Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: protokolant sądowy Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2016 r. w Warszawie

sprawy A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 23 grudnia 2015 r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. S. prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 21 grudnia 2015 roku.

UZASADNIENIE

A. S. w dniu 21 stycznia 2016r. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 23 grudnia 2015r., znak: (...), odmawiającej prawa do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu odwołania A. S. wskazał, iż w posiadaniu dowodu na okoliczność wykonywania pracy w Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od grudnia 1977r. do stycznia 1978r. jest archiwum w Ministerstwie Infrastruktury. Ponadto podniósł, że przez cały okres zatrudnienia w Zakładzie (...) w W., tj. od 1986r. do 2000r. świadczył pracę w warunkach szczególnych, wykonując pracę w charakterze kierowcy. Jeśli chodzi zaś o zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W., to świadczona tam praca także była wykonywana w warunkach szczególnych, bowiem ubezpieczony wykonywał obowiązki w charakterze kierowcy pojazdów specjalistycznych, następnie od 1981r. kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 ton, a w późniejszym okresie, tj. w latach 1983 – 1986, pracował jako mechanik remontowy maszyn i urządzeń hutniczych w wydziale remontowym na terenie Huty (...) (odwołanie z dnia 20 stycznia 2016 roku, k. 2-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczony A. S. nie spełnił przesłanki wynikającej z art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (teks. jedn. Dz. U. z 2015r., poz. 748), a mianowicie nie udowodnił wymaganego okresu zatrudnienia wynoszącego 25 lat. Zakład Ubezpieczeń Społeczny uznał za udowodnione 24 lata, 11 miesięcy i 23 dni. Dodatkowo nie został spełniony warunek określony w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, aby nabyć prawo do wcześniejszej emerytury należy świadczyć pracę w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat. Tymczasem, jak wynika z dokumentów przedstawionych przez ubezpieczonego, nie spełnił on tego wymogu, gdyż wykazał okres zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze 10 lat, 9 miesięcy i 26 dni (odpowiedź na odwołanie z dnia 17 lutego 2016 roku, k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. urodzony w dniu (...), był zatrudniony od dnia 7 września 1973 roku do dnia 30 listopada 1977 roku w (...) Fabryce (...) na stanowisku kierowcy, a następnie od dnia 25 lutego 1978 roku do dnia 20 maja 1978 roku w (...) Zakład (...), także w charakterze kierowcy (świadectwo pracy z dnia 6 lutego 1978r., k. 7 – 8 t. II a.r., świadectwo pracy z dnia 22 maja 1978r., k. 9 – 10 t. II a.r.).

W okresie od 7 czerwca 1978r. do dnia 22 września 1986r. ubezpieczony pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. przy ul. (...). Początkowo był zatrudniony na 2 tygodniowy okres próbny w pełnym wymiarze godzin pracy na stanowisku kierowcy, a po upływie tego okresu pracodawca zawarł z nim umowę o pracę na czas nieokreślony. Na stanowisku kierowcy do obowiązków ubezpieczonego należało przewożenie towarów i materiałów niebezpiecznych, takich jak gazy techniczne, paliwa płynne. Ubezpieczony robił to przy użyciu pojazdów specjalnie oznakowanych oraz przystosowanych do przewożenia tego typu ładunków. Dodatkowo kierował również innymi samochodami ciężarowymi. W zależności od potrzeb zakładu pracy i wykonywanej pracy były to samochody skrzyniowe, wywrotki bądź samochody ciężarowe pod plandeką. Głównym miejscem świadczenia pracy przez ubezpieczonego był teren Huty (...). Jako kierowca ubezpieczony obowiązki swoje wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 7 czerwca 1978r. do 14 września 1983r. Od roku 1981, w związku z uzyskaniem prawa jazdy wyższej kategorii, powierzone zostały mu obowiązki kierowcy autobusu. Wówczas do jego zadań należało przywożenie do zakładu pracy pracowników spoza W., a następnie po zakończeniu pracy, odwożenie ich do domu. W związku z tym ubezpieczony posiadał zgodę z dnia 14 grudnia 1981r. (...) Przedsiębiorstwa (...) w W. na przewóz pracowników zakładu na trasie S. – W. i W. – S. oraz zezwolenie z dnia 1 lutego 1982r. na przewóz pracowników na trasie W. – C. i C. – W.. Bywały wielokrotnie sytuacje, że A. S. po przywiezieniu pracowników w miejsce wykonywania pracy, razem z nimi przebierał się w strój roboczy przez 8 godzin i wykonywał te same obowiązki co oni. Były to m.in. naprawy mechaniczne, czy przeglądy pieców. Po zakończonej pracy ubezpieczony odwoził pracowników do domu.

Z dniem 15 września 1983r., na wniosek oddziału (...), powierzono ubezpieczonemu obowiązki operatora, które sprowadzały się do wykonywania czynności tożsamych z pracą na stanowisku mechanika remontowego maszyn i urządzeń hutniczych. Następnie z dniem 1 listopada 1983r. została wypowiedziana umowa o pracę w zakresie stanowiska i wynagrodzenia i tym samym A. S. ponownie zaczął wykonywać obowiązki kierowcy. Jednakże od dnia 1 grudnia 1983r., w następstwie wniosku ubezpieczonego, nastąpiło przeniesienie ze stanowiska kierowcy na stanowisko ślusarza w wydziale (...), a potem z dniem 1 stycznia 1984r. ubezpieczony zaczął pracę na stanowisku mechanika remontowego maszyn i urządzeń technicznych. Do jego zadań w tym czasie należało dokonywanie remontów m.in. na wydziale stalowni, wydziale walcowni, wydziale pieców wgłębnych, wydziale zgniatacz czy w kuźni. W każdym z wydziałów panowały ciężkie warunki pracy, a szczególnie na wydziale zgniatacz z uwagi na bardzo wysoką temperaturę i zapylenie. Ubezpieczony wykonywał remonty i naprawy ewentualnych uszkodzeń konstrukcji pieców, dokonywał ich odbudowy z przeznaczeniem do ponownego użytku. Dokonywał również przeglądów okresowych oraz naprawiał duże awarie. Jako mechanik remontowy maszyn i urządzeń hutniczych pracował w pełnym wymiarze czasu pracy i wykonywał jedynie obowiązki, które wynikały z powierzonego mu stanowiska. Przełożeni nie zlecali mu innych prac. Z uwagi na wykonywane obowiązki ubezpieczonemu przysługiwały posiłki regeneracyjne oraz urlop zdrowotny w wymiarze 10 dni w roku.

W dniu 22 września 1986r. (...) Przedsiębiorstwo (...) w W. rozwiązało umowę o pracę z A. S. na mocy porozumienia stron (umowa o pracę z dnia 7 czerwca 1978r., k. 31 a.s., pismo z dnia 4 sierpnia 1982r., k. 32 a.s., pismo z dnia 15 września 1983r., k. 33 a.s., pismo z dnia 22 września 1983r., k. 34 .s., wypowiedzenie umowy z dnia 26 października 1983r., k. 36 a.s., podanie z dnia 24 listopada 1983r., k. 37 a.s., dokument z dnia 2 stycznia 1984r. dotyczący zmiany stanowiska, k.39 a.s., pismo z dnia 1 marca 1984r., k. 40 a.s., pismo z dnia 16 września 1985r., k. 48 a.s., rozwiązanie umowy z dnia 22 września 1986r., k. 49 a.s., świadectwo pracy z dnia 22 września 1986r., k. 52 a.s., opinia o przebiegu pracy zawodowej, k. 55 a.s., karty zarobkowe, k. 62 – 71 a.s., dowód z przesłuchania A. S., płyta CD, k. 80 a.s., zezwolenie na przewóz pracowników z dnia 2 lutego 1982r., k.16 a.s., zezwolenie na przewóz pracowników z dnia 14 grudnia 1981r., k.17 a.s., zeznania świadka L. M., płyta CD, k. 80 a.s.).

Po zakończeniu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. A. S. pracował od dnia 14 października 1986r. do dnia 31 marca 2000 roku w Przedsiębiorstwie Państwowym Zakład (...) w W., gdzie w okresie od 1 listopada 1986r. do 31 sierpnia 1997r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy autobusu o liczbie powyżej 15 miejsc, wymienione w wykazie A Dział VIII „W transporcie i łączności” pod poz. 2 na stanowisku kierowca autobusu o liczbie miejsc siedzących więcej niż 15, wymienionym w Dziale VIII, poz. 2 pkt 4 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach (świadectwo pracy z dnia 30 marca 2000r., k. 13 – 15 t. II a.r., świadectwo pracy z dnia 5 listopada 2015r., akta osobowe – załącznik do akt, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 5 listopada 2015r., akta osobowe – załącznik do akt).

W dniu 30 listopada 2015r. A. S. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Do wniosku dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, umowy o pracę, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, świadectwa pracy oraz zaświadczenie o zatrudnieniu na podstawie umowy agencyjnej (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, k. 1 – 65 t. I a.r.)

Po przeprowadzeniu postepowania wyjaśniającego, decyzją z dnia 23 grudnia 2015r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wskazując na nie spełnienie przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999r. warunku osiągnięcia okresu składkowego i nieskładkowego w wymiarze 25 lat, w tym 15 lat pracy w warunkach szczególnych, odmówił prawa do świadczenia emerytalnego (decyzja ZUS z dnia 23 grudnia 2015r. znak: (...), k. 66, t. I a.r.).

A. S. w dniu 21 stycznia 2016r. od powyższej decyzji odwołał się do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie (odwołanie z dnia 20 stycznia 2016r., k. 2 – 4 a.s.)

W toku postępowania sądowego, w związku z pozyskaniem dokumentów z Przedsiębiorstwa (...), organ rentowy wydał nową decyzję z dnia 13 maja 2016r., znak: (...), w której uwzględnił A. S. okres zatrudnienia od dnia 7 grudnia 1977r. do 20 stycznia 1978r. w powyższym zakładzie pracy i w związku z tym sumaryczny okres składkowy i nieskładkowy ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999r. wyniósł 25 lat, 1 miesiąc i 8 dni. Pomimo tego, decyzja nadal stanowiła o odmowie przyznania ubezpieczonemu prawa do roszczonego świadczenia z uwagi na nieudokumentowanie co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych (decyzja ZUS z dnia 13 maja 2016r., k. 75 t I a.r., umowa o pracę z dnia 7 grudnia 1977r., k. 71 -72, t. I a.r., rozwiązanie umowy o pracę z 24 stycznia 1978r., k. 69, t. I a.r.). Sąd Okręgowy rozpatrując odwołanie A. S. dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność, czy praca A. S. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od dnia 7 czerwca 1978r. do dnia 22 września 1986r. była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, bądź była zaliczona do I kategorii zatrudnienia. W dniu 14 czerwca 2016r. wpłynęła opinia biegłej M. M., z której wynika, że praca wykonywana przez A. S. w spornym okresie, tj. od 7 czerwca 1978r. do dnia 22 września 1986r., spełnia wymogi określone w wymienionym rozporządzeniu i można ją zaliczyć do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych (postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego z dnia 27 kwietnia 2016r., płyta CD, k. 80 a.s., opinia biegłej sądowej M. M., k. 86 – 95 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie, w skład którego wchodziły przede wszystkim dowody
z dokumentów, jak również dowód z przesłuchania ubezpieczonego oraz z zeznań świadka L. M..

Dowody z dokumentów obejmowały dokumentację dołączoną do akt organu rentowego, tj. świadectwa pracy, zaświadczenia od pracodawców oraz inne dokumenty świadczące o historii zatrudnienia ubezpieczonego, a także dokumenty z akt osobowych A. S.. Mając na uwadze przedmiot sporu Sąd w szczególności wziął pod uwagę dokumentację zawierającą informacje dotyczące wykonywania przez ubezpieczonego pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W.. Dowody te, jako niekwestionowane przez organ rentowy, Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł również na zeznaniach A. S. oraz świadka L. M.. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ były spójne wewnętrznie oraz korespondowały z tym, co wynika z dowodów z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 23 grudnia 2015r., znak: (...), jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie.

Art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015r., poz. 748 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Dodatkowo emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie ma żadnej swobody. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwanym dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego. Na wykazach prac zawartych w tym akcie prawnym, nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi

i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2.  wykonywać pracę wymienioną w Wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia) oraz

4.  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Świadectwo pracy w warunkach szczególnych jest jednak dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowi dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013r., III AUa 783/13, Lex nr 1409118). Dodatkowo należy podkreślić, że w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym, dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być więc udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

W rozpatrywanej sprawie jedyną okolicznością, co do której istniał spór między stronami, było ostatecznie to, czy ubezpieczony legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Spełnienie innych warunków, od których zależy przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, nie było zaś sporne, ponieważ A. S. z dniem 21 grudnia 2015r. ukończył 60 lat, posiada ponad 25 letni okres składkowy i nieskładkowy i nie jest członkiem OFE.

Analizując spełnienie spornej przesłanki warunkującej przyznanie emerytury, należy wskazać, że organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. od dnia 7 czerwca 1978r. do dnia 22 września 1986r. Ubezpieczony domagał się jego uwzględnienia, jednak Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że ubezpieczony nie udokumentował tego faktu, a na podstawie przedstawionych dokumentów nie można jednoznacznie stwierdzić, że praca miała charakter wynikający z zapisów zawartych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Sąd - z uwagi na fakt, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych nie jest w postępowaniu sądowym jedynym dopuszczalnym dowodem mogącym potwierdzić pracę w warunkach szczególnych - przeprowadził inne dostępne dowody, aby ustalić, czy w w/w zakładzie pracy ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych. Na okoliczność prac wykonywanych przez A. S. w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. w okresie od 7 czerwca 1978r. do dnia 22 września 1986r. złożyła zeznania świadek L. M., a także został przesłuchany ubezpieczony. Nadto, zostały pozyskane akta osobowe odnoszące się do spornego okresu zatrudnienia i na tej podstawie został ustalony stan faktyczny w sprawie. Przesłuchany w sprawie świadek L. M., która była pracownikiem kadr, potwierdziła pracę ubezpieczonego w charakterze kierowcy, wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wprawdzie zatrudnienie świadka w tym zakładzie rozpoczęło się już w trakcie trwania stosunku pracy A. S., niemniej jednak od momentu podjęcia pracy L. M. miała styczność w miejscu pracy z ubezpieczonym oraz dysponowała jego dokumentacją pracowniczą. Z uwagi na różny charakter pracy świadka L. M. i ubezpieczonego kontakt nie był codzienny, ale mimo to, w takim zakresie w jakim świadek poczyniła własne obserwacje, jej zeznania potwierdzają to, co wskazują dokumenty pracownicze oraz to, na co wskazywał sam ubezpieczony.

Potwierdzeniem, że opisywane przez świadka i ubezpieczonego prace realizowane w (...) Przedsiębiorstwie (...) w W. były pracami w warunkach szczególnych, jest opinia biegłej sądowej z zakresu bhp, która analizowała wszystkie czynności A. S. w spornym okresie i ostatecznie wskazała, że A. S. w okresie od 7 czerwca 1978r. do dnia 22 września 1986r. wykonywał prace w warunkach szczególnych. Z takim stanowiskiem biegłej Sąd się zgodził, podobnie jak ubezpieczony i organ rentowy, który nie wniósł zastrzeżeń do treści opinii (k. 105 a.s.). Biegła dokonała dokładnej analizy czynności A. S., uwzględniła uciążliwości występujące w miejscu pracy ubezpieczonego i wzięła pod uwagę ich wpływ na stan zdrowia. Dodatkowo dokładnie przeanalizowała przepisy mające wpływ na udzielenie odpowiedzi na pytanie postawione przez Sąd i z tego względu jej wniosek końcowy został zaaprobowany. Zgodnie z nim można i należy przyjąć, że ubezpieczony pracując jako kierowca wykonywał prace w wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) wymienione w dziale VIII „W transporcie i łączności” pkt 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”. Dodatkowo praca ubezpieczonego w charakterze operatora czy mechanika remontowego maszyn i urządzeń hutniczych może być kwalifikowana jako wykonywana w warunkach szczególnych jako odpowiadająca pracy wskazanej w Wykazie A, Dziale III „W hutnictwie i przemyśle metalowym ” pod poz. 67 „obsługa pieców grzewczych i obróbka cieplna, transport materiałów na gorąco oraz transport wewnętrzny między stanowiskami pracy w wydziałach, w których wykonywane prace wymienione są w wykazie”.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, działając na podstawie art . 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 23 grudnia 2015r. w ten sposób, że przyznał A. S. prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 21 grudnia 2015r., tj. od osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego, wynoszącego 60 lat.

ZARZĄDZENIE

(...)