najdłużej przez pół roku pracował w warsztacie samochodowym – został zwolniony z powodu nienależytego wykonywania obowiązków. Podjął również pracę jako kurier, ale po kilku dniach spowodował wypadek samochodowy. Od 12 września 2019r. jest leczony psychiatrycznie, początkowo z rozpoznaniem nadużywania substancji psychoaktywnych. Od 31 października 2019r. do 8 listopada 2019r. przebywał w Samodzielnym (...), gdzie rozpoznano ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne. Następnie, od 30 grudnia 2020r. był hospitalizowany w Instytucie (...) z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania spowodowanych używaniem kanabinoli. W dniu 11 stycznia 2021r. zażądał wypisu wbrew zaleceniom lekarskim i z nieukończonym procesem diagnostyczno-terapeutycznym, wobec braku wskazań do zatrzymania bez zgody pacjenta, został wypisany na własne żądanie do domu. Od 27 lipca 2021r. do 7 września 2021r. był hospitalizowany w (...) sp. z o.o., gdzie dokonano zmiany dotychczasowego rozpoznania na schizofrenię paranoidalną oraz rozpoznano zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kanabinoli oraz zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane naprzemiennym przyjmowaniem ww. środków (opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy – k. 94 – 97 a.s., opinia biegłego sądowego psychiatry – k. 22-35 a.s.).

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 28 grudnia 2022r. O. K. miał przyznane prawo do renty socjalnej do 30 listopada 2023r. Podstawą wydania ww. decyzji było orzeczenie Lekarza Orzecznika, który ocenił, że O. K. jest całkowicie niezdolny do pracy do ww. daty. Lekarz Orzecznik w orzeczeniu z dnia 8 listopada 2022r. stwierdził, że naruszenie sprawności organizmu dotyczy stanu psychicznego i powoduje utratę w znacznym stopniu zdolności do pracy na otwartym rynku pracy do listopada 2023r., a rokowania są trudne (decyzja z dnia 28 grudnia 2022r. – nienumerowana karta akt ZUS, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 8 listopada 2022r. – nienumerowana karta akt ZUS).

W dniu 16 listopada 2023r. O. K. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty socjalnej (wniosek – nienumerowana karta akt ZUS). W toku postępowania został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 11 grudnia 2023r. uznał, że wnioskodawca nie jest całkowicie niedolny do pracy. Orzeczenie zostało wydane po dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym dokumentacji z przebiegu leczenia. Przy ocenie niezdolności do pracy uwzględniono okoliczność, że w okresie od poprzedniego badania orzeczniczego nastąpiła istotna poprawa stanu psychicznego i nie stwierdzono zaburzeń powodujących naruszenie sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie dalszej całkowitej niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik wskazał, że O. K. przyjmuje regularnie leki, kontynuuje studia, a jego stan psychiczny jest względnie stabilny (orzeczenie Lekarza Orzecznika z 11 grudnia 203r. – nienumerowana karta akt ZUS).

Na skutek sprzeciwu O. K. od ww. orzeczenia, Komisja Lekarska ZUS przeanalizowała dokumentację medyczną i zaocznie w dniu 26 stycznia 2024r. potwierdziła ustalenia Lekarza Orzecznika, stwierdzając, że O. K. nie jest całkowicie niedolny do pracy (orzeczenie Komisji Lekarskiej z 26 stycznia 2024r. – nienumerowana karta akt ZUS).

W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 6 lutego 2024r. wydał decyzję znak: (...), którą odmówił prawa do renty socjalnej (decyzja – nienumerowana karta akt ZUS).

O. K. wniósł odwołanie od ww. decyzji ZUS, a sąd postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2024r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych psychiatry i specjalisty medycyny pracy celem ustalenia, czy odwołujący się jest całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej oraz czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz czy naruszenie sprawności organizmu powstało: przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia, bądź w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej (postanowienie z 9 kwietnia 2024r. – k. 10 a.s.).

Biegły sądowy psychiatra P. N. w opinii złożonej do sądu w dniu 14 sierpnia 2024r. stwierdził, że O. K. jest chory na schizofrenię. Ze względu na przewlekły charakter choroby oraz ryzyko nawrotów należy uznać go za trwale całkowicie niezdolnego do pracy. Biegły dodał, że odwołujący się wykazuje znaczną niezdolność do wykonywania regularnej pracy zarobkowej z powodu przewlekłych schorzeń psychiatrycznych i pomimo pewnej poprawy stanu zdrowia pod wpływem terapii, nadal wymaga stałego leczenia, opieki oraz wsparcia w codziennym funkcjonowaniu. W odpowiedzi na pytanie sądu, co do okresu powstania naruszenia sprawności organizmu biegły wskazał, że rozpoczęło się ono przed ukończeniem 18 roku życia (opinia biegłego psychiatry P. N. – k. 22-35 a.s.).

Biegła sądowa w zakresie medycyny pracy J. P. w opinii z dnia 20 stycznia 2025r., wydanej po przeprowadzeniu badania i analizie dokumentacji zawartej w aktach sprawy, stwierdziła, że O. K. jest po 30 listopada 2023r. nadal całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej, a naruszenie sprawności organizmu powodujące całkowitą niezdolność do pracy powstało przed ukończeniem 18 roku życia. Zdaniem biegłej przewidywany okres trwania niezdolności do pracy to 2 lata, do grudnia 2025r. Biegła uzasadniając opinię wskazała, że O. K. wymaga systematycznego, kontrolowanego leczenia specjalistycznego i nadzoru środowiskowego w procesie leczenia, w czym dużą rolę odgrywa jego matka. Biegła podkreśliła, że pomimo względnej poprawy funkcjonowania odwołującego się nadal nie jest on zdolny do wykonywania regularnej pracy na otwartym rynku pracy. Natomiast odnośnie kwestii podjętych studiów zaznaczyła, że w dużej mierze odbywają się one online, O. K. ma „warunek” z kilku przedmiotów, a do uczestnictwa w zajęciach motywuje go matka. Biegła zaakcentowała także, że podjęta przez odwołującego się próba usamodzielnienia się zakończyła się pogor­szeniem jego stanu i brakiem systematycznego leczenia, ponieważ rokowanie co do stanu psychicznego zależne jest od współpracy pacjenta w leczeniu. W kwestii posiadanego dokumentu prawa jazdy biegła wyraziła opinię, że w obecnym stanie funkcjonalnym i przy przyjmowanych lekach istnieją przeciwwskazania do prowadzenia przez niego pojazdów me­chanicznych (opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy – k. 94 – 97 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną O. K. konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń.

Podstawą ustaleń faktycznych były również dwie opinie – biegłego sądowego psychiatry oraz biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy - które w ocenie Sądu są rzetelne. Opinia psychiatryczna sporządzona została przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy i z powodu wystąpienia których do listopada 2023r. był uznany za osobą całkowicie niezdolną do pracy. Dodatkowo dla kompleksowej oceny stanu zdrowia O. K. sąd za niezbędne uznał zasięgnięcie opinii biegłej z zakresu medycyny pracy, która po przeanalizowaniu opinii psychiatrycznej i opierając się na jej wnioskach, sporządziła całościową ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do pracy, uwzględniając jego kwalifikacje.

Obaj biegli zapoznali się szczegółowo z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu choroby ubezpieczonego i jego leczenia. Na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie w sposób jednoznaczny i przejrzysty charakteryzują stan zdrowia O. K. i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię istnienia u niego całkowitej niezdolności do pracy. Jedyna różnica, jaka pojawiła się w opiniach biegłych dotyczy tego, czy ustalona całkowita niezdolność do pracy jest trwała czy okresowa. W tym zakresie kluczowa dla sądu była opinia biegłej z zakresu medycyny pracy, jako że wskazana biegła dokonała kompleksowej oceny stanu zdrowia odwołującego się i wnioski te wyczerpująco umotywowała. Z tych też powodów sąd w pełni je podzielił i to na nich oparł ustalenia o okresowym charakterze całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd pominął wnioski organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry i z opinii uzupełniającej biegłej z zakresu medycyny pracy. Organ rentowy podnosił, że przedstawiona przez biegłych ocena o całkowitej niezdolności ubezpieczonego jest pozbawiona konstruktywnego uzasadnienia. Natomiast w ocenie sądu to właśnie twierdzenia organu rentowego stanowią wyraz subiektywnej oceny i mają jedynie polemiczny charakter. Wspomnieć nadto należy, że okoliczność, na jaką powołał się Zakład, tj. pewna samodzielność ubezpieczonego polegająca na próbie podjęcia pracy czy studiów, co jest niewątpliwie zasługą wspierającej go matki, nie przynosi oczekiwanych efektów. Odwołujący się nie jest w stanie utrzymać pracy, a co więcej, pracując jako kurier, spowodował wypadek. Z kolei okoliczność, że studiuje nie jest sama w sobie obiektywnie dużym osiągnięciem, chociaż w sytuacji zdrowotnej odwołującego się niewątpliwie tak należy ją rozpatrywać. Jednak nie można pominąć okoliczności, że nauka również nie przychodzi odwołującemu się w łatwy sposób, zdaje warunkowo i w terminach poprawkowych. Zresztą, co wynika z treści odwołania, podjęcie studiów jest formą pozytywnego wzmacniania odwołującego się, motywowania go i rozbudzenia w nim chociaż minimalnego zaangażowania i bynajmniej nie służy w głównej mierze zdobywaniu kwalifikacji celem przyszłego zatrudnienia. Dodatkowo wskazać należy, że organ rentowy podnosił niespójność opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, która przejawiać miała się tym, że biegła przyjęła całkowitą niezdolność do pracy przy jednoczesnym ustaleniu, że odwołujący się studiuje. Sąd za oczywiste uznaje, że zdolność do pracy i nauki to dwie odrębne kwestie. Samo pobieranie nauki nie przesądza o zdolności do pracy. Orzeczenie o niezdolności do pracy jest wydawane w oparciu o ocenę stanu zdrowia i możliwości wykonywania zawodu, a nie tylko na podstawie faktu uczęszczania na zajęcia edukacyjne czy – co również podnosił ZUS – posiadania dokumentu prawa jazdy. Ostatecznie więc sąd ocenił, że organ rentowy nie przedstawił żadnych argumentów i merytorycznych zarzutów co do opinii biegłych, które mogłyby podważyć ich ustalenia. W tym stanie rzeczy wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu medycyny pracy zostały ocenione jako zmierzające do przedłużenia postępowania i mające wykazać okoliczności już wykazane w świetle dotychczas zgromadzonych dowodów. Wobec tego zostały pominięte na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.

Sąd pominął również wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z zeznań O. K. i świadka I. K., mając na uwadze, że oceny o istnieniu całkowitej zdolności do pracy mogą dokonać jedynie lekarze specjaliści z zakresu dziedzin odpowiadających schorzeniom odwołującego się. Zatem, przesłuchiwanie ww. osób na wskazane okoliczności, których ustalenie leży w kompetencji biegłych sądowych, zmierzałoby do wykazywania faktów, które w oparciu o opinie biegłych, zostały już udowodnione zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 2194), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18 roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powołanego przepisu, osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje:

1) renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Z kolei z dyspozycji art. 15 ustawy o rencie socjalnej wynika, że ustawodawca w ramach oceny, czy spełnione zostały przesłanki do przyznania opisanego powyżej świadczenia, nakazał odpowiednio stosować art. 12-14 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, które zawierają legalne definicje całkowitej i częściowej niezdolności do pracy. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej wskazuje, że za całkowicie niezdolną do pracy należy uznać osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepis art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej, za częściowo niezdolną do pracy uznaje osobę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Dokonując oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, należy mieć na uwadze nie tylko powołane przepisy, lecz także i to, że w ich rozumieniu o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 roku, II UKN 113/00).

W świetle powołanych przepisów zasadność odwołania O. K. uzależniona była od ustalenia, czy jest on osobą całkowicie niezdolną do pracy i czy niezdolność ta powstała z powodu naruszenia sprawności organizmu w okresie wskazanym w przepisie art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej. Ocena we wskazanym zakresie wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych lekarzy posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z 12 kwietnia 2000r., II UKN 498/99, OSNAPiUS 2001 nr 19, poz. 597; z 7 lipca 2005r., II UK 277/04, OSNP 2006 nr 56, poz. 97; z 14 marca 2007r., III UK 130/06, OSNP 2008 nr 7-8, poz. 113; z 12 stycznia 2010r., I UK 204/09, LEX nr 577813 oraz powołane w nich orzecznictwo). Z tego względu sąd w rozpatrywanej sprawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: psychiatry i lekarza medycyny pracy celem ustalenia, czy O. K. jest całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz czy naruszenie sprawności organizmu powstało w okresach wskazanych w przepisie art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej.

Ocena opinii została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, więc tylko przypomnieć należy, że opinie w zakresie charakterystyki schorzeń odwołującego się korelowały ze sobą i wskazywały na jego całkowitą niezdolność do pracy. Rozbieżności dotyczyły jedynie oceny tego, czy stwierdzona niezdolność ma przymiot trwałej czy okresowej. W pozostałym zakresie opinie były spójne. Sąd na podstawie ww. opinii przyjął, że ubezpieczony choruje na schizofrenię paranoidalną, a w przebiegu tej choroby doznaje okresowych ostrych stanów psychotycznych i chociaż nastąpiła poprawa stanu psychicznego względem okresu, kiedy ubezpieczony był uprzednio opiniowany przez organy orzecznicze ZUS, to jednak ta poprawa nie jest wystarczająca, by przyjąć, że po 30 listopada 2023r. O. K. jest już zdolny do pracy.

Komisja Lekarska ZUS stwierdziła co prawda, iż nastąpiła poprawa stanu psychicznego od czasu ostatniego orzeczenia, w związku z tym podtrzymała orzeczenie Lekarza Orzecznika i oceniła, że aktualnie zaawansowanie schorzeń nie narusza sprawności organizmu w stopniu dającym podstawy do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy, Sąd zwraca jednak uwagę, że Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 8 listopada 2022r. scharakteryzował, że rokowanie w przypadku odwołującego się nastręcza trudności. Także z tego powodu sąd przyjął, że ewentualne rozbieżności opinii biegłych co do przyjęcia okresu trwania całkowitej niezdolności do pracy, nie dyskwalifikują ich jako rzetelnych i fachowych. Ostatecznie sąd, bazując na opinii biegłego z dziedziny medycyny pracy, jako na opinii kompleksowej ustalił, że całkowita niezdolność do pracy ma charakter okresowy i trwać będzie do grudnia 2025r.

Konkludując, Sąd mając na względzie zebrany w sprawie materiał dowodowy, przyjęte na jego podstawie ustalenia i całokształt zaprezentowanych wyżej rozważań, uznał, że organ rentowy nieprawidłowo ocenił stan zdrowia O. K., a w konsekwencji niesłusznie odmówił mu prawa do wnioskowanego świadczenia. W związku z powyższym odwołanie podlegało uwzględnieniu, a zaskarżona decyzja z dnia 6 lutego 2024r. zmianie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. poprzez przyznanie O. K. renty socjalnej na kolejny okres po 30 listopada 2023r., tj. od 1 grudnia 2023 r. do grudnia 2025r.