Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 września 2022 r.

w Warszawie

sprawy P. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wysokość zadłużenia z tytułu składek

na skutek odwołania P. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 7 lutego 2022 r. znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

P. R. w dniu 13 kwietnia 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 7 lutego 2022 r., znak: (...). Odwołujący zaskarżył decyzję w całości wskazując, że została wydana bez przeprowadzenia postępowania w sprawie. W związku z tym wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony zaznaczył, że organ rentowy w sposób szczątkowy zebrał dokumentację w sprawie, bowiem w jego aktach znajdują się jedynie trzy pisma. W jego ocenie ZUS nie ustalił, czy dokonywane były jakiekolwiek wpłaty
z tytułu spłaty zadłużenia, jaka była ich wysokość oraz, czy były powody, dla których powstało zadłużenie ( odwołanie z dnia 13 kwietnia 2022 r., k. 3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz o zasądzenie od P. R. na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Uzasadniając swe stanowisko organ rentowy powołując się na art. 46 ust. 1 i art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wskazał, że płatnik składek obowiązany jest obliczać, potrącać z dochodów, rozliczać oraz wpłacać należne składki na podstawie odpowiednich deklaracji rozliczeniowych w odpowiednim terminie. W jego ocenie wskazane przepisy w sposób precyzyjny i jednoznaczny określają terminy nakładające obowiązek złożenia deklaracji i zapłaty składek, po których upływie wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia. ZUS zaakcentował, że termin płatności oznacza datę powstania zaległości składkowej niezależnie od prawidłowego wykonania przez płatnika obowiązku wskazania podstawy wymiaru i opłacenia należnej składki.
W związku z tym podmioty zobowiązane do opłacania składek powinny bez uprzedniego wezwania i bez potrzeby wydawania decyzji opłacać i rozliczać składki za każdy miesiąc kalendarzowy w trybie, na zasadach i w terminie przewidzianym w ustawie systemowej. Zatem skł

adki stały się wymagalne w terminie ich płatności niezależnie od przyczyn, które doprowadziły do ich niezapłacenia, gdyż obowiązek ich uiszczenia wynikał z samego faktu objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym. Organ rentowy uznał, że bezprzedmiotowe są argumenty o nieustaleniu źródła powstania zaległości.

W odniesieniu do zarzutu nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego w całości ZUS wskazał, że odwołujący zawiadomiony był o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek, w którym to został pouczony o prawie do czynnego udziału w postępowaniu. Organ rentowy zaznaczył, że ubezpieczony skorzystał z przysługującego mu prawa, ponieważ w oparciu o złożony wniosek otrzymał kopię dokumentów po udostępnieniu akt sprawy. ZUS podniósł, że nie uchybił art. 9 i 10 k.p.a. Ubezpieczony w toku postępowania nie złożył żadnych wyjaśnień, a w związku z tym został zawiadomiony o zakończeniu postępowania i możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań ( odpowiedź na odwołanie z dnia 9 maja 2022 r., k. 5-7 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 24 września 2021 r. na podstawie art. 61 § 4 k.p.a. w związku z art. 83 ust. 1 i art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych zawiadomił P. R. o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W zawiadomieniu organ rentowy wyjaśnił, że zgodnie z powołanymi przepisami płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów w/w ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczeniowych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Dodatkowo wskazał, że do składek na ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stosuje się odpowiednio przepisy, które dotyczą składek na ubezpieczenie społeczne. Jednocześnie ZUS poinformował odwołującego, że w czasie postępowania przysługuje mu prawo do czynnego udziału w postępowaniu, a w szczególności prawo wglądu w akta sprawy, sporządzenia z nich notatek, kopii lub odpisów, zgłaszania dowodów, przedstawienia wyjaśnień, wypowiadania się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia ( zawiadomienie z dnia 24 września 2021 r., akta ZUS).

Organ rentowy w dniu 14 grudnia 2021 r. poinformował P. R. o zakończeniu postępowania w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowych oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. ZUS ponownie wskazał o przysługujących prawach związanych z możliwością czynnego udziału w postępowaniu w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia. Organ rentowy poinformował też ubezpieczonego, że po upływie wyznaczonego terminu wyda decyzję o wysokości zadłużenia ( zawiadomienie z dnia 14 grudnia 2021 r., akta ZUS).

Odwołujący w dniu 14 stycznia 2022 r. złożył wniosek o wydłużenie terminu do zapoznania się z aktami sprawy, złożenia wyjaśnień i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów oraz złożenia ewentualnych dowodów o 21 dni ( pismo z dnia 14 stycznia
2022 r., akta ZUS).

W związku z brakiem inicjatywy dowodowej P. R., Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał zaskarżoną decyzję z dnia 7 lutego 2022 r., znak: (...) na podstawie art. 83 ust. 1 i art. 32 ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy stwierdził, że odwołujący jest jego dłużnikiem z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zadłużenie wraz z należnymi odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania decyzji wyniosło łącznie 16.820,79 złotych, w tym z tytułu składek na:

- ubezpieczenia społeczne za okres od września 2020 r. do sierpnia 2021 r. w kwocie 10.810,83 złotych i odsetek za zwłokę w kwocie 713 złotych;

- ubezpieczenie zdrowotne za okres od września 2020 r. do sierpnia 2021 r. w kwocie 4.215,16 złotych i odsetek za zwłokę w kwocie 101 złotych;

- Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od sierpnia 2020 r. do września 2021 r. w kwocie 980,80 złotych.

Organ rentowy wskazał, że odwołujący nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, co skutkowało określeniem wysokości zadłużenia z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na podstawie art. 83 ust. 1 tej ustawy ( decyzja organu rentowego z dnia 22 lutego 2021 r., akta ZUS).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych
w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych. Dowody te nie były kwestionowane przez strony procesu i zostały przyjęte za podstawę ustaleń w niniejszej sprawie. W związku
z tym Sąd uznał ustalone fakty za wystarczające do wydania rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie P. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. z dnia 7 lutego 2022 r., znak: (...), jako niezasadne, podlega oddaleniu.

Zgodnie z przepisem art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2022 r., poz. 1009) zwanej dalej ,,ustawą’’, płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Na podstawie przepisu art. 32 ustawy do składek na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywalnych dłużnika, odpowiedzialności osób trzecich i spadkobierców oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenia społeczne.

W myśl przepisu art. 47 ust. 1 ustawy, płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2a i 2b, nie później niż:

1) do 10 dnia następnego miesiąca - dla osób fizycznych opłacających składkę wyłącznie
za siebie;

2) do 5 dnia następnego miesiąca - dla jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych;

3) do 15 dnia następnego miesiąca - dla pozostałych płatników.

W świetle przepisu art. 23 ust. 1 ustawy, od nieopłaconych w terminie składek należne są od płatnika składek odsetki za zwłokę, na zasadach i w wysokości określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa z wyłączeniem art. 56a.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi, przy czym za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność zgodnie z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów
o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu
i rentowym, a zatem również osoby prowadzące pozarolniczą działalność, skoro ustawodawca nie wymienił tej kategorii ubezpieczonych w ust. 2 i 3.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą obejmowane są także ubezpieczeniem chorobowym, lecz na ich wniosek.

Na podstawie art. 13 pkt 4 ustawy, osoby prowadzące pozarolniczą działalność podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Sąd zważył, że organ rentowy prawidłowo wyliczył należności z tytułu składek dla odwołującego mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy prawne. W ocenie Sądu ubezpieczony nie wskazał co dokładnie kwestionuje w treści zaskarżonej decyzji i nie zgłosił przy tym żadnych wniosków dowodowych w toku trwającego procesu w odniesieniu do wyliczeń dokonanych przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Sąd przyjął, że bezspornym w sprawie był fakt prowadzenia przez odwołującego działalności gospodarczej, z czym wiąże się wynikający z powołanych przepisów obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Składki za okres od września 2020 r. do sierpnia 2021 r. oraz od sierpnia 2020 r. do sierpnia 2021 r. zostały obliczone przez Zakład w prawidłowej wysokości, zgodnie z obowiązującymi przepisami. ZUS uwzględnił za sporny okres składki w wysokości minimalnej na podstawie art. 18 ust. 8 ustawy. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla prowadzących działalność gospodarczą stanowi zadeklarowana kwota w wysokości co najmniej 60% prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia zamieszczanego corocznie w projekcie budżetu państwa. Kwotę tę podaje Minister Pracy i Polityki Społecznej w komunikacie ogłaszanym w Monitorze Polskim. Wartość prognozowanego miesięcznego wynagrodzenia – zgodnie z obwieszczeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 28 listopada 2019 r. i 18 listopada 2020 r.
w sprawie kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w latach 2020-2021 oraz przyjętej do jej ustalenia kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia ( M. P. z 2019 r., poz. 1147 i z 2020 r., poz. 1061) – wynosiła odpowiednio 5.227 złotych w 2020 r. oraz 5.259 złotych w 2021 r. Minimalna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne jest równa 60% wynagrodzenia, o którym mowa wyżej. Dla przedsiębiorców najniższa podstawa naliczania składek w latach 2020-2021 wynosiła odpowiednio 3.136,20 i 3155,40 złotych. Odwołujący nie mógł określić niższej niż wskazana i przyjęta przez ZUS podstawa wymiaru składek za poszczególne sporne miesiące. Nadto zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy o świadczenia opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw
w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa GUS w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". Tym samym składki zostały obliczone w prawidłowych, najniższych możliwych dla ubezpieczonej wysokości, które kształtowały się w sposób następujący:

- na ubezpieczenia społeczne 915,46 złotych w 2020 r. i 921,06 złotych w 2021 r.;

- na ubezpieczenie zdrowotne 362,34 złotych w 2020 r. i 381,81 złotych w 2021 r.;

- na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych 76,84 złotych w 2020 r. i 77,31 złotych w 2021 r.;

Podsumowując, kwoty składek, które wyliczył ZUS wydając zaskarżoną decyzję, jak również naliczone odsetki, są poprawne. Zgodnie z art. 23 ustawy, od nieopłaconych
w terminie składek należne są od płatnika składek odsetki za zwłokę, na zasadach
i w wysokości określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa
z wyłączeniem art. 56a (ust. 1). Odsetek za zwłokę nie nalicza się, jeżeli ich wysokość nie przekraczałaby 6,60 zł (ust. 1a). Wyegzekwowane odsetki za zwłokę oraz opłata prolongacyjna od składek, o których mowa w art. 22 ust. 3, są, proporcjonalnie do wysokości składek, odprowadzane do otwartego funduszu emerytalnego oraz ewidencjonowane na subkoncie, o którym mowa w art. 40a (ust. 2). Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do składek opłacanych ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (ust. 4). Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, mająca odpowiednie zastosowanie do odsetek od należności składkowych, w art. 53 określającym zasady naliczania odsetek za zwłokę przewiduje, że odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego
(§ 4). Stosując odpowiednio wskazany przepis, ZUS naliczył więc odsetki od poszczególnych zaległych kwot składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych oraz Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego poczynając od dnia następnego po upływie terminu płatności i nie miał podstaw, by od ich naliczenia odstępować albo by wyliczeniami nie obejmować części okresu.

Konkludując, zdaniem Sądu, zarówno sam tytuł podlegania ubezpieczeniom, obowiązek opłacania składek w latach 2020-2021, a także wysokość składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, jak również kwoty odsetek, zostały ustalone przez organ rentowy prawidłowo. Sąd doszedł do wniosku, że na ubezpieczonym spoczywał ciężar udowodnienia, iż w spornym czasie nie prowadził działalności gospodarczej. Tylko wykazanie tej okoliczności mogłoby skutkować uznaniem, że odwołujący nie posiada zadłużenia z tytułu składek.

Ubezpieczony kwestionując zadłużenie za w/w okresy, dla poparcia swego stanowiska nie przedstawił żadnych dokumentów ani wniosków, podczas gdy zgodnie
z art. 6 k.c. został obciążony ciężarem dowodu ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 8 września 2015 r., AUa 472/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 marca 2012 r., III AUa 789/11). Regułą postępowania cywilnego jest okoliczność, że ciężar udowodnienia faktu zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa na ubezpieczonym jako osobie wywodzącej z tego faktu skutki prawne. Wspomniany wyżej art. 6 k.c. wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu” jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi „ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu”, od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne. Z pierwszej reguły, wyrażonej w art. 6 k.c., wynika, że samo przyznanie faktu przez drugą stronę ewentualnego sporu nie może stanowić wystarczającego dowodu istnienia danego faktu, który musi być zawsze ponadto potwierdzony całokształtem materiału dowodowego lub innymi poznanymi już okolicznościami. Wyrazem tego jest regulacja art. 229 k.p.c. wymagającego, aby przyznanie faktu przez drugą stronę nie budziło wątpliwości, co wymaga właśnie uwzględnienia innych okoliczności. Druga, wskazana w art. 6 k.c. „ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu”, jest regułą w znaczeniu materialnym, wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, natomiast przepis art. 232 k.p.c. wskazuje, kto ponosi ciężar dowodu w znaczeniu formalnym: „kto powinien przedstawiać dowody” ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 17 lutego 2006r., V CSK 129/05 oraz wyrok Sądu Najwyższego
z 8 marca 2010r., II PK 260/09). Niezależnie od powyższego wskazać należy, że przepis art. 6 k.c. wskazuje tylko podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku, "nie należy już do materii objętej dyspozycją art. 6 k.c., a stanowi aspekt mieszczący się już w domenie przepisów procesowych" ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2005r., I CK 178/05). Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Rozkład ciężaru dowodu ma istotne znaczenie w toku całego postępowania, a nie tylko w fazie wyrokowania. Ponadto nie jest on uzależniony od pozycji, jaką strona zajmuje w procesie cywilnym ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1969r., II PR 313/69).

Odwołujący podnosił jedynie zarzuty związane z naruszeniem przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. W ocenie Sądu, kwestie dotyczące ewentualnego naruszenia przez organ rentowy przepisów prawa administracyjnego nie miały wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie. Powszechne jest w orzecznictwie stanowisko, że podstawą rozstrzygnięcia sądowego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych mogą być tylko przepisy prawa materialnego i ewentualnie postępowania cywilnego, a nie przepisy procedury administracyjnej ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 309/09 oraz z dnia 2 grudnia 2009 r I UK 189/09). Oznacza to, że postępowanie sądowe w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, pozostaje
w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt II UK 336/09). Wobec powyższego wszelkie zarzuty dotyczące wadliwego zastosowania przez organ rentowy przepisów kodeksu postępowania administracyjnego pozostawały w istocie poza istotą sporu, która skupiała się na wyłącznie na prawidłowości subsumpcji przepisów prawa materialnego.

Sąd ubezpieczeń społecznych nie orzeka na podstawie przepisów prawa administracyjnego. Ponadto Sąd ma możliwość uchylenia zaskarżonej decyzji
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi jedynie na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 ¹ k.p.c., jeżeli decyzja nakładająca na ubezpieczonego zobowiązanie, ustalająca wymiar tego zobowiązania lub obniżająca świadczenie, została wydana z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu przed organem rentowym. Regulacja zamieszczona w art. 477 ¹⁴ § 2 ¹ k.p.c. ma jednak charakter wyjątkowy w tym znaczeniu, że – de lege lata – regułą obowiązującą w postępowaniu rozpoznawczym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pozostaje w dalszym ciągu orzekanie przez Sąd w sposób reformatoryjny. Tymczasem decyzja organu rentowego zawiera w swojej treści zarówno podstawę prawną rozstrzygnięcia, jak również uzasadnienie, a przez to spełnia wymagania aktu prawnego.

Abstrahując jednak od rozważań w powyżej przedstawionym zakresie, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że organ rentowy przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Zgodnie z art. 61 § 4 k.p.a. o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie. Na podstawie art. 50 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej może wzywać osoby do udziału w podejmowanych czynnościach i do złożenia wyjaśnień lub zeznań osobiście, przez pełnomocnika, na piśmie, jeżeli jest to niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy lub dla wykonywania czynności urzędowych. Odwołujący zaś nie skorzystał z przysługującego mu prawa i nie złożył żadnych wyjaśnień ani wniosków dowodowych w toku trwającego postępowania administracyjnego. Wobec powyższego organ rentowy był uprawniony do zakończenia postępowania wyjaśniającego oraz wydania decyzji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., jak
w tenorze wyroku.