Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

Protokolant st. sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2025 r. w Warszawie

sprawy B. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wysokość kapitału początkowego i emerytury

na skutek odwołania B. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 4 października 2023 r. znak: (...) (...)

z dnia 12 października 2023 r. znak:(...)

z dnia 12 października 2023 r. znak: (...)

oddala odwołania.

R. G.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia B. J. wniósł trzy odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W., tj.



od decyzji z dnia 4 października 2023 r. znak: (...) (...), dotyczącej ponownego ustalenia kapitału początkowego, wskazując, że ustalony w niej kapitał początkowy został zaniżony, ponieważ organ rentowy przy jego obliczaniu nie uwzględnił okresu, kiedy odwołujący się wykonywał pracę jako pracownik młodociany oraz dodatku za pracę w szczególnych warunkach lub rekompensaty (odwołanie – k. 3 akt sądowych VII U 250/24).



od decyzji z dnia 12 października 2023 r. znak: (...)o przyznaniu prawa do emerytury powszechnej, wskazując, że jej kwota jest zaniżona. W uzasadnieniu stanowiska odwołujący się wskazał, że domaga się przyznania emerytury w prawidłowej wysokości, tj. z uwzględnieniem prawidłowej wartości kapitału początkowego. Dodatkowo odwołujący się nadmienił, że domaga się renty z tytułu wypadku przy pracy (odwołanie – k. 2 akt sądowych VII U 251/24).



od decyzji z dnia 12 października 2023 r. znak: (...)odmawiającej prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury powszechnej. Ubezpieczony domagał się, by organ rentowy ponownie ustalił emeryturę powszechną, jednak z pominięciem art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. został uznany za niekonstytucyjny (odwołanie – k. 2 akt sądowych VII U 252/24).

Pismem z dnia 8 stycznia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołania B. J. wniósł o ich oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy scharakteryzował krótko przebieg toczącego się przed nim postępowania, przytoczył chronologię zdarzeń, a w zakresie roszczeń B. J. wskazywał na ich niezasadność, każdorazowo czyniąc odwołania do przepisów prawa, w świetle których roszczenia odwołującego nie znajdowały uzasadnienia (odpowiedzi na odwołania – k. 3 akt sądowych VII U 252/24, k. 3 akt sądowych VII U 251/24, k. 4 akt sądowych VII U 250/24).

Zarządzeniem z dnia 23 stycznia 2024 r. Sąd połączył celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy z odwołań od dwóch decyzji z dnia 12 października 2023 r. ze sprawą z odwołania od decyzji z dnia 4 października 2023 r. i prowadził je dalej pod sygnaturą VII U 250/24 (z arządzenia - k. 5 akt sądowych VII U 252/24 i k. 5 akt sądowych VII U 251/24).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. J. urodził się (...) Zatrudniony był kolejno:



od 1.09.1966 r. do 20.03.1968 r. w Fabryce (...) S.A. w W., gdzie pobierał naukę zawodu



od 1.04.1968 r. do 31.12.1969 r. w Warsztacie (...) w W. na podstawie umowy o pracę



od 1.10.1970 r. do 18.08.1971 r. w Warsztacie (...) w W. na podstawie umowy o pracę



od 1.09.1971 r. do 12.12.1971 r. w Warsztacie (...) w W. na podstawie umowy o pracę



od 6.01.1972 r. do 17.08.1972 r. w Warsztacie (...)
w W. na podstawie umowy o pracę



od 4.09.1972 r. do 20.08.1973 r. w Warsztacie (...) w W. na podstawie umowy o pracę



od 3.09.1973 r. do 22.11.1973 r. w Warsztat (...) w W. na podstawie umowy o pracę



od 22.02.1974 r. do 31.10.1976 r. w (...) Farbce (...)
w W. na podstawie umowy o pracę



od 3.11.1976 r. do 18 listopada 2005 r. w Komendzie Powiatowej Policji
w W. na podstawie umowy o pracę (bezsporne).

W dnu 8 kwietnia 2011 r. B. J. złożył wniosek o ustalenie kapitału początkowego. Decyzją z dnia 13 marca 2012 r. organ rentowy ustalił kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wartości 152.110,20 zł. Do ustalenia kapitału początkowego organ rentowy przyjął okresy składkowe w wymiarze 29 lat 4 miesięcy i 28 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 1 miesiąca i 29 dni (decyzja o ustaleniu kapitału początkowego – k. 26-27 a.r. tom dotyczący kapitału początkowego).

W dnu 14 czerwca 2012 r. organ rentowy ponownie – uwzględniając dodatkowe udowodnione przez B. J. okresy – ustalił kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wartości 159.326,97 zł. Do ustalenia kapitału początkowego organ rentowy przyjął okresy składkowe w wymiarze 31 lat i 6 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 1 miesiąca i 9 dni (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego – k. 37-38 a.r. tom dotyczący kapitału początkowego).

B. J. w dniu 21 sierpnia 2012 r. złożył wniosek o emeryturę. Organ rentowy, mając na uwadze wiek wnioskodawcy w momencie składania wniosku, rozpatrzył go jako wniosek o emeryturę wcześniejszą (bezsporne). Wystąpienie z wnioskiem o emeryturę spowodowało potrzebę przeliczenia kapitału początkowego. Kolejnymi decyzjami, tj. z dnia 20 września 2012 r. oraz 21 września 2012r. organ rentowy przeliczył kapitał początkowy poprzez dodanie do udowodnionych okresów składkowych, okresu równego różnicy pomiędzy wiekiem emerytalnym 65 lat, a faktycznym wiekiem przejścia na emeryturę. Różnica ta wyniosła 53 miesiące i okres ten dodano do uprzednio ustalonego okresu składkowego, co łącznie dało 425 miesięcy. Kapitał początkowy po przeliczeniu z uwzględnieniem dodanego okresu ustalono na 174.170,15 zł ( decyzje z dnia 20 września 2012 r. i z dnia 21 września 2012 r. – k. 40 i 41 akt rentowych, tom dotyczący kapitału początkowego).

Następnie, załatwiając wniosek o emeryturę, organ rentowy w dniu 26 września 2012 r. wydał decyzję o przyznaniu świadczenie, tj. emerytury wcześniej na podstawie art. 184 ustawy z dnia ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 26 września 2012 r. – k. 18 akt rentowych I tom dotyczący emerytury).

W dniu 16 lipca 2021 r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem przeliczenia średniego dalszego trwania życia z tablic obowiązujących w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Ponadto w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 6 marca 2019r., ubezpieczony wniósł o obliczenie powszechnej emerytury bez odejmowania wcześniejszej emerytury (wniosek z 16 lipca 2021 r., k. 53 a.r.).

Decyzją z dnia 11sierpnia 2021 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. odmówił B. J. przeliczenia emerytury. Tego same dnia organ rentowy wydał również decyzję znak: (...), którą odmówił B. J. ponownego obliczenia świadczenia z zastosowaniem najkorzystniejszego średniego dalszego trwania życia (decyzja ZUS z 11 sierpnia 2021 r., k. 54 a.s., decyzja ZUS z 11 sierpnia 2021r., k. 55 a.s.).

Od ww. decyzji B. J. wniósł odwołanie. Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2021 r. w sprawie VII U 1485/21 akt Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołania od decyzji. Na skutek apelacji B. J. Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 20 stycznia 2023 r., sygn. akt III AUa 563/22 uchylił wyrok Sądu Okręgowego i poprzedzające go dwie decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Organ rentowy wznowił postawianie w sprawie emerytury dla B. J.. W Dniu 4 października 2023 r. wydał decyzję znak (...)-2004 o ponownym ustaleniu kapitału początkowego. Kapitał określony w przedmiotowej decyzji ustalono na wartość wyższą niż poprzednio, tj. na 159.326,97 zł. Do jego obliczenia Zakład przyjął 31 lat, 6 dni okresów składkowych i 1 miesiąc, 9 dni okresów nieskładkowych. W załączniku do decyzji organ rentowy zawarł informację, że uwzględnia ona okres pracy od 1 września 1966 r. do 20 marca 1968 r. w Fabryce (...) S.A. w W. jako uczeń praktycznej nauki zawodu. Ponadto organ rentowy poinformował, że przy ponownym ustaleniu kapitału początkowego odebrał dodany uprzednio okres składkowy w wymiarze 53 miesięcy (decyzja z dnia 4 października 2023 r. – nienumerowana kart akt rentowych – tom dotyczący kapitału początkowego).

Następnie, w dniu 12 października 2023 r. Zakład wydał dwie decyzje. Pierwsza z nich, decyzja znak: (...) dotyczyła przyznania emerytury w powszechnym wieku emerytalnym na podstawie art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w oparciu o kapitał początkowy ustalony decyzją z dnia 4 października 2023 r. Druga decyzja, znak: (...)-2004 dotyczyła odmowy prawa do przeliczenia emerytury powszechnej. (...) na podstawie ustawy z 19 czerwca 2020 r. (decyzje z dnia 12 października 2023 r. – nienumerowane karty akt rentowych).

B. J. odwołał się od każdej z ww. decyzji organu rentowego, co zainicjowało postępowanie sądowe (odwołania: k. 3 akt sądowych VII U 250/24, k. 2 akt sądowych VII U 251/24, k. 2 akt sądowych VII U 252/24).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach kapitałowych i emerytalnych. Zdaniem Sądu dokumenty, na których Sąd oparł swoje ustalenia, są wiarygodne. Nie były one kwestionowane przez strony w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów mogły stanowić podstawę dokonanych ustaleń.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania odwołującego B. J., który zgodnie z wnioskiem dowodowym miał być przesłuchany na okoliczność wypadku przy pracy i przebywania w szpitalu. W ocenie Sądu przeprowadzenie ww. dowodu nie było w sprawie konieczne, okoliczności, które miały być wykazane w wyniku przeprowadzenia wnioskowanego dowodu nie były sporne. Z kolei to co stanowiło przedmiot sporu zostało dostatecznie wyjaśnione na podstawie przeprowadzonych dowodów z dokumentów. Przedmiot sprawy sprowadzał się do zagadnienia prawnego pozostającego w kognicji Sądu, zatem nie zachodziła konieczność przesłuchania odwołującego, a przesłuchanie takie – w ocenie Sądu – prowadziłoby wyłącznie do bezzasadnego przedłużenia postępowania w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Ubezpieczony B. J. wniósł trzy odwołania od kolejno wydawanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. decyzji, jednak żadne z nich nie zasługiwało na uwzględnienie.

Odwołania dotyczyły:



decyzji z dnia 4 października 2023 r. znak: (...) (...), dotyczącej ponownego ustalenia kapitału początkowego;



decyzji z dnia 12 października 2023 r. znak: (...) o przyznaniu prawa do emerytury powszechnej;



decyzji z dnia 12 października 2023 r. znak: (...) o odmowie prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury powszechnej

Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego B. J. i wysokości świadczenia emerytalnego.

Przechodząc do rozważań o niezasadności odwołań na wstępie – mając na uwadze przedmiot zaskarżonych decyzji – wskazać należy, że na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. 2023r. poz.1251), zwanej dalej ustawą emerytalną, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Z kolei kapitał początkowy, stanowiący jeden ze składników decydujących o wysokości podstawy obliczenia emerytury z art. 26 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 tejże ustawy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1. okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2. okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5

3.  okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2).

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (art. 174 ust. 3).

Przechodząc do analizy zasadności zarzutów wskazać należy, że w toku rozprawy odwołujący się doprecyzował swoje stanowisko wskazując, że w odniesieniu do pierwszej z zaskarżonych decyzji domaga się obliczenia kapitału początkowego z przeliczeniem okresu pracy, jako pracownika młodocianego według przelicznika 1,5 oraz doliczenia do okresów składkowych nie 53 miesięcy, a 60 miesięcy.

W odniesieniu do dwóch decyzji dotyczących emerytury powszechnej – decyzji o przyznaniu świadczenia i decyzji o odmowie prawa do jego przeliczenia – domaga się, zmiany decyzji w taki sposób, aby przy przeliczeniu emerytury, w konsekwencji prawidłowego ustalenia kapitału początkowego, nie miał zastosowania do niego przepis art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Dodatkowo ubezpieczony podkreślił, że powinien otrzymać rekompensatę
z tytułu pracy w warunkach szczególnych na podstawie ustawy o emeryturach pomostowych, skoro ZUS potrącił mu emerytury wcześniejsze. Wskazał także, że oprócz świadczenia emerytalnego należy się mu świadczenie rentowe z tytułu wypadku przy pracy.

Ww. roszczenia, stanowiące podstawę odwołań ubezpieczonego, nie były zasadne i nie mogły skutkować zmianą zaskarżonych decyzji.

W pierwszej kolejności – odnosząc się do żądania doliczenia przy ustalaniu kapitału początkowego okresu pracy ubezpieczonego, kiedy pracował jako pracownik młodociany – wskazać należy, że okres ten, tj. od 1.09.1966 r. do 20.03.1968 r., kiedy odwołujący się pobierał naukę zawodu, jako mechanik samochodowy w Fabryce (...) S.A. w W. został uwzględniony przez organ rentowy przy ustalaniu kapitału początkowego w decyzji z dnia 4 października 2024 r. Brak jest ponadto podstaw prawnych do tego, by ponowne ustalenie wartości kapitału początkowego nastąpiło przy zastosowaniu do odwołującego się jako do pracownika młodocianego przelicznika 1,5 – zgodnie z żądaniem odwołującego się. On sam nie wskazał, na jakiej podstawie prawnej miałoby to nastąpić, podniósł jedynie, że jego zdaniem powinno to być przeliczone tak jak praca górnika. Roszczenie to jako niezasadne nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ przepisy nie przewidują, by do pracownika młodocianego stosować przelicznik półtorakrotny. Przepis art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, wprost wskazuje, że przy ustalaniu wysokości górniczych emerytur, o których mowa w art. 50a lub 50e, stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 2, przelicznik 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przepis ten, nie ma zastosowania do pracowników młodocianych, a nadto, co oczywiste, w przypadku odwołującego nie ma zastawania, ponieważ nie był on górnikiem, a pracował jako mechanik.

Kolejną sporną kwestią było to czy prawidłowo organ rentowy ustalił, że odwołującemu należy doliczyć jako okres składkowy 53 miesiące a nie 60 miesięcy, stanowiące różnicę pomiędzy wiekiem przejścia na emeryturę wcześniejszą, a powszechnym wiekiem emerytalnym. Odwołujący się wskazywał, że doliczeniu powinien podlegać okres 60 miesięcy. Przekonanie takie jest błędne. Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 185 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu wysokości emerytury dla osób nabywających prawo do emerytury w wieku określonym w art. 184 ustawy emerytalnej kapitał początkowy podlega przeliczeniu. Przeliczenie kapitału początkowego następuje poprzez dodanie do udowodnionych okresów składkowych okresu, równego różnicy pomiędzy wiekiem emerytalnym 65 lat, a faktycznym wiekiem przejścia na emeryturę i ponowne ustalenie kapitału początkowego z uwzględnieniem tego okresu. Odwołujący się miał prawo do emerytury wcześniejszej od dnia 21 września 2012 r. – w tej dacie wiek emerytalny wynosił 65 lat w przypadku mężczyzn. Różnica ilości miesięcy pomiędzy ww. datą a datą 20 grudnia 2016 r., kiedy odwołujący się kończył 65 lat i osiągnął wiek emerytalny, wynosi dokładnie 4 lata i 5 miesięcy, czyli 53 miesiące i taka liczba miesięcy została doliczona przez organ rentowy jako dodatkowy okres składkowy przy ustalaniu kapitału początkowego decyzją z dnia 21 września 2021 r.

Przy ponownym ustaleniu kapitału początkowego – na potrzeby emerytury powszechnej – decyzją z dnia 4 października 2023 r. – organ rentowy odjął dodany uprzednio jako okres składkowy, okres 53 miesięcy. Było to uzasadnione, w świetle art. 185 ust. 1 ustawy emerytalnej, który stanowi, że przy ustalaniu wysokości emerytury dla osób nabywających prawo do emerytury w wieku określonym w art. 184 kapitał początkowy podlega przeliczeniu poprzez dodanie do okresów składkowych okresu równego różnicy pomiędzy wiekiem emerytalnym, o którym mowa w art. 24, a faktycznym wiekiem przejścia na emeryturę. Do przeliczonego kapitału początkowego stosuje się przepisy art. 173 ust. 3-6. Zaskarżona decyzja z dnia 4 października 2023 r. dotyczyła natomiast przeliczenia kapitału początkowego odwołującego się, na potrzeby emerytury powszechniej, a nie emerytury wcześniejszej na podstawie art. 184 ww. ustawy, zatem przeliczenie kapitału z uwzględnieniem 53 miesięcy, jako dodatkowego okresu składkowego nie miało już do odwołującego się zastosowania, ponieważ jego wniosek nie dotyczył emerytury z art. 184 ustawy emerytalnej, czyli emerytury wcześniejszej.

Jeśli idzie o prawo do rekompensaty to należy podkreślić, że zgodnie z art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31.12.1948 r. jeżeli przed dniem 01.01.2009 r. przez co najmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy o emeryturach z FUS oraz nie ma ustalonego prawa do tzw. wcześniejszej emerytury lub emerytury pomostowej lub do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. Z przepisu tego wynika wprost, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Rekompensata jest formą odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Jak zostało to wcześniej wskazane organ rentowy przyznał B. J. prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym – emeryturę wcześniejszą – zatem brak podstaw do przyznania mu emerytury powszechnej z rekompensatą. Świadczenia te, tj. rekompensata i emerytura wcześniejsza są alternatywne i nie można ich pobierać łącznie.

Przechodząc do analizy zasadności odwołania w zakresie, w jakim ubezpieczony podnosił, że w oparciu o wyrok Trybunały Konstytucyjnego nie powinien mieć wobec niego zastosowania przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej wskazać należy, że ubezpieczony pominął zasadniczy aspekt, a mianowicie, że przywołany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r., P 20/16, ma charakter zakresowy i dotyczył podmiotów o skonkretyzowanych cechach, tj. kobiet urodzonych w (...) r., które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy. Nie ma zatem żadnych podstaw prawnych, by zastosowaną przez Trybunał interpretację prawa przenieść przez analogię na sytuację ubezpieczonego i nie narusza to zasady równości wobec prawa. Wyrok w sprawie P 20/16 jest zawężony podmiotowo do ściśle zdefiniowanej grupy osób, tj. do kobiet urodzonych w (...) r. i jako taki nie może być stosowany rozszerzająco.

Co zaś się tyczy stanowiska odwołującego, w którym domaga się renty z tytułu wypadku pracy, to podkreślić należy, że sąd rozpoznający sprawę z odwołania od decyzji organu rentowego jest związany treścią zaskarżonej decyzji o tyle, że wyznacza ona zakres i przedmiot rozpoznania sądowego, w którym sąd rozstrzyga o zasadności odwołania w granicach przedmiotu zaskarżonej decyzji. B. J. odwołał się od decyzji, z których żadna nie dotyczyła prawa do świadczenia rentowego, zatem Sąd nie mógł działać w zastępstwie organu rentowego i we własnym zakresie rozstrzygać kwestii nie objętych treścią zaskarżonych decyzji. Postępowanie przed sądem jest postępowaniem kontrolnym, w którym wnioskodawca może jedynie żądać korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy zważył, że w tych okolicznościach odwołania B. J. od wszystkich zaskarżonych decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. nie zasługiwały na uwzględnienie, wobec czego należało orzec o oddaleniu odwołań na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Sędzia SO Renata Gąsior