Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2024 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 października 2024 roku w W.

sprawy M. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania M. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 26 stycznia 2023 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. G. rentę socjalną na okres od 1 lutego 2023 roku do 31 stycznia 2026 roku.

UZASADNIENIE

M. G. w dniu 20 lutego 2023r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 26 stycznia 2023r., znak: (...) wstrzymującej wypłatę renty socjalnej od 1 lutego 2023r. Ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i uznanie, iż przysługuje mu prawo do ww. świadczenia. Zaskarżonej decyzji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu przez Komisję Lekarską ZUS, że nie jest całkowicie niezdolny do pracy w sytuacji, gdy od 1998r. cierpi na chorobę psychiczną, która w 2022r. została zdiagnozowana przez lekarza psychiatrę jako schizofrenia paranoidalna. Jednocześnie podkreślił, że od 2010r. był uznawany przez organ rentowy za osobę całkowicie niezdolną do pracy, a stan jego zdrowia uległ od tamtego czasu pogorszeniu. Organ rentowy, przyjmując inaczej, naruszył prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej poprzez jego niezastosowanie i ustalenie, że brak całkowitej niezdolności do pracy, a w konsekwencji także art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o rencie socjalnej poprzez jego niezastosowanie i odmówienie ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej (odwołanie z dnia 20 lutego 2023r., k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy, co zostało potwierdzone w orzeczeniu Komisji Lekarskiej z dnia 3 stycznia 2023r. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy zaskarżoną decyzją odmówił ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej (odpowiedź na odwołanie z dnia 21 marca 2023r., k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. G., urodzony (...), od dnia 1 kwietnia 2010r. pobierał rentę socjalną. Ostatnio świadczenie zostało mu przyznane do dnia 31 października 2022r. (decyzja ZUS z dnia 13 lipca 2010r., k. 15 a.r.; decyzja ZUS z dnia 28 września 2011r., k. 28 a.r.; decyzja ZUS z dnia 31 maja 2012r. k. 41 a.r.; decyzja ZUS z dnia 28 września 2012r., k. 53 a.r.; decyzja ZUS z dnia 23 września 2014r., k. 61 a.r.; decyzja ZUS z dnia 8 listopada 2017r., k. 94 a.r.). W dniu 21 października 2022r. złożył wniosek o przyznanie renty socjalnej na dalszy okres. Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 12 grudnia 2022r., a następnie Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 3 stycznia 2023r., potwierdzili, że badany nie jest całkowicie niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe organ rentowy wydał decyzję z dnia 26 stycznia 2023 roku, znak: (...) w której wstrzymał wypłatę renty socjalnej od 1 lutego 2023r. Jednocześnie wskazał, że za okres od 1 listopada 2022r. do 31 stycznia 2023r. prawo do renty socjalnej zostało przedłużone bez wydawania decyzji, na podstawie art. 15zc ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.) (wniosek z dnia 21 października 2022r., k. 159-160 a.r.; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 12 grudnia 2022r., k. 161 a.r.; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 stycznia 2023r., k. 162a.r.; decyzja ZUS z dnia 26 stycznia 2023r., k. 163-164 a.r.).

Ubezpieczony odwołał się od ww. decyzji, a Sąd w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego psychiatry celem ustalenia, czy jest on całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz czy naruszenie sprawności organizmu powstało przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia, w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej (postanowienie z dnia 7 maja 2023., k. 11 a.s.).

W opinii z dnia 15 września 2023r. biegły sądowy psychiatra J. U. rozpoznał u ubezpieczonego funkcjonowanie intelektualne w obszarze normy, zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane naprzemiennym przyjmowaniem środków (...) (F10-F18) i innych środków psychoaktywnych (uzależnienie mieszane), osobowość chwiejną emocjonalnie (borderline), zaburzenia schizotypowe – w wywiadzie oraz zaburzenia depresyjno-lękowe w związku z uzależnieniem – w wywiadzie. Biegły wskazał ponadto, że M. G. nie jest upośledzony umysłowo, chory psychicznie (nie stwierdził np. symptomów schizofrenii), ani nie ujawnia objawów organicznego uszkodzenia (...). Ma natomiast nieprawidłowe cechy osobowości (osobowość chwiejna emocjonalnie, typu borderline) i jest też od wielu lat uzależniony od różnych substancji psychoaktywnych (alkohol, marihuana, amfetamina, opiaty, benzodiazepiny). W związku z przewlekłym stosowaniem tych substancji miewał krótkotrwale epizody psychotyczne z zaburzeniami zachowania i emocji (stany pobudzenia, zachowania agresywne i autoagresywne) i był z tego powodu wielokrotnie hospitalizowany w Szpitalu (...) i w Szpitalu (...) w W.. Za przyczynowym związkiem między nadużywaniem (...) i obserwowanymi u niego epizodami psychotycznymi przemawia fakt, iż podczas pobytu na orzeczonej przez sąd szpitalnej detencji (Szpital w C.), przy jednoczesnej przymusowej abstynencji, nie obserwowano u niego zaburzeń pozwalających na stwierdzenie jakiejkolwiek choroby psychicznej. Aktualnie M. G. od wielu lat uczestniczy w „programie substytucyjnym" dla osób uzależnionych od (...) (ma zlecony B.). Mimo tego dalej używa substancji psychoaktywnych, ale jednocześnie stan jego zdrowia psychicznego jest na tyle stabilny, że od 2016r. nie wymagał psychiatrycznego leczenia szpitalnego. W ciągu dnia jest prawidłowo aktywny, zdolny do zadbania o siebie i swoje otoczenie. Z domu wychodzi bez obaw i lęków, a w wolnym czasie realizuje swoje zainteresowania (czyta książki, obsługuje komputer). Podczas badania psychiatrycznego był wyraźnie spowolniały psychoruchowo w związku z przyjętymi wcześniej farmaceutykami o działaniu uspokajającym, od których też jest uzależniony. Kontakt słowny nawiązał dość chętnie i na zadawane pytania odpowiadał pełnymi zdaniami, logicznie, z właściwą orientacją auto-allopsychiczną. Wypowiedziami nie ujawniał istotnego diagnostycznie osłabienia pamięci, ani objawów psychotycznych wytwórczych, świadczących o trwającej u niego endogennej chorobie psychicznej. Zdaniem biegłego taki, jak opisany stan zdrowia psychicznego ubezpieczonego nie narusza aktualnie sprawności jego organizmu w stopniu sprowadzającym całkowitą niezdolność do pracy (opinia biegłego sądowego J. U. z dnia 15 września 2023r., k. 32-35 a.s.).

Postanowieniem z 31 października 2023r. – z uwagi na zastrzeżenia zgłoszone przez ubezpieczonego do opinii biegłego J. U. - Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego psychiatry na takie same okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 7 maja 2023r. (postanowienie z dnia 31 października 2023r., k. 48 a.s.).

W opinii z dnia 29 stycznia 2024r. biegła sądowa psychiatra M. P. rozpoznała u ubezpieczonego wyraźne cechy zaburzeń schizotypowych w sferze myślenia i afektu, objawy depresyjne z wahaniami dobowymi nastroju, a także znaczne ograniczenie funkcjonowania społecznego. Biegła stwierdziła poprawę w zakresie uzależnienia od środków psychoaktywnych. Wskazała, że M. G. wprawdzie nie zachowuje całkowitej abstynencji, ale w programie leczenia substytucyjnego się utrzymuje. Według biegłej nie wystąpiła u niego poprawa w zakresie rozpoznawanych zaburzeń schizotypowych, dlatego jest nadal, po 31 października 2022r., całkowicie niezdolny do pracy na okres do 31 stycznia 2026r. Całkowita niezdolność do pracy ma związek z naruszeniem sprawności organizmu, które powstało w czasie nauki, przed ukończeniem 25 roku życia (opinia biegłej sądowej M. P. z dnia 29 stycznia 2024r., k. 71-76 a.s.).

Postanowieniem z dnia 28 marca 2024r. – z uwagi na zastrzeżenia zgłoszone przez organ rentowy do opinii biegłej sądowej M. P. - Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego psychiatry na takie same okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 7 maja 2023r. (postanowienie z dnia 28 marca 2024r., k. 93 a.s.).

W opinii z dnia 25 lipca 2024r. biegły sądowy P. N., po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz po przeprowadzeniu badania lekarskiego, stwierdził, że M. G. jest całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej. Jest to spowodowane schorzeniami psychicznymi, w tym schizofrenią paranoidalną (F20.0) oraz zaburzeniami zachowania i zaburzeniami psychicznymi spowodowanymi używaniem wielu substancji psychoaktywnych (F19.2). Niezdolność do pracy M. G. ma charakter okresowy i trwa od 31 października 2022r. do 31 stycznia 2026r. Według biegłego, ze względu na stan zdrowia psychicznego, który jest niestabilny, konieczna jest stała farmakoterapia i psychoterapia, aby zapobiec dalszemu pogarszaniu się stanu zdrowia. Dalej biegły wskazał, że naruszenie sprawności organizmu w przypadku M. G. nie powstało przed ukończeniem 18 roku życia. Objawy i diagnozy wskazują, że schorzenia psychiczne zaczęły się rozwijać w późniejszym okresie życia, podczas jego studiów na Uniwersytecie (...) w 1998 roku, kiedy to rozpoczął psychiatryczne leczenie ambulatoryjne. Naruszenie sprawności organizmu M. G. powstało zatem w trakcie nauki w szkole wyższej, przed ukończeniem 25 roku życia (opinia biegłego sądowego P. N. z dnia 24 lipca 2024r., k. 109-130 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną M. G. konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych psychiatrów: M. P. i P. N.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski dotyczące istnienia u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy oraz czasu, kiedy powstało naruszenie sprawności organizmu taką niezdolność do pracy powodujące i okres jej trwania, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne.

W toku postępowania strony nie zgodziły się z opiniami, jakie wydali biegli. Ubezpieczony zgłosił zastrzeżenia do opinii psychiatry J. U., kwestionując ustalenia dotyczące braku występowania całkowitej niezdolności do pracy. Wskazał, że od 1998r. leczy się na schizofrenię (początkowo zespół paranoidalny). Obecnie leczenie prowadzone jest w Poradni Uzależnień w W. przy ul. (...). Ubezpieczony wyjaśnił, że systematycznie przyjmuje leki, nadto jest stale pod opieką psychiatry. Opinia biegłego, w jego ocenie, jest niezgodna ze stanem faktycznym i dokumentacją medyczną. Jest tendencyjna i została wydana po 30 minutach rozmowy. Sąd - wobec zgłaszanych przez ubezpieczonego zastrzeżeń - dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej psychiatry M. P., a wobec zarzutów zgłoszonych przez organ rentowy do opinii tej specjalistki, dodatkowo został przeprowadzony dowód z opinii biegłego psychiatry P. N., który co do istnienia całkowitej niezdolności do pracy podzielił stanowisko biegłej M. P.. Opinie wymienionych biegłych są spójne i zgodne co do daty powstania oraz czasu trwania całkowitej niezdolności do pracy M. G.. Mimo tego organ rentowy wniósł zastrzeżenia także do opinii biegłego P. N. i wnioskował o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego psychiatry, wskazując, że nie zgadza się tylko z datą powstania niezdolności do pracy. Jako uzasadnienie swego stanowiska i zgłoszonych wniosków wskazał te same argumenty, na których oparte zostały zarzuty wobec opinii biegłej M. P.. Powołał się przede wszystkim na okoliczność, że w dniu 12 grudnia 2022r. lekarz orzecznik psychiatra ZUS badał ubezpieczonego i nie stwierdził całkowitej niezdolności do pracy. Nie było wtedy żadnego rozpoznania schizofrenii, tylko używki i osobowość borderlline. Sąd ocenił, że tego rodzaju polemika Zakładu z opinią biegłego P. N., wydaną na podstawie badania ubezpieczonego i informacji wynikających z dokumentacji medycznej, jest mało przekonująca. Sąd rozpoznając sprawę - wobec zakwestionowania przez ubezpieczonego decyzji ZUS, a tym samym orzeczeń organów orzeczniczych ZUS, który były podstawą do jej wydania - nie może się opierać na tych orzeczeniach przy wydawaniu rozstrzygnięcia. Przeciwstawia się temu obowiązująca w postępowaniu sądowym zasada bezpośredniości przeprowadzania dowodów. Oznacza ona, że po pierwsze sąd musi w takiej sprawie jak rozpatrywana przeprowadzić dowód z opinii biegłych sądowych, a po drugie, w procesie sądowym orzeczenie lekarskie ZUS nie może podważyć wiarygodności opinii, którą sporządził biegły sądowy. To opinia biegłego sądowego, a nie orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, jest dla Sądu podstawą do stwierdzenia bądź nie niezdolności do pracy. Sam więc tylko argument odwołujący się do tego, co orzekł lekarz orzecznik ZUS, nie jest wystarczający, aby skutecznie zakwestionować opinię biegłego sądowego i uzasadniać przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności. W tym stanie rzeczy Sąd ocenił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego psychiatry za zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania i dlatego pominął go na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.

Dodatkowo, odnosząc się do zastrzeżeń, jakie zgłosił organ rentowy, wskazać należy, że w dokumentacji medycznej, jaka została złożona w ZUS, w opisie wizyty lekarskiej z 1 września 2022r., znajduje się rozpoznanie współistniejące – schizofrenia (F20). Biegli, którzy na to schorzenie się powołali, opierali się więc na danych medycznych. To zaś, że lekarze orzecznicy ZUS tego schorzenia nie uwzględnili nie oznacza, że ich ocena stanu zdrowia ubezpieczonego jest prawidłowa. Poza tym, analiza orzeczeń lekarzy orzeczników ZUS, wydawanych na przestrzeni wielu lat, kiedy ubezpieczony pobierał rentę socjalną, wskazuje, że choć nie odnotowywano schizofrenii, tylko zaburzenia osobowości i/lub uzależnienie mieszane u osoby z zaburzeniami schizotypowymi, to M. G. był uznawany za całkowicie niezdolnego do pracy. To oznacza, że schizofrenia jako jednostka chorobowa nie determinowała w przeszłości i również obecnie stwierdzenia takiego stanu.

Jeśli chodzi natomiast o opinię biegłego sądowego psychiatry J. U., to Sąd nie wziął jej pod uwagę, orzekając w sprawie, gdyż – poza tym, że płynące z niej wnioski są odosobnione – to, jak wynika z pisma procesowego strony odwołującej się, wskazany biegły nie wziął pod uwagę, że ubezpieczony leczy się na schizofrenię (początkowo zespół paranoidalny), co zostało odnotowane w przywołanej wcześniej dokumentacji, a obecnie leczy się również w Poradni Uzależnień w W. i systematycznie bierze leki, nadto jest pod opieką psychiatry. Dodatkowo trzeba podkreślić, iż wnioski płynące z tej opinii są sprzeczne ze stanowiskiem biegłych psychiatrów M. P. i P. N.. Również organ rentowy - choć po wydaniu opinii przez J. U., zbieżnej ze stanowiskiem organów orzeczniczych ZUS, zgodził się z tą opinią - to po wydaniu opinii przez biegłych sądowych M. P. i P. N., nie zgłosił zastrzeżeń odnośnie istnienia u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy, aprobując tym samym wnioski, jakie w tym zakresie przedstawili wskazani biegli.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. G. podlegało uwzględnieniu.

Warunki przyznania prawa do renty socjalnej zostały określone w ustawie z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 2194). Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1. przed ukończeniem 18 roku życia,

2. w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia,

3. w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje renta socjalna stała, jeżeli całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały lub renta socjalna okresowa, jeżeli niezdolność do pracy ma charakter okresowy.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej zawiera odesłanie ustawowe do niektórych przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504 – dalej również jako ustawa emerytalna), z zaznaczeniem, że przepisy te stosuje się odpowiednio. Odesłanie to obejmuje między innymi art. 12 ustawy emerytalnej, który zawiera definicję niezdolności do pracy. Zgodnie z treścią tego przepisu niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Wskazać również należy, że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00; z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79; z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2002 Nr 15, poz. 369; z dnia 3 kwietnia 2003r., II UK 206/02, M.P.Pr. - wkł. 2004 Nr 3, poz. 13; z dnia 7 października 2003r., II UK 79/03, OSNP 2004 Nr 13, poz. 234; z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589; z dnia 4 lipca 2013r., II UK 403/12, LEX nr 1350309). Konieczność odniesienia się do normalnych (typowych) warunków pracy można uznać za pogląd utrwalony także w piśmiennictwie (por. T. Bińczycka-Majewska: Wokół projektu zmian prawa rentowego, PiZS 1995 nr 5, s. 3; W. Koczur: Orzekanie o niezdolności do pracy dla celów rentowych (w:) B.M. Ćwiertniak (red.), Prawo pracy, ubezpieczenia społeczne, polityka społeczna. Wybrane zagadnienia, Opole 1998 s. 385; H. Pławucka: Niezdolność do pracy w przepisach prawa emerytalno-rentowego, PiZS 1998, nr 1, s. 4).

W analizowanej sprawie biegli sądowi, których opinie Sąd uwzględnił, oceniając jako rzetelne i wyczerpujące, zgodnie wskazali, że M. G. cierpi na schizofrenię paranoidalną (F20.0) oraz zaburzenia zachowania i zaburzenia psychiczne spowodowane używaniem od wielu substancji psychoaktywnych (F19.2). M. P. oraz P. N. byli zgodni co do tego, że od 31 października 2022r. nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego w zakresie rozpoznawanych zaburzeń schizotypowych. Również wnioski biegłych odnośnie okresu trwania całkowitej niezdolności do pracy okazały się spójne.

Biegli nie mieli żadnych wątpliwości odnośnie tego, że całkowita niezdolność do pracy ma związek z naruszeniem sprawności organizmu, które powstało w czasie nauki przed ukończeniem 25 roku życia. Objawy i diagnozy wskazują, że schorzenia psychiczne zaczęły nasilać się u ubezpieczonego podczas jego studiów na Uniwersytecie (...) w 1998r., kiedy rozpoczął psychiatryczne leczenie ambulatoryjne.

Dodatkowo w przedmiotowej sprawie istotne jest i to, że M. G. rentę socjalną pobierał od 2010r. W roku 2023, kiedy ZUS odmówił przyznania mu tego świadczenia na kolejny okres, stan jego zdrowia oraz sposób funkcjonowania nie zmieniły się, co potwierdzili biegli sądowi. Nie było więc przesłanek do tego, by ocenę orzeczniczą, jeśli chodzi o stopień niezdolności do pracy, zmienić. Organ rentowy natomiast taką zmianę stwierdził, bo wskazał na brak całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonego, nie wyjaśnił jednak w decyzji, w orzeczeniach organów orzeczniczych ZUS, ani potem w postępowaniu sądowym, na czym polegała zmiana - poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego. Zdaniem biegłych takiej poprawy nie można stwierdzić, co wskazuje na konieczność orzeczenia w dalszym ciągu całkowitej niezdolności do pracy.

W związku z powyższym na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 26 stycznia 2023 roku, znak: (...), została oceniona jako wadliwa i zmieniona poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej począwszy od 1 lutego 2023 roku do 31 stycznia 2026 roku, biorąc pod uwagę okoliczność, że prawo do tego świadczenia przysługujące M. G. do 31 października 2022r., zostało przedłużone na okres do 31 stycznia 2023r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązania związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. W tej sytuacji przyznanie świadczenia na kolejny okres mogło nastąpić począwszy od 1 lutego 2023r.