Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2019 r. w Warszawie

sprawy B. I.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową

na skutek odwołania B. I.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 11 grudnia 2017 r. znak: (...)

Oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 grudnia 2017 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W., działając na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) odmówił B. I. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 21 listopada 2017 r. stwierdziła, że wnioskodawczyni nie jest ona osobą niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową (decyzja z dnia 11 grudnia 2017 r. tom III akt rentowych).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła w dniu 17 stycznia 2018 r. B. I. za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika, który w jej imieniu wniósł o zmianę decyzji i przyznanie na rzecz ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Pełnomocnik nie zgodził się z ustaleniem stanu faktycznego dokonanym przez organ rentowy, bowiem stan zdrowia skarżącej i dokumentacja medyczna wskazują, że nie jest zdolna do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (odwołanie z dnia 17 stycznia 2018 r. k. 3 – 4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 19 lutego 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczona w dniu 4 sierpnia 2017 r. złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, przedstawiając decyzję z dnia 10 marca 2005 r. nr 2 o stwierdzeniu choroby zawodowej, wydaną przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego (...) W.. Odwołująca w toku postępowania została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 21 listopada 2017 r. nie stwierdziła niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Na tej podstawie, decyzją z dnia 11 grudnia 2017 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W., odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową (odpowiedź na odwołanie z dnia 19 lutego 2018 r. k. 13 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 5 marca 2018 r. pełnomocnik odwołującej odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 16 lutego 2018 r. znak: (...)i wniósł o połączenie tej sprawy ze sprawą z odwołania od decyzji z dnia 11 grudnia 2017 r., znak:(...) (odwołanie z dnia 5 marca 2018 r. k. 3 – 4 sygn. akt VII U 460/18).

Organ rentowy podzielił wniosek pełnomocnika odwołującej się (pismo procesowe z dnia 29 marca 2018r. k. 2 sygn. akt VII U 460/18).

Zarządzeniem z dnia 8 maja 2018 r. Sąd postanowił na podstawie 219 k.p.c. sprawę pod sygn. akt VII U 460/18 połączyć ze sprawą VII U 233/18 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadzić dalej pod sygnaturą VII U 233/18 (zarządzenie k. 6 verte sygn. akt VII U 460/18).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona B. I. ur. (...), z zawodu lekarz stomatolog, prowadziła własną działalność gospodarczą pod nazwą (...) Przychodnia (...) w W..

Odwołująca w dniu 16 marca 2004 r. po raz pierwszy wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy decyzją z dnia 1 czerwca 2004 r. przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od 27 marca 2004 r. tj. od daty zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego do 31 marca 2005 r. (wniosek z dnia 16 marca 2004 r. k. 1 tom I akt rentowych, decyzja z dnia 1 czerwca 2004 r. k. 23 tom I akt rentowych).

Decyzją nr (...) z dnia 10 marca 2005 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w (...) W. stwierdził u B. I., chorobę zawodową – zespół cieśni nadgarstka prawego, która została wymieniona pod poz. 20 wykazu chorób zawodowych, określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (decyzja z dnia 10 marca 2005 r. k. 2 tom II akt rentowych).

W dniu 15 marca 2005 r. B. I. wniosła o przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Organ rentowy decyzją z dnia 19 maja 2005 r. przyznał ubezpieczonej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową do 30 kwietnia 2007 r., z kolei decyzją z dnia 18 czerwca 2007 r. ponownie ustalono prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową do dnia 30 listopada 2007 r. ( wniosek z dnia 15 marca 2005 r. k. 1 tom II akt rentowych, decyzja z dnia 19 maja 2005 r. k. 5 tom II akt rentowych, decyzja z dnia 18 czerwca 2007 r. k. 18 tom II akt rentowych).

W związku ze zbliżającym się terminem na jaki przyznano rentę, odwołująca złożyła w dniu 14 listopada 2007 r. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z dnia 14 listopada 2007 r. k. 24 tom II akt rentowych). Lekarz orzecznik ZUS w dniu 30 listopada 2007 r. stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, w konsekwencji organ rentowy w drodze decyzji z dnia 25 stycznia 2008 r. odmówił B. I. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 30 listopada 2007 r. k. 26 tom II akt rentowych, decyzja z dnia 5 stycznia 2008 r. k. 28 tom II akt rentowych).

W dniu 4 sierpnia 2017 r. ubezpieczona B. I. po raz kolejny wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie na jej rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W związku z powyższym w toku postępowania wyjaśniającego odwołująca została skierowana na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 21 listopada 2017 r. uznał, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Na tej podstawie, decyzją z dnia 11 grudnia 2017 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W., działając na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) odmówił B. I. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową (wniosek z dnia 4 sierpnia 2017 r. k. 1 tom III akt rentowych, decyzja z dnia 11 grudnia 2017 r. tom III akt rentowych).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. w dniu 16 lutego 2018 r. wydał decyzję znak: (...) o tożsamej treści jak w decyzji z dnia 11 grudnia 2017 r. Organ rentowy uzupełnił jedynie decyzję o zapis, dotyczący odmowy B. I. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, ponieważ we wcześniejszej decyzji uwzględnił, jedynie rentę z tytułu niezdolności do pracy ( decyzja z dnia 16 lutego 2018 r. tom III akt rentowych).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego, B. I. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 17 stycznia 2018 r. k. 3 – 4 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu ortopedii, neurologii i kardiologii celem ustalenia, czy odwołująca jest zdolna, czy też całkowicie lub częściowo, czy niezdolność do pracy spowodowana została chorobą zawodową, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres (postanowienie z dnia 8 maja 2018 r. k. 32 a.s.).

W opinii z dnia 1 czerwca 2018 r. biegła sądowa z zakresu neurologii dr B. A. rozpoznała u odwołującej zespół cieśni nadgarstka prawego z dekompresacją nerwu pośrodkowego i łokciowego, z powodu której była operowana w 2003 r. i w 2004 r. Następnie była leczona pod kontrolą P. Neurologicznej, stosowała blokady i zabiegi rehabilitacyjne. Wykonywane kilkakrotnie badanie (...) (elektromiografia – przedstawiająca czynności mięśni oraz przewodnictwo w nerwach obwodowych) ostatnie z 5 marca 2018 r. wykazało cechy uszkodzenia nerwu pośrodkowego prawego – łagodnego stopnia zespołu cieśni nadgarstka – potwierdzonego w testach porównawczych. Cechy uszkodzenia nerwu łokciowego prawego w bruździe tego nerwu, bez fizjologicznych cech uszkodzenia korzenia C5 – C6. Siła mięśniowa prawidłowa, odruchy głębokie średniożywe, równe, bez ewidentnych cech zaburzeń czucia. Badanie (...) kręgosłupa szyjnego (rezonans magnetyczny) z 11 lipca 2017 r. wykazało zmiany zwyrodnieniowe oraz cechy dyskopatii ale bez istotnej stenozy kanału kręgowego oraz bez zmian ogniskowych w zakresie rdzenia. Konsultujący neurochirurg w styczniu 2018 r. stwierdził brak wskazań do leczenia operacyjnego. Badanie (...) kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z 2015 r. wykazało zmiany zwyrodnieniowo wytwórcze oraz cechy dyskopatii bez istotnych kolizji z korzeniami nerwowymi i bez zmian ogniskowych w zakresie rdzenia. Badanie (...) kręgosłupa piersiowego z 2015 r. wykazało zmiany zwyrodnieniowo wytwórcze oraz cechy dyskopatii bez stenozy kanału kręgowego oraz bez zmian ogniskowych w zakresie rdzenia. W ocenie biegłej zastosowane leczenie farmakologiczne i operacyjne pozwoliły na uzyskanie poprawy stanu zdrowia B. I.. Stwierdzone schorzenia kręgosłupa przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji objawów, wymagają dalszego leczenia i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości, ale mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Przy aktualnym stopniu zaawansowania i nasileniu objawów nie powodują znaczącego trwałego upośledzenia funkcji organizmu. Ze względu na stan neurologiczny biegła nie stwierdziła niezdolności do pracy ubezpieczonej, w tym brak niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową zgodnie z kwalifikacjami odwołującej (opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii dr B. A. z dnia 1 czerwca 2018 r. k. 43 – 44 a.s.).

Biegła sądowa z zakresu neurologii dr B. A. w swej opinii uzupełniającej podtrzymała swoje stanowisko wyrażone w opinii głównej z dnia 1 czerwca 2018 r. Biegła wskazał ponadto, że mimo wykonywanej przez B. I. pracy stomatologa rozpoznany u niej zespół cieśni nadgarstka oraz stwierdzone zmiany zwyrodnieniowo – wytwórcze oraz cechy dyskopatii kręgosłupa bez istotnych objawów neurologicznych nie dają podstaw do uznania niezdolności do pracy, w tym brak niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową (opinia uzupełniająca biegłej sądowej z zakresu neurologii dr B. A. z dnia 27 grudnia 2018 r. k. 99 - 100 a.s.).

W opinii z dnia 26 czerwca 2018 r. biegły sądowy z zakresu (...) podobnie jak biegła neurolog rozpoznał u odwołującej dyskopatię kręgosłupa bez upośledzenia sprawności i bez objawów zespołu bólowego, stan po operacji uwolnienia nerwu pośrodkowego i łokciowego prawego w obrębie kanału nadgarstka i w obrębie dołu łokciowego i rowka nerwu łokciowego. U odwołującej rozpoznano chorobę zawodową w postaci zespołu kanału nadgarstka prawego. Z tego powodu wykonano odbarczenie nerwów, wynik zastosowanego leczenia jest bardzo dobry. Skoro nie doszło do powstania zmian w przebiegu kanału nadgarstka (trwałe uszkodzenie nerwu pośrodkowego i zaniki mięśniowe) to stwierdzona choroba zawodowa nie powoduje jakiejkolwiek niezdolności do pracy. Co więcej badanie (...) wykazało łagodną cieśń nadgarstka. W przebiegu dyskopatii szyjnej (bez stenozy) jest niewielkie ograniczenie ruchomości i to nie powoduje także jakiejkolwiek niezdolności do pracy. Zdaniem biegłego ortopedy odwołująca nie jest niezdolna do pracy, tym bardziej w związku z chorobą zawodową (opinia biegłego sądowego z zakresu (...) z dnia 26 czerwca 2018 r. k. 58 – 59 a.s.).

Powyższe wnioski zostały przez biegłego również podtrzymane w opinii uzupełniającej z dnia 26 czerwca 2018 r., w której biegły ortopeda dodatkowo odnosząc się do zastrzeżeń odwołującej do opinii głównej wskazał, że nie ma dysfunkcji w obrębie kończyn górnych, bowiem stwierdzone zmiany w obrębie prawego nadgarstka i łokcia nie powodują dysfunkcji, to nie powodują niezdolności do pracy. Z kolei spłycone krzywizny kręgosłupa nie powodują istotnego ograniczenia ruchomości, a zgłaszane dolegliwości bólowe i drętwienia nie wiążą się z upośledzeniem sprawności. U odwołującej nie występuje niezdolność do pracy, albowiem nie ma istotnej dysfunkcji, zarówno w zakresie opisu prawności kończyn górnych i kończyn dolnych odnotowano, że ruchy w stawach są symetryczne, swobodne i bez ograniczeń (opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu (...) k. 86 – 86 verte a.s.).

Biegły kardiolog W. S. ocenił, że istniejące u ubezpieczonej od wielu lat nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane za pomocą leków hipotensyjnych i nie doprowadziło do narządowych powikłań nadciśnienia. Układ krążenia jest wydolny, nie stwierdzono zaburzeń rytmu, ani objawów niewydolności wieńcowej. Biegły kardiolog nie stwierdził u odwołującej niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych (opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii W. S. z dnia 21 sierpnia 2018 r. k. 78 – 79 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie opinii biegłych sądowych: z zakresu (...), z zakresu neurologii dr B. A., z zakresu kardiologii prof. dr hab. med. W. S..

Sąd miał na uwadze, że pełnomocnik odwołującej w pismach procesowych (k. 61 – 62 a.s. oraz k. 69 – 70 a.s.) wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniających biegłych neurologa i ortopedy, wobec zgłoszonych w pismach procesowych pytań do biegłych, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniających biegłego neurologa i ortopedy. Biegli specjaliści z zakresu (...) i z zakresu neurologii dr B. A. w swych opiniach uzupełniających odnieśli się do stawianych im pytań odpowiadając na nie szczegółowo, powołując się na wnioski zawarte już we wcześniejszych opiniach i tym samym podtrzymali w całości swe opinie główne. Sąd zważył, że opinie uzupełniające wydane przez biegłych neurologa i ortopedy nie były już kwestionowane przez pełnomocnika odwołującej się. Opinia biegłego kardiologa również została zakwestionowana przez pełnomocnika ubezpieczonej (k. 90 – 91) w tożsamy sposób jak poprzednie opinie główne biegłych neurologa i ortopedy. Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika odwołującej o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej ustnej opinii biegłego kardiologa, ponieważ w ww. piśmie nie zostały zgłoszone jakiekolwiek merytoryczne zarzuty do opinii biegłego kardiologa. Zdaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem. W przedmiotowej sprawie przekonanie strony odwołującej o niezdolności do pracy wynika jedynie z subiektywnego przekonania, nie popartego żadnymi dowodami.

Sąd miał na uwadze, że organ rentowy nie wnosił uwag do opinii biegłych sądowych.

Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych biegłych sądowych, albowiem dowody te pozwoliły na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującej. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłych Sąd przyjął za własne, albowiem opinie biegłych główne oraz uzupełniające wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującej, a biegli lekarze sporządzający te opinie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. W związku z powyższym, w sytuacji kiedy biegli uwzględnili dostępną dokumentację medyczną oraz wzięli pod uwagę wyniki badania przedmiotowego, jakie sami przeprowadzili, a ubezpieczona nie podjęła merytorycznej polemiki ze stanowiskiem biegłych, nie było podstaw, aby opinie biegłych dyskwalifikować. Zdaniem Sądu są one wyczerpujące, a zatem brak jest przesłanek do ich negowania. Sąd Okręgowy uznał, że wiadomości specjalne uzyskane od biegłych specjalistów z dziedzin ortopedii i neurologii oraz kardiologii są wystarczające do wydania orzeczenia, biegli wypowiedzieli się o stanie zdrowia odwołującej w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości, co do występujących u niej schorzeń, które mogłyby oddziaływać na jej niezdolność do pracy i jednoznacznie stwierdzili, że schorzenia na które cierpi odwołująca nie powodują niezdolności do pracy.

W konsekwencji Sąd nie przeprowadzał kolejnych opinii, tym bardziej, że biegli także nie wskazywali na taką konieczność.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie B. I. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 grudnia 2017 r., znak: (...)jest niezasadne.

W pierwszej kolejności Sąd zważył, że zarówno decyzja z dnia 11 grudnia 2017 r., znak: (...), oraz z dnia 16 lutego 2018 r. znak: (...) dotyczyły tej samej kwestii, z kolei wydanie przez organ rentowy decyzji z dnia 16 lutego 2018 r. znak: (...)podyktowane było jedynie błędem pisarskim, który nie wpływał na istotę sporu w związku z powyższym Sąd rozważał zasadność pierwszej z wydanych przez organ rentowy decyzji z dnia 11 grudnia 2017 r., znak: (...) od której w pierwszej kolejności odwołała się ubezpieczona.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2018 r. poz.1376 z późn. zm.) na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy. Z powyższego wynika zatem, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy m.in. wskutek choroby zawodowej, natomiast jej ustalenia dokonuje się na zasadach i w trybie określonym w ww. ustawie z dnia 30 października 2002 r. oraz na zasadach i w trybie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, stosując odpowiednio między innymi art. 12 do art. 14 tejże ustawy.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, definiując niezdolność do pracy, stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przepisy ust. 2 i 3 wskazują, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast zgodnie z art. 13 tej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W tym miejscu wyjaśnienia wymaga także zwrot „niezdolny do pracy wskutek choroby zawodowej”, w szczególności, czy choroba zawodowa musi stanowić wyłączną przyczynę niezdolności do pracy, czy też nie. W judykaturze panuje przeważający pogląd, że niezdolność do pracy wskutek choroby zawodowej w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (poprzednio art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych) zachodzi wówczas, gdy choroba zawodowa jest istotną przyczyną częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, co oznacza, że bez wynikającego z niej uszczerbku na zdrowiu niezdolność do pracy nie wystąpiłaby (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2008 r. I UK 147/08). Niezdolność do pracy wskutek choroby zawodowej nie jest także ograniczona tylko do osób czynnych zawodowo. Już z treści ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynika możliwość zbiegu emerytury z rentą z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Zasady zbiegu prawa do świadczenia rentowego z ubezpieczenia wypadkowego i emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dookreśla ustawa wypadkowa w art. 26.

W rozpoznawanej sprawie spór pomiędzy stronami koncentrował się wokół kwestii, czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy i czy niezdolność ta pozostaje w związku z chorobą zawodową. Ubezpieczona zatem powinna w niniejszym postępowaniu wykazać, że stwierdzona u niej w 2005 r. choroba zawodowa w postaci zespołu cieśni nadgarstka prawego pochodzenia zawodowego powoduje niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niewątpliwie rozstrzygnięcie powyższego zagadnienia wymagało wiadomości specjalnych z zakresu ortopedii, neurologii i kardiologii. Stąd też Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych ww. specjalności, które odpowiadają stwierdzonej u skarżącej chorobie zawodowej. Sporządzone w niniejszej sprawie opinie główne i uzupełniające biegłych sądowych nie pozostawiają wątpliwości, co do tego, że ubezpieczona nie spełnia przesłanek wskazanych powyżej przepisów tj. nie jest osobą niezdolną do pracy na stanowisku lekarza-stomatologa. Jak wskazał biegły sądowy neurolog zastosowane leczenie farmakologiczne i operacyjne pozwoliły na uzyskanie poprawy stanu zdrowia B. I.. Stwierdzone schorzenia kręgosłupa przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji objawów, wymagają dalszego leczenia i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości, ale mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Przy aktualnym stopniu zaawansowania i nasileniu objawów nie powodują znaczącego trwałego upośledzenia funkcji organizmu. Ponadto w swej opinii uzupełniającej biegła neurolog wskazała, że mimo wykonywanej przez B. I. pracy stomatologa rozpoznany u niej zespół cieśni nadgarstka oraz stwierdzone zmiany zwyrodnieniowo – wytwórcze oraz cechy dyskopatii kręgosłupa bez istotnych objawów neurologicznych nie dają podstaw do uznania niezdolności do pracy, w tym brak niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Z kolei biegły sądowy ortopeda wyjaśnił, że badanie (...) wykazało łagodną cieśń nadgarstka. W przebiegu dyskopatii szyjnej (bez stenozy) jest niewielkie ograniczenie ruchomości i to nie powoduje także jakiejkolwiek niezdolności do pracy. W opinii uzupełniającej biegły powielił te ustalenia i wskazał ponadto, że nie ma dysfunkcji w obrębie kończyn górnych, bowiem stwierdzone zmiany w obrębie prawego nadgarstka i łokcia nie powodują dysfunkcji, a zatem nie powodują niezdolności do pracy. Z kolei spłycone krzywizny kręgosłupa nie powodują istotnego ograniczenia ruchomości, a zgłaszane dolegliwości bólowe i drętwienia nie wiążą się z upośledzeniem sprawności. U odwołującej nie występuje niezdolność do pracy, albowiem nie ma istotnej dysfunkcji, zarówno w zakresie opisu prawności kończyn górnych i kończyn dolnych odnotowano, że ruchy w stawach są symetryczne, swobodne i bez ograniczeń. Również biegły kardiolog ocenił, że istniejące u ubezpieczonej od wielu lat nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane za pomocą leków hipotensyjnych i nie doprowadziło do narządowych powikłań nadciśnienia. Układ krążenia jest wydolny, nie stwierdzono zaburzeń rytmu, ani objawów niewydolności wieńcowej. Wobec powyższego biegły nie stwierdził u odwołującej niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych.

Sąd Okręgowy przyjął wydane opinie za podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie uznając, że opinie zostały sporządzone przez lekarzy specjalności odpowiednio dobranej do schorzeń ubezpieczonej i w sposób fachowy i merytoryczny odnoszą się do oceny jej niezdolności do pracy w płaszczyźnie medycznej (biologicznej), gdzie biegli wzięli pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych ubezpieczonej na stan czynnościowy organizmu, sprawność organizmu i stopień określenia skutków schorzeń ubezpieczonej. Z treści opinii wynika, że biegli dokonali oceny stanu zdrowia odwołującej na podstawie analizy akt sprawy, a następnie przeprowadzili z ubezpieczoną wywiad i badania przedmiotowe. Sąd nie powziął wątpliwości, co do oceny stanu zdrowia i wniosków biegłych sądowych, którzy przekonująco uzasadnili swoje stanowisko w przedmiocie kwalifikacji ubezpieczonej. Biegli uwzględnili wykonywany przez ubezpieczoną zawód pod kątem posiadanych przez nią kwalifikacji. Z tego też względu, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do negowania treści opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii i kardiologii, czy też kwestionowania dokonanego przez nich rozpoznania.

W tych okolicznościach Sąd uznał stanowisko organu rentowego wyrażone w skarżonej decyzji w zakresie braku występowania po stronie odwołującej całkowitej niezdolności do pracy za prawidłowe. Tym samym odwołująca nie spełnia wszystkich, wymaganych powołanymi wyżej przepisami warunków przyznania jej dochodzonego świadczenia – nie jest niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową.

Z tych też względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie B. I. jako niezasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Dorota Michalska

Zarządzenie: (...)