Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2022r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 listopada 2022r. w Warszawie

sprawy K. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o ponowne świadczenie postojowe

na skutek odwołania K. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 1 kwietnia 2022r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. J. prawo do ponownego świadczenia postojowego.

sędzia Agnieszka Stachurska

UZASADNIENIE

K. J. w dniu 6 maja 2022r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 kwietnia 2022r., znak: (...), odmawiającej prawa do ponownego świadczenia postojowego i wniósł o uchylenie decyzji oraz nakazanie organowi rentowemu wypłaty świadczenia postojowego w kwocie 2.080 zł, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 20 grudnia 2021r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wsparcia uczestników obrotu gospodarczego poszkodowanych wskutek pandemii (...)19.

Uzasadniając swe stanowisko, odwołujący się wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą oznaczoną kodem przeważającym PKD 93.29.B. W dniu 31 marca 2022r. złożył do organu rentowego wniosek o wypłatę kolejnego – szóstego świadczenia postojowego w związku z trudną sytuacją spółki cywilnej, której jest wspólnikiem i otrzymał odpowiedź odmowną. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy dokonał błędnej i zbyt wąskiej oraz niezgodnej ze stanem faktycznym interpretacji zapisu w rozporządzeniu, który ogranicza wypłatę świadczenia w sposób krzywdzący. Odwołujący się podkreślił ponadto, że kod PKD 93.29.Z, wymieniony we wskazanym przez organ rentowy rozporządzeniu, nie występuje już w spisie kodów PKD. Spółka cywilna, w której jest wspólnikiem, także posługiwała się tym kodem, ale w październiku 2020r., zgodnie z wytycznymi administracji rządowej, odwołujący się dokonał zmiany kodu PKD 93.29.Z na kod PKD 93.29.B o takim samym brzmieniu i zakresie, jak kod wycofany, przy okazji wykreślając kod PKD 93.29.Z. Zgodnie z zamierzeniem ustawodawcy kod PKD 93.29.Z został rozdzielony na dwa kody - 93.29.A i 93.29.B. Wszyscy przedsiębiorcy mieli obowiązek dokonania zmiany do lipca 2021r., co też uczynił odwołujący się. W złożonym do organu rentowego wniosku wpisał zaktualizowany kod (odwołanie z dnia 29 kwietnia 2022r., k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, a uzasadniając odpowiedź na odwołanie, wskazał że bezsporną okolicznością jest prowadzenie przez odwołującego się działalności gospodarczej sklasyfikowanej kodem PKD 93.29.B. Dalej organ rentowy zacytował § 5 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lutego 2021r. w sprawie wsparcia uczestników obrotu gospodarczego poszkodowanych wskutek pandemii C.-19 (Dz. U. z 2021r., poz. 371), w brzmieniu nadanym rozporządzeniem z dnia 20 grudnia 2021r. (Dz. U. z 2021r., poz. 2371), zgodnie z którym świadczenie postojowe przysługuje maksymalnie sześciokrotnie - osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 5. Przywołany § 4 ust. 1 pkt 5 cytowanego aktu wymienia trzy rodzaje działalności, do których ustawodawca skierował pomoc - pozycje oznaczone kodem PKD 56.30.Z, 93.29.A, 93.29.Z.

Organ rentowy wskazał również, że zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 5 przywołanego rozporządzenia osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 3, świadczenie postojowe przysługuje maksymalnie pięciokrotnie. Katalog zawarty w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia wskazuje na następujące kody PKD: 49.39.Z, 51.10.Z, 52.23.Z, 55.10.Z, 55.20.Z, 55.30.Z, 56.10.A, 56.10.B, 56.21.Z, 56.29.Z, 59.11.Z, 59.12.Z, 59.13.Z, 59.14.Z, 59.20.Z, 74.20.Z, 77.21.Z, 79.11.A, 79.12.Z, 79.90.A, 79.90.C, 82.30.Z, 85.51.Z, 85.52.Z, 85.53.Z, 85.59.A, 85.59.B, 86.10.Z w zakresie działalności leczniczej polegającej na udzielaniu świadczeń w ramach lecznictwa uzdrowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, lub realizowanej w trybie stacjonarnym rehabilitacji leczniczej, 86.90.A, 86.90.D, 90.01.Z, 90.02.Z, 90.04.Z, 93.11.Z, 93.13.Z, 93.19.Z, 93.21.Z, 93.29.B, 96.01.Z, 96.04.Z.

Zdaniem organu rentowego, ustawodawca w treści zacytowanego § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 26 lutego 2021r., wskazał konkretne trzy rodzaje działalności, do których skierował pomoc w postaci kolejnego (tj. szóstego) świadczenia postojowego. Jednocześnie ustawodawca nie pominął przedsiębiorców prowadzących działalność sklasyfikowaną kodem 93.29.B, bowiem ich sytuację uregulował w treści § 4 ust. 1 pkt 5 w związku z § 4 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia. W związku z powyższym, w realiach rozpatrywanej sprawy przyznanie kolejnego świadczenia postojowego stanowiłoby działanie sprzeczne z czytelnie wyrażoną wolą ustawodawcy (odpowiedź na odwołanie z 18 maja 2022r., k. 4 – 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. J. od dnia 3 marca 2016r. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) o nr NIP (...) i nr REGON (...). Od początku prowadzenia działalności była ona zarejestrowana z przeważającym kodem PKD 93.29.Z, tj. pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna. W październiku 2020r. zgodnie z wytycznymi administracji rządowej, odwołujący się dokonał zmiany kodu PKD 93.29.Z na kod PKD 93.29.B, tj. pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, gdzie indziej niesklasyfikowana. Jednocześnie dokonał wykreślenia kodu PKD 93.29.Z (bezsporne).

K. J. złożył do organu rentowego pięć wniosków o przyznanie świadczenia postojowego w dniach: 11 lutego 2021r., 16 marca 2021r., 9 kwietnia 2021r., 3 maja 2021r., 11 czerwca 2021r. i otrzymał od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pięciokrotnie świadczenie postojowe w dniach 16 lutego 2021r., 19 marca 2021r., 13 kwietnia 2021r., 6 maja 2021r. i 15 czerwca 2021r. (bezsporne).

W dniu 1 marca 2022r. odwołujący się złożył wniosek RSP-DD7/3 o przyznanie kolejnego świadczenia postojowego (bezsporne). W wyniku rozpoznania tego wniosku, w dniu 1 kwietnia 2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję znak: (...), w której odmówił K. J. prawa do ponownego świadczenia postojowego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na treść art. 15zq ust. 1 pkt 1 i art. 15zt ust. 1 ustawy covidowej oraz § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 26 lutego 2021r. w sprawie wsparcia uczestników obrotu gospodarczego poszkodowanych wskutek pandemii Covid-19, wskazując, że świadczenie postojowe na podstawie wniosku dla kodu PKD 93.29.B przysługuje nie więcej niż pięciokrotne i tle razy zostało wypłacone odwołującemu się w terminach: 16 lutego 2021r., 19 marca 2021r., 13 kwietnia 2021r., 6 maja 2021r. i 15 czerwca 2021r. W związku z powyższym K. J. nie przysługuje prawo do ponownego świadczenia postojowego (decyzja ZUS z 1 kwietnia 2022r. – nienumerowane karty akt ZUS).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów, których autentyczności i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron, jak również przy uwzględnieniu okoliczności, których strony sporu nie kwestionowały. Okoliczności te zatem, jako bezsporne, nie wymagały przeprowadzenia dodatkowych dowodów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz.U. z 2021r. poz. 1805), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczył jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym. O takim sposobie załatwienia sprawy Sąd wcześniej uprzedził strony, powołując się dodatkowo na art. 15 zzs ¹ ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 1842) i udzielając stronom tygodniowego terminu na złożenie pism procesowych prezentujących ich stanowiska w sprawie (k. 18-19 a.s.).

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że z uwagi na epidemię COVID-19 zaistniała potrzeba wprowadzenia szczególnych rozwiązań mających na celu przeciwdziałanie negatywnym skutkom gospodarczym tej sytuacji. Konieczne stało się zatem opracowanie pakietu osłonowego dla przedsiębiorców, zapobiegającego zwłaszcza utracie płynności w ramach prowadzonych przez nich działalności. W związku z tym została wprowadzona ustawa z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021r., poz. 11 ze zm.) – dalej jako ustawa COVID-19 - która miała pozwolić na uruchomienie nadzwyczajnych instrumentów wspierających przedsiębiorców w tym okresie (druk sejmowy nr 299). Jednym z nich jest świadczenie postojowe. Świadczenie to jest adresowane do osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, z pominięciem spółek, zarówno osobowych (poza spółką cywilną), jak i kapitałowych i ma na celu wspieranie wskazanego kręgu przedsiębiorców. Definicja przedsiębiorcy zawarta w art. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018r. - Prawa przedsiębiorców (tekst jedn. Dz. U. z 2021r., poz. 162) stanowi, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. W rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców działalność gospodarczą prowadzi spółka, a nie wspólnicy. Patrząc przez pryzmat art. 15 zq ust. 2 ustawy COVID-19, nie budzi wątpliwości fakt, że osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą – w rozumieniu tej ustawy – może być wyłącznie osoba fizyczna. Wprowadzając powyższe rozwiązania ustawodawca zaproponował możliwość pomocy publicznej dla osób najbardziej dotkniętych epidemią (a więc niestabilnością gospodarczą), czyli osób wykonujących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych, jak również osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą. Jednoznacznym zamiarem ustawodawcy w ramach przedstawionego powyższej działania było zatem przyznanie pomocy publicznej (finansowej) dla osób prowadzących działalność gospodarczą, w tym w szczególności dla osób działających w branżach najbardziej poszkodowanych na skutek epidemii koronawirusa. W oczywisty sposób przepis ten miał niejako „ratować” osoby wymienione w ustawie przed bankructwem, co z jednej strony miało chronić ich zabezpieczenie socjalne, a z drugiej strony ochraniać gospodarkę przed zapaścią (por. wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 2 września 2020r., IV 1195/20 i wyrok Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 8 września 2020r., III U 485/20).

Zgodnie z art. 15zq ust. 1 ustawy COVID - 19 osobie:

1)  prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018r. - Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, zwanej dalej "osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą",

2)  wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę o świadczenie usług, do której zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowę o dzieło, zwane dalej "umową cywilnoprawną"

- przysługuje świadczenie postojowe.

Pozostałe ustępy ww. przepisu oraz kolejne przepisy określają warunki uzyskania takiego świadczenia i procedurę wystąpienia w wnioskiem o to świadczenie. Z kolei art. 15 zs ¹ w ust. 1 przewiduje, że osobie, o której mowa w art. 15zq ust. 1 pkt 1, prowadzącej, na dzień złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2, pozarolniczą działalność gospodarczą oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, jako rodzaj przeważającej działalności, kodem 49.39.Z, 55.10.Z, 77.39.Z, 79.11.A, 79.12.Z, 90.01.Z, 90.02.Z, 93.ll.Z, 93.29.A, 93.29.B, 93.29.Z, która skorzystała ze świadczenia postojowego w trybie art. 15zs lub art. 15zua, przysługuje prawo do dodatkowego świadczenia postojowego, jeżeli przychód z tej działalności uzyskany w miesiącu kalendarzowym poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2, był niższy co najmniej o 75% w stosunku do przychodu uzyskanego w tym samym miesiącu kalendarzowym w 2019r. W myśl art. 15 zt ust. 1 ustawy COVID-19, Rada Ministrów może, w celu przeciwdziałania COVID-19, w drodze rozporządzenia, przyznać ponowną wypłatę świadczenia postojowego, o którym mowa w art. 15zq, dla wszystkich albo niektórych osób, które otrzymały to świadczenie na podstawie art. 15zu, lub przyznać świadczenie postojowe innym osobom, mając na względzie okres obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, skutki nimi wywołane, ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej wynikające z tych stanów oraz obszary życia gospodarczego i społecznego w szczególny sposób dotknięte konsekwencjami COVID-19. Na podstawie delegacji przewidzianej we wskazanym przepisie zostało wydane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 lutego 2021r. w sprawie wsparcia uczestników obrotu gospodarczego poszkodowanych wskutek pandemii COVID-19 (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 1291). W dacie, w której organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję, rozporządzenie to przewidywało w ust. 1, że przyznaje się świadczenie postojowe lub ponowne świadczenie postojowe, na zasadach określonych w art. 15zq-15zs i art. 15zu-15zza ustawy o COVID-19, z uwzględnieniem przepisów niniejszego rozdziału, osobie, o której mowa w art. 15zq ust. 1 pkt 1 tej ustawy, prowadzącej na dzień 31 marca 2021r. pozarolniczą działalność gospodarczą oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, jako rodzaj przeważającej działalności, kodami:

1)  47.71.Z, 47.72.Z, 47.81.Z, 47.82.Z, 47.89.Z,

2)  91.02.Z,

3)  49.39.Z, 51.10.Z, 52.23.Z, 55.10.Z, 55.20.Z, 55.30.Z, 56.10.A, 56.10.B, 56.21.Z, 56.29.Z, 59.11.Z, 59.12.Z, 59.13.Z, 59.14.Z, 59.20.Z, 74.20.Z, 77.21.Z, 79.11.A, 79.12.Z, 79.90.A, 79.90.C, 82.30.Z, 85.51.Z, 85.52.Z,85.53.Z, 85.59.A, 85.59.B, 86.10.Z w zakresie działalności leczniczej polegającej na udzielaniu świadczeń w ramach lecznictwa uzdrowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, lub realizowanej w trybie stacjonarnym rehabilitacji leczniczej, 86.90.A, 86.90.D, 90.01.Z, 90.02.Z, 90.04.Z, 93.11.Z, 93.13.Z, 93.19.Z, 93.21.Z, 93.29.B, 96.01.Z, 96.04.Z,

4)  47.41.Z, 47.42.Z, 47.43.Z, 47.51.Z, 47.52.Z, 47.53.Z, 47.54.Z, 47.59.Z, 47.64.Z, 47.65.Z, 47.75.Z, 47.77.Z, 77.29.Z, 77.39.Z, 96.02.Z, 96.09.Z,

- której przychód z tej działalności w rozumieniu przepisów podatkowych uzyskany w jednym z dwóch miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku był niższy co najmniej o 40% w stosunku do przychodu uzyskanego w miesiącu poprzednim lub w analogicznym miesiącu roku poprzedniego lub w lutym 2020 r. lub we wrześniu 2020 r.,

5)  56.30.Z, 93.29.A, 93.29.Z

Zgodnie z ust. 2 wskazanego przepisu, oceny spełnienia warunku, o którym mowa w ust. 1, w zakresie oznaczenia prowadzonej działalności gospodarczej według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007 dokonuje się na podstawie danych zawartych w rejestrze REGON w brzmieniu na dzień 31 marca 2021r. Natomiast ust. 3 przewiduje, że przy ustalaniu prawa do świadczenia postojowego lub ponownego świadczenia postojowego nie uwzględnia się warunków wskazanych w art. 15zq ust. 4 pkt 1 i 2 i ust. 7 ustawy o COVID-19. § 5 rozporządzenia przewiduje zaś, że świadczenie postojowe przysługuje:

1)  jednokrotnie - osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 1, prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, jako rodzaj przeważającej działalności, kodem 47.81.Z, 47.82.Z, 47.89.Z oraz osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 4;

2)  maksymalnie dwukrotnie - osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 1, prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, jako rodzaj przeważającej działalności, kodem 47.71.Z, 47.72.Z;

3)  maksymalnie czterokrotnie - osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 2;

4)  maksymalnie pięciokrotnie - osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 3;

5)  maksymalnie sześciokrotnie - osobie, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 5.

K. J. złożył wniosek o przyznanie szóstego świadczenia postojowego w dniu 1 marca 2022r. wskazując we wniosku aktualny kod PKD prowadzonej działalności gospodarczej - 93.29.B, tj. pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, gdzie indziej niesklasyfikowana. Organ rentowy odmówił przyznania prawa do świadczenia postojowego, ponieważ uznał, że odwołującemu się prowadzącemu działalność gospodarczą oznaczoną takim właśnie kodem PKD, świadczenie postojowe przysługiwało maksymalnie pięciokrotnie – gdyż jest osobą, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lutego 2021r. Sąd nie zgodził się z powyższym stanowiskiem organu rentowego.

Należy przypomnieć, że Polska Kwalifikacja Działalności, została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. z 2007r. Nr 251, poz. 1185). Rozporządzenie to zostało wydane w związku z art. 40 ustawy o statystyce publicznej, zgodnie z którym Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, w porozumieniu z właściwymi naczelnymi organami administracji państwowej, opracowuje podstawowe do określenia przebiegu i opisu procesów gospodarczych i społecznych standardowe klasyfikacje i nomenklatury, wzajemne relacje między nimi oraz ich interpretacje, zaś zostają wprowadzone na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów. Ustalone w ten sposób klasyfikacje stosuje się m.in. w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej czy statystyce. Przy czym, w ocenie Sądu, kod PKD w żadnym wypadku nie przesądza o faktycznie wykonywanej działalności.

W analizowanej sprawie przeważająca działalność K. J. na dzień 1 marca 2022r. była oznaczona kodem PKD 93.29.B, a więc pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, gdzie indziej niesklasyfikowana, która w rzeczywistości – jak słusznie podnosił odwołujący się - jest tożsama z działalnością oznaczoną kodem PKD 93.29.Z - pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, gdzie indziej niesklasyfikowana. K. J. dokonał wykreślenia kodu PKD 93.29.Z w październiku 2020r., ponieważ wymagały tego obowiązujące przepisy. Odnośnie wskazanej zmiany, wymaga podkreślenia, że wymóg ten został wprowadzony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 2020r. w sprawie zmiany rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie Polskiej Działalności PKD (Dz. U. z 2020r., poz. 1249). W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. poz. 1885, z 2009r. poz. 489 oraz z 2017r. poz. 2440) w grupie 93.2 Działalność rozrywkowa i rekreacyjna podklasę 93.29.Z Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna wraz z opisem tej podklasy zastąpiono klasą 93.29 Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna wraz z opisem tej podklasy, które otrzymały brzmienie:

93.29 Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna:

- 93.29.A Działalność pokojów zagadek, domów strachu, miejsc do tańczenia i w zakresie innych form rozrywki lub rekreacji organizowanych w pomieszczeniach lub w innych miejscach o zamkniętej przestrzeni

- 93.29.B Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, gdzie indziej niesklasyfikowana.

Ponadto zgodnie § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 lipca 2021r. w sprawie zmiany rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie Polskiej Działalności PKD (Dz. U. z 2021r., poz. 1364) § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 2020r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), otrzymał brzmienie: Do podmiotów, które we wpisie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jako oznaczenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej mają wskazany kod PKD 93.29.Z i które po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia nie złożyły wniosku o zmianę wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, Krajowym Rejestrze Sądowym lub krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej, stosuje się przepisy rozporządzenia, o którym mowa w § 1, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej niż do dnia 31 lipca 2022r.

Powyższa nowelizacja rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 2020r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. poz. 1249), miała na celu wydłużenie okresu przejściowego, określonego w § 2 ust. 2 tego rozporządzenia, odnoszącego się do podmiotów wykonujących działalność gospodarczą, której przedmiot jest oznaczony kodem PKD 93.29.Z, a które do dnia 31 lipca 2021r. początkowo miały czas na złożenie wniosku o zmianę wpisu w jednym z trzech rejestrów wymienionych w § 2 ust. 1 tego rozporządzenia (Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, Krajowym Rejestrze Sądowym lub krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej). Rozporządzenie z 15 lipca 2021r. wydłużyło czas na złożenie takiego wniosku o następne 12 miesięcy, tj. do dnia 31 lipca 2022r.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w przypadku odwołującego się wskazany przez niego kod PKD przeważającej działalności nie zmienił się, bowiem kod PKD 93.29.Z tj. pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna został podzielony na dwa kody. Jednym z nich jest kod PKD 93.29.B, tj. pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, gdzie indziej niesklasyfikowana. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że na dzień złożenia wniosku odwołujący się posiadał przeważającą działalność z kodem PKD 93.29.B, który nie jest przewidziany w § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lutego 2021r., jako kod PKD uprawniający do przyznania prawa do szóstego świadczenia postojowego, a więc tego prawa odmówił.

Z taką (formalistyczną) odmową przyznania świadczenia postojowego nie sposób się zgodzić. W ocenie Sądu jasnym jest, iż intencją prawodawcy (potwierdza to także wykładnia literalna art. 15zq) było zaliczenie do kręgu beneficjentów tych świadczeniobiorców, których realna (faktyczna) przeważająca działalność jest tożsama z kodami PKD określonymi w ustawie. Sam kod PKD ma zaś w istocie charakter jedynie statystyczny i w żadnym wypadku nie przesądza o faktycznie (realnie) wykonywanej działalności.

Warto również podkreślić, że przepisy nowelizujące rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 2020r. zmieniające rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), jasno wskazują, że przeważająca działalność oznaczona kodem PKD 93.29.Z, tj. pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, została podzielona na: działalność pokojów zagadek, domów strachu, miejsc do tańczenia i w zakresie innych form rozrywki lub rekreacji organizowanych w pomieszczeniach lub w innych miejscach o zamkniętej przestrzeni - PKD 93.29.A i pozostałą działalność rozrywkową i rekreacyjną, gdzie indziej niesklasyfikowaną (PKD 93.29.B). Powyższe jednoznacznie potwierdza, że zarówno działalność oznaczona kodem PKD 93.29.Z, jak i kodem PKD 93.29.B są tożsame.

Ustawodawca w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 lutego 2021r. w sprawie wsparcia uczestników obrotu gospodarczego poszkodowanych wskutek pandemii COVID-19, w sposób niekonsekwentny i nieodpowiadający zmianom kodów PKD, przewidział świadczenie postojowe – sześciokrotnie m.in. dla kodów PKD 93.29A i 93.29Z, a pięciokrotnie dla kodu PKD 93.29B. Niekonsekwencja wynika z tego, że dawny kod PKD 93.29Z, który obejmował wszystkie rodzaje działalności określonej jako pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna, który potem podzielono, wraz z nowym kodem PKD 93.29.A, daje możliwość uzyskania świadczenia sześciokrotnie, zaś kod PKD 93.29B tylko pięciokrotnie, mimo że działalność tym kodem objęta jest tożsama jak działalność, którą oznaczano kodem PKD 93.29.Z i tak też było w przypadku odwołującego się. Dodatkowo należy zwrócić uwagę także i na to, że ci przedsiębiorcy, którzy wcześniej – przed 31 lipca 2022r., już dokonali zmiany kodu PKD na kod PKD 93.29.B, jak odwołujący się – przy uwzględnieniu stanowiska ZUS - utraciliby prawo do szóstego świadczenia postojowego, zaś ci przedsiębiorcy, którzy z tą zmianą zwlekali dłużej, mieliby możliwość otrzymania świadczenia postojowego sześciokrotnie. Zdaniem Sądu, takie rozwiązanie jest wyrazem wspomnianej niekonsekwencji i bez podstawy prawnej różnicuje przedsiębiorców będących w takiej samej sytuacji, jeśli chodzi o liczbę świadczeń postojowych, możliwych do uzyskania. Sąd jednak nie znajduje uzasadnienia dla takiego różnicowania, co słusznie podniósł odwołujący się.

Mając na względzie wskazane okoliczności Sąd, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzją orzekając jak w wyroku.

sędzia Agnieszka Stachurska