Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 maja 2021 r. w Warszawie

sprawy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o ustalenie właściwego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego

z udziałem: Danila R., Oleksandra B., Oleksandra S.

na skutek odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 16 października 2018 r. nr (...) (dotyczącej Danila R.)

z dnia 15 października 2018 r. nr (...) (dotyczącej Oleksandra B.)

z dnia 10 sierpnia 2018 r. nr (...) (dotyczącej Oleksandra S.)

1.  umarza postępowanie w zakresie odwołania od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 16 października 2018 r. nr (...) (dotyczącej Danila R.) w zakresie zmienionym decyzją z dnia 9 maja 2019 r. nr: (...), w pozostałym zakresie zmienia zaskarżoną decyzję i zobowiązuje organ rentowy do wydania „Zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej” na formularzu A1 dla Danila R. na okres od 22 października 2018 r. do 26 listopada 2018 r.;

2.  umarza postępowanie w zakresie odwołania od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 15 października 2018 r. nr (...) (dotyczącą Oleksandra B.) w zakresie zmienionym decyzją z dnia 9 maja 2019 r. nr (...), w pozostałym zakresie zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. i zobowiązuje organ rentowy do wydania „Zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej” na formularzu A1 dla Oleksandra B. na okres od 2 października 2018 r. do 27 listopada 2018 r.;

3.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 10 sierpnia 2018 r. nr (...) (dotyczącą Oleksandra S.) i zobowiązuje organ rentowy do wydania „Zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej” na formularzu A1 dla Oleksandra S. na okres od 8 sierpnia 2018 r. do 31 lipca 2019 r.;

4.  zasądza od organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. na rzecz odwołującej się (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 540,00 złotych (pięćset czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Monika Rosłan-Karasińska

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2018 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej jako „odwołująca się”, Spółka lub (...) Sp. z o.o.”) złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. z dnia 5 września 2018 r., nr: (...). Odwołująca się spółka zaskarżyła powyższą decyzję w całości i wniosła o ustalenie przesłanek do wydania zaświadczenia o polskim ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do Oleksandra D. (dalej również jako „zainteresowany” lub „ubezpieczony”)
na okres od 3 września 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.

W uzasadnieniu odwołania Spółka wyjaśniła, że na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy, powołując się na art. 83b ust. 1 i art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 300 ze zm.) oraz art. 219 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 60 ze zm.) i art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr: (...) z dnia
24 listopada 2010 r. rozszerzającego rozporządzenie nr 883/2004 oraz rozporządzenia
nr (...) na obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, odmówił wydania przedmiotowego zaświadczenia.
Jako przyczynę odmowy organ rentowy wskazał, że odwołująca się spółka nie przedstawiła dokumentu potwierdzającego rezydencję podatkową w Polsce. Odnosząc się do uzasadnienia skarżonej decyzji odwołująca wskazała, że zgodnie z art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr: (...) z dnia 24 listopada 2010 r., rozporządzenie (WE)
nr 883/200 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, jak również do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci, pod warunkiem że zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego
i znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej niż jednego państwa członkowskiego. Rozporządzenie nr1231/2010 nie wskazuje kryteriów dla oceny spełnienia tej przesłanki. Oceny tej nie można dokonać także na podstawie art. 11 rozporządzenia
nr (...) Parlamentu Europejskiego i Rady, który służy określeniu „ośrodka interesów życiowych” - przesłanki służące ustaleniu ośrodka życiowego pracownika unormowane w tym przepisie powinny być brane pod uwagę jedynie między organami państw członkowskich
i jedynie w przypadku zaistnienia między nimi sporu w tym temacie. Z kolei art. 1 ust. 3 lit. j) rozporządzenia nr: (...) WE nie posługuje się pojęciem „miejsce zamieszkania”,
a normuje pojęcie „zamieszkanie” jako miejsce, gdzie osoba „zwykle przebywa”. Jak podała odwołująca oryginalna treść tego przepisu definiuje to pojęcie w wersji językowej niemieckiej („gewönlichen A.”) i angielskiej („habitual residence”) jako zwykły pobyt. W ocenie odwołującej tym należało by się kierować przy ustalaniu, czy spełniona jest przesłanka „zamieszkania”, przy potwierdzeniu której można by badać, czy zamieszkanie jest legalne. Tymczasem, zdaniem skarżącej, organ rentowy utrzymuje, że do stwierdzenia, czy obywatel państwa trzeciego legalnie zamieszkuje w Polsce niezbędny jest m.in. dokument potwierdzający obowiązek podatkowy w Polsce (dokument potwierdzający rezydencję podatkową) wydany przez organ podatkowy, a taki dokument (tzw. certyfikat rezydencji), zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa zamieszkania podatnika. Certyfikat rezydencji ma służyć określeniu miejsca opodatkowania poszczególnych dochodów i majątku, podlegania/niepodlegania nieograniczonemu lub ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, może być wydany po potwierdzeniu spełnienia okresu przebywania na terytorium RP przez co najmniej 183 dni w roku podatkowym i posiadania na terytorium RP ośrodka interesów życiowych, nie jest przewidziany do wydania automatycznie, jako obowiązkowy w przypadku każdego podatnika (obywatela polskiego lub cudzoziemca). Tym samym tzw. certyfikat rezydencji nie tylko nie został z definicji przewidziany jako dokument potwierdzający legalne zamieszkiwanie (legalne zwykłe przebywanie) na terytorium RP, ale wystawiany jest na podstawie innych, dalej idących kryteriów prawnych, nieprzewidzianych w takim zakresie do zastosowania przy ocenie legalnego zamieszkania na potrzeby wydania zaświadczenia Al. W ocenie odwołującej postępowanie w sprawie o wydanie zaświadczenia z założenia ma mieć charakter postępowania szybkiego i uproszczonego, tymczasem ZUS domaga się szczegółowych informacji w każdym
z założenia przypadku prowadząc postępowanie przez wiele miesięcy, co prowadzi
do pozbawiania pracowników ubezpieczenia (...), pomimo oskładkowania ich wynagrodzenia w Polsce. Organ rentowy nie uzasadnił natomiast prawnie żądania przedłożenia certyfikatu rezydencji, nadmieniając jedynie ogólnie o odpowiednich warunkach określonych w regulacjach unijnych, w szczególności w przepisach rozporządzenia nr: (...) i rozporządzenia (WE) nr: (...). Zdaniem odwołującej za podstawę żądania danych związanych z tym aspektem nie może stanowić Poradnik „Jak otrzymać zaświadczenie A1” opublikowany na urzędowej stronie ZUS, ani też formularze na stronie ZUS, opracowane na potrzeby A1 przy braku delegacji ustawowej uprawniającej co określenia zakresu ich dozwolonej treści. Zarówno ten poradnik, jak i formularze wyrażają oczekiwania co podania danych i dokumentów ponad dozwolone prawnie, co pozostaje także w sprzeczności z wymaganiami z obszaru (...). Zgodnie z art. 220 § 2 k.p.a. organ administracji publicznej żądający od strony lub innego uczestnika postępowania zaświadczenia albo oświadczenia na potwierdzenie faktów lub stanu prawnego jest obowiązany wskazać przepis prawa wymagający urzędowego potwierdzenia tych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia albo oświadczenia, zaś organ rentowy tego w istocie nie uczynił. Spółka wskazała również,
że zainteresowany ma zezwolenie na pracę w Polsce, posiada oświadczenie o miejscu zamieszkania, rachunki bankowe i płaci podatki w naszym kraju (odwołanie k. 3-5 a.s.).

Powołując się na tożsamą argumentację, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. złożyła również odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.:

‒

z dnia 15 października 2018 r. nr (...), dotyczącej Oleksandra B. (sygn. akt VII U 133/19);

‒

z dnia 16 października 2018 r. nr (...), dotyczącej Danila R.
(sygn. akt VII 131/19);

‒

z dnia 10 sierpnia 2018 r. nr (...), dotyczącej O. S. (sygn. akt VII U 4167/19);

Sprawy zostały połączone do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz dalszego prowadzenia pod sygn. akt VII U 115/19 (akta spraw: VII U 133/19; VII U 131/19;
VII U 4167/19).

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. (dalej jako (...) lub „organ rentowy”) wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. Ustosunkowując się do stanowiska odwołującej się spółki organ rentowy wskazał, powołując się na pismo Prezesa Zakładu z dnia 30 kwietnia 2018 r. (...) że od dnia 2 maja 2018 r. zmieniły się zasady dotyczące wymaganych dokumentów poświadczających legalność zamieszkania obywateli państw trzecich na terenie Polski. Obecnie aby obywatel państwa trzeciego mógł otrzymać zaświadczenie A1, musi legalnie zamieszkiwać w państwie członkowskim i przemieszczać się pomiędzy państwami członkowskimi w związku z wykonywaniem pracy najemnej. Do stwierdzenia, czy obywatel państwa trzeciego legalnie zamieszkuje w Polsce niezbędny jest dokument, który uprawnia do pobytu w Polsce oraz dokument potwierdzający obowiązek podatkowy w Polsce (dokument potwierdzający rezydencję podatkową) wydany przez organ podatkowy. Organ rentowy wskazał, że płatnik w toku postępowania wyjaśniającego zainicjowanego wnioskiem o wydanie zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej na formularzu A1 dla zainteresowanych nie dołączył dokumentu potwierdzającego rezydencję podatkową w Polsce. Z tego względu brak jest podstaw do wydania płatnikowi formularza A1. Na tej podstawie organ rentowy uznał, że płatnik składek nie załączył kompletu niezbędnych dokumentów, a w konsekwencji nie spełnił wszystkich przesłanek wymaganych do wydania zaświadczenia A1, wobec czego zaskarżona decyzja jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona (odpowiedź na odwołanie k. 12-13 a.s. oraz akta spraw: VII U 133/19; VII U 131/19; VII U 4167/19).

W toku postępowania (...) Sp. z o.o. zmodyfikowała wnioski zawarte w pkt. 3 każdego z powyższych odwołań w ten sposób, że wniosła o zmianę zaskarżonych decyzji poprzez zobowiązanie organu rentowego do wydania zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej w formularzu A1:

‒

dla Danila R. na okres od 22 października 2018 r. do 15 grudnia 2018 r.;

‒

dla Oleksandra B. na okres od 2 października 2018 r. do 2 grudnia 2018 r.;

‒

dla Oleksandra S. na okres od 8 sierpnia 2018 r. do 31 lipca 2019 r.

(...) Sp. z o.o. wniosła o wyłączenie sprawy ubezpieczonego Oleksandra D. od łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia z uwagi na fakt, że nie zachodzi tożsamość stron w połączonych sprawach, a odwołującym w tej sprawie jest (...) Sp. z o.o.
(k. 220 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 27 listopada 2002 r. Przedmiotem działalności Spółki jest transport drogowy towarów (odpis z KRS k. 28-30 a.s.).

Zainteresowany O. S. (1) jest obywatelem Ukrainy. Posiadał wizę pracowniczą, uprawniającą go do legalnego zamieszkiwania w Polsce, która pozostawała ważna do dnia 31 lipca 2019 r. Ponadto legitymował się zezwoleniem typ A nr (...)
na pracę cudzoziemca na terytorium RP wydanym przez Wojewodę (...) ważnym w okresie od 23 maja 2018 r. do 22 maja 2021 r. oraz świadectwami kierowcy nr B- (...)
i nr B- (...) wydanymi przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego do celów zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na podstawie licencji wspólnotowej, ważnymi odpowiednio od 3 lipca 2018 r. do 28 czerwca 2019 r. i od 1 lipca 2019 r. do 29 czerwca
2021 r. Na dzień 8 sierpnia 2018 r. ubezpieczony zamieszkiwał w miejscowości T. 1A ((...)-(...) S.). Posiadał rachunek bankowy w Banku (...), na który było wypłacane mu wynagrodzenie i inne świadczenia w euro. Ubezpieczony posiadał również nadany numer PESEL, opłacał podatek dochodowy i odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne w Polsce (kopie wizy k. 7 a.s., k. 55 a.s.; oświadczenia k. 8-10 a.s.; certyfikat rezydencji podatkowej k. 37 a.s., świadectwo kierowcy k. 39-42 a.s., zezwolenie typu A
k. 51 a.s., powiadomienie o nadaniu nr PESEL k. 53 a.s. - akta VII U 4167/19).

Zainteresowany O. B. jest obywatelem Ukrainy. Posiadał wizę pracowniczą, uprawniającą go do legalnego zamieszkiwania w Polsce, która pozostawała ważna do dnia 12 kwietnia 2019 r. Ponadto legitymował się zezwoleniem typ A nr (...) na pracę cudzoziemca na terytorium RP wydanym przez Wojewodę (...) ważnym w okresie od 1 lipca 2018 r. do 30 czerwca 2021 r oraz świadectwem kierowcy nr B- (...) wydanym przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego do celów zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na podstawie licencji wspólnotowej, ważnym od 29 września 2018 r. do 24 września 2021 r. Na dzień 29 sierpnia 2018 r. ubezpieczony zamieszkiwał
w W. przy ul. (...). Posiadał rachunek bankowy w Banku (...),
na który było wypłacane mu wynagrodzenie i inne świadczenia w euro. Ubezpieczony posiadał również nadany numer PESEL, opłacał podatek dochodowy i odprowadzał składki
na ubezpieczenia społeczne w Polsce (kopia wizy k. 6 a.s., oświadczenia k. 7-10 a.s. - akta
VII U 133/19; certyfikat rezydencji podatkowej k. 55-56 a.s., świadectwo kierowcy k. 63-64 a.s., zezwolenie typu A k. 51 a.s.).

Zainteresowany D. R. (1) jest obywatelem Białorusi. Posiadał wizę pracowniczą, uprawniającą go do legalnego zamieszkiwania w Polsce, która pozostawała ważna do dnia
21 sierpnia 2019 r. Ponadto legitymował się zezwoleniem typ A nr (...) na pracę cudzoziemca na terytorium RP wydanym przez Wojewodę (...) ważnym w okresie od 25 lipca 2018 r. do 24 lipca 2021 r. oraz świadectwem kierowcy nr B- (...) wydanym przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego do celów zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na podstawie licencji wspólnotowej, ważnym od 4 września 2018 r. do 29 sierpnia 2021 r. Na dzień 29 sierpnia 2018 r. ubezpieczony zamieszkiwał w W. przy
ul. (...). Posiadał rachunek bankowy w Banku (...), na który było wypłacane mu wynagrodzenie i inne świadczenia w euro. Ubezpieczony posiadał również nadany numer PESEL, opłacał podatek dochodowy i odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne w Polsce (kopia wizy k. 6 a.s., oświadczenia k. 7-10 a.s. - akta VII U 131/19; certyfikat rezydencji podatkowej k. 45-46 a.s., świadectwo kierowcy k. 39-42 a.s., zezwolenie typu A k. 47-48 a.s.).

Zainteresowani byli zatrudnieni w (...) Sp. z o.o. jako kierowcy:

‒

O. S. (1) – w okresach od 15 grudnia 2017 r. do 11 czerwca 2018 r.,
od 12 czerwca 2018 r. do 7 sierpnia 2018 r. oraz d 8 sierpnia 2018 r. do 31 lipa 2019 r.

‒

O. B. – w okresach od 25 października 2017 r. do 30 marca 2018 r.,
od 17 kwietnia 2018 r. do 30 czerwca 2018 r. oraz od 31 lipca 2018 r. do 31 sierpnia
2018 r.

‒

D. R. (1) – w okresie od 27 lipca 2018 r. do 21 sierpnia 2018 r.

(...) Sp. z o.o. zawierał z ubezpieczonymi kolejne umowy o pracę, na podstawie których zatrudniał ich jako kierowców na trasach międzynarodowych:

‒

z O. S. – umowa z dnia 27 sierpnia 2018 r. na czas określony
od 26 sierpnia 2019 r. do 13 sierpnia 2020 r.;

‒

z O. B. – umowa z dnia 3 września 2018 r. na czas określony
od 3 września 2018 r. do 12 kwietnia 2019 r.;

‒

z D. R. (2) – umowa z dnia 22 października 2018 r. na czas określony
od 22 października 2018 r. do 21 sierpnia 2019 r.

Na podstawie ww. umów każdy z zainteresowanych został zatrudniony na stanowisku kierowcy ciągnika siodłowego w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem w kwocie 2.100,00 złotych brutto miesięcznie. Miejscem wykonywania pracy ubezpieczonych była siedziba pracodawcy użytkownika oraz inne miejsca prowadzenia działalności, jak filie, przedstawicielstwa, oddziału i bazy transportowe (umowy o pracę k. 43-46 a.s., świadectwo pracy k. 47-49 a.s. - akta VII U 4167/19 – dotyczące Oleksandra S.; umowy o pracę k. 43-46 a.s., świadectwo pracy k. 47-49 a.s. – dotyczące Danila R.; umowy o pracę
k. 59-60 a.s., świadectwo pracy k. 61-62 a.s. – dotyczące Oleksandra B.).

(...) Sp. z o.o. składała w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wnioski o wydanie w stosunku do każdego z zainteresowanych zaświadczeń o polskim ustawodawstwie na formularzu A1 (wniosek o zaświadczenie A1 – akta rentowe).
Po przeprowadzeniu postępowania weryfikacyjnego ZUS (...) Oddział w W. wydał decyzje:

‒

z dnia 10 sierpnia 2018 r. nr (...), dotyczącej O. S.;

‒

z dnia 15 października 2018 r. nr (...), dotyczącej Oleksandra B.

‒

z dnia 16 października 2018 r. nr (...), dotyczącej Danila R.;

na podstawie których odmówił wydania zaświadczenia na formularzu A1 dla zainteresowanych za wskazany we wnioskach okres. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr (...) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. urz. UE nr L 166/1 z 30.04.2004 r. ze zm.), rozporządzenie stosuje się do obywateli Państwa Członkowskiego, bezpaństwowców i uchodźców mieszkających
w Państwie Członkowskim, którzy podlegają lub podlegali ustawodawstwu jednego lub kilku Państw Członkowskich oraz do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu. Przepisy w zakresie koordynacji zabezpieczenia społecznego, tj. rozporządzenie nr883/2004 oraz rozporządzenie nr 987/2009, mają zastosowanie do obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej przemieszczających się w celu wykonywania pracy na terytorium Unii Europejskiej. Stosownie zaś do treści art. 1 rozporządzenia 1231/2010, rozporządzenie nr883/2004 oraz rozporządzenie nr 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, jak również do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci, pod warunkiem, że zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego i znajdują się w sytuacji, która dotyczy więcej niż jednego państwa członkowskiego. Organ rentowy wskazał przy tym, że aby obywatel państwa trzeciego mógł otrzymać zaświadczenie A1 musi legalnie zamieszkiwać w państwie członkowskim i przemieszczać się pomiędzy państwami członkowskimi w związku z wykonywaniem pracy najemnej. Do stwierdzenia, czy obywatel państwa trzeciego legalnie zamieszkuje w Polsce niezbędny jest dokument, który uprawnia do pobytu w Polsce oraz dokument potwierdzający obowiązek podatkowy w Polsce (dokument potwierdzający rezydencję podatkową) wydany przez organ podatkowy. W ocenie organu rentowego płatnik do wniosku nie dołączył kompletu wymaganych dokumentów, gdyż nie załączył certyfikatu rezydencji podatkowej (...)1 poświadczonego przez organ podatkowy (nie został przedstawiony dokument potwierdzający rezydencję podatkową w Polsce). Na tej podstawie organ rentowy uznał, że przedstawione do wniosku dokumenty nie mogą stanowić podstawy do wydania formularza A1. W związku z powyższym brak jest podstaw do zastosowania wobec zainteresowanych ustawodawstwa właściwego na podstawie rozporządzenia nr 883/2004 oraz rozporządzenia nr 987/2009, a w konsekwencji brak jest podstaw do wydania zaświadczenia A1 (decyzje ZUS – akta rentowe).

W toku postępowania, w związku z przedłożeniem przez odwołującą się spółkę certyfikatu rezydencji podatkowej dla zainteresowanego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych
(...)Oddział w W. wydał decyzje:

‒

z dnia 9 maja 2019 r. nr (...) na podstawie której zmienił skarżoną decyzję z dnia 15 października 2018 r. znak: (...)w ten sposób,
że odmówił wydania zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej na formularzu A1 dla Oleksandra B. na okres od 2 października 2018 r. do 27 listopada 2018 r., jednocześnie wydając zainteresowanemu zaświadczenie A1 za okres od 28 listopada 2018 r. do 2 grudnia 2018 r.;

‒

z dnia 9 maja 2019 r. nr (...) na podstawie której zmienił skarżoną decyzję z dnia 16 października 2018 r. znak: (...)w ten sposób,
że odmówił wydania zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej na formularzu A1 dla Danila R. na okres od 27 października 2018 r. do 26 listopada 2018 r., jednocześnie wydając zainteresowanemu zaświadczenie A1 za okres od 27 listopada 2018 r.
do 15 grudnia 2018 r.

(decyzje ZUS z 09.05.2019 r. wraz z zaświadczeniem na formularzu A1 k. 105-110 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach niniejszej sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Dokumenty,
w zakresie w jakim Sąd Okręgowy oparł na nich swoje ustalenia, należało uznać za wiarygodne, gdyż wzajemnie się uzupełniają i tworzyły spójny stan faktyczny. Jednocześnie ww. dowody nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności
z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać
za bezsporne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczeni O. S. (2); O. B. i Danila R., jako pracownicy (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w W., mogą podlegać polskiemu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego, a w konsekwencji, czy organ rentowy powinien wydać zaświadczenie A1,
o którym mowa w złożonym przez odwołującą się Spółkę, wniosku. Przy czym kwestią poddawaną w wątpliwość przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych było to, czy osoba, której miałoby dotyczyć zaświadczenie Al, legalnie zamieszkuje na terytorium Polski. Organ rentowy warunkował bowiem wydanie zaświadczenia, a tym samym potwierdzenie legalności zamieszkiwania, od przedłożenia dokumentu, który uprawnia do pobytu w Polsce oraz dokumentu potwierdzającego obowiązek podatkowy w Polsce (dokument potwierdzający rezydencję podatkową) wydany przez organ podatkowy.

Na wstępie wskazać należy, żepPodleganie obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym obywateli Ukrainy reguluje umowa międzynarodowa, jaką Rzeczpospolita Polska zawarła z Ukrainą - umowa z dnia 18 maja 2012 r. o zabezpieczeniu społecznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1373), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2014 r. Zgodnie z art. 3 umowy ma ona zastosowanie do osób, które podlegały lub podlegają ustawodawstwu jednej lub obu umawiających się stron, przy czym ogólna zasada z art. 6 wskazuje, że osoba, do której stosuje się niniejszą umowę, podlega ustawodawstwu tej umawiającej się strony, na której terytorium wykonuje pracę, zaś zgodnie z treścią art. 7 ust. 3, podróżujący personel przedsiębiorstwa transportowego, działającego na terytoriach obu umawiających się stron, podlega ustawodawstwu tej umawiającej się strony, na której terytorium przedsiębiorstwo jest zarejestrowane. Tym samym pracownicy odwołującej się Spółki mający obywatelstwo ukraińskie podlegają ustawodawstwu polskiemu w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych (na podstawie art. 6 ust. 1 pkt. 1 ustawy systemowej), tym bardziej, że wykonując pracę na terytorium Polski równocześnie wykonują pracę na terytorium innych krajów członkowskich Unii Europejskiej, a nie Ukrainy.

Ponadto zgodnie z informacją opublikowaną przez Biuro (...), Pracy i Polityki Społecznej z dnia 13 lutego 2019 r. opublikowanej w serwisie polskiego rządu, dnia 13 lutego 2019 r. pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Białorusią została zawarta umowa międzynarodowa o zabezpieczeniu społecznym. Została ona również oparta na międzynarodowych standardach obowiązujących w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, tj.: zasadzie równego traktowania, zasadzie swobodnego transferu (eksportu) świadczeń, zasadzie stosowania jednego ustawodawstwa. Umowa nie została jeszcze ratyfikowana, tym samym pracownicy odwołującego mający obywatelstwo białoruskie podlegają ustawodawstwu polskiemu w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych (na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy systemowej).

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym określa ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 300), która już w art. 2a ust. 1 stoi na gruncie równego traktowania wszystkich ubezpieczonych bez względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, stan cywilny oraz stan rodzinny. Zatem nie ulega wątpliwości, że regulacjom tej ustawy podlegają co do zasady także obywatele państw obcych, którzy na terenie Polski podejmują działalność stanowiącą podstawę objęcia ich obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. Jak stanowi przepis art. 5 ust. 2 ustawy systemowej - nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba
że umowy międzynarodowe stanowią inaczej. Jak wywiódł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 maja 2008 r. (I UK 303/07), przed dniem 1 maja 2004 r. przez „pobyt o charakterze stałym” cudzoziemca rozumiało się zezwolenie na zamieszkanie lub osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub posiadanie statusu uchodźcy albo zgodę na pobyt tolerowany, bądź zezwolenie na pracę. W nowszym orzecznictwie, dokonując wykładni art. 5 ust. 2 ustawy systemowej Sąd Najwyższy wywiódł, że stały pobyt to pobyt niezmienny w danym okresie czasu, czyli w okresie realizacji podstawy ubezpieczenia, przy czym nie ma większego znaczenia okoliczność dotycząca tego, jaką administracyjną gwarancję prowadzenia działalności lub zapewnienie pobytu miał w Polsce obywatel państwa obcego. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2017 r., (II UK 295/16) stały pobyt to pobyt niezmienny w danym okresie, czyli w okresie realizacji podstawy ubezpieczenia. Liczy się zatem to, czy obywatel obcego państwa przebywając na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wykonuje stałą pracę w charakterze pracownika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2009 r., II UK 11/09, z dnia 6 września 2011 r., I UK 60/11 i z dnia 12 lipca 2017r., sygn. akt II UK 295/16).

Podkreślenia wymaga także, że zasady ustalania właściwego ustawodawstwa regulują przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE nr L 166 z 30 kwietnia 2004 r., str. 1, ze zm.), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE nr L 284 z 30 października 2009 r. ze zm.) i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo (Dz. Urz. UE Nr L 344 z 29 grudnia 2010 r.). Zgodnie z art. 1 rozporządzenia nr 1231/2010, przepisy rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i rozporządzenia nr 987/2009 mają zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, jak również do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu po ich śmierci pod warunkiem, że zamieszkują oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego i znajdują się w sytuacji, która pod każdym względem dotyczy więcej, niż jednego państwa członkowskiego.

Z brzmienia powołanego przepisu wynika, że to instytucja państwa członkowskiego dokonuje oceny przesłanki warunkującej rozszerzenie rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i rozporządzenia (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo. Przesłanką warunkującą to działanie jest „legalne zamieszkiwanie” obywatela państwa członkowskiego na terytorium państwa członkowskiego. Wskazać należy, że pojęcie „legalnego zamieszkania” na terytorium państwa członkowskiego nie zostało zdefiniowane na gruncie prawa europejskiego.
Użycie zwrotu „legalne zamieszkiwanie” - bez dodatkowych warunków i bliższego sprecyzowania - w odniesieniu do terytorium państwa członkowskiego oznaczać musi poddanie kontroli legalności zamieszkiwania przepisom krajowym tego państwa. Przy tym nie może być to dowolna interpretacja, jak to uczynił ZUS uzależniając potwierdzenie legalnego zamieszkania od wydania dokumentu potwierdzającego obowiązek podatkowy w Polsce (rezydencję podatkową) wydany przez organ podatkowy. Żądanie takie organu rentowego jest nieuprawnione i nie znajduje oparcia w przepisach prawa europejskiego i polskiego.
W szczególności źródłem prawa nie może być pismo Prezesa Zakładu z dnia 30 kwietnia 2018 r., znak: UP 2018- (...), z którego wynika, że od dnia 2 maja 2018 r. zmieniły się zasady dotyczące wymaganych dokumentów poświadczających legalność zamieszkania obywateli państw trzecich na terenie Polski i obok jednego z tytułów pobytowych: tj. zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego RP, zezwolenie na pobyt stały, zezwolenie na pobyt czasowy oraz pracę, wiza S. lub wiza krajowa, uznanie rezydencji podatkowej obywatela państwa trzeciego w RP za bezwzględnie obowiązujące kryterium do uznania pobytu cudzoziemca na terytorium RP za legalny. Wskazać należy, że jak wynika z ogólnodostępnej korespondencji prowadzonej pomiędzy Posłem K. O. i Podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej M. Z., mieli oni świadomość tego, że wprowadzone rozwiązania miały charakter tymczasowy jedynie do czasu zapadnięcia orzeczenia w sprawie C-477/17 B., wprowadzającego w tym zakresie rozwiązania wiążące dla całej UE.

P. podnieść należy, że certyfikat rezydencji zgodnie z definicją zawartą
w art. 5a pkt. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa zamieszkania podatnika. Zaś po myśli art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż przez 183 dni w roku podatkowym. Tym samym, żądanie przez organ rentowy przedstawienia certyfikatu rezydencji podatkowej jest sprzeczne z celem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...), ujętym w jego preambule, jako lepsza integracja obywateli państw trzecich, którzy legalnie zamieszkują na terytorium państw członkowskich, poprzez przyznanie im jednolitych praw, odpowiadających możliwie jak najbardziej tym, z których korzystają obywatele Unii (pkt I). Zgodnie też z postanowieniami Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2011/98/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli państw trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z państw trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim (Dz. U. UE. L. 2011.343.1), obywatele państw trzecich, którzy zostali przyjęci w państwie członkowskim w celu wykonywania pracy zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym mają prawo do równego traktowania z obywatelami państwa członkowskiego, na którego terytorium przebywają, w zakresie działów zabezpieczenia społecznego określonych w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004. Ograniczenia zastosowania zasady równego traktowania, które mogą wprowadzić państwa członkowskie w stosunku do legalnie zatrudnionych na ich terenie obywateli państw trzecich nie dotyczą zasad delegowania do pracy w innym państwie członkowskim, czy określania mającego zastosowanie ustawodawstwa, wprowadzonych rozporządzeniem (WE) nr 883/2004, a jakiekolwiek ograniczenia równego traktowania w zakresie zabezpieczenia społecznego na mocy cytowanej dyrektywy nie powinny naruszać praw przyznanych na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr: (...) z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004
i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo.

Wskazać również należy na utrwaloną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zasadę (tzw. reguła VanderElsta) - prawo przedsiębiorcy delegowania legalnie zatrudnionych cudzoziemców spoza Unii na czas określony do innego państwa członkowskiego w celu wykonywania tam usługi, bez konieczności spełnienia w tym państwie wymogów w rodzaju uzyskania pozwolenia na pracę. Trybunał wskazał, że pewne dodatkowe wymagania w odniesieniu do pracowników delegowanych pochodzących z państw trzecich stawiane przez niektóre z państw członkowskich są nieproporcjonalne (por. wyrok ETS z dnia 9 sierpnia 1994r. w sprawie C-43-93, z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie C-244/04, z dnia 21 października 2004r. w sprawie C-445-03). W ocenie Sądu Okręgowego żądanie przedstawienia certyfikatu rezydencji podatkowej w stosunku do pracowników pochodzenia ukraińskiego i białoruskiego jest właśnie nieproporcjonalne i może narazić Polskę na odpowiedzialność z tytułu naruszenia prawa wspólnotowego. W szczególności w kontekście wymagań stawianych przez pozostałe państwa członkowskie co do konieczności legitymowania się przez kierowców podczas kontroli formularzem A1. I tak od dnia 1 kwietnia 2017 r. obowiązuje art. L. 114-15-1 francuskiego Kodeksu zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z tym przepisem osoby zatrudnione lub pracujące na własny rachunek, które wykonują pracę we Francji i podlegają ustawodawstwu innego państwa członkowskiego lub, w przypadku ich braku, ich pracodawca lub przedstawiciel pracodawcy we Francji, muszą dostarczyć inspektorom kontroli formularz dotyczący właściwego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego. Niedostarczenie tego dokumentu przez pracownika, pracodawcę lub przedstawiciela pracodawcy we Francji w trakcie kontroli, będzie skutkowało nałożeniem kary finansowej, a nawet zawieszeniem możliwości świadczenia usług w państwie przyjmującym. Tym bardziej, że jak wskazano powyżej wydanie certyfikatu rezydencji uzależnione jest między innymi od przebywania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W wyroku Trybunału z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie C-244/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec wskazała, że państwo członkowskie, które nie ogranicza się do uzależnienia delegowania pracowników będących obywatelami państw trzecich w celu świadczenia usług na jego terytorium od zwykłego oświadczenia przedsiębiorstwa mającego siedzibę w innym państwie członkowskim zamierzającego dokonać delegowania tych pracowników oraz które wymaga, by pracownicy ci byli zatrudnieni przez to przedsiębiorstwo od co najmniej roku, uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 49 WE.

Jak już wyżej wskazano choć definicja „legalnego zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego” nie została zdefiniowana na gruncie prawa europejskiego, to pojęcie „legalnego zatrudnienia” zostało zinterpretowane przez (...) w wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. w sprawie R. van bestuur van de SocialeVerzekeringsbank przeciwko
D. B., I. L., H. on (...) (C-477/17). W zadanym przez Sąd odsyłający pytaniu prejudycjalnym zwrócono uwagę na to, że zastosowanie art. 1 rozporządzenia nr 1231/2010 stwarza problem z uwagi na istniejące między różnymi jego wersjami językowymi rozbieżności, ponieważ pojęcie „legalne zamieszkanie” wydaje się odpowiadać zarówno obecności, która nie jest długoterminowa, jak i pobytowi przejawiającemu pewien stopień stałości. Sąd ten wskazywał, że ani długość obecności,
ani fakt, że obywateli ci zachowują zwykły ośrodek swych interesów życiowych w państwie trzecim, nie są jako takie rozstrzygające przy określaniu, czy obywatele ci „legalnie zamieszkują na terytorium danego państwa członkowskiego” w rozumieniu art. 1 rozporządzenia nr 1231/2010. Trybunał podkreślił, że zarówno z potrzeb jednolitego stosowania prawa Unii, jak i z zasady równości wynika, że treściom przepisu prawa Unii, takiemu jak art. 1 rozporządzenia nr 1231/2010, który nie zawiera wyraźnego odesłania do prawa państw członkowskich dla określenia swego znaczenia i zakresu, należy nadać zwykle w całej Unii Europejskiej autonomiczną i jednolitą wykładnię. W sentencji orzeczenia wskazano, że artykuł 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, należy interpretować w ten sposób, że obywatele państw trzecich, tacy jak ci, których dotyczy sprawa w postępowaniu głównym, przebywający i wykonujący tymczasowo pracę w różnych państwach członkowskich na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w danym państwie członkowskim, mogą powoływać się na przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego i rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącym wykonywania rozporządzenia nr 883/2004 zasady koordynacji w celu określenia ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego, któremu podlegają, ze względu na to, że przebywają oni i pracują legalnie na terytorium państw członkowskich. Zatem w świetle wyżej wymienionego orzeczenia o legalności zamieszkania przesądzają dwie przesłanki: legalnego przebywania oraz legalnej pracy. W tym miejscu wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości dokonał wykładni prawa UE, aby zapewnić jego stosowanie w taki sam sposób we wszystkich państwach UE. Pytanie prejudycjalne kierowane jest w sytuacji,
gdy pojawiają się wątpliwości dotyczące wykładni prawa wspólnotowego lub ważności aktów instytucji wspólnotowych, nie zaś prawa krajowego. Orzeczenia w trybie prejudycjalnym wiążą zarówno sąd odsyłający, jak i wszystkie sądy w państwach UE, albowiem Sąd wspólnotowy wydaje orzeczenie prejudycjalne zwierające wykładnię przepisu prawa wspólnotowego, a jego celem jest eliminacja niezgodności pomiędzy prawem poszczególnych krajów a prawem wspólnotowym, któremu Trybunał Sprawiedliwości nadaje autonomiczną i jednolitą wykładnię w całej Unii Europejskiej.

W kontekście powyższych rozważań Sąd Okręgowy zważył, iż w realiach niniejszej sprawy było rzeczą bezsporną, że zainteresowani w okresach objętych wnioskami odwołującej się spółki o wydanie zaświadczenia o polskim ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego na formularzu A1 wykonywali stałą pracę na stanowisku kierowców transportu międzynarodowego na podstawie umów o pracę zawartych z polskim przedsiębiorcą, mającym siedzibę w Polsce i w związku z tym podlegali obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym w Polsce. Bezsporne jest również i to, że każdy z zainteresowanych został zatrudniony legalnie, albowiem przebywał na terytorium Polski na podstawie ważnej wizy wydanej w celu wykonywania pracy i uzyskanego zezwolenia na pracę, którą wykonywał. Każdy z zainteresowanych posiadał wizę pracowniczą, uprawniającą ich do legalnego zamieszkiwania w Polsce, które pozostawały ważne przez cały ich okres zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. Ponadto zainteresowani legitymowali się świadectwem kierowcy wydanym przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego do celów zarobkowego przewozu drogowego rzeczy na podstawie licencji wspólnotowej, które pozostawały ważne co najmniej do 2021 roku. W całym okresie zatrudnienia w odwołującej się Spółce, zainteresowani posiadali zatem dokumenty potwierdzające legalny pobyt na terytorium Polski, jak również dokumenty potwierdzające legalność ich zatrudnienia. To zaś – na tle przytoczonych wyżej rozważań – w istocie przesądzało o istnieniu podstaw do objęciu zainteresowanych polskim ustawodawstwem w zakresie dotyczącym zabezpieczenia społecznego. W tych okolicznościach wymaganie przez organ rentowy dodatkowego dokumentu w postaci certyfikatu rezydencji podatkowej nie tylko nie znajdywało oparcia na tle cytowanych wyżej poglądów orzecznictwa, lecz również w stanie faktycznym sprawy. Nie ma przy tym wątpliwości, co również wynika z dokumentów udostępnionych przez Spółkę, że odwołujący przedkładali oświadczenie dla celów obliczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych na formularzu PIT-2 i byli rozliczani w polskim Urzędzie Skarbowym, otrzymywali również wynagrodzenie za pracę w walucie Euro.

Warto przy tym wskazać, że w toku postępowania Spółka ostatecznie przedłożyła certyfikat rezydencji podatkowej za każdego z zainteresowanych, skutkiem powyższego Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaświadczenia na formularzu A1 – w przypadku Oleksandra B. na okres od 2 października 2018 r. do 27 listopada 2018 r., zaś w przypadku Danila R. na okres od 27 października 2018 r. do 26 listopada 2018 r. W tym też zakresie żądanie odwołującej się spółki zostało spełnione w toku postępowania. Skutkiem zaś powyższego ziściły się przesłanki określone w art. 477 ¹³ § 1 k.p.c., zgodnie z którym zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji przez wydanie decyzji lub orzeczenia uwzględniającego w całości lub w części żądanie strony – powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy, działając na podstawie art. 477 ¹³ § 1 k.p.c., umorzył postępowanie w sprawach z odwołania od decyzji nr (...) w części, w jakiej decyzje ta zostały zmienione odpowiednio przez decyzje z dnia 9 maja 2019 r. nr (...) oraz (...). Częściowe uwzględnienie roszczeń Spółki przez organ rentowy nie miało przy tym wpływu na uznanie jej żądań za zasadne również i w pozostałym zakresie. W przypadku decyzji dotyczącej Oleksandra B. organ rentowy odmówił wydania zaświadczenia A1 w pozostałym, wnioskowanym przez odwołującą się spółkę zakresie, tj. za okres od 2 października 2018 r. do 27 listopada 2018 r., zaś w przypadku Danila R. – za okres od 22 października 2018 r. do 26 listopada 2018 r. Argumentacja organu rentowego przy wydawaniu kolejnych decyzji była w istocie tożsama do stanowiska prezentowanego tak w decyzjach skarżonych, jak i w toku procesu, to jest skupiała się na konieczności legitymowania się przez każdego z zainteresowanych certyfikatem rezydencji podatkowej. Stanowisko to, jak wyjaśniono powyżej, było nietrafne, zatem skarżone decyzje podlegała stosownej zmianie. W przypadku zainteresowanego Oleksandra S. Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie w całości, zgodnie z żądaniem sformułowanym w piśmie procesowym w piśmie procesowym z 14 grudnia 2020 r. (k. 210 a.s.).

Mając zatem na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone decyzje, o czym orzeczono jak w punktach 1-3 sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.,
w związku z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października
2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Ustalając wysokość tychże kosztów miał na uwadze, że każda z rozpoznawanych w toku postępowania spraw z nich – pomimo dokonania połączenia na podstawie art. 219 k.p.c. – była wciąż sprawą samodzielną. Połączenie – na podstawie art. 219 k.p.c. – kilku oddzielnych spraw w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia jest bowiem tylko zabiegiem technicznym, który nie prowadzi
do powstania jednej nowej sprawy, nie pozbawia połączonych spraw ich odrębności i nie zmienia faktu, że łącznie rozpoznawane i rozstrzygane sprawy są nadal samodzielnymi sprawami. W konsekwencji, w razie połączenia przez sąd kilku spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, zwrot kosztów procesu przysługuje stronie odrębnie w każdej
z połączonych spraw (postanowienie składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2012r., sygn. akt I Cz 164/11, Lex nr 1254636). Przy uwzględnieniu przepisów ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r., obowiązującego w dacie złożenia odwołań, koszty zastępstwa procesowego wyniosły zatem 540 zł (3 x 180 zł), którą to kwotę Sąd zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej się spółki zgodnie z punktem 4 sentencji wyroku.