Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2025 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 czerwca 2025 roku w Warszawie

sprawy I. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania I. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 12 grudnia 2023 roku, znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje I. S. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 grudnia 2023r. do listopada 2026r.;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz I. S. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za czas od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Agnieszka Stachurska

UZASADNIENIE

I. S. w dniu 12 lutego 2024r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 12 grudnia 2023 roku, znak: (...), odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zaskarżonej decyzji zarzuciła sprzeczność jej postanowień z treścią zgromadzonej dokumentacji medycznej, skutkującą błędnym ustaleniem, że od dnia 1 grudnia 2023r. nie jest już niezdolna do pracy i w konsekwencji odmowę przyznania prawa do renty.

Ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że przysługuje jej od 1 grudnia 2023r. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając odwołanie, ubezpieczona wskazała, że cierpi z powodu depresji od ponad 20 lat. W lutym 2018r. wobec zaostrzenia objawów choroby - artykułowania myśli i zamiarów samobójczych - była po raz pierwszy hospitalizowana w Szpitalu (...) w W. Oddział (...). Wówczas zdiagnozowano u niej epizod depresji ciężkiej. W Oddziale tym przebywała do 7 czerwca 2018r., a następnie, do dnia 14 grudnia 2018r. w Oddziale (...) (...) (...) Szpitala (...). Od momentu wypisania ze szpitala pozostaje pod systematyczną opieką lekarza psychiatry w przyszpitalnej (...) (...) w W. i stale przyjmuje silne leki. Przez cały ten okres lekarz prowadzący diagnozował u niej zaburzenia depresyjne nawracające o charakterze umiarkowanym, a podczas badania w dniu 28 września 2022r. rozpoznał ponadto zaburzenia lękowe uogólnione. Diagnoza ta konsekwentnie powtarza się w kolejnych zaświadczeniach lekarskich o przebiegu choroby, również w ostatnim z dnia 24 października 2023r., sporządzonym na potrzeby postępowania rentowego. Z historii choroby ubezpieczonej nie wynika, aby na przestrzeni ostatnich kilku lat lekarz zaobserwował istotne zmiany jej stanu psychicznego.

Ubezpieczona podniosła również, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest lakoniczne. Brakuje w nim pogłębionej analizy zarówno w zakresie dolegliwości chorobowych, jak również zdolności do wykonywania pracy zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji. W świetle wykształcenia ubezpieczonej i jej dotychczasowego doświadczenia nie ulega wątpliwości, że towarzyszące depresji objawy uniemożliwiają dalszą karierę jako sprzedawca. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że praca jaką ubezpieczona dotychczas wykonywała wiąże się z kontaktem z ludźmi i wymaga umiejętności swobodnego komunikowania się, podczas gdy nie wychodzi sama z domu i unika kontaktu z ludźmi, ponieważ towarzyszą jej lęki. Jest płaczliwa, labilna emocjonalnie. W zaskarżonej decyzji nie zostały wskazane porównywalne rodzaje prac, które mogłaby wykonywać w ramach posiadanych kwalifikacji. Stan zdrowia nie został odniesiony do oceny zachowania zdolności do wykonywania nie tylko jakiejkolwiek pracy, lecz także pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, której brak uprawnia do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Biorąc pod uwagę powyższe, zaskarżona decyzja została oparta na nierzetelnych, powierzchownych wnioskach orzeczenia komisji lekarskiej ZUS i z tych względów powinna zostać zweryfikowana i zmieniona (odwołanie z dnia 8 lutego 2024r., k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie wskazał, że ubezpieczona pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną do 30 listopada 2023r. W dniu 27 października 2023r. złożyła wniosek o ponowne przyznanie świadczenia, ale w orzeczeniu z dnia 5 grudnia 2023r. Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła niezdolności do pracy, wobec czego zaskarżoną decyzją odmówiono prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 28 lutego 2024r., k. 7 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

I. S., ur. (...), miała przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 października 2019r. do 30 listopada 2023r. (decyzja ZUS z dnia 5 lutego 2020r., k. 49 a.r.; decyzja ZUS z dnia 1 marca 2021r., k. 54 a.r.; decyzja ZUS z dnia 26 maja 2022r., k. 58 a.r.; decyzja ZUS z dnia 12 stycznia 2023r., a.r.). W dniu 27 października 2023r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z dnia 27 października 2023r., a.r.). W toku postępowania lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie z dnia 10 listopada 2023r., w którym wskazał, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Następnie Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 5 grudnia 2023r. również ustaliła brak niezdolności do pracy. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał w dniu 12 grudnia 2023r. decyzję znak: (...), odmawiającą prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 listopada 2023r., a.r.; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5 grudnia 2023r., a.r.; decyzja ZUS z dnia 12 grudnia 2023r., a.r.).

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji, a Sąd postanowieniem z dnia 5 marca 2024r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych psychologa i psychiatry celem ustalenia, czy I. S. jest niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, a jeśli tak, to czy jest to niezdolność częściowa czy całkowita i na jaki okres, ze wskazaniem daty początkowej tej niezdolności (postanowienie z dnia 5 marca 2024r., k. 9 a.s.).

W opinii z dnia 5 maja 2024r. biegła sądowa psycholog J. K. wskazała, że w wyniku badania oceniła, że zachowanie, sposób, treść i jakość wypowiedzi oraz silna koncentracja na sobie i swoich doznaniach, obniżenie nastroju i słaba koncentracja uwagi słuchowej oraz uczenie się bezpośrednie czy funkcje językowe wskazują na utrwalone zaburzenia umysłowe. Ubezpieczona prezentuje niską wiekową normę intelektualną, zaburzenia nastroju oraz obniżone funkcjonowanie poznawcze. Jest samodzielna i samowystarczalna w elementarnym codziennym życiu. Na podstawie analizy dokumentacji i badania własnego biegła oceniła, że brak jest podstaw do uznania I. S. za osobę całkowicie niezdolną do podjęcia pracy, bowiem stwierdzone choroby i dysfunkcje poznawczo-emocjonalne badanej, nie naruszają psychologicznej sprawności organizmu w stopniu całkowicie udaremniającym wykonywanie pracy zarobkowej (opinia biegłej sądowej z dnia 15 maja 2024r., k. 20-23 a.s.).

W opinii z dnia 20 sierpnia 2024r. biegła sądowa psychiatra M. P. wskazała, że po analizie całości dokumentacji psychiatrycznej i badań przeprowadzonych przez Lekarza Orzecznika – w tym opinii konsultanta psychiatry ZUS (styczeń 2020r.) nie stwierdza u badanej poprawy stanu psychicznego świadczącej o odzyskaniu przez nią zdolności do pracy. W odpowiedzi na pytanie Sądu biegła stwierdziła, że ubezpieczona jest nadal, po listopadzie 2020r., częściowo niezdolna do pracy na okres do 31 lipca 2025 roku (rok od daty obecnego badania) (opinia biegłej sądowej z dnia 20 sierpnia 2024r., k. 65-69 a.s.).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożył organ rentowy, a Sąd postanowieniem z dnia 23 września 2024r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego psychiatry (z wyłączeniem M. P.) na takie same okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 5 marca 2024r. (pismo procesowe z dnia 19 września 2024r., k. 80-81 a.s.; postanowienie z dnia 23 września 2024r., k. 82 a.s.).

W opinii z dnia 4 lutego 2025r. biegła sądowa psychiatra M. L. wskazała, że u I. S. rozpoznaje zaburzenia depresyjne nawracające oraz zaburzenia lękowe uogólnione, hazard patologiczny. Ubezpieczona jest z przyczyn psychiatrycznych częściowo niezdolna do pracy zawodowej do listopada 2026 roku. Zdaniem biegłej, po 30 stycznia 2023r. nie doszło do poprawy stanu psychicznego i funkcjonowania opiniowanej, która umożliwiłaby jej powrót do pracy (opinia biegłej sądowej z dnia 4 lutego 2025r., k. 98-102 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną I. S., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń i nie została zakwestionowana przez strony. Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłe sądowe z zakresu psychiatrii M. P. i M. L..

Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii psychiatry M. P. i kwestionował ustalenia dotyczące istnienia częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonej, wskazując, że kolejne orzekanie świadczenia rentowego będzie sprzyjało jedynie trwałej inwalidyzacji ubezpieczonej. Sąd wobec zgłaszanych przez organ wątpliwości dopuścił dowód z opinii biegłego psychiatry M. L.. Wskazać należy, że do opinii sporządzonej przez biegłą M. L. organ rentowy nie wniósł uwag.

Prezentowane przez biegłe z zakresu psychiatrii wnioski, dotyczące częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonej w dacie wydania zaskarżonej decyzji, są zbieżne oraz mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Uwzględniając powołane okoliczności, Sąd zaaprobował opinie biegłych psychiatrów. Jedynie w zakresie stwierdzenia daty końcowej częściowej niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy orzekając o zmianie decyzji, przychylił się do wniosków wynikających z niekwestionowanej przez organ rentowy opinii biegłej M. L.. Wynika z niej, że schorzenia psychiczne rozpoznane u ubezpieczonej powodują okresową częściową niezdolność do pracy do listopada 2026r.

Analizując opinię biegłej sądowej psycholog J. K., Sąd nie wziął jej pod uwagę, orzekając w sprawie, gdyż – poza tym, że płynące z niej wnioski są odosobnione – to biegła nie odpowiedziała w sposób wyczerpujący na pytanie Sądu, które dotyczyło niezdolności do pracy. Biegła wskazała jedynie, że brak jest podstaw do uznania I. S. za osobę całkowicie, trwale niezdolną do podjęcia pracy zarobkowej, natomiast nie wypowiedziała się co do ewentualnej częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonej. Wobec powyższego, a nadto mając na uwadze schorzenia ubezpieczonej, podstawę orzeczenia stanowiły opinie biegłych psychiatrów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2023r., poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione i ostatecznie ustalone poprzez dowody przeprowadzone na posiedzeniu niejawnym. Nie było więc potrzeby wyznaczania rozprawy, tym bardziej że strony o to nie wnosiły. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że wyznaczenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2024r., poz. 1631 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Badając istnienie analizowanej, a w przedmiotowej sprawie spornej przesłanki warunkującej przyznania I. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej psycholog J. K. oraz psychiatrów M. L. i M. P.. Ich ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinie biegłych z zakresu psychiatrii zostały rzetelnie oraz jasno i przekonująco uzasadnione. Zawierają one spójne wnioski co do częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonej. Jeśli chodzi zaś o okres, do kiedy powinna być orzeczona częściowa niezdolność do pracy, to Sąd uwzględnił niekwestionowaną przez strony opinię biegłej M. L., z której wynika, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do listopada 2026r.

Analizując w dalszej kolejności inne przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia rentowego, określone w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy emerytalnej, sąd miał na względzie, że w oparciu o art. 61 wskazanej ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Przez ustąpienie prawa do renty należy rozumieć sytuację określoną w art. 102 ust. 1 ustawy emerytalnej, czyli upływ okresu czasu, na jaki świadczenie zostało przyznane. W przypadku postępowania o przywrócenie prawa do renty koniecznym i jedynym warunkiem jej ponownego przyznania jest zatem ustalenie tylko jednej z przesłanek warunkujących przyznanie prawa do świadczenia, tj. niezdolności do pracy. Tę przesłankę I. S. spełniła.

Podsumowując, Sąd ocenił, że zaskarżona decyzja, odmawiająca ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jest błędna i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. została zmieniona w ten sposób, że Sąd przyznał I. S. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od 1 grudnia 2023r. do listopada 2026r. Data początkowa prawa do świadczenia została ustalona przy uwzględnieniu okoliczności, że ubezpieczona do dnia 30 listopada 2023r. otrzymywała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, zgodnie z decyzją ZUS z dnia 12 stycznia 2023r., znak (...).

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz I. S. kwotę 360 zł, która została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1964 ze zm.).

sędzia Agnieszka Stachurska