Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Zofia Pawelczyk-Bik

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 maja 2025 r. w Warszawie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 17 października 2022 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. M. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2022r. na stałe.

Sygn. akt VII U 144/23

UZASADNIENIE

M. M. w dniu 21 grudnia 2022 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 17 października 2022 r., znak: (...), którą organ rentowy przeliczył ubezpieczonej rentę z tytułu niezdolności do pracy od 1 czerwca 2022 r. Ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołująca się wskazała, że jej stan zdrowia uległ pogorszeniu, bowiem poza chorobą psychiczną – schizofrenią, ma również na cukrzycę insulinozależną, co powoduje całkowitą niezdolność do pracy zawodowej (odwołanie z dnia 21 grudnia 2022 r. – k. 4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że odwołująca się pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną do 31 sierpnia 2022 roku. W dniu 27 czerwca 2022 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania sprawę skierowano do Komisji Lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 10 października 2022 r. uznała, że odwołująca jest trwale częściowo niezdolna do pracy. Na tej podstawie została wydana zaskarżona decyzja, którą organ rentowy przeliczył ubezpieczonej od dnia 1 czerwca 2022 r. rentę z tytułu niezdolności do pracy. Nadto, organ rentowy nadmienił, że ubezpieczona zgodnie z art. 15 zc ust. 3 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanymi sytuacjami kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 568) pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 października 2022 r. (odpowiedź na odwołanie z dnia 11 stycznia 2023 r. – k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. M., ur. (...), miała przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 11 sierpnia 2009 r. do 31 sierpnia 2022 r. Natomiast zgodnie z art. 15 zc ust. 3 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanymi sytuacjami kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 568) pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 października 2022 r . (decyzja ZUS o przyznaniu renty z dnia 28 stycznia 2011 r. – k. 189 a.r.; decyzja ZUS z dnia 5 września 2011 r. – k. 169 a.r.; decyzja ZUS z dnia 20 sierpnia 2014 r. – k. 263 a.r.; decyzja ZUS z dnia 13 września 2017 r. – k. 279 a.r.). W dniu 27 czerwca 2022 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania przed organem rentowym lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 4 sierpnia 2022 r. ustalił, że ubezpieczona jest trwale częściowo niezdolna do pracy. Również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 10 października 2022 r. podtrzymała wcześniejsze orzeczenie lekarza orzecznika ZUS. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję z dnia 17 października 2022 r., znak: (...), którą przeliczył rentę od 1 czerwca 2022 r. (wniosek z dnia 27 czerwca 2022 r. – k. 11-12 a.r.; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 4 sierpnia 2022 r. – k. 15 a.r.; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 października 2022 r. – k. 17 a.r.; decyzja o przeliczeniu renty z dnia 17 października 2022 r. – k. 19 a.r.).

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji, a Sąd w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty psychiatry celem wykazania faktu, czy odwołująca się w dniu wydania zaskarżonej decyzji była zdolna czy też całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu się, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności; czy jest zdolna czy też częściowo niezdolna do pracy tj. utrata w znacznym stopniu niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności; czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres; jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia strony ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 30 stycznia 2023 r. – k. 14 a.s.).

W opinii z dnia 20 września 2023 r. biegła sądowa psychiatra M. L. rozpoznała u ubezpieczonej schizofrenię paranoidalną. Biegła wskazała, że M. M. z przyczyn psychiatrycznych jest całkowicie niezdolna do pracy zawodowej, niezdolność ma charakter trwały. Nadto, biegła wyjaśniła, że całkowita niezdolność do pracy istnieje od 1 czerwca 2022 r. – stan psychiczny pacjentki w tym okresie uległ pogorszeniu, utrzymują się objawy psychotyczne, objawy negatywne, które w znacznym stopniu ograniczają funkcjonowanie pacjentki – problemy z opuszczeniem domu z przyczyn psychotycznych, izolowanie się od ludzi, zaniedbanie higieniczne, wycofanie społeczne (opinia biegłego sądowego z dnia 20 września 2023 r. – k. 38-41 a.s.).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożył organ rentowy, a Sąd zarządzeniem z dnia 11 października 2024 r. zobowiązał biegłą M. L. do złożenia opinii uzupełniającej (pismo procesowe organu rentowego z dnia 1 lutego 2024 r. – k. 49 a.s.; zarządzenie z dnia 11 października 2024 r. – k. 61 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 1 lutego 2025 r. biegła sądowa psychiatra M. L. wskazała, że z pisma organu rentowego z dnia 31 stycznia 2024 r. wynika, że w wydaniu opinii sądowo-psychiatrycznej biegła opierała się na informacjach zawartych w dokumentacji do 2022 r. Biegła nie zgodziła się z tym sformułowaniem, bowiem opinia sądowo-psychiatryczna zawiera streszczenie dokumentacji leczenia psychiatrycznego opiniowanej również z 2023 r.: zaświadczenie lekarskie ze szpitala w D. z dnia 17 kwietnia 2023 r. z którego jednoznacznie wynika, że u opiniowanej występują nasilone objawy negatywne procesu schizofrenicznego takie jak trudności w relacjach społecznych obniżona aktywność, a także okresy zaostrzeń psychotycznych z kręgu paranoidalnego. Dodatkowy problem stwarza cukrzyca i wynikająca z tego konieczność utrzymania diety, co potęgują deficyty wynikające z choroby psychicznej. Podstawą do wnioskowania o pogorszeniu się stanu zdrowia odwołującej było przeprowadzone badanie sądowo-psychiatryczne oraz dane zawarte w dokumentacji medycznej. Analiza wpisów o historii choroby – Zespół (...) – wskazuje, że w czerwcu 2022 r. doszło u pacjentki do pogorszenia stanu zdrowia – nastąpiło pogorszenie psychotyczne, prezentowała poczucie zagrożenia, w utrudnionym kontakcie, urojeniowa wobec rodziny. Również w trakcie przeprowadzonego badania sądowo psychiatrycznego, w dniu 28 sierpnia 2023 r. M. M. ujawniała treści psychotyczne – relacjonowała omamy i pseudoomamy słuchowe, wypowiadała treści urojeniowe – zaprzeczanie związkom rodzinnym. Relacjonowała działania pod wpływem psychozy – z okresowo powodu lęku i nie była w stanie wyjść do sklepu. Obserwowano również nasilone objawy negatywne. Biegła wydaną w dniu 20 września 2023 r. opinię podtrzymała w całości. U M. M. rozpoznała schizofrenię paranoidalną. Biegła wskazała, że opiniowana z przyczyn psychiatrycznych jest całkowicie niezdolna do pracy zawodowej, niezdolność ma charakter trwały. Całkowita niezdolność do pracy istnieje od 1 czerwca 2022 r. Stan psychiczny w tym okresie uległ pogorszeniu, utrzymują się objawy psychotyczne, objawy negatywne, które w znacznym stopniu ograniczają funkcjonowanie pacjentki – problemy z opuszczeniem domu z przyczyn psychotycznych, izolowanie się od ludzi, zaniedbanie higieniczne, wycofanie społeczne (opinia uzupełniająca z dnia 1 lutego 2025 r. – k. 69-71 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną M. M., konieczną w procesie opiniowania przez biegłą sądową oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń i nie została zakwestionowana przez strony.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiła także opinia główna oraz opinia uzupełniająca wydana przez biegłą sądową psychiatrę M. L.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłą wnioski dotyczącego istnienia u M. M. całkowitej niezdolności do pracy oraz okresu ustalonej niezdolności do pracy mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne. Biegła wskazała, że ubezpieczona cierpi na schizofrenię paranoidalną. Całkowita niezdolność do pracy występuję od 1 czerwca 2022 r., bowiem stan psychiczny ubezpieczonej uległ w tym okresie pogorszeniu, utrzymują się objawy psychotyczne, objawy negatywne, które w znacznym stopniu ograniczają funkcjonowanie pacjentki.

Uwzględniając powołane okoliczności, Sąd zaaprobował opinie powołanej biegłej. Należy zauważyć, że organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii głównej biegłej sądowej, wskazując, że nie zgadza się z datą powstania całkowitej niezdolności do pracy. Sąd dopuścił zatem dowód z opinii uzupełniającej biegłej sądowej M. L., do której organ rentowy nie wnosił już zastrzeżeń i zaaprobował jej wnioski. Również odwołująca nie złożyła zastrzeżeń do sporządzonej opinii i podzieliła ustalenia poczynione przez biegłą. W związku z tym, że biegła sądowa w opinii uzupełniającej udzieliła odpowiedzi na zarzuty organu rentowego zawarte w piśmie z dnia 31 stycznia 2024 r. i Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zgłosił uwag do tej opinii, Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominął wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego lekarza psychiatry (postanowienie z 1 kwietnia 2025 r. – k. 83 a.s.).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał zgromadzony w sprawie materiał dowodowy za wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2023r., poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione i ostatecznie ustalone poprzez dowody przeprowadzone na posiedzeniu niejawnym. Nie było więc potrzeby wyznaczania rozprawy, tym bardziej że strony o to nie wnosiły. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że wyznaczenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 poz. 504 dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009 r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007 r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

Badając istnienie analizowanej, a w przedmiotowej sprawie spornej przesłanki warunkującej przyznanie ubezpieczonej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. L.. Jego ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że zarówno opinia główna, jak i opinia uzupełniająca sporządzone przez biegłą zostały rzetelnie oraz jasno i przekonująco uzasadnione. Z opinii biegłej sądowej wynika, że M. M. cierpi na schizofrenię paranoidalną. Biegła wskazała, że ubezpieczona z przyczyn psychiatrycznych jest całkowicie niezdolna do pracy zawodowej. Jeśli chodzi zaś o okres, do kiedy powinna być orzeczona całkowita niezdolność do pracy, to Sąd miał na uwadze, że z opinii biegłej wynika, że całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały. Biegła wyjaśniła, że całkowita niezdolność do pracy istnieje od 1 czerwca 2022 r. – stan psychiczny pacjentki w tym okresie uległ pogorszeniu, utrzymują się objawy psychotyczne, objawy negatywne, które w znacznym stopniu ograniczają funkcjonowanie pacjentki – problemy z opuszczeniem domu z przyczyn psychotycznych, izolowanie się od ludzi, zaniedbanie higieniczne, wycofanie społeczne.

W tym miejscu należy wskazać, że w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy, w której podstawowym dowodem jest dowód z opinii biegłego, sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych z taką opinią, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 30 czerwca 2016 r., III AUa 284/16).

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. M. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2022 r. na stałe.